Καταλαβαινόμαστε;

Θα σκάσω!

Στο παρελθόν έχω σκεφτεί και γράψει αρκετές φορές για το θέμα. Ίσως και γιατί σκοντάφτω πολύ συχνά σε τοίχους... Μεγάλη ιστορία. Δύσκολη, όταν έχεις κληρονομήσει (;) κάποιες συγκεκριμένες ιδιότητες και τρόπο σκέψης.

Έπεσα πάλι σε τοίχο πρόσφατα, έφαγα τα μούτρα μου, ξανάπεσα σε μαύρες σκέψεις του τύπου "υπάρχουν ελπίδες να βρω ποτέ τρόπους να το διαχειρίζομαι αυτό -μαζί με ένα κάρο άλλες δυσκολίες; Να βρω ανθρώπους που εκπέμπουν και συλλαμβάνουν σε μήκος κύματος κάπως πιο συγγενές με το δικό μου; Ιδιαίτερα όταν μεγαλώνοντας γίνεται όλο και πιο σπάνιο;"

Αποσύρθηκα, ως συνήθως, αναζητώντας τρόπους παρηγοριάς.

Άνοιξα το κινητό που κατά τα άλλα το κατηγορώ για πολλά, κι έπεσα πάνω σε κείμενο με τίτλο «Κουβεντιάζουμε αλλά δε συνεννοούμαστε». 

Το βρήκα εδώ: https://www.lecturesbureau.gr/.../we-chat-but-we-dont.../

Ο Παπανούτσος, τόσα χρόνια μετά, ξεπετάχτηκε με την "Πρακτική Φιλοσοφία" του απ' τα βάθη του παρελθόντος σαν αστραπή φωτός:

Για να παρακολουθήσει ο άλλος τη σκέψη σου και να συλλάβει το σωστό νόημά της, όταν την εκφράζεις προφορικά ή γραπτά, δεν αρκεί να μιλεί την ίδια γλώσσα μαζί σου, αλλά πρέπει και να θέλει και να μπορεί να σε καταλάβει. Αυτή την αλήθεια τη λησμονούμε πολύ συχνά και για τούτο οι σχέσεις μας με τους συμπατριώτες, τους ομότεχνους, τους φίλους, τους συντρόφους της ζωής μας, δυσκολεύονται πολύ περισσότερο από όσο είναι από την ίδια τη φύση των πραγμάτων δύσκολες. Οι άνθρωποι δεν μιλούν, ούτε ακούνε, πάντοτε με την πρόθεση να επικοινωνήσουν με τον όμοιό τους και να συνεννοηθούν μαζί του.

Όπως και κάθε άλλη πράξη τους, έτσι και αυτή έχει πολλά και ποικίλα ελατήρια. Ο λόγος, ο προφορικός ή ο γραπτός, είναι κι αυτός ένα μέσον που το μεταχειρίζεται καθένας για κάποιο σκοπό. Αλλά οι σκοποί είναι πολλοί, και όχι ένας μόνο: η συνεννόηση.

 Έρχεται λ.χ. ένας γνώριμος σου στον κύκλο που σε περιστοιχίζει, σε ακούει να αναπτύσσεις τη γνώμη σου απάνω σε κάποιο θέμα, προσέχει και συ νομίζεις ότι προσπαθεί να καταλάβει τι λες. “Όταν όμως αρχίζει κι αυτός να μιλεί για το ίδιο ζήτημα, ξαφνιάζεσαι- άκουσε, μα δεν κατάλαβε τίποτα απ’ όσα είπες, γιατί αυτός είχε το νου του σε όσα ο ίδιος ήθελε να διατυπώσει ή να προτείνει, άσχετα με τη δική σου τοποθέτηση των πραγμάτων. Κάποιος άλλος λοιπόν είναι ο σκοπός του: να προβάλει τον έαυτό του, να εκθέσει εσένα ή άλλον ομοϊδεάτη σου, να στρέψει προς άλλη κατεύθυνση τη συζήτηση, γιατί άλλα είναι τα δικά του ενδιαφέροντα ή γιατί κάτι άλλο επιδιώκει που αργότερα θα φανεί κ.ο.κ. Το ίδιo πλήθος και η ίδια ποικιλία ελατηρίων μπορεί να υπάρχει και σε σένα που μιλείς- δίνεις την εντύπωση ότι είσαι αποκλειστικά προσηλωμένος στη λογικήν ακολουθία ή στην πραγματική θεμελίωση των Ιδεών που εκθέτεις, είναι όμως πολύ πιθανό να έχεις άλλους σκοπούς: να εντυπωσιάσεις, να επικρίνεις, να ειρωνευτείς, να αποσπάσεις μιαν επιδοκιμασία που σκέπτεσαι κατόπι να την εξαργυρώσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κ.ο.κ.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου απλά και καθαρά τα πράγματα στο διάλογο μεταξύ των ανθρώπων, είτε ο διάλογος αυτός γίνεται με τη συζήτηση είτε αναπτύσσεταιc σιωπηρά, με το διάβασμα λ.χ. ενός άρθρου ή ενός βιβλίου. Στην τελευταία περίπτωση το φαινόμενο είναι ακόμη πιο περίεργο. Τη γνώμη του «άλλου» την έχομε «τυπωμένη» μπροστά μας δεν είναι «φτερωτή», όπως ο προφορικός λόγος, πού όσο καλή μνήμη κι αν έχομε, ποτέ δεν είμαστε βέβαιοι ότι τον έχομε συγκρατήσει με απόλυτη ακρίβεια. Εδώ υπάρχει το ίδιο το ενυπόγραφο «κείμενο», και μπορούμε (αν αμφιβάλλομε) να το διαβάσομε και να το ξαναδιαβάσομε. Εντούτοις…

Κάνετε μόνοι σας το πείραμα σε κύκλο φίλων σας, του ίδιου έστω κοινωνικού στρώματος, της ίδιας ηλικίας, της ίδιας πάνω—κάτω παιδείας. Δώσετε τους να διαβάσουν από κάποιο βιβλίο ένα κεφάλαιο, μία σελίδα, ένα εδάφιο και ρωτήσετέ τους τι κατάλαβαν. Αν τύχει και το θέμα έχει επικαιρότητα ή άμεση σχέση με ζωτικά διαφέροντα του ερωτώμενου, θα δείτε με μεγάλην έκπληξη πόσο οι ερμηνείες πού δίνονται διαφέρουν (κάποτε ριζικά) η μια από την άλλη. Για τον απλούστατο λόγο ότι ή ψυχική τοποθέτηση του καθενός απέναντι στο κείμενο που διάβασε υπήρξε διαφορετική.

Δεν είναι όλοι ικανοί ούτε πρόθυμοι να «αποσπασθούν» από τον εαυτό τους και να «δοθούν» στον κόσμο των ιδεών πού ανοίγεται μπροστά τους, για να συλλάβουν το περιεχόμενο και την αλληλουχία τούς, έτσι όπως ο συγγραφέας τού κειμένου τις παρουσιάζει και τις διευκρινίζει. Οι περισσότεροι, οι πλείστοι «διαβάζουν» μέσα στο ξένο γραπτό τις δικές τους υποθέσεις, προσδοκίες ή υποψίες —τίς δικές τους συμπάθειες ή αντιπάθειες— τις δικές τους αντιλήψεις ή αντιγνωμίες. Αλλίμονο δε αν το όνομα του συγγραφέα είναι «συναισθηματικά χρωματισμένο» μέσα στη συνείδησή τους· τότε οι αποκλίσεις είναι απίθανα μεγάλες. Απορεί κανείς, όταν ακούει τις υποστηριζόμενες ερμηνείες, πώς είναι δυνατόν το ίδιο πράγμα να είναι και άσπρο και μαύρο για την πνευματική όραση υγιών ανθρώπων.

Για να καταλάβεις κάτι που λέγεται ή γράφεται από κάποιον απαιτούνται λοιπόν πολλές προϋποθέσεις. Πρώτα πρέπει όχι μόνο να θέλεις ή μόνο να μπορείς – αλλά ταυτόχρονα και να θέλεις και να μπορείς να καταλάβεις αυτό που ακούς ή διαβάζεις. Γιατί είναι δυνατόν να θέλεις, αλλά να μη μπορείς· όπως είναι δυνατόν να μπορείς, αλλά να μη θέλεις να εννοήσεις. Και τότε φυσικά δεν «καταλαβαίνεις».

Θέλω σημαίνει εδώ ότι εμφορούμαι από την καθαρή πρόθεση να εισδύσω στα λεγόμενα ή γραφόμενα και να συλλάβω το νόημά τους σε συνάρτηση με τη βούληση εκείνου που τα λέγει ή τα γράφει, όχι κατά τη δική μου διάθεση.

Και μπορώ σημαίνει ότι έχω (από μάθηση και ιδιοφυΐα) την ικανότητα να κινούμαι με κάποιαν άνεση μέσα στον κόσμο των εννοιών και των συμβόλων του ανθρώπου που τον ακούω ή τον διαβάζω. Και έτσι κατορθώνω να τον προσεγγίσω πνευματικά από πολύ κοντά, και να κάνω τις ιδέες του ιδέες μου, τα επιχειρήματά του επιχειρήματά μου, τις διακρίσεις του διακρίσεις μου, τις αποχρώσεις του αποχρώσεις μου — και πριν απ’ όλα να κάνω τις λέξεις του λέξεις μου.

