Για παραδειγματισμό;;

Το ανθρώπινο είδος συνεχίζει να σκ-τώνει.

(Στη θέση της  παύλας, μπορεί να μπει είτε «α» είτε «ο»).
Αξίζει να δει κανείς πώς συνυπάρχουν κάποια μέλη άλλων κοινωνιών, σε κάποια άλλα είδη….

Πόλεμος; έννοια άγνωστη. Επιθετικότητα; έννοια άγνωστη. Τσακωμοί, εγωισμοί, ανταγωνισμοί; Έννοιες άγνωστες.
Και το όνομα αυτών: Μπονόμπο.

Χάδια, φιλιά, σεξ, αγκαλιές, παιχνίδι, μέχρι και… γέλιο. Ναι! Οι Μπονόμπο. Αυτό το τελευταίο, δεν το ήξερα. Γέλιο!! Μια απ’ τις  ωραιότερες συναισθηματικές εκδηλώσεις του είδους μας, τελικά δεν είναι αποκλειστικό μας προνόμιο! Ήξερα για τους Μπονόμπο αλλά όχι αυτό. Το είδα στο ντοκιμαντέρ του BBC από ερτφλιξ. 

Τους γαργαλάνε και γελάνε…
 «Ζώα και αγάπη», επεισόδιο 1.

Και μητριαρχική οργάνωση!
Να μια άλλη πρόκληση για μας. Αν θέλουμε να διασωθούμε ως είδος, γιατί να μην το δοκιμάσουμε;;

Μετά τους Μπονόμπο μαθαίνουμε για τα Αφρικανικά αγριόσκυλα, στα οποία το ηγετικό ζευγάρι ζει σε μια σχέση όπου το αρσενικό προφυλάσσει το ταίρι του δια βίου και όλη η αγέλη συνεισφέρει στο μεγάλωμα των μικρών.
Είδος απειλούμενο. Μόνο 3000 απομένουν.

Έπειτα για τις σταχτόχηνες. Τους πιγκουίνους, (3 από τα 10 ζευγάρια του ζωολογικού κήπου, ομοφυλόφιλα). Ο Ντότι και ο Ζι, ένα από τα ζευγάρια, υιοθέτησαν!
Είδος απειλούμενο. Μόνο 2000 απομένουν.

Για τα άλμπατρος Λέιζαν: σχεδόν 1/3 ομοφυλόφιλα θηλυκά ζευγάρια. Ομοφυλόφιλες σχέσεις σε 450 περίπου είδη.  (Με σεξ;; αυτό δεν το λέει, δεν ξέρω..)

Όχι μόνο ζευγάρια, αλλά και φιλίες. Όπως σε κάποιους Αφρικανικούς ελέφαντες: Τη Φράνκι και την Ε.Τ: 

Η Φράνκι με την αγέλη της είχαν προσαρτηθεί στο καταφύγιο κι έδειχναν επιθετικότητα λόγω τραυματικών εμπειριών. Κυνηγοί είχαν σφάξει μέλη της οικογένειάς τους. Η Ε.Τ., μικρότερη, ήρθε στο καταφύγιο κάποια χρόνια μετά, είχε χάσει όλη της την οικογένεια. Ήταν τόσο σοκαρισμένη που είχε χάσει τη φωνή της. Την πλησίασε η αγέλη της Φράνκι, αναγνωρίζοντας ότι χρειαζόταν βοήθεια. Την πήρε η Φράνκι υπό την προστασία της.
 «Ήταν ξεκάθαρο ότι χρειαζόταν κοινωνική ενσωμάτωση και σταθερότητα» λέει ο Ντέιβιντ, ο υπεύθυνος του καταφυγίου. Ο άλλος υπεύθυνος, ο Λώρενς, που είχε σώσει αρχικά την αγέλη της Φράνκι, δημιούργησε ένα δεσμό πολύ βαθύ μαζί τους. Όταν πέθανε, διένυσαν 12 χιλιόμετρα και πήγαν στο σπίτι του. Έμειναν απόλυτα σιωπηλοί, παρέμειναν εκεί για 2 μέρες. Ένα χρόνο αργότερα, την ίδια ημερομηνία, ξαναπήγαν. Από τότε πηγαίνουν κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του.

