Κάποτε το Βιβλιόσπι(ρ)το μιλούσε για κάποια (Σχολική) Βιβλιοθήκη. Αυτό έληξε στις 31/8/2011. Τώρα έχει γίνει προσωπικό και αποτυπώνει σκέψεις για τεκταινόμενα, κοινωνικά φαινόμενα, ανθρώπων δρώμενα, βιβλίων -και εν γένει του εγκεφάλου μου- περιεχόμενα.


Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Διάλογος (...που λέει ο λόγος) και Γλώσσα.


Μη μιλάτε
όταν διακόπτω !!

Επειδή το θέμα παραείναι σημαντικό κατά τη γνώμη μας και Γλώσσα δεν είναι μόνο αυτό που λέμε, γονείς και καθηγητές, "Μη μου βγάζεις γλώσσα εμένα" κι επειδή σωστός διάλογος σημαίνει και ενδιαφέρον, αντίληψη, προσανατολισμός σε  κάποιο συμπέρασμα, για να δούμε κάποια πράγματα..
Κάποιος επώνυμος  συμπατριώτης μας, δε θυμάμαι ποιος, είχε πει για το… φαινόμενο «Σύγχρονος Έλληνας» (Δεν εξαιρούμε τις γυναίκες, η γλώσσα φταίει).
«Οι Έλληνες είναι της υπερβολής. Δεν έχουν μάθει να διασταυρώνουν γνώμες, να το ψάχνουν πριν εκφέρουν γνώμη. Εκφέρουν γνώμη έντονα για κάτι, μετά όμως ξεχνάνε το θέμα…..»  
 Εδώ εμείς ρωτάμε:
Τι έγινε εκείνο το «Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»;;  
Ή το άλλο, πώς το λέγανε, πάει καιρός τώρα.. το «Παν μέτρον άριστον»;;;;
...Είναι ικανοί οι  σύγχρονοι  Έλληνες να κάνουν διάλογο; Έχετε παρατηρήσει συζητήσεις σε παρέες, -όλων των ηλικιών- και σε συνελεύσεις και φυσικά και  στα τηλεπαράθυρα, όπου  συγχρόνως όλοι μαζί φωνάζουν και δεν ακούνε ποτέ πραγματικά τις γνώμες των υπολοίπων; Η, κάνουν πως ακούν και ανυπομονούν να έρθει η σειρά τους. . Αλλά ζορίζονται. Πολύ. Το βλέπεις.

Για να ρίξουμε μια ματιά σε αυτά τα αποσπάσματα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην  Καθημερινή της 18/11/2007, του Παντελη Μπουκαλα, με τίτλο,
"Οι μαθητές, η γλώσσα και οι δάσκαλοί της"
(οι υπογραμμίσεις δικές μας):

 <<...Ως έρευνες δεν είναι, βέβαια, λογικό να εννοηθούν ούτε τα τηλεοπτικής κατανάλωσης συμπιλήματα που σερβίρονται με την ευκαιρία κάποιας εθνικής γιορτής, οπότε η κάμερα, περιφερόμενη σε καφετέριες ή άλλα νεανικά στέκια, ελέγχει με ανοίκεια αυστηρότητα τις ιστορικές γνώσεις των εφήβων, επιλέγοντας να παρουσιάσει αποκλειστικά τις κραυγαλέα άστοχες απαντήσεις που θα κάνουν ντόρο στο δελτίο των οκτώ.

Αλλά και μόνο η προσβολή που νιώθει ένας πιτσιρικάς στην ερώτηση ενός ελάχιστα μεγαλύτερού του καμερανθρώπου αν ξέρει «τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου ή την 25η Μαρτίου», τον ωθεί, από θυμό ή από αυτοσεβασμό, στο ψεύδος, στο κατάφωρο και προκλητικό ψεύδος. 

«Την 28η Οκτωβρίου; Μα, γιορτάζουμε την Επανάσταση του ’21, τι άλλο;», απαντά πειρακτικά, αφού ο πειραγμένος πειράζει κι αυτός με τη σειρά του για να πάρει πίσω το αίμα του ή το πνεύμα του. Κι ύστερα εμείς, οι μεγάλοι, παίρνουμε τοις μετρητοίς τα παγιδευτικά ευφυολογήματα και τα εσκεμμένα λάθη κι αρχίζουμε τους γόους, πάει το έθνος, πάει και το γένος μας. Και φωνάζουμε τον Θεσσαλονίκης Ανθιμο, τον επίσης Θεσσαλονίκης (αλλά και Κορώνειας) κ. Ψωμιάδη, τον κ. Καρατζαφέρη και τους λοιπούς επαγρυπνούντες εθνοφύλακες να σύρουν το μοιρολόι της ευκολίας από τηλεοράσεως.

Για τα «φτωχά ελληνικά» των μαθητών ή των Ελλήνων εν γένει, οι αξιόπιστες έρευνες είναι πολύ λιγότερες απ’ όσες θέλουν να πιστεύουν πως είναι όσοι έχουν ούτως ή άλλως αποφασίσει πως η γλώσσα μας μετράει τη ζωή που της απομένει και τη βρίσκει ελάχιστη ή πως η λεξιπενία είναι παιδική νόσος πολύ συχνότερη και από την οστρακιά ή την ανεμοβλογιά, και πάντως ανίατη.

Η έρευνα του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας, νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου εποπτευόμενου από τον υπουργό Παιδείας, η οποία παρουσιάστηκε εκτενώς από την Ελενα Καρανάτση στην «Καθημερινή» της 10ης Νοεμβρίου 2007, δίνει λαβή για σκέψεις, όχι για αναθέματα.
... τέσσερις καθηγήτριες, λοιπόν, που αποτελούν την ομάδα του ΚΕΕ για τη γλώσσα, ερεύνησαν και μελέτησαν τα γραπτά 884 μαθητών της Α΄ Λυκείου σε τριάντα λύκεια όλης της χώρας. Δίχως να καταδικάζουν τους μαθητές, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι σχολικές εκθέσεις βαρύνονται από κενά και αδυναμίες, λογικά άλματα, αντιφάσεις, ατεκμηρίωτα συμπεράσματα, άστοχη επιλογή λεξιλογίου καθώς και λάθη συντακτικά, ορθογραφικά και στίξης.

...Είναι αμέτρητες φορές προτιμότερο ένα μαθητικό κείμενο θερμό, με όλα τα ορθογραφικά λάθη και τους πιθανούς σολοικισμούς του, γιατί στις δικές του αράδες ελευθερώνεται και αληθεύει και το μυαλό και η ψυχή ενός παιδιού, παρά ένα κείμενο σιδερωμένο, ατσαλάκωτο, ψυχρό, με εξαναγκαστικά αφανισμένο τον προσωπικό τόνο, τον προσωπικό χαρακτήρα δηλαδή. Το απρόσωπο κείμενο, έτσι όπως σπεύδει να συμμορφωθεί στο έτοιμο και ανελαστικό σχήμα των φροντιστηριακών «εκθεσαρίων» και να αντιγράψει τη «λογική» και την τεχνική τους, μπορεί να αποφέρει περισσότερους βαθμούς, τίποτε άλλο όμως δεν μας μαθαίνει για τον μαθητή παρά ότι είναι ικανός να παπαγαλίζει και συνταγές επιτυχημένης έκθεσης εκτός από τύπους των μαθηματικών, χημικές εξισώσεις και τους αρχικούς χρόνους του τυγχάνω. Αλλά υποτίθεται ότι οφείλουμε κι εμείς οι μεγάλοι, διδάσκοντες, γονείς, γραφειοκράτες της εκπαίδευσης, να μαθαίνουμε από τον μαθητή.

Αν κρίνουμε πάντως από τη φοβερή ισχύ της τηλεόρασης, και κατά δεύτερο λόγο του ραδιοφώνου, είμαστε ακόμα στον αστερισμό της προφορικότητας, και μάλιστα μιας προφορικότητας στρεβλής και στρεβλωτικής που ωστόσο λειτουργεί σαν μέγας παιδαγωγός και σαν γλωσσικό παράδειγμα, υποκαθιστώντας το σχολείο.
Αίφνης τα ερευνηθέντα μαθητικά κείμενα επικρίνονται επειδή τους λείπει η λογική αλληλουχία αφενός (αυτή θεωρείται η «κυριότερη ασθένειά τους»), τα επιχειρήματα αφετέρου. 

Με τα ίδια ακριβώς κριτήρια, τα «γραπτά» που παραδίδουν κάθε μέρα τα κανάλια, από το πρωί κι ως τα βαθιά μεσάνυχτα, θα έπρεπε να κοκκινίζονται και να μηδενίζονται, γιατί εκεί πια (στα παράθυρα και στα στρογγυλά τραπέζια των αντεγκλήσεων) το μοναδικό επιχείρημα είναι ο θόρυβος, η δε λογική αλληλουχία στους στοχασμούς των ρητόρων είναι τόσο ευδιάκριτη όσο και το Καϊμακτσαλάν από το Ρέθυμνο>>

Εμείς έχουμε επίσης και μια... υποψία (από καιρό) ότι στην Ελλάδα ο κόσμος τα έχει παίξει, έχει μπερδέψει προτεραιότητες, αξίες, έννοιες... (Τι να φταίει γιατρέ μου;; Περίπλοκο..)

Για τους μαθητές που δε θέλουν να μοιάσουν στο "γουρουνάκι" της φωτογραφίας: 
Θέλετε να στρώσετε λίγο τα Ελληνικά σας και τη Σκέψη σας; 
(Ορίστε, ευκαιρία και πάλι να διαφημιστεί η χρησιμότητα του Βιβλιόσπι(ρ)του)
Κοιτάξτε στην κατηγορία "Γλώσσα" (απο 400 έως 499) ή επίσης σε διάφορα δοκίμια στην κατηγορία "Φιλολογικά" (απο 800 έως 899), ή και στα 100-199. Και φυσικά, τα μυθιστορήματα και διηγήματα, που έχουν ευεργετικά αποτελέσματα, που... κτώνται, χωρίς κόπο!
Ή βέβαια, απλώς ρωτήστε την υπεύθυνη...

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Ελληνική Αντίσταση 1941-1944: "Στ' άρματα.."