Σ’ αυτό το τελευταίο σημείο βρίσκεται ο κόμπος του προβλήματος. Κατά την κοινή αντίληψη, φτάνει να μιλείς των ίδια εθνίκή γλώσσα (π.χ ελληνικά, γαλλικά, ή κινέζικα) μ’ έναν άλλο άνθρωπο, για να συνεννοηθείς μαζί του. Αυτό είναι σωστό μόνο έως ένα βαθμό, και μάλιστα πολύ περιορισμένο. Βεβαίως καταλαβαίνομε τον ομόγλωσσο, αλλά στις πολύ κοινές σχέσεις της ζωής, μέσα σ’ αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα. “Όταν όμως εγκαταλείπει κανείς αυτή την επιφάνεια τότε και αρχίζει να μπαίνει παραμέσα σε κάποιο βάθος, τότε ανακαλύπτει με έκπληξη, με αμηχανία, ακόμη και με τρόμο, ότι οι ίδιες «λέξεις» δεν έχουν για όλους μας το ίδιο “νόημα”, ότι συχνότατα τα “ιδια λέμε” και “άλλα καταλαβαίνομε”. Με αποτέλεσμα ή απόσταση που μας χωρίζει από τους ομοίους μας να γίνεται κάποτε πολύ μεγάλη, αγεφύρωρη. Κουβεντιάζομε, αλλά δεν συνεννοούμαστε …

Πώς συμβαίνει αυτό; Η πλήρης εξήγηση θα μας τραβούσε πολύ μακριά. Θά περιοριστώ σε μια πρόχειρη, αλλά επαρκή. Οι «λέξεις» οποιασδήποτε γλώσσας δεν έχουν ούτε μόνιμο νοηματικό περιεχόμενο, ούτε σταθερό λογικό περίγραμμα. Αλλά είναι κάτι ρευστό και κυμαινόμενο που αποκτά κάποιαν ευστάθεια μόνο όταν καθηλωθεί με την πειθαρχία που συμβατικά επιβάλλει μια ορισμένη χρήση. Για να βεβαιωνόμαστε λοιπόν ποιο είναι το νόημά τους την ώρα που τις ακούμε, πρέπει να κάνομε την αναφορά προς αυτή την ορισμένη χρήση. Οι λέξεις λ.χ. έργο, έλξη, ισορροπία άλλο νόημα έχουν στο στόμα ενός φυσικού, και άλλο όταν τις μεταχειρίζεται ένας ψυχολόγος ή ένας κοινωνιολόγος. —

‘Έπειτα οι λέξεις ως φορείς εννοιών φορτίζονται διανοητικά και συναισθηματικά μέσα στον ψυχικό κόσμο του καθενός ανάλογα με τη μόρφωση, την πείρα της ζωής, το χαραχτήρα του. Και για τούτο οι ίδιες λέξεις ηχούν μέσα μας διαφορετικά επειδή πέφτουν και χτυπούν απάνω σε διαφορετικό μέταλλο. Άλλα λ.γ . πράγματα νιώθω εγώ, όταν ακούω ή γράφω τις λέξεις αγάπη, πίστη, τιμή, κι άλλα εσείς, γιατί δεν έχομε όλοι την ίδια σύσταση ψυχής, τις ίδιες εμπειρίες, τον ίδιο διανοητικό και συναισθηματικό κόσμο. Θα έλεγα με μιαν αλληγορία: άλλους αρμονικούς διεγείρουν μέσα μου αυτές οι λέξεις, και άλλους μέσα σας, γιατί το δικό μου ψυχικό όργανο (όπως είναι από φυσικού του και όπως διαμορφώθηκε από την ανατροφή που πήρα, από τον τρόπο και τις περιπέτειες της ζωής μου, από τη μόρφωσή μου κ.τ.λ.) είναι διαφορετικό από το δικό σας. Και οι αρμονικοί εδώ δεν δίνουν στον τόνο απλώς μίαν άλλη απόχρωση, όπως συμβαίνει στη Μουσική, αλλά είναι ικανοί να αλλάξουν κάποτε το ίδιο το ποιόν του.

Τα συμπεράσματα απ’ αυτή τη σύντομη ανάλυση αφήνω τον αναγνώστη να τα βγάλει μόνος του. Είναι πολλά και σοβαρά. Το σπουδαιότερο, νομίζω, θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: Είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη η επαρκής, και ίσως αδύνατη, εντελώς αδύνατη η πλήρης συνεννόηση με τούς ομοίους μας, γιατί οι άνθρωποι δεν μοιάζουν ο ένας με τον άλλο σαν δύο σταγόνες νερού, ακόμη και όταν ανήκουν στον ίδιο λαό, στην ίδια γενεά, στην ίδια κοινωνική τάξη, στο ίδιο μορφωτικό επίπεδο. Ο καθένας έχει το δικό του μέταλλο ψυχής, το δικό του διανοητικό και συναισθηματικό βάθος. Ας μιλούν λοιπόν την ίδια γλώσσα, ας μεταχειρίζονται τις ίδιες λέξεις — δεν καταλαβαινουν εντελώς ο ένας τον άλλο.

Μόνον όταν συμπέσει δύο όργανα να βρεθούν πνευματικά και αισθηματικά συντονισμένα με ακρίβεια απόλυτη —πράγμα πολύ, πάρα πολύ σπάνιο— τότε η μεταξύ τους συνεννόηση μπορεί να είναι πλήρης. Και τη χαίρονται σα μιαν ευλογία που δεν την περίμεναν. Όμως των κοινών ανθρώπων η μοίρα δεν είναι αυτή: ακόμη και κοντά, πολύ κοντά ο ένας προς τον άλλο ζουν και πεθαίνουν χωρίς ποτέ να «συνεννοηθούν» εντελώς.

Βιβλία Αγγλικών Γυμνασίου. Fexe mou kai glystrisa.

ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ. 

Να σημειωθεί στα πρακτικά. Συντάσσω επίσης τη διαθήκη μου. Θα κληροδοτήσω στους συναδέλφους τα σχέδια μαθημάτων που εκπόνησα αυτά τα χρόνια για να βγω απ' το λαβύρινθο των απερίγραπατα-πατα-πατα απαράδεκτων βιβλίων αγγλικών του γυμνασίου που να πέσει κεραυνός και να κάψει αυτούς που τα ...σχεδίασαν, αυτούς που τους πλήρωσαν γι αυτό, αυτούς που τα ενέκριναν, αυτούς που δεν τα κατήγγειλαν κ.ο.κ. 

Αυτές οι παραπάνω γραμμές ξεκίνησαν σαν Πρωταπριλιάτικο αστείο στο φάτσαμπουκ. Λίγοι τσίμπησαν, και καλά έκαναν, γιατί συνεχιζόταν σαν έκφραση αγανάκτησης για το διδακτικό υλικό που καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε στην τάξη, αντί για την τουαλέτα όπου και θα ταίριαζε περισσότερο, παρ' όλες τις φιλοδοξίες των δημιουργών του που ίσως το αντιλαμβάνονταν ως αποτέλεσμα μεγάλης έμπνευσης, μια πρωτοποριακή σύλληψη... 

(Αντισύλληψη μάλλον, δηλαδή αδυναμία σύλληψης από τους μαθητές απλών εννοιών αγγλικού συντακτικού και γραμματικής. Δηλαδή, για πιο λιανά: Εμποδίζει τους μαθητές να συλλάβουν αυτά τα πραγματάκια που χρόνια τώρα τόσα άλλα βιβλία που κυκλοφορούν στο εμπόριο, καταφέρνουν να τα παρουσιάσουν  με πετυχημένη δομή, φτιαγμένη έτσι ώστε απλά και καθαρά να μπορεί ο μαθητής να εμπεδώσει τη θεωρία και να εξασκηθεί).

Αλλά η ομάδα που εκπόνησε -και μας πόνεσε- τα διδακτικά βιβλία των αγγλικών του ελληνικού γυμνασίου, θεώρησε φαίνεται ότι η εμπειρία από τόσους ελληνικούς και ξένους εκδοτικούς οίκους δεν προσφέρει τίποτα και αντί γι αυτό χάραξε μια δική της -εντελώς τεθλασμένη πορεία- εκμάθησης της γλώσσας. Μετά από συγκεκριμένες οδηγίες ανωτέρων; Μετά από λήψη ουσιών ίσως, που δημιουργούν δαιδαλώδεις συνειρμούς; Ποιός ξέρει.. Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια. (Κυριολεκτικά. Η γλωσσολογική επιστήμη).

 Και μάλιστα για μια γλώσσα όπως η αγγλική, που οι φορείς της -οι ομιλητές και οι θεωρητικοί- συνήθως έχουν την αντίθετη τάση από αυτή των συμπατριωτών μας, δηλαδή δεν έχουν τάση για πολυλογίες, ή απεραντολογίες.

(Ζωντανό παράδειγμα εγώ, τώρα, που πολυλογώ, όσο κι αν ήθελα να το αποφύγω. Αλλά πώς αλλιώς να εξηγήσω την κατάσταση;)

Να παραθέσω πιο συγκεκριμένα τα εξής χαρακτηριστικά:

Καμία σαφήνεια, καμία συνοχή, καθόλου πετυχημένα παραδείγματα, καμία αντιστοίχηση ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, άλλα παρουσιάζει το βιβλίο μαθητή και σε άλλα προσφέρει ...εξάσκηση το βιβλίο ασκήσεων, πληθώρα λαθών (νοηματικών, γραμματικών, μέχρι και τυπογραφικών).

Γι αυτά τα τελευταία δεν ευθύνονται βέβαια οι συγγραφείς, αλλά δεν υπήρξε επιμέλεια; Έλεγχος; Βιάστηκαν να τα τελειώσουν; Αλλά και με τις  εικόνες ακόμα, πολλές φορές υπάρχει μπέρδεμα.

Απ ότι λένε οι συνάδελφοι γαλλικών και γερμανικών τα ίδια πάνω κάτω βρίσκουν και στα βιβλία της δικής τους ειδικότητας.

Άλλα παραδείγματα:

      1) Ο τρόπος που δομούνται τα κεφάλαια είναι χαοτικός. Και για το μάτι και για το μυαλό. Η ύλη που περιέχεται, εκτός από αδιάφορη έως απρόσφορη,  είναι και μεγάλη. Δεν καλύπτεται με τίποτα σε μια σχολική χρονιά. (Αυτό βέβαια ισχύει νομίζω σε όλα τα σχολικά βιβλία)

      2) Δεν υπάρχει καμία συνέχεια ανάμεσα στα βιβλία των τριών τάξεων.

Από το βιβλίο της Α τάξης των αρχαρίων που δεν έχει σχεδόν καθόλου κείμενα, ή έχει κάποια ακατάλληλα για αυτό το επίπεδο, περνάμε στο βιβλίο της Β κ-αρχαρίων που έχει κείμενα με λεξιλόγιο πολύ.. ανώτερο.
 (Φαίνεται πως ξέρουν αυτοί κάποιο μυστικό άγνωστο σε μας τους υπόλοιπους, που λέει ότι οι μικροί αρχάριοι έφηβοι, στη διάρκεια του καλοκαιριού ανάμεσα στην Α και στη Β τάξη, μέσω επέμβασης εξωγήινων δυνάμεων, αποκτούν ξαφνικά έναν πλούτο αγγλικού λεξιλογίου που θα τους βοηθήσει να ανταπεξέλθουν στα στρυφνά κείμενα της Β' και να πηδήξουν επίπεδο με την ευκολία που δείχνουν όταν πηδάνε μάντρες για να πιάσουν τη μπάλα που τους ξέφυγε στο παιχνίδι).

      3) Στο βιβλίο της Γ' τάξης τώρα.

Άαα, εδώ δεν έχει τέτοια. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο πρωτότυπα. Απλώς, δεν υπάρχει (βιβλίο αρχαρίων). Αλλά ούτε και προχωρημένων! Υπάρχει ένα. Που είναι για πάσαν νόσον και μακακίαν (των αρμοδίων). Προφανώς όταν τα έφτιαχναν τέλειωσαν τα κονδύλια και το έργο δεν αποπερατώθηκε. Αλλά αυτό το ένα που υπάρχει, ξεπερνάει κάθε προσδοκία! Έχει όλα τα ελαττώματα των προηγούμενων και ακόμα περισσότερα.

Τα κείμενα σε κάθε κεφάλαιο ψάχνεις να τα βρεις όπως τη βελόνα στα άχυρα, ανάμεσα σε διάφορες εικόνες, διαγράμματα, «tasks» (κάτι σαν ασκήσεις δηλαδή), “projects”, (εργασίες ελληνιστί), του τύπου «Δουλέψτε σε ομάδες των τριών ή τεσσάρων και φτιάξτε μια παρουσίαση για το πώς θα οργανώνατε ένα θεατρικό στο σχολείο σας» ή για το «Τι σημαίνει το Πάσχα για τους σύγχρονους Έλληνες».  Τα οποία , μέχρι να καταλάβει ο ίδιος ο διδάσκων πώς μπορούν να γίνουν και πόσος χρόνος θα χρειαστεί, έχει περάσει … το Πάσχα και βαίνουμε προς το τέλος του σχολικού έτους.

                Αφού λοιπόν τα κείμενα είναι ελάχιστα σε σχέση με όλα τα γύρω-τριγύρω, λύνεται και το πρόβλημα του επιπέδου. Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι. Χωρίς πολλά πολλά κείμενα, δεν έχεις και το θέμα του κατάλληλου λεξιλογίου για αρχάριους ή προχωρημένους. Διαλέγεις όποιο κείμενο θες, και το διδάσκεις όπως θές, άσχετα αν υπάρχουν ανάλογες ασκήσεις λεξιλογίου συνδεδεμένες με αυτό. Κάνε τις δικές σου. Όλα εμείς θα τα κάνουμε;

      4) Το «layout» (η διάταξη των σελίδων ελληνιστί):

 Ό,τι πρέπει για να σε πιάνει πονοκέφαλος. Κάθε κεφάλαιο (“Unit” αγγλιστί),  -12 σελίδων παρακαλώ-, χωρίζεται σε τρία  «Lessons». Κάθε… λέσον...  δεν παίρνω και όρκο σε τι χωρίζεται. Έπιασα και μελέτησα κάποια κεφάλαια ενδεικτικά, όταν πρωτοάνοιξα τα βιβλία, και μου πήρε τόσο χρόνο να βγάλω άκρη για το πού το πάει το … κεφάλαιο, ώστε να κάνω ένα γενικό πλάνο,  που αποφάσισα το συγκεκριμένο κεφάλαιο να μην το κάνω. Το ίδιο συνέβη και με ένα άλλο κεφάλαιο, και με ένα άλλο, ε… κατέληξα σε κάποια που θεώρησα πιο σημαντικά, είτε από άποψη γραμματικής, είτε θεματολογίας και λεξιλογίου, είτε.. απλώς επειδή φαίνονταν κάπως πιο στρωτά. .

Αυτά τα χαοτικά κεφάλαια λοιπόν, των 12 σελίδων, έχουν ένα κεντρικό θέμα, ως είθισται. Π.χ. «Τεχνολογία». Ας παρακάμψουμε το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο βιβλίο αναφέρονται ακόμα οι…  δισκέτες ως συνήθης τρόπος αποθήκευσης δεδομένων στον υπολογιστή, (και αυτές καθώς και άλλα… σύγχρονα μέσα. Εντάξει, «λεφτά –για ανανέωση βιβλίων- δεν υπάρχουν», το είπαμε), και ας πάμε στο πώς αναπτύσσεται το κεντρικό θέμα στα χωριστά  «Lessons».

Στο βιβλίο της Γ΄ υπάρχει το κεφάλαιο με τον γενικό τίτλο «Click On Line». (Οπότε, περιμένεις να εστιάσει στο θέμα του Ίντερνετ, έτσι δεν είναι;)

·      Η εισαγωγή όμως, σου μιλάει για την εξέλιξη του τηλεφώνου.

·      Το Lesson 1, με τον τίτλο «Gadgets», έχει εικόνες από μηχανήματα φαξ μέχρι τηλεόραση. Έ, λες κι εσύ ως καλοπροαίρετος άνθρωπος, εντάξει, έχουν να κάνουν με επικοινωνία. Μετά, εντάξει, έχει ένα κείμενο για το ίντερνετ, ενδιάμεσα –ξαφνικά - έχει μια αναφορά σε γραμματικό φαινόμενο και μετά άσκηση κατανόησης της δομής του κειμένου και μετά κάτι σάλτσες και … καμία εξάσκηση στο λεξιλόγιο,  που εδώ προσφέρεται.

·      Το Lesson 2, έχει τον τίτλο “Speak your mind” (Σα να λέμε «Μίλα, πες τη γνώμη σου, εκφράσου»).  Οι στόχοι (γράφονται στην αρχή κάθε μαθήματος, και λες ωραίο αυτό, ξέρεις πού βρίσκεσαι), είναι να μάθουν οι μαθητές α)να ξεχωρίζουν τη στάση των ομιλητών απέναντι σε διάφορα θέματα, β) να καταλαβαίνουν πληροφορίες που υπαινίσσονται σε ένα διάλογο, και τέλος, γ) να εξασκηθούν στο χρόνο Present Perfect.

Ξεκινάει με ένα Listening, μετά έχει ένα Speaking με δύο «tasks» εκ των οποίων το ένα έχει τον υπέροχο τίτλο «Ήσουν καλό παιδί τώρα τελευταία;»  …. Δηλαδή, το “Speak your mind” του τίτλου αφορούσε τελικά τους γονείς! Γιατί τα παιδιά καλούνται εδώ να γράψουν φράσεις όπως: «Τη μητέρα μου τη ρίχνει όταν…*»  ξερω γω.. δε διαβάζω 12 ώρες το 24ωρο και δεν παίρνω πάνω από 19,7.  Ή «Μπούχτισα πια!**», λέει ο πατέρας μου, όταν μου εξηγεί 32 φορές την άσκηση κι εγώ δε σκαμπάζω.  (*It gets my mum down when….) (**“I’ve had enough!”…)

Μετά, έρχεται η σελίδα της γραμματικής με παραδείγματα από τον Present Perfect (περίπου αντίστοιχος με το δικό μας Παρακείμενο). Α, δε μπορώ να πω, εδώ έχει κάποια ωραία παραδείγματα με εικόνες, και τα παιδιά οδηγούνται να εξαγάγουν τον κανόνα μόνα τους.