Άλλη ιστορία: Αρσενικός γίββωνας που έχασε την σύντροφό του μετά από 10 χρόνια σχέσης. (Ντόρσετ, Αγγλία). Ανακοίνωναν με περηφάνια το δεσμό τους, «τραγουδώντας». Το τραγούδι του ζευγαριού χρησιμεύει και για να διαλαλήσει «Φύγετε, εδώ είναι το δικό μας μέρος». Έκαναν ένα γιό τον «Όνιον». Όταν πέθανε το θηλυκό το αρσενικό μαράζωσε.  Αργότερα πέθανε και ο Όνιον. Ο «Σαμ», ο αρσενικός έκανε πολύ καιρό να συνέλθει. Ήθελε συνέχεια την επαφή με τους φυλακές του.

Είχε κατάθλιψη.
Περνούν λοιπόν τα ζώα «πένθος»; Νοιώθουν «αγάπη»;
Αργότερα ο Σαμ βρήκε νέα σύντροφο. Ξανάνιωσε και ξανατραγούδησε.

  Αποσπάσματα διαλόγων:
- Πόσος καιρός είναι που ο έρωτας στα ζώα άρχισε να αναγνωρίζεται από την επιστημονική κοινότητα;
-Οι άνθρωποι δεν το δέχονται επειδή  θέλουν να πιστεύουν ότι είναι μοναδικοί. Είναι περίπου 10 με 20 χρόνια που αποδείχτηκε ότι το χάσμα μεταξύ ανθρώπων και ζώων δεν είναι τόσο μεγάλο όσο νομίζαμε.

Αναρωτιέμαι εγώ τώρα : 

Η Γλώσσα, τι ρόλο έπαιξε στην δυσαρμονία ανάμεσα στους ανθρώπους;;;; Η γλώσσα αντικαθρεφτίζει και την πολυπλοκότητα του εγκεφάλου μας. Εξυπηρετεί λειτουργίες επικοινωνίας πολύ λεπτές. Μήπως η εσωτερική μορφή της, οι "σκέψεις", έχουν και το ανάλογο τίμημα;;

Γιατί να τα φοβάμαι;;

Όχι! Μηηη! Μη μου δείχνετε σας λέω, μη!

Δε φοβόμουν ποτέ τα μικρόβια, τα ποντίκια (πλην κάτι τεράστιων αρουραίων που ομολογώ, μια κάποια σιχαμάρα μου τη φέρνουν, όπως και οι κατσαρίδες), τα φίδια, τα άγρια σκυλιά, τις γραπτές εξετάσεις, το σκοτάδι, τα ασανσέρ, τα πλήθη. Τα ήθη όμως, τα ανθρώπινα, κάποια "ήθη" τελοσπάντων, "κανιβαλικά" ναι. Το "να τους φάμε λάχανο" δηλαδή. Τους "άλλους". Συνήθως τους πιο αδύναμους. 

Μπας και δυναμώσουν και μας τη φέρουν εκείνοι. 

Επίσης φοβόμουν πάντα -και τώρα τελευταία περισσότερο- τη βλακεία την ανθρώπινη. Ειδικά αυτήν που πάει πακέτο με επιθετικότητα και επιβαρυμένη χολή. 