Ναζιστική Κατοχή

Ενα πολύ καλό ντοκυμαντέρ από την παλιά εκπομπή "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα"

Ενημέρωση για τη Σχολική Κοινότητα:  
Στο έντυπο Υλικό της Βιβλιοθήκης υπάρχουν πολλά λογοτεχνικά βιβλία για την περίοδο της Κατοχής, της Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε. Στην κατηγορία "Ελληνικό Μυθιστόρημα" (ΕΜ) περίπου 60, στο Ελληνικό Διήγημα περίπου 10, Ξένο Μυθιστόρημα 3, πάρα πολλοί Έλληνες Ποιητές που μίλησαν με για την εποχή με τον ξεχωριστό τους τρόπο, Θεατρικά έργα, Λευκώματα, Ιστορικά Βιβλία,  (περίπου 21 για αυτή την περίοδο), Εγκυκλοπαίδειες, Περιοδικά και άρθρα.

Στο Οπτικοακουστικό Υλικό υπάρχουν πολλά σχετικά DVD, από αφιερώματα, απο συλλογές αποσπασμάτων, κ.ά.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Καρχαρίες, χάδια και κόλπα


Film "Oceans"

 Όταν ξέρεις τη σωστή τακτική, τότε έρχεσαι πολύ κοντά με τους καρχαρίες. Δείτε το πολύ όμορφο βίντεο. Είναι και .. αγχολυτικό. Ευγενής ψυχολογική στήριξη από το μπλογκ μας, γιατί σας βλέπω όλους πολύ τεντωμένους. 
Το λάβαμε με μήνυμα αλληλογραφίας. Επειδή είχε τίτλο "άλλος ένας μύθος καταρρίπτεται", κι επειδή μας άρεσε, είπαμε να το ψάξουμε λίγο.

Η αναζήτησή μας λοιπόν στον απέραντο κόσμο του Διαδικτύου, απέδωσε τα εξής:
Οι καρχαρίες μπαίνουν σε μια κατάσταση μυικής παράλυσης, ("tonic immobility") κάτι που παρατηρείται και σε άλλα ζώα. Υπάρχει και το φαινόμενο "το παίζω νεκρός" που λέγεται "Thanatosis":
"an animal feigns death in order to evade unwelcome attention, such as that of a predator, or a male trying to mate with a female".
Ενα ζώο δηλαδή, μπορεί να κάνει το πεθαμένο για να αποφύγει τους κυνηγούς του, ή επίσης (για τα αρσενικά)  όταν θέλει να ζευγαρώσει!!
Ορίστε τι ανακαλύπτει κανείς όταν -με ασήμαντη αφορμή- αποφασίσει (και ξέρει) να ψάξει στις πληροφοριακές πηγές. (Προσφέρονται δωρεάν επιμορφωτικά σεμινάρια για μαθητές-καθηγητές, στο Βιβλιόσπι(ρ)το της Κυψέλης... Δεν σας υποτιμούμε, προς Θεού, αλλά πάντα υπάρχουν περισσότερα κόλπα και τεχνικές. Μόνο που άμα αρχίσει κανείς δε θέλει να σταματήσει. Εδώ, ελλοχεύουν κίνδυνοι: Αύξηση μυωπίας, πιάσιμο σβέρκου, κ.ά. Η περιέργεια δε σκοτώνει πάντα, αλλά συχνά δημιουργεί κάποια προβληματάκια..
Ορίστε και οι πηγές:
http://www.neolaia.gr/wordpress/index.php/2010/05/04/sharks-tonic-immobility/
http://en.wikipedia.org/wiki/Tonic_immobility
Στην ελληνική έκδοση της wikipedia δεν υπήρχε. Ούτε στα ειδικά λεξικά υπήρχε ο όρος "tonic immobility" Πήρα το θάρρος και το απέδωσα ελεύθερα ως "μυική παράλυση".
Δίδαγμα δεύτερο λοιπόν: Εξασκείστε τα Αγγλικά σας. Τίποτα δεν πάει χαμένο.
(Το πρώτο δίδαγμα ήταν για το Διαδίκτυο. -ή αλλιώς και Αγγλικώς, Internet. Είπαμε. Μας γοητεύουν τα βιβλία αλλά και η τεχνολογία έχει κι αυτή μαγικές πόρτες, πώς να μην τις ανοίξεις;;;)

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Τηλεθεατές και Αναγνώστες

"Αν συνηθίζετε να διαβάζετε, θα συνειδητοποιήσετε την προσπάθεια που χρειάζεται μόνο αν σταματήσετε το διάβασμα:
Βάλτε στην άκρη το βιβλίο σας κι ανοίξτε την τηλεόραση
Η αίσθηση της χαλάρωσης έρχεται αμέσως. Αυτό συμβαίνει επειδή μεγάλο μέρος του μυαλού σας σταματάει να λειτουργεί. Οι εικόνες εκπέμπονται κατευθείαν στον εγκέφαλό σας. Δεν απαιτείται καμία δική σας συμμετοχή.
Αυτό σημαίνει οτι μια δημοκρατία που αποτελείται στο μεγαλύτερο μέρος της από τηλεθεατές είναι διανοητικά μειονεκτική σε σύγκριση με μια δημοκρατία που αποτελείται κατά το μεγαλύτερο μέρος της από αναγνώστες.
Στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα, οι δικές μας δημοκρατίες μετατράπηκαν από το δεύτερο είδος στο πρώτο."
Booker Prize Βραβεία

John Carey
Καθηγητής Πανεπ. Οξφόρδης, Πρ. πρόεδρος επιτροπής Βραβείου ʽBookerʼ Οξφόρδη 2000

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Απόσπασμα απο το βιβλίο "Οικολογία" του Πιερ Σαμουέλ

.... "Χρειάζεται λοιπόν να βρεθούν λύσεις όχι αυταρχικές, όχι τεχνοκρατικές και, όσο γίνεται, λιγότερο βίαιες. Αυτό είναι αδύνατο αν βυθιστούμε στον καταστροφισμό. 
.... Οι παράγοντες της κρίσης συχνά συνεργούν και και αλληλοενισχύονται. Έτσι η αλλοτρίωση των ατόμων, που ανήκουν σε μεγάλους και καταπιεστικούς οργανισμούς, οδηγεί πλατιά στρώματα, στις δυτικές κοινωνίες, ν' αναζητούν σαν υποκατάστατα της ελευθερίας και του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού, την υπερκατανάλωση και τη σπατάλη.

Επιπλέον ο καταστροφισμός οδηγεί συχνά στην ακινητοποίηση. Έχω ακούσει συντηρητικούς εκπαιδευτικούς να ισχυρίζονται ότι η κατάσταση είναι τόσο άσχημη, που κάθε αλλαγή θα έχει σαν αποτέλεσμα να επισπεύσει την καταστροφή. 

(...) Ευτυχώς, υπάρχουν κάποια κατευθυντήρια νήματα, που ήδη αναφέραμε: λύσεις φιλελεύθερες, ελάχιστα βίαιες, "οικολογικές".  Προσθέτουμε ακόμα, σαν εξαίρετους φραγμούς, τις τέσσερεις οικολογικές αρχές, που τόσο καλά φώτισε ο Μπάρρυ Κόμμονερ:
  1. Καθετί συνδέεται με τα πάντα
  2. Καθετί πρέπει κάπου να πηγαίνει
  3. Η φύση ξέρει καλύτερα
  4. Δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα.
Σελίδες 13, 14
"Οικολογία: Χαλάρωση ή δαιμονικός κύκλος" Pierre Samuel, εκδόσεις Νεφέλη, 1973
Ταξιθετικός Αριθμός 577 SAM

(Προφητικό, Βαθυστόχαστο, Πολύτιμο)

Λέξεις...

Οι λέξεις μου ηχούν περίεργα

Δε μιλώ για το πικρό χνώτο της συντριβής
Μιλώ για το αγέλαστο μειδίαμα της άρνησης.
Γι αυτό μιλώ. Και για το αλύγιστο. Για το άκαμπτο.
Για το ύστατο.
Κι αν οι λέξεις μου ηχούν περίεργα
σαν πένθιμη βοή από το παρελθόν της ήττας
είναι γιατί δε βρίσκουν μουσικές εξαγνισμού
δε βρίσκουν τη δροσιά της ροής
την υφή των φύλλων
το νανούρισμα μελωδιών από δάση υγρά αγκαλιών μεγάλων
Δε βρίσκουν τη θαλπωρή του ξύλου
ούτε την ευπρόσδεκτη ομίχλη της στέρεης λήθης.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Νίνα Σιμόν: φωνή αξέχαστη!


Μιας και στην προηγούμενη ανάρτηση ήμασταν σε μουσικά μονοπάτια, ας ακολουθήσουμε λίγο ακόμα αυτό το δρόμο. Ας δούμε ένα πανέμορφο βιντεο-κλιπ με μια από τις πιο ζεστές γυναικείες φωνές της τζαζ.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Με αφορμή τα 30 χρόνια που έχασε (...)

Ακούσαμε, είδαμε και διαβάσαμε πολλά αυτές τις μέρες για τον Τζον Λέννον. Δε χρειάζεται να προσθέσουμε τα δικά μας. Εμείς, με αυτή την αφορμή, απλώς θυμηθήκαμε και φιλοξενούμε στο Βιβλιόσπι(ρ)το ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια των Σκαθαριών και επίσης ένα από τα λιγότερο γνωστά.
Απολαύστε!!



