Καταλαβαινόμαστε;

Θα σκάσω!

Στο παρελθόν έχω σκεφτεί και γράψει αρκετές φορές για το θέμα. Ίσως και γιατί σκοντάφτω πολύ συχνά σε τοίχους... Μεγάλη ιστορία. Δύσκολη, όταν έχεις κληρονομήσει (;) κάποιες συγκεκριμένες ιδιότητες και τρόπο σκέψης.

Έπεσα πάλι σε τοίχο πρόσφατα, έφαγα τα μούτρα μου, ξανάπεσα σε μαύρες σκέψεις του τύπου "υπάρχουν ελπίδες να βρω ποτέ τρόπους να το διαχειρίζομαι αυτό -μαζί με ένα κάρο άλλες δυσκολίες; Να βρω ανθρώπους που εκπέμπουν και συλλαμβάνουν σε μήκος κύματος κάπως πιο συγγενές με το δικό μου; Ιδιαίτερα όταν μεγαλώνοντας γίνεται όλο και πιο σπάνιο;"

Αποσύρθηκα, ως συνήθως, αναζητώντας τρόπους παρηγοριάς.

Άνοιξα το κινητό που κατά τα άλλα το κατηγορώ για πολλά, κι έπεσα πάνω σε κείμενο με τίτλο «Κουβεντιάζουμε αλλά δε συνεννοούμαστε». 

Το βρήκα εδώ: https://www.lecturesbureau.gr/.../we-chat-but-we-dont.../

Ο Παπανούτσος, τόσα χρόνια μετά, ξεπετάχτηκε με την "Πρακτική Φιλοσοφία" του απ' τα βάθη του παρελθόντος σαν αστραπή φωτός:

Για να παρακολουθήσει ο άλλος τη σκέψη σου και να συλλάβει το σωστό νόημά της, όταν την εκφράζεις προφορικά ή γραπτά, δεν αρκεί να μιλεί την ίδια γλώσσα μαζί σου, αλλά πρέπει και να θέλει και να μπορεί να σε καταλάβει. Αυτή την αλήθεια τη λησμονούμε πολύ συχνά και για τούτο οι σχέσεις μας με τους συμπατριώτες, τους ομότεχνους, τους φίλους, τους συντρόφους της ζωής μας, δυσκολεύονται πολύ περισσότερο από όσο είναι από την ίδια τη φύση των πραγμάτων δύσκολες. Οι άνθρωποι δεν μιλούν, ούτε ακούνε, πάντοτε με την πρόθεση να επικοινωνήσουν με τον όμοιό τους και να συνεννοηθούν μαζί του.

Όπως και κάθε άλλη πράξη τους, έτσι και αυτή έχει πολλά και ποικίλα ελατήρια. Ο λόγος, ο προφορικός ή ο γραπτός, είναι κι αυτός ένα μέσον που το μεταχειρίζεται καθένας για κάποιο σκοπό. Αλλά οι σκοποί είναι πολλοί, και όχι ένας μόνο: η συνεννόηση.

 Έρχεται λ.χ. ένας γνώριμος σου στον κύκλο που σε περιστοιχίζει, σε ακούει να αναπτύσσεις τη γνώμη σου απάνω σε κάποιο θέμα, προσέχει και συ νομίζεις ότι προσπαθεί να καταλάβει τι λες. “Όταν όμως αρχίζει κι αυτός να μιλεί για το ίδιο ζήτημα, ξαφνιάζεσαι- άκουσε, μα δεν κατάλαβε τίποτα απ’ όσα είπες, γιατί αυτός είχε το νου του σε όσα ο ίδιος ήθελε να διατυπώσει ή να προτείνει, άσχετα με τη δική σου τοποθέτηση των πραγμάτων. Κάποιος άλλος λοιπόν είναι ο σκοπός του: να προβάλει τον έαυτό του, να εκθέσει εσένα ή άλλον ομοϊδεάτη σου, να στρέψει προς άλλη κατεύθυνση τη συζήτηση, γιατί άλλα είναι τα δικά του ενδιαφέροντα ή γιατί κάτι άλλο επιδιώκει που αργότερα θα φανεί κ.ο.κ. Το ίδιo πλήθος και η ίδια ποικιλία ελατηρίων μπορεί να υπάρχει και σε σένα που μιλείς- δίνεις την εντύπωση ότι είσαι αποκλειστικά προσηλωμένος στη λογικήν ακολουθία ή στην πραγματική θεμελίωση των Ιδεών που εκθέτεις, είναι όμως πολύ πιθανό να έχεις άλλους σκοπούς: να εντυπωσιάσεις, να επικρίνεις, να ειρωνευτείς, να αποσπάσεις μιαν επιδοκιμασία που σκέπτεσαι κατόπι να την εξαργυρώσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κ.ο.κ.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου απλά και καθαρά τα πράγματα στο διάλογο μεταξύ των ανθρώπων, είτε ο διάλογος αυτός γίνεται με τη συζήτηση είτε αναπτύσσεταιc σιωπηρά, με το διάβασμα λ.χ. ενός άρθρου ή ενός βιβλίου. Στην τελευταία περίπτωση το φαινόμενο είναι ακόμη πιο περίεργο. Τη γνώμη του «άλλου» την έχομε «τυπωμένη» μπροστά μας δεν είναι «φτερωτή», όπως ο προφορικός λόγος, πού όσο καλή μνήμη κι αν έχομε, ποτέ δεν είμαστε βέβαιοι ότι τον έχομε συγκρατήσει με απόλυτη ακρίβεια. Εδώ υπάρχει το ίδιο το ενυπόγραφο «κείμενο», και μπορούμε (αν αμφιβάλλομε) να το διαβάσομε και να το ξαναδιαβάσομε. Εντούτοις…

Κάνετε μόνοι σας το πείραμα σε κύκλο φίλων σας, του ίδιου έστω κοινωνικού στρώματος, της ίδιας ηλικίας, της ίδιας πάνω—κάτω παιδείας. Δώσετε τους να διαβάσουν από κάποιο βιβλίο ένα κεφάλαιο, μία σελίδα, ένα εδάφιο και ρωτήσετέ τους τι κατάλαβαν. Αν τύχει και το θέμα έχει επικαιρότητα ή άμεση σχέση με ζωτικά διαφέροντα του ερωτώμενου, θα δείτε με μεγάλην έκπληξη πόσο οι ερμηνείες πού δίνονται διαφέρουν (κάποτε ριζικά) η μια από την άλλη. Για τον απλούστατο λόγο ότι ή ψυχική τοποθέτηση του καθενός απέναντι στο κείμενο που διάβασε υπήρξε διαφορετική.

Δεν είναι όλοι ικανοί ούτε πρόθυμοι να «αποσπασθούν» από τον εαυτό τους και να «δοθούν» στον κόσμο των ιδεών πού ανοίγεται μπροστά τους, για να συλλάβουν το περιεχόμενο και την αλληλουχία τούς, έτσι όπως ο συγγραφέας τού κειμένου τις παρουσιάζει και τις διευκρινίζει. Οι περισσότεροι, οι πλείστοι «διαβάζουν» μέσα στο ξένο γραπτό τις δικές τους υποθέσεις, προσδοκίες ή υποψίες —τίς δικές τους συμπάθειες ή αντιπάθειες— τις δικές τους αντιλήψεις ή αντιγνωμίες. Αλλίμονο δε αν το όνομα του συγγραφέα είναι «συναισθηματικά χρωματισμένο» μέσα στη συνείδησή τους· τότε οι αποκλίσεις είναι απίθανα μεγάλες. Απορεί κανείς, όταν ακούει τις υποστηριζόμενες ερμηνείες, πώς είναι δυνατόν το ίδιο πράγμα να είναι και άσπρο και μαύρο για την πνευματική όραση υγιών ανθρώπων.

