Οι μαθητές "ζωγράφισαν"! Θεατρικό, Μάιος 2013

Καθυστέρησα. Ιούλιος πλέον, είμαι διακοπές και μόλις τώρα αξιώθηκα να ενημερώσω το παρόν βλογκ με αξιοσημείωτα γεγονότα από τη σχολική χρονιά που πέρασε. Δηλαδή με ένα από αυτά: Τη θεατρική παράσταση.

Θρίαμβος απλά! -(κι όχι "πανωλεθρίαμβος") . 

Η -νεοσύστατη- Θεατρική ομάδα του 4ου Λυκείου Ζωγράφου, υπό την καθοδήγηση του Μπάμπη Σαρηγιαννίδη, έφτασε σε επίπεδο σχεδόν επαγγελματικό. Αυτά γίνονται όταν βάζεις ψηλά τον πήχυ, όταν έχεις και παιδιά που θέλουν πραγματικά να τον φτάσουν, και που ενθαρρύνονται σε αυτό. Ειδάλλως, βγάζεις κάτι χλιαρό, ή απλά "σχολικό".

Η Θεατρική Παράσταση βασίστηκε σε κείμενα του Γ. Σουρή.

Τίτλος: "Τα ίδια και τα ίδια"

Ο σκηνοθέτης μας και η ...ακολουθία των 5 (καθηγήτριες-βοηθοί)

Τους ευχαριστώ που μου χάρισαν διαλείμματα απόλυτα αναγκαίας και ουσιαστικής χαλάρωσης από την επώδυνη κάποιες φορές ρουτίνα της εκπαιδευτικής καθημερινότητας,

Τις συναδέλφους μου, τα παιδιά, και φυσικά τον Μπάμπη Σαρηγιαννίδη! Το …σκηνοθεταρά και παιχταρά και με το συμπάθειο δηλαδή. Το σκηνοθέτη-ηθοποιό-καθηγητή που ξέρει να ακροβατεί ανάμεσα στη συγκίνηση και την ιλαρότητα. (Πρέπει όλοι να τον δουν να υποδύεται… κοροϊδευτικό λυγμό ή χορευτικό νάζι). Εύχομαι να συνεχίσει αυτή τη σημαντική προσφορά, δώρο δροσιάς σε όλα τα σχολεία που τιμά με την παρουσία του, σε σχολεία της χώρας μας που υποφέρουν από ξηρασία για λόγους, ανάμεσα σε άλλους, και εγκατάλειψης εκ μέρος της πολιτείας.

Ας ξαναζωγραφιστούν λοιπόν τα τείχη και οι τοίχοι κι ας ευφρανθούν τα μάτια και τα αυτιά μας από πρόσωπα τέτοιων μαθητών, και στου Ζωγράφου, και παντού.

Ολόκληρο το κείμενο, το δικό μου, καθώς και κείμενα των άλλων καθηγητριών, φωτογραφίες και βίντεο, βρίσκονται στην ιστοσελίδα του σχολείου,
http://4lyk-zograf.att.sch.gr/

Εδώ μια αφιέρωση, λίγο στο πνεύμα του Σουρή:

Οι μαθητές «Ζωγράφισαν»!

 Όπως τα είπε (;;;) κι ο Σουρής

και όπως λέμε πάλι εμείς,

οι μαθητές Ζωγράφισαν!

Και στου Ζωγράφου, σάστισαν.

Κόσμος συνέρρευσε πολύς.

Το  διευθυντή, λόγω τιμής,

τον έπιασε ο …ακάθιστος.

Απ’ το καμάρι, … ολάνθιστος.

Επήγαινε κι ερχότανε.

(Εντός, ψιλοτρωγότανε).

Εμείς οι καθηγήτριες, βοηθοί και παραστάτες

μια στις κουρτίνες μπαίναμε, μια παίρναμε τις στράτες.

Μαντίλια για το ξέβαμμα, συρτάρια για τις σταρ

που ντύνονταν και γδύνονταν, με άγχος, μα και …χαρ’!

Στα παρασκήνια τρέμανε

μην τύχει και μπερδεύανε

σκηνές, ατάκες, λόγια

αθώους ή λαμόγια.

(Μα όταν βγαίναν στη σκηνή

Πόσο εξαίσια φωτεινοί!)

