Ο Γιάννης Μάγγος μιλά για τον γιο του, Βασίλη Ellinofreneia Official

Με το Γιάννη ήμασταν κάποτε συνάδελφοι.

Για 3 χρόνια μοιραστήκαμε αρκετά πράγματα, όσο και να πεις.

Παρακολουθούσα την μετέπειτα πορεία του, είχα δει βίντεο από το κανάλι του.

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ να δώ κάποια μέρα ήταν τον πόνο στο πρόσωπό του, την τόση ψυχική γενναιότητα στα λόγια του, τα λόγια ενός πατέρα που έχασε το παιδί του άδικα, και που δε σταματάει να θυμίζει στον κόσμο πόσο στραβός είναι ο γυαλός της αμεριμνησίας όλων μας.

Ακούστε τον, κι αυτόν και τη Μάγδα Φύσσα και άλλους που έχασαν παιδιά όχι γιατί αρμένιζαν στραβά οι ίδιοι αλλά γιατί ο γυαλός ήταν βούρκος.

ΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΚΑΙ ΒΡΑΣΕ (ΟΡΥΖΑ)

Με αφορμή τον εγκλωβισμό 300 επιβατών της αμαξοστοιχίας 53, η οποία ακινητοποιήθηκε από χτες στις Θέρμες, κοντά στο Δομοκό, όταν η μηχανή υπέστη βραχυκύκλωμα, θυμήθηκα μια προσωπική εμπειρία μούρλια.

Την είχα γράψει για να... μου μείνει αξέχαστη. Την αντιγράψω εδώ:

Με τρένο για Βόλο

Το Σάββατο 6/9/08, ξεκίνησα αιφνίδια για κηδεία, που θα γινόταν την Κυριακή σ’ ένα χωριό έξω απ’ το Βόλο.
Πήρα το τρένο των 4μ.μ. για Βόλο. Στη διαδρομή έπιασα κουβέντα στο μπαρ του τρένου με δύο μηχανοδηγούς με τους οποίους ανταλλάσσαμε παράπονα για το κάπνισμα, τις απαγορεύσεις, τις καπνοβιομηχανίες, πληροφορίες για τα αιτήματα των σιδηροδρομικών και των καθηγητών, για την κατάσταση στον ΟΣΕ και στην εκπαίδευση, για την ευθύνη και τις εξοντωτικές βάρδιες των οδηγών των τρένων, τη μέγιστη επιτρεπόμενη ταχύτητα, και άλλα τέτοια. Οι συνομιλητές μου θα έπιαναν βάρδια σε καμιά ώρα. Προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν για ένα λαθραίο τσιγαράκι και με πήγαν στην πίσω θέση των οδηγών.

Για να πας εκεί περνάς από τη σκευοφόρο και μετά από το μηχανοστάσιο, στο οποίο δεν μπορείς να σταθείς λεπτό από τη θερμότητα.

Στο θάλαμο των μηχανοδηγών λοιπόν, κάναμε δυο τρία τσιγαράκια επειδή με την κουβέντα μας άνοιξε η όρεξη, είδα κουμπιά, πίνακες, μοχλούς, είδα το τοπίο πανοραμικά, τις δύο μεγάλες γέφυρες που δεν είχα ξαναδεί γιατί συνήθως έπαιρνα νυχτερινά τρένα, και επίσης ανακάλυψα συμπτώσεις με τον ένα οδηγό, ο οποίος αποδείχτηκε ότι έμενε στην περιοχή μου και μάλιστα πολύ κοντά και σύχναζε σε παρόμοια μέρη και κάτι μου θύμιζε-κάτι του θύμιζα, δεν το εξακριβώσαμε, συμπεράναμε πως απλώς κάπου θα είχαμε συμπέσει στα πέριξ.

Η κουβέντα κύλησε ευχάριστα, μέχρι που ήρθε η ώρα να πιάσουν δουλειά κι εγώ να γυρίσω στο κάθισμά μου να συνεχίσω το βιβλίο μου. Το κάθισμά μου ήταν στο μπροστινό μέρος του τρένου, ακριβώς μετά την σκευοφόρο, πρώτη σειρά.

Είχαν περάσει κάπου 20 λεπτά, ήμουν μισοβυθισμένη στην ανάγνωση, κάποια στιγμή κοίταξα από το παράθυρο, είχε ήδη σκοτεινιάσει, και κάπου μακριά είδα μια κοκκινωπή λωρίδα που θα μπορούσε να ήταν και πυρκαγιά, δε μπορούσα να διακρίνω. Ένοιωσα λίγο περίεργα.

Δεν πέρασαν 5 λεπτά και ξαφνικά ένοιωσα κάτι άλλο, κάτι δεν πήγαινε καλά, σκέφτηκα σεισμούς εκτός από φλόγες, και τότε διαπίστωσα ότι πράγματι κουνιόμουν, πιάστηκα από το κάθισμα, το βιβλίο έπεσε, άρχισαν να πέφτουν κι άλλα πράγματα, μέχρι που έπεσα κι εγώ μπροστά και λίγο πλάγια, στο κεφάλι μου προσγειώθηκε κάτι αρκετά βαρύ, το βαγόνι πήγαινε κι ερχόταν, τα φώτα έσβησαν, κάποιες φωνές τρομαγμένης έκπληξης ήρθαν να ενωθούν με το επιφώνημα που μου βγήκε «Δεν είναι δυνατόν!…», κάποιες άλλες φώναζαν αν ήμαστε καλά, κάποια πράγματα συνέχισαν να κυλούν προς το τέρμα των καθισμάτων όπου βρισκόμουν, τζάμια ακούστηκαν να σπάνε, μέχρι που επικράτησε ησυχία κι αρχίσαμε μες το σκοτάδι να ψαχνόμαστε, αν είχαμε όλα τα μέλη του σώματός μας απείραχτα, και τα πράγματα μας επίσης.

Μερικοί άρχισαν να κινούνται δειλά προς τα άλλα βαγόνια για να δουν τι κατάσταση επικρατούσε, άλλοι προς την κοντινή πόρτα, με το φως από τα κινητά προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τα γύρω, εγώ ψαχούλεψα πρώτα κάτω από το κάθισμα να βρω κάποια σκορπισμένα υπάρχοντα μου, είδα στο διάδρομο κάτι άγνωστα –πρώην ιπτάμενα- αντικείμενα που με το φρενάρισμα είχαν φύγει από τους κατόχους τους και είχαν έρθει να προσκρουστούν στην πόρτα της σκευοφόρου δίπλα μου, νεσεσέρ ροζ, τσαντάκια, βαλιτσάκια και άλλα μικροπράγματα που είχαν κυλήσει ποιος ξέρει από πόσο πιο πίσω, μετά σηκώθηκα με κάποια ανησυχία για την κατάσταση του κεφαλιού μου που είχε δεχτεί χτύπημα αρκετά βαρβάτο, έτριψα λίγο τον αυχένα μου και κατευθύνθηκα προς την πόρτα για να κατέβω. Ήδη είχαν κατέβει κάποιοι άλλοι και άκουγα κουβέντες, μια αντρική φωνή να ζητάει έναν Μήτσο και ένα μπουφάν, δεν ήξερα τι γινόταν, σκέφτηκα τα χειρότερα σε κλάσματα δευτερολέπτου, σκέφτηκα πρώτα τους οδηγούς που γνώρισα και μήπως ήταν ένας απ’ αυτούς στο τιμόνι. Αυτή εξάλλου ήταν και η πρώτη σκέψη, αμέσως μόλις ήρθε το πρώτο τράνταγμα και βρισκόμουν ακόμα στο κάθισμα. Δεν ξέρω πόση ώρα είχαν κρατήσει όλα αυτά, μπορεί να ήταν και τρία λεπτά, μπορεί δέκα λεπτά, μπορεί δευτερόλεπτα…

Περνώντας από το σημείο που χωρίζονται τα βαγόνια, είδα κάτω στο δάπεδο κάτι κόκκινο, σα σάλτσα, απλωμένο σε μεγάλη επιφάνεια, άναψα πάλι το κινητό, έσκυψα και είδα ντομάτες λειωμένες, πολλές ντομάτες. Ποιος επιβάτης μετέφερε τόσες ντομάτες; Κατέβηκα προσεκτικά τα σκαλιά, φορούσα και φουστάνι αρκετά στενό, πέδιλα, δε μ’ έπαιρνε να βιάζομαι. Έξω δε διακρίνονταν πολλά πράγματα, κάτι χωράφια, μπροστά στις ράγες ένα ανάχωμα που δυσκόλευε την κίνηση, δυό τρεις άνθρωποι βρίσκονταν εκεί κοντά, κοιτούσαν προς το μπροστινό μέρος απ’ όπου ερχόταν η αντρική φωνή, εμφανίστηκε κάποιος να έρχεται από κει και να λέει μην πηγαίνετε μπροστά, καλύτερα να μην το δείτε, ήρθαν κι άλλοι, μάθαμε ότι το μπροστινό μέρος είχε γίνει λιώμα, κι ότι είχαμε συγκρουστεί με φορτηγό.

Μια γυναίκα είπε ότι δεν έβρισκε τα πράγματα της, τη ρώτησα αν ήταν δικό της ένα ροζ νεσεσέρ, είπε ναι, της είπα ότι ήταν πίσω-πίσω, ένας σιδηροδρομικός άρχισε να φωνάζει μαζέψτε τα πράγματα σας και κατεβείτε όλοι, ξανακούστηκε η αντρική φωνή από μπροστά να ζητάει ένα μπουφάν για να σπάσει το παράθυρο, είχε εγκλωβιστεί. Κάποιοι πήγαν προς τα κει, στα σκαλάκια του βαγονιού είχε σχηματιστεί πηγαδάκι, πανικός δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε, απορία περισσότερο, τι να γίνεται μπροστά, οι περισσότεροι προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν τηλεφωνικά με τους δικούς τους, ακούστηκαν φωνές να λένε στο κινητό -άλλες μουδιασμένες, άλλες λίγο τρεμάμενες,

«Γιάννη, συγκρουστήκαμε, δεν ξέρω τι έγινε, τρέμω..»,

«Μαμά, άκου, έχουμε σταματήσει μετά τη Λάρισα, συγκρούστηκε το τρένο, όχι, καλά είμαι, μην ανησυχείς»,

«Ελένη, μ’ ακούς; Έγινε σύγκρουση… Ναι, έξω απ’ τη Λάρισα, όλοι καλά είμαστε μάλλον, δεν ξέρουμε τι γίνεται με τους οδηγούς, ναι, ένα φορτηγό, πρέπει να πέρασε τη διάβαση, κλείνω, κάτι λένε εδώ, θα σε πάρω σε λίγο…»

Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω, να πάρω τον καλό μου που είχε σπίτι το φέρετρο με τη μάνα του και να του πω, ξέρεις θ’ αργήσω λίγο γιατί πέσαμε πάνω σ ένα φορτηγό και καλά που δεν εκτροχιαστήκαμε και τώρα περιμένουμε στην ερημιά και δεν έχουμε ιδέα τι μέλλει γενέσθαι;

Αφού πέρασαν λίγα λεπτά ακούσαμε κάποιο σούσουρο, ήρθαν προς το μέρος μας πέντε έξι άντρες, ανάμεσα τους ένας χοντρός κύριος, φανερά αναστατωμένος, που άρχισε να ρωτάει αν είμαστε όλοι καλά, να παίρνει τηλέφωνα σε πυροσβεστικές και ΕΚΑΒ, ήταν ο προϊστάμενος της αμαξοστοιχίας, αυτός που είχε εγκλωβιστεί μπροστά και τελικά κατάφερε με τη βοήθεια των άλλων να βγει απ’ το παράθυρο του μηχανοστάσιου, ο άνθρωπος ανέφερε κάθε τόσο τον οδηγό, που είχε μείνει μέσα, που δε θα μπορούσε να ζει, έφυγε προς το πίσω μέρος, η πλάτη του ήταν μούλια στον ιδρώτα, ήταν σοκαρισμένος και ταυτόχρονα προσπαθούσε να οργανώσει κάπως την κατάσταση.