Για να καταλάβεις κάτι που λέγεται ή γράφεται από κάποιον απαιτούνται λοιπόν πολλές προϋποθέσεις. Πρώτα πρέπει όχι μόνο να θέλεις ή μόνο να μπορείς – αλλά ταυτόχρονα και να θέλεις και να μπορείς να καταλάβεις αυτό που ακούς ή διαβάζεις. Γιατί είναι δυνατόν να θέλεις, αλλά να μη μπορείς· όπως είναι δυνατόν να μπορείς, αλλά να μη θέλεις να εννοήσεις. Και τότε φυσικά δεν «καταλαβαίνεις».

Θέλω σημαίνει εδώ ότι εμφορούμαι από την καθαρή πρόθεση να εισδύσω στα λεγόμενα ή γραφόμενα και να συλλάβω το νόημά τους σε συνάρτηση με τη βούληση εκείνου που τα λέγει ή τα γράφει, όχι κατά τη δική μου διάθεση.

Και μπορώ σημαίνει ότι έχω (από μάθηση και ιδιοφυΐα) την ικανότητα να κινούμαι με κάποιαν άνεση μέσα στον κόσμο των εννοιών και των συμβόλων του ανθρώπου που τον ακούω ή τον διαβάζω. Και έτσι κατορθώνω να τον προσεγγίσω πνευματικά από πολύ κοντά, και να κάνω τις ιδέες του ιδέες μου, τα επιχειρήματά του επιχειρήματά μου, τις διακρίσεις του διακρίσεις μου, τις αποχρώσεις του αποχρώσεις μου — και πριν απ’ όλα να κάνω τις λέξεις του λέξεις μου.

Σ’ αυτό το τελευταίο σημείο βρίσκεται ο κόμπος του προβλήματος. Κατά την κοινή αντίληψη, φτάνει να μιλείς των ίδια εθνίκή γλώσσα (π.χ ελληνικά, γαλλικά, ή κινέζικα) μ’ έναν άλλο άνθρωπο, για να συνεννοηθείς μαζί του. Αυτό είναι σωστό μόνο έως ένα βαθμό, και μάλιστα πολύ περιορισμένο. Βεβαίως καταλαβαίνομε τον ομόγλωσσο, αλλά στις πολύ κοινές σχέσεις της ζωής, μέσα σ’ αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα. “Όταν όμως εγκαταλείπει κανείς αυτή την επιφάνεια τότε και αρχίζει να μπαίνει παραμέσα σε κάποιο βάθος, τότε ανακαλύπτει με έκπληξη, με αμηχανία, ακόμη και με τρόμο, ότι οι ίδιες «λέξεις» δεν έχουν για όλους μας το ίδιο “νόημα”, ότι συχνότατα τα “ιδια λέμε” και “άλλα καταλαβαίνομε”. Με αποτέλεσμα ή απόσταση που μας χωρίζει από τους ομοίους μας να γίνεται κάποτε πολύ μεγάλη, αγεφύρωρη. Κουβεντιάζομε, αλλά δεν συνεννοούμαστε …

Πώς συμβαίνει αυτό; Η πλήρης εξήγηση θα μας τραβούσε πολύ μακριά. Θά περιοριστώ σε μια πρόχειρη, αλλά επαρκή. Οι «λέξεις» οποιασδήποτε γλώσσας δεν έχουν ούτε μόνιμο νοηματικό περιεχόμενο, ούτε σταθερό λογικό περίγραμμα. Αλλά είναι κάτι ρευστό και κυμαινόμενο που αποκτά κάποιαν ευστάθεια μόνο όταν καθηλωθεί με την πειθαρχία που συμβατικά επιβάλλει μια ορισμένη χρήση. Για να βεβαιωνόμαστε λοιπόν ποιο είναι το νόημά τους την ώρα που τις ακούμε, πρέπει να κάνομε την αναφορά προς αυτή την ορισμένη χρήση. Οι λέξεις λ.χ. έργο, έλξη, ισορροπία άλλο νόημα έχουν στο στόμα ενός φυσικού, και άλλο όταν τις μεταχειρίζεται ένας ψυχολόγος ή ένας κοινωνιολόγος. —

‘Έπειτα οι λέξεις ως φορείς εννοιών φορτίζονται διανοητικά και συναισθηματικά μέσα στον ψυχικό κόσμο του καθενός ανάλογα με τη μόρφωση, την πείρα της ζωής, το χαραχτήρα του. Και για τούτο οι ίδιες λέξεις ηχούν μέσα μας διαφορετικά επειδή πέφτουν και χτυπούν απάνω σε διαφορετικό μέταλλο. Άλλα λ.γ . πράγματα νιώθω εγώ, όταν ακούω ή γράφω τις λέξεις αγάπη, πίστη, τιμή, κι άλλα εσείς, γιατί δεν έχομε όλοι την ίδια σύσταση ψυχής, τις ίδιες εμπειρίες, τον ίδιο διανοητικό και συναισθηματικό κόσμο. Θα έλεγα με μιαν αλληγορία: άλλους αρμονικούς διεγείρουν μέσα μου αυτές οι λέξεις, και άλλους μέσα σας, γιατί το δικό μου ψυχικό όργανο (όπως είναι από φυσικού του και όπως διαμορφώθηκε από την ανατροφή που πήρα, από τον τρόπο και τις περιπέτειες της ζωής μου, από τη μόρφωσή μου κ.τ.λ.) είναι διαφορετικό από το δικό σας. Και οι αρμονικοί εδώ δεν δίνουν στον τόνο απλώς μίαν άλλη απόχρωση, όπως συμβαίνει στη Μουσική, αλλά είναι ικανοί να αλλάξουν κάποτε το ίδιο το ποιόν του.

Τα συμπεράσματα απ’ αυτή τη σύντομη ανάλυση αφήνω τον αναγνώστη να τα βγάλει μόνος του. Είναι πολλά και σοβαρά. Το σπουδαιότερο, νομίζω, θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: Είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη η επαρκής, και ίσως αδύνατη, εντελώς αδύνατη η πλήρης συνεννόηση με τούς ομοίους μας, γιατί οι άνθρωποι δεν μοιάζουν ο ένας με τον άλλο σαν δύο σταγόνες νερού, ακόμη και όταν ανήκουν στον ίδιο λαό, στην ίδια γενεά, στην ίδια κοινωνική τάξη, στο ίδιο μορφωτικό επίπεδο. Ο καθένας έχει το δικό του μέταλλο ψυχής, το δικό του διανοητικό και συναισθηματικό βάθος. Ας μιλούν λοιπόν την ίδια γλώσσα, ας μεταχειρίζονται τις ίδιες λέξεις — δεν καταλαβαινουν εντελώς ο ένας τον άλλο.

Μόνον όταν συμπέσει δύο όργανα να βρεθούν πνευματικά και αισθηματικά συντονισμένα με ακρίβεια απόλυτη —πράγμα πολύ, πάρα πολύ σπάνιο— τότε η μεταξύ τους συνεννόηση μπορεί να είναι πλήρης. Και τη χαίρονται σα μιαν ευλογία που δεν την περίμεναν. Όμως των κοινών ανθρώπων η μοίρα δεν είναι αυτή: ακόμη και κοντά, πολύ κοντά ο ένας προς τον άλλο ζουν και πεθαίνουν χωρίς ποτέ να «συνεννοηθούν» εντελώς.