Ο Βουλευτής κι ο Δήμαρχος καβάλα στα γαϊδούρια

πίσω η Φλώρα κι ο λαός να τους ορμάν με γιούρια ,

λεμόνια να υπερίπτανται,

του Τενεκέ η συμβία να καλύπτεται,

η αίθουσα με χάχανα και θέρμη να εγκρίνει

κι ο Μπάμπης ο μαέστρος σιωπηλά να διευθύνει.

Υπάλληλοι να παίζουνε σε ρόλους ευθιξίας

κι ο δικηγόρος ξέπνοος στα νύχια των Αρχών, της εξουσίας…

Μια βλάχα Ηγουμένισα να μας δηλώνει «Γέννησα!»

στο καμαρίνι μία γλωσσού ν’ αγωνιά, «Τους έπεισα;»

Ένας λαμόγιος Τενεκές να κάνει πως δεν ξέρει

πως ο λιγούρης Δήμαρχος «παντού» βάζει το  χέρι.

Ο Φασουλέτος να μουτζώνει την Ευρώπη

κι ο Περικλής να τον τραβάει απ’ το μανίκι, «Μα τι τρόποι!»

Μια ανέραστη και άσχημη γεροντοκόρη

να θέλει να υπαντρευτεί κυνηγημένο αγόρι.

Πελάτης στο δημόσιο να ψάχνει νάβρει άκρη

κι η αίθουσα να σείεται από γέλια. (Μαύρο δάκρυ).

Αυτά και άλλα… παίχτηκαν, στο Τέταρτο το Λύκειο

γι αυτό και γράφω το άσμα αυτό, το επινίκιο.

Αν τύχει και βρεθώ του χρόνου στα ίδια μέρη

μακάρι πάλι να μπορώ να βάλω κανα χέρι,

σε σάτιρα, ή μονόπρακτα, σε ποίηση, τραγωδία,

Σουρή, ή Μποστ, ή Σοφοκλή, ή Ρίτσο, ή Καββαδία

ελπίζοντας η Ελλάδα να ελαφρύνει απ’ τα βαρίδια

να μη στενάζει λέγοντας… «Τα  Ίδια και τα ίδια».

Κατερίνα Τζαμουράνη

Η αφίσα της παράστασης, φέρουσα την υπογραφή μου. Τη φάτσα μου τη φέρει επίσης αλλά δε λέω ποια είναι.

Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες από πρόβες αλλά και από την παράσταση, τις παρακάτω τις βάζω τελείως ενδεικτικά, αυτές έχω τώρα πρόχειρες.

Θα έβαζα εδώ και το φυλλάδιο του προγράμματος που φιλοτέχνησα επίσης, αλλά δεν είναι σε μορφή συμβατή και τώρα βαριέμαι. Άλλη στιγμή... 

(Άστε που είμαι σε νησί τώρα και το διαδίκτυο σέρνεται)

Στιγμιότυπο.

Στιγμιότυπο χορευτικό.

 Το παρακάτω ας μην το πάρουμε σαν ...ιεροσυλία , εγώ το βλέπω σαν στιγμιαίο έργο τέχνης, φτιαγμένο από υλικά που περίσσεψαν στις προετοιμασίες του χώρου, έμπνευσή μου αφιερωμένη στην καλύτερη εξυπηρέτηση των φιλότεχνων θεατών. (Τι, καλύτερα είναι κάποια εκθέματα που βλέπουμε σε γκαλερί;;)

 

Είναι κρίμα που το βίντεο της παράστασης στο YouTube δεν έχει καλή ανάλυση και χάνετε την ευκαιρία να το απολαύσετε (σιγά που θα

το κοιτούσατε δηλαδή). Πάντως, για όποιον τυχόν ενδιαφέρεται να πάρει μια ιδέα, θα το βρει στο

 http://www.youtube.com/watch?v=Xy6AwkfaTCc

ή με τίτλο "4ο ΓΕΛ Ζωγράφου - Θεατρική Παράσταση

"Όχι. Δεν ήταν έκπληξη"

"Όχι". 
Όχι. Δεν ήταν έκπληξη. Δεν ήρθε εξ ουρανού η άνοδος των ποσοστών της τύφλας...
Δεν ήταν αποκάλυψη η αντιστροφή και διαστροφή της ιστορίας, με το "Όχι" της ελληνικής αντίστασης κατά των Γερμανών ναζί, να το επισκιάζει σήμερα το "Ναι" στο ναζισμό, το "ναι" στην ψυχική και φυσική εξόντωση του αδύναμου, το "ναι" στο σκοτάδι, το "ναι" στη βία του ισχυρού. 