Και τι ειρωνία... Ο Λέννον μιλούσε για παράφρονες που κυβερνούν την κοινωνία, για μεγάλες ιστορικές μορφές που δε γλίτωσαν από τα χέρια τους, κ.ά..
Για διαβάστε:

"Laurel and Hardy, that's John and Yoko. And we stand a better chance under that guise because all the serious people like Martin Luther King and Kennedy and Gandhi got shot."
-- John Lennon
"Our society is run by insane people for insane objectives. I think we're being run by maniacs for maniacal ends and I think I'm liable to be put away as insane for expressing that. That's what's insane about it"
-John Lennon

Στη Βιβλιοθήκη μας θα βρείτε το βιβλίο "The Beatles" που μπορείτε να το δανειστείτε σύμφωνα με τον αναρτημένο κανονισμό ή να το ξεφυλίσσετε σε κάποιο διάλειμμα ή κενό σας

9 Οκτωβρίου του 1967: Θάνατος του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

«Είμαι Κουβανός και Αργεντινός συγχρόνως, και, αν δεν προσβάλλονται οι λαμπρές εξοχότητες των Λατινοαμερικανών εκπροσώπων, νιώθω τόσο πατριώτης Λατινοαμερικάνος, από οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όσο κανένας άλλος, και την ώρα που θα είναι αναγκαίο είμαι διατεθειμένος να δώσω τη ζωή μου για την απελευθέρωση οποιασδήποτε από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να ζητήσω τίποτα από κανέναν, χωρίς να απαιτήσω τίποτα, χωρίς να εκμεταλλευτώ κανέναν.»

(Ομιλία στον ΟΗΕ, 1964)
Ο Τσε σε ηλικία 3 ετών (Από ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)

 Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα (Ernesto Guevara de la Serna) (14 Ιουνίου[1][2] 1928 στο Ροζάριο, Αργεντινή; † 9 Οκτωβρίου 1967 στη Λα Χιγκέρα, Βολιβία), γνωστός ως Τσε Γκεβάρα, ήταν Αργεντινός γιατρός, κουμουνιστής Μαρξιστής - Λενινιστής επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός. Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών, ενώ υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Το 1965 πιστός στην νίκη της επανάστασης στην Κούβα έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στην Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε ενώ ήταν στο κρεβάτι.
(από ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B5_%CE%93%CE%BA%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1)

Ο Τσε στη Βολιβία (Απο ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)
Εάν θέλετε να βρείτε κάποια παραπάνω πράγματα για τη μεγάλη αυτή ιστορική μορφή που λεγόταν Che Guevara, ελάτε όποτε θέλετε στο Βιβλιόσπι(ρ)το, -σπίτι φιλόξενο που στεγάζεται στη σχολική αυλή- (...)  να ξεφυλλίσσετε το αρχείο μας και να ακούσετε 
τραγούδια αφιερωμένα στη μνήμη του.

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Βιβλιοφάγοι

Μετά τιμής και με πολλές υποκλίσεις, ανακοινώνουμε το όνομα του μέλους της Βιβλιοθήκης μας, (του "Βιβλιόσπι(ρ)του"), που έφτασε στην κορυφή της βιβλιοφαγίας κατά το σχολικό έτος 2009-2010:
Ιωάννα Ανδρεαδάκη, Γ' τάξη, 39ου Γυμνασίου. 
Η Ιωάννα πλησιάζει στο να έχει διαβάσει σχεδόν τα μισά απο τα βιβλία εφηβικής λογοτεχνίας που διαθέτουμε. Θα πρέπει μάλλον σύντομα να ανανεώσουμε τη συλλογή, γιατί αν συνεχίσει με αυτό το ρυθμό, τις επόμενες χρονιές δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις της!

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Η κακή αρχή.

Το πρωτότυπο του βιβλίου
Βιβλιοπαρουσίαση από το μαθητή της Β΄ Γυμνασίου, Γιώργο Κοντογεωργίου 
«Μια σειρά από ατυχή γεγονότα» 
Βιβλίο Πρώτο:  Η κακή αρχή 

 Η δημιουργία του συγγραφέα Λέμονι Σνίκετ (ψευδώνυμο) είναι μια υπέροχη ιστορία που περιγράφει με χιουμοριστικό τρόπο την προσπάθεια των ορφανών Μποντλέρ (της πολυμήχανης Βάιολετ, του βιβλιοφάγου Κλάους και της μικρής Σάνι) να προσαρμοστούν σε μια νέα ζωή χωρίς τους γονείς τους. Τη κηδεμονία τους αναλαμβάνει ο σατανικός Κόμης Όλαφ, που κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι του για να κάνει την περιουσία των τριών ορφανών δική του. Την προσπάθεια των παιδιών να τον εμποδίσουν συνοδεύει μία σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα που συχνά φέρνουν τους μικρούς Μποντλέρ σε δύσκολη θέση. Στη δημιουργία αυτής της καταπληκτικής ιστορίας συντελεί ο σωστός συνδυασμός επιπρόσθετου ρεαλισμού, δυσάρεστων καταστάσεων και χιουμοριστικής διάθεσης που το καθιστούν εξαιρετικό για ανάγνωση από παιδιά 9 έως 99 χρονών.
 Γιώργος Κοντογεωργίου
.... και η ταινία, με τον Τζιμ Κάρεϊ στο ρόλο του "κακού"

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Βιβλιοπαρουσίαση: "Ανεμοδαρμένα Ύψη"

"Ανεμοδαρμένα Ύψη". Εντυπώσεις από τη μαθήτρια του 39ου Λυκείου, Μαρία Νετζίπι.
(Μας το είχε γράψει πριν καιρό, όμως τότε δεν είχαμε μπλογκ για να την κάνουμε διάσημη βιβλιοκριτικό!..Ποτέ δεν είναι αργά.. Τώρα που είναι στη Γ' Λυκείου, πριν τη χάσουμε λόγω διαβασμάτων,  την ευχαριστούμε από εδώ και επίσημα για τη συνεισφορά...)

Η Έμιλυ Μπροντέ, μέσα απο το μοναδικό αυτό κλασσικό βιβλίο, σε ταξιδεύει σ' ένα κόσμο διαφορετικό, ίσως ξεθωριασμένο για την εποχή μας, αλλά τόσο μαγικά δοσμένο, που δεν αργεί να σε κάνει κομμάτι του. Διαβάζοντάς το σου δημιουργεί την εξής απορία: Γιατί ένας συγγραφέας να διαλέξει να δημιουργήσει δύο τόσο μοναδικά εξωρενικούς χαρακτήρες που με μια πρώτη ματιά σού δίνουν την αίσθηση ότι δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και κανέναν τρόπο να σε ταξιδέψουν; Αυτή όμως είναι και η μαγεία που χαρακτηρίζει αυτό το βιβλίο...

Δυο άνθρωποι που σκορπίζουν μονο δυστυχία, που γεννάνε μόνο άσχημες καταστάσεις αλλά ταυτόχρονα δυό τόσο ανθρώπινοι χαρακτήρες και απτοί, που το μόνο που τους εξιλεώνει είναι η αγάπη τους. Το πιο όμορφο είναι ότι ούτε η κακία του ούτε ο εγωισμός της μπόρεσαν να τους κρατήσουν χώρια, ούτε η ζωή, ούτε ο θάνατος...
Ο Χίθκλιφ είναι ένας απο τους ίσως πιο απωθητικούς χαρακτήρες της κλασσικής λογοτεχνίας, το μόνο που σώζει την ψυχή του είναι η αξεπέραστη αγάπη του για την Κάθι. Ίσως ακόμα περισσότερο όταν εκείνη δεν είναι εκεί. Η σκληρότητα της κακίας του γίνεται σκόνη μπροστά στον έρωτά του για τον μοναδικό άνθρωπο που κατάφερε ποτέ να τον αγγίξει... σε κείνη  χρωστάει την καταστροφή και ταυτόχρονα τη ζωή του...

Υπάρχουν δύο εξαιρετικά μοναδικές φράσεις που οι δυό τους χρησιμοποιούν για να περιγράψουν τον έρωτά τους.
Εκείνη λέει: "Αν τα πάντα εξαφανιζόντουσαν και αυτός παρέμενε, θα μπορούσα να συνεχίσω να υπάρχω. Και αν όλα τα υπόλοιπα υπήρχαν και αυτός χανόταν, τότε το σύμπαν θα ήταν ξένο για μένα".
Εκείνος λέει: "Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη ζωή μου! Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την ψυχή μου!"

Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη είναι ένα από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα όλων των εποχών, που μπορεί να σε ταξιδέψει, αλλά και να σε διδάξει για το μεγαλείο του έρωτα.
Μαρία Νετζίπι, 39ο Λύκειο
Άλλες πληροφορίες:
Είχε κυκλοφορήσει παλιότερα και με τον τίτλο "Ο Πύργος των Καταιγίδων". Έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο, με μεγάλη επιτυχία και επίσης έχει γίνει αρκετές φορές σειρά στο BBC.
Δανείζεται απο τη συλλογή μας (Ταξιθετικός Αριθμός ΞΜ BRO) και θα ήταν ενδιαφέρον να το διαβάσετε και να δείτε σε DVD και κάποια απο τις κινηματογραφικές εκδοχές (υπάρχει μία του 1939 και μία του 1992) για να κάνετε συγκρίσεις... 
Η τελευταία, του 1992, ήταν με τη Ζιλιέτ Μπινός και τον Ρέιφ Φάινς. Οι κριτικές που πήρε ήταν πολύ καλές. Δεν την έχω δει. Θυμάμαι όμως, (προ αμνημονεύτων χρόνων!...) που είχα δει με τη μητέρα μου την παλιά, -ασπρόμαυρη- και είχε χαραχτεί στο παιδικό μυαλό μου ιδιαίτερα η εικόνα του άγριου Χίθκλιφ! Δεν ξέρω βέβαια πώς θα ήταν αν την ξαναέβλεπα τώρα. Ίσως μου φαινόταν φτωχή. (Ίσως).
Αντιγράφω εδώ μια παρουσίαση από ιστοσελίδα κάποιου βίντεο κλαμπ, για την ταινία του 1992, που η περιγραφή της μας βάζει στην ατμόσφαιρα με τρόπο διαφορετικό. Η βαθμολογία που είχε πάρει η ταινία από τους αναγνώστες της ιστοσελίδας ήταν 9/10!
"Μια νύχτα με καταιγίδα ένας ταξιδιώτης βρίσκει καταφύγιο σε κάποιον απομονωμένο πύργο. Ένα φάντασμα εισβάλλει στο δωμάτιό του. Είναι η αφορμή για να ξετυλιχτεί η ιστορία του Χίθκλιφ και της Κάθι: δυο εραστών που έπεσαν θύματα του κοινωνικού ανταγωνισμού και του εγωισμού".
Κατερίνα Τζαμουράνη, υπεύθυνη βιβλιοθήκης

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Σχολεία, δημιουργικότητα και χιούμορ

(Τα σχολεία σκοτώνουν τη δημιουργικότητα;)
20 λεπτά καθαρής απόλαυσης απο έναν ομιλητή όλο σπιρτάδα και χιούμορ.

