Δια-κε-κομμένη Ζωή

 Απόσπασμα αποσπασμένο με προσοχή -για να μην σπάσει- από ολόκληρο ανολοκλήρωτο έργο της περιφέρειας. Όχι. Λάθος. Της περιφερόμενης προσοχής. Όχι. Μιας περιφερόμενης, σκέτο.

[… Είχαν γίνει Κινητάνθρωποι. Φόουν-Χιούμανς. Δεν ανήκαν πλέον στο είδος Homo Sapiens, κάποιο άλλο είδος εμφανιζόταν. Κάτι σαν Homo Phonus-Meta-Erectus; Meta-Sapiens; Μήπως Σάπι-ους;

Κάποιοι έλεγαν όχι, είμαστε πιο ενημερωμένοι, πιο γρήγοροι, πιο αυτόνομοι. Άλλοι, οι πιο σκεπτικιστές, που φυσικό ήταν να ανήκουν κυρίως σε προηγούμενες γενιές, εξέφραζαν δειλά κάποιους προβληματισμούς ή προσπαθούσαν να κρατήσουν τις επάλξεις. Δειλά, ναι, παρ’ ότι υπήρχαν νευροεπιστήμονες που επιβεβαίωναν αυτόν το σκεπτικισμό με έρευνες και προειδοποιήσεις.

Οι εγκέφαλοί τους είχαν αρχίσει να λειτουργούν αλλιώς.

Κατά κύριο λόγο, δια-κε-κομμένα. Όλα γινόντουσαν διακεκομμένα.

Δια-κοπές για διαφημίσεις παντού.

Δια-κοπές στις συνομιλίες για να απαντήσουν στα παιδιά που πάντα κάτι ζητούσαν, για να τσακωθούν με άλλον περαστικό επειδή δεν κράταγε το σκυλί του μακριά απ’ το δικό τους, για να δώσουν ρέστα στον περιπτερά, για να απαντήσουν σε άλλη κλήση.

 

Διακεκομμένες οι κουβέντες, οι σκέψεις, ο ύπνος, μέχρι και οι λειτουργίες του πεπτικού συστήματος ή και του απεκκριτικού ενίοτε. Ένοιωθαν ένα είδος καταναγκασμού να απαντούν σε κλήσεις ή να κοιτάνε μηνύματα ακόμα και την ώρα που έτρωγαν. Έπαιρναν το κινητό στην τουαλέτα και στο ντους.

 

Το περιβάλλον τους ήταν υπερφορτωμένο, φασαριόζικο. Τα πάντα έρχονταν συνοδευμένα από εικόνες, ποτέ σκέτα. Εξώφυλλα χωρίς εικόνες; Όλοι τα προσπερνούσαν. Κείμενα χωρίς εικόνες; Άμεση καταδίκη σε αφάνεια. Και φωτογραφίες. Πολλές. Προφίλ, En face κι αν δεν φας, κεφάλι κάτω πόδια επάνω, ευρυγώνιες, εναγώνιες, χαμογελαστές, κάργα ενθουσιασμένες, γυμνασμένες, θεληματικές, μαυρισμένες, vintage, επεξεργασμένες, αποξηραμένες.

 

Ηχητικά εφέ επίσης. Κεραυνοί, χάχανα, στριγκλιές τρόμου ή ξέφρενης χαράς, βουητά από ανυπόμονα κλάξον, από ασθενοφόρα, απορριμματοφόρα, από άσματα διάφορα, αδιάφορα, από δηλώσεις βροντερές. Ήχοι συχνά αφόρητοι, άλλοι φορεμένοι με το ζόρι. Κάποιοι χρειάζονταν φάρμακα για τη λογοδιάρροια, αλλά δεν τα έπαιρναν, δεν το θεωρούσαν πρόβλημα. Άλλοι δεν έλεγαν ούτε καλημέρα. Άλλοι έβαζαν κάτι βρυχηθμούς και κοιτούσαν αλλού. Συνήθως στην οθόνη του κινητού.

 

Υπήρχαν ανάμεσά τους άνθρωποι οδηγημένοι από τα πράγματα σε καταναγκαστική μοναξιά, που εξέπεμπαν κατά καιρούς κάποια σήματα-εκκλήσεις για βοήθεια, όμως είτε τα σήματα ήταν πολύ αδύναμα, είτε οι υπόλοιποι δεν τα έπιαναν γιατί είχαν συνηθίσει στα ισχυρά…]