Η ώρα περνούσε, αλλά ΕΚΑΒ δεν βλέπαμε, όλο και περισσότεροι μιλούσαν για τον οδηγό του τρένου, κάποιος ήρθε από το πίσω μέρος και είπε ότι ο οδηγός του φορτηγού είχε βρεθεί, κάπου ένα χιλιόμετρο πίσω, βαριά τραυματισμένος. Ένας νεαρός από το πηγαδάκι το κοντινό κάλεσε το 166, του είπαν ότι δεν είχαν ειδοποιηθεί για καμία σύγκρουση, απορούσαμε, πώς γίνεται, τι θα γινόταν τώρα, πως θα φεύγαμε από κει, άλλοι έλεγαν θα έρθει άλλο τρένο να μας πάρει ή λεωφορείο, κάποιος έδωσε την πληροφορία ότι το φορτηγό κουβαλούσε ντομάτες, όλοι σχολίαζαν τη μάστιγα των φορτηγών, την αδικία, αν επιζήσει ο φορτηγατζής και πεθάνει ο μηχανοδηγός…

Τελικά αποφάσισα να πάρω τον καλό μου, είπε «Πού βρίσκεσαι; Έφτασες Βόλο;» Τι να πω… Λέω «Εεε, βασικά… ακόμα είμαστε έξω απ’ τη Λάρισα, αλλά .. έ… ξέρεις, έγινε κάτι περίεργο, δηλαδή εγώ καλά είμαι, αλλά να… το τρένο συγκρούστηκε».

Ανέβηκα ξανά στο βαγόνι, μάζεψα τα πράγματα, πήρα και το ροζ νεσεσέρ μαζί με κάτι άλλα, μας οδήγησαν μέσα από κάτι βάτα στο χωματόδρομο, ήρθαν αργότερα πυροσβεστικές και ΕΚΑΒ, και τελοσπάντων, να μην πολυλογώ άλλο, έφτασα στο χωριό μεσάνυχτα, αφού έκανα και μια επίσκεψη στο νοσοκομείο βόλου, όπου μου ακτινογράφησαν το κρανίο, (ήθελαν να με κρατήσουν και για βραχεία νοσηλεία για να ναι καλυμμένοι, τους ξέφυγα) και έφυγα.

Τι έφταιξε τελικά; Νομίζω το φαντάζεστε. Ο φορτηγατζής πέρασε την αφύλαχτη διάβαση, χωρίς να το πολυσκεφτεί. Η σκέψη είναι για τους φλώρους.

Επίσης: Έχουν ξαναγίνει παρόμοια με τρένα. Ο ΟΣΕ δε λέει να κλείσει τελείως τις διαβάσεις αυτές. (Αυτά δεν τα λέω αυθαίρετα, έπιασα κουβέντα ξανά με μηχανοδηγούς, στην επιστροφή, την Τρίτη). Σημειωτέον, δουλειά δεν πήγα Δευτέρα- Τρίτη, τη Δευτέρα έγινε η κηδεία του μηχανοδηγού στο Βόλο και στάση εργασίας, τα δρομολόγια άλλαξαν και τελικά βρήκα την τελευταία θέση για το απόγευμα της Τρίτης. Στην επιστροφή λοιπόν, ζήτησα και μου έδειξαν με το φως της μέρας πλέον τον τόπο του ατυχήματος, και ο φορτηγατζής όπως φάνηκε είχε άπλετη ορατότητα.

Τώρα, αφού πήρε στο λαιμό του τον 52χρονο μηχανοδηγό και παρά λίγο και κάποιους άλλους, έφυγε κι αυτός για τόπους χλοερούς να φυτεύει ντομάτες εις τον αιώνα των αιώνων.

 

Για του λόγου το αληθές, ορίστε και οι τίτλοι ειδήσεων της επομένης:

7 Σεπ 2008

Αιματηρή σύγκρουση τρένου-φορτηγού

Νεκρός ανασύρθηκε ο οδηγός της αμαξοστοιχίας Intercity 40, που συγκρούσθηκε με φορτηγό σε αφύλακτη διάβαση εκτελώντας το δρομολόγιο Λάρισα-Βόλος, αργά το απόγευμα του Σαββάτου (6/9/2008 ώρα 8.30μ.μ.)

Ο άτυχος μηχανοδηγός και ο προϊστάμενος της αμαξοστοιχίας είχαν εγκλωβιστεί στο ακινητοποιημένο Intercity και για τον απεγκλωβισμό τους έσπευσαν στο σημείο δυνάμεις της Πυροσβεστικής.

Με ελαφρά τραύματα νοσηλεύεται και μια γυναίκα, ενώ οι υπόλοιποι επιβάτες του τρένου είναι καλά στην υγεία τους.

Όλα τα τοπικά δρομολόγια μεταξύ Λάρισας - Βόλου - Λάρισας και Θεσσαλονίκης - Βόλου - Θεσσαλονίκης ματαιώθηκαν για το υπόλοιπο της ημέρας.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

Η αμαξοστοιχία στην οποία επέβαιναν 45 επιβάτες,  (εκ των οποίων και η υποφαινόμενη, η οποία επέβαινε στο πρώτο βαγόνι, στο πρώτο κάθισμα… ) συγκρούσθηκε με φορτηγό σε αφύλακτη διάβαση στο ύψος της Χάλκης. Οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στον προορισμό τους με λεωφορείο του ΟΣΕ καθώς έχει διακοπεί η κίνηση των τραίνων. Το τραγικό ατύχημα έγινε, όταν το φορτηγό παραβίασε την προτεραιότητα στην αφύλακτη διάβαση.

Αναρτήθηκε από TOP στις Κυριακή, Σεπτέμβριος 07, 2008

Για την αντιγραφή,

Κ. Τζ.

Τώρα να προσθέσω ότι είχα κι άλλη μια εμπειρία, πρόσφατη αυτή, στο γυρισμό από Θεσσαλονίκη. μετά τις γιορτές, στις 4/1/2017:
Ήταν να φύγω 11 το βράδυ. Με πάνε οδικώς τα ξαδέλφια μου στο σταθμό της Θεσσαλονίκης, και βλέπουμε στον πίνακα ανακοινώσεων, ώρα αναχώρησης, 11.59 (!)
Αμάν, λέμε, έχει καθυστέρηση. Στα γκισέ εννοείται δεν υπήρχε ψυχή. Ρωτάμε έναν σεκιουριτά, λέει, ναι έχει καθυστέρηση. (ούτε θηλυκό νάταν).
Καθόμαστε σε καφετέρια μεσ' το σταθμό. Σηκωθήκαμε 2-3 φορές μέχρι τις 11.30 να βεβαιωθούμε ότι δεν άλλαξε κάτι στον πίνακα. Στις 11.40 ξανασηκώνομαι εγώ και πάω να ρίξω πάλι ένα βλέφαρο. Και δε βλέπω πουθενά αναφορά στην αναχώρηση 11.59. Υπήρχε η επόμενη αναχώρηση, στις 5.15 π.μ. Αρχίζω να φρίττω. Ρωτάω πάλι τον σεκιουριτά (!!), έφυγε, λέει, στις 11.30.
Εκεί πλέον αρχίζει να μου τη δίνει. 

"Καλά, πώς έγινε αυτό;" "Έκαναν ανακοίνωση απ' τα μεγάφωνα" λέει. "Μα η καφετέρια είναι εδώ μέσα, παραδίπλα, δεν ακούσαμε τίποτα, κι εξάλλου ο πίνακας τι ρόλο παίζει;;;;"

Με τα πολλά πάω με την ξαδέλφη μου στον πάνω όροφο και εντοπίζω έναν υπεύθυνο. Με το που μπαίνω στο γραφείο του, δηλώνω κατευθείαν "Έχασα το τραίνο και θα ήθελα να μάθω πώς μπορώ να πάρω αποζημίωση". "Δεν γίνεται κάτι τέτοιο", αρχίζει, αλλά μαλακά. Του εξηγώ τι έγινε, με πάει στη σταθμάρχη, αυτή πάει ν' αρχίσει τα "έπρεπε ν' ακούσετε την ανακοίνωση", τη σταματάω λέγοντας "δεν το ξεκινάτε καλά, πρέπει πρώτα να μ' ακούσετε, να ακούσω και μια συγγνώμη από κάποιον, και να δούμε τι θα γίνει, όλες οι χώρες του κόσμου έχουν πίνακες ανακοινώσεων κι απ' αυτούς πληροφορούνται οι επιβάτες", κλπ κλπ. 

Τελικά ο υπεύθυνος επικοινωνεί με Αθήνα, γιατί αυτοί λέει που φτιάχνουν τον πίνακα είναι στην Αθήνα (!!!) "καλά", λέω, "πώς τον φτιάχνουν αυτόν τον πίνακα; εξ αποστάσεως, στα κουτουρού;"
Το αποτέλεσμα ήταν να μου προσφέρουν δωρεάν επιστροφή στις 5.15 στην Α' θέση (είχα ήδη κλεισμένη επιστροφή μέσω ίντερνετ) και να μου ζητήσουν και συγγνώμη. "Εντάξει", είπα, "ευχαριστώ, είναι το μόνο λογικό αυτό, λυπάμαι μόνο την ξαδέλφη μου που θα με ξαναφέρει πρωινιάτικα" (δε δεχόταν με τίποτα η ξαδέλφη, να πάρω ταξί)
Αυτά. Να σημειώσω άλλη μια νίκη λοιπόν, ΟΣΕ-εγώ: 0-1.

(Υπάρχουν κάποια σχετικά σκορ σ' ένα παλιότερο κείμενο:
https://kafrin-lib.blogspot.gr/2013/01/2012.html 

Με τίτλο "Απολογισμός έτους 2012")

Ζητείται (;) στέγη, εν Ελλάδι.

Γιατί, που να πάρει και να σηκώσει να μην μπορώ κι εγώ να βρω μια στέγη, μέρες που είναι;;;

Έλληνες κωμικοί και κάτι Monty Python....

Οι Άγγλοι κωμικοί Μόντυ Πάιθον ξανά μαζί… Και ξανά φρέσκοι, απ’ ότι φαίνεται.

Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε 43.5 δευτερόλεπτα. 