Αξίζει να το δει κανείς όλο, για το περιεχόμενο, αλλά και για να πάρει μια ιδέα απο ομιλητές που το είδος τους σ' εμάς σπανίζει...
Επιτέλους, το βρήκαμε με υπότιτλους, και ευχαριστούμε γι αυτό την Ε.Π.
(Πατάτε "view subtitles" και επιλέγετε γλώσσα)

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Απόψεις "ανήσυχου" μαθητή για την Εκπαίδευση

Το παρακάτω κείμενο το έγραψε μαθητής του λυκείου και βρίσκεται απο πέρσι στο ντοσιέ "Αρωμα βιβλίου-Άρωμα σχολείου" (εκεί είναι και το όνομά του. Εδώ δε θα μπαίνουν τα ονόματα, εκτός και αν το θέλει ο ενδιαφερόμενος). Στο ντοσιέ αυτό συγκεντρώνονται μαθητικές απόψεις, προτάσεις, καθώς και παρουσιάσεις-κριτικές βιβλίων του "Βιβλιόσπι(ρ)του". Το δημοσιεύσουμε με χαρά μας, αφού μας έδωσε την άδεια.

Γνώμες
ΠΑΙΔΕΙΑ
Βασικό στοιχείο για την ευδοκίμηση του ανθρώπου είναι η  κατάλληλη μόρφωση... Κάτι που μας στερούν χρόνια κυβερνήσεις και υπουργοί... Ας μην προτρέχω όμως...
Αναγκαία είναι η μύηση μας σε αξίες...Αξίες όπως ανιδιοτέλεια, παραγκωνισμός του ατομικού συμφέροντος εις χάρην του κοινωνικού, σεβασμός στους γύρω μας, αγάπη για τον συνάνθρωπο και πάνω απ' όλα: αγάπη για την ελευθερία και ισότητα σε όλους τους τομείς! Άν οι γονείς μας μας μάθαιναν τέτοιες αξίες ή μάλλον μας τις καλλιεργούσαν, τότε απο μόνοι μας θα δείχναμε ενδιαφέρον αλλά και πόθο για εξέγερση!

 Αυτές οι αξίες συνοδευόμενες από σωστή μόρφωση και όχι υποβαθμισμένη και σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα και την αντίληψη κάθε ατόμου θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια καλύτερη τάξη πραγμάτων...

Ποιός είμαι όμως και μιλάω; Ένας μαθητής ανήσυχος ή μάλλον σχετικά πιο ανήσυχος από τους άλλους...Και τί με αυτό; Τίποτα, απολύτως τίποτα, έχω όμως το δικαίωμα να πώ ελεύθερα τις απόψεις μου και την γνώμη μου για την παρούσα κατάσταση...Συνεχίζω. Πιστεύω λοιπόν, ότι από την ώρα που κάποιος φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, θα πρέπει να το διαπαιδαγωγήσει σωστά ή όσο πιο σωστά γίνεται. Να όμως που διαπαιδαγώγηση σωστή δεν υπάρχει! Υπάρχει εν μέρει ή μόνο σε μερικές περιπτώσεις. Γιατί; Δεν είμαστε σε θέση να απαντήσουμε ένα τέτοιο ερώτημα, όμως μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση! Να δωθούν στοιχειώδεις γνώσεις παιδαγωγικής σε κάθε γονιό. Η ζωή των γονιών ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της θα πρέπει να είναι αφιερωμένο στην σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδίων τους. Έτσι καθε άνθρωπος θα είναι μεγαλωμένος με σωστές αξίες και κατ' επέκταση με τον πλέον σωστό τρόπο. Ένα πράγμα που μπορούν οι καθηγητές μα και οι γονείς μας να κάνουν, είναι να θέτουν δοκιμασίες και διλλήματα, εμπόδια στα παιδιά, για να αυξηθεί η κριτικη τους ικανότητα μέσω της λύσεως που θα δίνουν σε αυτά.

Επίσης θα πρέπει να γίνονται εργασίες και διαλογοι σε ποικίλα θέματα για να μαθαίνουμε να συζητάμε και να συνεργαζόμαστε.
Βασικά μαθήματα στο σχολείο θα πρέπει να είναι οι Αρχές φιλοσοφίας γιατί μέσω του μαθήματος αυτού θα μπορέσουμε να διευρύνουμε τις απόψεις και την σκέψη μας ,θα ξεφύγουμε απο την απόλυτη τύφλωση που μαστίζει τον πληθυσμό της Ελλάδας και που σερβίρεται αδιάκοπα απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ακόμη, ο αλγεβρικός λογισμός θα πρέπει να διδάσκεται από τις μικρές τάξεις, για να αναπτύξουμε την λογική μας. Πιστεύω πως τα αγγλικά θα πρέπει να καταργηθούν ως μάθημα. Πρέπει να δημιουργηθούν ''σχολικά'' φροντιστηρια. Δηλαδή μετα το σχολείο αντι για φροντιστήριο αγγλικών θα πηγαίνει κάποιος σχολείο, όπου θα γίνονται μαθήματα αγγλικών δωρεάν και σε επίπεδο φροντιστηρίου. Πληρωμένα από το κράτος, με επιτηρητή για την σωστή λειτουργία του συστήματος... Επίσης πιστεύω ότι πρέπει να καταργηθούν τα θρησκευτικά. Τουλάχιστον τώρα, δεν διδάσκονται σωστά. Τέτοιες γνώσεις θα έπρεπε να παίρνουμε απο τους γονείς μας.

Είναι καταπιεστικό και ανώφελο μιας και κάθε παιδί πασχίζει να αποστηθίσει κείμενο με άγνωστες έννοιες μόνο και μόνο για να πάρει έναν βαθμό. Ενισχύεται η τυπολατρεία με αυτόν τον τρόπο. Κανείς δεν έμαθε τίποτα ουσιαστικά έτσι.
Τα παιδιά μέχρι τα 18 τους, θα πρέπει να έιναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της κοινωνίας. Γιατί παιδεία σημαίνει κατά κύριο λόγο διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου, του χαρακτήρα του και του πνεύματος του...

Τα μυαλά είναι σαν τα αλεξίπτωτα: δουλεύουν μόνο όταν είναι ανοιχτά...
Μαθ. Γ τάξης 30ού  Λυκείου

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

(σ)Κατασκευές και διαφ(θ)ορές

Μπορεί το ακόλουθο κείμενο να φαίνεται εκ πρώτης όψεως άσχετο με σχολεία, βιβλιοθήκες, κλπ. αλλά αν σκεφτούμε έννοιες όπως "Παιδεία, Μόρφωση, Νοοτροπία, Ελλάδα," (με τέτοια περίπου σειρά), ίσως δούμε γιατί. 

Αύριο μεθαύριο, κάποιοι τωρινοί μαθητές μας θα βγουν στην αγορά εργασίας με.. εφόδια πνευματικά και ψυχικά σαν αυτά που περιγράφονται εδώ και θα ταλαιπωρήσουν με τη σειρά τους κόσμο, θα κάνουν τον έξυπνο, θα δουλεύουν αρπακόλλα, θα κοιτάνε να τα φάνε γρήγορα όλα, κλπ κλπ. Εμείς θα έχουμε ευθύνη για όσα παραλείψαμε να τους εμφυσήσουμε;; (Λέω τώρα...)
 
Είμαστε -πλέον- ως λαός, για τα μπάζα;;;
Εν μέσω οικονομικής κρίσης, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, με τους μισθούς πετσοκομμένους και τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων, δώρα-άδωρα, να’ σου και οι εργασίες αποξήλωσης της βεράντας, μόνωσης και επανατοποθέτησης πλακακίων, (έξοδα φοβερά εν ολίγοις) λόγω του ότι αποδείχτηκε ότι ο (σ)κατασκευαστής, εργολάβος και αξιότιμος αρχιτέκτων ταυτόχρονα, την είχε φτιάξει σα να έφτυνε (υλικά στην τύχη). Οπότε η υγρασία πέρασε με τα χρόνια στους από κάτω, όπως περνάει η μούχλα της διαφθοράς από τα πάνω στα κάτω κοινωνικά στρώματα καλή ώρα…

Και καθώς το κομπόδεμα στο βιβλιάριο τραπέζης συρρικνώνεται απειλητικά, -όπως και το μέλλον μας ένα πράμα-, θα φταίω αν ντυθώ Ζορό ή Κόναν και μπουκάρω με άλλους πέντ’ έξι στο γραφείο του «αξιότιμου» και τον εξαναγκάσουμε να πληρώσει για την υλικο-ψυχική φθορά και διότι φτιάχνει σπίτια για τα .. μπάζα;
Στας Ευρώπας και τας Αμέρικας οι κατοικίες έχουν 10ετή εγγύηση. Εδώ είναι θέμα λαχνού. (Όπως όλα). Εγγυάται ο εργολάβος-δημόσιος κίνδυνος, σιωπηλά και με νόημα, ότι κατά 85% το προϊόν θα είναι σκάρτο.
Να μην κάνουμε λοιπόν μια ωραία ομαδούλα εκδικητών να ξεσκαρτάρουν τη χώρα –ανάμεσα σε άλλα- και από τους σκατασκευαστές;
Εδώ ο Γ.Α.Π., (ο ράπερ πρωθυπουργός μας) έχει δηλώσει κήρυξη πολέμου κατά των λαμογίων, των αναξίων και λοιπών ευαγών φορέων και προσώπων.. Εμείς να μη βοηθήσουμε;
Τι τρομοκρατικές ομάδες, πυρήνες, βόμβες και αηδίες. Άλλα είδη ομάδων πολιτών χρειάζεται η χώρα… Και δεν αστειεύομαι καθόλου. Μια έξυπνη μεταμφίεση με μύστακες, μακιγιάζ, περουκίνια, κάτι αποκριάτικο τελοσπάντων, και «θα κάνω ντου(ς) βρε πονηρέ στα στέκια που αράζεις κλπ». Επίσης ημερήσιες απαγωγές για δημόσια διαπόμπευση με ακολουθία τυμπάνων και πιτσιρικαρίας στους κεντρικούς δρόμους, ντόρος στα απαραίτητα κανάλια βεβαίως βεβαίως και στη συνέχεια παράδοση του λαμογίου κατ’ οίκον για καληνύχτα και όνειρα γλυκά

Το είδα και στον ύπνο μου.
Με μπέρτα μαύρη εκτινασσόμουν στα ύψη και με βλέμμα αετού εντόπιζα τους τιμωρο-φυγάδες, προσγειωνόμουν πλαγιοκαθέτως κι έσωζα τα απατεώνων θύματα από τα αιματοβαμένα νύχια (και δόντια) τους. Διότι αυτοί με τα δοντάκια τους τόσα χρόνια ροκανίζουν σάρκες και χαμογελούν αυτάρεσκα υπό τον ήχο καψουροτράγουδων ενώ οι αφελείς αθώοι πληρώνουν αδρά τη νύφη η οποία κοντοστέκεται αμήχανα, με σκονισμένο νυφικό ένδυμα, περιμένοντας το γαμβρό-κράτος που την έχει στήσει εδώ και δεκαετίες.

