Όταν παίζω, γράφω στο ΤΖΑΜκαιΚΑΤω 

(Σελίδα facebook)

Τζα!

Όταν σοβαρολογώ, γράφω πάνω στη σκόνη της ΤΖΑΜΌΠΟΡΤΑΣ. 

Κοιτώ μέσα από το τζάμι της ζωής, της δικής μου, των άλλων, 
προσπαθώντας να ξεδιακρίνω σχήματα, λέξεις, νοήματα.  

Αγρύπνια..

(όχι του Θ. Παπακωνσταντίνου...)  Τραγουδάκι...δικό μου -με την παλιά φωνή.
Από τη συλλογή "Πειραματάκια" 

Αγρύπνια (στίχοι)

                                Που  να πάρει

                                       αν κι απόψε

                                              ξενυχτήσω

                                                    κι αλυχτήσω

                                                           σαν αδέσποτο

                                                                            ξανά

                                                             στης αγρύπνιας

                                                                    τα στενά

                                                           θα πληρώσω

                                                    όσο όσο

                                             κάτι τι

                                      να περισώσω

                                  και να κοιμηθώ

                                ξανά.

Δείτε το στο κανάλι μου: https://www.youtube.com/watch?v=r0dPEkJKtho
Αναγκαστικά εκεί το έβαλα σαν ταινιάκι. 

Πειραματίζομαι λοιπόν πάλι. Πάνω στα παλιά πειραματάκια.

Σχολικά δρώμενα. (Και πάμε για επόμενα;)

Τέλος σχολικής χρονιάς.  Τέλος εποχής για τα παιδιά της Γ' λυκείου, τέλος εργασιακής θητείας για κάποιους συναδέλφους... Έπεσε κλάμα στο γραφείο καθηγητών την τελευταία μέρα όπως έμαθα (γιατί εγώ έλειπα, είχα πάει ξανά στο 30ό γυμνάσιο, από όπου είχα αποσπαστεί για ένα χρόνο).

Η Μάντω βγαίνει στη σύνταξη. Μαζί της, και με την Κατερίνα (την τωρινή διευθύντρια του 24) είχαμε κάνει την πρώτη θεατρική παράσταση στο 24, το Μάιο του 2007.
(βλέπετε αν θέλετε http://kafrin-lib.blogspot.gr/p/2001-2007.html )
Από τότε, οι δυο αγαπητές συναδέλφισσες συνέχισαν με παραστάσεις κάθε χρόνο. Μέχρι που φέτος ξαναγύρισα προσωρινά στο 24 κι έτσι είχα πάλι τη χαρά να συνεργαστώ με τη Μάντω, να βοηθήσουμε παιδιά να ανοιχτούν και να εκφραστούν, να δώσουμε στο μεράκι μας μορφή και σχήμα...
Ετοιμάσαμε λοιπόν μια παράσταση σε δύο μέρη. Το πρώτο, με αποσπάσματα από το βιβλίο του Κ. Θεοτόκη "Η τιμή και το χρήμα" Το δεύτερο, με αποσπάσματα από τη "Λυσιστράτη".
Γιατί αυτά τα δύο;
Επειδή η αρχική σκέψη και επιθυμία (της Μάντως) ήταν να τιμήσουμε τη γυναίκα. Σαν ερωτευμένη, σα μάνα, σα θύμα, σα θύτη, σαν καταλύτη. Πρότεινε λοιπόν το απόσπασμα από το έργο του Θεοτόκη, που διδάσκεται και στη Β λυκείου. Εγώ πρόσθεσα σαν ιδέα τη συγκεκριμένη απόδοση της Λυσιστράτης, που με είχε ενθουσιάσει, κι έτσι ξεκινήσαμε το σχηματισμό της θεατρικής ομάδας. Πριν ξεκινήσει η παράσταση, προβλήθηκε το βίντεο "Women in Art"
http://www.youtube.com/watch?v=nUDIoN-_Hxs


Ολόκληρη η βραδιά, βιντεοσκοπήθηκε και ανέβηκε στο YouTube από την Αυγή και μπορείτε να τη δείτε σε ξεχωριστά μέρη: 
http://www.youtube.com/watch?v=-p8b-tvdhaA&feature=relmfu

Έγινε στην αυλή-ταράτσα του σχολείου, με ελαφρύ αεράκι, γεύση από θερινό σινεμά και πολλούς θεατές.
Στην αρχή, η εισαγωγή της διευθύντριάς μας. Μέχρι το 10.47', οι αποχαιρετιστήριοι λόγοι για τη Γ' λυκείου, με κείμενα της θεολόγου και μαθητριών.

Η δική μου συμβολή, και της Μάντως, αρχίζει από το 10.48' με την Τιμή και το χρήμα.
 Η λήψη είναι ερασιτεχνική, με βιντεοκάμερα της Αυγής, συναδέλφου και φίλης, στο χέρι του Μάριου και της Μαρίνας, επίσης συναδέλφων και φίλων.