Οι Monty Python υπήρξαν από τους πιο μουρλούς κωμικούς, έχουν κάνει σκετς, ταινίες, σόου, και όταν αποσύρθηκαν συνέχισαν να είναι δημιουργικοί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Άλλος έκανε ταινίες, άλλος ντοκιμαντέρ, άλλος βιβλία, κλπ. 

http://www.youtube.com/v/JrdEMERq8MA?version=3&feature=player_detailpage%22%3E%3Cparam

Όχι, πες τε μου σας παρακαλώ γιατί εδώ δεν έχουμε τέτοια. Που θεωρούμαστε λαός με χιούμορ. Ή μήπως είναι των τελευταίων δεκαετιών και τούτο το φαινόμενο;;

Έχετε παρατηρήσει πόσοι Έλληνες κωμικοί -εννοείται όχι όλοι- με το που πατάνε τα –άντα, -ήντα, -όντα, αρχίζουν και γίνονται με σύστημα σαχλοί και το ρίχνουν στους συνήθεις ύποπτους αστεϊσμούς γύρω από το σεξ για παράδειγμα, ή τις πορδές, και γενικώς ό,τι προέρχεται από σωματικές πηγές, μπροστινές ή ... πισινές ; 

Ότι αρχίζουν κι απευθύνονται σε όλο και πιο νεανικό κοινό ή όλο και πιο γηραλέο, σε "easy targets" * σα να λέμε. Το ότι ειδικά ο γηραιότερος πληθυσμός είναι εύκολος στόχος, το λέω και λόγω εμπειριών και παρατηρήσεων.

  Δεν έχετε προσέξει ανθρώπους,  που στα νειάτα τους ούτε το «μακάκας» δεν ξεστόμιζαν,  (εγώ δεν το ξεστομίζω εδώ γιατί είναι και μαθητές που παρακολουθούν, μη μου λενε αύριο «ώστε τέτοια γράφετε κυρία;»), δεν τους έχετε προσέξει λοιπόν που όσο γερνάνε ή ραμολίρουν, πιάνουν τα κακαρίσματα όταν κάποιος στο θεατρικό σανίδι πει «σκατά», ή άλλες συναφείς ευφυείς και ιδιαιτέρως «witty» εκφράσεις ; 

(Βλ. παρακάτω για επεξήγηση των όρων, οι μη αγγλομαθείς. Τα χρήματα για το μάθημα μού τα στέλνετε με αντικαταβολή, δεν τίθεται θέμα)

Καλά, δε μιλάμε π.χ. για το Σεφερλή, αυτός είναι συνεπής. Τους συνήθεις ύποπτους αστεϊσμούς τους κάνει εξ αρχής (καριέρας του). Χώρια που έχει κλέψει ασύστολα τους Μόντυ Πάιθον. Εκείνο το  Faulty Towers π.χ. έχει μαρτυρήσει στα χεράκια του, ως "Κορίτσια ο Μάρκουλης" ;;; (θαρρώ...)

 Δεν είναι ν απορεί κανείς;

Εμ ;;

"easy targets" ="εύκολοι στόχοι"

"Witty"= ευφυές και με χιούμορ, πνευματώδες.  

Παραδείγματα: (όχι, παίζουμε!)  

He's very witty= Αυτός έχει έξυπνο, ευφυές χιούμορ. (στο περίπου). Είναι πνευματώδης.

He made a witty remark=Έκανε μια έξυπνη, (πνευματώδη) παρατήρηση.

Πάρτε γεύση από Τζον Κληζ και αυθεντικό Faulty Towers:

 http://www.youtube.com/watch?v=H-oH-TELcLE

;

Απολογισμός Έτους 2012

(Προσωπικός, με ολίγη από γενικότερα.. )

Έχουμε και λέμε λοιπόν:1) Οικονομικά θέματα:
Το Έτος σημείωσε απώλειες, ως γνωστόν, όπως και σε πολύ κόσμο. Δεν είμαι και στη χειρότερη μοίρα, όχι, δε δικαιούμαι να παραπονούμαι, δουλειά έχω, όπως και "κεραμίδι" από πάνω μου, τρώω σε καθημερινή βάση, απόπειρες αυτοκτονίες δεν έχω κάνει, ασθένειες πολύ σοβαρές δεν έχω παρατηρήσει, (τα νεύρα μου με πιάνουν συχνά-πυκνά, δε μπορώ να πω, τάση παραίτησης και αίσθηση ματαιοπονίας με πιάνουν και αυτές βέβαια, όπως όλους λίγο-πολύ, αλλά δε θα κολλήσουμε τώρα σ' αυτά).
Κατά τη διάρκεια του Έτους καταγράφηκαν όμως και κάποια καινούρια ενδιαφέροντα περιστατικά, τα οποία επιθυμώ να μοιραστώ με τους εκατομμύρια ανά τον κόσμο αναγνώστες μου από αυτό εδώ το βήμα, -συγγνώμη-, το βλογκ:

Αίτηση Αποζημίωσης από τη ΔΕΗ για βλάβη σε 7 οικιακές συσκευές, λόγω υπέρτασης.  (Του δικτύου της ΔΕΗ, όχι δικής μου. Τάχω τα χρονάκια μου, αλλά με αυτήν την πάθηση ακόμα δεν έχουμε συναντηθεί).

Η κυρία ΔΕΗ μου απέστειλε έγγραφο όπου ανέφερε ότι (βεβαίως) δεν έφταιγε, ήτο τυχαίον το γεγονός, αλλά επειδή τρέφει καλά αισθήματα, μπορεί να μου καταβάλει το ποσόν των 300 (τριακοσίων, ναι) ευρώ, αν της πάω τα εξής δικαιολογητικά: 

Αποδείξεις αγορών για αντικατάσταση συσκευών (φωτιστικό, καφετιέρα, ασύρματο τηλέφωνο, κομπιούτερ, ραδιόφωνο-ξυπνητήρι, και κάτι ψιλά, τα ξέχασα πλέον)

Βεβαίωση ηλεκτρολόγου για τις βλάβες

Βεβαίωση εφορίας. 

Χρειάστηκαν: 2 ...επισκέψεις στην εφορία, 2 συναντήσεις με ηλεκτρολόγους μέχρι να δεχτεί ο εις εξ αυτών (...), 2 επισκέψεις στη ΔΕΗ στην οδό Αγησιλάου, 2 επισκέψεις στο Καρφούρ για επανέκδοση της απόδειξης αγοράς, κάμποσα τηλεφωνήματα στη ΔΕΗ.

Όμως:

Αποτέλεσμα: ΔΕΗ-ΕΓΩ: 0-1

Αίτηση αποζημίωσης στην εταιρεία Blue Star Ferries, για απώλεια βαλίτσας κατά την άφιξη στον Πειραιά. 

Η κυρία Μπλου Σταρ στο τηλέφωνο ισχυριζόταν διάφορα. Για να μην τα πολυλογώ, κατέφυγα στον Συνήγορο του Καταναλωτή. Ο κύριος συνήγορος φέρθηκε άψογα. Άμεση εξυπηρέτηση, παράπονο δεν έχω κανένα. Διαμεσολάβησε, και εν τέλει ο δικηγόρος της εν λόγω κυρίας δέχτηκε να μου καταβάλει το ποσόν των 300 (τριακοσίων, ναι) ευρώ. Το "Ο ευρών αμειφθήσεται" δεν ίσχυσε στην παρούσα περίσταση, ουδείς ευρήκε την βαλίτσα και ουδείς αμείφθη συνεπώς για το συγκεκριμένο. Ανταμείφθηκα όμως εγώ προσωπικά για τον κόπο που κατέβαλα να στέλνω μέηλ και να τηλεφωνώ. Διαμάντια δεν είχα στη βαλίτσα, οπότε τα τριακόσια καλά μού ήρθαν. (Παραπάνω δε δίνουν, έχουν πλαφόν, οπότε και διαμάντια να είχα πάλι τόσα θα έπαιρνα).  
Αποτέλεσμα: Εταιρεία-εγώ: 0-1

Έξοχα! 
(Λοιπόν, αυτό εδώ είναι άσκηση τόνωσης του ηθικού τελικά)
Αν βέβαια υπολογίσουμε τις μισθολογικές απώλειες του έτους, τις άλλες οικονομικές απώλειες λόγω χαρατσιών, επισκευών οικίας, αυξήσεων πετρελαίου, βενζίνης, ευχελαίου, κλπ,  καθώς και τις απώλειες σε ηθικό λόγω γενικότερου κλίματος και λόγω επαγγελματικής αίσθησης ματαιότητας -αυτό θα το εξηγήσουμε παρακάτω αν προλάβουμε-, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι συνολικά μέσα στο έτος σημειώσαμε κέρδη βεβαίως βεβαίως, αλλά, όπως και νάχει, εξακόσια είναι εξακόσια και η ηθική ικανοποίηση επίσης είναι πολύ σημαντική παράμετρος. Ας μη ζητήσει όμως κανείς δανεικά, τα κρατάω για τα γεράματα. Διότι και το συνταξιοδοτικό (μου) πρόγραμμα είναι απρογραμμάτιστο. Ή μάλλον, χλωμό.
Να μην ξεχάσω να αναφέρω στις οικονομικές απώλειες και το επίδομα ... "αλληλεγγύης". Και εξηγώ:  
Ο πατέρας μου πέθανε Ιανουάριο του 11. Το αλληλέγγυο χαράτσι θεσμοθετήθηκε αργότερα όπως θα θυμάστε, οπότε ήρθε σε μένα (τη μοναδική κληρονόμο - του τίποτα, συγκεκριμένα) το μπουγιουρντί των 650 ευρώ. Πήγα ρώτησα ξαναρώτησα. Έπρεπε λέει να έχω κάνει μέσα σε 3 μήνες από την ημερομηνία θανάτου "δήλωση αποποίησης κληρονομιάς και χρεών". Ποιών χρεών βρε παιδιά, ρωτάω, ο άνθρωπος ήταν υπερεντάξει ούτε σέντσι δε χρώσταγε, ποια κληρονομιά, ρωτάω επίσης, δεν υπήρχε καμία, ένα σπίτι είχαμε μόνο, κι αυτό το είχε γράψει στο όνομά μου και τέρμα. Επίσης βρε παιδιά από πού νάξερα εγώ αυτά τα πράγματα, τάχω με δικηγόρο να με ενημερώνει ολημερίς για το κάθε τί; Να μύριζα τα νύχια μου ότι θα του ζητούσατε χαράτσι του ανθρώπου μετά θάνατον; Ποιά αποποίηση; Τι Ποίηση του παραλόγου γράφετε; Για να σας γράψει η Ιστορία; Αυτά τους ρώτησα και μου απάντησαν -αφού τους πήρε κάμποση ώρα να καταλάβουν τις απορίες μου- "δε μπορείτε να κάνετε αλλιώς, θα σας μαζευτούν και πρόστιμα μετά". Και (το) πλήρωσα. Για να μάθω να έχω απορίες.

Γι αυτό επαναλαμβάνω ότι οι αποζημιώσεις μου ήρθαν κουτί. Όχι και μεγάλο, δε μιλάμε για κούτα, αλλά πήρα λίγο αίμα πίσω. Η καριέρα μου ως βρυκόλακας μόλις άρχισε. 

Άλλες διορθωτικές-προληπτικές κινήσεις οικονομικής φύσης:
 Αίτηση αλλαγής τηλεπικοινωνιακού φορέα. Συγκεκριμένα, έξω απ' τον ΟΤΕ, -όπως λένε έξω απ' το ΝΑΤΟ-, διότι το είχε παρακάνει με τους τιμοκαταλόγους του και είπα μέσα μου έχει κι αλλού πορτοκαλιές.