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Τέλος σχολικής χρονιάς και απολογισμός Βιβλιόσπι(ρ)του

Το 2009-2010 πέρασε σα ριπή αέρος. Περίεργη αίσθηση… Ο Σεπτέμβριος ξεκίνησε με πολλά σχέδια όπως πάντα, από τα οποία ούτε τα μισά δεν υλοποιήθηκαν, όπως πάντα, το Πάσχα ήρθε νωρίς, οι υπουργικές εξαγγελίες ξέχασαν εξ ολοκλήρου τις σχολικές βιβλιοθήκες, -πρωτότυπο!- αλλά δεν παρέλειψαν να προσθέσουν βαρύγδουπες φράσεις στον τίτλο, όπως «Υπουργείο Δια Βίου Μάθησης» (Υ.Δ.Β.Μ., κι όποιος μπορεί ας το προφέρει). Επίσης προσωπικά κωλύματα πήγαν και μένα πίσω ως υπεύθυνη του Βιβλιόσπι(ρ)του και δεν αξιώθηκα να βάλω σε εφαρμογή κάποιες ιδέες, ενώ για άλλες, που χρειάζονται συνεργασίες οπωσδήποτε, δεν βρέθηκαν τα πρόσωπα. Το γενικό κλίμα εξ άλλου κάθε άλλο παρά διάθεση για δημιουργικότητα δεν ενέπνεε. Οι μαθητές χαμένοι κάπου ανάμεσα στο facebook και τις εξεταστικές, οι καθηγητές δεν ξέρω πού, ή διστάζω να καταλήξω, η Ελλάδα γενικώς χειρότερα από κάθε χώρα στην επαφή με αναγνώσματα κάθε είδους, από εφημερίδες και βιβλία μέχρι ανακοινώσεις σε τοίχους, -αλλά όλο περηφάνεια για το ένδοξο πολιστισμικό παρελθόν!..

Τους πρώτους μήνες, μέχρι το Δεκέμβριο είχαμε τις κλασσικές ετήσιες ξεναγήσεις των τμημάτων της Α΄ γυμνασίου, αλλά και τις ειδικές ξεναγήσεις στο μάθημα της Τεχνολογίας, όπου με αφορμή την εργασία που θα πρέπει να παραδώσουν στο τέλος, εξασκούνται στην αναζήτηση πληροφοριών. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν πώς να αναζητούν κάτι στα ευρετήρια ή στα περιεχόμενα, ούτε βέβαια τη διαφορά τους, πράγματα που στο εξωτερικό τα γνωρίζουν από το δημοτικό. (Γιατί βέβαια εκεί δε νοείται σχολείο χωρίς οργανωμένη βιβλιοθήκη. Αλλά ας μην αρχίσουμε πάλι…Να συνεχίσουμε λέω την ενημέρωση καλύτερα..). Όταν από τον καθηγητή δίνεται έμφαση στο ψάξιμο και σε άλλες πληροφοριακές πηγές εκτός από το διαδίκτυο, μόνο τότε αξιοποιείται το υλικό και εξασκείται και το μάτι εδώ που τα λέμε… Κάποια παιδιά πάντα αποκτούν τη δεξιότητα αυτή πιο γρήγορα και μετά αναλαμβάνουν να εκπαιδεύσουν και άλλους. Αυτή είναι συνήθως από τις πιο απολαυστικές διαδικασίες για εμάς που παρατηρούμε (εμένα και την καθηγήτρια..)

Οι δανεισμοί βιβλίων και οι εγγραφές, αυξήθηκαν κατακόρυφα στο ένα από τα δύο γυμνάσια, ενώ έπεσαν αισθητά στα λύκεια. Αντίθετα με πέρσι, όπου ιδιαίτερα από το ένα λύκειο οι μαθητές άρχισαν να καταφθάνουν ο ένας μετά τον άλλο, με τη μέθοδο Ράδιο-Αρβύλα, παρ’ ότι στο συγκεκριμένο σχολείο οι καθηγητές δε δείχνουν και ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι αυτό το χώρο. (Να’ λεγες βρε παιδί μου ότι ήταν άτομα άλλου κλάδου, πχ. οικοδομικά, οικονομικά, να το καταλάβω. Αυτό όμως το πράγμα με συναδέλφους μου που δεν πατούν σε μια βιβλιοθήκη, ποτέ δε θα το κατανοήσω και ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων αν είναι δική μου αδυναμία). Τέλος πάντων, για να επανέλθω στην τάξη (του μυαλού μου) και καθώς έλεγα για τα λύκεια, αυτές οι απότομες αυξομειώσεις πάλι είναι άλλο αξιοπερίεργο φαινόμενο. Μπορεί και να είναι η εφηβεία, ποιος ξέρει…
Από την άλλη έχουμε κάποιους γενναίους βιβλιοφάγους που μας βοηθούν ιδιαίτερα και με τις προτάσεις τους. Μας λένε τη γνώμη τους για βιβλία που δανείζονται ή για άλλα που έχουν διαβάσει, ή μας τη γράφουν στο ειδικό ντοσιέ «άρωμα βιβλίου, άρωμα σχολείου» το οποίο προορίζεται για πάσης φύσεως ελεύθερα σχόλια. -Βρίσκεται μονίμως ξαπλωμένο στο μπροστινό στρογγυλό τραπέζι-.

Σε διαγωνισμό γραφής που διοργανώθηκε από πολιτιστικό σύλλογο του Γαλατσίου διακρίθηκαν μαθητές μας, ανάμεσα τους και μαθητής της Α΄ Γυμνασίου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή είχε γίνει θαμώνας του Βιβλιόσπι(ρ)του και στο τέλος μας δώρισε με αφιέρωση το διήγημα-παραμύθι για το οποίο κέρδισε το βραβείο. Τίτλος, «Το δίλημμα του ιππότη». Αδιαμφισβήτητο ταλεντάκι, γραφή πλούσια, σωστή, ευφάνταστη, χειρισμός της πλοκής αναπάντεχα επιδέξιος για μια τέτοια ηλικία. Και το όνομα αυτού, Γιώργος Κοντογεωργίου. Αν συνεχίσει έτσι, και δεν τον φάει η σχολική ρουτίνα και η ελληνική ισοπέδωση, έχουμε να δούμε κι άλλα διαμαντάκια του στο μέλλον!

Εργασίες δεν είδανε τα μάτια μας πολλές φέτος, είτε δεν τους ανέθεταν στα μαθήματα, είτε δεν τις έκαναν, είτε τις έκαναν με το ίντερνετ από το σπίτι. Δε βοήθησε και το γεγονός ότι οι δύο υπολογιστές μας για τους χρήστες ήταν σε κώμα, οπότε ούτε διαδίκτυο υπήρχε, αλλά ούτε και σάλιο για αγορά νέων όπως έλεγε η Σχολική Επιτροπή. Η οποία όμως στο τέλος της χρονιάς μάς αγόρασε επιτέλους έναν καινούριο! Μετά από αιτήματα μου δύο χρόνων. Από Σεπτέμβριο λοιπόν ανοίγουμε –το νέο απόκτημα- και σας περιμένουμε! Φτάνει να μας βάλουν επιτέλους και ADSL!

Από διάφορες δραστηριότητες, το παιχνίδι-διαγωνισμός στην Ελληνική Ιστορία βρίσκεται σε παλιότερη ανάρτηση, να μην τα ξαναλέμε.

Από άλλες επαφές, με διάφορα τμήματα μαθητών, θυμάμαι τώρα αρκετές καλές στιγμές:

Μια από τις πολύ… ζωογόνες ήταν η προσέλευση τμημάτων με τις καθηγήτριες τους, σε χρόνο χαλαρό, όταν δεν πίεζε η ύλη, για να δουν το υλικό μας από την κατηγορία «Τέχνες». Ξεκινήσαμε με κάποιες προβολές έργων σύγχρονων, πρωτότυπων καλλιτεχνών, όπως για παράδειγμα του Julian Beever, που ζωγραφίζει στα πεζοδρόμια εικόνες τρισδιάστατες. Τα παιδιά έμειναν κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα. Όπως εξάλλου κι εγώ όταν είχα πρωτοδεί έργα του (από κάποιο μέηλ που είχα πάρει από φίλη!). Έκτοτε τον είχα ψάξει στο Google, είχα βρει κι άλλα κι είχα φτιάξει μια μικρή συλλογή που τελικά αποδείχτηκε πολύτιμη. Δεν μπορείς να δείχνεις στους μαθητές συνέχεια αρχαία ελληνικά αγάλματα ή Μιχαήλ Άγγελο. Πώς αρχίζει κανείς ν’ αγαπά την τέχνη αν δε νοιώσει θαυμασμό αρχικά; Και πώς να νοιώσει θαυμασμό αν δεν του παρουσιαστούν δημιουργήματα πιο κοντινά στο αντιληπτικό του πεδίο και πιο ευφάνταστα;
Σαν μουσική υπόκρουση είχαμε ορχηστρικά του Χατζιδάκι ή άλλων δικών μας –που επίσης τους ήταν άγνωστοι! – για να μπει και η Μουσική δίπλα στα Εικαστικά και να’ χουν την ευκαιρία σε λίγο χρόνο να γνωρίσουν δημιουργούς από διάφορες Τέχνες.
Στη συνέχεια άνοιξαν βιβλία και λευκώματα τέχνης και έγινε κουβέντα ευχάριστα απρόσμενη, αυθόρμητη, με σχόλια χαριτωμένα και αλληλοανακαλύψεις.
Ένα έργο του Νταλί, από κάποιο ημερολόγιο, κολλημένο στον τοίχο, τους τράβηξε την προσοχή καθώς προσπαθούσαν να βρουν τον διπλό τρόπο ανάγνωσης, το οπτικό παιχνίδι.
Μία διδακτική ώρα δε φτάνει φυσικά ούτε για εισαγωγή στον κόσμο της τέχνης, φτάνει όμως σαν ερέθισμα και είναι πάντα προτιμότερος ο συγκεκριμένος τρόπος από οποιοδήποτε μάθημα υπό μορφή διάλεξης, σαν πρώτο βήμα μετά το κατώφλι. Της τέχνης αλλά και της Βιβλιοθήκης, μιας και πολλά παιδιά δεν το κάνουν το βήμα από μόνα τους, στα διαλείμματα τα κερδίζει η αυλή, οι παρέες, το κυλικείο, κ.ά. (Και είναι φυσικό). Αν δεν τα φέρουν οι διδάσκοντες, για πολλά αργεί πολύ αυτή η πρώτη μέρα γνωριμίας… Καμιά φορά και 5-6 χρόνια!

Παρόμοια επαφή είχαμε με τμήματα που είδαν γενικώς Λευκώματα, μετά από πρωτοβουλία καθηγήτριας. Λευκώματα για φύση κυρίως, αλλά και άλλα. Ήταν χάρμα οφθαλμών να βλέπεις τα παιδιά ανά δύο και τρία να ξεφυλλίζουν πανέμορφες εικόνες, να βγάζουν επιφωνήματα θαυμασμού, να ψάχνουν σε χάρτες διάφορα μέρη που έβλεπαν σε φωτογραφίες, να φωνάζουν στους απέναντι «για δώσε μου τη Σκιάθο» «εσείς έχετε το Καρπενήσι;» να με ρωτάνε πού θα βρουν πληροφορίες για την τάδε κωμόπολη, να ψάχνουν στις εγκυκλοπαίδειες και άλλα πολλά. Κουραζόμουν λίγο με το συνεχές πήγαιν’ έλα, αλλά άξιζε τον κόπο.

Κάποια πράγματα λοιπόν μπορεί να φαίνονται άνευ σημασίας από μια πρώτη ματιά, αλλά τελικά ανοίγουν δρόμους και προσφέρουν ιδέες. Έτσι και κάποια φορά, προς το τέλος της χρονιάς, μια καθηγήτρια που μας ήρθε φέτος και έγινε από τις καλύτερες συνεργάτιδες, έφερε δυο τμήματα που είχαν συμπληρώσει την ύλη και αρνιόντουσαν παραπάνω επαναλήψεις, ή μάθημα οποιουδήποτε είδους. Έπαιξαν λοιπόν ένα επιτραπέζιο, γλωσσικού περιεχομένου. Αν περνούσε εκείνη την ώρα κάποιος έξω από την πόρτα –ευτυχώς η πόρτα βγάζει στην αυλή- θα άκουγε γέλια πολλά, έξυπνες ατάκες και «υψηλές» νότες –κάθε άλλο παρά επιθετικού- ανταγωνισμού. Εγώ τακτοποιούσα κάτι βιβλία στα ράφια και γελούσα κάτω από τα μουστάκια μου που θα είχα αν ήμουν γάτα. Και πάλι αναδείχτηκαν ταλέντα. Και σε πλούτο γλωσσικό αλλά και σε ατάκες. Ωραίες στιγμές!

Ένα πρόγραμμα που είχα από παλιά κατά νου άρχισε να υλοποιείται φέτος σε πειραματική μορφή. Πρόκειται για το «Διαβάζοντας πιο.. άνετα». Μετά από προσωπικές παρατηρήσεις αλλά και ανάγνωση διαφόρων ερευνητικών αποτελεσμάτων που αναφέρουν ξεκάθαρα πτώση στην ικανότητα κατανόησης και γραφής συνεκτικών κειμένων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι εφ’ όσον τα παιδιά συναντούν δυσκολίες ακόμα και στην απλή ανάγνωση μικρών κειμένων, πόσο μάλλον όταν πρόκειται π.χ. για ολόκληρο λογοτεχνικό έργο. Και πώς να σε θέλξει μια γραπτή ιστορία αν σκοντάφτεις από τις πρώτες λέξεις… Επειδή πρόκειται για σοβαρό, τεράστιο θέμα, σκέφτηκα ότι ανάμεσα στα άλλα χρειαζόμαστε ενίσχυση της αναγνωστικής ικανότητας. Και τρόποι υπάρχουν. Το πρότεινα λοιπόν σε φιλολόγους ιδιαίτερα και αρχίσαμε κάποια ραντεβού με τμήματα. Σε όλες τις περιπτώσεις –ακόμα και με τμήμα της Α΄ λυκείου- υπήρξε ικανοποίηση από πλευράς μαθητών, πέρασαν όμορφα, ένιωσαν ότι όντως βοηθήθηκαν σε κάτι. Η διαδικασία δεν ήταν πάντα η ίδια, υπήρχε ευελιξία ανάλογα με τη σύνθεση των μαθητών, με τις ανάγκες τους, ακόμα και με τις εμπνεύσεις της στιγμής. Τονίστηκε βέβαια ότι για να παρατηρηθούν αλλαγές ουσιαστικές θα έπρεπε να υπάρχει συνέχεια, ότι επρόκειτο για μια διαδικασία κατ’ αρχήν συνειδητοποίησης κάποιων πραγμάτων. (Μακάρι η πολιτεία και οι αρμόδιοι να έκαναν αυτή τη δουλειά.. Αλλά ασχολούνται με τη Δια Βίου Αμάθεια και την Υψηλή Τεχνολογία, δεν έχουν χρόνο..). Με λίγα λόγια, οι πρώτες εμπειρίες ήταν ενθαρρυντικές και ευελπιστούμε για του χρόνου, (ο Θεός, οι συνάδελφοι και οι αρμόδιοι αν βάλουν το χέρι τους…). Δεν έχουμε άλλο χώρο εδώ για λεπτομέρειες, ήδη το παρατραβήξαμε. Η συνέχεια σε άλλο επεισόδιο, -όχι, σε άλλη ανάρτηση μάλλον.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Για τη Γάζα...




Και πήγαν οι ανθρωπιστές και βγήκανε στο δρόμο τους οι σαδιστές.
Μέχρι και ηλεκτροσόκ έκαναν σε δικό μας!
Να μάθει να μην ασχολείται με ανθρωπισμούς και άλλες τέτοιες αφελείς παρωχημένες αηδίες.

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Δραστηριότητες 2009-2010

Διοργάνωση παιχνιδιού «Το μονοπάτι της γνώσης»

Φέτος διοργανώσαμε στο Βιβλιόσπι(ρ)το ένα Παιχνίδι-Διαγωνισμό Γνώσεων (αλλά… και τύχης) στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. Πήραν μέρος μαθητές και μαθήτριες των 2 γυμνασίων (30ό και 39ο).

Το παιχνίδι έγινε στον υπολογιστή, και χρησιμοποιήθηκε ένα CD ROM του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. Η φόρμα του παιχνιδιού έμοιαζε κάπως με αυτές των επιτραπέζιων, αλλά βέβαια συνοδευόταν και απο μουσική, εφέ, ενθαρρυντικά σχόλια, θέσεις "εκπλήξεις", κ.ά. Οι ερωτήσεις ήταν πολλαπλής επιλογής, (διάλεγαν ανάμεσα σε 3 απαντήσεις) υπήρχε συγκεκριμένος χρόνος, και έπαιξαν ανά τριάδες, μέχρι τον τελικό, όπου διαγωνίστηκαν οι νικητές του ημιτελικού.

Οι συμμετέχοντες δεν ήταν απαραίτητα οι "καλοί" μαθητές, πολλοί δήλωσαν συμμετοχή σίγουρα και για πλάκα, όμως αυτό δεν είχε σημασία, γιατί  σκοπός ήταν να προσελκύσουμε παιδιά σε δραστηριότητες. 

Όσοι "επιτηρούσαμε" τη διαδικασία, (κάποιοι μαθητές, καθηγητές και η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης, -σα να λέμε, εγώ) παρατηρήσαμε κάποια πράγματα. Οι "καλοί" μαθητές, αγχώνονταν κάπως στο ενδεχόμενο να απαντήσουν λάθος, ενώ οι "αδιάφοροι" πατούσαν στην τύχη, ή χρησιμοποιούσαν τη λογική, καμιά φορά και το ένστικτο! Το οποίο είχε αποτέλεσμα. Εκεί φάνηκαν και νοητικές ικανότητες άλλου τύπου, όχι μόνο αυτές που καλλιεργεί το σχολείο -με τη δομή που έχει, ιδιαίτερα στην εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα πατρίδα.

Στο ένα γυμνάσιο ο νικητής ήταν ένα ντροπαλό παιδί, με καλή απόδοση στα μαθήματα, ενώ στο άλλο ένας... γνωστός "ταραξίας", που ενώ στην αρχή της χρονιάς έμπαινε στη βιβλιοθήκη και τριγύρναγε ενοχλώντας τους πάντες, μπερδεύοντας προφανώς το χώρο.. με την αυλή και δίνοντας συνεχώς ψεύτικες υποσχέσεις του τύπου "εντάξει κυρία, μη με βγάζετε, δε θα κάνω τίποτα, θα δείτε", στο τέλος άρχισε να προσαρμόζεται αρκετά. Και οι 2 νικητές ήταν παιδιά της Α' γυμνασίου!