Γιατί πολλοί πλέον, έχουν μπερδέψει τα πόδια με το κεφάλι, το αριστερά με το δεξιά, το μικρό με το μεγάλο, το λίγο με το πολύ, το πάνω με το κάτω, το κάτσε με το σήκω, το αστείο με το τραγικό.  

Κάνουν "πλάκα", ή παίρνουν αψήφιστα τη βία που υφίστανται άλλοι, κάνουν "χαβαλέ" με τις γυναίκες που βιάζονται ή κακοποιούνται, τους μετανάστες που τρώνε κλωτσιές στο πρόσωπο, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν στις πλατείες. Ή λένε και "καλά να πάθουν" !!!!!!!!!!

Το παλιό "δε βαριέσαι" που ήταν ο στόχος των μη-βολεψάκηδων μιας άλλης εποχής, έχει αντικατασταθεί από πολύ πιο βαριά "σιγά μωρέ τώρα", ο εκφασισμός του μυαλού έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, η σύγχυση των εννοιών αφόρητη πια... 

Ελάτε στις σχολικές αίθουσες να δείτε τη σύγχυση...
Ελάτε να δείτε τη "Λογική" του Αριστοτέλη να εξευτελίζεται σε δυο τρεις στερεότυπες απαντήσεις. Από το απόλυτα σύνηθες πια,  "μα όχι, εγώ δε μιλούσα, γιατί δεν κάνετε παρατήρηση στον τάδε ή στον δείνα;" μέχρι το "άκου κει να μας πάνε σινεμά για προβολή για την επέτειο της 28ης, τι μαλακίες...", ή και το "αυτό είναι φασιστικό", (ας πούμε το να ζητάς τα αυτονόητα σε ώρα μαθήματος... ή να απαιτείς να έχουν μαζί τους π.χ. ένα στυλό...)
Ελάτε να δείτε όλο και περισσότερα παιδιά να δυσκολεύονται να κατανοήσουν απλές έννοιες, να δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν σωστά ή στρωτά, να δυσκολεύονται να κάνουν διαλόγους της προκοπής.
Όχι, δε λέω ότι γίνονται κάθε μέρα αυτά, ότι γίνονται παντού, λέω ότι όποιος δε βλέπει έγκαιρα τα σημάδια ή εθελοτυφλεί ή είναι ανησυχητικά αργός στη σκέψη. Κι ότι έχει ξεκινήσει καιρό τώρα αυτός ο ξεπεσμός. Ότι η λεγόμενη "σιωπηρή πλειοψηφία" δεν είναι πλέον μόνο σιωπηρή, είναι και ακρωτηριασμένη πνευματικά. Ότι οι κραυγάζοντες βγαίνουν νικητές και οι τσιρίζοντες βγαίνουν από πάνω. Ότι βγαίνω συχνά απ' τα ρούχα μου κι άντε να ξαναμπώ μετά, αφού τόχω ρίξει στο μασούλημα, ως συναισθηματικό υποκατάστατο...

 Ότι πρέπει να βγούμε να το καβούκι μας και να τα πιάσουμε όλα απ' την αρχή, απ' το βου και α, βα.

Πιστεύω από χρόνια ότι μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μου είναι άρρωστοι, βαριά. 
Ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει.
Όταν οδηγείς Ι.Χ. για παράδειγμα, το βλέπεις ξεκάθαρα. Άνθρωποι που περνάνε τα στόπ και τα κόκκινα χωρίς δεύτερη σκέψη, που διπλοπαρκάρουν κλείνοντάς σε χωρίς να τους καίγεται καρφί αν σ' εμποδίζουν εσένα να ξεπαρκάρεις να φύγεις να πας σε κάποια δουλειά που ίσως ναναι και επείγουσα, και όλοι αυτοί να σε βρίζουν ως άλλοι Παναγιώταροι αν διανοηθείς να τους πεις κουβέντα, αν τους πεις π.χ "ένα συγγνώμη δε θα έβλαπτε", να γυρνάν και να σου λένε με κακία "είμαι αγενής, θες τίποτα;" άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, (πιο συχνά όμως άντρες, απέναντι σε γυναίκες) και άλλα πολλά παρόμοια. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό; Όχι βέβαια μόνο με κείμενα σαν αυτό εδώ....