Για τα τηλεπικοινωνιακά, τεχνολογικά γενικώς, αλλά και κάτι άλλα, να παραθέσω αυτά που απάντησα στη γιορτή μου το Νοέμβριο, στο φατς μπουκ,:
"Τα θερμά ευχαριστώ μου -εντελώς ετεροχρονισμένα- για τις ευχές σας!!! Δεν είναι ότι ήμουν απασχολημένη με παρασκευή γλυκισμάτων, είναι ότι διόρθωνα γραπτά και τεστ, που είχαν πέσει μαζεμένα, καθώς και ότι  έπαθα σύγχυση από τα τηλέφωνα που δε σταματούσαν και το ρημάδι το ISDN που έχει μπλοκάρει και όταν μιλάω ακούω ένα σβββννννν συνέχεια οπότε μου ρχεται να σπάσω μόντεμ, συσκευές και ό,τι τεχνολογικό βρω μπροστά μου, ενώ θα μπορούσα να σπάω πιάτα στα μπουζούκια -λέμε τώρα- ή να σπάω πλάκα με τους φίλους γύρω από το τζάκι -λέμε τώρα- ή να σπάω καρύδια, καθώς και άλλα α..ντ..ίδια (καταλαβαίνετε).., σε όποιον (π.χ) έχει βαλθεί να μας εξαναγκάσει να σπαζόμαστε καθημερινώς. Το τελευταίο το έβαλα απλώς για να συμπληρώσω το λογοπαίγνιο, ομολογώ ότι αυτές τις μέρες δεν έχω σπαστεί τόσο συχνά όσο άλλες, κατά περίεργο τρόπο συναντώ νέα, ενδιαφέροντα πρόσωπα και μπλέκομαι σε νέες, ενδιαφέρουσες καταστάσεις που ελπίζω να οδηγήσουν σε άλλες εξίσου ενδιαφέρουσες. Την υγειά μας νάχουμε, που λέει, (-μα πόσο βαρετό κι αυτό...-) και θα βρούμε τρόπους να ανταπεξέλθουμε στας προκλήσεις των ημερών.
Πετρέλαιο δεν προβλέπεται κατά δω μεριά, κανείς δε θέλει, δε μπορεί, να πληρώσει, το πήρα απόφαση, έχω τρεις εναλλακτικούς τρόπους, σόμπα υγραερίου, ηλεκτρικό καλοριφέρ και κλιματιστικό, συν ζακέτες-αρκουδοτόμαρα και περιμένω τα κρύα με αποφασιστικότητα και τόλμη, διότι θέλει αρετή και τόλμη όπως λέει κι ο ποιητής. 

Οπότε, να προσθέσουμε ίσως στις διορθωτικές κινήσεις και: 

Παραίτηση από την αξίωση να έχουμε πετρέλαιο εδώ πέρα (στην πολυκατοικία τουτέστιν), μιας και μας βγήκε το λάδι την περασμένο χειμώνα και παρ' ότι μας βγήκε, δε ζεσταθήκαμε, γιατί με λάδι δε ζεσταίνεσαι, μόνο φαΐ και μασάζ μπορείς να κάνεις.  
Βέβαια, το έτος 13 θα έρθουν και οι μεγαλειώδεις αυξήσεις της ΔΕΗς μεγάλη η χάρη της,  οπότε τι διορθωτικές κινήσεις και κουραφέξαλα, το κλιματιστικό θα κοροϊδεύει τα αδρανή σώματα καλοριφέρ λέγοντάς τους ότι κι αυτό κοστίζει άρα αξίζει. Διότι ως γνωστόν στην εποχή μας η αξία μετριέται με το χρήμα. 

2)Τα επαγγελματικά τώρα: 

Η αρχή του έτους με βρήκε να διδάσκω αγγλικά σε λύκειο και ο Σεπτέμβριος με βρήκε σε άλλο λύκειο και σε άλλο ένα ακόμη, σύνολο δύο. Το Νοέμβριο μας βρήκε εντολή του υπουργείου να συγχωνευτούν τμήματα οπότε και βρέθηκα με μείον 3 ώρες και βρέθηκα πάλι να αναζητώ τρίτο σχολείο να μπαλώσω την τρίωρη τρύπα του προγράμματος. Συγκεκριμένα εγώ απλώς περίμενα, η διεύθυνση εκπαίδευσης με βρήκε και μου είπε "θα πάτε στο Πολύγωνο, (Τουρκοβούνια)", εκεί που ήμουν δηλαδή, μια χαρά άνθρωποι, καθηγητές και παιδιά, αλλά.. 

Πάω λοιπόν να διαμαρτυρηθώ στη διεύθυνση, διότι, λέω, το σκέφτηκαν καλά;  δύο σχολεία στου Ζωγράφου και ένα στα Τουρκοβούνια; Και καλά, πιστώσεις δεν υπάρχουν, πάνω απ' όλα το έθνος που κινδυνεύει, πάνω απ' όλα ..το χρέος μας, αλλά για σταθείτε, πινέζες στο χάρτη είμαστε; Και πώς αλήθεια αποφασίζεται το ποιος θα πάει να βουλώσει ποιά -σχολική τρύπα; Για να ψαχτούμε λιγάκι μπας και δεν τά κάνουμε και πολύ καλά. (ή μήπως μαντάρα;). Το αυτό έπαθαν κι ένα σωρό συνάδελφοί μου. 
(Είναι και κάποιοι άλλοι όμως, να τα λέμε αυτά, χρόνια πιστοί σε συνδικαλιστές και διευθύνοντες-μαέστρους της ανωτάτης ρουσφετολογικής. Αυτοί είναι ακούνητοι εις τας θέσεις των, και εάν κουνηθούν είναι προς βολική κατεύθυνση) 

Επίσης υπάρχουν ανά τα σχολεία της χώρας και κάποιοι "μαθηταί' που όχι σε ομάδα δεν μπορούν να δουλέψουν, αλλά ούτε διάλογο με τον εαυτό τους να κάνουν, θα διαμαρτυρηθεί ο εαυτός και θα πει "παιδί μου, πας καλά;;" 

Γενικώς λοιπόν, διοικήσεις και καθηγητές και πολίτες και μαθητές, "δεν παν καλά"... Θα ήταν εξόχως χρήσιμο να μπορούσαμε  με την εξωλεκτική επικοινωνία να καταφέρναμε να μαγνητίσουμε ορισμένους...  Αν βρείτε τρόπο, παρακαλώ να ειδοποιηθώ πάραυτα. 

3)Τα.. αστρολογικά:  Με πλανήτες ποτέ δεν ασχολήθηκα, αλλά έλαβα ένα κείμενο σύμφωνα με το οποίο μπαίνουμε σε εποχή πνευματική και εμείς οι υδροχόοι θεωρούμαστε λένε κατ' εξοχήν ελεύθερα πνεύματα.  Με λίγα λόγια, τρέμε κόσμε, ερχόμαστε.
Για όσους δεν τα πιστεύουν αυτά έχω να πω ότι εμένα ωραίο μου φάνηκε, όπως και να το κάνεις, δεν κοστίζει, δεν παχαίνει, αφήνει και καλή γεύση... 
Όπως λέει -έλεγε- λοιπόν κι ο Ρασούλης "Μπαίνουμε στον υδροχόο και θ ανάψουνε φωτιές"

4) Τα αισθηματικά

Ε, όχι, αυτά δεν τα βάζω. Ψάξτε στα αστρολογικά των περιοδικών να τα βρείτε. Θα μάθετε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το τι είδαν -ή δεν είδαν- οι υδροχόοι το 2012. Αν είδαν άσπρη μέρα, τον ουρανό σφοντύλι κλπ. 

5)Τα τοπικά νέα και οι επιπτώσεις τους 

Άρχισα να γνωρίζω καλύτερα την περιοχή μου και να περιορίζω τις κινήσεις μου εντός αυτής, λιγόστεψαν οι έξοδοι σε κεντρικά στέκια, οι μετακινήσεις με γιώτα-χι και οι διακανονισμοί για το πού θα πάμε το σαββατοκύριακο -αν πάμε-, πετάγομαι στη γειτονιά σε κανένα σπίτι ή σε κανένα οικονομικό μεζεδοπωλείο, μπαράκι, σινεμαδάκι, θεατράκι, παρεάκι, και τέρμα.

Οι επιπτώσεις θετικές στην τσέπη αλλά και στην αίσθηση της ...γειτνίασης.

6) Τα εγχώρια νέα και οι επιπτώσεις τους στις εγκεφαλικές μου διεργασίες:

(Αυτά τα αφήνω για χωριστή ανάρτηση. Θα ξημερωθούμε). 

7)Τα διεθνή και οι επιπτώσεις τους μπλα μπλα μπλα:

Κι αυτά θα έπρεπε να τα αφήσω, αλλά θα βάλω ένα από τα πιο σημαντικά και ενδεικτικά για τα νέα από την ...πορεία του κόσμου. Η οποία έλεγαν θα ανακοπεί στις 21 Δεκεμβρίου, μιά και καλή, αλλά κατά πως φαίνεται, ο διάολος που αποφασίζει για τα βασανιστήρια της οικουμένης αποφάσισε πως δεν έχει γιορτάσει ακόμα ψυχαγωγία.
Το Δεκέμβριο, είχαμε, νέα σφαγή στην "πολιτισμένη" χώρα, νέο κρούσμα σε "ανεπτυγμένη" κοινωνία. Στο Κονέκτικατ θρήνησαν τα πιτσιρίκια τους.
(Γιατί όμως; Και γιατί τόσα ανάλογα περιστατικά σε σχολεία; γιατί σε νέους, σε καθηγητές, φοιτητές, διευθυντές, γιατί στη νορβηγία παλιότερα, γιατί στην αμερική τώρα, γιατί εδώ, γιατί εκεί; Γιατί και στην ελλάδα αύριο μεθαύριο; (γιατί κι αυτό θα γίνει). Γιατί δε χαμπαριάζει το ανθρώπινο είδος ότι κάτι πάει πολύ, μα πολύ στραβά; Πολλή ψυχασθένεια δεν έχει μαζευτεί; πολλή βία, πολλή τρέλα..
Θα γίνει κάτι έστω και τώρα για να μην έχουν οι ψυχοπαθείς -και όχι μόνο- πρόσβαση σε όπλα;;)
Την κλείνω τη ρημάδα την παρένθεση γιατί είπα να μην αρχίσω κανονικά και τα γιατί θα 'πρεπε να συνοδεύονται από μια απόπειρα έστω απάντησης, που δεν είναι του παρόντος. 