Το βραβείο-δώρο δεν ήταν βιβλίο, -κατ' επιλογήν και σκόπιμα- αλλά η πλάκα ήταν οτι ντρεπόντουσαν να το πάρουν! Χρήματα έδωσαν οι σύλλογοι γονέων των 4 σχολείων.
Η διαδικασία σε τέτοιες  πρωτοβουλίες έχει πάντα και την ολίγον.. σπαστική της πλευρά, διότι ως γνωστόν τα περισσότερα παιδιά δεν ξέρουν απο συνέπεια (εξάλλου είναι άγνωστη σαν έννοια και στις.. τάξεις των μεγαλύτερων), οπότε πρέπει να τους υπενθυμίζεις συνέχεια τα πάντα. Πηγαίνει χαρτί χαμένο στις ανακοινώσεις που κανείς δεν κοιτάει γιατί είναι εκτός οπτικών ενδιαφερόντων, εκτός κι αν αναβοσβήνουν γύρω φωτάκια, αλλά και πάλι μπορεί να δουν μόνο το πλαίσιο με τα φωτάκια χωρίς να αντιληφθούν ότι υπάρχουν και γράμματα εκεί.. Μόνιμο το πρόβλημα. Και επαναλαμβάνω, όχι μόνο με τους μαθητές (...)

Πάντως, η εμπειρία ήταν καλή, ότι και να λέω εγώ τώρα.. (ποτέ δε συγκρατούμαι να μη σχολιάσω αυτές τις πλευρές, άλλοι το κάνουν, συνειδητά, εγώ όχι. Ματαιοπονώ;; Μα αφού γι αυτά πονώ!)
Τα παιχνίδια είναι εξαιρετικά χρήσιμα. Διδάσκουν πράγματα που δε φανταζόμαστε αρχικά, εξημερώνουν τα ήθη, μας γλυτώνουν κι απ τη λήθη.
Αυτά -τα καθολου ολίγα- είχα να πω, όπως και τα ευχαριστώ μου στους συλλόγους γονέων και πάνω απο όλα στα παιδιά που πήραν μέρος. Και μάλιστα χωρίς αντιδικίες ανόητες, χωρίς κλεψιές ανόητες, ..θυσιάζοντας κάποια διαλείμματα τους, και συχνά πυκνά προσφέροντας μας διασκέδαση με τις αντιδράσεις τους!

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Αποσπάσματα Βιβλίου. Μίλαν Κούντερα, "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι"


Απο το βιβλίο του Μίλαν Κούντερα "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", Εκδόσεις Εστία, 1986:

Σελίδα 24:
.... Ο Τόμας έλεγε μέσα του: να ξαπλώνεις με μια γυναίκα και να κοιμάσαι μαζί της, να δύο πάθη όχι μόνον διαφορετικά αλλά και αντιφατικά σχεδόν. Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με την επιθυμία να κάνεις έρωτα (αυτή η επιθυμία ταιριάζει σε αναρίθμητο πλήθος γυναικών) αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου (αυτή η επιθυμία δεν αφορά παρά μία και μόνη γυναίκα).

Σελίδα 77:
.... Το όνειρο δεν είναι μονάχα μια επικοινωνία (ενδεχομένως μια κρυπτογραφημένη επικοινωνία), ειναι επίσης μιά δραστηριότητα αισθητική, ένα παιχνίδι της φαντασίας, κι αυτό το παιχνίδι είναι το ίδιο μια αξία. Το όνειρο είναι η απόδειξη ότι το να φαντάζεται, το να ονειρεύεται αυτό που δεν έχει υπάρξει, ειναι μια απο τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου. Εκεί βρίσκεται και η αιτία του δόλιου κινδύνου που κρύβεται μέσα στο όνειρο. Αν το όνειρο δεν ήταν ωραίο, θα μπορούσε κανείς γρήγορα να το λησμονήσει. Αλλά εκείνη επέστρεφε αδιάκοπα στα όνειρα αυτά, τα επαναλάμβανε με τη σκέψη, τα έκανε αφηγήματα. Ο Τόμας ζούσε κάτω απ' την υπνωτική γοητεία της εναγώνιας ομορφιάς των ονείρων της Τερέζας. 

Σελ 119-120:
.... παρατήρησε ότι ο μετασχηματισμός της μουσικής σε θόρυβο είναι μια πλανητική διαδικασία που εισάγει την ανθρωπότητα στην ιστορική φάση της ολικής ασχήμιας. Το απόλυτο της ασχήμιας εκδηλώθηκε αρχικά με την πανταχού παρούσα ακουστική ασχήμια: τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια, οι ηλεκτρικές κιθάρες, τα κομπρεσσέρ, τα μεγάφωνα, οι σειρήνες. Η πανταχού παρουσία της οπτικής ασχήμιας δεν άργησε ν' ακολουθήσει.


Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

"Empathy".



Ενσυναίσθηση (empathy) είναι η βαθιά επικοινωνία με τους άλλους μέσω της συναισθηματικής ταύτισης. Η ικανότητα επίσης να "νοιώθεις" τον πόνο του άλλου, να νοιώθεις συμπόνοια, στοργή. Δεν έχει σχέση το αγγλ. empathy με το δικό μας "εμπάθεια"

Αν αυτο το αριστουργηματικό βιντεάκι δεν πείθει για το πόσο έχουμε απωλέσει αυτή την ικανότητα ως είδος, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να πείσει..

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Τζορτζ Κάρλιν: εκπαίδευση

http://www.youtube.com/watch?v=WGL8FEMc378
Δείτε τον αξέχαστο κωμικό, τα αγγλικά του είναι εύκολα, και ψάξτε και άλλα βιντεάκια του. Αξίζει.

Λογοτεχνία και Σινεμά

Την Κυριακή 9 Μαΐου 2010, στις 6μμ, έγινε στο Βιβλιόσπι(ρ)το η 23η συνάντηση της ΚΑΛ (Κινητή Αναγνωστική Λέσχη - Σχολικών Βιβλιοθηκών Αττικής). Κινητή, γιατί κάθε φορά φιλοξενείται σε άλλη βιβλιοθήκη. Αναγνωστική, γιατί συνήθως περιλαμβάνει μικρές αναγνώσεις αποσπασμάτων και πάντα η αφετηρία είναι τα βιβλία. Άσχετα αν το τέρμα δεν είναι προκαθορισμένο..

Το Θέμα αυτή τη φορά ήταν: "Λογοτεχνία και Σινεμά"

Λίγα λόγια για το πώς κύλησε το απόγευμα της Κυριακής:

Είδαμε αποσπάσματα από την ταινία «Περηφάνεια και Προκατάληψη», βασισμένη στο βιβλίο της Τζέην Ώστεν, και διαβάσαμε τα ανάλογα αποσπάσματα από το βιβλίο, που το έχουμε και στη συλλογή.
Συζητήσαμε για κλασσική και σύγχρονη λογοτεχνία και τι είδους δυσκολίες μπορεί να παρουσιάζονται στη μεταφορά από το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη.
Για τα μέσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης για να αποδώσει τους χαρακτήρες, την ατμόσφαιρα, την πλοκή, κλπ.

Αναφερθήκαμε ακόμα και σε βιβλία που έχουμε διαβάσει και που η εμπειρία της κινηματογραφικής μεταφοράς τους ήταν πολύ καλύτερη, και φυσικά για το αντίστροφο.
Διαβάσαμε στη συνέχεια αποσπάσματα από το βιβλίο του Τσέχου συγγραφέα Μίλαν Κούντερα, «Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι» και είδαμε τα ανάλογα σημεία στην ταινία. Κάναμε συγκρίσεις ανάμεσα στις δύο μεταφορές, του κλασσικού έργου της Ωστεν, και το σύγχρονο του Κούντερα. Το βιβλίο του Κούντερα έχει καταπληκτικές φιλοσοφικές και ψυχολογικές ερμηνείες που στην ταινία περνάνε στα ψιλά, αξίζει να το διαβάσει κανείς. Είδαμε ακόμη κομμάτια από την «Ιστορία χωρίς τέλος», του Μ. Έντε.
Οι σχολιασμοί, ήταν απολαυστικοί, όπως και η κουβέντα γενικά.  
Είχαμε ανάμεσα μας και δύο συγγραφείς!
Φρέσκους, θα λέγαμε, (απο δύο εκδοσεις ο καθένας) και πολύ καλούς, θα πρόσθετα. Ο ένας είναι συνάδελφος, χημικός, υπεύθυνος της βιβλιοθήκης στο 3ο Λύκειο Ηλιούπολης, ο Γιώργος Μπαρμπέρης. Ο άλλος ήταν  φίλος, ο Αντώνης Κρύσιλας, που το δεύτερο βιβλίο του περιέχει διηγήματα τρόμου και που μας τρομοκρατούσε βροντερά με παρεμβάσεις του στυλ, "μας βάζεις αυτήν την ταινία γιατί θέλεις να βλέπεις τον Κόλιν Φερθ". Και οι 3 πρώην μαθητές μου, συμφωνούσαν εν χορώ.. Τέτοια πράγματα και άντε να τα συμμαζέψεις.. (Τουλάχιστον βοήθησαν στο μάζεμα όταν τελειώσαμε..)

Ανταλλάξαμε ιδέες και υλικό και ως συνήθως, με τον καφέ, τα κουλουράκια και άλλα καλούδια, περάσαμε ένα τρίωρο (!), χαλαρό και χρήσιμο. (Χρήσιμο λόγω του υλικού που πάντα προσφέρει ιδέες για αξιοποίηση αλλά και λόγω του ότι απλά βρεθήκαμε. Μέρες που είναι... ).

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Ποιους νεκρούς;

Η Πέμπτη ήρθε. Και πλέον -δυστυχώς- εδραιώνεται η πεποίθησή που έχω κάτι χρόνια τώρα,  ότι πάσχουμε σα λαός, είμαστε βαριά άρρωστοι, σωματικά και ψυχικά. Γιατί το λέω τώρα; Για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σημερινό: Δε μας απασχόλησε όπως και όσο θα έπρεπε, το γεγονός των θανάτων. 