Το βίντεο με τη Λυσιστράτη βρίσκεται εδώ:
Σκηνή 1η:

http://www.youtube.com/watch?v=VhESWg97Csg&feature=relmfu
Σκηνή 2η
http://www.youtube.com/watch?v=g10pS4sP0b0&feature=player_embedded#!
Σκηνή 3η:
http://www.youtube.com/watch?v=vxyjED3KuEo&feature=player_embedded
Σκηνή 4η:
http://www.youtube.com/watch?v=DFERoe2fWzI&feature=plcp

Στην αρχή η γαλαρία κάνει ό,τι μπορεί, -δηλαδή κάνει ό,τι μπορεί για να μην ακούγεται τίποτα, παρά τις παραινέσεις μας-, αλλά ευτυχώς ξεχωρίζουμε τουλάχιστον τα λόγια...
Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για να δώσω σωστές οδηγίες για τη μουσική στον ηχολήπτη, είχα νευριάσει αρκετά, ήξερα πως στο βίντεο και πάλι δε θα μπορέσουν να αποτυπωθούν πολλά πράγματα, όπως συνήθως σε σχολικές παραστάσεις.

Ας δούμε μερικές φωτογραφίες, εδώ τα πρόσωπα είναι πιο ευδιάκριτα:

Ήρθαν και παλιότεροι συνάδελφοι, ο Βαγγέλης, η Ντίνα, ο Κώστας, (Χουλιάρας, Πετεινού, Κοβάνης). 

Ευτυχώς πολλές γυναίκες συνάδελφοι είχαν χωθεί βαθιά στις γκαρνταρόμπες τους και ξαναβγήκαν με ρούχα, μαντήλια, παπούτσια, για τις ανάγκες της παράστασης. Η Σοφία, συνάδελφος,  τις επόμενες μέρες παραλίγο να χάσει τη φούστα της, την οποία έψαχνε όλος ο σύλλογος των καθηγητών για δυο μέρες, και αφού τη βρήκε, ξέχασε να την πάρει μαζί της και ξανά μανά την άλλη μέρα την ξαναέψαχνε, διότι οι άλλοι αποφάσισαν να της την κρύψουν για πλάκα. 

Κατά τη διάρκεια της παράστασης τώρα, υπήρξαν -ως είθισται- κάποια σκαλώματα, που ευτυχώς ξεπεράστηκαν:

Η Κωνσταντίνα, (Σιόρα Επιστήμη στο πρώτο μέρος), δεν πρόλαβε να αλλάξει για να βγει στην πρώτη σκηνή της Λυσιστράτης,  η Ευγενία (Λυσιστράτη) ανάρρωνε από αμυγδαλίτιδα, οι καρέκλες από τέσσερις που είχαμε, είχαν γίνει δύο ως δια μαγείας, μέχρι που οι φιλενάδες τους ανακαλύφθηκαν να λουφάρουν λίγο πριν την έναρξη. 

Κατά τα άλλα, τα παιδιά δεν ξέχασαν τα λόγια τους, ο αέρας δεν πήρε την κουρτίνα,  το μακιγιάζ από την Ειρήνη και τη Νικολέτα (σωτήριες βοηθοί) πέτυχε, ο Παρασκευάς δε σκόνταψε την ώρα του ζεϊμπέκικου, ο Ζαφείρης παραλίγο να σκοντάψει άσχημα στο χαλί αλλά πρόλαβε να αρθεί στο ... ύψος των περιστάσεων, η Μαρία δεν εξάρθρωσε κι άλλο την κούκλα-μωρό, οπότε η Ελένη δεν θρήνησε το παιδικό της παιχνίδι, η Ειρήνη δεν πείραζε τα μαλλιά της, η Σπυριδούλα έβαλε ένταση στη φωνή, ο Γιώργος δεν ξέχασε ότι βρισκόταν πάνω στη σκηνή, ο Νεκτάριος με την Ευτυχία δεν παρασύρθηκαν να τσακωθούν στα σοβαρά μετά το κατάβρεγμα, η Μαρίνα-Ρήνη δεν απέβαλε (το μαξιλάρι), κανείς δεν ξέχασε ότι παίζαμε τη συγκεκριμένη μέρα (σε αντίθεση με τις πρόβες), τέλος καλό όλα καλά...

Νομίζω το ευχαριστήθηκαν. Και πώς αλλιώς; Να βγαίνεις μπροστά σε τόσο κόσμο και να ανακαλύπτεις ότι έχεις ξεπεράσει τους φόβους σου, τον εαυτό σου τον ίδιο; Εμπειρία πολύτιμη!

Εδώ παίρνουμε μια ιδέα από το πρόγραμμα της παράστασης (τετρασέλιδο), που ... φιλοτέχνησα μετά κόπων και βασάνων λόγω κακότροπου υπολογιστή:

Σελίδες 1 και 4

Σελίδες 2 και 3

Το παρακάτω κείμενο, -που στην παράσταση το διαβάζουν η Μαρίνα και η Ελένη-, το έγραψα επηρεασμένη από κάποιο βιβλίο που διάβασα (φαίνεται αυτό στην πρώτη παράγραφο). Περιέργως, η ζωή με τα πονηρά της ζιγκ ζαγκ, μετά από την ανάγνωση του  συγκεκριμένου βιβλίου, με οδήγησε στη μετάφραση της Λυσιστράτης από τη Σώσα Μπερνή -Πλακίδα, (αυτά το περασμένο καλοκαίρι) και αργότερα, μέσω της επιθυμίας της Μάντως,  στη μορφή της Ρήνης του Θεοτόκη!

