Απεργώ γιατί βράζω (και για να μη βρίζω)

Απεργώ. 
Δε χρειάζεται να πω αναλυτικά τους λόγους, έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο από βιντεάκια και κείμενα συναδέλφων, μαθητών, και της ΟΛΜΕ. Πολύ πετυχημένα, πολύ ουσιαστικά αυτή τη φορά. 
Εκεί που δε θα βρει κανείς τους πραγματικούς λόγους, είναι τα "μεγάλα" κανάλια. Με τα "μεγάλα" μυαλά. 
Θα τους βρει όμως στο ραδιόφωνο, και στην ΕΡΤ, που συνεχίζει εδώ και τρεις μήνες όρθια. 
Στο http://www.ertopen.com/

Απεργώ και για λόγους ευθιξίας ανάμεσα στ' άλλα. Και αηδίας. Δεν αντέχονται άλλο κυρίες και κύριοι. Να λένε ασύστολα ψέματα, εκκωφαντικές ανοησίες,  και να μιξοκλαίνε για τους καημένους τους μαθητές που τους στερούμε από τα φώτα μας, (εμείς, που θεωρούμαστε τύποι σκοτεινοί...)
Θα μου πείτε, δεν τους χαρίζω το μισθό μου έτσι, να κάνουν και οικονομία, να βάλουν κανένα ευρώ παραπάνω στις επιστροφές των δανεικών προς την τρόικα, μέχρι να βρουν πάλι τον τρόπο να μας διαβάλουν, να μας διχάσουν και τελικά να μας τσακίσουν;
Δε θα 'πρεπε να κάνουμε επιτέλους κάποιον αγώνα διαφορετικό, να έχουμε ανοιχτά τα σχολεία και να κάνουμε αντιμαθήματα "Παιδείας (απ' την πραγματική) και  "Πολιτισμού"; Ναι, νομίζω θα έπρεπε. Δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι μάλλον. Ελπίζω να κατευθυνθούμε σιγά σιγά και προς τα εκεί. 
Προς το παρόν, απλώς απεργώ.  
Διότι βράζω. 
Που ξηλώνουν, κάθε μέρα που περνάει,  ο,τιδήποτε θα είχε μια πιθανότητα να προσφέρει ζωή σ' αυτήν την μαραμένη κοινωνία, σ' αυτά τα αποξηραμένα μυαλά και σώματα. 

Τα πάντα γκρ(ε)ί; 
Ε, ας τα βάψουμε. Πολύχρωμα. Έστω και με τα πορτοκαλί πανό μας που λέει ο λόγος. 
Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους όλοι, ας συνδράμουν σ'  αυτόν τον αγώνα, ας μπουν στο χορό κι άλλοι κλάδοι, να γίνουμε... δέντρο. Για λίγο οξυγόνο. 

Ένα από τα πολλά που πενθήσαμε μέσα σ' αυτά τα δύο χρόνια, ήταν και οι βιβλιοθήκες μας. Όπως η τελευταία στην οποία υπηρέτησα, στην Κυψέλη, και απ' την οποία ξεκίνησα αυτό εδώ το ..βλογκ. 

Τη θυμήθηκα πάλι με αφορμή το τελευταίο σκίτσο του συνάδελφου Κάβουρα, που απ' ότι φαίνεται ούτε κι αυτός λέει να την ξεχάσει.

Υπήρξε όμως και μια τυχαία επαφή πρόσφατα, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που με συγκίνησε  και μου τα ξανάφερε όλα στο νου  όλα όσα μοιράστηκα λόγω ακριβώς της ύπαρξης της βιβλιοθήκης. Μια παλιά μαθήτρια, -διαμαντάκι- που ήταν τότε τακτική επισκέπτρια και συνομιλήτρια, μου έγραψε:

 ένα ευχαριστώ για την όρεξη για δουλειά τότε στη βιβλιοθήκη, από την οποία, όσοι ήμαστε λίγο συνειδητοποιημένοι, επωφεληθήκαμε!"

Ακόμη υπήρξαν κι άλλα. Στο συλλαλητήριο της 16/9, έπεσα πάνω σε παλιά συνάδελφο-υπεύθυνη Σχολικής Βιβλιοθήκης, από εκείνες που επίσης πρόσφεραν πολλά, και που επίσης πενθούν ακόμα, δύο χρόνια μετά. Είπαμε τον πόνο μας, ήταν στο τέλος, που ο κόσμος είχε αρχίσει να διαλύεται και μετά ψάξαμε τους άλλους που δυστυχώς, δεν είχαν οργανώσει μια τσιπουροκατάνυξη να συνεχίσουμε βρέχοντας το λαρύγγι μας όσο θα συνεχίζαμε τους επικήδειους ή θα πιάναμε άλλα θέματα, ελαφρύτερα, π.χ. το βάρος του πορτοφολιού μέρες που είναι, ή τις καιρικές αλλαγές και τα πιασίματα στη μέση, βοηθούσης και της ορθοστασίας στο συλλαλητήριο...

Την ίδια μέρα όμως, νωρίτερα, πάλι στη διάρκεια της πορείας, έπαθα ένα σοκ, άλλου τύπου. Έμαθα τελείως τυχαία για το θάνατο ενός παλιού φίλου. Συναδέλφου, από τα πρώτα χρόνια του διορισμού μου. Συνέχισα να περπατάω προς το Σύνταγμα, να ακούω σχόλια για τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, ή για τον τάδε ή τον δείνα από Επαγγελματικό Λύκειο που σύντομα δε θα μπορεί να θρέψει την οικογένειά του, να έρχεται ο απόηχος από τα συνθήματα, "Οι καθηγητές δεν είναι συντεχνία, θέλουμε δημόσια και δωρεάν παιδεία", και μπροστά μου έβλεπα τη μορφή του παλιού μου φίλου, να γελάει και να σαρκάζει με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, και άκουγα τη φωνή του με εκείνη τη χροιά μιας μόνιμης απαισιοδοξίας, όταν στους αραιούς τηλεφωνικούς μας διαλόγους μού έλεγε πάλι ότι όλα είναι χάλια αδιόρθωτα, ότι οι άνθρωποι είναι βλάκες, είναι τόσοι πια οι βλάκες που έχουν καταλάβει το σύμπαν, δεν εμπιστευόταν ούτε αγωνιστές, ούτε κυβερνώντες, κι εγώ του απαντούσα ότι η δράση, η συμμετοχή, -έστω και μικρή-, βοηθάει, σε βγάζει από τους κύκλους των μάταιων νοητικών επαναλήψεων κλπ κλπ..

Αρρώστησε, μου είπαν, και μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα, έφυγε. Έφυγε; Πώς γίνεται; Δηλαδή; Δεν υπάρχει; Μα πως;

Ήταν τόσο απότομο που αρνιόμουν να το συλλάβω. Γιατί φεύγουν έτσι κάποιοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να ... μείνουν; Δεν μπορώ να δεχτώ ότι χάνονται για λόγους τυχαίους. 

Ξανάπιασα τις σκέψεις περί του τι θα πει ασθένεια, τι θα πει οργανισμός, αντίσταση. Μεγάλα θέματα, δεν είναι της ώρας. Όμως, αν πράγματι αυτή η ζωή και αυτή η κατάσταση η κοινωνική, έχει και κάποιες επιπτώσεις πιο αδιόρατες, απ' αυτές για τις οποίες δε μιλάμε συχνά; 

Ας ξαναγυρίσω στο θέμα των βιβλιοθηκών. Είναι πιο απτό, πιο πρόσφορο για πένθη εκτονωνικά, απ' αυτά που μπορείς κάπως να μοιραστείς, να εκφράσεις, να διαδώσεις. Να παλέψεις τελικά, για να μην τα ξαναζήσεις. 

Μη σκεφτούμε ότι τώρα δεν είναι ώρα να πούμε και για τις σχολικές βιβλιοθήκες, τώρα είναι η ώρα για ΟΛΑ πιστεύω,
ακριβώς επειδή όλα διαλύονται. 
Παιδεία, κοινωνία, ιστοί, αστοί, σύνδεσμοι μηνίσκου -χιαστί- κλπ κλπ

Η πλάκα είναι ότι το αστείο εδώ του Κάβουρα, με το ράφι, το έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ σε κάτι, που ελπίζω να δει φως κάποια στιγμή, ας σημειωθεί εδώ ότι δεν το έκλεψα, να μη μου λέτε μετά....
Θα μου πεις και ποιος δε θα το σκεφτόταν το αστειάκι, όταν έχεις ράφια με βιβλία που δεν τα αγγίζει κανείς, εδώ και 3 χρόνια, που οι περίπου 700 σχολικές βιβλιοθήκες είναι μόνες κι έρημες. (Το τελευταίο ήταν και τίτλος από ρεπορτάζ στην Κυριακάτικη, πριν ....8 χρόνια, 6/3/2005. Υπάρχει εδώ στο βλογκ, στη δεξιά στήλη, στο "Δελτία Τύπου"

Στο συλλαλητήριο το σημερινό, 18/9, ήθελα να ακούσω να βουίξει ο τόπος για τη δολοφονία του Π. Φύσσα. Θυμήθηκα συζητήσεις, δυο χρόνια πριν, σε παρέες, που έπαιρναν ελαφρά το θέμα των νεοναζιστών, των φασιστών. Που έλεγες σε κάποιους "σήμερα είναι οι Πακιστανοί, αύριο ο οποιοσδήποτε τολμήσει να σηκώσει φωνή". Και δεν αντιλαμβάνονταν. 

Το παρακάτω το βρήκα πολύ μεστό, λιτό και άμεσο. Θα έπρεπε πιστεύω να το διαβάσουν όλοι, και προπάντων όσοι έχουν ακόμα κόκκινα σημαδάκια στ' αυτιά από το πιπίλισμα των μεγαλοδημοσιογράφων περί των συνήθων... υποκινήσεων των απεργών και περί άλλων ωραίων και γλοιωδώς γλαφυρών. 

ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

 Αγαπητοί Γονείς,  

Ο φετινός Σεπτέμβρης με το άνοιγμα των σχολείων μας βρίσκει όλους, εργαζόμενους και νεολαία με σοβαρά προβλήματα επιβίωσης από τη συνέχιση της πιο βάρβαρης πολιτικής Κυβέρνησης και Τρόικα.

Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης δέχεται ολομέτωπη επίθεση.

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Ας μας απαντήσουν :

1.Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 16.000 λιγότερους καθηγητές;
2. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 27αρια και 30αρια τμήματα, με μετακινήσεις μαθητών και κατευθύνσεων;

3. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία χωρίς να βρίσκει τον καθηγητή του και τον τομέα στον οποίο φοιτούσε και θα ήθελε να συνεχίσει να φοιτά ένας μεγάλος αριθμός μαθητών (πάνω από 20.000) των ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ;

4. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με καθηγητές που δεν ξέρουν σε ποια και πόσα σχολεία θα διδάξουν, σε ποια περιοχή της χώρας θα δουλέψουν κι αν θα έχουν δουλειά το επόμενο διάστημα;

5. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με λειτουργικές δαπάνες μειωμένες κατά 60%. χωρίς χρήματα για ρεύμα, νερό, θέρμανση;

6. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα που αναμορφώνονται κάθε ημέρα και περιμένουμε που θα σταματήσει η ρουλέτα; Χωρίς να υπάρχει μια μελέτη που να υποστηρίζει τη μια ή την άλλη αλλαγή;

7. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα αποσπασματικά – επιστημονικά αντικείμενα κατακερματισμένα- με πληροφορίες ατάκτως εριμμένες αντί της γνώσης σε βάθος και πλάτος των γνωστικών αντικειμένων;

8. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία και να ανταποκριθούν οι μαθητές που προέρχονται από φτωχές οικογένειες στον εξεταστικό μαραθώνιο που ετοιμάζουν, με εξετάσεις τύπου πανελληνίων στις τρεις τάξεις του Γενικού και του Επαγγελματικού Λυκείου και μάλιστα χωρίς καμιά υποστηρικτική διαδικασία; Με αμφισβήτηση και αυτής της δυνατότητας να πάρουν απολυτήριο;

9. Μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία που μετατρέπουν τα οράματα και τις προσδοκίες των μαθητών για επαγγελματική εκπαίδευση, σε απλήρωτη, ανασφάλιστη εργασία μέσω της μαθητείας, για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι εργοδότες;

10. Θα αποδεχτούμε για τα παιδιά μας τη θέση ενός μισοκαταρτισμένου εργάτη σε μια ειδικότητα που θα υπάρχει όσο εξασφαλίζει κέρδη στους εργοδότες και θα καταργείται όταν ο εργοδότης αυτός βρίσκει σε άλλο τόπο και κλάδο δυνατότητες για να αυξάνει τα κέρδη του;

11. Μπορούν να διδάξουν και να παράγουν ποιοτικό έργο οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία που λειτουργούν με την απειλή του ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης, την απειλή των κακόβουλων καταγγελιών που οδηγούν σε βαριές πειθαρχικές ποινές και αργία όσους δε συμμορφώνονται με τις επιλογές τους;

Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και πολλούς ακόμη εμείς οι εκπαιδευτικοί, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς και όλους τους εργαζόμενους.

 ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ «ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ» ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ:

• στην ουσιαστική μόρφωση για όλους τους μαθητές, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς,
• στη σταθερή, μόνιμη αξιοπρεπή εργασία για εκπαιδευτικούς, για μαθητές – αυριανούς εργαζόμενους και για τους γονείς τους – τωρινούς εργαζόμενους κι ανέργους.

Αντιστεκόμαστε στη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Με μαζικούς ενωτικούς αγώνες ΜΠΟΡΟΥΜΕ και θα ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ αυτή την πολιτική.

 ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΧΩΡΑΕΙ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Αθήνα, 9/9/2013

Για να δούμε όμως κι αυτό το φρέσκο, το συγκλονιστικό -μια και τόφερε η κουβέντα: 

http://www.efsyn.gr/?p=113495

Στο «σφαγείο» είκοσι χιλιάδες εκπαιδευτικοί

Το σχέδιο του υπουργείου Παιδείας για δραστική μείωση των εκπαιδευτικών μέχρι το 2015 με βασικό κριτήριο το ύψος του μισθού. Στην πρώτη γραμμή όσοι έχουν πάνω από 20 χρόνια υπηρεσίας. «Εξωση» 50.000 μαθητών μέχρι το 2016 από τα Γενικά Λύκεια .

Τηλεθεατές και Αναγνώστες

"Αν συνηθίζετε να διαβάζετε, θα συνειδητοποιήσετε την προσπάθεια που χρειάζεται μόνο αν σταματήσετε το διάβασμα:

Βάλτε στην άκρη το βιβλίο σας κι ανοίξτε την τηλεόραση. 

Η αίσθηση της χαλάρωσης έρχεται αμέσως. Αυτό συμβαίνει επειδή μεγάλο μέρος του μυαλού σας σταματάει να λειτουργεί. Οι εικόνες εκπέμπονται κατευθείαν στον εγκέφαλό σας. Δεν απαιτείται καμία δική σας συμμετοχή.

Αυτό σημαίνει οτι μια δημοκρατία που αποτελείται στο μεγαλύτερο μέρος της από τηλεθεατές είναι διανοητικά μειονεκτική σε σύγκριση με μια δημοκρατία που αποτελείται κατά το μεγαλύτερο μέρος της από αναγνώστες.

Στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα, οι δικές μας δημοκρατίες μετατράπηκαν από το δεύτερο είδος στο πρώτο."

Booker Prize Βραβεία

John Carey
Καθηγητής Πανεπ. Οξφόρδης, Πρ. πρόεδρος επιτροπής Βραβείου ʽBookerʼ Οξφόρδη 2000