Δε μ ενδιαφέρουν τα κατινίστικα κανάλια που χύνουν δάκρια εξίσου για τις 3 οικογένειες που θρηνούν, όσο έχυναν και για το διαζύγιο της Μενεγάκη. Ούτε κάποιοι υποκριτικοί πολιτικοί που κάνουν διάκριση ανάμεσα σε ζωές π.χ. ελλήνων ή ξένων.
Το θέμα είναι πως δεν απασχόλησε όπως και όσο θα έπρεπε τις πολιτικές δυνάμεις που βγήκαν να διαμαρτυρηθούν για το ΔΝΤ, για τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις μας, για τις εξωφρενικές αδικίες. 


Με ενδιαφέρουν τα άτομα, μέσα από τον απλό κόσμο,  που βγήκαν να διαμαρτυρηθούν  για τις αδικίες σε βάρος τους, αλλά που φώναζαν στους υπαλλήλους «Ας καείτε! Δεν έπρεπε να πάτε στη δουλειά!» Γιατί έγινε κι αυτό. Και κάτι δείχνει. Κάτι πολύ, μα πολύ νοσηρό.
 Στην πορεία της 5/5 ήμουν. Το θεώρησα χρέος και ανάγκη μου. Έφυγα στο Σύνταγμα όταν άρχισα να μην αντέχω τα χημικά, χάνοντας την παρέα μου. Βρέθηκα στο Μοναστηράκι κι έκατσα να ξεκουραστώ. Είδα τυχαία μια παλιά μαθήτρια, αναστατωμένη, που μόλις είχε μάθει στο τηλέφωνο για τους νεκρούς. Δεν πίστευα στ αυτιά μου. Σκέφτηκα ότι θα είχε γίνει κάτι όπως τότε με την Κανελλοπούλου και τον Κουμή το 80. 


Όταν έμαθα ότι ξεκίνησε από μολότωφ ταράχτηκα πιο πολύ. Γιατί; Πρώτον γιατί το φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Δεύτερον, γιατί άλλο είναι να προκαλεί το θάνατο ένας φορέας εξουσίας και άλλο κάποιος νεαρός κάφρος που θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη κι ας είναι τυφλός και βλαμμένος. 


Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στο ενδεχόμενο συνειδητής προβοκάτσιας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Αν κάποιος είναι στις υπηρεσίες της αστυνομίας π.χ. και δρα εσκεμμένα για να παραπλανήσει, λες δουλεύει για τον αντίπαλο... Για το σύστημα εξουσίας. Αν όμως όντως πιστεύει ότι κάνει εξέγερση και ακολουθεί τη συνείδηση του, τότε έχουμε πρόβλημα. Μεγάλο. Ακόμα κι ο χουλιγκάνος που δεν ξέρει τίποτα άλλο εκτός από την ομάδα,  είναι μικρότερο πρόβλημα. 

Τόσα χρόνια, καμιά 25αριά, έχουμε τα ίδια στις πορείες διαμαρτυρίας ή στις επετείους του πολυτεχνείου. Τις ομάδες των σκέτων κάφρων (έτσι τις θεωρώ πλέον, μετά από προσωπικές εμπειρίες και σκέψεις). Που θεωρούν τους εαυτούς τους μοναδικούς επαναστάτες στη γη, που έχουν γραμμένο τον υπόλοιπο κόσμο. Και είμαστε και σε αυτό το χρόνιο φαινόμενο «πρωταθλητές». Δεν υπάρχει αντίστοιχο, σε τέτοια διάρκεια και ένταση,  αλλού, στους βλάκες και ξενέρωτους ξένους…

Μήπως όμως και άλλοι χώροι δεν κάνουν το ίδιο, σε άλλο επίπεδο; Και τόσοι έλληνες, αντίστοιχα, σε ατομικό επίπεδο; Είναι αυτό ένα φαινόμενο μικρής σημασίας; Με ποιες μονάδες, με ποια πρόσωπα, με ποιες ομάδες θα συμπλεύσεις για ένα κοινό σκοπό; Με ποιους θα συμπορευτείς;
Η κατάσταση  θα επιδεινωθεί, ίσως να χουμε κι άλλα θύματα. 


Οι ευθύνες για όλα αυτά;
Είναι αυτονόητο για μένα ότι οι μεγάλες και ουσιαστικές ευθύνες, βρίσκονται στους ανάλγητους κύκλους της δύναμης και της εξουσίας, που αναπαράγουν την τεράστια  κοινωνική αδικία η οποία με τη σειρά της είναι η πηγή των προβλημάτων, των συγκρούσεων.
Την Τετάρτη, μετά τις 7 περίπου, μάθαμε επιπλέον για την έλλειψη μέτρων πυρασφάλειας, τους εκβιασμούς, τη δήλωση του υπαλλήλου της Μαρφίν, κλπ. Αυτά από το ίντερνετ βέβαια και από το ραδιόφωνο. Δε μιλάμε για τηλεόραση. Να κι άλλες συγκεκριμένες ευθύνες λοιπόν. 


Θεωρώ όμως σοβαρότατο πρόβλημα και την άρνηση ευθυνών, έστω και πολύ μικρότερων, από τους χώρους που εναντιώνονται. 


Πότε έκατσε ποτέ ο χώρος της αμφισβήτησης, -και μ αυτόν εννοώ από κόμματα και ομάδες της αριστεράς όλης, μέχρι αυτόνομους, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς-, πότε έκατσε να ασχοληθεί πολύ σοβαρά με το πρόβλημα αυτό; Να το δει σαν πρόβλημα και να ψάξει για λύσεις; Να ασχοληθεί με το πώς το βλέπει ο ανένταχτος κόσμος ή ο απλός κόσμος που δεν ξέρει πολλά; Να προτείνει –πέρα απ τις περιφρουρήσεις και τους αφορισμούς- μια κοινή στάση, ένα μέτωπο, για να είχαν πιθανόν αποφευχθεί πράγματα τραγικά σαν τα χτεσινά; Θα μου πεις εδώ δε συμφωνούν για το αν ο ουρανός είναι μπλε, τυρκουάζ ή γαλάζιος ή για το πότε ακριβώς θα μας πέσει στο κεφάλι… 


Με νεκρούς θ ασχολιόμαστε;

Μέρα που δεν πρέπει να ξεχαστεί

Η Τετάρτη 5/5/2010 δεν πρέπει να ξεχαστεί. 
Έγινε μια πορεία διαμαρτυρίας πάρα πολύ μεγάλη, αλλά και τρείς άνθρωποι πέθαναν τελείως άδικα και με θάνατο απο τους χειρότερους. Ασφυξία. Μια χώρα ολόκληρη σε ασφυξία. Βλέπω τις ευθύνες σε πολλές μεριές. Αλλά ας το αφήσουμε για αύριο Πέμπτη...

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Άρθρα συναδέλφων υπευθύνων Σχολικών Βιβλιοθηκών, στο περιοδικό "Συνεργασία"

Άρθρο στο περιοδικό "Συνεργασία" της Οργανωτικής Επιτροπής Ενίσχυσης βιβλιοθηκών. Γράφει η Ελένη Καραβανίδου, Φιλόλογος, Υπεύθυνη Βιβλιοθήκης 1ου ΓΕ.Λ. Ελευσίνας «Αριστοτέλειο»

 "Η προώθηση της φιλαναγνωσίας και η αξιοποίηση της συλλογής και των μέσων της Σχολικής Βιβλιοθήκης ΕΠΕΑΕΚ ήταν τα αρχικά κίνητρα για τη δημιουργία της Κινητής Αναγνωστικής Λέσχης (Κ.Α.Λ.) στην Αττική, που στον πέμπτο χρόνο λειτουργίας της έχει πετύχει την σύσταση νεανικών ομάδων ανάγνωσης στα σχολεία-μέλη της, έχει συνεργαστεί με τοπικούς συλλόγους και φορείς και έχει επεκταθεί εκτός Αττικής μέσω της τηλεδιάσκεψης, τραβώντας το ενδιαφέρον του τύπου. .."

Διαβάστε περισσότερα...
http://www.goethe.de/ins/gr/lp/prj/syn/ozs/oa18/art/el5943210.htm

Επίσης διαβάστε στο ίδιο τεύχος:
"Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Χρηστών Σχολικής Βιβλιοθήκης [ΠΕΧΣΒ]: μια προσπάθεια ενημέρωσης των μαθητών δευτεροβάθμιας σε θέματα πληροφοριακής παιδείας". Γράφει ο Εμμανουήλ Νίνος, υπεύθυνος της Σχολικής Βιβλιοθήκης στο 9ο Γυμνάσιο Περιστερίου 
"http://www.goethe.de/ins/gr/lp/prj /syn/ozs/oa18/art/el5943398.ht

 Και ακόμα: 
"Σχολικές βιβλιοθήκες: πηγή έμπνευσης και δημιουργίας στην εκπαιδευτική διαδικασία". Γράφει η Αγγελική Αρβαντά,  Υπεύθυνη Σχολικής Βιβλιοθήκης 5ου Γυμνασίου Σερρών

 «Η σχολική βιβλιοθήκη είναι βοήθημα όλων στη διδασκαλία και τη μάθηση. Προσφέρει πληροφορίες και ιδέες για επιτυχή συμμετοχή στη σημερινή κοινωνία της πληροφόρησης και της γνώσης. Εφοδιάζει τους μαθητές με δεξιότητες για τη δια βίου εκπαίδευση, αναπτύσσει τη φαντασία τους και τους προσφέρει τη δυνατότητα να ζήσουν ως υπεύθυνοι πολίτες»

Διαβάστε περισσότερα: http://www.goethe.de/ins/gr/lp/prj/syn/ozs/oa18/art/el5943506.htm 

"Σχολικές βιβλιοθήκες για όλους σε ένα σχολείο για όλους". Γράφει η  Αικατερίνη Αραμπατζή, Φιλόλογος MSc, Τμήμα Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. 

Απόσπασμα:   "..Πρόσθετα οφέλη που θα προκύψουν για τους μαθητές, εκτός από την επίτευξη των εκπαιδευτικών στόχων, είναι η ανάπτυξη βασικών κοινωνικών δεξιοτήτων, η δημιουργία θετικής αυτοεικόνας και η αίσθηση ότι το σχολείο είναι ο κοινωνικός χώρος που τους αποδέχεται και τους βοηθάει να αναπτυχθούν ως προσωπικότητες."   http://www.goethe.de/ins/gr/lp/prj/syn/ozs/oa18/art/el5931978.htm