Λυσιστράτη

Παρουσίαση-Εισαγωγή

                Λένε πως υπήρξε μια εποχή, στα βάθη της Προϊστορίας, (στη Νεολιθική εποχή), που η ανθρώπινη κοινωνία δε βασιζόταν στη σύγκρουση και την επιβολή, αλλά στην αλληλεγγύη. Που τα αρσενικά δεν τρώγονταν σαν τα κοκόρια, αλλά κοιτούσαν να αντιμετωπίζουν από κοινού με τα θηλυκά τα θέματα της επιβίωσης, υμνώντας τις δυνάμεις της φύσης, τη γονιμότητα, τον έρωτα, τη δημιουργία. Ευρήματα αρχαιολογικά που πληθαίνουν με τον καιρό, ενισχύουν αυτές τις υποθέσεις!
                Δύσκολο να το φανταστούμε εμείς, με τον αρπαχτικό τρόπο που έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τη φύση και τον διπλανό μας, είτε πρόκειται για άτομο είτε για χώρα. Ειδικά σήμερα, που όλο και περισσότεροι άνθρωποι φτάνουν στα όριά τους, είναι να αναρωτιέται κανείς… Μήπως η ρίζα του κακού βρίσκεται εκεί πίσω μακριά, στην εποχή που ξαναπιάσαμε τη λατρεία του «Ξίφους» και της Φωτιάς.*
            Στην εποχή του Αριστοφάνη, τον 5ο αιώνα π.Χ., κάποιες από εκείνες τις αξίες είχαν αναβιώσει. Όμως η «Φωτιά» ξέσπασε και πάλι, με την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου.
                Στη Λυσιστράτη, ο Αριστοφάνης φαντάζεται μια γυναίκα που αγανακτεί με τον πόλεμο, και σκαρφίζεται έναν τρόπο να τον σταματήσει, με τη βοήθεια και γυναικών από τις άλλες πόλεις. Αθήνα και Σπάρτη θρηνούν γιούς, αδελφούς και συντρόφους. Οι άντρες έχουν παρατήσει τη ζεστασιά της συζυγικής κλίνης και του γυναικείου κορμιού για να «ξιφομαχήσουν» … σώμα με σώμα.
                Οι γυναίκες θέλουν την Ειρήνη, θέλουν τον Έρωτα. Θέλουν το ζωογόνο Νερό*, να σβήσουν τη φωτιά της σάρκας, την Έριδα και τον Πόλεμο.
                Αλλά για να πετύχουν αυτά, πρέπει να φερθούν πονηρά. Ορκίζονται λοιπόν, η Λυσιστράτη η Αθηναία, η Λαμπιτώ απο τη Σπάρτη και οι άλλες, αυτόν τον έρωτα να τον στερήσουν ένα διάστημα από τους άντρες, ώστε να τους εκβιάσουν να σταματήσουν τον πόλεμο
                Τι κάνουν; Αφήνουν τα σπίτια τους και κλείνονται στην Ακρόπολη. Οι γέροντες τις πολιορκούν βάζοντας φωτιές κι εκείνες βγαίνουν με τα σταμνιά να τις σβήσουν. Εν τω μεταξύ οι νεώτεροι άντρες έχουν αρχίσει να μην αντέχουν την .. στέρηση και δείχνουν σημάδια υποχώρησης.
                Αλεπού η Λυσιστράτη, αλεπού όμως και ο Αριστοφάνης… Μας δίνει ένα μάθημα, πιο ουσιαστικό ίσως, από πολλές διδαχές γονιών ή δασκάλων. Γιατί η σάτιρα, εκτός από το ότι διδάσκει, απελευθερώνει κιόλας. Σου θυμίζει πόσο ανάλαφρη θα μπορούσε να είναι η ζωή, πόσο πιο χαρωπή. Στο κάτω κάτω τι έχει αξία; Η συντροφικότητα, η ειρηνική συνύπαρξη, η γλώσσα της πειθούς, ή μήπως το ξεμάλλιασμα των γειτόνων, το ξεκοίλιασμα αντιπάλων και οι άναρθρες κραυγές του πολέμου και της βίας;;
                Την κατάληξη του έργου δε θα σας την πούμε! Όλα κι όλα! Θα τη δείτε στη σκηνή, δηλαδή …με κάποιες σκηνές που θα σας παρουσιάσουμε από το έργο, κι ανάμεσά τους βέβαια την τελευταία, για να δούμε αν πέτυχε το σχέδιο. Έστω και σε θεατρικό έργο….
                Πάμε λοιπόν πίσω ολοταχώς, στην εποχή του Αριστοφάνη, και ας κρυφοκοιτάξουμε για λίγο τις γυναίκες που ετοιμάζονται να βάλουν σε πράξη το σχέδιό τους….

Από τη μουσική της παράστασης:

Η τιμή της αγάπης. Το τραγούδι από την ταινία μπορείτε να το ακούσετε εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=y2tbynpVMuU

Ακούστηκε στο πρώτο μέρος, ανάμεσα σε άλλα, και το:
Γυναίκα της ψυχής μου
 Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική, Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας:

Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
Το ξάφνιασμά σου μου απομένει
Ωραία γυναίκα αγαπημένη,
Το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα
Και των ματιών σου οι μαύροι κρίκοι
Και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...
 Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη

Λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα

Και κάτι σχετικό με το βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου τυχαία πέρσι το καλοκαίρι, κι έγινε η αφορμή να φτάσουμε στο δεύτερο μέρος της παράστασης του φετινού Ιουνίου:

Aπρίλιος - Μάιος - Ιούνιος 2011 XΟΡΟΣΤΑΣΙ 21

Η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη

Μια από τις πρώτες αξιολογήσεις του μεταφραστικού έργου της Σώσας Μπερνή-Πλακίδα

Του Γιάννη Μότσιου, Καθηγ. Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Όταν διάβασα στο εξώφυλλο της μετάφρασης τ ο υ έ ρ γ ο υ τ ο υ Αρ ι σ τ ο φ ά νη "Λυσιστράτη",  της Σώσας Μπερνή-Πλακίδα "στιχουργική απόδοση με ομοιοτέλευτο παραδοσιακό δεκαπεντασύλλαβο", και πριν προχωρήσω στην ανάγνωση, «κλότσησα», αλλά σημείωσα, αντιδρώντας στην αρχική μου απόφαση: "Σε τελική ανάλυση, το αποτέλεσμα της όποιας προσπάθειας και του όποιου εγχειρήματος, θα μιλήσει από μόνο του.

 Αλλά, συνέχιζα, δεν μπορούμε να μην πάρουμε στα σοβαρά υπόψη μας τις συνειδητές επιλογές του Αριστοφάνη, όπως: την απόρριψη κάποιου συγκεκριμένου μέτρου με την προτίμηση του ρυθμού που θα απόρρεε από την τήρηση του μέτρου. Την απουσία της ομοιοκαταληξίας, αφού, επιπρόσθετα, ήταν άγνωστη για την ποίηση της εποχής κι ως το Μεσαίωνα. Την προτίμηση του ελεύθερου, πιο σωστά χαλαρού σε επίπεδο ρυθμού στίχου που τον εναλλάσσει με πιο σύντομους στίχους που συχνά παίρνουν τη μορφή ενός είδους στροφικής τακτοποίησης".

Αυτά σημείωσα πριν προχωρήσω δεξιότερα του εξωφύλλου.
Όταν όμως προχώρησα αρκετά σ τ η ν π ρ ο σ ε κ τ ι κ ή α ν ά γ ν ω σ η τ η ς μετάφρασης, με συνεπήρε η φόρα του ρυθμού και η ομορφιά του λόγου. Τότε είναι που κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι, οργανώνεται ρυθμικά κατά τα καλύτερα πρότυπα του ομοιοτέλευτου δεκαπεντασύλλαβου, από τη μια μεριά, κι από την άλλη εννοιολογικά αφήνεται ελεύθερο το δημιουργικό της δαιμόνιο να κάνει θαύματα. Κάπως έτσι φαντάζομαι τώρα, ότι θα έγραφε τη Λυσιστράτη του οΑριστοφάνης αν διέπρεπε συγγραφικά στη εποχή μας. Η Σώσα Μπερνή-Πλακίδα ικανοποιεί, κατά την άποψή μου, τον Αριστοφάνη της αρχαιότητας με έναν πιθανό σατιρικό δραματουργό – κωμωδιογράφο της
εποχής μας. Αν και είμαι της άποψης, ότι συνδυάζει αριστοτεχνικά τους δυο αυτούς Αριστοφάνηδες στο ίδιο πρόσωπο: το δικό της. Έτσι, συνεχίζω εγώ: δημιουργεί την ψευδαίσθηση. ότι δε μεταφράζει Αριστοφάνη, αλλά η ίδια είναι Αριστοφάνιδα της εποχής μας.

Και μάλιστα αυτή μπορούσε να γεννηθεί μόνο στην Ικαρία, αν όχι, τότε μόνο στη Κρήτη. Μπορεί και στο Αργοστόλι. Μοιάζουν όλοι τους στην κουζουλάδα. Σε καμιά περίπτωση στη σημερινή Αθήνα και ιδιαίτερα στον τόπο που γεννήθηκα ή που ζω σήμερα: στη Δυτική Μακεδονία και στην Ήπειρο. Δεν είχα την τύχη ακόμα να επισκεφτώ το νησί που τόσο αγάπησε ο πατέρας μου, ένα χρόνο εξόριστος στην Ικαρία.

Έχω καλούς φίλους Ικαριώτες και ξέρω τι λέω, όταν υποστηρίζω ότι τη Λυσιστράτη μπορούσε να τη μεταφράσει μόνο καλλιεργημένη γυναίκα ή άντρας αυτού του νησιού. Δεν υποτιμώ καθόλου τις υπάρχουσες άλλες μεταφράσεις. Μακάρι να μπορούσα να κάμω κι εγώ μια παρόμοια. Αλλά,
λέω, αν ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να διαβάσει τη Λυσιστράτη του, σε μετάφραση της κυρίας Σ. Μπερνή-Πλακίδα, με τα καλλιτεχνικά ευρήματα, τους τρόπους και τα μέσα που αυτή ανακάλυψε και οργάνωσε σε ολοκληρωμένο ποιητικό σύστημα, μα το θεό! θα χαχάνιζε ώρες πολλές, βαστώντας την κοιλιά του για να μην του φύγει και τη χάσει τελικά. Γιατί τότε, με χαμένη την κοιλιά, με τί εφόδια θα προετοίμαζε τις υπόλοιπες σάτιρές του και να γελούν μέχρι δακρύων οι άνθρωποι χιλιάδες τώρα
χρόνια; Κι όχι μόνο οι Έλληνες.
{συνέχεια στη σελ. 23 του περιοδικού}

Θα περιμένω και το κείμενο που έγραψε η Μάντω για ένα εμβόλιμο σημείο στην Τιμή και το Χρήμα, για να το προσθέσω.