Α! Τα γιατί και τα διότι ήτανε δουλειά του Διώτη. Ο οποίος Διώτης, αμέλησε να αναρωτηθεί, εδώ και καιρό, όπως και πολλοί άλλοι, και τώρα, 17 Ιανουαρίου του 13, η Βουλή έπιασε ν' αναρωτιέται σπρωγμένη από κάποιους που πολύ τα σκαλίζουν. Και όπως και η μύτη όταν την παρασκαλίζεις βγάζει αίμα, λέτε να βγει αίμα -συμβολικό ή πραγματικό- και στους δρόμους της πατρίδος; Όχι ότι δε βγαίνει ήδη, ένα σωρό κόσμος χτυπιέται και ματώνει όταν διαμαρτύρεται, στους δρόμους, σε κρατητήρια κλπ, ο κόσμος τόχει βούκινο κι εμείς κρυφό καμάρι, επίσης χτυπιούνται και ματώνουν αλλοδαποί που δεν αρέσει η φάτσα τους σε κάποιους έλληνες πολίτες και διάφορα τέτοια ωραία και δημοκρατικά. 
Ναι, τα παραπάνω ανήκουν στα εγχώρια θέματα, όχι στα διεθνή, αλλά υπάρχει τέλος πάντων κι ένας συνδετικός κρίκος που λέγεται παγκόσμιο οικονομικό σύστημα τι να τα λέμε τώρα, όχι δεν το λέω για να δικαιολογηθώ που παρέκκλινα πάλι από την οργάνωση των θεμάτων εδώ πέρα, -εντάξει, το λέω και γι αυτό, αλλά τέλος πάντων. 
Τέλος πάντων; Ποιών πάντων; Του κόσμου όλου όπως τον ξέραμε; Των ωραίων και των μοιραίων; Ε, πού πήγαν τέλος πάντων οι προφητείες; Πού πήγαν οι υποσχέσεις ότι θα δούμε θέαμα και θα αποδημήσουμε εις Κύριον ως χολυγουντιανή υπερπαραγωγή;
Τζίφος. 
Στην επόμενη ανάρτηση λοιπόν θα διαβάσετε το παράπονο της Νέας Χρονιάς που ήρθε. Αυτό το κείμενο παραβγήκε μεγάλο και αμφιβάλλω αν το διαβάσει κανείς, όλοι πλέον φοβούνται τα μεγάλα κείμενα, δεν υπάρχει και χρόνος εξάλλου. Το άλλο, είμαι σίγουρη ότι στις στατιστικές που βγάζει το μπλόγκερ, θα έχει περισσότερους αναγνώστες. Εδώ είμαι κι εδώ είστε. 

"Όχι. Δεν ήταν έκπληξη"

"Όχι". 
Όχι. Δεν ήταν έκπληξη. Δεν ήρθε εξ ουρανού η άνοδος των ποσοστών της τύφλας...
Δεν ήταν αποκάλυψη η αντιστροφή και διαστροφή της ιστορίας, με το "Όχι" της ελληνικής αντίστασης κατά των Γερμανών ναζί, να το επισκιάζει σήμερα το "Ναι" στο ναζισμό, το "ναι" στην ψυχική και φυσική εξόντωση του αδύναμου, το "ναι" στο σκοτάδι, το "ναι" στη βία του ισχυρού. 

Γιατί πολλοί πλέον, έχουν μπερδέψει τα πόδια με το κεφάλι, το αριστερά με το δεξιά, το μικρό με το μεγάλο, το λίγο με το πολύ, το πάνω με το κάτω, το κάτσε με το σήκω, το αστείο με το τραγικό.  

Κάνουν "πλάκα", ή παίρνουν αψήφιστα τη βία που υφίστανται άλλοι, κάνουν "χαβαλέ" με τις γυναίκες που βιάζονται ή κακοποιούνται, τους μετανάστες που τρώνε κλωτσιές στο πρόσωπο, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν στις πλατείες. Ή λένε και "καλά να πάθουν" !!!!!!!!!!

Το παλιό "δε βαριέσαι" που ήταν ο στόχος των μη-βολεψάκηδων μιας άλλης εποχής, έχει αντικατασταθεί από πολύ πιο βαριά "σιγά μωρέ τώρα", ο εκφασισμός του μυαλού έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, η σύγχυση των εννοιών αφόρητη πια... 

Ελάτε στις σχολικές αίθουσες να δείτε τη σύγχυση...
Ελάτε να δείτε τη "Λογική" του Αριστοτέλη να εξευτελίζεται σε δυο τρεις στερεότυπες απαντήσεις. Από το απόλυτα σύνηθες πια,  "μα όχι, εγώ δε μιλούσα, γιατί δεν κάνετε παρατήρηση στον τάδε ή στον δείνα;" μέχρι το "άκου κει να μας πάνε σινεμά για προβολή για την επέτειο της 28ης, τι μαλακίες...", ή και το "αυτό είναι φασιστικό", (ας πούμε το να ζητάς τα αυτονόητα σε ώρα μαθήματος... ή να απαιτείς να έχουν μαζί τους π.χ. ένα στυλό...)
Ελάτε να δείτε όλο και περισσότερα παιδιά να δυσκολεύονται να κατανοήσουν απλές έννοιες, να δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν σωστά ή στρωτά, να δυσκολεύονται να κάνουν διαλόγους της προκοπής.
Όχι, δε λέω ότι γίνονται κάθε μέρα αυτά, ότι γίνονται παντού, λέω ότι όποιος δε βλέπει έγκαιρα τα σημάδια ή εθελοτυφλεί ή είναι ανησυχητικά αργός στη σκέψη. Κι ότι έχει ξεκινήσει καιρό τώρα αυτός ο ξεπεσμός. Ότι η λεγόμενη "σιωπηρή πλειοψηφία" δεν είναι πλέον μόνο σιωπηρή, είναι και ακρωτηριασμένη πνευματικά. Ότι οι κραυγάζοντες βγαίνουν νικητές και οι τσιρίζοντες βγαίνουν από πάνω. Ότι βγαίνω συχνά απ' τα ρούχα μου κι άντε να ξαναμπώ μετά, αφού τόχω ρίξει στο μασούλημα, ως συναισθηματικό υποκατάστατο...

 Ότι πρέπει να βγούμε να το καβούκι μας και να τα πιάσουμε όλα απ' την αρχή, απ' το βου και α, βα.

Πιστεύω από χρόνια ότι μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μου είναι άρρωστοι, βαριά. 
Ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει.
Όταν οδηγείς Ι.Χ. για παράδειγμα, το βλέπεις ξεκάθαρα. Άνθρωποι που περνάνε τα στόπ και τα κόκκινα χωρίς δεύτερη σκέψη, που διπλοπαρκάρουν κλείνοντάς σε χωρίς να τους καίγεται καρφί αν σ' εμποδίζουν εσένα να ξεπαρκάρεις να φύγεις να πας σε κάποια δουλειά που ίσως ναναι και επείγουσα, και όλοι αυτοί να σε βρίζουν ως άλλοι Παναγιώταροι αν διανοηθείς να τους πεις κουβέντα, αν τους πεις π.χ "ένα συγγνώμη δε θα έβλαπτε", να γυρνάν και να σου λένε με κακία "είμαι αγενής, θες τίποτα;" άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, (πιο συχνά όμως άντρες, απέναντι σε γυναίκες) και άλλα πολλά παρόμοια. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό; Όχι βέβαια μόνο με κείμενα σαν αυτό εδώ....

Όχι. Δε θα σταματήσω να βλέπω, να παρατηρώ, να λέω τη γνώμη μου, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να συζητάω, να προσπαθώ να βρω ένα χώρο που να με καλύπτει ιδεολογικά, συναισθηματικά, να μου προσφέρει την ευκαιρία να κάνω κι εγώ κάτι, να συνεισφέρω, κάπως, όσο μπορώ, αν μπορώ, να αρνούμαι την τύφλα, να αρνούμαι την αδικία. 

Είδαμε αυτές τις μέρες στην κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ "Τα μυστικά τετράδια της Νυρεμβέργης". Το βρήκα από τα πιο ενδιαφέροντα του είδους, κακώς δεν το είχα δει μέχρι τώρα. Ένας νέος στην ηλικία ψυχίατρος, είχε πάρει συνεντεύξεις από τον Γκέριγκ, τον Ρούντολφ Χες,(Ες), τον Στράιχερ, τον Φρανκ,, όσο διαρκούσε η δίκη.

http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3384506&chid=8

Προκύπτει το ερώτημα: Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι;; Παράφρονες; ; Μοχθηροί; 

Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ανήκαν σε ένα προβληματικό, ελλειμματικό είδος  οργανισμού. Ανάπηροι. Ανάπηροι, περίπου όπως λέμε, "συναισθηματικά ανάπηρος", αλλά σε πολύ πιο βαριά, παθολογική μορφή.

Σα να τους έλειπε ένα βασικό συστατικό για να μπορούν να ενταχθούν στους "ζωντανούς οργανισμούς" Δε λέω αποκλειστικά στο ανθρώπινο είδος, γιατί τα ζώα το έχουν το συστατικό αυτό. Μπορείς να το πεις και "Empathy".  (Υπάρχει και παλιότερη ανάρτηση εδώ στο Βιβλιόσπι(ρ)το μ' αυτόν τον τίτλο, και μ' ένα καταπληκτικό βιντεάκι). Αντιδάνειο από το δικό μας "εμπάθεια" που είναι κάτι σαν μένος, φανατισμός. Στα αγγλικά έχει τελείως άλλη έννοια, σημαίνει την "ενσυναίσθηση", την ικανότητα να πονάς τον άλλον...

Ένα πολύ καλό κείμενο, -υπάρχει πληθώρα τέτοιων πια, τι να πρωτοδιαλέξεις;- που έχει επίσης να κάνει με λέξεις, και ιδιαίτερα το λεξιλόγιο και το είδος του αστείου που αντιλαμβάνονται οι φασιστο-ειδείς είναι και αυτό του Σαραντάκου, από το 

http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/12/xytirio/

που το έγραψε με αφορμή τον.. λαλίστατο παναγιώταρο και τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο. 

Λέει εκτός των άλλων ο Σαραντάκος:

" .....Να κάνω μια παρένθεση. Το υβρεολόγιο του Παναγιώταρου, εκτός από την απέχθεια που προκαλεί, είναι και ενδεικτικό: μας θυμίζει ότι μερικοί, τέλος πάντων, άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο παρά μόνο μέσα από σεξουαλικούς όρους και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές που παραπέμπουν σε χρήση του σεξ ως μέσου τιμωρίας και ταπείνωσης. Και δεν είναι βέβαια κάποια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Όχι συμπτωματικά, ο ευπρεπής της συμμορίας, ο βουλευτής επικρατείας Χρ. Παππάς (φοράει και γραβάτα), έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο σεξιστικά «αστεία»μέσα στην αίθουσα της Βουλής (Το «σας είπε σκάσε, δεν είπε “σκύψε”», προς υπεράσπιση του Κασιδιάρη, και το «Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία … παύση … τοις εκατό» -χιούμορ ίσως αποδεκτό για γυμνασιόπαιδα, αλλά που σε ενήλικες το βρίσκουμε μόνο στις πιο καθυστερημένες και στερημένες αντροπαρέες).

Το θέμα βέβαια δεν είναι η πρεμιέρα που ματαιώθηκε, ούτε αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο.
.............................
Ένα χιλιοειπωμένο ρητό, που έχει καταντήσει πια κλισέ, είναι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Δεν παίρνω θέση ως προς την αλήθεια του ρητού, αναρωτιέμαι όμως αν μας αξίζει αυτό το πράγμα που είδατε στο βιντεάκι -και τι μπορούμε, τι πρέπει να κάνουμε από δω και μπρος. Δεν έχω να προτείνω καμιά σοφία, άλλωστε άλλο άρθρο είχα προετοιμάσει για σήμερα, ευτράπελο εκείνο, και τα γεγονότα με βρήκαν ανέτοιμο, οπότε πρόχειρα έγραψα πέντε σκέψεις στο χαρτί, αλλά θα ήθελα, το ζητήσατε κιόλας μερικοί, να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Μας αξίζει αυτό;......."