Όχι. Δε θα σταματήσω να βλέπω, να παρατηρώ, να λέω τη γνώμη μου, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να συζητάω, να προσπαθώ να βρω ένα χώρο που να με καλύπτει ιδεολογικά, συναισθηματικά, να μου προσφέρει την ευκαιρία να κάνω κι εγώ κάτι, να συνεισφέρω, κάπως, όσο μπορώ, αν μπορώ, να αρνούμαι την τύφλα, να αρνούμαι την αδικία. 

Είδαμε αυτές τις μέρες στην κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ "Τα μυστικά τετράδια της Νυρεμβέργης". Το βρήκα από τα πιο ενδιαφέροντα του είδους, κακώς δεν το είχα δει μέχρι τώρα. Ένας νέος στην ηλικία ψυχίατρος, είχε πάρει συνεντεύξεις από τον Γκέριγκ, τον Ρούντολφ Χες,(Ες), τον Στράιχερ, τον Φρανκ,, όσο διαρκούσε η δίκη.

http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3384506&chid=8

Προκύπτει το ερώτημα: Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι;; Παράφρονες; ; Μοχθηροί; 

Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ανήκαν σε ένα προβληματικό, ελλειμματικό είδος  οργανισμού. Ανάπηροι. Ανάπηροι, περίπου όπως λέμε, "συναισθηματικά ανάπηρος", αλλά σε πολύ πιο βαριά, παθολογική μορφή.

Σα να τους έλειπε ένα βασικό συστατικό για να μπορούν να ενταχθούν στους "ζωντανούς οργανισμούς" Δε λέω αποκλειστικά στο ανθρώπινο είδος, γιατί τα ζώα το έχουν το συστατικό αυτό. Μπορείς να το πεις και "Empathy".  (Υπάρχει και παλιότερη ανάρτηση εδώ στο Βιβλιόσπι(ρ)το μ' αυτόν τον τίτλο, και μ' ένα καταπληκτικό βιντεάκι). Αντιδάνειο από το δικό μας "εμπάθεια" που είναι κάτι σαν μένος, φανατισμός. Στα αγγλικά έχει τελείως άλλη έννοια, σημαίνει την "ενσυναίσθηση", την ικανότητα να πονάς τον άλλον...

Ένα πολύ καλό κείμενο, -υπάρχει πληθώρα τέτοιων πια, τι να πρωτοδιαλέξεις;- που έχει επίσης να κάνει με λέξεις, και ιδιαίτερα το λεξιλόγιο και το είδος του αστείου που αντιλαμβάνονται οι φασιστο-ειδείς είναι και αυτό του Σαραντάκου, από το 

http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/12/xytirio/

που το έγραψε με αφορμή τον.. λαλίστατο παναγιώταρο και τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο. 

Λέει εκτός των άλλων ο Σαραντάκος:

" .....Να κάνω μια παρένθεση. Το υβρεολόγιο του Παναγιώταρου, εκτός από την απέχθεια που προκαλεί, είναι και ενδεικτικό: μας θυμίζει ότι μερικοί, τέλος πάντων, άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο παρά μόνο μέσα από σεξουαλικούς όρους και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές που παραπέμπουν σε χρήση του σεξ ως μέσου τιμωρίας και ταπείνωσης. Και δεν είναι βέβαια κάποια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Όχι συμπτωματικά, ο ευπρεπής της συμμορίας, ο βουλευτής επικρατείας Χρ. Παππάς (φοράει και γραβάτα), έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο σεξιστικά «αστεία»μέσα στην αίθουσα της Βουλής (Το «σας είπε σκάσε, δεν είπε “σκύψε”», προς υπεράσπιση του Κασιδιάρη, και το «Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία … παύση … τοις εκατό» -χιούμορ ίσως αποδεκτό για γυμνασιόπαιδα, αλλά που σε ενήλικες το βρίσκουμε μόνο στις πιο καθυστερημένες και στερημένες αντροπαρέες).