Και τέλος, παρακαλώ το Νεκτάριο να μου επιστρέψει σύντομα την περούκα του Κορυφαίου, γιατί τη χρειάζομαι για τις επόμενες Απόκριες,  (θα ντυθώ Νεκτάριος). 

Άνοιξη, ποίηση της φύσης, ποίηση ανθρώπων... (μέρα που είναι..)

Άνοιξη. Επιτέλους. Ποίηση της φύσης.


Μαζί με την ποίηση που φτιάχνουν οι άνθρωποι, ας γιορτάσουμε. Ας "ανοίξουμε" μια μεγάλη παρένθεση σε όσα διαβάζουμε ή γράφουμε για τον κακό μας τον καιρό, το κακό μας το χάλι, τους κακούς οιωνούς.. Μάλλον του κάκου διαβάζουμε αναλύσεις, κάποιοι δε λένε να ξυπνήσουν από τις ψευδαισθήσεις, κάποιοι δε χαμπαριάζουν που να χτυπιέσαι κάτω.  Ας είναι... Θα ξυπνήσουν λίγο πριν το τέλος, όταν θα πέφτουν οι τίτλοι...


Ας διαβάσουμε άλλα πραγματάκια για σήμερα.
Άνοιξη είπαμε. Ανάσταση της φύσης, ανάταση, ανα-δημιουργία.  Ποίηση μέσα σε Βιβλία. Εμπνεύσεις. Παλιές και νέες. Από τη φύση; Απ' τους ανθρώπους; Όλα μαζί. Ας βγάλουμε για λίγο τον άλλο μας εαυτό. Γιατί όχι;
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. (χτές, 21 του μήνα.. Κόπηκε η σύνδεση και δεν πρόλαβε να μπει η σωστή ημερομηνία). Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου: Όνειρα λοιπόν. Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού. Υπήρξαν και ρατσιστές ποιητές. Κρίμα. Είχαν κι αυτοί όνειρα. (Κάτι όμως πήγε στραβά... )


Πήρα κι ένα μέηλ που παρέπεμπε στο μπλογκ του πρώην προέδρου της ΟΛΜΕ, Νίκου Τσούλια. Καμία συγγένεια δε νιώθω με το κόμμα του, αυτός δεν ξέρω αν νιώθει ακόμα (τη ..συγγένεια). Όμως μου άρεσαν αυτά που έγραφε για τα βιβλία, το διάβασμα, τις βιβλιοθήκες. Δείτε τα παρακάτω.


Αλλά ας ξεκινήσουμε πρώτα με κάτι στιχάκια, μέρα που είναι. Παλιά, λίγο μελό ίσως, λίγο πρωτόλεια. Δεν πειράζει. Σήμερα μετράει το συναίσθημα. Δείχνουν διαθέσεις ανοιξιάτικες... Για μένα έρχονται απ' το παρελθόν, αλλά ισχύουν λίγο πολύ και τώρα. (Μπορεί και να το μετανιώσω που τα έβαλα εδώ πέρα, αλλά σιγά τώρα.. Τόσα λάθη κάνουμε καθημερινά. Λίγα παραπάνω δε θα μας χαλάσουν και τη μόστρα).
Πάμε:

Κουρτίνες

Rene Magritte, La Condition Humaine

Τραβάω τις κουρτίνες
και μπαίνουν στο δωμάτιο ξανά
οι φωτεινές ιδέες
οι εμπνευσμένες οι στιγμές, οι φίνες


Τα υποκείμενα που από απόσταση
στέλνουν μηνύματα και λάμψεις
ας λείπουν πια οριστικά, ας είναι ακόμα υπαρκτά,
έχουν ξανά φωνή, έχουν υπόσταση


Πρόσωπα τέτοια θέλω στη ζωή μου να δεσπόζουν
να της χαρίζουν νόημα, να τη γεμίζουν χρώμα
να μ’ ακουμπούν με την πνοή τους τη ζεστή
να λένε πάντοτε στην καίρια στιγμή, τα λόγια που αρμόζουν






Αναπνέω
Αναπνέω
όταν εμπνέω
ή όταν κάτι ζω
που ειν’ ελάχιστα πεζό
που είναι όντως, νέο.

Ανασταίνομαι
όταν δίνω, όταν εμπνέομαι
όταν κάτι με δονεί
με ωθεί, με συγκινεί
και άθελά μου,
παρασέρνομαι.
.....................................................................

Όταν η άνοιξη φανεί,

όταν κάτι μας κινεί,

η ανάσα μας βαθαίνει

και τα πρόσωπα των γύρω ομορφαίνει.