Να από τι αποτελείται τελικά ο σκληρός εγκεφαλικός δίσκος μερικών....

Έπειτα, σήμερα μόλις, διάβασα το κείμενο του 'Πιτσιρίκου' στο 

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

που επίσης με ενθουσίασε, περιέχει χίλια δυο απ' αυτά που ήθελα να πω κι εγώ, κι έτσι μ' έβγαλε απ' τον κόπο, -ούτως ή άλλως δε φτάνω το ύφος του στο γράψιμο, αλλά πού θα πάει, μια μέρα θ' αποκτήσω κι εγώ το δικό μου ύφος και το δικό μου "φανατικό" κοινό. Μόνο μη σπρώχνεστε, χωρίς βίαια σκουντήγματα, δεν έχω λεφτά για αποκατάσταση θυμάτων θαυμαστικού φανατισμού. 

Εφ' όσον μιλούσα για μαθητές στην αρχή, θέλω οπωσδήποτε για κλείσιμο να αντιγράψω εδώ το κείμενο που κυκλοφόρησε από το ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, σαν ένα δείγμα γραφής και σκέψης εφήβων που μου προσφέρει τεράστια παρηγοριά στην απαισιοδοξία των ημερών, που μου ξαναγεννά την διάθεση να μιλήσω, να επικοινωνήσω, αφού υπάρχουν ακόμα αυτιά ζωντανά, μυαλά ζωντανά, νέοι άνθρωποι αλώβητοι απ' το σκοταδισμό των ιδεών και την ψευτοευκολία της τεχνολογίας. Ένα κείμενο, από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει πρόσφατα. ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ. Και το εννοώ:

Πώς κέρδισα ένα φασίστα
Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά,πέντε γειτονιές παρακάτω.Την άλλη μέρα στο σχολείο ,ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου ,που οι γονείς του είναι μετανάστες.Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ,μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμιά άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων ,πλούσιοι,μεσαίοι,φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν,εξαπατούν,φοροδιαφεύγουν,βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ'το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ'αυτούς κλέβουν ,σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες ,όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία,για να μην φορολογηθούν.Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί .Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη ,αλλά αδυναμία .Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό .Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ'τα έργα των αρχαίων Ελλήνων .Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια,αλλά με πράξεις.Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα ,οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι,οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες,μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών,πήρανε όπλα και λεφτά ,φόρεσαν κουκούλες ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο .Η Ελένη η συμμαθήτρια μου,είναι φωνακλού και τα " χώνει " , η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα .Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια ,αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι,έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας ,γιατί είναι από την Αφρική.Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή

Κι έτσι,έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.Μισούν και χτυπούν τους ξένους ,τις γυναίκες ,τους ομοφυλόφιλους,τους μορφωμένους ,τους δημοκράτες,τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ'έχουν κερδίσει ,έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι,πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα,ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ :ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

Τερατογενέσεις...

Ήρθαν κι οι εκλογές, πέρασαν κι οι εκλογές, τώρα προσπαθούμε να αναλύσουμε τα αποτελέσματα, να χωνέψουμε τα δυσκολοκατάπιοτα και εν τω μεταξύ μηρυκάζουμε κέρδη και ζημιές.
Γι απόψε ας πούμε και μια παραβολή να περάσει η ώρα...

Και έκανε η κότα τα κλούβια -επίχρυσα- αυγά. Και αναρωτήθηκε η κότα: 
"Τα θέλω και τα κάνω ή μου ξεφεύγουν;" Και γύρισε στον κόκκορα και τον κατηγόρησε για τα βλαστάρια τους. 
Και είπε ο κόκκορας: "Με τόσες πήγα, μόνο εσύ έκανες τερατογένεση. Οι ορμόνες και οι παρέες σου θα φταίνε". 
Ήταν αυγή η ώρα του διαλόγου, και τα αυγά χρύσιζαν στο φως και από μέσα ακούγονταν κλούβιες κραυγές, απειλές και κατάρες. 
Η κότα τα χρειάστηκε. Αλλά ήταν αργά πια. Τα βλαστάρια της ετοιμάζονταν να ξεπεταχτούν απο-φασιστικά και να επιτεθούν με λοστούς και φτυσιές στα αδέλφια τους κατηγορώντας τα ότι τα είχαν συκοφαντήσει εκ των προτέρων και ότι μόνο αυτά ήταν αγνοί υπερασπιστές του κοτετσιού και ότι αυτά θα πέταγαν έξω κάθε βρώμικο λαθροσκούλικο.
 Οι κραυγές τους ήταν φάλτσες, αλλά δε θα το καταλάβαιναν όλοι από το σόι, γιατί ήταν πολλοί αυτοί που δεν είχαν μουσικό αυτί. Θα τους χειροκροτούσαν λοιπόν αυτοί.

Υ.Γ. : Η επί τούτου ανορθογραφία της παραπάνω Φώτως επιλέχθηκε επίτηδες επειδή ορισμένοι .. επιτήδειοι (κρυφο)οπαδοί συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, όπως παρατηρούμε από τα σχόλια τους στα διάφορα ..κοινωνικά δίκτυα, ξεχωρίζουν για την επίδοσή τους στη γραφή την ορθή (όπως άλλωστε και στην "κρίση" την ορθή)

Εκλογές, Μνημόνια, και δε συμμαζεύεται... (ή μήπως όχι;)

Δε συμμαζεύεται, δε συμμαζεύεται...;;  (Συμμαζεύεται άραγε αυτή η χώρα;)

Μπορεί ο τίτλος να λέει για μνημόνιο και εκλογές αλλά είναι ελαφρώς παραπλανητικός. Αν και κατά βάθος έχει σχέση. Σκάψτε και θα την βρείτε...
Ας μη ρωτήσει κανείς, όταν ...αποσώσει το διάβασμα, πού κολλάνε τα δύο βιντεάκια που παρατίθενται στο τέλος... Ως μέλη μιας κοινωνίας από P.I.G.S., (...) θάπρεπε να το νιώθουμε και ας μην καταλαβαίνουμε ακριβώς. Όσοι ψάχνουν όταν δεν καταλαβαίνουν ακριβώς, όσοι διαβάζουν με προσοχή τα γραφόμενα άλλων, κι όχι μόνο για να βρουν αδύνατα σημεία, όσοι διαβάζουν και  ΠΙΣΩ από τις λέξεις. Όσοι από μας μάς αύριο ίσως είμαστε μετανάστες ή ανήμποροι συνταξιούχοι, όσοι προτιμάμε να οραματιζόμαστε παρά να επικαλούμαστε έναν -κατ' όνομα- "ρεαλισμό".

Κάτι τέτοια τα νιώθουν όσοι ανήκουν στην κατηγορία αυτών που ΔΕΝ εξαπάτησαν, που ΔΕΝ έψαχναν για αποδιοπομπαίους τράγους-δράκους, που αναγνώριζαν τις τεράστιες ευθύνες εκεί που πραγματικά υπήρχαν, τα μερίδια των ευθυνών, όπως διανέμονταν ανισομερώς σε δυνατούς και αδύναμους, όπως τα κατέγραφε η Ιστορία. Αυτοί που διάβαζαν και λογοτεχνία και ποίηση (γιατί κι αυτά "μορφώνουν") και κοινωνιολογία και ανθρωπολογία και βιολογία και τη σκέψη σύγχρονων στοχαστών, που όλως τυχαίως ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥΣ: Ακαδημαϊκοί-επιστήμονες-καλλιτέχνες από ανατολή και δύση, άνθρωποι εκτός συστήματος, εκτός συμφερόντων, εκτός κομμάτων, άνθρωποι με πολύ γερές αξίες, με διορατικότητα, ευαισθησία, ευφυΐα. Ακόμα και έλληνες στιχουργοί, {Αχ Ελλάδα, Η δική μου Ελλάδα κλπ..}. (για όσους δεν ακούνε ελληνική μουσική γιατί λέει τους …καταθλίβει, όπως έλεγε τις προάλλες πάλι κάποιος) και προτιμούν την ξένη ποπ, -όπως λέμε «σκάει η φούσκα»-). Ως συμπεράσματα εννοώ αυτά που έχουν να κάνουν με την σημερινή μας κατάσταση, με την ερμηνεία της, με τους πιθανούς δρόμους εξόδου.

Επίσης άλλοι άνθρωποι, αγράμματοι ίσως, αλλά με καθαρή σκέψη, που ξέρουν από πρώτο χέρι τι θα πει εκμετάλλευση, υποκρισία, πολιτικαντισμός, ότι είναι "νούμερα" σε κάποια κιτάπια γνωστά και μη εξαιρετέα, που νιώθουν ίσως ενστικτωδώς ποιοί τους κοροϊδεύουν, που δεν κινούνται μόνο από προσωπικό συμφέρον, που έχουν μυαλό ικανό να "βλέπει" σφαιρικά κ.ά. Όλοι αυτοί που σπανιότατα συναντάς στα κανάλια, που τους βρίσκεις πλέον πιο εύκολα μόνο λόγω του διαδίκτυου, αλλά πρέπει να έχεις και την κατάλληλη πυξίδα, γιατί εκεί βρίσκεις και τους πονηρούς, και τους μεταμφιεσμένους, και τους βλάκες -μορφωμένους ή όχι- και τους άσχετους και τους επιπόλαιους και τους παραπλανημένους και και και ... Δύσκολη δουλειά.

Το μνημόνιο;; δε θα ασχοληθώ με τους όρους του, ειδική εξ άλλου δεν είμαι, στα οικονομικά είμαι σκράπα, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Το έχουν κάνει άλλοι αυτό. Αντιπροτάσεις έχουν υπάρξει. Κριτικές, αναλύσεις, όλα αυτά έχουν γίνει. Και στην Ελλάδα, και σε αρθρογράφους των Financial Times, Guardian, The Times, bbc.com, Liberation, Le Monde, Γερμανούς, Αμερικανούς, ΑγγλοΓαλλοΙσπανοΚαναδούς και δε συμμαζεύεται... Έχουν γράψει και πει για τον εκφοβισμό που δεχόμαστε μην τυχόν και σηκώσουμε κεφάλι, για τα παιχνίδια που παίζονται, για την κριτική που μας γίνεται -σε μας, όχι μόνο στις κυβερνήσεις μας- και πού σταματάει η αλήθεια και από πού ξεκινάνε οι μύθοι.

Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι η σύγχυση ιδεών και καταστάσεων και η αντιστροφή-διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Εκεί αφηνιάζω...
Κάποιοι όψιμοι υπέρμαχοι της "ρεαλιστικής υπευθυνότητας" μιλάνε για κάποιους άλλους (;;;) που κοιτούσαν όλα αυτά τα χρόνια "τη βολή και το τομάρι τους". Κατά το "μαζί τα φάγαμε" του καλού Πάγκαλου.. Γιατί πρέπει να είναι τουλάχιστον Πάγκαλος κανείς για να εξισώνει τη μαρίδα με τη συναγρίδα, το μυρμήγκι με τον ελέφαντα. Ή να τον συμφέρει να δείχνει προς κάποια κατεύθυνση, ώστε να στρίψουν και άλλοι προς τα κει, κι εκείνος να τους σβουρίξει ένα ωραίο "μπιζζζ". Ή, ξέρω 'γω, να έχει μυωπία σε υπερθετικό βαθμό. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί;

Αυτοί που κοίταζαν το βολεμένο τομάρι τους ήταν κατά κύριο λόγο κάποιοι οπαδοί και ψηφοφόροι όλων αυτών που σήμερα κόπτονται ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πέραν μνημονίων και μνημόσυνων. Κόπτονται ότι προσπαθούν να ξεπλύνουν αμαρτίες δεκαετιών, ότι είναι υπεύθυνοι και "συνεπείς", (απέναντι στους δανειστές και μόνο) ότι μαζί τους τα φάγαμε κι εμείς (τα λεφτά με ουρά από τις μίζες πχ, τα λεφτά απ' τις χρηματιστηριακές φούσκες, τα χρήματα των ταμείων κλπ;;). Αυτό που φάγαμε οι περισσότεροι από μας ήταν το κουτόχορτο. Μαζί με ξυδάκι.

Έπειτα, το ιερό «Χρέος» με Χ κεφαλαίο; Που λέει το έχουμε όλοι μαζί κι αντάμα; Χρωστάω σε κάποιον και δεν το ήξερα; Μάλλον κάποιοι μού χρωστάνε νομίζω… Εν τω μεταξύ, τι εστί Χρέος; Ποιο δαιμόνιο τραπεζικό σύστημα εφηύρε το Χρέος ως κινητήριο μοχλό μιας παγκόσμιας οικονομίας που αυτο- τρικλοποδήθηκε; Ποιοι (χαζο)δαιμόνιοι έλληνες και ξένοι πολιτικοί συμβουλεύτηκαν την Goldman Suchs-sucks, τα νεοφιλελεύθερα παιδιά του… νομπελίστα Φρίντμαν, την άπληστη μαμά τους που τους έλεγε «φάε παιδί μου κρέας να μεγαλώσεις, τις τοξίνες θα σκεφτόμαστε τώρα;»
Ας δούμε ντοκυμαντέρ σαν το "Το χρήμα ως χρέος" (Money as Debt). (Το τραπεζικό σύστημα για αρχάριους-Που οφείλεται η παγκόσμια οικονομική κρίση). Υπάρχει και αυτό στο YouTube όπως και πολλά άλλα σχετικά. Έπειτα, υπάρχουν τα πολύ καλά δικά μας που βγήκαν τα τελευταία δύο χρόνια. Υπάρχουν οικονομικές αναλύσεις όπως του Βαρουφάκη, (π.χ. "Τι εστί τράπεζα σήμερον"), όπου ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται και το ... "τέρας της μόχλευσης (leverage)". Που κατάλαβα αρκετά πράγματα διαβάζοντάς το αυτό το τελευταίο, αλλά μού είναι πολύ δύσκολο να τα μεταφέρω, οικονομικά γαρ.... 
Όλα τα παραπάνω συμπίπτουν σε πολλά σημεία. 

Δε θα δεχτούμε λοιπόν, για να επανέλθω,  τη διαστρέβλωση και το αναποδογύρισμα, όλοι οι έλληνες που τάχα ήταν τεμπέληδες, (διαψεύστηκε με στοιχεία), καλοπληρωμένοι (διαψεύστηκε) κλπ. Μη μου αντιτείνετε πληζ για τα λαμόγια κλπ... Αυτά που έθρεψε ένα μελετημένα νωθρό και στρεβλό σύστημα, ή αυτούς που ψιλοεξαπατούσαν την εφορία επειδή στραγγαλιζονταν, ή τους βολεψάκηδες από γεννησιμιού, ή ξέρω γω τους φα(σ)κελοειπράκτορες γιατρούς, τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές κλπ. Για την οριζόντια και κάθετη διαφθορά δε θα διαφωνήσουμε βέβαια. Για την ερμηνεία της θα διαφωνήσουμε.

Που περιλαμβάνει το πώς βλέπει κανείς την κοινωνική οργάνωση, τις ιδεολογίες, το νεοφιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό, αλλά και τον αναρχισμό, το σοσιαλισμό, το φασισμό, το ναζισμό, πώς βλέπει τα σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα, υπαρξισμό, διαλεκτικό υλισμό, νεοπλατωνισμό, μαρξισμό, τη ριζοσπαστική οικολογία, τα εναλλακτικά ρεύματα και κινήματα κλπ.

Είναι και κάποιοι φίλοι πλέον που αντιτείνουν παρόμοια πράγματα... Άνθρωποι που μπορεί να μας συνδέει κάτι τις, λόγω κάποιων πραγμάτων που μοιραστήκαμε στο παρελθόν, λόγω του ότι μπορεί να ταιριάζουμε κάπως σε άλλα θέματα, αλλά όσο περνάει ο καιρός και οι καταστάσεις φέρνουν στην επιφάνεια τη βαθύτερη στάση ζωής του καθενός, αναγκάζεσαι να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου με πιο σαφή τρόπο, να επιλέξεις, να δεις αν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης.. Κι αν τα θεματάκια όπου μπορείς να βρεις σημεία επαφής είναι πια ελάχιστα, τι να κάνεις.. Σε εποχές κρίσιμες όλα περνούν υπό κρίση. Και δεν είναι ένας και δύο αυτοί οι παλιοί φίλοι. Ούτε για μένα ούτε για άλλους.

Μας λένε ότι το μνημόνιο έχει και θετικά σημεία και ότι είμαστε λίγο πολύ αχάριστοι, αγνώμονες, που δε βλέπουμε ότι γίνεται προσπάθεια να μπουν σε μια τάξη τα πράγματα στο τρελοκομείο η Ελλάς, ότι αν δεν έπαιρναν τα μέτρα, (μας/για τον τάφο), τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα, ότι καταφερόμαστε με μίσος, λέει, εναντίον των "ξένων" (ευρωπαιο-αμερικανών) ενώ αυτοί θέλουν το καλό μας, κι ότι είναι λέει κι αυτό ένα είδος "ξενοφοβίας"... Το ακούσαμε κι αυτό!
(Μωρέ αν υποψιαστώ-ότι-είμαι-ξενόφοβη, θα πάω να γραφτώ στο Πατσόκ ή στη Νου Δού να ξεπεράσω τις προκαταλήψεις μου. Α, δε μ' αρέσει καθόλου να έχω τέτοια κόμπλεξ).

Εννοούν βέβαια και την απαράμιλλου ύψους διαφθορά... Η οποία θα αντιμετωπιστεί λέει μέσω μνημονίου, γιατί αφού δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας τόσα χρόνια, έ, ας βάλουν ένα χεράκι οι μεγάλες δυνάμεις. Λες κι εμείς όσοι διαφωνούμε με το μνημόνιο ενστερνιζόμαστε τη διαφθορά και ευνοούμε τους διεφθαρμένους. Μαθηματική λογική. Τους λέμε ότι η διαφωνία μας είναι στην ερμηνεία του φαινομένου κι όχι στο πόσο σοβαρό είναι. (Δεν πά να λέμε....)

Εκτός από τα χάλια της χώρας μας με την ανοργανωσιά, τη διαπλοκή, κλπ, υπάρχουν -είπαμε ξανά-, χίλια δυο άλλα πράγματα, παγκόσμιου και ελληνικού ενδιαφέροντος που χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς για να καταλάβει τι συμβαίνει. Άσε που όσοι ΔΕΝ έκλεψαν και δεν εξαπάτησαν, είναι δικαίως στο ποσοστό αυτών που "δικαιούνται δια να ομιλούν". Και να ακούγονται.

Γιατί υπάρχουν και τα βαθιά πιστεύω, υπάρχουν και οι προσωπικές διαχωριστικές γραμμές όπως "κάθε μέτρο που εξαθλιώνει τον κόσμο και κάθε πολιτική πρόταση που αποκρύβει τις ευθύνες των πραγματικών κέντρων εξουσίας, είναι απορριπτέα, για λόγους αρχής".

Αλήθεια, (και παρεμπιπτόντως δηλαδή, επειδή πολλοί από αυτούς που "στηλιτεύουν" τη διαφθορά, είναι και θιασώτες του χρηματιστήριου), αυτό το πράγμα τελικά, το Χρηματιστήριο, είναι κάτι "καθαρό"; Υπάγεται στα ευγενή αθλήματα της κατηγορίας τζόγου; Τι να πω, δεν ξέρω, μην προσβάλω και κανέναν, σαν τρόπος για εύκολο χρήμα μου φαίνεται -όταν πετυχαίνει- κάνω λάθος; Χρήμα χωρίς εργασία, χωρίς προσφορά, εις βάρος άλλων τελικά.

Οι φίλοι λοιπόν, οι "της αντίπερα όχθης", θα ψηφίσουν κανένα Μάνο, κανένα Τζήμερο, που δεν είναι της παραδοσιακής δεξιάς, που δεν είναι πρόσωπα που έχουν φθαρεί, τα οποία όμως θα είναι "συνεπή" απέναντι στους ξένους- φίλους και θα τηρήσουν τους όρους του μνημόνιου-μνημόσυνου. (Για καρατζαφέρη ή για χρυσαυγά δε μιλάμε καν. Και ευτυχώς. Προσοχή Κίνδυνος. Ο φασισμός μας έλειπε τώρα, καλυμμένος ή απροκάλυπτος).
Δεν είναι κακό λοιπόν φίλοι μου... Αφού επιμένετε τόσο, ψηφίστε τους, τους "φωτισμένους δεξιούς" σας (αφού δεν θα βγουν κιόλας απ τους πρώτους...). Υπάρχουν και χειρότερα!. Ας δούμε λοιπόν και τίποτα νέες φάτσες. (Καλά, δε θάλεγες το Μάνο νέα φάτσα, λέμε τώρα..). Αφού δεν αλλάζει το κύριο πιάτο, ας υπάρχει μια ποικιλία. Για μπύρες και προπόσεις δεν ξερω ακόμα, θα δούμε το βράδυ της 6ης. Προς το παρόν η χρυσή με ανησυχεί εμένα, και ο ίκτερος. (Και οι αυτοκτονίες και άλλα πολλά).

Αυτό το μακαρόνι που έγραψα με κούρασε. Να σηκωθώ. Έχω και σιδέρωμα. Τσαλακώθηκε το μυαλό μου.
Αλλά να βάλω και τα βιντεάκια, τα .. άσχετα, που ανέφερα στην αρχή του κατεβατού που μού προέκυψε, άθελά μου σχεδόν. Αφορμή ήταν κάποιοι "διάλογοι" του τελευταίου καιρού. (στο φατς μπουκ). Απ' αυτούς όπου άλλο λες και για άλλο σου απαντάνε...