Ready for a laugh?

Ready for a laugh

I have waited long enough

now I’m ready for a laugh

Can you help me have some fun?

can you make a joke, a pun?

I am not your other half

you forgot how to laugh

 

Can I make you laugh at all?

shall I lose my step and fall

as I walk along the hall?

Would you rather see me cry? 

you have changed, don’t know why

so perhaps that’s a goodbye

I will spread my wings and fly

 

I have waited long enough

now I’m ready for a laugh

©ΤΖΑΜκαιΚΑΤ/ω

Έχει ο καιρός γυρίσματα κι η γλώσσα μας χαρίσματα

Αφιερωμένο στους χαλεπ-ρ-ούς καιρούς, στους ερίζοντες συμπατριώτες, 

στον κακό μας τον καιρό (Μάρτης μήνας με ψοφόκρυο και χωρίς θέρμανση), 

στη μαύρη κι άραχνη διάθεση, στον -μοναδικό- υποψήφιο αρχηγό του παΣΟΚ,  

στο πολύτιμο περιεχόμενο της λεκάνης του βε-σε της μεσογείου, -μαζί με το πετρέλαιο- 

και τέλος, σε όσους συμπαθώ και σε όσους με ...κατανοούν. 

Το απόσκατο

"Shit" is what I said!
(Σκατά εκπαίδευση...)

Το “σκατό”, είναι απτό. Μυρωδάτο και ορατό.

Μα το “απόσκατο”; -που λέει το ρητό;;;

Κρύβει μήπως κάποιο νόημα σοφό;

Δε θα έλεγα πως είμαι και η Σαπφώ,

μα την ποίηση των λέξεων τη βλέπω, τη μυρίζω.

Κι αν για κάποια ίσως κάτι δε γνωρίζω,

λεξικά ξεκοκαλίζω,

το μυαλό μου όλο βουρλίζω

τα κιτάπια ξεψαχνίζω

και σε κύκλους φιλολόγων τριγυρίζω.

Την απάντηση δε βρήκα πουθενά

για το “απόσκατο” ως έννοια, ουδεμία αναφορά.

κάποιο πέπλο μυστηρίου το τυλίγει!

Η αναζήτηση του βάθους του μου φέρνει ρίγη!

Είναι τόσοι οι στεναγμοί από αυτούς που το προφέρουν

κι όμως, το κρυφό του νόημα, υποθέτω δεν το ξέρουν

Έτσι, υφαίνω σταδιακά μια θεωρία

που θα λύσει κάθε γρίφο και απορία:

Είναι η ΓΛΩΣΣΑ κάποιο είδος… “αραχναίο”

με λεπτούς ιστούς σιέλου και με σχέδιο τυχαίο.

Το τυχαίο δε σημαίνει και φτιαγμένο άνευ κρίσης

δεν υφαίνει τη δομή της με υλικά της μίας χρήσης.

Τουναντίον. Βάζει ενδιάμεσα και δόκανα, καλά μασκαρεμένα

Λέξεις άσχετες, ατάραχες, σα βρέφη ταϊσμένα

που φαντάζουν απονήρευτες, ανήξερες κι αθώες

μα κατέχουνε τις γνώσεις πώς να βγαίνουν πάντα σώες

πώς να εμπαίζουν επιστήμονες ποζάροντας ναζιάρικα

πώς να εκφράζουν το ανέκφραστο με κόλπα παιχνιδιάρικα.

Αποκρύπτουν τις πηγές τους, αποπαίρνουν τους κριτές,

αποκόβονται απ' τις άλλες, αποφεύγουν ποιητές.

Δε θα βρεις στα “λόγια” κείμενα το απόσκατο.

Δεν υπάρχει σε ελεγείες, τραγωδίες,

έπη, ωδές, ή ραψωδίες.

Μα εννοείται πως δεν είναι ανυπόστατο!

Επιλέγει για φιλίες, όχι πλάσματα αιθέρια

μα τα γήινα, τα ακατάβλητα, τα στέρεα, (ίσως κι ορισμένα αέρια).

Έχει στέκια, προτιμήσεις, είναι απλώς εκλεκτικό.

Κάνει πάντοτε παρέα μοναχά με το σκατό.

κλοπιΦράιτ τζμκτ 2011

Συνέντευξη σαν.. 4ετής Απολογισμός!

Συνέντευξη … Αμφίδρομη

Ερωτήσεις από μαθητές του 39 Γυμν. στην υπεύθυνη της Σ.Β. και.. Αντίστροφα

Κάποια μέρα, σε ένα κενό τους, κάποια παιδιά άρχισαν τελείως ξαφνικά έναν βομβαρδισμό ερωτήσεων. Κάποια στιγμή είπα «τι σας έπιασε, νιώθω λες και δίνω συνέντευξη..». Έτσι τελικά αποφασίσαμε να την κάνουμε όντως … συνέντευξη, αλλά να μπουν κι αυτοί με τη σειρά τους στο ρόλο του … συνεντευξιαζόμενου και να τη δημοσιεύσουμε στο μπλογκ μας.

 Συμπίπτει τυχαία και με το κλείσιμο της 4ετίας σε αυτή τη θέση, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία για .. εσωτερικό (μου) απολογισμό. Ευχαριστώ τα παιδιά γι αυτή την ευκαιρία. (Οι συμπτώσεις πάντα με γοητεύουν…)

 Ορίστε λοιπόν το αποτέλεσμα:

1)                Σας αρέσει το επάγγελμα που κάνετε;

--Πολύ. Όσο περνούν τα χρόνια, αντί να με κουράζει, το βρίσκω όλο και πιο ενδιαφέρον. Για μένα είναι η ιδανική δουλειά, συνδυάζει δημιουργικότητα, επέκταση της γνώσης,  επαφή με εφήβους, (που είναι πάντα τονωτική), δυνατότητα πρωτοβουλιών, χίλια δυό..

2)                Πόσα χρόνια εργάζεστε στην βιβλιοθήκη;

--Σε αυτήν εδώ, τέσσερα.

3)         Εργαστήκατε παλιότερα ως  υπεύθυνη βιβλιοθήκης σε άλλα σχολεία;

--Ναι, η πρώτη φορά ήταν σε ένα χωριουδάκι στη Β. Εύβοια, όταν ξεκίνησε ο θεσμός των Σχ. Βιβλιοθηκών. Ήμουν καθηγήτρια Αγγλικών εκεί, δούλεψα για ένα χρόνο στη βιβλιοθήκη, την έστησα από την αρχή. Μετά μετατέθηκα στην Αθήνα και συνέχισα για 6 χρόνια στη Βιβλιοθήκη του 24^ου Γυμνασίου και Λυκείου στο Πολύγωνο, και στη  συνέχεια εδώ, στην Κυψέλη, από το Νοέμβριο του 2007 μέχρι τώρα.

4)        Τι έχετε σπουδάσει;

--Αγγλική Φιλολογία

5)         Τι έχετε κερδίσει από την δουλειά σας;

--Από χρήματα τίποτα σπουδαίο! Με το μισθό του εκπαιδευτικού δεν πας μακριά. Αστειεύομαι, άλλο είναι το ερώτημά σας… Αν λέγατε βέβαια «τι έχετε αποκομίσει», θα ακουγόταν πολύ μεγαλίστικο, οπότε καλά το θέσατε. Ναι, έχω κερδίσει πολλά και ανεκτίμητα πράγματα. Θα τα πω σιγά σιγά.. Προχωρήστε παρακάτω....

6)        Τι προσφέρετε στους άλλους;

--Να, ορίστε η ευκαιρία να πω κάποια από αυτά που έχω κερδίσει. Μεγάλη ικανοποίηση, όταν βλέπω τα παιδιά να επωφελούνται από ό, τι έχει να τους προσφέρει η βιβλιοθήκη, ή εγώ προσωπικά, με την εμπειρία που έχω αποκτήσει, να μαθαίνουν έναν άλλο τρόπο προσέγγισης της γνώσης, να απολαμβάνουν βιβλία που δανείζονται, βίντεο που τους προβάλλουμε, να θέλουν να έρχονται στα διαλείμματα έστω και για κουβέντα ή γιατί τους αρέσει ο χώρος…

7)         Αν δεν ήσασταν υπεύθυνη βιβλιοθήκης πού θα θέλατε να εργάζεστε;

--Να διδάσκω στην τάξη μάλλον, όπως τα πρώτα χρόνια, αλλά σε ένα δημόσιο σχολείο τελείως διαφορετικό, ουσιαστικό, οργανωμένο, πολύπλευρο… Που να κάνει τα φροντιστήρια αχρείαστα, να μη νιώθω ότι κοροϊδεύω τον κόσμο και τον εαυτό μου, να παίρνω δηλαδή μια τάξη από το άλφα και να την φτάνω να μιλάει και να γράφει Αγγλικά, να αγαπήσει τη γλώσσα, να την κατακτήσει από πολλές πλευρές.  Γενικά να δουλεύω  σε χώρο εκπαιδευτικό, κάπου που να μεταδίδω γνώσεις και εμπειρίες. Αυτό είναι κάτι που δεν είχα συνειδητοποιήσει στα 20, ομολογώ. Πάντως, αν δεν ήμουν στην Εκπαίδευση, ίσως να ήθελα να δουλεύω σε κάποιο χώρο που έχει να κάνει με βιβλία, δεν ξέρω, εκδοτικό οίκο; Να κάνω επιμέλειες βιβλίων; Ή, πάλι, να ήμουν ζωγράφος! Ή, σεναριογράφος! Ή, στάσου, .. ηθοποιός όχι, σκηνοθέτης όμως ναι.. Αλλά δε θα είχα σταθερό ελεύθερο χρόνο, άσε..

8)        Οι γνώσεις που πήρατε από το επάγγελμα σας πιστεύετε ότι σας βοήθησαν στη ζωή σας;

--Περιέργως (για δουλειά) ναι. Έμαθα να διαχειρίζομαι καταστάσεις που δεν φανταζόμουν.

9)        Στον ελεύθερο σας χρόνο προτιμάτε να διαβάζετε βιβλία;

--Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο. Δε διάβαζα τόσο παλιά. Λίγο λογοτεχνία –αγγλική κυρίως- αλλά μάλλον αραιά. Τώρα κόλλησα το μικρόβιο, κι έχω αρχίσει να διαβάζω και άλλα είδη. Για παράδειγμα, δεν μπορούσα ποτέ να διαβάσω βιβλία Ιστορίας, τώρα έχω μια επιθυμία ακόμα και γι αυτά!

Αλλά δεν είναι μόνο τα βιβλία. Θα ήθελα να έχω χρόνο και χρήματα να βλέπω πολλές ταινίες, παραστάσεις θεατρικές, συναυλίες, να χορεύω σε μεγάλες σάλες, να πηγαίνω ταξίδια να.. να…

10)       Το να ασχοληθείτε ως υπεύθυνη βιβλιοθήκης ήταν δική σας επιλογή ή σας επηρέασαν κάποιοι άλλοι παράγοντες;

-- Άλλοι παράγοντες; Δηλαδή; Ο μισθός ας πούμε, ίδιος είναι. Αν και το ωράριο μεγαλύτερο. Δυνατότητες εξέλιξης δεν υπάρχουν, δεν είμαι σε κάποιο ιδιωτικό τομέα να γίνω … στέλεχος ας πούμε. Άλλος παράγοντας; Ποιος να με επηρεάσει; Όμως τώρα που το λες θυμάμαι το εξής: Είναι γεγονός πως όταν μάθαμε πριν καμιά δεκαριά χρόνια για το νέο θεσμό και ότι μπορούσαμε να κάνουμε αίτηση στο σχολείο που ήμασταν, για να αναλάβουμε υπεύθυνοι, κανείς δεν προθυμοποιούταν, φαινόταν παράξενο, άγνωστο πράγμα. Τελικά εμένα με έπεισε ένας συνάδελφος εκεί, μου έλεγε πως θα ήμουν κατάλληλη κλπ, το σκέφτηκα καλύτερα και έστειλα την αίτηση. Που φυσικά έγινε δεκτή, δεν υπήρχε άλλη. Μετά  περάσαμε από κάποια σεμινάρια, μας φάνηκε βουνό, αλλά και πρόκληση!

11)        Είσαστε ευχαριστημένη με το 39 & 30 σχολείο;

--Εξαρτάται τι εννοείς. Είναι τα παιδιά, είναι οι συνάδελφοι, το γενικό κλίμα, πολλά… Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα ναι. Κυρίως έχω ελευθερία να παίρνω πρωτοβουλίες, πολύ βασικό, δεν έχω κανένα σοβαρό παράπονο, υπάρχουν συνάδελφοι που η συνεργασία μας είναι άψογη, αν και η πλειοψηφία και των ενηλίκων και των ανηλίκων το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται στο διάλειμμα είναι να μπει στη βιβλιοθήκη.. Αυτό είναι γενικό, είναι και ελληνικό –δυστυχώς-  ας το, είναι μεγάλο θέμα.. με θλίβει κιόλας ή με αγανακτεί καμιά φορά, γιατί δεν ξέρουν τι χάνουν… Με τα παιδιά όσο περνάν τα χρόνια δένομαι όλο και πιο πολύ, αν μου έλεγαν «αύριο πας αλλού», θα μου κόστιζε.

12)     Ποια είναι η σχέση σας με τα παιδιά;

--Αυτό ακριβώς που λέγαμε. Ιδιαίτερα κάποιοι μαθητές που τους ξέρω ήδη 4 χρόνια, θα μου λείψουν τώρα που τελειώνουν. Όμως, πιστεύω πως δε θα τους χάσω, όπως και στο παλιό σχολείο, με κάποιους έχουμε ακόμα επαφή. Απ’ την άλλη, τα πρωτάκια του γυμνασίου έχουν έναν ενθουσιασμό που με κάνει να θέλω να τους τσιμπήσω τα μάγουλα, εκτός κι αν δεν μπορούν να κάτσουν σε μια μεριά όταν μπαίνουν στα διαλείμματα, οπότε θέλω να τα πνίξω! Τους βάζω τις φωνές ή τα πετάω έξω, μερικές φορές γίνομαι θηρίο δε λέω, αλλά ελπίζω να με συγχωρούν.

13)Δέχεστε δωρεές βιβλίων;

--Ναι, ανάλογα βέβαια… Κι ευτυχώς έχουμε πολλές, γιατί από οικονομικής απόψεως πάμε … όπως και το κράτος. Τουλάχιστον δεν έχουμε χρέη!

14)Πώς περνάτε στη δουλειά σας;

--Δε βιάζομαι ποτέ να φύγω. Αν αυτό σας λέει κάτι…

 

Ερωτήσεις από την υπεύθυνη στους  μαθητές του 39 γυμνασίου (Γ’ τάξη)

1).               Είστε ευχαριστημένοι από το σχολείο σας;

--Το σχολείο μας είναι φοβερό! Αυτό που μας κάνει να το πιστεύουμε αυτό είναι οι όμορφες στιγμές που περνάμε με την παρέα μας. Γενικώς, είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι αν εξαιρέσουμε κάποια προβλήματα που υπάρχουν στις αίθουσες. Ένα ακόμη παράπονό μας είναι πως στο σχολείο μας δεν υπάρχει πράσινο.  Ένα δέντρο, κάτι..

2).               Πώς σας φαίνεται η βιβλιοθήκη;

--Είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι με την βιβλιοθήκη. Πρώτα απ’ όλα είμαστε τυχεροί που έχουμε βιβλιοθήκη διότι μόνο 700 σχολεία στην Ελλάδα έχουν. Η βιβλιοθήκη γενικώς είναι οργανωμένη και έχει πλούσιο υλικό. Επιπλέον  και εσείς είστε ένας λόγος που τα παιδιά έρχονται στην βιβλιοθήκη διότι είστε φιλική και συνεργάσιμη.

3).              ... Στις ώρες εκτός σχολείου με τι ασχολείστε;

--Μας αρέσει πάρα πολύ να βγαίνουμε με φίλους γιατί πάντα περνάμε καλά. Συζητάμε διάφορα πράγματα, πειραζόμαστε, αυτοσαρκαζόμαστε, γενικώς πέφτει πολύ γέλιο! Τηλεόραση δεν βλέπουμε πολύ. Προτιμάμε το internet.

4)      Το facebook κυρίως;

--Μπαίνουμε αρκετή ώρα στο fb, όμως πιο πολύ χρησιμοποιούμε τα κινητά για να επικοινωνήσουμε.

5)      Δεν σας ανησυχεί η ακτινοβολία;

--Το ξέρουμε  το θέμα με την ακτινοβολία.  Όμως δεν το λαμβάνουμε πολύ υπόψη. Ε, προσπαθούμε να το χρησιμοποιούμε  λιγότερο, αλλά είναι λίγο δύσκολο, είναι πια μια συνήθεια. Δεν το σκεφτόμαστε εκείνη την ώρα.

6)        Μια και μιλάμε για επικίνδυνες ακτινοβολίες, τι σκέφτεστε γι’ αυτά που έγιναν στην Ιαπωνία;

--Έχουμε ακούσει τι έχει συμβεί. Σκεφτόμαστε ότι όλα αυτά όμως τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Φτιάχνοντας πυρηνικά εργοστάσια αυτοκαταστρεφόμαστε διότι είναι πολύ επικίνδυνα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο με την Ιαπωνία. Δεν υπάρχει καμία εξασφάλιση. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί επιμένουν να συνεχίζουν.

7)         Ποια είναι η σχέση σας με τους καθηγητές σας;

--Γενικά όλοι οι καθηγητές είναι εντάξει απέναντι μας. Είναι πολύ καλοί στην δουλειά τους και όποτε έχουμε κάποιο πρόβλημα μας βοηθούν. Είναι κοντά μας.

8)        Σας αρέσει να διαβάζετε βιβλία;(π.χ. Λογοτεχνίας)

--Εμάς ναι. Γενικά πάντως, στο τμήμα μας για παράδειγμα, περίπου μόνο 3 στα 23 παιδιά διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία. Ο λόγος;  Τα θεωρούν βαρετά, προτιμούν να μπουν στο fb. Κυρίως τα αγόρια έχουν εθιστεί στο fb γιατί παίζουν poker! Άλλοι προτιμούν από διάβασμα να περιορίζονται σε ό, τι έχουν για το σχολείο. Γενικά οι καθηγητές μας προτρέπουν να διαβάζουμε κι άλλα, όμως λίγοι το κάνουν.

9)        Για τι πράγμα κυρίως χρησιμοποιείτε το fb;

-- Κυρίως για συνομιλία. Στον τοίχο μας προτιμάμε να ανεβάζουμε τραγούδια και να τα ακούμε με τους φίλους μας. Αλήθεια, εσείς έχετε fb; (πετάγεται ένας)

--Έχω, αλλά σπάνια κάνω συνομιλία. Διαβάζω ενδιαφέροντα πράγματα από τοίχους φίλων, σχολιάζω, βάζω δικά μου, ανταλλάσσω πληροφορίες και απόψεις, μοιράζομαι και φωτογραφίες (λίγες) κατά καιρούς, μουσική, αλλά ενημερώνω και για τις νέες αναρτήσεις στο μπλογκ, βολεύει γιατί είναι γρήγορο. Αλλά μπερδέψαμε τους ρόλους τώρα. Συνεχίζω τις ερωτήσεις προς εσάς:

10)       Ας πούμε κάτι άλλο. Σας ενδιαφέρουν θέματα άλλα, κοινωνικο-πολιτικά ας πούμε;

--Πολιτικά; Γιαχ… Ενημερωνόμαστε για το τι γίνεται στη χώρα μας, αλλά δεν πολυσυζητάμε  για αυτά τα θέματα με τους φίλους μας. Μας λένε για κάποια οι γονείς μας. Δε θα έλεγα πως μας απασχολούν και πολύ.

11)        Δηλαδή βλέπετε ειδήσεις στην τηλεόραση, ας πούμε; Πώς ενημερώνεστε; Από τους μεγάλους;

-Από τους γονείς μας, και από εκπομπές όπως Ράδιο Αρβύλα και Λαζόπουλο, εκεί γίνονται πιο κατανοητά τα γεγονότα, γιατί και παρουσιάζονται έξω απ τα δόντια αλλά και σατιρίζονται.

12)       Μια και μιλάμε για τέτοια θέματα, τι καταλαβαίνετε εσείς όταν σας λένε για «πολιτικά»; Τους πολιτικούς; Γιατί δεν πρόκειται γι αυτό…

--Ναι, κυρίως αυτό σκεφτόμαστε. Ξέρουμε ότι οι περισσότεροι είναι απατεώνες και αυτό μας κάνει να απεχθανόμαστε τα πολιτικά.

13)       Εντάξει, είναι και νωρίς ακόμα για σας, πάντως να ξέρετε ότι άλλο πράγμα εννούμε με τα «κοινωνικο-πολιτικά». Δεν εννοούμε ούτε τους πολιτικούς μόνο, ούτε τα κόμματα μόνο.  Ας αλλάξουμε όμως θέμα: Τι μουσική ακούτε;

--Ραπ! Αλλά και διάφορα είδη, αναλόγως τη στιγμή και τη διάθεση. Μερικοί απ’ την τάξη μας ακούν μόνο ένα είδος, αλλά οι περισσότεροι απ’ όλα. Heavy metal, ροκ μερικοί, (εδώ πετάγεται ο Γ. που μπήκε εκείνη τη στιγμή στη βιβλιοθήκη: «εκτός από rock n’ roll!»). Συναυλίες δεν μπορούμε να πάμε ακόμα, δε μας αφήνουν, ούτε βέβαια σε ελληνάδικα..

14)       Όταν βγαίνετε Σάββατο βράδι τι ώρα γυρνάτε;

--Στις 10 περίπου. Οι γονείς μας ανησυχούν, δε μας αφήνουν πιο πολύ. Το καταλαβαίνουμε, έχουν και δίκιο, γιατί υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι. Όταν γυρνάμε, καθόμαστε στο φβ, και μιλάμε με τους φίλους μας, μπορεί και μέχρι τις 5 το πρωί!

15)             Στις καλοκαιρινές διακοπές;

--Ααα, εγώ προσωπικά, (μιλάει η Μ.) όταν πηγαίνουμε στη Λ.  γυρνάω κατά τις 12.30 το αργότερο, κυρίως όμως για το τι θα πει ο κόσμος και τέτοια. Στο νησί όμως γυρνάω αργότερα, είμαι πολύ πιο ελεύθερη εκεί.

--Εγώ (ο Μ.), δεν κάθομαι σπίτι ούτε λεπτό. Όλη μέρα έξω, με τους φίλους. Πάμε για μπάνιο, πάμε σε καφετέριες, το Ίντερνετ το ξεχνάμε τελείως!

--Και δυό φορές μπάνιο μάλιστα τη μέρα! (η Ε.). Όντως, αποτοξίνωση! Ούτε τηλεόραση, ούτε Ίντερνετ,  ελευθερία απ’ όλα!

16)             Τις καθημερινές εδώ, τι ώρα πάτε για ύπνο;

--Γύρω στις 11.30 ή 12. Αλλά όταν είμαστε απογευματινοί, μπορεί και στις 1.

--Στη μία! Μάθε να μιλάς…, πετάγονται οι άλλοι.

17)              Μπράβοοο… ούτε οι μεγάλοι δεν το λένε σωστά αυτό! Στη μία λοιπόν! …Και τώρα, να κλείσουμε με αυτό, πήγε 2.30 η ώρα, θα πεινάτε.

Ευχαριστούμε πολύ για τις ωραίες ερωτοαπαντήσεις και για την άψογη συνεργασία.  Καλή μας Συνέχεια!

 Πήραν μέρος –αλφαβητικά-  οι μαθητές των Γ2 και Γ3 (39 Γυμνασίου):

1).    Αλέξανδρος Μπαμπούλης

2).   Έλενα Νικόλα, (του Χρ.)

3).   Ηρώ Λισγάρα

4).   Κώστας Παβέλης

5).   Μαργαρίτα Πανώρη

6).   Μιχαήλ Μήτσης

 και από τη Β΄ η Δέσποινα Βάιλα

 Στην πληκτρολόγηση βοήθησε η Μαργαρίτα.

Διάλογος (...που λέει ο λόγος) και Γλώσσα.

Μη μιλάτε
όταν διακόπτω !!

Επειδή το θέμα παραείναι σημαντικό κατά τη γνώμη μας και Γλώσσα δεν είναι μόνο αυτό που λέμε, γονείς και καθηγητές, "Μη μου βγάζεις γλώσσα εμένα" κι επειδή σωστός διάλογος σημαίνει και ενδιαφέρον, αντίληψη, προσανατολισμός σε  κάποιο συμπέρασμα, για να δούμε κάποια πράγματα..
Κάποιος επώνυμος  συμπατριώτης μας, δε θυμάμαι ποιος, είχε πει για το… φαινόμενο «Σύγχρονος Έλληνας» (Δεν εξαιρούμε τις γυναίκες, η γλώσσα φταίει).

«Οι Έλληνες είναι της υπερβολής. Δεν έχουν μάθει να διασταυρώνουν γνώμες, να το ψάχνουν πριν εκφέρουν γνώμη. Εκφέρουν γνώμη έντονα για κάτι, μετά όμως ξεχνάνε το θέμα…..»  

 Εδώ εμείς ρωτάμε:

Τι έγινε εκείνο το «Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»;;  

Ή το άλλο, πώς το λέγανε, πάει καιρός τώρα.. το «Παν μέτρον άριστον»;;;;

...Είναι ικανοί οι  σύγχρονοι  Έλληνες να κάνουν διάλογο; Έχετε παρατηρήσει συζητήσεις σε παρέες, -όλων των ηλικιών- και σε συνελεύσεις και φυσικά και  στα τηλεπαράθυρα, όπου  συγχρόνως όλοι μαζί φωνάζουν και δεν ακούνε ποτέ πραγματικά τις γνώμες των υπολοίπων; Η, κάνουν πως ακούν και ανυπομονούν να έρθει η σειρά τους. . Αλλά ζορίζονται. Πολύ. Το βλέπεις.

Για να ρίξουμε μια ματιά σε αυτά τα αποσπάσματα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην  Καθημερινή της 18/11/2007, του Παντελη Μπουκαλα, με τίτλο,

"Οι μαθητές, η γλώσσα και οι δάσκαλοί της"
(οι υπογραμμίσεις δικές μας):

 <<...Ως έρευνες δεν είναι, βέβαια, λογικό να εννοηθούν ούτε τα τηλεοπτικής κατανάλωσης συμπιλήματα που σερβίρονται με την ευκαιρία κάποιας εθνικής γιορτής, οπότε η κάμερα, περιφερόμενη σε καφετέριες ή άλλα νεανικά στέκια, ελέγχει με ανοίκεια αυστηρότητα τις ιστορικές γνώσεις των εφήβων, επιλέγοντας να παρουσιάσει αποκλειστικά τις κραυγαλέα άστοχες απαντήσεις που θα κάνουν ντόρο στο δελτίο των οκτώ.

Αλλά και μόνο η προσβολή που νιώθει ένας πιτσιρικάς στην ερώτηση ενός ελάχιστα μεγαλύτερού του καμερανθρώπου αν ξέρει «τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου ή την 25η Μαρτίου», τον ωθεί, από θυμό ή από αυτοσεβασμό, στο ψεύδος, στο κατάφωρο και προκλητικό ψεύδος. 

«Την 28η Οκτωβρίου; Μα, γιορτάζουμε την Επανάσταση του ’21, τι άλλο;», απαντά πειρακτικά, αφού ο πειραγμένος πειράζει κι αυτός με τη σειρά του για να πάρει πίσω το αίμα του ή το πνεύμα του. Κι ύστερα εμείς, οι μεγάλοι, παίρνουμε τοις μετρητοίς τα παγιδευτικά ευφυολογήματα και τα εσκεμμένα λάθη κι αρχίζουμε τους γόους, πάει το έθνος, πάει και το γένος μας. Και φωνάζουμε τον Θεσσαλονίκης Ανθιμο, τον επίσης Θεσσαλονίκης (αλλά και Κορώνειας) κ. Ψωμιάδη, τον κ. Καρατζαφέρη και τους λοιπούς επαγρυπνούντες εθνοφύλακες να σύρουν το μοιρολόι της ευκολίας από τηλεοράσεως.

Για τα «φτωχά ελληνικά» των μαθητών ή των Ελλήνων εν γένει, οι αξιόπιστες έρευνες είναι πολύ λιγότερες απ’ όσες θέλουν να πιστεύουν πως είναι όσοι έχουν ούτως ή άλλως αποφασίσει πως η γλώσσα μας μετράει τη ζωή που της απομένει και τη βρίσκει ελάχιστη ή πως η λεξιπενία είναι παιδική νόσος πολύ συχνότερη και από την οστρακιά ή την ανεμοβλογιά, και πάντως ανίατη.