Όταν νοιώθουμε ενωμένοι,

από όνειρα ομοούσια σπρωγμένοι

ν’ αγαπιόμαστε επιμένουμε

και το νέο, το καλύτερο, προσμένουμε

Μορφές (απόσπασμα)
Σαν ένα βιβλίο
που το μέσα του γεύονταν
σαν να ‘ταν δέρμα απαλό και λείο
που απ’ αυτό μαγεύονταν
Έτσι θα ‘θελαν
και τις ψυχές να διάβαζαν
να τις ξεφύλλιζαν γλυκά
κι όχι να τις χαράμιζαν







Τα παρακάτω τώρα είναι από το μπλογκ που σας έλεγα:
http://anthologio.wordpress.com/2012/03/09/%CE%AF-%CE%AF-%CE%AC-bet/
Τι είναι το διάβασμα;
Είναι ίδιο με την ανάγνωση; Είναι πέρασμα σε τόπους ευτυχίας και αγαλλίασης; Γιατί δεν υπάρχει το διάβασμα στη φύση, έξω από τον κόσμο του ανθρώπου; Τι ακριβώς γίνεται με το διάβασμα; Πού ταξιδεύουμε, πού βρισκόμαστε; τι νοσταλγούμε; Αν η ανάγνωση είναι ένα είδος διαλόγου, με ποιον ακριβώς συζητάμε; με τον συγγραφέα; με τους άλλους αναγνώστες, περασμένους και επερχόμενους; με τον εαυτό μας; ποιον εαυτό μας, τον χθεσινό ή τον αυριανό; Γιατί κόβει τους δεσμούς με την κανονική πραγματικότητα όποιος βυθίζεται στις σελίδες; πού ταξιδεύει; και αν ναυαγήσει, πώς μπορεί να βρει το δρόμο του νόστου; Στο μέλλον θα διαβάζουν οι άνθρωποι; Και πώς θα είναι ένα τέτοιο μέλλον; Μπορεί τότε να εξορίζονται όσοι είναι αναγνώστες; Τι θα απογίνουν όσοι γεννήθηκαν πρωτίστως για να διαβάζουν; όταν δηλώνουν στη συνείδησή τους και παντού ως απασχόληση: «διαβαστή» ή αναγνώστη; Είναι η ανάγνωση μια απόπειρα να γνωρίσουμε το γυμνό πυρήνα της ύπαρξης, τη συστατική ουσία του εαυτού μας; Τι σημαίνει να διαβάζουμε ένα βιβλίο του Αριστοτέλη που διάβαζε και ένας αναγνώστης πριν 2.000 χρόνια και που θα διαβάζει ένας άλλος αναγνώστης μετά από 1.000 χρόνια; Τι μας ενώνει; Υπάρχει ιστός πνεύματος; Τι ακριβώς μάς συμβαίνει όταν διαβάζουμε; Είμαστε μόνοι μας όταν διαβάζουμε; Τι ξεπηδάει μέσα από τα λεκτικά σχήματα της ανάγνωσης που μας ανταριάζει τόσο εύκολα; Μήπως υπάρχουν πνεύματα τριγύρω μας, όταν ανοίγουμε τα βιβλία; Τι χωρίζει και τι ενώνει τη ζωή με το διάβασμα;

«Αναγνώστης και ανάγνωσμα συνευρίσκονται: το βιβλίο στο χέρι – το μάτι στο βιβλίο. Δίδυμο εναντίον και υπέρ της μοναξιάς. Αυτός είναι ο πολυτιμότερος τίτλος της ανάγνωσης».
(Δ. Μαρωνίτης)

Για άλλους η ανάγνωση είναι παρηγοριά και βάλσαμο στην ταλαιπωρημένη ψυχή του ανθρώπου ή μια εκλεκτή και εκλεκτική απόλαυση για όσους διαθέτουν λεπτή καλαισθησία και αναζητούν τις σπάνιες ηδονές.
Δ. Δημηρούλης

Τι είναι οι βιβλιοθήκες;
Είναι ναοί του ανθρώπινου πνεύματος, του αθάνατου πνεύματος; Τι παράδεισο μας υπόσχονται αυτοί οι ναοί, επίγειο ή παράδεισο στο επέκεινα ή μήπως και τους δύο; Είναι οι μόνοι χώροι που ξέρουν τις αγωνίες και τους στοχασμούς των ανθρώπων, των ανθρώπων που άνοιξαν δρόμους στην ιστορία; Είναι οι αυθεντικοί θεματοφύλακες των βωμών της ανθρώπινης συνείδησης; Εδώ μόνο πρέπει να υμνούμε το άγιο πνεύμα των στοχαστών; Είναι τόποι ιεροί; Οι άνθρωποι των βιβλιοθηκών είναι σαν και εμάς; Σε τι συνίσταται η δική τους, ξεχωριστή τελετουργία; Τα βιβλία τούς (ανα)γνωρίζουν; Τι ακριβώς λατρεύουμε και υμνούμε εδώ; Υπάρχουν αχαρτογράφητοι τόποι του ανθρώπινου πνεύματος που δεν υπάρχουν στα βιβλία; πώς θα τους διαβούμε; Γιατί, όταν διαβαίνουμε το κατώφλι μιας βιβλιοθήκης σε ξένη χώρα, νιώθουμε ότι είμαστε στην πατρίδα μας; Ποια είναι η πραγματική πατρίδα του ανθρώπου; Στη χώρα του βιβλίου, πώς γεννιόμαστε; Γιατί υπάρχει ΜΟΝΟ μια χώρα του βιβλίου, όπου γης και όπου χρόνου;

Ο τυφλός Χόρχε Λουίς Μπόρχε σφιχτοκλείνει τα μάτια του για ν’ ακούσει καλύτερα τα λόγια ενός αθέατου αναγνώστη. Σ’ ένα σκιερό δάσος, καθισμένο σ’ έναν κορμό σκεπασμένο με μούσκλια, ένα αγόρι κρατά στα δυο του χέρια ένα μικρό βιβλίο το οποίο διαβάζει μες στην απαλή σιγαλιά, άρχοντας χρόνου και χώρου.
(Α. Μανγκέλ, Η τελευταία σελίδα)

Έχει ο καιρός γυρίσματα κι η γλώσσα μας χαρίσματα

Αφιερωμένο στους χαλεπ-ρ-ούς καιρούς, στους ερίζοντες συμπατριώτες, 

στον κακό μας τον καιρό (Μάρτης μήνας με ψοφόκρυο και χωρίς θέρμανση), 

στη μαύρη κι άραχνη διάθεση, στον -μοναδικό- υποψήφιο αρχηγό του παΣΟΚ,  

στο πολύτιμο περιεχόμενο της λεκάνης του βε-σε της μεσογείου, -μαζί με το πετρέλαιο- 

και τέλος, σε όσους συμπαθώ και σε όσους με ...κατανοούν. 