 Αλλά μετά τη θεωρία και τους κανόνες πρέπει να ακολουθεί και η εξάσκηση. Πούν’ την αυτή; Έ, ας δούμε στο βιβλίο ασκήσεων. Να, έχει! Κοιτάς καλύτερα (ο/η διδάσκων-ουσα), και βλέπεις ότι οι ασκήσεις («δραστηριότητες» τις λέει) είναι σύνολον 2 (και μισό) η μία είναι παιδαριώδης, με εικονίτσες,  εντάξει, οι δύο όμως ζητούν εφαρμογή του Present Perfect σε προτάσεις και ρήματα που θέλουν επιπρόσθετους κανόνες, οι  οποίοι δεν έχουν παρουσιαστεί στο βιβλίο του μαθητή!

Πρέπει πάλι εσύ (ο/η διδάσκων-ουσα), να το έχεις προβλέψει,  να τα παρουσιάσεις και να τα εξηγήσεις.

 Εκτός κι αν είσαι του τύπου «αν πηγαίνετε φροντιστήριο, τα ξέρετε, όσοι δεν πάνε, ας κόψουν το το λαιμό τους»

Η συνέχεια στο δεύτερο Lesson, περιλαμβάνει το Writing. Εδώ, μαθαίνουμε συνδετικές λέξεις ή φράσεις. Αλλά δε τις συνδέουμε ακριβώς με την άσκηση που ακολουθεί! (η οποία, δείχνει ένα κείμενο με οδηγίες για το πώς φτιάχνεις το e-mail σου, (σε μορφή… Outlook) τις οποίες πρέπει να μεταφέρεις στη θεία σου τη Νόρα που είναι άσχετη. Χε Χε..)

·      Για το  Lesson 3 δε θα πω πολλά, είναι ένα Project (που σπάνια προφταίνει κανείς να κάνει)

Στο Lesson 3 γενικά και στις 3 τάξεις έχουμε κάτι σάλτσες από tasks, ένα «Culture Corner» (…Γωνιά κουλτούρας. Γιατί είμαστε και πολύ-πολιτισμικοί) και τέλος ένα Self-Evaluation (Αυτοαξιολόγηση). Ασκήσεις δηλαδή, που μετράνε οι μαθητές μόνοι τους, τους πόντους που έπιασαν. Αλλά δεν μπορείς να… ποντάρεις σε αυτές τις ασκήσεις , γιατί δεν εξετάζουν  πραγματικά την ύλη που παρουσιάστηκε (;) στο κεφάλαιο, ούτε βοηθούν για επανάληψη.

Γενικά, όταν  έχεις φτάσει στο τέλος του κεφαλαίου των 12 σελίδων έχεις ξεχάσει το κεντρικό θέμα.

Το δε βιβλίο του καθηγητή έχει τόσες λεπτομέρειες και παραινέσεις για .. πρόσθετες δραστηριότητες, που στο τέλος το παρατάς και κάνεις τα δικά σου.

Επίσης:  Εκείνο το ρημάδι το Writing, ζητάει συχνότατα να γράψουν τα παιδιά κάποια πράγματα για τα οποία το ίδιο το κεφάλαιο δεν τους προσφέρει πρώτα την ανάλογη εξάσκηση. Π.χ. Γράψτε ένα «report» «Πώς το γράφουν αυτό βρε αδερφέ; Δώσε μου ένα παράδειγμα», θα αναρωτηθούν δικαίως οι μαθητές. Θα μου πείτε, δώσ’ τους εσύ το παράδειγμα.

Και εδώ ερχόμαστε στο θέμα του πόσα χρειάζεται να κάνει ο ίδιος ο καθηγητής ή η καθηγήτρια για να μπορέσει να δουλέψει το βιβλίο:  Φωτοτυπίες και πάλι φωτοτυπίες!!!

Και καλά να είναι έμπειρος/η και να έχει το αρχείο του. Άμα δεν έχει, πρέπει να αφιερώσει ώρες και ώρες να βρει σχετικά θέματα και ασκήσεις. (Αν έχει μεράκι εννοείται, ή χρόνο άπλετο. Ειδάλλως, θα ακολουθήσει τις οδηγίες  από τους σχολικούς συμβούλους που συνοψίζονται στην εξής μία:  «Κάντε επιλογές. Δε χρειάζεται να τα διδάξετε όλα».  

"Όχι. Δεν ήταν έκπληξη"

"Όχι". 
Όχι. Δεν ήταν έκπληξη. Δεν ήρθε εξ ουρανού η άνοδος των ποσοστών της τύφλας...
Δεν ήταν αποκάλυψη η αντιστροφή και διαστροφή της ιστορίας, με το "Όχι" της ελληνικής αντίστασης κατά των Γερμανών ναζί, να το επισκιάζει σήμερα το "Ναι" στο ναζισμό, το "ναι" στην ψυχική και φυσική εξόντωση του αδύναμου, το "ναι" στο σκοτάδι, το "ναι" στη βία του ισχυρού. 

Γιατί πολλοί πλέον, έχουν μπερδέψει τα πόδια με το κεφάλι, το αριστερά με το δεξιά, το μικρό με το μεγάλο, το λίγο με το πολύ, το πάνω με το κάτω, το κάτσε με το σήκω, το αστείο με το τραγικό.  

Κάνουν "πλάκα", ή παίρνουν αψήφιστα τη βία που υφίστανται άλλοι, κάνουν "χαβαλέ" με τις γυναίκες που βιάζονται ή κακοποιούνται, τους μετανάστες που τρώνε κλωτσιές στο πρόσωπο, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν στις πλατείες. Ή λένε και "καλά να πάθουν" !!!!!!!!!!

Το παλιό "δε βαριέσαι" που ήταν ο στόχος των μη-βολεψάκηδων μιας άλλης εποχής, έχει αντικατασταθεί από πολύ πιο βαριά "σιγά μωρέ τώρα", ο εκφασισμός του μυαλού έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, η σύγχυση των εννοιών αφόρητη πια... 

Ελάτε στις σχολικές αίθουσες να δείτε τη σύγχυση...
Ελάτε να δείτε τη "Λογική" του Αριστοτέλη να εξευτελίζεται σε δυο τρεις στερεότυπες απαντήσεις. Από το απόλυτα σύνηθες πια,  "μα όχι, εγώ δε μιλούσα, γιατί δεν κάνετε παρατήρηση στον τάδε ή στον δείνα;" μέχρι το "άκου κει να μας πάνε σινεμά για προβολή για την επέτειο της 28ης, τι μαλακίες...", ή και το "αυτό είναι φασιστικό", (ας πούμε το να ζητάς τα αυτονόητα σε ώρα μαθήματος... ή να απαιτείς να έχουν μαζί τους π.χ. ένα στυλό...)
Ελάτε να δείτε όλο και περισσότερα παιδιά να δυσκολεύονται να κατανοήσουν απλές έννοιες, να δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν σωστά ή στρωτά, να δυσκολεύονται να κάνουν διαλόγους της προκοπής.
Όχι, δε λέω ότι γίνονται κάθε μέρα αυτά, ότι γίνονται παντού, λέω ότι όποιος δε βλέπει έγκαιρα τα σημάδια ή εθελοτυφλεί ή είναι ανησυχητικά αργός στη σκέψη. Κι ότι έχει ξεκινήσει καιρό τώρα αυτός ο ξεπεσμός. Ότι η λεγόμενη "σιωπηρή πλειοψηφία" δεν είναι πλέον μόνο σιωπηρή, είναι και ακρωτηριασμένη πνευματικά. Ότι οι κραυγάζοντες βγαίνουν νικητές και οι τσιρίζοντες βγαίνουν από πάνω. Ότι βγαίνω συχνά απ' τα ρούχα μου κι άντε να ξαναμπώ μετά, αφού τόχω ρίξει στο μασούλημα, ως συναισθηματικό υποκατάστατο...

 Ότι πρέπει να βγούμε να το καβούκι μας και να τα πιάσουμε όλα απ' την αρχή, απ' το βου και α, βα.

Πιστεύω από χρόνια ότι μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μου είναι άρρωστοι, βαριά. 
Ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει.
Όταν οδηγείς Ι.Χ. για παράδειγμα, το βλέπεις ξεκάθαρα. Άνθρωποι που περνάνε τα στόπ και τα κόκκινα χωρίς δεύτερη σκέψη, που διπλοπαρκάρουν κλείνοντάς σε χωρίς να τους καίγεται καρφί αν σ' εμποδίζουν εσένα να ξεπαρκάρεις να φύγεις να πας σε κάποια δουλειά που ίσως ναναι και επείγουσα, και όλοι αυτοί να σε βρίζουν ως άλλοι Παναγιώταροι αν διανοηθείς να τους πεις κουβέντα, αν τους πεις π.χ "ένα συγγνώμη δε θα έβλαπτε", να γυρνάν και να σου λένε με κακία "είμαι αγενής, θες τίποτα;" άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, (πιο συχνά όμως άντρες, απέναντι σε γυναίκες) και άλλα πολλά παρόμοια. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό; Όχι βέβαια μόνο με κείμενα σαν αυτό εδώ....

Όχι. Δε θα σταματήσω να βλέπω, να παρατηρώ, να λέω τη γνώμη μου, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να συζητάω, να προσπαθώ να βρω ένα χώρο που να με καλύπτει ιδεολογικά, συναισθηματικά, να μου προσφέρει την ευκαιρία να κάνω κι εγώ κάτι, να συνεισφέρω, κάπως, όσο μπορώ, αν μπορώ, να αρνούμαι την τύφλα, να αρνούμαι την αδικία. 

Είδαμε αυτές τις μέρες στην κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ "Τα μυστικά τετράδια της Νυρεμβέργης". Το βρήκα από τα πιο ενδιαφέροντα του είδους, κακώς δεν το είχα δει μέχρι τώρα. Ένας νέος στην ηλικία ψυχίατρος, είχε πάρει συνεντεύξεις από τον Γκέριγκ, τον Ρούντολφ Χες,(Ες), τον Στράιχερ, τον Φρανκ,, όσο διαρκούσε η δίκη.

http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3384506&chid=8

Προκύπτει το ερώτημα: Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι;; Παράφρονες; ; Μοχθηροί; 

Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ανήκαν σε ένα προβληματικό, ελλειμματικό είδος  οργανισμού. Ανάπηροι. Ανάπηροι, περίπου όπως λέμε, "συναισθηματικά ανάπηρος", αλλά σε πολύ πιο βαριά, παθολογική μορφή.

Σα να τους έλειπε ένα βασικό συστατικό για να μπορούν να ενταχθούν στους "ζωντανούς οργανισμούς" Δε λέω αποκλειστικά στο ανθρώπινο είδος, γιατί τα ζώα το έχουν το συστατικό αυτό. Μπορείς να το πεις και "Empathy".  (Υπάρχει και παλιότερη ανάρτηση εδώ στο Βιβλιόσπι(ρ)το μ' αυτόν τον τίτλο, και μ' ένα καταπληκτικό βιντεάκι). Αντιδάνειο από το δικό μας "εμπάθεια" που είναι κάτι σαν μένος, φανατισμός. Στα αγγλικά έχει τελείως άλλη έννοια, σημαίνει την "ενσυναίσθηση", την ικανότητα να πονάς τον άλλον...

Ένα πολύ καλό κείμενο, -υπάρχει πληθώρα τέτοιων πια, τι να πρωτοδιαλέξεις;- που έχει επίσης να κάνει με λέξεις, και ιδιαίτερα το λεξιλόγιο και το είδος του αστείου που αντιλαμβάνονται οι φασιστο-ειδείς είναι και αυτό του Σαραντάκου, από το 

http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/12/xytirio/

που το έγραψε με αφορμή τον.. λαλίστατο παναγιώταρο και τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο. 

Λέει εκτός των άλλων ο Σαραντάκος:

" .....Να κάνω μια παρένθεση. Το υβρεολόγιο του Παναγιώταρου, εκτός από την απέχθεια που προκαλεί, είναι και ενδεικτικό: μας θυμίζει ότι μερικοί, τέλος πάντων, άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο παρά μόνο μέσα από σεξουαλικούς όρους και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές που παραπέμπουν σε χρήση του σεξ ως μέσου τιμωρίας και ταπείνωσης. Και δεν είναι βέβαια κάποια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Όχι συμπτωματικά, ο ευπρεπής της συμμορίας, ο βουλευτής επικρατείας Χρ. Παππάς (φοράει και γραβάτα), έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο σεξιστικά «αστεία»μέσα στην αίθουσα της Βουλής (Το «σας είπε σκάσε, δεν είπε “σκύψε”», προς υπεράσπιση του Κασιδιάρη, και το «Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία … παύση … τοις εκατό» -χιούμορ ίσως αποδεκτό για γυμνασιόπαιδα, αλλά που σε ενήλικες το βρίσκουμε μόνο στις πιο καθυστερημένες και στερημένες αντροπαρέες).

Το θέμα βέβαια δεν είναι η πρεμιέρα που ματαιώθηκε, ούτε αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο.
.............................
Ένα χιλιοειπωμένο ρητό, που έχει καταντήσει πια κλισέ, είναι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Δεν παίρνω θέση ως προς την αλήθεια του ρητού, αναρωτιέμαι όμως αν μας αξίζει αυτό το πράγμα που είδατε στο βιντεάκι -και τι μπορούμε, τι πρέπει να κάνουμε από δω και μπρος. Δεν έχω να προτείνω καμιά σοφία, άλλωστε άλλο άρθρο είχα προετοιμάσει για σήμερα, ευτράπελο εκείνο, και τα γεγονότα με βρήκαν ανέτοιμο, οπότε πρόχειρα έγραψα πέντε σκέψεις στο χαρτί, αλλά θα ήθελα, το ζητήσατε κιόλας μερικοί, να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Μας αξίζει αυτό;......."

Να από τι αποτελείται τελικά ο σκληρός εγκεφαλικός δίσκος μερικών....

Έπειτα, σήμερα μόλις, διάβασα το κείμενο του 'Πιτσιρίκου' στο 

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

που επίσης με ενθουσίασε, περιέχει χίλια δυο απ' αυτά που ήθελα να πω κι εγώ, κι έτσι μ' έβγαλε απ' τον κόπο, -ούτως ή άλλως δε φτάνω το ύφος του στο γράψιμο, αλλά πού θα πάει, μια μέρα θ' αποκτήσω κι εγώ το δικό μου ύφος και το δικό μου "φανατικό" κοινό. Μόνο μη σπρώχνεστε, χωρίς βίαια σκουντήγματα, δεν έχω λεφτά για αποκατάσταση θυμάτων θαυμαστικού φανατισμού. 

Εφ' όσον μιλούσα για μαθητές στην αρχή, θέλω οπωσδήποτε για κλείσιμο να αντιγράψω εδώ το κείμενο που κυκλοφόρησε από το ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, σαν ένα δείγμα γραφής και σκέψης εφήβων που μου προσφέρει τεράστια παρηγοριά στην απαισιοδοξία των ημερών, που μου ξαναγεννά την διάθεση να μιλήσω, να επικοινωνήσω, αφού υπάρχουν ακόμα αυτιά ζωντανά, μυαλά ζωντανά, νέοι άνθρωποι αλώβητοι απ' το σκοταδισμό των ιδεών και την ψευτοευκολία της τεχνολογίας. Ένα κείμενο, από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει πρόσφατα. ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ. Και το εννοώ:

Πώς κέρδισα ένα φασίστα
Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά,πέντε γειτονιές παρακάτω.Την άλλη μέρα στο σχολείο ,ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου ,που οι γονείς του είναι μετανάστες.Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ,μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμιά άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων ,πλούσιοι,μεσαίοι,φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν,εξαπατούν,φοροδιαφεύγουν,βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ'το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ'αυτούς κλέβουν ,σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες ,όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία,για να μην φορολογηθούν.Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί .Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη ,αλλά αδυναμία .Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό .Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ'τα έργα των αρχαίων Ελλήνων .Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια,αλλά με πράξεις.Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα ,οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι,οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες,μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών,πήρανε όπλα και λεφτά ,φόρεσαν κουκούλες ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο .Η Ελένη η συμμαθήτρια μου,είναι φωνακλού και τα " χώνει " , η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα .Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια ,αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι,έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας ,γιατί είναι από την Αφρική.Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή

Κι έτσι,έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.Μισούν και χτυπούν τους ξένους ,τις γυναίκες ,τους ομοφυλόφιλους,τους μορφωμένους ,τους δημοκράτες,τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ'έχουν κερδίσει ,έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι,πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα,ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ :ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

Έχει ο καιρός γυρίσματα κι η γλώσσα μας χαρίσματα

Αφιερωμένο στους χαλεπ-ρ-ούς καιρούς, στους ερίζοντες συμπατριώτες, 

στον κακό μας τον καιρό (Μάρτης μήνας με ψοφόκρυο και χωρίς θέρμανση), 

στη μαύρη κι άραχνη διάθεση, στον -μοναδικό- υποψήφιο αρχηγό του παΣΟΚ,  

στο πολύτιμο περιεχόμενο της λεκάνης του βε-σε της μεσογείου, -μαζί με το πετρέλαιο- 

και τέλος, σε όσους συμπαθώ και σε όσους με ...κατανοούν. 

Το απόσκατο

"Shit" is what I said!
(Σκατά εκπαίδευση...)

Το “σκατό”, είναι απτό. Μυρωδάτο και ορατό.

Μα το “απόσκατο”; -που λέει το ρητό;;;

Κρύβει μήπως κάποιο νόημα σοφό;

Δε θα έλεγα πως είμαι και η Σαπφώ,

μα την ποίηση των λέξεων τη βλέπω, τη μυρίζω.

Κι αν για κάποια ίσως κάτι δε γνωρίζω,

λεξικά ξεκοκαλίζω,

το μυαλό μου όλο βουρλίζω

τα κιτάπια ξεψαχνίζω

και σε κύκλους φιλολόγων τριγυρίζω.

Την απάντηση δε βρήκα πουθενά

για το “απόσκατο” ως έννοια, ουδεμία αναφορά.

κάποιο πέπλο μυστηρίου το τυλίγει!

Η αναζήτηση του βάθους του μου φέρνει ρίγη!

Είναι τόσοι οι στεναγμοί από αυτούς που το προφέρουν

κι όμως, το κρυφό του νόημα, υποθέτω δεν το ξέρουν

Έτσι, υφαίνω σταδιακά μια θεωρία

που θα λύσει κάθε γρίφο και απορία:

Είναι η ΓΛΩΣΣΑ κάποιο είδος… “αραχναίο”

με λεπτούς ιστούς σιέλου και με σχέδιο τυχαίο.

Το τυχαίο δε σημαίνει και φτιαγμένο άνευ κρίσης

δεν υφαίνει τη δομή της με υλικά της μίας χρήσης.

Τουναντίον. Βάζει ενδιάμεσα και δόκανα, καλά μασκαρεμένα

Λέξεις άσχετες, ατάραχες, σα βρέφη ταϊσμένα

που φαντάζουν απονήρευτες, ανήξερες κι αθώες

μα κατέχουνε τις γνώσεις πώς να βγαίνουν πάντα σώες

πώς να εμπαίζουν επιστήμονες ποζάροντας ναζιάρικα

πώς να εκφράζουν το ανέκφραστο με κόλπα παιχνιδιάρικα.

Αποκρύπτουν τις πηγές τους, αποπαίρνουν τους κριτές,

αποκόβονται απ' τις άλλες, αποφεύγουν ποιητές.

Δε θα βρεις στα “λόγια” κείμενα το απόσκατο.

Δεν υπάρχει σε ελεγείες, τραγωδίες,

έπη, ωδές, ή ραψωδίες.

Μα εννοείται πως δεν είναι ανυπόστατο!

Επιλέγει για φιλίες, όχι πλάσματα αιθέρια

μα τα γήινα, τα ακατάβλητα, τα στέρεα, (ίσως κι ορισμένα αέρια).

Έχει στέκια, προτιμήσεις, είναι απλώς εκλεκτικό.

Κάνει πάντοτε παρέα μοναχά με το σκατό.

κλοπιΦράιτ τζμκτ 2011

Διάλογος (...που λέει ο λόγος) και Γλώσσα.

Μη μιλάτε
όταν διακόπτω !!

Επειδή το θέμα παραείναι σημαντικό κατά τη γνώμη μας και Γλώσσα δεν είναι μόνο αυτό που λέμε, γονείς και καθηγητές, "Μη μου βγάζεις γλώσσα εμένα" κι επειδή σωστός διάλογος σημαίνει και ενδιαφέρον, αντίληψη, προσανατολισμός σε  κάποιο συμπέρασμα, για να δούμε κάποια πράγματα..
Κάποιος επώνυμος  συμπατριώτης μας, δε θυμάμαι ποιος, είχε πει για το… φαινόμενο «Σύγχρονος Έλληνας» (Δεν εξαιρούμε τις γυναίκες, η γλώσσα φταίει).

«Οι Έλληνες είναι της υπερβολής. Δεν έχουν μάθει να διασταυρώνουν γνώμες, να το ψάχνουν πριν εκφέρουν γνώμη. Εκφέρουν γνώμη έντονα για κάτι, μετά όμως ξεχνάνε το θέμα…..»  

 Εδώ εμείς ρωτάμε:

Τι έγινε εκείνο το «Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»;;  

Ή το άλλο, πώς το λέγανε, πάει καιρός τώρα.. το «Παν μέτρον άριστον»;;;;

...Είναι ικανοί οι  σύγχρονοι  Έλληνες να κάνουν διάλογο; Έχετε παρατηρήσει συζητήσεις σε παρέες, -όλων των ηλικιών- και σε συνελεύσεις και φυσικά και  στα τηλεπαράθυρα, όπου  συγχρόνως όλοι μαζί φωνάζουν και δεν ακούνε ποτέ πραγματικά τις γνώμες των υπολοίπων; Η, κάνουν πως ακούν και ανυπομονούν να έρθει η σειρά τους. . Αλλά ζορίζονται. Πολύ. Το βλέπεις.

Για να ρίξουμε μια ματιά σε αυτά τα αποσπάσματα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην  Καθημερινή της 18/11/2007, του Παντελη Μπουκαλα, με τίτλο,

"Οι μαθητές, η γλώσσα και οι δάσκαλοί της"
(οι υπογραμμίσεις δικές μας):

 <<...Ως έρευνες δεν είναι, βέβαια, λογικό να εννοηθούν ούτε τα τηλεοπτικής κατανάλωσης συμπιλήματα που σερβίρονται με την ευκαιρία κάποιας εθνικής γιορτής, οπότε η κάμερα, περιφερόμενη σε καφετέριες ή άλλα νεανικά στέκια, ελέγχει με ανοίκεια αυστηρότητα τις ιστορικές γνώσεις των εφήβων, επιλέγοντας να παρουσιάσει αποκλειστικά τις κραυγαλέα άστοχες απαντήσεις που θα κάνουν ντόρο στο δελτίο των οκτώ.

Αλλά και μόνο η προσβολή που νιώθει ένας πιτσιρικάς στην ερώτηση ενός ελάχιστα μεγαλύτερού του καμερανθρώπου αν ξέρει «τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου ή την 25η Μαρτίου», τον ωθεί, από θυμό ή από αυτοσεβασμό, στο ψεύδος, στο κατάφωρο και προκλητικό ψεύδος. 

«Την 28η Οκτωβρίου; Μα, γιορτάζουμε την Επανάσταση του ’21, τι άλλο;», απαντά πειρακτικά, αφού ο πειραγμένος πειράζει κι αυτός με τη σειρά του για να πάρει πίσω το αίμα του ή το πνεύμα του. Κι ύστερα εμείς, οι μεγάλοι, παίρνουμε τοις μετρητοίς τα παγιδευτικά ευφυολογήματα και τα εσκεμμένα λάθη κι αρχίζουμε τους γόους, πάει το έθνος, πάει και το γένος μας. Και φωνάζουμε τον Θεσσαλονίκης Ανθιμο, τον επίσης Θεσσαλονίκης (αλλά και Κορώνειας) κ. Ψωμιάδη, τον κ. Καρατζαφέρη και τους λοιπούς επαγρυπνούντες εθνοφύλακες να σύρουν το μοιρολόι της ευκολίας από τηλεοράσεως.

Για τα «φτωχά ελληνικά» των μαθητών ή των Ελλήνων εν γένει, οι αξιόπιστες έρευνες είναι πολύ λιγότερες απ’ όσες θέλουν να πιστεύουν πως είναι όσοι έχουν ούτως ή άλλως αποφασίσει πως η γλώσσα μας μετράει τη ζωή που της απομένει και τη βρίσκει ελάχιστη ή πως η λεξιπενία είναι παιδική νόσος πολύ συχνότερη και από την οστρακιά ή την ανεμοβλογιά, και πάντως ανίατη.

Η έρευνα του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας, νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου εποπτευόμενου από τον υπουργό Παιδείας, η οποία παρουσιάστηκε εκτενώς από την Ελενα Καρανάτση στην «Καθημερινή» της 10ης Νοεμβρίου 2007, δίνει λαβή για σκέψεις, όχι για αναθέματα.

... τέσσερις καθηγήτριες, λοιπόν, που αποτελούν την ομάδα του ΚΕΕ για τη γλώσσα, ερεύνησαν και μελέτησαν τα γραπτά 884 μαθητών της Α΄ Λυκείου σε τριάντα λύκεια όλης της χώρας. Δίχως να καταδικάζουν τους μαθητές, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι σχολικές εκθέσεις βαρύνονται από κενά και αδυναμίες, λογικά άλματα, αντιφάσεις, ατεκμηρίωτα συμπεράσματα, άστοχη επιλογή λεξιλογίου καθώς και λάθη συντακτικά, ορθογραφικά και στίξης.

...Είναι αμέτρητες φορές προτιμότερο ένα μαθητικό κείμενο θερμό, με όλα τα ορθογραφικά λάθη και τους πιθανούς σολοικισμούς του, γιατί στις δικές του αράδες ελευθερώνεται και αληθεύει και το μυαλό και η ψυχή ενός παιδιού, παρά ένα κείμενο σιδερωμένο, ατσαλάκωτο, ψυχρό, με εξαναγκαστικά αφανισμένο τον προσωπικό τόνο, τον προσωπικό χαρακτήρα δηλαδή. Το απρόσωπο κείμενο, έτσι όπως σπεύδει να συμμορφωθεί στο έτοιμο και ανελαστικό σχήμα των φροντιστηριακών «εκθεσαρίων» και να αντιγράψει τη «λογική» και την τεχνική τους, μπορεί να αποφέρει περισσότερους βαθμούς, τίποτε άλλο όμως δεν μας μαθαίνει για τον μαθητή παρά ότι είναι ικανός να παπαγαλίζει και συνταγές επιτυχημένης έκθεσης εκτός από τύπους των μαθηματικών, χημικές εξισώσεις και τους αρχικούς χρόνους του τυγχάνω. Αλλά υποτίθεται ότι οφείλουμε κι εμείς οι μεγάλοι, διδάσκοντες, γονείς, γραφειοκράτες της εκπαίδευσης, να μαθαίνουμε από τον μαθητή.

Αν κρίνουμε πάντως από τη φοβερή ισχύ της τηλεόρασης, και κατά δεύτερο λόγο του ραδιοφώνου, είμαστε ακόμα στον αστερισμό της προφορικότητας, και μάλιστα μιας προφορικότητας στρεβλής και στρεβλωτικής που ωστόσο λειτουργεί σαν μέγας παιδαγωγός και σαν γλωσσικό παράδειγμα, υποκαθιστώντας το σχολείο.

Αίφνης τα ερευνηθέντα μαθητικά κείμενα επικρίνονται επειδή τους λείπει η λογική αλληλουχία αφενός (αυτή θεωρείται η «κυριότερη ασθένειά τους»), τα επιχειρήματα αφετέρου. 

Με τα ίδια ακριβώς κριτήρια, τα «γραπτά» που παραδίδουν κάθε μέρα τα κανάλια, από το πρωί κι ως τα βαθιά μεσάνυχτα, θα έπρεπε να κοκκινίζονται και να μηδενίζονται, γιατί εκεί πια (στα παράθυρα και στα στρογγυλά τραπέζια των αντεγκλήσεων) το μοναδικό επιχείρημα είναι ο θόρυβος, η δε λογική αλληλουχία στους στοχασμούς των ρητόρων είναι τόσο ευδιάκριτη όσο και το Καϊμακτσαλάν από το Ρέθυμνο>>

Εμείς έχουμε επίσης και μια... υποψία (από καιρό) ότι στην Ελλάδα ο κόσμος τα έχει παίξει, έχει μπερδέψει προτεραιότητες, αξίες, έννοιες... (Τι να φταίει γιατρέ μου;; Περίπλοκο..)

Για τους μαθητές που δε θέλουν να μοιάσουν στο "γουρουνάκι" της φωτογραφίας: 
Θέλετε να στρώσετε λίγο τα Ελληνικά σας και τη Σκέψη σας; 
(Ορίστε, ευκαιρία και πάλι να διαφημιστεί η χρησιμότητα του Βιβλιόσπι(ρ)του)

Κοιτάξτε στην κατηγορία "Γλώσσα" (απο 400 έως 499) ή επίσης σε διάφορα δοκίμια στην κατηγορία "Φιλολογικά" (απο 800 έως 899), ή και στα 100-199. Και φυσικά, τα μυθιστορήματα και διηγήματα, που έχουν ευεργετικά αποτελέσματα, που... κτώνται, χωρίς κόπο!
Ή βέβαια, απλώς ρωτήστε την υπεύθυνη...

Λέξεις...

Οι λέξεις μου ηχούν περίεργα

Δε μιλώ για το πικρό χνώτο της συντριβής

Μιλώ για το αγέλαστο μειδίαμα της άρνησης.

Γι αυτό μιλώ. Και για το αλύγιστο. Για το άκαμπτο.

Για το ύστατο.

Κι αν οι λέξεις μου ηχούν περίεργα

σαν πένθιμη βοή από το παρελθόν της ήττας

είναι γιατί δε βρίσκουν μουσικές εξαγνισμού

δε βρίσκουν τη δροσιά της ροής

την υφή των φύλλων

το νανούρισμα μελωδιών από δάση υγρά αγκαλιών μεγάλων

Δε βρίσκουν τη θαλπωρή του ξύλου

ούτε την ευπρόσδεκτη ομίχλη της στέρεης λήθης.

Τέλος σχολικής χρονιάς και απολογισμός Βιβλιόσπι(ρ)του

Το 2009-2010 πέρασε σα ριπή αέρος. Περίεργη αίσθηση… Ο Σεπτέμβριος ξεκίνησε με πολλά σχέδια όπως πάντα, από τα οποία ούτε τα μισά δεν υλοποιήθηκαν, όπως πάντα, το Πάσχα ήρθε νωρίς, οι υπουργικές εξαγγελίες ξέχασαν εξ ολοκλήρου τις σχολικές βιβλιοθήκες, -πρωτότυπο!- αλλά δεν παρέλειψαν να προσθέσουν βαρύγδουπες φράσεις στον τίτλο, όπως «Υπουργείο Δια Βίου Μάθησης» (Υ.Δ.Β.Μ., κι όποιος μπορεί ας το προφέρει). Επίσης προσωπικά κωλύματα πήγαν και μένα πίσω ως υπεύθυνη του Βιβλιόσπι(ρ)του και δεν αξιώθηκα να βάλω σε εφαρμογή κάποιες ιδέες, ενώ για άλλες, που χρειάζονται συνεργασίες οπωσδήποτε, δεν βρέθηκαν τα πρόσωπα. Το γενικό κλίμα εξ άλλου κάθε άλλο παρά διάθεση για δημιουργικότητα δεν ενέπνεε. Οι μαθητές χαμένοι κάπου ανάμεσα στο facebook και τις εξεταστικές, οι καθηγητές δεν ξέρω πού, ή διστάζω να καταλήξω, η Ελλάδα γενικώς χειρότερα από κάθε χώρα στην επαφή με αναγνώσματα κάθε είδους, από εφημερίδες και βιβλία μέχρι ανακοινώσεις σε τοίχους, -αλλά όλο περηφάνεια για το ένδοξο πολιστισμικό παρελθόν!..

Τους πρώτους μήνες, μέχρι το Δεκέμβριο είχαμε τις κλασσικές ετήσιες ξεναγήσεις των τμημάτων της Α΄ γυμνασίου, αλλά και τις ειδικές ξεναγήσεις στο μάθημα της Τεχνολογίας, όπου με αφορμή την εργασία που θα πρέπει να παραδώσουν στο τέλος, εξασκούνται στην αναζήτηση πληροφοριών. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν πώς να αναζητούν κάτι στα ευρετήρια ή στα περιεχόμενα, ούτε βέβαια τη διαφορά τους, πράγματα που στο εξωτερικό τα γνωρίζουν από το δημοτικό. (Γιατί βέβαια εκεί δε νοείται σχολείο χωρίς οργανωμένη βιβλιοθήκη. Αλλά ας μην αρχίσουμε πάλι…Να συνεχίσουμε λέω την ενημέρωση καλύτερα..). Όταν από τον καθηγητή δίνεται έμφαση στο ψάξιμο και σε άλλες πληροφοριακές πηγές εκτός από το διαδίκτυο, μόνο τότε αξιοποιείται το υλικό και εξασκείται και το μάτι εδώ που τα λέμε… Κάποια παιδιά πάντα αποκτούν τη δεξιότητα αυτή πιο γρήγορα και μετά αναλαμβάνουν να εκπαιδεύσουν και άλλους. Αυτή είναι συνήθως από τις πιο απολαυστικές διαδικασίες για εμάς που παρατηρούμε (εμένα και την καθηγήτρια..)

Οι δανεισμοί βιβλίων και οι εγγραφές, αυξήθηκαν κατακόρυφα στο ένα από τα δύο γυμνάσια, ενώ έπεσαν αισθητά στα λύκεια. Αντίθετα με πέρσι, όπου ιδιαίτερα από το ένα λύκειο οι μαθητές άρχισαν να καταφθάνουν ο ένας μετά τον άλλο, με τη μέθοδο Ράδιο-Αρβύλα, παρ’ ότι στο συγκεκριμένο σχολείο οι καθηγητές δε δείχνουν και ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι αυτό το χώρο. (Να’ λεγες βρε παιδί μου ότι ήταν άτομα άλλου κλάδου, πχ. οικοδομικά, οικονομικά, να το καταλάβω. Αυτό όμως το πράγμα με συναδέλφους μου που δεν πατούν σε μια βιβλιοθήκη, ποτέ δε θα το κατανοήσω και ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων αν είναι δική μου αδυναμία). Τέλος πάντων, για να επανέλθω στην τάξη (του μυαλού μου) και καθώς έλεγα για τα λύκεια, αυτές οι απότομες αυξομειώσεις πάλι είναι άλλο αξιοπερίεργο φαινόμενο. Μπορεί και να είναι η εφηβεία, ποιος ξέρει…
Από την άλλη έχουμε κάποιους γενναίους βιβλιοφάγους που μας βοηθούν ιδιαίτερα και με τις προτάσεις τους. Μας λένε τη γνώμη τους για βιβλία που δανείζονται ή για άλλα που έχουν διαβάσει, ή μας τη γράφουν στο ειδικό ντοσιέ «άρωμα βιβλίου, άρωμα σχολείου» το οποίο προορίζεται για πάσης φύσεως ελεύθερα σχόλια. -Βρίσκεται μονίμως ξαπλωμένο στο μπροστινό στρογγυλό τραπέζι-.

Σε διαγωνισμό γραφής που διοργανώθηκε από πολιτιστικό σύλλογο του Γαλατσίου διακρίθηκαν μαθητές μας, ανάμεσα τους και μαθητής της Α΄ Γυμνασίου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή είχε γίνει θαμώνας του Βιβλιόσπι(ρ)του και στο τέλος μας δώρισε με αφιέρωση το διήγημα-παραμύθι για το οποίο κέρδισε το βραβείο. Τίτλος, «Το δίλημμα του ιππότη». Αδιαμφισβήτητο ταλεντάκι, γραφή πλούσια, σωστή, ευφάνταστη, χειρισμός της πλοκής αναπάντεχα επιδέξιος για μια τέτοια ηλικία. Και το όνομα αυτού, Γιώργος Κοντογεωργίου. Αν συνεχίσει έτσι, και δεν τον φάει η σχολική ρουτίνα και η ελληνική ισοπέδωση, έχουμε να δούμε κι άλλα διαμαντάκια του στο μέλλον!

Εργασίες δεν είδανε τα μάτια μας πολλές φέτος, είτε δεν τους ανέθεταν στα μαθήματα, είτε δεν τις έκαναν, είτε τις έκαναν με το ίντερνετ από το σπίτι. Δε βοήθησε και το γεγονός ότι οι δύο υπολογιστές μας για τους χρήστες ήταν σε κώμα, οπότε ούτε διαδίκτυο υπήρχε, αλλά ούτε και σάλιο για αγορά νέων όπως έλεγε η Σχολική Επιτροπή. Η οποία όμως στο τέλος της χρονιάς μάς αγόρασε επιτέλους έναν καινούριο! Μετά από αιτήματα μου δύο χρόνων. Από Σεπτέμβριο λοιπόν ανοίγουμε –το νέο απόκτημα- και σας περιμένουμε! Φτάνει να μας βάλουν επιτέλους και ADSL!

Από διάφορες δραστηριότητες, το παιχνίδι-διαγωνισμός στην Ελληνική Ιστορία βρίσκεται σε παλιότερη ανάρτηση, να μην τα ξαναλέμε.

Από άλλες επαφές, με διάφορα τμήματα μαθητών, θυμάμαι τώρα αρκετές καλές στιγμές:

Μια από τις πολύ… ζωογόνες ήταν η προσέλευση τμημάτων με τις καθηγήτριες τους, σε χρόνο χαλαρό, όταν δεν πίεζε η ύλη, για να δουν το υλικό μας από την κατηγορία «Τέχνες». Ξεκινήσαμε με κάποιες προβολές έργων σύγχρονων, πρωτότυπων καλλιτεχνών, όπως για παράδειγμα του Julian Beever, που ζωγραφίζει στα πεζοδρόμια εικόνες τρισδιάστατες. Τα παιδιά έμειναν κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα. Όπως εξάλλου κι εγώ όταν είχα πρωτοδεί έργα του (από κάποιο μέηλ που είχα πάρει από φίλη!). Έκτοτε τον είχα ψάξει στο Google, είχα βρει κι άλλα κι είχα φτιάξει μια μικρή συλλογή που τελικά αποδείχτηκε πολύτιμη. Δεν μπορείς να δείχνεις στους μαθητές συνέχεια αρχαία ελληνικά αγάλματα ή Μιχαήλ Άγγελο. Πώς αρχίζει κανείς ν’ αγαπά την τέχνη αν δε νοιώσει θαυμασμό αρχικά; Και πώς να νοιώσει θαυμασμό αν δεν του παρουσιαστούν δημιουργήματα πιο κοντινά στο αντιληπτικό του πεδίο και πιο ευφάνταστα;
Σαν μουσική υπόκρουση είχαμε ορχηστρικά του Χατζιδάκι ή άλλων δικών μας –που επίσης τους ήταν άγνωστοι! – για να μπει και η Μουσική δίπλα στα Εικαστικά και να’ χουν την ευκαιρία σε λίγο χρόνο να γνωρίσουν δημιουργούς από διάφορες Τέχνες.
Στη συνέχεια άνοιξαν βιβλία και λευκώματα τέχνης και έγινε κουβέντα ευχάριστα απρόσμενη, αυθόρμητη, με σχόλια χαριτωμένα και αλληλοανακαλύψεις.
Ένα έργο του Νταλί, από κάποιο ημερολόγιο, κολλημένο στον τοίχο, τους τράβηξε την προσοχή καθώς προσπαθούσαν να βρουν τον διπλό τρόπο ανάγνωσης, το οπτικό παιχνίδι.
Μία διδακτική ώρα δε φτάνει φυσικά ούτε για εισαγωγή στον κόσμο της τέχνης, φτάνει όμως σαν ερέθισμα και είναι πάντα προτιμότερος ο συγκεκριμένος τρόπος από οποιοδήποτε μάθημα υπό μορφή διάλεξης, σαν πρώτο βήμα μετά το κατώφλι. Της τέχνης αλλά και της Βιβλιοθήκης, μιας και πολλά παιδιά δεν το κάνουν το βήμα από μόνα τους, στα διαλείμματα τα κερδίζει η αυλή, οι παρέες, το κυλικείο, κ.ά. (Και είναι φυσικό). Αν δεν τα φέρουν οι διδάσκοντες, για πολλά αργεί πολύ αυτή η πρώτη μέρα γνωριμίας… Καμιά φορά και 5-6 χρόνια!

Παρόμοια επαφή είχαμε με τμήματα που είδαν γενικώς Λευκώματα, μετά από πρωτοβουλία καθηγήτριας. Λευκώματα για φύση κυρίως, αλλά και άλλα. Ήταν χάρμα οφθαλμών να βλέπεις τα παιδιά ανά δύο και τρία να ξεφυλλίζουν πανέμορφες εικόνες, να βγάζουν επιφωνήματα θαυμασμού, να ψάχνουν σε χάρτες διάφορα μέρη που έβλεπαν σε φωτογραφίες, να φωνάζουν στους απέναντι «για δώσε μου τη Σκιάθο» «εσείς έχετε το Καρπενήσι;» να με ρωτάνε πού θα βρουν πληροφορίες για την τάδε κωμόπολη, να ψάχνουν στις εγκυκλοπαίδειες και άλλα πολλά. Κουραζόμουν λίγο με το συνεχές πήγαιν’ έλα, αλλά άξιζε τον κόπο.

Κάποια πράγματα λοιπόν μπορεί να φαίνονται άνευ σημασίας από μια πρώτη ματιά, αλλά τελικά ανοίγουν δρόμους και προσφέρουν ιδέες. Έτσι και κάποια φορά, προς το τέλος της χρονιάς, μια καθηγήτρια που μας ήρθε φέτος και έγινε από τις καλύτερες συνεργάτιδες, έφερε δυο τμήματα που είχαν συμπληρώσει την ύλη και αρνιόντουσαν παραπάνω επαναλήψεις, ή μάθημα οποιουδήποτε είδους. Έπαιξαν λοιπόν ένα επιτραπέζιο, γλωσσικού περιεχομένου. Αν περνούσε εκείνη την ώρα κάποιος έξω από την πόρτα –ευτυχώς η πόρτα βγάζει στην αυλή- θα άκουγε γέλια πολλά, έξυπνες ατάκες και «υψηλές» νότες –κάθε άλλο παρά επιθετικού- ανταγωνισμού. Εγώ τακτοποιούσα κάτι βιβλία στα ράφια και γελούσα κάτω από τα μουστάκια μου που θα είχα αν ήμουν γάτα. Και πάλι αναδείχτηκαν ταλέντα. Και σε πλούτο γλωσσικό αλλά και σε ατάκες. Ωραίες στιγμές!

Ένα πρόγραμμα που είχα από παλιά κατά νου άρχισε να υλοποιείται φέτος σε πειραματική μορφή. Πρόκειται για το «Διαβάζοντας πιο.. άνετα». Μετά από προσωπικές παρατηρήσεις αλλά και ανάγνωση διαφόρων ερευνητικών αποτελεσμάτων που αναφέρουν ξεκάθαρα πτώση στην ικανότητα κατανόησης και γραφής συνεκτικών κειμένων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι εφ’ όσον τα παιδιά συναντούν δυσκολίες ακόμα και στην απλή ανάγνωση μικρών κειμένων, πόσο μάλλον όταν πρόκειται π.χ. για ολόκληρο λογοτεχνικό έργο. Και πώς να σε θέλξει μια γραπτή ιστορία αν σκοντάφτεις από τις πρώτες λέξεις… Επειδή πρόκειται για σοβαρό, τεράστιο θέμα, σκέφτηκα ότι ανάμεσα στα άλλα χρειαζόμαστε ενίσχυση της αναγνωστικής ικανότητας. Και τρόποι υπάρχουν. Το πρότεινα λοιπόν σε φιλολόγους ιδιαίτερα και αρχίσαμε κάποια ραντεβού με τμήματα. Σε όλες τις περιπτώσεις –ακόμα και με τμήμα της Α΄ λυκείου- υπήρξε ικανοποίηση από πλευράς μαθητών, πέρασαν όμορφα, ένιωσαν ότι όντως βοηθήθηκαν σε κάτι. Η διαδικασία δεν ήταν πάντα η ίδια, υπήρχε ευελιξία ανάλογα με τη σύνθεση των μαθητών, με τις ανάγκες τους, ακόμα και με τις εμπνεύσεις της στιγμής. Τονίστηκε βέβαια ότι για να παρατηρηθούν αλλαγές ουσιαστικές θα έπρεπε να υπάρχει συνέχεια, ότι επρόκειτο για μια διαδικασία κατ’ αρχήν συνειδητοποίησης κάποιων πραγμάτων. (Μακάρι η πολιτεία και οι αρμόδιοι να έκαναν αυτή τη δουλειά.. Αλλά ασχολούνται με τη Δια Βίου Αμάθεια και την Υψηλή Τεχνολογία, δεν έχουν χρόνο..). Με λίγα λόγια, οι πρώτες εμπειρίες ήταν ενθαρρυντικές και ευελπιστούμε για του χρόνου, (ο Θεός, οι συνάδελφοι και οι αρμόδιοι αν βάλουν το χέρι τους…). Δεν έχουμε άλλο χώρο εδώ για λεπτομέρειες, ήδη το παρατραβήξαμε. Η συνέχεια σε άλλο επεισόδιο, -όχι, σε άλλη ανάρτηση μάλλον.