Τα ζώα τα παρατηρώ συχνότατα. (Δε χάνω ευκαιρία δηλαδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο -και πού να τόβρει. Τα ζώα δηλαδή τα άλλα, τα "κατώτερα". 
Το ένστικτό τους έχει τη λογική του. Παράλογο; Μπάαα. Οξύμωρο; Μπά. Καθόλου. Ας μη μπλέξουμε με λεξι-λογικούς δαιδάλους. Τι εννοώ;

Ας πάρουμε για παράδειγμα το επιθετικό ένστικτο. Που έχει να κάνει με τροφή, αντίζηλους στην αναπαραγωγή, περιοχή επικράτειας. Τι βλέπουμε στο είδος μας; 

Κάτι έχει πάθει το ρημάδι το ένστικτο με τους αιώνες. Έχει μπει στο μίξερ με άλλες εγκεφαλικές λειτουργίες, πολιτισμικές επιστρώσεις, νοητικές διαστρεβλώσεις και άλλα ωραία ηχηρά και περίπλοκα. Το ζώο, όταν έχει απέναντί του κάποιον του είδους μας, ξεχωρίζει καλύτερα το φίλο απ' τον εχθρό.  Εμείς, ή τα κάνουμε σαλάτα συνέχεια,  ή χάνουμε πολύ χρόνο μέχρι να ξεχωρίσουμε την ήρα απ' το στάχυ. Φοβόμαστε τα άκακα και μη δηλητηριώδη φίδια π.χ, ή τα πανταχού παρόντα μικρόβια, φοβόμαστε ανθρώπους χωρίς λόγο. Μέχρι οι πράξεις κάποιων ανθρώπων να μας πείσουν τελοσπάντων ότι δεν έχουμε μπροστά μας τον Ιούδα ή κανένα λεπρό -που ούτως ή άλλως δε θα μας κόλλαγε- ή το τέρας της κολάσεως μεταμορφωμένο σε γείτονα, σε μετανάστη, σε γονιό, σε συμμαθητή, σε μαθητή, σε καθηγητή, σε μέλος του άλλου φύλου, σε ομοφυλόφιλο, σε άπορο, σε έμπορο και δε συμμαζεύεται. 

Υπάρχουν βέβαια κάποιοι με -διορατικότητα να την πούμε;  υγιές ένστικτο; συναισθηματική νοημοσύνη, κατά το πιο μοντέρνο; Αυτοί "διακρίνουν" γρήγορα, είτε λόγω των παραπάνω ιδιοτήτων ή και λόγω πείρας. 

Αυτά ως εισαγωγή για να πω μια πρόσφατη εμπειρία μου που ίσως δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Έκανα που λέτε κάτι καινούριες γνωριμίες. Τον Ταρό, τη Στέλλα και τη Μπάλα. Τρία ωραία, και φιλικότατα, Φίδια. Μάλιστα. Χειραψία δεν κάναμε κατά τις συστάσεις όπως καταλαβαίνετε, όμως αλληλομυριστήκαμε και αλληλοκοιταχτήκαμε. 

Τα είχε ένας φίλος, σε μια μεγάλη γυάλα, όπου τα δύο κορίτσια συνήθως βρίσκονταν εν-αγκαλισμένα, εν είδει κοτσίδας, και ο σωματώδης Ταρό (πύθων με τα όλα του) προσπαθούσε κι αυτός πότε πότε να τις αγκαλιάσει και τις δύο για να κοιμηθούν παρέα, αλλά τους έπεφτε λιγάκι βαρύς, το διαπίστωνε κι ο ίδιος και βολευόταν σε άλλο κλαρί. Τη μέρα που γνωριστήκαμε -και που έκανα και το βήμα να τα ακουμπήσω, -δισταχτικά στην αρχή γιατι κι εγώ τις είχα τις επιφυλάξεις μου-, δε φανταζόμουν ότι κάποτε θα τους πρόσφερα φιλοξενία για κάτι μήνες κι ότι μετά  θα μου έλειπαν κιόλας...

 

Όπως οι περισσότεροι από μας πίστευα παλιά ότι η .. υφή του φιδιού είναι γλιτσερή, κρύα κι ανατριχιαστική. Ότι όταν σε πλησιάζει και σου βγάζει τη γλώσσα είναι για να σου τη σβουρίξει. Ότι δεν νιώθει, ότι δε χαμπαριάζει. Ότι δεν μπορείς να έχεις επαφή μαζί του όπως με σκύλους, γάτες, κ.ά. Ότι σε βλέπει με μισό μάτι όπως κι εσύ αυτό.
Κατ' αρχάς, ο θετός μπαμπάς τους, πριν τα δω από κοντά, μου είχε περιγράψει τους χαρακτήρες τους. Τι έκανε λέει; Χαρακτήρες; Έλεγα μέσα μου, σε φαντασιόπληκτο πέσαμε; σε ψώνιο; Έπειτα όμως, ακριβώς επειδή την είχα κι εγώ τη λόξα γενικά με τα ...ζα, κι επειδή είμαι και περίεργη εκ φύσεως, το αποφάσισα να τα επισκεφτώ και να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι -κι ας φρίττεις εσύ. Ε, λοιπόν. Η Στέλλα, μετά τις πρώτες στιγμές, αφού τελειώσαμε τελος πάντων με τα  "από που είσαι συ" "πώς σε λένε" "με τι ασχολείσαι" κλπ, τυλίχτηκε γύρω μου ωραία ωραία και νωχελικά κι απαλά, ανέβασε την κεφάλα της μέχρι το στέρνο μου και αφέθηκε να τη χαϊδεύω, στήλη άλατος για να απολαμβάνει περισσότερο. Έβγαζε και τη γλώσσα κάθε τόσο, το οποίο, απ' ότι επληροφορήθην σημαίνει "σε μυρίζω". Τώρα, να πω ότι γύρισα σπίτι ερωτευμένη ή να μην το πω, -γιατι σας ξέρω τι φαρμακόγλωσσοι είστε. Ενώ η Στέλλα γλώσσα είχε και μιλιά δεν είχε. Έτσι όπως τα λέω. Με τη Μπάλα, την πιο μικρόσωμη, δεν έκανα πολλά πολλά, ήταν λίγο νευρική και φοβιτσιάρα, κι έτσι, ήρθε η σειρά του Ταρό να με γνωρίσει. Τον έβγαλε ο φίλος απ τη γυάλα του κι αυτόν και τον άφησε να περνοδιαβαίνει στο σαλόνι, αριστερά δεξια μέχρι να ικανοποιήσει την ακόρεστη περιέργειά του, να ελέγξει τι κρυβόταν στα καλώδια πίσω απ την τηλεόραση και το κομπιούτερ, να ανέβει στο τραπεζάκι να δει τι έχουν μέσα τα ποτήρια κι αν κινδυνεύαμε να δηλητηριαστούμε, να κοιτάξει και τις γόπες στο τασάκι, τις πτυχές του υφάσματος στον καναπέ, ό,τι τελοσπάντων παλιό ή καινούριο βρισκόταν στο χώρο, μέχρι να στραφεί επιτέλους και σε μένα και να αναρωτηθεί τι νέο φρούτο είναι αυτό που κάθεται στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα εδώ μέσα και τι θέλει από μας. 

Χαρακτήρες λέγαμε; Ε, έτσι ακριβώς μου τους είχε περιγράψει ο θετός μπαμπάς. Ο Ταρό κοινωνικός, κινητικός και εξερευνητής, η Στέλλα αγαπησιάρα και λίγο ντροπαλή, η Μπάλα φοβισμένη κι επιφυλακτική. 

Αυτά έγιναν πριν κανα δυο χρόνια. Όμως φέτος, ο θετός μπαμπάς άρχισε ετοιμασίες για να ξενιτευτεί. Σ' αυτό το διάστημα χρειάστηκε να μεταφέρει κάπου το τρίο φίντο, μέχρι να τα μαζέψει για αναχώρηση. Και φυσικά, ποιος δέχτηκε τελικά; Εννοείται ότι  το είχε καταλάβει πως θα με έριχνε... Και "εσύ τα συμπαθείς κιόλας" "θα τους βάλεις και λίγο νερό" "να, θα μπουν σε δυο μικρές γυάλες, θα χωρέσουν εδώ σ' αυτό το δωμάτιο" "αν πάμε αυτό πιο πέρα και το άλλο πιο κει" "τρώνε μια φορά το μήνα, θα το αναλάβω εγώ αυτό" "τα έχω από μικρά, τα αγαπάω, θέλω να είναι σε καλά χέρια" "ο τάδε δεν έχει χώρο και η τάδε θα λείπει"  κλπ κλπ. 

Ήρθαν λοιπόν τα παιδιά τα καλά κι εγκαταστάθηκαν στο χώρο του γραφείου, ενώ οι δύο γάτες τις πρώτες μέρες ξελεμιάστηκαν να τα κοιτάνε απ το τζάμι, με μια έκφραση απορίας, φόβου, περιέργειας, θαυμασμού, δεν ξέρω, ένα μείγμα τελοσπάντων, που δεν μου το ανέλυσαν όπως θάθελα. Όποτε άνοιγα για να τους αλλάξω το νερό τους, ή να τα ψεκάσω λίγο τις μέρες του καύσωνα, που άλλαζαν και δέρμα και ταλαιπωρούνταν, ή να τα χαιρετήσω απλώς, συνήθως ο Ταρό ήταν ο πρώτος που ανταποκρινόταν. Σήκωνε το κεφάλι κι ερχόταν προς το μέρος μου, στητός και πάντα πρόθυμος να βγει για περιπλάνηση ή να εισπράξει κανένα χάδι. Δεν τον έβγαζα όταν δεν ήταν και ο μπαμπάς του μαζί γιατί μου έπεφτε βαρύς. Τις άλλες τις έβγαζα κάπου κάπου. Ιδιαίτερα τη Μπάλα που ήταν ελαφριά και της άρεσε πολύ η βόλτα. Ένα περίεργο πράμα, δίπλα ήταν η βιβλιοθήκη και έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πήγαιναν τα κορμιά τους πέρα δώθε λες και διάβαζαν τους τίτλους των βιβλίων. Η Στέλλα μια φορά που τη βάλαμε πάνω στο ντιβάνι, κούρνιασε στο πάπλωμα που ήταν πεταμένο σαν κουβάρι, και έμοιαζε ακριβώς σαν τη γάτα μου όταν απολαμβάνει τη ζεστασιά και τη θαλπωρή. Ο Ταρό πάλι, το βράδι έβγαζε κάτι ήχους σα να έβηχε. Αυτό συχνά ήταν επικοινωνία λέει.. Το έκανε ιδιαίτερα αν κοιμόταν κάποιος στο ντιβάνι. Τις περισσότερες ώρες κοιμόντουσαν. Σα φίδια. Αλλά τα βγάζαμε καμιά φορά και στη βεράντα και τα αφήναμε να σκαρφαλώνουν σε φυτά με παχείς κορμούς και να λιάζονται.  Η Στέλλα όμως επέμενε να αφήνει τον κορμό και να προτιμάει το κορμί μου. Δεν της χαλούσα το χατήρι, αδυναμίες είναι αυτές. 

Δε θα μιλήσω για τα μηνιαία γεύματά τους γιατί αυτό ήταν το δύσκολο σημείο, στο οποίο δεν ήθελα να έχω καμιά ανάμιξη. Γιατί συμπαθώ και τα ποντίκια όπως ίσως ξαναείπα, οπότε μούπεφτε κομμάτι δύσκολο. Απομακρυνόμουν και δεν ήθελα να ξέρω. (Ωραία έ; Πλήρη φυσιολατρικά αισθήματα... Γινόμουν στη στιγμή στρουθοκάμηλος κι έκρυβα το κεφάλι μου στην άμμο υποκριτικά).

Τέλος πάντων τώρα έφυγαν πια... Άνοιξε ο χώρος ξανά, μπορώ και σιγυρίζω πιο εύκολα. Αλλά η αίσθηση του κεφαλιού τους, που μού θύμιζε τα κεφαλια των γατιών μου (-και όμως!-) όταν σκύβουν και απολαμβάνουν, ε, αυτή η αίσθηση μου έμεινε. Αν μάθω ότι έπαθαν κάτι η θλίψη θα είναι ίδια με αυτή που νιώθω για πολλά άλλα πλάσματα.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι μας κάνει και φοβόμαστε ή σιχαινόμαστε κάποια από τα είδη του ζωικού βασιλείου. Δε νομίζω ότι είναι αντικειμενικός ο φόβος. Ότι ας πούμε, κάποια είναι πιο επικίνδυνα από άλλα. Υπάρχει τόση παραπληροφόρηση και προκατάληψη που θέλει περισσότερο ψάξιμο το θέμα. Εξ άλλου ακόμα και στα ζώα συντροφιάς όπως τα λένε, πολλοί κάνουν διακρίσεις. Σου λένε π.χ. εγώ τις γάτες δεν τις πάω, είναι εγωίστριες, είναι έτσι, είναι αλλιώς, ή εγώ τα σκυλιά δεν τα θέλω, μυρίζει το σπίτι, κάνουν αυτό, κάνουν εκείνο.. 

Όμως τα φίδια ειδικά; Γιατί τόσο μένος εναντίον τους; Επικίνδυνα έτσι όπως τα παρουσιάζουν δεν είναι. Ίσως νάχετε ακούσει έναν από τους γνωστούς αστικούς μύθους για έναν βόα που ξάπλωσε στο κρεβάτι παράλληλα με την αφεντικιά του για να την ... μετρήσει να δει αν μπορεί να την καταπιεί!!! Τι σκαρφίζονται κάτι άνθρωποι! Κι η Στέλλα βόας είναι, αλλά ούτε που θα την ενδιέφερε πιστεύω να με καταπιεί... Τι να με κάνει; Να βαρυστομαχιάσει και να τρέχει στους κτηνίατρους; Άσε που θα 'χανε και τα χάδια. 

Μετά από κάποια σκέψη κατέληξα ότι για τα φίδια η ιστορία πρέπει να πηγαίνει πολύ πίσω. Ίσως νάχει να κάνει με τα μήλα και τους πειρασμούς και τους θρησκευτικούς μύθους. Ενώ υπήρξαν και σύμβολα θετικά, όπως για την αρχαία ιατρική, όπως για  τους Αιγύπτιους, κ.ά.

Αλλά είπαμε. Οι άνθρωποι και το ένστικτό τους το έχουν αλλοιώσει, αλλά και τη λογική τους. Εις βάρος των άλλων ειδών, εις βάρος άλλων ανθρώπων. 

Εγώ θα επιμένω να ψάχνω. Αν μου ξαναπεί κανείς ότι κάποιοι άνθρωποι είναι .... φίδια, θα διαμαρτυρηθώ εντόνως.

Ίσως ν' αλλάζαμε παρομοιώσεις;

 

Πάρτε και λίγες πληροφορίες:

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/filosofias/o-sumbolismos-tou-fidiou-sthn-pagkosmia-muthologia.htm

Πάρτε όμως και μια συλλογή από παράξενες φάτσες να 'χετε να πορεύεστε: 

 

 Μη μου πείτε ότι δε θα θέλατε να κάνετε τη γνωριμία τους! Εγώ πολύ! Τα αστεία και παράξενα πλάσματα με κάνουν αισιόδοξη... 

Και μην κοιτάτε που όλοι μιλάνε τώρα για το αυγό του φιδιού που μας απειλεί ξανά. Το ίδιο το αυγό δε φταίει... Άσχετα απ' το ότι η απειλή είναι υπαρκτή. Χίλιες φορές φίδια και χαμαιλέοντες και μαϊμούδες πραγματικές, παρά άνθρωποι τίγκα στα μίση ή τις παράνοιες. Αυτούς να φοβάστε. Ετοιμάστε ασπίδες, βέλη σάτιρας φαρμακερά, οργανωθείτε σε ομάδες αλληλοϋποστήριξης με όσους ξέρουν να διακρίνουν, όσους έχουν μείνει...  

Καλό μήνα. Και καλό νήμα! 

(Να το πιάσουμε απ' την αρχή, να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι της σύγχυσης.  Οκτώβρης μπαίνει, 2012 το έτος, πρωτοβρόχια δεν ήρθαν, πρωτοπαλίκαρα κυκλοφορούν ανενόχλητα και σπέρνουν τρόμο, βία, και ψεύτικη αρωγή με μελετημένη στρατηγική, το νου σας... )

Τερατογενέσεις...

Ήρθαν κι οι εκλογές, πέρασαν κι οι εκλογές, τώρα προσπαθούμε να αναλύσουμε τα αποτελέσματα, να χωνέψουμε τα δυσκολοκατάπιοτα και εν τω μεταξύ μηρυκάζουμε κέρδη και ζημιές.
Γι απόψε ας πούμε και μια παραβολή να περάσει η ώρα...

Και έκανε η κότα τα κλούβια -επίχρυσα- αυγά. Και αναρωτήθηκε η κότα: 
"Τα θέλω και τα κάνω ή μου ξεφεύγουν;" Και γύρισε στον κόκκορα και τον κατηγόρησε για τα βλαστάρια τους. 
Και είπε ο κόκκορας: "Με τόσες πήγα, μόνο εσύ έκανες τερατογένεση. Οι ορμόνες και οι παρέες σου θα φταίνε". 
Ήταν αυγή η ώρα του διαλόγου, και τα αυγά χρύσιζαν στο φως και από μέσα ακούγονταν κλούβιες κραυγές, απειλές και κατάρες. 
Η κότα τα χρειάστηκε. Αλλά ήταν αργά πια. Τα βλαστάρια της ετοιμάζονταν να ξεπεταχτούν απο-φασιστικά και να επιτεθούν με λοστούς και φτυσιές στα αδέλφια τους κατηγορώντας τα ότι τα είχαν συκοφαντήσει εκ των προτέρων και ότι μόνο αυτά ήταν αγνοί υπερασπιστές του κοτετσιού και ότι αυτά θα πέταγαν έξω κάθε βρώμικο λαθροσκούλικο.
 Οι κραυγές τους ήταν φάλτσες, αλλά δε θα το καταλάβαιναν όλοι από το σόι, γιατί ήταν πολλοί αυτοί που δεν είχαν μουσικό αυτί. Θα τους χειροκροτούσαν λοιπόν αυτοί.

Υ.Γ. : Η επί τούτου ανορθογραφία της παραπάνω Φώτως επιλέχθηκε επίτηδες επειδή ορισμένοι .. επιτήδειοι (κρυφο)οπαδοί συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, όπως παρατηρούμε από τα σχόλια τους στα διάφορα ..κοινωνικά δίκτυα, ξεχωρίζουν για την επίδοσή τους στη γραφή την ορθή (όπως άλλωστε και στην "κρίση" την ορθή)

Προς γνώσιν........

Προς γνώσιν. (Και συμμόρφωσιν...)

Μη ντρέπεστε. Διαβάστε. Κι αν σας πάρει ο ύπνος στη μέση του αναγνώσματος, δείτε το θετικά. Τα βιβλία προσφέρονται για πολλές χρήσεις. Κι αν η στάση είναι άβολη, κατεβείτε στην επόμενη.

Καρχαρίες, χάδια και κόλπα

Film "Oceans"

 Όταν ξέρεις τη σωστή τακτική, τότε έρχεσαι πολύ κοντά με τους καρχαρίες. Δείτε το πολύ όμορφο βίντεο. Είναι και .. αγχολυτικό. Ευγενής ψυχολογική στήριξη από το μπλογκ μας, γιατί σας βλέπω όλους πολύ τεντωμένους. 
Το λάβαμε με μήνυμα αλληλογραφίας. Επειδή είχε τίτλο "άλλος ένας μύθος καταρρίπτεται", κι επειδή μας άρεσε, είπαμε να το ψάξουμε λίγο.

Η αναζήτησή μας λοιπόν στον απέραντο κόσμο του Διαδικτύου, απέδωσε τα εξής:
Οι καρχαρίες μπαίνουν σε μια κατάσταση μυικής παράλυσης, ("tonic immobility") κάτι που παρατηρείται και σε άλλα ζώα. Υπάρχει και το φαινόμενο "το παίζω νεκρός" που λέγεται "Thanatosis":
"an animal feigns death in order to evade unwelcome attention, such as that of a predator, or a male trying to mate with a female".
Ενα ζώο δηλαδή, μπορεί να κάνει το πεθαμένο για να αποφύγει τους κυνηγούς του, ή επίσης (για τα αρσενικά)  όταν θέλει να ζευγαρώσει!!
Ορίστε τι ανακαλύπτει κανείς όταν -με ασήμαντη αφορμή- αποφασίσει (και ξέρει) να ψάξει στις πληροφοριακές πηγές. (Προσφέρονται δωρεάν επιμορφωτικά σεμινάρια για μαθητές-καθηγητές, στο Βιβλιόσπι(ρ)το της Κυψέλης... Δεν σας υποτιμούμε, προς Θεού, αλλά πάντα υπάρχουν περισσότερα κόλπα και τεχνικές. Μόνο που άμα αρχίσει κανείς δε θέλει να σταματήσει. Εδώ, ελλοχεύουν κίνδυνοι: Αύξηση μυωπίας, πιάσιμο σβέρκου, κ.ά. Η περιέργεια δε σκοτώνει πάντα, αλλά συχνά δημιουργεί κάποια προβληματάκια..
Ορίστε και οι πηγές:
http://www.neolaia.gr/wordpress/index.php/2010/05/04/sharks-tonic-immobility/
http://en.wikipedia.org/wiki/Tonic_immobility
Στην ελληνική έκδοση της wikipedia δεν υπήρχε. Ούτε στα ειδικά λεξικά υπήρχε ο όρος "tonic immobility" Πήρα το θάρρος και το απέδωσα ελεύθερα ως "μυική παράλυση".
Δίδαγμα δεύτερο λοιπόν: Εξασκείστε τα Αγγλικά σας. Τίποτα δεν πάει χαμένο.
(Το πρώτο δίδαγμα ήταν για το Διαδίκτυο. -ή αλλιώς και Αγγλικώς, Internet. Είπαμε. Μας γοητεύουν τα βιβλία αλλά και η τεχνολογία έχει κι αυτή μαγικές πόρτες, πώς να μην τις ανοίξεις;;;)

"Empathy".

Ενσυναίσθηση (empathy) είναι η βαθιά επικοινωνία με τους άλλους μέσω της συναισθηματικής ταύτισης. Η ικανότητα επίσης να "νοιώθεις" τον πόνο του άλλου, να νοιώθεις συμπόνοια, στοργή. Δεν έχει σχέση το αγγλ. empathy με το δικό μας "εμπάθεια"

Αν αυτο το αριστουργηματικό βιντεάκι δεν πείθει για το πόσο έχουμε απωλέσει αυτή την ικανότητα ως είδος, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να πείσει..

 

Μερικοί βιβλιόφιλοι εργάζονται και στο κρεβάτι..