Το απόσκατο

"Shit" is what I said!
(Σκατά εκπαίδευση...)

Το “σκατό”, είναι απτό. Μυρωδάτο και ορατό.

Μα το “απόσκατο”; -που λέει το ρητό;;;

Κρύβει μήπως κάποιο νόημα σοφό;

Δε θα έλεγα πως είμαι και η Σαπφώ,

μα την ποίηση των λέξεων τη βλέπω, τη μυρίζω.

Κι αν για κάποια ίσως κάτι δε γνωρίζω,

λεξικά ξεκοκαλίζω,

το μυαλό μου όλο βουρλίζω

τα κιτάπια ξεψαχνίζω

και σε κύκλους φιλολόγων τριγυρίζω.

Την απάντηση δε βρήκα πουθενά

για το “απόσκατο” ως έννοια, ουδεμία αναφορά.

κάποιο πέπλο μυστηρίου το τυλίγει!

Η αναζήτηση του βάθους του μου φέρνει ρίγη!

Είναι τόσοι οι στεναγμοί από αυτούς που το προφέρουν

κι όμως, το κρυφό του νόημα, υποθέτω δεν το ξέρουν

Έτσι, υφαίνω σταδιακά μια θεωρία

που θα λύσει κάθε γρίφο και απορία:

Είναι η ΓΛΩΣΣΑ κάποιο είδος… “αραχναίο”

με λεπτούς ιστούς σιέλου και με σχέδιο τυχαίο.

Το τυχαίο δε σημαίνει και φτιαγμένο άνευ κρίσης

δεν υφαίνει τη δομή της με υλικά της μίας χρήσης.

Τουναντίον. Βάζει ενδιάμεσα και δόκανα, καλά μασκαρεμένα

Λέξεις άσχετες, ατάραχες, σα βρέφη ταϊσμένα

που φαντάζουν απονήρευτες, ανήξερες κι αθώες

μα κατέχουνε τις γνώσεις πώς να βγαίνουν πάντα σώες

πώς να εμπαίζουν επιστήμονες ποζάροντας ναζιάρικα

πώς να εκφράζουν το ανέκφραστο με κόλπα παιχνιδιάρικα.

Αποκρύπτουν τις πηγές τους, αποπαίρνουν τους κριτές,

αποκόβονται απ' τις άλλες, αποφεύγουν ποιητές.

Δε θα βρεις στα “λόγια” κείμενα το απόσκατο.

Δεν υπάρχει σε ελεγείες, τραγωδίες,

έπη, ωδές, ή ραψωδίες.

Μα εννοείται πως δεν είναι ανυπόστατο!

Επιλέγει για φιλίες, όχι πλάσματα αιθέρια

μα τα γήινα, τα ακατάβλητα, τα στέρεα, (ίσως κι ορισμένα αέρια).

Έχει στέκια, προτιμήσεις, είναι απλώς εκλεκτικό.

Κάνει πάντοτε παρέα μοναχά με το σκατό.

κλοπιΦράιτ τζμκτ 2011

Να ... τ' αφήσω (γιατρέ);;;

Να χτυπήσω; Ή να φτύσω;;

Να ...τ' αφήσω ;;;

Να μισήσω;  Να τους βρίσω;

Να χτυπήσω; Ή να φτύσω;

(Ή να κλάψω;)

Ή να σαστίσω;

Δια παντός ν αναχωρήσω;

Ν αγνοήσω, να ξεχάσω, να γυρίσω;

Ν αφεθώ να αδιαφορήσω

κι όλους να  περιφρονήσω;

Ή να κλάψω;;

Να κρυφτώ, να εκδικηθώ, να βαρεθώ;

Να ξεσπάσω, να τα σπάσω,

να γελάσω, να σαρκάσω;      

Να λυγίσω; Να σκεφτώ,

να συγχωρήσω;

Μήπως και ν αυτοκτονήσω;

Ή να επαναστατήσω;

Να φονεύσω,

και μετά να καταρρεύσω;

Να γελάσω;; Να σαρκάσω;;;

Να λουφάξω;

Να λυσσάξω;

Να μ’ αλλάξω;

Μήπως ν’ αποβλακωθώ;

Ή και να συμβιβαστώ;

μήπως ν’ ανασκουμπωθώ,

ή και να χαρακωθώ;

...κι άμα μεταμφιεστώ;;;

Κι αν τυχόν διαλογιστώ;

κι άμα μεταμφιεστώ;

Να να να

μα να μα να μανα…

Να κάνω το βλάκα;

Να κάνω το μάγκα;

Να κάνω τον κουφό;

Να πάρω τα όπλα;

Να πάρω τα βουνά;