Το θέμα βέβαια δεν είναι η πρεμιέρα που ματαιώθηκε, ούτε αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο.
.............................
Ένα χιλιοειπωμένο ρητό, που έχει καταντήσει πια κλισέ, είναι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Δεν παίρνω θέση ως προς την αλήθεια του ρητού, αναρωτιέμαι όμως αν μας αξίζει αυτό το πράγμα που είδατε στο βιντεάκι -και τι μπορούμε, τι πρέπει να κάνουμε από δω και μπρος. Δεν έχω να προτείνω καμιά σοφία, άλλωστε άλλο άρθρο είχα προετοιμάσει για σήμερα, ευτράπελο εκείνο, και τα γεγονότα με βρήκαν ανέτοιμο, οπότε πρόχειρα έγραψα πέντε σκέψεις στο χαρτί, αλλά θα ήθελα, το ζητήσατε κιόλας μερικοί, να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Μας αξίζει αυτό;......."

Να από τι αποτελείται τελικά ο σκληρός εγκεφαλικός δίσκος μερικών....

Έπειτα, σήμερα μόλις, διάβασα το κείμενο του 'Πιτσιρίκου' στο 

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

που επίσης με ενθουσίασε, περιέχει χίλια δυο απ' αυτά που ήθελα να πω κι εγώ, κι έτσι μ' έβγαλε απ' τον κόπο, -ούτως ή άλλως δε φτάνω το ύφος του στο γράψιμο, αλλά πού θα πάει, μια μέρα θ' αποκτήσω κι εγώ το δικό μου ύφος και το δικό μου "φανατικό" κοινό. Μόνο μη σπρώχνεστε, χωρίς βίαια σκουντήγματα, δεν έχω λεφτά για αποκατάσταση θυμάτων θαυμαστικού φανατισμού. 

Εφ' όσον μιλούσα για μαθητές στην αρχή, θέλω οπωσδήποτε για κλείσιμο να αντιγράψω εδώ το κείμενο που κυκλοφόρησε από το ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, σαν ένα δείγμα γραφής και σκέψης εφήβων που μου προσφέρει τεράστια παρηγοριά στην απαισιοδοξία των ημερών, που μου ξαναγεννά την διάθεση να μιλήσω, να επικοινωνήσω, αφού υπάρχουν ακόμα αυτιά ζωντανά, μυαλά ζωντανά, νέοι άνθρωποι αλώβητοι απ' το σκοταδισμό των ιδεών και την ψευτοευκολία της τεχνολογίας. Ένα κείμενο, από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει πρόσφατα. ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ. Και το εννοώ:

Πώς κέρδισα ένα φασίστα
Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά,πέντε γειτονιές παρακάτω.Την άλλη μέρα στο σχολείο ,ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου ,που οι γονείς του είναι μετανάστες.Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ,μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμιά άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων ,πλούσιοι,μεσαίοι,φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν,εξαπατούν,φοροδιαφεύγουν,βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ'το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ'αυτούς κλέβουν ,σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες ,όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία,για να μην φορολογηθούν.Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί .Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη ,αλλά αδυναμία .Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό .Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ'τα έργα των αρχαίων Ελλήνων .Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια,αλλά με πράξεις.Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα ,οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι,οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες,μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών,πήρανε όπλα και λεφτά ,φόρεσαν κουκούλες ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο .Η Ελένη η συμμαθήτρια μου,είναι φωνακλού και τα " χώνει " , η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα .Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια ,αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι,έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας ,γιατί είναι από την Αφρική.Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή

Κι έτσι,έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.Μισούν και χτυπούν τους ξένους ,τις γυναίκες ,τους ομοφυλόφιλους,τους μορφωμένους ,τους δημοκράτες,τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ'έχουν κερδίσει ,έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι,πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα,ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ :ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

Τα σχολεία άνοιξαν. Οι καθηγητές έκλεισαν.

Τι είπε ο κος Χρήστος Κάτσικας στη συνέντευξη στο Σκάι;;; Αυτό:

Χ.Κάτσικας: "Ανοίγει η πύλη της κόλασης για τους εκπαιδευτικούς"

http://www.livepro.gr/arthra/%CF%87%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CF%8D%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82


Εντάξει μωρέ τώρα.. Σιγά το επάγγελμα. Μόνο οι τραπεζίτες έχουν κάτι να προσφέρουν σ' αυτήν την κοινωνία: Δόντι.

Πολύ μας παιδεύουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί....

Είπα τις προάλλες να πάω στο συλλαλητήριο, να δω τι θα λέγανε πάλι οι αλιτήριοι. Βαρέθηκα. Άσε που πεινούσα.