Η έρευνα του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας, νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου εποπτευόμενου από τον υπουργό Παιδείας, η οποία παρουσιάστηκε εκτενώς από την Ελενα Καρανάτση στην «Καθημερινή» της 10ης Νοεμβρίου 2007, δίνει λαβή για σκέψεις, όχι για αναθέματα.

... τέσσερις καθηγήτριες, λοιπόν, που αποτελούν την ομάδα του ΚΕΕ για τη γλώσσα, ερεύνησαν και μελέτησαν τα γραπτά 884 μαθητών της Α΄ Λυκείου σε τριάντα λύκεια όλης της χώρας. Δίχως να καταδικάζουν τους μαθητές, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι σχολικές εκθέσεις βαρύνονται από κενά και αδυναμίες, λογικά άλματα, αντιφάσεις, ατεκμηρίωτα συμπεράσματα, άστοχη επιλογή λεξιλογίου καθώς και λάθη συντακτικά, ορθογραφικά και στίξης.

...Είναι αμέτρητες φορές προτιμότερο ένα μαθητικό κείμενο θερμό, με όλα τα ορθογραφικά λάθη και τους πιθανούς σολοικισμούς του, γιατί στις δικές του αράδες ελευθερώνεται και αληθεύει και το μυαλό και η ψυχή ενός παιδιού, παρά ένα κείμενο σιδερωμένο, ατσαλάκωτο, ψυχρό, με εξαναγκαστικά αφανισμένο τον προσωπικό τόνο, τον προσωπικό χαρακτήρα δηλαδή. Το απρόσωπο κείμενο, έτσι όπως σπεύδει να συμμορφωθεί στο έτοιμο και ανελαστικό σχήμα των φροντιστηριακών «εκθεσαρίων» και να αντιγράψει τη «λογική» και την τεχνική τους, μπορεί να αποφέρει περισσότερους βαθμούς, τίποτε άλλο όμως δεν μας μαθαίνει για τον μαθητή παρά ότι είναι ικανός να παπαγαλίζει και συνταγές επιτυχημένης έκθεσης εκτός από τύπους των μαθηματικών, χημικές εξισώσεις και τους αρχικούς χρόνους του τυγχάνω. Αλλά υποτίθεται ότι οφείλουμε κι εμείς οι μεγάλοι, διδάσκοντες, γονείς, γραφειοκράτες της εκπαίδευσης, να μαθαίνουμε από τον μαθητή.

Αν κρίνουμε πάντως από τη φοβερή ισχύ της τηλεόρασης, και κατά δεύτερο λόγο του ραδιοφώνου, είμαστε ακόμα στον αστερισμό της προφορικότητας, και μάλιστα μιας προφορικότητας στρεβλής και στρεβλωτικής που ωστόσο λειτουργεί σαν μέγας παιδαγωγός και σαν γλωσσικό παράδειγμα, υποκαθιστώντας το σχολείο.

Αίφνης τα ερευνηθέντα μαθητικά κείμενα επικρίνονται επειδή τους λείπει η λογική αλληλουχία αφενός (αυτή θεωρείται η «κυριότερη ασθένειά τους»), τα επιχειρήματα αφετέρου. 

Με τα ίδια ακριβώς κριτήρια, τα «γραπτά» που παραδίδουν κάθε μέρα τα κανάλια, από το πρωί κι ως τα βαθιά μεσάνυχτα, θα έπρεπε να κοκκινίζονται και να μηδενίζονται, γιατί εκεί πια (στα παράθυρα και στα στρογγυλά τραπέζια των αντεγκλήσεων) το μοναδικό επιχείρημα είναι ο θόρυβος, η δε λογική αλληλουχία στους στοχασμούς των ρητόρων είναι τόσο ευδιάκριτη όσο και το Καϊμακτσαλάν από το Ρέθυμνο>>

Εμείς έχουμε επίσης και μια... υποψία (από καιρό) ότι στην Ελλάδα ο κόσμος τα έχει παίξει, έχει μπερδέψει προτεραιότητες, αξίες, έννοιες... (Τι να φταίει γιατρέ μου;; Περίπλοκο..)

Για τους μαθητές που δε θέλουν να μοιάσουν στο "γουρουνάκι" της φωτογραφίας: 
Θέλετε να στρώσετε λίγο τα Ελληνικά σας και τη Σκέψη σας; 
(Ορίστε, ευκαιρία και πάλι να διαφημιστεί η χρησιμότητα του Βιβλιόσπι(ρ)του)

Κοιτάξτε στην κατηγορία "Γλώσσα" (απο 400 έως 499) ή επίσης σε διάφορα δοκίμια στην κατηγορία "Φιλολογικά" (απο 800 έως 899), ή και στα 100-199. Και φυσικά, τα μυθιστορήματα και διηγήματα, που έχουν ευεργετικά αποτελέσματα, που... κτώνται, χωρίς κόπο!
Ή βέβαια, απλώς ρωτήστε την υπεύθυνη...

Βομβαρδισμός

Τελευταία αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο τα e-mails που παραλαμβάνω και να τα βλέπω όλα… δεν προλαμβάνω. Έκατσα λοιπόν και σκέφτηκα τα.. αποκάτω.

·  Η έλλειψη χρόνου γενικά είναι ένα θέμα.

· Είναι κι ο κίνδυνος από τη γοητεία της τεχνολογίας, του ψαξίματος, του παιχνιδιού, που όπως και τους νεαρούς-νεαρές, μpορεί να καταπιεί και μας χωρίς να το καταλάβουμε.

· Είμαι επιρρεπής στους πειρασμούς. Υποκύπτω εύκολα και το βρίσκω δύσκολο να βάζω όρια. Είπα όμως. να κάνω μια προσπάθεια. Να βάλω όρια και στον εαυτό μου, αλλά και στους φίλους που ξέρω ότι κατανοούν.

Τους έστειλα λοιπόν το κάτωθι: 

Αγαπητοί φίλοι κι εχθροί Καθώς είμαι υπέρ της επιλογής, της ορατής υπογραφής, της πρωτοτυπίας, αποφάσισα και  

αιτούμαι τα εξής παρακάτω, 

-δικαιώματα είναι κι αυτά στο κάτω κάτω-. 

(Κι άμα θέτε μπορείτε να βάλετε κι εσείς τους κανόνες σας ως προς το τι θα επιθυμούσατε να σας παραδίδει ο ταχυδρόμος των Γουίντοουζζζζ.)

Τα αιτήματα λοιπόν, πιο αναλυτικά:

Δεν επιθυμώ ιδιαιτέρως:

1) Παρουσιάσεις Power Point με μεγάλο αριθμό διαφανειών, -κολλάζ φωτογραφιών ωραίων μεν αλλά αγνώστου προελεύσεως-, που με βάζουν στον πειρασμό να διαλέγω μεμονωμένες φωτογραφίες και που τελικά δεν έχει νόημα αφού βρίσκουμε ότι θέλουμε στο ίντερνετ, θεματικά. Ας περιοριστούμε λοιπόν στις ενυπόγραφες παρουσιάσεις ή έστω σε μικρές ποσότητες.

Άστε που όταν θέλω να τα χρησιμοποιήσω στη δουλειά (και μου είναι όντως χρήσιμα πολλά από δαύτα), θέλω να ξέρω και την πηγή. Επιτέλους δηλαδή! τι χρωστάει ο καλλιτέχνης να θαυμάζονται τα έργα του στο Ίντερνετ λες και είναι τίποτα δημιουργίες μαζικής παραγωγής όπου το πρόσωπο δεν έχει σημασία; Ας μπει στον κόπο όποιος τα βρίσκει, να μπαίνει στο γκουγκλλλ, να βάζει λέξεις κλειδιά, και να μας στέλνει πλήρη πράγματα κι όχι πασαλείμματα.

2) Χιουμοριστικού περιεχομένου επισυνάψεις και προωθήσεις, του τύπου βιντεάκια με διάφορους που σαβουριάζονται θεαματικά, και άλλα τέτοια να δακρύζεις απ τα γέλια (…) Επίσης, για διάφορα κλισέ, ή κρυάδες, δεν τρελαίνομαι. Το χιούμορ το ‘χω σε υπόληψη. 

3) Ανέκδοτα κατεβατά ολόκληρα, δεν έχω χρόνο, όχι. Σύντομα κι έξυπνα, ή  χιουμοριστικά σκιτσάκια ή γελοιογραφίες, ναι.

4)  Συμβουλές τύπου φιλοσοφικού όπως χαμογέλα, κάνε, δείξε, σκέψου θετικά, σκέψου ανατολικά, βουδιστικά, κομφουκιστικά, αρχαιοελληνικά, ζήσε τη στιγμή, ζήσε, και φτύσε -για την καλή σου τύχη-, που στον κόσμο άλλοι υποφέρουν,- έγινε κουραστικό. Εντάξει, είπε ο Κοέλλο αυτό, είπε ο άλλος το άλλο, -που το χουν πει βέβαια άλλοι πολύ παλιότερα και πολύ καλύτερα-, τι να κάνουμε τώρα; Και στείλτο από δω, στείλτο από κει, τι; θα μεταμορφώσουμε τον κόσμο με το τζι μέηλ, το χοτ μέηλ και το μη-τζιζ μέηλ; Τζάμπα διασπορά «Σοφίας». Εκεί που δουλεύει ο άλλος με ταχείς ρυθμούς, θα κάνει ένα διάλειμμα να πάρει ανάσες φιλοσοφίας απ το τάι τσι μέηλ και θα δει το ρολόι με άλλο μάτι.

5) Παρουσιάσεις τύπου διαφημιστικής αισθητικής, με γλυκερές μουσικές.... όσοι με ξέρουν καλά θα φαντάζονται τι μ αρέσει, οι άλλοι θα μάθουν σιγά σιγα εχμ..

Το οποίο μας φέρνει στο επόμενο θέμα:

Κάποιοι (ευτυχώς όχι ανάμεσα στους στενούς μου φίλους) έχουν τη συνήθεια ό,τι -μα ό,τι- παίρνουν, να το προωθούν μαζικά σε λίστα επαφών. Τα γούστα ολονών δε μοιάζουν. Άλλο να στείλουμε ένα άρθρο ενδιαφέρον γενικώς και άλλο ένα αστείο ή ένα θέμα ειδικό. Αφού ρε φίλε δε θέλω, πώς το λένε. Άμα εσύ νοιώθεις ωραία να σου στέλνουν μηνύματα με τη σέσουλα γατί έτσι θεωρείς πως έχεις κοινωνική ζωή, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Έχω να βάλω και πλυντήριο, σώθηκαν οι κάλτσες.

6) Όπως έγραφα και σ ένα φίλο, για μια προώθηση, «..Μόνο που δε νομίζω ότι μπορούμε να τη λέμε ακόμα φιμωμένη είδηση του μήνα, έχω την εντύπωση πως είναι από κάτι χρόνια πριν. ..Πες σ' αυτόν που σου προωθεί μηνύματα να ελέγχει. Χρειάζεται, για να μην αναπαράγουμε κι εμείς την απαξίωση των σοβαρών, υπεύθυνων ειδήσεων»

7) Επιθυμώ βέβαια ενδιαφέρουσες ενημερώσεις, αλλά πού να προλάβω να δω τα τόσα βίντεο στο γιου τιουμπ; Οπότε, διαλιέχτε αυστηρά..

         (Τώρα, για τις φωτογραφίες με ζώα, το ξέρετε ότι έχω μια κάποια λόξα, όμως φτάνει, δεν έχω χώρο στο δίσκο. Δεν έχω χώρο στη ζωή μου!! Με φειδώ σ’ ιλ βου πλε.)

Στο σημείο αυτό, να παρακαλέσω: Ας μη θεωρηθεί ότι απαιτώ μόνο απ τους άλλους. Αυτά είναι πράγματα που εφαρμόζω προσωπικά. Έχω μπει στον κόπο αυτό, σας διαβεβαιώνω.

Θα ‘θελα να μπαίνανε και άλλοι. Γιατί, -θυμήθηκα άλλο τώρα- εκείνα τα αλυσιδωτά μέηλ με τις προηγούμενες διευθύνσεις που επαναλαμβάνονται στο διηνεκές;… Ενώ έχουν σταλεί τόσες προειδοποιήσεις, εξηγήσεις, σβήνετε, μην τις αφήνετε… Δεν ξέρω…., η δύναμη της αδράνειας ;; της συνήθειας;;;

(Τώρα που το σκέφτομαι μπορώ να πω ότι με δίδαξε πολλά και το φόρουμ που έχουμε στη δουλειά, όπου υπάρχει κανονισμός και εκεί έχουμε την υποχρέωση να είμαστε προσεκτικοί και σιγά σιγά εκπαιδευόμαστε. Τελικά σου γίνεται συνήθης πρακτική, το κάνεις χωρίς να το θεωρείς μπελά. Βέβαια, και εκεί, διότι –(όλα εκεί καταλήγουν;;)- Ελλάδα είμαστε, υπάρχουν και αυτοί που επιμένουν στο μπάχαλο και στο ό,τι μου κατέβει. Αλλά δεν τους σηκώνει το κλίμα και ή συμμορφώνονται-εκπαιδεύονται, ή την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.)

Σας έπρηξα;; Σας μπέρδεψα;; Λοιπόν. Για το τι θα κάνετε με μένα, μην ανησυχείτε. Θα ξεκαθαρίσετε σιγά σιγά τι ακριβώς ζητάω.

Όμως για τη γενικότερη κατάσταση, σκεφτείτε το σοβαρά. Πόσα πράγματα επικρίνουμε θεωρητικά και πράττουμε παρόμοια χωρίς να το παίρνουμε καν χαμπάρι. Όταν από τη μια μας τη δίνουν κανάλια που κατινιάζουν και μεταφέρουν αβασάνιστα «διαδόσεις» που γίνονται αίφνης «γεγονότα», πώς από την άλλη τσιμπάμε τόσο εύκολα σε διάφορες εκκλήσεις για βοήθεια δήθεν, ή προειδοποιήσεις για ιούς θανατηφόρους, για μας ή για τα πι σί μας, που θα μας καταστρέψουν ολοσχερώς, ή δεν ξέρω γω τι άλλο. Ψάξτε το λίγο. Θέλει χρόνο και αυτό έτσι; Ε! Τι να κάνουμε. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους ..όλους. Όλους μας εννοώ. Μας θέλουν επιδέξιους. Μμμ..

Και το σύνθημά μας:  

«Ας τα τακτοποιήσουμε γιατί θα πήξουμε! (κι άλλο...)»

Φιλικά διακείμενη

Πάντα δική σας (που λέει ο λόγος)

τζαμκατ

ή αλλιώς

kafrin