Να πάρω αποστάσεις;

Να πάρω αποφάσεις;

Να πάρω των ομματιών μου,

να πάρω ό, τι είναι δικό μου;

Να κάνω πως δεν ξέρω

Να κάνω πως δε φταίω;

Να τα κάνω πέρα

...Να κάνω πως δεν ξέρω;; να κάνω πως δε φταίω;;

Να τα κάνω λίμπα

Να τα πιώ, να γίνω σκνίπα;

Να τα κάνω λιανά;

Να τα κάνω πλακάκια;

Να πάω να πνιγώ

Να ‘πα να κουρευτώ

Να πάω κατά  διαόλου

να πάω στου Βερόπουλου;

Να αρχίσω να πηγαίνω εκκλησία;

Να το ρίξω γενικώς στη συνουσία;

Στις ουσίες; στην αφασία;

Να τα ρίξω στο σύστημα;

Να τα ρίξω στο κράτος;

Να το ρίξω στα ζάρια;

Να πω δε βαριέσαι

Να πω «πώς ξηγιέσαι»

Να πω άει χάσου

Να πω «πρόβλημά σου»;

(Αφού όλοι έτσι λένε!)

Μήπως είμαι, γιατρέ, να με κλαίνε;

Συγχαίρουμε και χαιρόμαστε!

Συγχαίρουμε εκ βάθους καρδίας και χαιρόμαστε ιδιαίτερα για την πολύ αγαπητή συνάδελφο της  Σχολικής Βιβλιοθήκης του 1ου Γενικού Λυκείου Ελευσίνας, που η βιβλιοθήκη της βραβεύτηκε στην ηλικιακή κατηγορία 16-19 ετών των προγραμμάτων eTwinning, όπου πήραν μέρος σε συνεργασία με σχολείο από την Πολωνία και την Κύπρο.

Εδώ βλέπετε το σκύλο-μασκώτ της βιβλιοθήκης τους. ( Έχουμε και κοινές αγάπες... )

 Το έργο τους Bookraft ενθάρρυνε το διάβασμα μέσα από δημιουργικές και πρωτότυπες δραστηριότητες. Δείτε περισσότερα στο μπλογκ τους:  http://etwinningbookraft.blogspot.com/

Στο τέλος του μήνα θα πάνε στη Βουδαπέστη για την παραλαβή του βραβείου! Τους χαιρόμαστε, τους ζηλεύουμε, τους θαυμάζουμε και τους περιμένουμε τον Απρίλιο με τις εντυπώσεις τους!

Συννεφιασμένη... Σχολική Αίθουσα

Ο καθηγητής του 39 λυκείου, Κώστας Κούρτης, παρενέβη δραστικά στο χώρο -ως αρχιτέκτων που είναι- θέλοντας να ανοίξει την αίθουσα στα ουράνια,  όπως ανοίγουμε τους πνευματικούς ορίζοντες... τα μυαλά, τις διαθέσεις...
Τον ευχαριστούμε που μας παραχώρησε αυτό το έργο του για δημοσίευση, όπως και για την πόρτα που σήμερα την πέρασε το τελικό χέρι, μαζί με τον Αντώνη Φλεμοτόμο της Γ' λυκείου!
Ελπίζουμε να παρέμβει και στην αυλή, να βάλει λίγο πράσινο, έστω και εικονικά. Το γκρίζο και τα (μυαλά στα) κάγκελα μας χλωμιάζουν. Μέσα και έξω.

Αν θέλετε κάντε έναν περίπατο στον ιστοχώρο του, θα δείτε και άλλες όμορφες δημιουργίες. http://www.panoramio.com/photo/27607398

Διαφήμιση

Στην Κυψέλη

το θαυματουργό το Μέλι!

Μέλι από βιβλία.

Για το σπίτι, το γραφείο, την παραλία.

 
Με άρωμα δάσους!**

Χαμηλά λιπαρά.

Ευεργετικό. 

Αποτοξινωτικό. 

Οικονομικό.

Δυναμώνει το μυαλό 
μα και το σώμα

Λιώνει σα γλυκό στο στόμα

...και πολλά άλλα ακόμα.

**Βιβλίο=χαρτί=δέντρο=δάσος...

Δανειστείτε από το Βιβλιόσπι(ρ)το!

 

(ΕΜ ΣΥΓ :Ταξιθετικό Σύμβολο. 

ΕΜ= Ελληνικό Μυθιστόρημα. ΣΥΓ=Συγγραφέας)

Δημιουργίες μαθητών

 

Η μαθήτρια της Α' τάξης του 30ού γυμνασίου, Ιωάννα Μολλάι, 

μας έφερε από μόνη της αυτό το πανέμορφο σχεδιάκι για τη Βιβλιοθήκη, 

όταν είδε κάποια ανάλογα από παιδιά άλλων τάξεων που είχαν παρακινηθεί από την καθηγήτρια καλλιτεχνικών να φιλοτεχνήσουν σχέδια πάνω στο όνομα του "Βιβλιόσπι(ρ)του".

 Και κάποια άλλα σχέδια που έφτιαξαν μαθητές της Γ' γυμνασίου του 30, 

στο μάθημα της Ντιάνας Νασιοπούλου, πολύτιμης συνεργάτιδας του Βιβλιόσπι(ρ)του:

Γ2

Τα καλύτερα ήταν και Ανώνυμα, αλλά θα τους βρούμε, πού θα πάει...