(Καιρός ήταν! να δώσουμε το λόγο σε πρόσωπα που τα λένε καλύτερα από μένα, που είναι και διάσημα, οπότε τυγχάνουν και κάποιας αναγνώρισης βρε αδελφέ.. Απ αυτά τα πρόσωπα που ανέφερα πιο πάνω, στην παράγραφο δύο δηλαδή... )

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Frn50DFxM3U
(Εντουάρντο Γκαλεάνο)

http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2063
(Κορνήλιος Καστοριάδης.
Περί διαφθοράς, ευσυνειδησίας και οικονομικοπολιτικού συστήματος )

Άντε, καλή ψήφο, καλά μυαλά, καλά στέφανα, καλώς τονε κι ας άργησε (τον ανοιξιάτικο Μάη εννοώ,  με τον ήλιο του, τις δισταχτικές ελπίδες του, την πανσέληνό του απόψε, το σασπένς του το αυριανό, έχει πολλά ο μπαξές. Μόνο να μη μας κάνει την καρδιά μας περιβόλι)

Φιλιά στους φίλους τους καλούς, φιλιά και στους αδιόρθωτους!

Ψεκάστε, Σκουπίστε... Τελειώσατε;;

Έλεγα από καιρό να ξαναπιάσω το Βιβλιόσπι(ρ)το, δεν είχα βρει τον χρόνο, αλλά κυρίως τον τρόπο, πώς να συνεχίσω δηλαδή από κει που είχαμε μείνει, πώς να γράψω σε ένα μπλογκ που στην πορεία έχασε τη στέγη του, (τη βιβλιοθήκη), και την όρεξή του -προσωρινά ελπίζω.
Το κάνω τώρα, μετά την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου,  όταν το περήφανο ελληνικό κράτος μας με τα λεβέντικα Ματ -άκια του ψέκασε πάλι τους πολίτες που δεν αντέχουν πια την αδικία και το ψέμα, όπως ψεκάζουμε τα ενοχλητικά κουνούπια και άλλα παρεμφερή πτερόεντα, τις κατσαρίδες που βγαίνουν απ τα σιφώνια και τα υπόγεια χαλώντας την εικόνα της αστραφτερής  κουζίνας -βιτρίνας μας με τα πολυμίξερ, τους φούρνους μικροκυμάτων, τα ντουλάπια που τα παραγγείλαμε σε διακοσμητή, αλλά στο βάθος τους έχουμε αφήσει μουχλιασμένα τρόφιμα, μπαγιάτικες σκέψεις και εστίες βρώμας από πονηριές, προχειρότητες και πτώματα που τα έχουμε πατήσει κι έχουμε γλεντήσει τον τάφο τους.

Ψεκάστηκαν  πάλι ηλικιωμένοι, αγωνιστές, γυναικόπαιδα, άνεργοι, άσχετοι, σχετικοί,

 σαν τη παλιά διαφήμιση του σπρέι για τα τζάμια που "τα κάνει αόρατα"...



Αλλά αόρατοι όλοι αυτοί δε γίνονται, που να χτυπιέται ο Παπουτσής και να τραβάει τις κοτσίδες του  ο παπαδημονδρέου και οι λοιποί βενιζέλοι, αξιότιμοι βουλευταί-χρηματοπιστωταί-μεγαλοκαναλάρχες. Με καμία κυβέρνηση...

Αυτά ως εισαγωγή. Τώρα, ως προς τις καταστροφές που συνόδεψαν και αυτή την κινητοποίηση:
Θα προσθέσω τώρα κατ' ευθείαν και χωρίς άλλη καθυστέρηση, ένα κείμενο απ' αυτά που διάβασα αυτόν τον καιρό, του Άρη Μαραγκόπουλου, με το οποίο συμφωνώ όσο δεν παίρνει...
Το βρήκα στο http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12658#commentsContainer
(Οι υπογραμμίσεις δικές μου). Διαβάστε:

Αμάθητα παιδιά και προβοκάτορες

14/02/2012

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Photo: Γιάννης Κόντος

του Άρη Μαραγκόπουλου

Στην Όλια Λαζαρίδου που το ενέπνευσε

Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις μέρες των προβοκατόρικων πυρκαγιών και των πληγωμένων κτηρίων της πόλης για την πολιτιστική κληρονομιά μας. Πολύς, εύκολος, επιπόλαιος και, το κυριότερο, ανιστόρητος λόγος. Εξηγούμαι αμέσως:

1. Τα λεηλατημένα κτήρια μαρτυρούν ασυζητητί μια βαρβαρότητα. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Ίδιας και μεγαλύτερης όμως ποιότητας βαρβαρότητα ήταν εκείνη που ασκήθηκε πάνω στα κτήρια που μαζικά κατεδάφισε η πολιτική του παλαιού Κ. Καραμανλή, στη δεκαετία του εξήντα, για να πάρει τη θέση τους το ά-σχημο και βάναυσο μπετόν. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Το κτήριο του Τσίλερ, το Αττικόν και το Άστυ αποτελούν συστατικά κομμάτια της Ιστορίας αυτής της πόλης, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως ήταν τα άπειρα νεοκλασικά που εξαφάνισε ατιμωρητί η τότε καραμανλική οκταετία. Παρόμοια όμως βαρβαρότητα έχουν διαπράξει και διαπράττουν (πάντα ατιμωρητί) οι περισσότεροι δήμοι της χώρας τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια – αναζητείστε και εύκολα θα βρείτε άπειρες περιπτώσεις σημαντικών κτηρίων σε ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ που παραχώρησαν την ιστορική τους oντότητα σε βλαχομπαρόκ τούρτες-κτήρια.
2. Αντίστοιχης ολκής βαρβαρότητα είναι αυτή που καταδικάζει, ακόμα σήμερα, πάμπολλους αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία στην αργή καταστροφή –αντίστοιχη; όχι πολύ μεγαλύτερη μιας και πρόκειται για κληροδοτήματα που εξ ορισμού τεκμηριώνουν την Ιστορία.
3. Αντίστοιχη επίσης πολιτισμική βαρβαρότητα είναι αυτή που καταδικάζει τα περισσότερα σχολεία να στερούνται ζωντανές βιβλιοθήκες με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, υποδομή κ.λπ. Αποτρέπεται έτσι η εξοικείωση των παιδιών με το εξωσχολικό βιβλίο και την όποια καλλιέργεια αυτό δωρίζει. Παρόμοιο γεγονός πολιτισμικής βαρβαρότητας διαπιστώνεται και στους περισσότερους δήμους που, κατά κανόνα, τα κοινοτικά κονδύλια για βιβλιοθήκες τα χρησιμοποίησαν και τα χρησιμοποιούν ακόμα για να φτιάχνουν φριχτά, άχρηστα, άσκημα κηπάκια, παγκάκια, καγκελάκια. (Και τι να πούμε για τις, απίστευτης υποστάθμης, «πολιτιστικές» εκδηλώσεις των δήμων ανά την Ελλάδα.)
4. Ναι, τούτων δοθέντων, δεν μπορούμε να συζητάμε για τα ΚΑΜΜΕΝΑ κτήρια ως ΑΥΤΑ να αποτελούν ΤΟ πρόβλημα της πολιτισμικής και της γενικότερης κρίσης. Διότι αν το κάνουμε εξυπηρετούμε θαυμάσια όσους εγκληματίες διέπραξαν αυτή τη βαρβαρότητα, αφού αυτό ήθελαν: να στραφούμε αλλού, όχι στο τερατώδες μνημόνιο, όχι στους δόλιους πολιτικούς, όχι στη γενικότερη αθλιότητα που μαστίζει τη χώρα ως θεσμός και ως κουλτούρα, όχι στην επερχόμενη πείνα που χτυπάει τους αγριεμένους νέους πρώτα απ' όλα…

Αγριεμένους νέους, είπα. Είστε 17-18 και δεν σας έμαθε κανείς να διαβάζετε εξωσχολικά βιβλία, ούτε το σχολείο, ούτε ο δήμος, ούτε πιθανόν οι γονείς σας· κανείς καθηγητής δεν φιλοτιμήθηκε να σας δείξει σε ένα περίπατο την ομορφιά της πόλης, τα ελάχιστα κτήρια που απόμειναν, να σας εξηγήσει τι σημαίνει ένα Αττικόν, ένα Άστυ… Να σας δείξει τη διαφορά ανάμεσα στη στοιχειώδη αρχιτεκτονική και στην καταναλωτική σαβούρα των malls. Το πολύ να σας έχει πάει στο μουσείο της Ακρόπολης όπου κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να καταλάβετε κάτι παραπάνω από το καθιερωμένο, το συμβατικό, το τετριμμένο. Όποιος αναγνώστης έχει επισκεφτεί μουσείο την ώρα επίσκεψης σχολείου καταλαβαίνει τι λέω· αν μάλιστα έχει επισκεφτεί αντίστοιχο μουσείο στο εξωτερικό με επίσκεψη παιδιών καταλαβαίνει περισσότερο: η απαξίωση της επίσκεψης. 

Έχουμε λοιπόν μια χώρα όπου δεν υπάρχουν ενεργείς βιβλιοθήκες για τους νέους, που τα πάντα, από τα σχολεία έως τους δήμους, και από την (σχεδόν αντιδραστική για το νεανικό κοινό) Εθνική Βιβλιοθήκη έως τα μουσεία, λειτουργούν με συμβατικούς, διαχειριστικούς όρους του πολιτισμού και με πλήρη αδιαφορία ως προς την καλλιέργεια των νέων. Επιπλέον, σ’ αυτή τη χώρα, με αυτή την υποτυπώδη κουλτούρα, τολμούμε και λέμε στους νέους ότι ο κατώτατος μισθός θα είναι δεν θα είναι 450 ευρώ, τολμούμε και τους λέμε ωμά ότι το μέλλον τους είναι υποθηκευμένο για πενήντα χρόνια και όλα αυτά τα ωραία.

Πώς να μην αγριέψουν οι δεκαεφτάρηδες; Πώς να μην κάνουν το ίδιο με αυτό που κάνουν οι προβοκάτορες και οι πλιατσικολόγοι; Πώς να μην κάψουν το έργο του Τσίλερ που η σύγχρονη βαρβαρότητα το αποκαλεί αναιδώς κτήριο Kosta Boda;

Τα αμάθητα, ακαλλιέργητα παιδιά, αμάθητα φέρονται. Είναι κι η βαρβαρότητα ένα μάθημα, εύκολα μαθαίνεται, μια ολόκληρη κοινωνία φροντίζει γι' αυτό εδώ και δεκαετίες. Τι θέλετε να κάνουν τα αμάθητα, απαίδευτα παιδιά; Θα κάνουν ό,τι και οι αμάθητοι εξεγερμένοι χωριάτες που όρμησαν να καταστρέψουν κάθε γλυπτό και κάθε πίνακα κατά την περίφημη επέλαση στα Χειμερινά Ανάκτορα του Τσάρου (εκεί υπήρχε ευτυχώς ένας Ανατόλι Λουνατσάρσκι να εξηγήσει τι σημαίνει πολιτισμική κληρονομιά…). Τι θέλετε, να συζητάνε για τις γραμμές του έργου του Τσίλερ; Δεν μπορούν. Δεν τους το έμαθε κανείς. Κανείς. Οπότε και προβοκάτορες και άλλους βάρβαρους θα μιμηθούν. Τα αμάθητα παιδιά που καταστρέφουν, χωρίς διάκριση, τα πάντα, είναι εικόνα της βάρβαρης, ανεύθυνης κοινωνίας που δεν τους δίδαξε ποτέ να διακρίνουν τις πολιτισμικές αξίες από τα σκουπίδια – της ίδιας κοινωνίας που τώρα μυξοκλαίει κροκοδείλια δάκρυα πάνω από καμμένα είδη προικός Costa Boda.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών