Ο Γιάννης Μάγγος μιλά για τον γιο του, Βασίλη Ellinofreneia Official

Με το Γιάννη ήμασταν κάποτε συνάδελφοι.

Για 3 χρόνια μοιραστήκαμε αρκετά πράγματα, όσο και να πεις.

Παρακολουθούσα την μετέπειτα πορεία του, είχα δει βίντεο από το κανάλι του.

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ να δώ κάποια μέρα ήταν τον πόνο στο πρόσωπό του, την τόση ψυχική γενναιότητα στα λόγια του, τα λόγια ενός πατέρα που έχασε το παιδί του άδικα, και που δε σταματάει να θυμίζει στον κόσμο πόσο στραβός είναι ο γυαλός της αμεριμνησίας όλων μας.

Ακούστε τον, κι αυτόν και τη Μάγδα Φύσσα και άλλους που έχασαν παιδιά όχι γιατί αρμένιζαν στραβά οι ίδιοι αλλά γιατί ο γυαλός ήταν βούρκος.

Ζητείται (;) στέγη, εν Ελλάδι.

Γιατί, που να πάρει και να σηκώσει να μην μπορώ κι εγώ να βρω μια στέγη, μέρες που είναι;;;

Ψήφισμα για τις Σχολικές Βιβλιοθήκες

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα μετά από συνεννόηση με εκπροσώπους μας στη Γ' ΕΛΜΕ (Ένωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης -για όσους δεν ξέρουν) ώστε να ψηφιστεί στη συνεδρίαση της Τετάρτης 6 / 5 / 15. Γράφοντάς το έπιασα πάλι να θυμάμαι ... μέρες Βιβλιοθήκης και πώς ξεκίνησα αυτό εδώ το βλογκ... Παρατηρώ ότι από τότε που έπαψα να υπηρετώ ως υπεύθυνη βιβλιοθήκης και ξαναγύρισα στην τάξη, δε βρίσκω χρόνο (ίσως και διάθεση;) να γράφω εδώ. Η διαδικασία προετοιμασίας για την τάξη, τα τμήματα με δύσκολες περιπτώσεις μαθητών, τα τεστ, οι βαθμολογίες και πολλές άλλες άχαρες υποχρεώσεις, με απορροφούν σε όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους -αν είναι δυνατόν. Και όμως. 

Στη βιβλιοθήκη, παρ' ότι σχολούσα πιο αργά, ένιωθα ότι το κάθε λεπτό ήταν δημιουργικό, η επαφή με τα παιδιά χαλαρή και απολαυστική, μετά τη δουλειά ήμουν ξένοιαστη, μπορούσα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα, ακόμα και να συνδυάσω άλλα ερεθίσματα με την ίδια τη δουλειά, π.χ. αν έβλεπα μια ενδιαφέρουσα ταινία ή διάβαζα ένα ενδιαφέρον βιβλίο, συχνά σκεφτόμουν πώς θα μπορούσαν αυτά να αξιοποιηθούν σε ιδέες για τη βιβλιοθήκη, π.χ. να φτιάξω αφισάκια που θα διαφήμιζαν την ταινία ή το βιβλίο, να βρω αν έχουμε εμείς στα ράφια βιβλία του συγκεκριμένου συγγραφέα και να τον προωθήσω,  κ.ο.κ. 

Πάνε αυτά. Οριστικά και αμετάκλητα; Για να δούμε... Όχι ότι πιστεύω ότι ένα ψήφισμα σε μια ΕΛΜΕ θα φέρει την άνοιξη, αλλά τι; Δε θα τα θίξουμε ξανά αυτά τα ζητήματα; Αν δεν ενδιαφερθούμε εμείς που γνωρίσαμε από μέσα τις σχολικές βιβλιοθήκες και είδαμε μια άλλη, φωτεινή πλευρά της εκπαίδευσης, ποιος θα ενδιαφερθεί; Η θεία μου η Μαριγώ; Τέλος πάντων, ιδού το κείμενο: 

(Όσα αναφέρει, έχουν σχολιαστεί εδώ στο βλογκ συχνά-πυκνά, μπορεί κανείς να τα βρει από τη δεξιά στήλη, στις ετικέτες με τίτλο "Σχολικές Βιβλιοθήκες" και "Δραστηριότητες Βιβλιοθήκη"

Ψήφισμα για τις Σχολικές Βιβλιοθήκες

Τι σήμαιναν οι Σχολικές Βιβλιοθήκες για το δημόσιο σχολείο;

Ας πάμε λίγο πίσω, στον Σεπτέμβριο του 2011, όταν παραδόθηκαν τα κλειδιά από τους 750 περίπου εκπαιδευτικούς υπεύθυνους των Σχολικών Βιβλιοθηκών (οι 500 εκ των οποίων είχαν επιμορφωθεί με 40ωρα σεμινάρια και οι βιβλιοθήκες λειτουργούσαν για 37 ώρες την εβδομάδα).  Με εκείνη την υπουργική εντολή ορίστηκε να ανοίγουν οι βιβλιοθήκες για 6 ώρες εβδομαδιαία, από καθηγητές που δεν συμπλήρωναν ωράριο. Το ίδιο ισχύει και σήμερα.

Τότε, πολλές εφημερίδες είχαν άρθρα με τίτλο «Κλείνουν τις  Σχολικές βιβλιοθήκες!».

Στην Αυγή, ο Θ. Κοτσυφάκης, μέλος τότε του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, σχολίαζε:

«Η κυρία Διαμαντοπούλου ανέλαβε να υλοποιήσει το «θεάρεστο» έργο της διάλυσης της δημόσιας παιδείας». Το προηγούμενο διάστημα έκλεισε για «παιδαγωγικούς» λόγους 1.000 σχολεία.

 Κατήργησε για τους ίδιους λόγους σημαντικούς θεσμούς που ήθελαν βελτίωση, όπως η Π.Δ.Σ. και η ενισχυτική διδασκαλία». …. «Κατήργησε ή υποβάθμισε συνειδητά τις δομές του ΣΕΠ, τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, τους Συμβουλευτικούς Σταθμούς Νέων.

 Άφησε τα σχολεία χωρίς βιβλία.

Τώρα ήρθε και η σειρά της κατάργησης των βιβλιοθηκών».

Αυτά σχολίαζε ο τωρινός πρόεδρος της ΟΛΜΕ, και επίσης το κόμμα που κυβερνά σήμερα είχε υποβάλει τότε πολλές σχετικές επερωτήσεις στη Βουλή.

Όπως είχε γραφτεί και στην Ελευθεροτυπία τον Οκτώβριο του 2011,

«….. Ακούγεται περίεργο για τα δεδομένα της ελληνικής εκπαίδευσης, αλλά οι βιβλιοθήκες αυτές δεν ήταν μία ακόμη προχειροδουλειά. Δημιουργήθηκαν έχοντας τις πλέον σύγχρονες προδιαγραφές, με άριστη υλικοτεχνική υποδομή.

Η πλειονότητα των καθηγητών που υπηρετούσαν στις 757 βιβλιοθήκες είχαν απόσπαση τετραετίας και είχαν υποβληθεί το 2007 σε αξιολόγηση. Η ενασχόλησή τους στη συγκεκριμένη θέση, ήταν καθημερινή, πολύωρη και πολυσχιδής».  

Πολλά παρόμοια είχαν γραφεί, στον τύπο γενικά και στο διαδίκτυο.

Ζητούμε  από το Υπουργείο να αναζητήσει άμεσα τρόπους για να επαναλειτουργήσουν οι Σχολικές Βιβλιοθήκες  που περιμένουν -και παραμένουν- θησαυροί ανεκμετάλλευτοι.  Να προσφερθούν οι θησαυροί αυτοί στους μαθητές και τους καθηγητές που χρειάζονται επειγόντως αυτήν την ανάσα οξυγόνου στη σχολική ζωή. Η Παιδεία δε θέλει μεγάλα λόγια. Θέλει, εκτός από σοβαρό σχεδιασμό, και σοβαρή χρηματοδότηση, και μικρές, συνεχείς, καθημερινές πράξεις προσφοράς στα δημόσια σχολεία, που παραδέρνουν από στερήσεις και  αλλοπρόσαλλες αλλαγές οι οποίες, στα χρόνια του μνημονίου έγιναν αβάσταχτες, υπήρχαν όμως στην ουσία τους και από πολύ παλιότερα.

Επισυνάπτουμε

1.       το ψήφισμα-διαμαρτυρία που είχε σταλεί τον Οκτώβριο του 2011 από τους συλλόγων διδασκόντων του συγκροτήματος 30 και 39 Γυμνασίων και Λυκείων στην Άνω Κυψέλη.

2.       την Επερώτηση στη Βουλή του Αλέξη Τσίπρα στις 9/3/2010  

3.       το άρθρο της Ελευθεροτυπίας του Σεπτεμβρίου 2011

4.       το άρθρο της Αυγής

5.       το Δελτίο Τύπου Εκπαιδευτικών Υπευθύνων Σχολικών Βιβλιοθηκών  του 2009
με τίτλο «Η αλήθεια για τις Σχολικές Βιβλιοθήκες». (Μαζί με την ηλεκτρονική διεύθυνση του ιστολογίου Σχολικών Βιβλιοθηκών)

                                                                         Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας, Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Υ.Γ. Οι γελοιογραφίες είναι του "Κάβουρα". Κι αυτός πρώην υπεύθυνος βιβλιοθήκης, στην Ημαθία, από τα ξεχωριστούς..

"Όχι. Δεν ήταν έκπληξη"

"Όχι". 
Όχι. Δεν ήταν έκπληξη. Δεν ήρθε εξ ουρανού η άνοδος των ποσοστών της τύφλας...
Δεν ήταν αποκάλυψη η αντιστροφή και διαστροφή της ιστορίας, με το "Όχι" της ελληνικής αντίστασης κατά των Γερμανών ναζί, να το επισκιάζει σήμερα το "Ναι" στο ναζισμό, το "ναι" στην ψυχική και φυσική εξόντωση του αδύναμου, το "ναι" στο σκοτάδι, το "ναι" στη βία του ισχυρού. 

Γιατί πολλοί πλέον, έχουν μπερδέψει τα πόδια με το κεφάλι, το αριστερά με το δεξιά, το μικρό με το μεγάλο, το λίγο με το πολύ, το πάνω με το κάτω, το κάτσε με το σήκω, το αστείο με το τραγικό.  

Κάνουν "πλάκα", ή παίρνουν αψήφιστα τη βία που υφίστανται άλλοι, κάνουν "χαβαλέ" με τις γυναίκες που βιάζονται ή κακοποιούνται, τους μετανάστες που τρώνε κλωτσιές στο πρόσωπο, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν στις πλατείες. Ή λένε και "καλά να πάθουν" !!!!!!!!!!

Το παλιό "δε βαριέσαι" που ήταν ο στόχος των μη-βολεψάκηδων μιας άλλης εποχής, έχει αντικατασταθεί από πολύ πιο βαριά "σιγά μωρέ τώρα", ο εκφασισμός του μυαλού έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, η σύγχυση των εννοιών αφόρητη πια... 

Ελάτε στις σχολικές αίθουσες να δείτε τη σύγχυση...
Ελάτε να δείτε τη "Λογική" του Αριστοτέλη να εξευτελίζεται σε δυο τρεις στερεότυπες απαντήσεις. Από το απόλυτα σύνηθες πια,  "μα όχι, εγώ δε μιλούσα, γιατί δεν κάνετε παρατήρηση στον τάδε ή στον δείνα;" μέχρι το "άκου κει να μας πάνε σινεμά για προβολή για την επέτειο της 28ης, τι μαλακίες...", ή και το "αυτό είναι φασιστικό", (ας πούμε το να ζητάς τα αυτονόητα σε ώρα μαθήματος... ή να απαιτείς να έχουν μαζί τους π.χ. ένα στυλό...)
Ελάτε να δείτε όλο και περισσότερα παιδιά να δυσκολεύονται να κατανοήσουν απλές έννοιες, να δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν σωστά ή στρωτά, να δυσκολεύονται να κάνουν διαλόγους της προκοπής.
Όχι, δε λέω ότι γίνονται κάθε μέρα αυτά, ότι γίνονται παντού, λέω ότι όποιος δε βλέπει έγκαιρα τα σημάδια ή εθελοτυφλεί ή είναι ανησυχητικά αργός στη σκέψη. Κι ότι έχει ξεκινήσει καιρό τώρα αυτός ο ξεπεσμός. Ότι η λεγόμενη "σιωπηρή πλειοψηφία" δεν είναι πλέον μόνο σιωπηρή, είναι και ακρωτηριασμένη πνευματικά. Ότι οι κραυγάζοντες βγαίνουν νικητές και οι τσιρίζοντες βγαίνουν από πάνω. Ότι βγαίνω συχνά απ' τα ρούχα μου κι άντε να ξαναμπώ μετά, αφού τόχω ρίξει στο μασούλημα, ως συναισθηματικό υποκατάστατο...

 Ότι πρέπει να βγούμε να το καβούκι μας και να τα πιάσουμε όλα απ' την αρχή, απ' το βου και α, βα.

Πιστεύω από χρόνια ότι μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μου είναι άρρωστοι, βαριά. 
Ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει.
Όταν οδηγείς Ι.Χ. για παράδειγμα, το βλέπεις ξεκάθαρα. Άνθρωποι που περνάνε τα στόπ και τα κόκκινα χωρίς δεύτερη σκέψη, που διπλοπαρκάρουν κλείνοντάς σε χωρίς να τους καίγεται καρφί αν σ' εμποδίζουν εσένα να ξεπαρκάρεις να φύγεις να πας σε κάποια δουλειά που ίσως ναναι και επείγουσα, και όλοι αυτοί να σε βρίζουν ως άλλοι Παναγιώταροι αν διανοηθείς να τους πεις κουβέντα, αν τους πεις π.χ "ένα συγγνώμη δε θα έβλαπτε", να γυρνάν και να σου λένε με κακία "είμαι αγενής, θες τίποτα;" άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, (πιο συχνά όμως άντρες, απέναντι σε γυναίκες) και άλλα πολλά παρόμοια. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό; Όχι βέβαια μόνο με κείμενα σαν αυτό εδώ....

Όχι. Δε θα σταματήσω να βλέπω, να παρατηρώ, να λέω τη γνώμη μου, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να συζητάω, να προσπαθώ να βρω ένα χώρο που να με καλύπτει ιδεολογικά, συναισθηματικά, να μου προσφέρει την ευκαιρία να κάνω κι εγώ κάτι, να συνεισφέρω, κάπως, όσο μπορώ, αν μπορώ, να αρνούμαι την τύφλα, να αρνούμαι την αδικία. 

Είδαμε αυτές τις μέρες στην κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ "Τα μυστικά τετράδια της Νυρεμβέργης". Το βρήκα από τα πιο ενδιαφέροντα του είδους, κακώς δεν το είχα δει μέχρι τώρα. Ένας νέος στην ηλικία ψυχίατρος, είχε πάρει συνεντεύξεις από τον Γκέριγκ, τον Ρούντολφ Χες,(Ες), τον Στράιχερ, τον Φρανκ,, όσο διαρκούσε η δίκη.

http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3384506&chid=8

Προκύπτει το ερώτημα: Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι;; Παράφρονες; ; Μοχθηροί; 

Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ανήκαν σε ένα προβληματικό, ελλειμματικό είδος  οργανισμού. Ανάπηροι. Ανάπηροι, περίπου όπως λέμε, "συναισθηματικά ανάπηρος", αλλά σε πολύ πιο βαριά, παθολογική μορφή.

Σα να τους έλειπε ένα βασικό συστατικό για να μπορούν να ενταχθούν στους "ζωντανούς οργανισμούς" Δε λέω αποκλειστικά στο ανθρώπινο είδος, γιατί τα ζώα το έχουν το συστατικό αυτό. Μπορείς να το πεις και "Empathy".  (Υπάρχει και παλιότερη ανάρτηση εδώ στο Βιβλιόσπι(ρ)το μ' αυτόν τον τίτλο, και μ' ένα καταπληκτικό βιντεάκι). Αντιδάνειο από το δικό μας "εμπάθεια" που είναι κάτι σαν μένος, φανατισμός. Στα αγγλικά έχει τελείως άλλη έννοια, σημαίνει την "ενσυναίσθηση", την ικανότητα να πονάς τον άλλον...

Ένα πολύ καλό κείμενο, -υπάρχει πληθώρα τέτοιων πια, τι να πρωτοδιαλέξεις;- που έχει επίσης να κάνει με λέξεις, και ιδιαίτερα το λεξιλόγιο και το είδος του αστείου που αντιλαμβάνονται οι φασιστο-ειδείς είναι και αυτό του Σαραντάκου, από το 

http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/12/xytirio/

που το έγραψε με αφορμή τον.. λαλίστατο παναγιώταρο και τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο. 

Λέει εκτός των άλλων ο Σαραντάκος:

" .....Να κάνω μια παρένθεση. Το υβρεολόγιο του Παναγιώταρου, εκτός από την απέχθεια που προκαλεί, είναι και ενδεικτικό: μας θυμίζει ότι μερικοί, τέλος πάντων, άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο παρά μόνο μέσα από σεξουαλικούς όρους και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές που παραπέμπουν σε χρήση του σεξ ως μέσου τιμωρίας και ταπείνωσης. Και δεν είναι βέβαια κάποια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Όχι συμπτωματικά, ο ευπρεπής της συμμορίας, ο βουλευτής επικρατείας Χρ. Παππάς (φοράει και γραβάτα), έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο σεξιστικά «αστεία»μέσα στην αίθουσα της Βουλής (Το «σας είπε σκάσε, δεν είπε “σκύψε”», προς υπεράσπιση του Κασιδιάρη, και το «Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία … παύση … τοις εκατό» -χιούμορ ίσως αποδεκτό για γυμνασιόπαιδα, αλλά που σε ενήλικες το βρίσκουμε μόνο στις πιο καθυστερημένες και στερημένες αντροπαρέες).

Το θέμα βέβαια δεν είναι η πρεμιέρα που ματαιώθηκε, ούτε αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο.
.............................
Ένα χιλιοειπωμένο ρητό, που έχει καταντήσει πια κλισέ, είναι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Δεν παίρνω θέση ως προς την αλήθεια του ρητού, αναρωτιέμαι όμως αν μας αξίζει αυτό το πράγμα που είδατε στο βιντεάκι -και τι μπορούμε, τι πρέπει να κάνουμε από δω και μπρος. Δεν έχω να προτείνω καμιά σοφία, άλλωστε άλλο άρθρο είχα προετοιμάσει για σήμερα, ευτράπελο εκείνο, και τα γεγονότα με βρήκαν ανέτοιμο, οπότε πρόχειρα έγραψα πέντε σκέψεις στο χαρτί, αλλά θα ήθελα, το ζητήσατε κιόλας μερικοί, να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Μας αξίζει αυτό;......."

Να από τι αποτελείται τελικά ο σκληρός εγκεφαλικός δίσκος μερικών....

Έπειτα, σήμερα μόλις, διάβασα το κείμενο του 'Πιτσιρίκου' στο 

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

που επίσης με ενθουσίασε, περιέχει χίλια δυο απ' αυτά που ήθελα να πω κι εγώ, κι έτσι μ' έβγαλε απ' τον κόπο, -ούτως ή άλλως δε φτάνω το ύφος του στο γράψιμο, αλλά πού θα πάει, μια μέρα θ' αποκτήσω κι εγώ το δικό μου ύφος και το δικό μου "φανατικό" κοινό. Μόνο μη σπρώχνεστε, χωρίς βίαια σκουντήγματα, δεν έχω λεφτά για αποκατάσταση θυμάτων θαυμαστικού φανατισμού. 

Εφ' όσον μιλούσα για μαθητές στην αρχή, θέλω οπωσδήποτε για κλείσιμο να αντιγράψω εδώ το κείμενο που κυκλοφόρησε από το ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, σαν ένα δείγμα γραφής και σκέψης εφήβων που μου προσφέρει τεράστια παρηγοριά στην απαισιοδοξία των ημερών, που μου ξαναγεννά την διάθεση να μιλήσω, να επικοινωνήσω, αφού υπάρχουν ακόμα αυτιά ζωντανά, μυαλά ζωντανά, νέοι άνθρωποι αλώβητοι απ' το σκοταδισμό των ιδεών και την ψευτοευκολία της τεχνολογίας. Ένα κείμενο, από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει πρόσφατα. ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ. Και το εννοώ:

Πώς κέρδισα ένα φασίστα
Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά,πέντε γειτονιές παρακάτω.Την άλλη μέρα στο σχολείο ,ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου ,που οι γονείς του είναι μετανάστες.Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ,μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμιά άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων ,πλούσιοι,μεσαίοι,φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν,εξαπατούν,φοροδιαφεύγουν,βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ'το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ'αυτούς κλέβουν ,σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες ,όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία,για να μην φορολογηθούν.Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί .Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη ,αλλά αδυναμία .Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό .Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ'τα έργα των αρχαίων Ελλήνων .Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια,αλλά με πράξεις.Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα ,οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι,οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες,μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών,πήρανε όπλα και λεφτά ,φόρεσαν κουκούλες ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο .Η Ελένη η συμμαθήτρια μου,είναι φωνακλού και τα " χώνει " , η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα .Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια ,αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι,έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας ,γιατί είναι από την Αφρική.Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή

Κι έτσι,έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.Μισούν και χτυπούν τους ξένους ,τις γυναίκες ,τους ομοφυλόφιλους,τους μορφωμένους ,τους δημοκράτες,τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ'έχουν κερδίσει ,έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι,πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα,ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ :ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

Τερατογενέσεις...

Ήρθαν κι οι εκλογές, πέρασαν κι οι εκλογές, τώρα προσπαθούμε να αναλύσουμε τα αποτελέσματα, να χωνέψουμε τα δυσκολοκατάπιοτα και εν τω μεταξύ μηρυκάζουμε κέρδη και ζημιές.
Γι απόψε ας πούμε και μια παραβολή να περάσει η ώρα...

Και έκανε η κότα τα κλούβια -επίχρυσα- αυγά. Και αναρωτήθηκε η κότα: 
"Τα θέλω και τα κάνω ή μου ξεφεύγουν;" Και γύρισε στον κόκκορα και τον κατηγόρησε για τα βλαστάρια τους. 
Και είπε ο κόκκορας: "Με τόσες πήγα, μόνο εσύ έκανες τερατογένεση. Οι ορμόνες και οι παρέες σου θα φταίνε". 
Ήταν αυγή η ώρα του διαλόγου, και τα αυγά χρύσιζαν στο φως και από μέσα ακούγονταν κλούβιες κραυγές, απειλές και κατάρες. 
Η κότα τα χρειάστηκε. Αλλά ήταν αργά πια. Τα βλαστάρια της ετοιμάζονταν να ξεπεταχτούν απο-φασιστικά και να επιτεθούν με λοστούς και φτυσιές στα αδέλφια τους κατηγορώντας τα ότι τα είχαν συκοφαντήσει εκ των προτέρων και ότι μόνο αυτά ήταν αγνοί υπερασπιστές του κοτετσιού και ότι αυτά θα πέταγαν έξω κάθε βρώμικο λαθροσκούλικο.
 Οι κραυγές τους ήταν φάλτσες, αλλά δε θα το καταλάβαιναν όλοι από το σόι, γιατί ήταν πολλοί αυτοί που δεν είχαν μουσικό αυτί. Θα τους χειροκροτούσαν λοιπόν αυτοί.

Υ.Γ. : Η επί τούτου ανορθογραφία της παραπάνω Φώτως επιλέχθηκε επίτηδες επειδή ορισμένοι .. επιτήδειοι (κρυφο)οπαδοί συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, όπως παρατηρούμε από τα σχόλια τους στα διάφορα ..κοινωνικά δίκτυα, ξεχωρίζουν για την επίδοσή τους στη γραφή την ορθή (όπως άλλωστε και στην "κρίση" την ορθή)

Εκλογές, Μνημόνια, και δε συμμαζεύεται... (ή μήπως όχι;)

Δε συμμαζεύεται, δε συμμαζεύεται...;;  (Συμμαζεύεται άραγε αυτή η χώρα;)

Μπορεί ο τίτλος να λέει για μνημόνιο και εκλογές αλλά είναι ελαφρώς παραπλανητικός. Αν και κατά βάθος έχει σχέση. Σκάψτε και θα την βρείτε...
Ας μη ρωτήσει κανείς, όταν ...αποσώσει το διάβασμα, πού κολλάνε τα δύο βιντεάκια που παρατίθενται στο τέλος... Ως μέλη μιας κοινωνίας από P.I.G.S., (...) θάπρεπε να το νιώθουμε και ας μην καταλαβαίνουμε ακριβώς. Όσοι ψάχνουν όταν δεν καταλαβαίνουν ακριβώς, όσοι διαβάζουν με προσοχή τα γραφόμενα άλλων, κι όχι μόνο για να βρουν αδύνατα σημεία, όσοι διαβάζουν και  ΠΙΣΩ από τις λέξεις. Όσοι από μας μάς αύριο ίσως είμαστε μετανάστες ή ανήμποροι συνταξιούχοι, όσοι προτιμάμε να οραματιζόμαστε παρά να επικαλούμαστε έναν -κατ' όνομα- "ρεαλισμό".

Κάτι τέτοια τα νιώθουν όσοι ανήκουν στην κατηγορία αυτών που ΔΕΝ εξαπάτησαν, που ΔΕΝ έψαχναν για αποδιοπομπαίους τράγους-δράκους, που αναγνώριζαν τις τεράστιες ευθύνες εκεί που πραγματικά υπήρχαν, τα μερίδια των ευθυνών, όπως διανέμονταν ανισομερώς σε δυνατούς και αδύναμους, όπως τα κατέγραφε η Ιστορία. Αυτοί που διάβαζαν και λογοτεχνία και ποίηση (γιατί κι αυτά "μορφώνουν") και κοινωνιολογία και ανθρωπολογία και βιολογία και τη σκέψη σύγχρονων στοχαστών, που όλως τυχαίως ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥΣ: Ακαδημαϊκοί-επιστήμονες-καλλιτέχνες από ανατολή και δύση, άνθρωποι εκτός συστήματος, εκτός συμφερόντων, εκτός κομμάτων, άνθρωποι με πολύ γερές αξίες, με διορατικότητα, ευαισθησία, ευφυΐα. Ακόμα και έλληνες στιχουργοί, {Αχ Ελλάδα, Η δική μου Ελλάδα κλπ..}. (για όσους δεν ακούνε ελληνική μουσική γιατί λέει τους …καταθλίβει, όπως έλεγε τις προάλλες πάλι κάποιος) και προτιμούν την ξένη ποπ, -όπως λέμε «σκάει η φούσκα»-). Ως συμπεράσματα εννοώ αυτά που έχουν να κάνουν με την σημερινή μας κατάσταση, με την ερμηνεία της, με τους πιθανούς δρόμους εξόδου.

Επίσης άλλοι άνθρωποι, αγράμματοι ίσως, αλλά με καθαρή σκέψη, που ξέρουν από πρώτο χέρι τι θα πει εκμετάλλευση, υποκρισία, πολιτικαντισμός, ότι είναι "νούμερα" σε κάποια κιτάπια γνωστά και μη εξαιρετέα, που νιώθουν ίσως ενστικτωδώς ποιοί τους κοροϊδεύουν, που δεν κινούνται μόνο από προσωπικό συμφέρον, που έχουν μυαλό ικανό να "βλέπει" σφαιρικά κ.ά. Όλοι αυτοί που σπανιότατα συναντάς στα κανάλια, που τους βρίσκεις πλέον πιο εύκολα μόνο λόγω του διαδίκτυου, αλλά πρέπει να έχεις και την κατάλληλη πυξίδα, γιατί εκεί βρίσκεις και τους πονηρούς, και τους μεταμφιεσμένους, και τους βλάκες -μορφωμένους ή όχι- και τους άσχετους και τους επιπόλαιους και τους παραπλανημένους και και και ... Δύσκολη δουλειά.

Το μνημόνιο;; δε θα ασχοληθώ με τους όρους του, ειδική εξ άλλου δεν είμαι, στα οικονομικά είμαι σκράπα, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Το έχουν κάνει άλλοι αυτό. Αντιπροτάσεις έχουν υπάρξει. Κριτικές, αναλύσεις, όλα αυτά έχουν γίνει. Και στην Ελλάδα, και σε αρθρογράφους των Financial Times, Guardian, The Times, bbc.com, Liberation, Le Monde, Γερμανούς, Αμερικανούς, ΑγγλοΓαλλοΙσπανοΚαναδούς και δε συμμαζεύεται... Έχουν γράψει και πει για τον εκφοβισμό που δεχόμαστε μην τυχόν και σηκώσουμε κεφάλι, για τα παιχνίδια που παίζονται, για την κριτική που μας γίνεται -σε μας, όχι μόνο στις κυβερνήσεις μας- και πού σταματάει η αλήθεια και από πού ξεκινάνε οι μύθοι.

Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι η σύγχυση ιδεών και καταστάσεων και η αντιστροφή-διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Εκεί αφηνιάζω...
Κάποιοι όψιμοι υπέρμαχοι της "ρεαλιστικής υπευθυνότητας" μιλάνε για κάποιους άλλους (;;;) που κοιτούσαν όλα αυτά τα χρόνια "τη βολή και το τομάρι τους". Κατά το "μαζί τα φάγαμε" του καλού Πάγκαλου.. Γιατί πρέπει να είναι τουλάχιστον Πάγκαλος κανείς για να εξισώνει τη μαρίδα με τη συναγρίδα, το μυρμήγκι με τον ελέφαντα. Ή να τον συμφέρει να δείχνει προς κάποια κατεύθυνση, ώστε να στρίψουν και άλλοι προς τα κει, κι εκείνος να τους σβουρίξει ένα ωραίο "μπιζζζ". Ή, ξέρω 'γω, να έχει μυωπία σε υπερθετικό βαθμό. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί;

Αυτοί που κοίταζαν το βολεμένο τομάρι τους ήταν κατά κύριο λόγο κάποιοι οπαδοί και ψηφοφόροι όλων αυτών που σήμερα κόπτονται ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πέραν μνημονίων και μνημόσυνων. Κόπτονται ότι προσπαθούν να ξεπλύνουν αμαρτίες δεκαετιών, ότι είναι υπεύθυνοι και "συνεπείς", (απέναντι στους δανειστές και μόνο) ότι μαζί τους τα φάγαμε κι εμείς (τα λεφτά με ουρά από τις μίζες πχ, τα λεφτά απ' τις χρηματιστηριακές φούσκες, τα χρήματα των ταμείων κλπ;;). Αυτό που φάγαμε οι περισσότεροι από μας ήταν το κουτόχορτο. Μαζί με ξυδάκι.

Έπειτα, το ιερό «Χρέος» με Χ κεφαλαίο; Που λέει το έχουμε όλοι μαζί κι αντάμα; Χρωστάω σε κάποιον και δεν το ήξερα; Μάλλον κάποιοι μού χρωστάνε νομίζω… Εν τω μεταξύ, τι εστί Χρέος; Ποιο δαιμόνιο τραπεζικό σύστημα εφηύρε το Χρέος ως κινητήριο μοχλό μιας παγκόσμιας οικονομίας που αυτο- τρικλοποδήθηκε; Ποιοι (χαζο)δαιμόνιοι έλληνες και ξένοι πολιτικοί συμβουλεύτηκαν την Goldman Suchs-sucks, τα νεοφιλελεύθερα παιδιά του… νομπελίστα Φρίντμαν, την άπληστη μαμά τους που τους έλεγε «φάε παιδί μου κρέας να μεγαλώσεις, τις τοξίνες θα σκεφτόμαστε τώρα;»
Ας δούμε ντοκυμαντέρ σαν το "Το χρήμα ως χρέος" (Money as Debt). (Το τραπεζικό σύστημα για αρχάριους-Που οφείλεται η παγκόσμια οικονομική κρίση). Υπάρχει και αυτό στο YouTube όπως και πολλά άλλα σχετικά. Έπειτα, υπάρχουν τα πολύ καλά δικά μας που βγήκαν τα τελευταία δύο χρόνια. Υπάρχουν οικονομικές αναλύσεις όπως του Βαρουφάκη, (π.χ. "Τι εστί τράπεζα σήμερον"), όπου ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται και το ... "τέρας της μόχλευσης (leverage)". Που κατάλαβα αρκετά πράγματα διαβάζοντάς το αυτό το τελευταίο, αλλά μού είναι πολύ δύσκολο να τα μεταφέρω, οικονομικά γαρ.... 
Όλα τα παραπάνω συμπίπτουν σε πολλά σημεία. 

Δε θα δεχτούμε λοιπόν, για να επανέλθω,  τη διαστρέβλωση και το αναποδογύρισμα, όλοι οι έλληνες που τάχα ήταν τεμπέληδες, (διαψεύστηκε με στοιχεία), καλοπληρωμένοι (διαψεύστηκε) κλπ. Μη μου αντιτείνετε πληζ για τα λαμόγια κλπ... Αυτά που έθρεψε ένα μελετημένα νωθρό και στρεβλό σύστημα, ή αυτούς που ψιλοεξαπατούσαν την εφορία επειδή στραγγαλιζονταν, ή τους βολεψάκηδες από γεννησιμιού, ή ξέρω γω τους φα(σ)κελοειπράκτορες γιατρούς, τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές κλπ. Για την οριζόντια και κάθετη διαφθορά δε θα διαφωνήσουμε βέβαια. Για την ερμηνεία της θα διαφωνήσουμε.

Που περιλαμβάνει το πώς βλέπει κανείς την κοινωνική οργάνωση, τις ιδεολογίες, το νεοφιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό, αλλά και τον αναρχισμό, το σοσιαλισμό, το φασισμό, το ναζισμό, πώς βλέπει τα σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα, υπαρξισμό, διαλεκτικό υλισμό, νεοπλατωνισμό, μαρξισμό, τη ριζοσπαστική οικολογία, τα εναλλακτικά ρεύματα και κινήματα κλπ.

Είναι και κάποιοι φίλοι πλέον που αντιτείνουν παρόμοια πράγματα... Άνθρωποι που μπορεί να μας συνδέει κάτι τις, λόγω κάποιων πραγμάτων που μοιραστήκαμε στο παρελθόν, λόγω του ότι μπορεί να ταιριάζουμε κάπως σε άλλα θέματα, αλλά όσο περνάει ο καιρός και οι καταστάσεις φέρνουν στην επιφάνεια τη βαθύτερη στάση ζωής του καθενός, αναγκάζεσαι να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου με πιο σαφή τρόπο, να επιλέξεις, να δεις αν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης.. Κι αν τα θεματάκια όπου μπορείς να βρεις σημεία επαφής είναι πια ελάχιστα, τι να κάνεις.. Σε εποχές κρίσιμες όλα περνούν υπό κρίση. Και δεν είναι ένας και δύο αυτοί οι παλιοί φίλοι. Ούτε για μένα ούτε για άλλους.

Μας λένε ότι το μνημόνιο έχει και θετικά σημεία και ότι είμαστε λίγο πολύ αχάριστοι, αγνώμονες, που δε βλέπουμε ότι γίνεται προσπάθεια να μπουν σε μια τάξη τα πράγματα στο τρελοκομείο η Ελλάς, ότι αν δεν έπαιρναν τα μέτρα, (μας/για τον τάφο), τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα, ότι καταφερόμαστε με μίσος, λέει, εναντίον των "ξένων" (ευρωπαιο-αμερικανών) ενώ αυτοί θέλουν το καλό μας, κι ότι είναι λέει κι αυτό ένα είδος "ξενοφοβίας"... Το ακούσαμε κι αυτό!
(Μωρέ αν υποψιαστώ-ότι-είμαι-ξενόφοβη, θα πάω να γραφτώ στο Πατσόκ ή στη Νου Δού να ξεπεράσω τις προκαταλήψεις μου. Α, δε μ' αρέσει καθόλου να έχω τέτοια κόμπλεξ).

Εννοούν βέβαια και την απαράμιλλου ύψους διαφθορά... Η οποία θα αντιμετωπιστεί λέει μέσω μνημονίου, γιατί αφού δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας τόσα χρόνια, έ, ας βάλουν ένα χεράκι οι μεγάλες δυνάμεις. Λες κι εμείς όσοι διαφωνούμε με το μνημόνιο ενστερνιζόμαστε τη διαφθορά και ευνοούμε τους διεφθαρμένους. Μαθηματική λογική. Τους λέμε ότι η διαφωνία μας είναι στην ερμηνεία του φαινομένου κι όχι στο πόσο σοβαρό είναι. (Δεν πά να λέμε....)

Εκτός από τα χάλια της χώρας μας με την ανοργανωσιά, τη διαπλοκή, κλπ, υπάρχουν -είπαμε ξανά-, χίλια δυο άλλα πράγματα, παγκόσμιου και ελληνικού ενδιαφέροντος που χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς για να καταλάβει τι συμβαίνει. Άσε που όσοι ΔΕΝ έκλεψαν και δεν εξαπάτησαν, είναι δικαίως στο ποσοστό αυτών που "δικαιούνται δια να ομιλούν". Και να ακούγονται.

Γιατί υπάρχουν και τα βαθιά πιστεύω, υπάρχουν και οι προσωπικές διαχωριστικές γραμμές όπως "κάθε μέτρο που εξαθλιώνει τον κόσμο και κάθε πολιτική πρόταση που αποκρύβει τις ευθύνες των πραγματικών κέντρων εξουσίας, είναι απορριπτέα, για λόγους αρχής".

Αλήθεια, (και παρεμπιπτόντως δηλαδή, επειδή πολλοί από αυτούς που "στηλιτεύουν" τη διαφθορά, είναι και θιασώτες του χρηματιστήριου), αυτό το πράγμα τελικά, το Χρηματιστήριο, είναι κάτι "καθαρό"; Υπάγεται στα ευγενή αθλήματα της κατηγορίας τζόγου; Τι να πω, δεν ξέρω, μην προσβάλω και κανέναν, σαν τρόπος για εύκολο χρήμα μου φαίνεται -όταν πετυχαίνει- κάνω λάθος; Χρήμα χωρίς εργασία, χωρίς προσφορά, εις βάρος άλλων τελικά.

Οι φίλοι λοιπόν, οι "της αντίπερα όχθης", θα ψηφίσουν κανένα Μάνο, κανένα Τζήμερο, που δεν είναι της παραδοσιακής δεξιάς, που δεν είναι πρόσωπα που έχουν φθαρεί, τα οποία όμως θα είναι "συνεπή" απέναντι στους ξένους- φίλους και θα τηρήσουν τους όρους του μνημόνιου-μνημόσυνου. (Για καρατζαφέρη ή για χρυσαυγά δε μιλάμε καν. Και ευτυχώς. Προσοχή Κίνδυνος. Ο φασισμός μας έλειπε τώρα, καλυμμένος ή απροκάλυπτος).
Δεν είναι κακό λοιπόν φίλοι μου... Αφού επιμένετε τόσο, ψηφίστε τους, τους "φωτισμένους δεξιούς" σας (αφού δεν θα βγουν κιόλας απ τους πρώτους...). Υπάρχουν και χειρότερα!. Ας δούμε λοιπόν και τίποτα νέες φάτσες. (Καλά, δε θάλεγες το Μάνο νέα φάτσα, λέμε τώρα..). Αφού δεν αλλάζει το κύριο πιάτο, ας υπάρχει μια ποικιλία. Για μπύρες και προπόσεις δεν ξερω ακόμα, θα δούμε το βράδυ της 6ης. Προς το παρόν η χρυσή με ανησυχεί εμένα, και ο ίκτερος. (Και οι αυτοκτονίες και άλλα πολλά).

Αυτό το μακαρόνι που έγραψα με κούρασε. Να σηκωθώ. Έχω και σιδέρωμα. Τσαλακώθηκε το μυαλό μου.
Αλλά να βάλω και τα βιντεάκια, τα .. άσχετα, που ανέφερα στην αρχή του κατεβατού που μού προέκυψε, άθελά μου σχεδόν. Αφορμή ήταν κάποιοι "διάλογοι" του τελευταίου καιρού. (στο φατς μπουκ). Απ' αυτούς όπου άλλο λες και για άλλο σου απαντάνε...

(Καιρός ήταν! να δώσουμε το λόγο σε πρόσωπα που τα λένε καλύτερα από μένα, που είναι και διάσημα, οπότε τυγχάνουν και κάποιας αναγνώρισης βρε αδελφέ.. Απ αυτά τα πρόσωπα που ανέφερα πιο πάνω, στην παράγραφο δύο δηλαδή... )

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Frn50DFxM3U
(Εντουάρντο Γκαλεάνο)

http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2063
(Κορνήλιος Καστοριάδης.
Περί διαφθοράς, ευσυνειδησίας και οικονομικοπολιτικού συστήματος )

Άντε, καλή ψήφο, καλά μυαλά, καλά στέφανα, καλώς τονε κι ας άργησε (τον ανοιξιάτικο Μάη εννοώ,  με τον ήλιο του, τις δισταχτικές ελπίδες του, την πανσέληνό του απόψε, το σασπένς του το αυριανό, έχει πολλά ο μπαξές. Μόνο να μη μας κάνει την καρδιά μας περιβόλι)

Φιλιά στους φίλους τους καλούς, φιλιά και στους αδιόρθωτους!

Επιτέλους, οι διανοούμενοι ξε-κουνιούνται.

21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: Επιτέλους, οι διανοούμενοι ξε-κουνιούνται. Ό,τι τυχόν ενστάσεις κι αν υπάρχουν, η πρωτοβουλία αξίζει υποστήριξη. Ας ενωθούν φωνές μέσα από στίχους αυτή τη φορά, πέρα από χιλιοειπωμένα συνθήματα. Η οργή έχει πολλούς τρόπους να εκφράζεται.

Ας διαδοθεί.

http://www.21martiou.blogspot.com/

21 Μαρτίου 2012: όχι άλλη μια διαμαρτυρία, αλλά μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία

Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως

Αν όχι τώρα πότε;
Επειδή μοιάζει ο χειμώνας να θέλει να εγκατασταθεί μόνιμα στις ζωές μας, αποτρέποντας τον ερχομό της άνοιξης.
Επειδή η απειλή μιας Έρημης Χώρας, γίνεται όλο και πιο πραγματική ως προοπτική μέλλοντος για τον τόπο μας.
Επειδή έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε αν η ποίηση μπορεί να γιορτάζει τη μέρα της, ακίνδυνα και αθώα, όταν γύρω μας καταρρέουν το δίκαιο, η πνευματική μας υπόσταση, η χώρα μας η ίδια. Θελήσαμε να συναντήσουμε εμείς την ποίηση και την άνοιξη, στους δρόμους της Αθήνας, να αναζητήσουμε στην αμηχανία, στον θυμό και στην απόγνωση που έχουν πια τα βλέμματα των συμπολιτών μας, την ελπίδα της Αντίστασης..

Ο Κύκλος Ποιητών, τα περιοδικά Poetix και Ποιητικά, οι εκδόσεις Μικρή Άρκτος και η αλυσίδα πολιτισμού IANOS καλούν ποιητές, συγγραφείς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, εκδότες αλλά και κάθε πολίτη σε συν οδοιπορία / δια-μαρτυρία, την Τετάρτη 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, με όπλο την Ποίηση ενάντια στην Κρίση.

Σας καλούμε όλες και όλους, σε μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία: στις 21 Μαρτίου συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, πλακάτ μας οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας.

Μια διαδήλωση υπεράσπισης ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρίση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο, στα όποια Μνημόνια…Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Με την Ποίηση ενάντια στην Κρίση

Προσυγκέντρωση στις 12 το μεσημέρι μπροστά από το βιβλιοπωλείο Ιανός

Συν οδοιπορία προς το Σύνταγμα

 Κατά παράβαση των συνηθειών μου, βάζω κι εγώ εδώ ένα απόσπασμα από κάτι ..σοβαρό, απ' αυτά που δείχνω μόνο στη γάτα μου και κάτι κολλητούς:

"Πώς θα σφραγίσουμε δεσμό ατελείωτο

με λέξεις ποταμούς εμπιστοσύνης

τώρα που φτάσαμε σε νέα στροφή

και αναμετράμε άλματα βιασύνης"

Ψεκάστε, Σκουπίστε... Τελειώσατε;;

Έλεγα από καιρό να ξαναπιάσω το Βιβλιόσπι(ρ)το, δεν είχα βρει τον χρόνο, αλλά κυρίως τον τρόπο, πώς να συνεχίσω δηλαδή από κει που είχαμε μείνει, πώς να γράψω σε ένα μπλογκ που στην πορεία έχασε τη στέγη του, (τη βιβλιοθήκη), και την όρεξή του -προσωρινά ελπίζω.
Το κάνω τώρα, μετά την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου,  όταν το περήφανο ελληνικό κράτος μας με τα λεβέντικα Ματ -άκια του ψέκασε πάλι τους πολίτες που δεν αντέχουν πια την αδικία και το ψέμα, όπως ψεκάζουμε τα ενοχλητικά κουνούπια και άλλα παρεμφερή πτερόεντα, τις κατσαρίδες που βγαίνουν απ τα σιφώνια και τα υπόγεια χαλώντας την εικόνα της αστραφτερής  κουζίνας -βιτρίνας μας με τα πολυμίξερ, τους φούρνους μικροκυμάτων, τα ντουλάπια που τα παραγγείλαμε σε διακοσμητή, αλλά στο βάθος τους έχουμε αφήσει μουχλιασμένα τρόφιμα, μπαγιάτικες σκέψεις και εστίες βρώμας από πονηριές, προχειρότητες και πτώματα που τα έχουμε πατήσει κι έχουμε γλεντήσει τον τάφο τους.

Ψεκάστηκαν  πάλι ηλικιωμένοι, αγωνιστές, γυναικόπαιδα, άνεργοι, άσχετοι, σχετικοί,

 σαν τη παλιά διαφήμιση του σπρέι για τα τζάμια που "τα κάνει αόρατα"...



Αλλά αόρατοι όλοι αυτοί δε γίνονται, που να χτυπιέται ο Παπουτσής και να τραβάει τις κοτσίδες του  ο παπαδημονδρέου και οι λοιποί βενιζέλοι, αξιότιμοι βουλευταί-χρηματοπιστωταί-μεγαλοκαναλάρχες. Με καμία κυβέρνηση...

Αυτά ως εισαγωγή. Τώρα, ως προς τις καταστροφές που συνόδεψαν και αυτή την κινητοποίηση:
Θα προσθέσω τώρα κατ' ευθείαν και χωρίς άλλη καθυστέρηση, ένα κείμενο απ' αυτά που διάβασα αυτόν τον καιρό, του Άρη Μαραγκόπουλου, με το οποίο συμφωνώ όσο δεν παίρνει...
Το βρήκα στο http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12658#commentsContainer
(Οι υπογραμμίσεις δικές μου). Διαβάστε:

Αμάθητα παιδιά και προβοκάτορες

14/02/2012

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Photo: Γιάννης Κόντος

του Άρη Μαραγκόπουλου

Στην Όλια Λαζαρίδου που το ενέπνευσε

Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις μέρες των προβοκατόρικων πυρκαγιών και των πληγωμένων κτηρίων της πόλης για την πολιτιστική κληρονομιά μας. Πολύς, εύκολος, επιπόλαιος και, το κυριότερο, ανιστόρητος λόγος. Εξηγούμαι αμέσως:

1. Τα λεηλατημένα κτήρια μαρτυρούν ασυζητητί μια βαρβαρότητα. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Ίδιας και μεγαλύτερης όμως ποιότητας βαρβαρότητα ήταν εκείνη που ασκήθηκε πάνω στα κτήρια που μαζικά κατεδάφισε η πολιτική του παλαιού Κ. Καραμανλή, στη δεκαετία του εξήντα, για να πάρει τη θέση τους το ά-σχημο και βάναυσο μπετόν. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Το κτήριο του Τσίλερ, το Αττικόν και το Άστυ αποτελούν συστατικά κομμάτια της Ιστορίας αυτής της πόλης, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως ήταν τα άπειρα νεοκλασικά που εξαφάνισε ατιμωρητί η τότε καραμανλική οκταετία. Παρόμοια όμως βαρβαρότητα έχουν διαπράξει και διαπράττουν (πάντα ατιμωρητί) οι περισσότεροι δήμοι της χώρας τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια – αναζητείστε και εύκολα θα βρείτε άπειρες περιπτώσεις σημαντικών κτηρίων σε ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ που παραχώρησαν την ιστορική τους oντότητα σε βλαχομπαρόκ τούρτες-κτήρια.
2. Αντίστοιχης ολκής βαρβαρότητα είναι αυτή που καταδικάζει, ακόμα σήμερα, πάμπολλους αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία στην αργή καταστροφή –αντίστοιχη; όχι πολύ μεγαλύτερη μιας και πρόκειται για κληροδοτήματα που εξ ορισμού τεκμηριώνουν την Ιστορία.
3. Αντίστοιχη επίσης πολιτισμική βαρβαρότητα είναι αυτή που καταδικάζει τα περισσότερα σχολεία να στερούνται ζωντανές βιβλιοθήκες με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, υποδομή κ.λπ. Αποτρέπεται έτσι η εξοικείωση των παιδιών με το εξωσχολικό βιβλίο και την όποια καλλιέργεια αυτό δωρίζει. Παρόμοιο γεγονός πολιτισμικής βαρβαρότητας διαπιστώνεται και στους περισσότερους δήμους που, κατά κανόνα, τα κοινοτικά κονδύλια για βιβλιοθήκες τα χρησιμοποίησαν και τα χρησιμοποιούν ακόμα για να φτιάχνουν φριχτά, άχρηστα, άσκημα κηπάκια, παγκάκια, καγκελάκια. (Και τι να πούμε για τις, απίστευτης υποστάθμης, «πολιτιστικές» εκδηλώσεις των δήμων ανά την Ελλάδα.)
4. Ναι, τούτων δοθέντων, δεν μπορούμε να συζητάμε για τα ΚΑΜΜΕΝΑ κτήρια ως ΑΥΤΑ να αποτελούν ΤΟ πρόβλημα της πολιτισμικής και της γενικότερης κρίσης. Διότι αν το κάνουμε εξυπηρετούμε θαυμάσια όσους εγκληματίες διέπραξαν αυτή τη βαρβαρότητα, αφού αυτό ήθελαν: να στραφούμε αλλού, όχι στο τερατώδες μνημόνιο, όχι στους δόλιους πολιτικούς, όχι στη γενικότερη αθλιότητα που μαστίζει τη χώρα ως θεσμός και ως κουλτούρα, όχι στην επερχόμενη πείνα που χτυπάει τους αγριεμένους νέους πρώτα απ' όλα…

Αγριεμένους νέους, είπα. Είστε 17-18 και δεν σας έμαθε κανείς να διαβάζετε εξωσχολικά βιβλία, ούτε το σχολείο, ούτε ο δήμος, ούτε πιθανόν οι γονείς σας· κανείς καθηγητής δεν φιλοτιμήθηκε να σας δείξει σε ένα περίπατο την ομορφιά της πόλης, τα ελάχιστα κτήρια που απόμειναν, να σας εξηγήσει τι σημαίνει ένα Αττικόν, ένα Άστυ… Να σας δείξει τη διαφορά ανάμεσα στη στοιχειώδη αρχιτεκτονική και στην καταναλωτική σαβούρα των malls. Το πολύ να σας έχει πάει στο μουσείο της Ακρόπολης όπου κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να καταλάβετε κάτι παραπάνω από το καθιερωμένο, το συμβατικό, το τετριμμένο. Όποιος αναγνώστης έχει επισκεφτεί μουσείο την ώρα επίσκεψης σχολείου καταλαβαίνει τι λέω· αν μάλιστα έχει επισκεφτεί αντίστοιχο μουσείο στο εξωτερικό με επίσκεψη παιδιών καταλαβαίνει περισσότερο: η απαξίωση της επίσκεψης. 

Έχουμε λοιπόν μια χώρα όπου δεν υπάρχουν ενεργείς βιβλιοθήκες για τους νέους, που τα πάντα, από τα σχολεία έως τους δήμους, και από την (σχεδόν αντιδραστική για το νεανικό κοινό) Εθνική Βιβλιοθήκη έως τα μουσεία, λειτουργούν με συμβατικούς, διαχειριστικούς όρους του πολιτισμού και με πλήρη αδιαφορία ως προς την καλλιέργεια των νέων. Επιπλέον, σ’ αυτή τη χώρα, με αυτή την υποτυπώδη κουλτούρα, τολμούμε και λέμε στους νέους ότι ο κατώτατος μισθός θα είναι δεν θα είναι 450 ευρώ, τολμούμε και τους λέμε ωμά ότι το μέλλον τους είναι υποθηκευμένο για πενήντα χρόνια και όλα αυτά τα ωραία.

Πώς να μην αγριέψουν οι δεκαεφτάρηδες; Πώς να μην κάνουν το ίδιο με αυτό που κάνουν οι προβοκάτορες και οι πλιατσικολόγοι; Πώς να μην κάψουν το έργο του Τσίλερ που η σύγχρονη βαρβαρότητα το αποκαλεί αναιδώς κτήριο Kosta Boda;

Τα αμάθητα, ακαλλιέργητα παιδιά, αμάθητα φέρονται. Είναι κι η βαρβαρότητα ένα μάθημα, εύκολα μαθαίνεται, μια ολόκληρη κοινωνία φροντίζει γι' αυτό εδώ και δεκαετίες. Τι θέλετε να κάνουν τα αμάθητα, απαίδευτα παιδιά; Θα κάνουν ό,τι και οι αμάθητοι εξεγερμένοι χωριάτες που όρμησαν να καταστρέψουν κάθε γλυπτό και κάθε πίνακα κατά την περίφημη επέλαση στα Χειμερινά Ανάκτορα του Τσάρου (εκεί υπήρχε ευτυχώς ένας Ανατόλι Λουνατσάρσκι να εξηγήσει τι σημαίνει πολιτισμική κληρονομιά…). Τι θέλετε, να συζητάνε για τις γραμμές του έργου του Τσίλερ; Δεν μπορούν. Δεν τους το έμαθε κανείς. Κανείς. Οπότε και προβοκάτορες και άλλους βάρβαρους θα μιμηθούν. Τα αμάθητα παιδιά που καταστρέφουν, χωρίς διάκριση, τα πάντα, είναι εικόνα της βάρβαρης, ανεύθυνης κοινωνίας που δεν τους δίδαξε ποτέ να διακρίνουν τις πολιτισμικές αξίες από τα σκουπίδια – της ίδιας κοινωνίας που τώρα μυξοκλαίει κροκοδείλια δάκρυα πάνω από καμμένα είδη προικός Costa Boda.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Διδακτικότατο βίντεο

"Με απλά λόγια τι σημαίνει Δου-Νου-Του " 

(παρακαλούμε να μη γίνεται σύγχυση με το Νου-Δου, το Νου-νού κ.άλλες πηγές τροφής, κανονικής τροφής, κομματικής τροφής, τροφής για σκέψη κλπ)

Επιστολή συλ. διδασκόντων για τη Σχ. Βιβλιοθήκη

Σύλλογοι Διδασκόντων

                                                           

30ού Γυμνασίου,

39ου Γυμνασίου,

30ού Λυκείου,

39ου Λυκείου

Αθήνας

Προς

ΥΠ.Δ.Β.Μ.Θ, Δ/νση ΣΕΠΕΔ, Τμήμα Γ΄, Γραφ. Σχ. Βιβλ/κών

Κοινοποίηση

·         Υπουργό κα Διαμαντοπούλου

·         Υφυπουργό κα Χριστοφιλοπούλου

·         Ειδικό Γραμματέα  ΥΠ.Δ.Β.Μ.Θ, κ. Κοντογιάννη

·         Περιφ/κό Διευθυντή Α/θμιας-Β/θμιας Εκπ/σης Αττικής

·         Διευθυντή Α΄ Δ/νσης Δ.Ε. Αθήνας

·         Προϊστάμενο 1^ου Γραφ. Α΄ Δ.Ι.Δ.Ε. Αθήνας

·         Γενικό Συμβούλιο Βιβ/κών, Αρχείων και Εκ/κής Ρ/Τ  ΥΠ.Δ.Β.Μ.Θ,

·         ΟΛΜΕ

·         Γ΄ ΕΛΜΕ Αθήνας

·         Ανωτάτη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ)

·         ΜΜΕ

Θέμα: Λειτουργία Σχολικής Βιβλιοθήκης

            Σχετικά με το έγγραφο της 2/9/2011, το οποίο έφτασε σε μας στις 14/9/2011,  και που δίνει εντολή για κλείσιμο της Σχολικής Βιβλιοθήκης μέχρι νεωτέρας, θα θέλαμε να θέσουμε κάποια ερωτήματα και να εκφράσουμε τη μεγάλη αγωνία μας για το μέλλον του θεσμού των Σχολικών Βιβλιοθηκών.

            Θα θέλαμε να ξέρουμε τις σκέψεις που υπάρχουν, ποιο είναι το κόστος της ύπαρξης των 720 περίπου Σχολικών βιβλιοθηκών του ΕΠΕΑΕΚ, -από τη στιγμή που εμπλουτισμός υλικού από το Υπουργείο δεν έγινε ποτέ εδώ και 11 χρόνια, και από τη στιγμή που υπάρχουν υπεράριθμοι καθηγητές. Πρέπει απαραιτήτως να ανοίξουν οι Βιβλιοθήκες. Η Σχολική Βιβλιοθήκη, που ανήκει στο 30ό Γυμνάσιο Αθήνας, εξυπηρετούσε και τα 4 σχολεία του συγκροτήματος. Θα πρέπει να οριστούν ξανά υπεύθυνοι στις Σ.Β., έστω και για συμπλήρωση ωραρίου στην έσχατη ανάγκη, αλλά επιμορφωμένοι, όπως όριζε πάντα και το Πλαίσιο Λειτουργίας.

             Μην ξεχνάμε ότι οι βιβλιοθήκες αυτές δημιουργήθηκαν με συγκεκριμένες προδιαγραφές, βασίζονται στο διεθνές σύστημα ταξινόμησης DEWEY, διαθέτουν βάση καταλογογράφησης, περιέχουν πολύτιμο υλικό καθώς και συναγερμό.

            Όσο το θέμα αυτό καθυστερεί, δημιουργείται σύγχυση, επικίνδυνη. Ήδη υπάρχει καταγγελία για κάποια βιβλιοθήκη της περιφέρειας, όπου η διεύθυνση του σχολείου προέβη σε διάλυση του χώρου, -κατά παράβαση της εντολής- και μετέφερε το υλικό αλλού. Σε άλλες περιοχές, οι περιφερειάρχες έστειλαν εντολή να λειτουργήσουν οι βιβλιοθήκες. Δεν έχουμε πειστεί ότι η οικονομική κρίση απαγορεύει την αναζήτηση ορθών και μόνιμων λύσεων ή επιτρέπει τη διάλυση χώρων που έγιναν με κρατικά έξοδα και ευρωπαϊκά κονδύλια.

            Τα λύκεια χρειάζονται τη βιβλιοθήκη περισσότερο από κάθε φορά, λόγω των projects. Σε όλες τις χώρες του κόσμου είναι αυτονόητο ότι για ερευνητικές εργασίες το πρώτο πράγμα που χρειάζεται, είναι μια βιβλιοθήκη αυτού του τύπου. Επίσης είναι αυτονόητο για όσους γνωρίζουν το θέμα, ότι αυτοί οι χώροι χρειάζονται υπεύθυνους επιμορφωμένους. Ότι διαφορετικά είναι σα να μην υπάρχουν. Ο σκοπός για τον οποίο δημιουργήθηκαν αυτοαναιρείται και κινδυνεύουν με καταστροφή.
            Ποιος θα δανείζει, θα οργανώνει προβολές, θα επιβλέπει και θα φροντίζει για την επισκευή των μηχανημάτων, για την ανανέωση του υλικού, έστω και με δωρεές -εφ’ όσον οι Σχολικές Επιτροπές δεν έχουν χρήματα-, ποιος θα βοηθά τους καθηγητές στην ετοιμασία μιας παρουσίασης ή στην εκπόνηση εργασιών από τους μαθητές, κ.ά. πολλά;;

            Τα τελευταία 3 χρόνια η βιβλιοθήκη μας απέκτησε πολλά βιβλία από δωρεές. Πολλές από αυτές, μετά από διοργανώσεις εκδηλώσεων με συγγραφείς, άλλες μετά από αιτήματα προς φορείς. Πώς θα συνεχιστεί αυτό, αν δεν υπάρχει κάποιος που να παρακολουθεί την εκδοτική κίνηση, να κρίνει τι χρειάζεται, τι λείπει, τι θα προσέλκυε τους χρήστες, να κάνει ανακατανομή του χώρου κλπ, κλπ.;
            Οι υπολογιστές, που πρόσφεραν την ευκαιρία στους μαθητές να περιηγούνται στο διαδίκτυο, να εξασκούνται στην πληροφοριακή παιδεία, κ. ά., θα μείνουν ανεκμετάλλευτοι;

            Θεωρούμε δεδομένο ότι όλα τα παιδιά έχουν στο σπίτι τους ίντερνετ, ιδιαίτερα σε πολυπολιτισμικά σχολεία σαν τα δικά μας; Μετά από πολύ κόπο για να ανανεωθούν κάποιοι, μετά από πολύ κόπο για να γίνουν κάποιες αγορές, να αντικατασταθούν τα χαλασμένα φαξ, DVD player, βίντεο, κλπ κλπ, να επιστρέψουμε τώρα που βρισκόμαστε στην εποχή του ψηφιακού σχολείου, στους χειρόγραφους δανεισμούς, -αν γίνει και αυτό-, να πούμε στα παιδιά που πέρναγαν εδώ το διάλειμμά τους ψάχνοντας για βιβλία, για πληροφορίες, ή απλώς γιατί τους άρεσε κιόλας, ότι λόγω οικονομικών περικοπών τη βιβλιοθήκη τους θα τη βλέπουν μόνο απ' έξω;

            Την περσινή χρονιά ιδιαίτερα, η προσέλευση των μαθητών, και οι δανεισμοί είχαν αυξηθεί αισθητά. Είχαν δρομολογηθεί  διάφορες εργασίες, είχαν αρχίσει να βλαστάνουν κάποιες ιδέες δημιουργικές, που τα παιδιά ασπαζόντουσαν με ενθουσιασμό.
            Θα θέλαμε μια επίσημη απάντηση σε αυτό το θέμα, και ευελπιστούμε να βρεθεί μια λύση για ένα θέμα ιδιαίτερα ουσιαστικό για την Εκπαίδευση, όπως και τη Δια Βίου Μάθηση, όπως και για την πορεία της χώρας μας γενικότερα..

            Σας ευχαριστούμε

(ακολουθούν υπογραφές)