Τι να είναι πραγματικά η κόλαση;

Από ανάρτηση στο fb. 12 Αυγούστου 2024.
(Μέρα νέας τραγωδίας με φωτιές στην Αττική):

Καίγεται η ψυχή μας, ο τόπος μας, καίγεται το σώμα και το μυαλό μας απ' την ανημπόρια, την ανασφάλεια, το θυμό, τη θλίψη, καίγονται κάποιων τα σπίτια, τα υπάρχοντα, άλλων ο λαιμός, τα μάτια. Καίγονται τα μάτια με τις εικόνες που βλέπουμε και όσοι είμαστε πιο μακριά. 
Δεν είμαι τώρα στην Αττική, δε βλέπω ζωντανά, ούτε νιώθω το σύννεφο καπνού.
Αν ήμουν σπίτι μου τώρα θα τα ένιωθα.

Θυμάμαι τη βόρεια Εύβοια, τη φίλη που έχασα γιατί δεν άντεξε (πιστεύω), το Μάτι, τη Βαρυμπόμπη, φίλους που τρέχουν στην πρώτη γραμμή για να βοηθήσουν, και άλλα, και άλλους, και αλλού.

Αλλά παράλληλα σκέφτομαι:
Πάλι πλημμύρισαν τα μέσα δικτύωσης από αναθεματισμούς. 
Μπορεί να είναι λογική η ανάγκη να τα βάζουμε με κόμματα, πρόσωπα, κυβερνήσεις, μεμονωμένους πυρομανείς ή βαλτούς εμπρηστές, με κάτι πιο χειροπιαστό τελοσπαντων. Εντάξει. Μέχρι ένα σημείο.
Μήπως όμως τελικά αυτό γυρνάει μπούμερανγκ; μας αποπροσανατολίζει ακόμα περισσότερο, από το να βλέπουμε τη συνολική εικόνα, κι έτσι να μην επικεντρώνουμε στον ΠΥΡΉΝΑ της κόλασης; Μπας και (λέμε τώρα), ενώσουμε δυνάμεις για να κάνουμε ο,τι μπορούμε, πολίτες, κράτη επιστήμονες , δημοσιογράφοι, κυβερνήσεις, αυτοδιοικήσεις, οργανώσεις, κλπ; 

Γιατί, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, αποφεύγουμε συστηματικά την αναφορά στο ΚΛΙΜΑΤΙΚΌ ΠΡΌΒΛΗΜΑ; Που έχει φτάσει πλέον στο μη περαιτέρω;
Που προειδοποιούσαν για αυτό οι ειδικοί επιστήμονες από τη δεκαετία του 90, (μην πω και πιο πριν, θα φέρει περισσότερη αντίδραση, κι ας είναι αλήθεια).
Την καθαρή ΑΛΉΘΕΙΑ. Ας τη δούμε κατάματα πια! ΕΛΕΟΣ.
ΥΠΆΡΧΕΙ η αλήθεια, πέρα και πάνω από τις ΒΟΛΙΚΈΣ "υποκειμενικότητες" του κάθε υστερόβουλου, ή ανόητου-ης.
Την αποκαλύπτει ο χρόνος, σε πείσμα τους.

(Έχω ξαναγράψει τέτοια. Δεν διαβάζονται από πολλούς, δεν είναι δημοφιλή, δεν είμαι σελέμπριτι, δεν είμαι ειδική στο θέμα κι ας το μελετάω από καιρό, δεν είμαι μέντιουμ, αστρολόγος, παπαρολόγος σχολιαστής του "επιφαινόμενου", δεν είμαι τίποτα. Είμαι ένα ον αόρατο σχετικά, που δεν αποπνέει το "κύρος" που έχουν ανάγκη πολλοί-πολλές για να "τσιμπήσουν". Αλλά και ένα ον από εκείνα που έχουν σκεφτεί πολύ πριν εκφράσουν άποψη)
 Και εδώ το θέμα δεν είναι θεωρητικό, ούτε προσωπικό, είναι για αυτά που προκαλέσαμε ΕΜΕΊΣ στο περιβάλλον μας, με τον καιροσκοπισμό, την αδιαφορία, την απληστία, την εθελοτυφλία μας.
Και μας επιστρέφονται αυτά, όχι με τη βιβλική έννοια, αλλά ως φυσικό επακόλουθο. Με τις πλημμύρες, τους ανεμοστρόβιλους, τις ΦΩΤΙΈΣ που πλησιάζουν αργά και σταθερά τον καθένα μας. Αυτό πιστεύω τουλάχιστον.