Τρώω λαχανικά τελευταία, δε φτάνουν τα μισθά. Τρώω και τις σάρκες μου όμως κάπου κάπου. Και κάτι χαστούκια από υπουργούς-σωτήρες του έθνους, από ευρωπαίους επίσης σωτήρες του (π)έθνους,  από δημοσιογράφους υμνητές των σωτήρων του έθνους, από τα χρυσά μου τα παιδιά που μας σώζουν όλους κάθε μέρα από την αυγή,  κ.ά.

Θα φάω γαλοπούλα όμως τα χριστούγεννα. Με το δώρο-άδωρο

Μπορεί να φάω και κανένα στέλεχος της εκπαίδευσης, κανέναν τροϊκανό, κάτι χορταστικό..

Άσε που η Όλγα Τρέμει μην την Καψει ο Πρετεντέρης. (άσχετο, αλλά όχι εντελώς)

Σχολικά δρώμενα. (Και πάμε για επόμενα;)

Τέλος σχολικής χρονιάς.  Τέλος εποχής για τα παιδιά της Γ' λυκείου, τέλος εργασιακής θητείας για κάποιους συναδέλφους... Έπεσε κλάμα στο γραφείο καθηγητών την τελευταία μέρα όπως έμαθα (γιατί εγώ έλειπα, είχα πάει ξανά στο 30ό γυμνάσιο, από όπου είχα αποσπαστεί για ένα χρόνο).

Η Μάντω βγαίνει στη σύνταξη. Μαζί της, και με την Κατερίνα (την τωρινή διευθύντρια του 24) είχαμε κάνει την πρώτη θεατρική παράσταση στο 24, το Μάιο του 2007.
(βλέπετε αν θέλετε http://kafrin-lib.blogspot.gr/p/2001-2007.html )
Από τότε, οι δυο αγαπητές συναδέλφισσες συνέχισαν με παραστάσεις κάθε χρόνο. Μέχρι που φέτος ξαναγύρισα προσωρινά στο 24 κι έτσι είχα πάλι τη χαρά να συνεργαστώ με τη Μάντω, να βοηθήσουμε παιδιά να ανοιχτούν και να εκφραστούν, να δώσουμε στο μεράκι μας μορφή και σχήμα...
Ετοιμάσαμε λοιπόν μια παράσταση σε δύο μέρη. Το πρώτο, με αποσπάσματα από το βιβλίο του Κ. Θεοτόκη "Η τιμή και το χρήμα" Το δεύτερο, με αποσπάσματα από τη "Λυσιστράτη".
Γιατί αυτά τα δύο;
Επειδή η αρχική σκέψη και επιθυμία (της Μάντως) ήταν να τιμήσουμε τη γυναίκα. Σαν ερωτευμένη, σα μάνα, σα θύμα, σα θύτη, σαν καταλύτη. Πρότεινε λοιπόν το απόσπασμα από το έργο του Θεοτόκη, που διδάσκεται και στη Β λυκείου. Εγώ πρόσθεσα σαν ιδέα τη συγκεκριμένη απόδοση της Λυσιστράτης, που με είχε ενθουσιάσει, κι έτσι ξεκινήσαμε το σχηματισμό της θεατρικής ομάδας. Πριν ξεκινήσει η παράσταση, προβλήθηκε το βίντεο "Women in Art"
http://www.youtube.com/watch?v=nUDIoN-_Hxs


Ολόκληρη η βραδιά, βιντεοσκοπήθηκε και ανέβηκε στο YouTube από την Αυγή και μπορείτε να τη δείτε σε ξεχωριστά μέρη: 
http://www.youtube.com/watch?v=-p8b-tvdhaA&feature=relmfu

Έγινε στην αυλή-ταράτσα του σχολείου, με ελαφρύ αεράκι, γεύση από θερινό σινεμά και πολλούς θεατές.
Στην αρχή, η εισαγωγή της διευθύντριάς μας. Μέχρι το 10.47', οι αποχαιρετιστήριοι λόγοι για τη Γ' λυκείου, με κείμενα της θεολόγου και μαθητριών.

Η δική μου συμβολή, και της Μάντως, αρχίζει από το 10.48' με την Τιμή και το χρήμα.
 Η λήψη είναι ερασιτεχνική, με βιντεοκάμερα της Αυγής, συναδέλφου και φίλης, στο χέρι του Μάριου και της Μαρίνας, επίσης συναδέλφων και φίλων.

Το βίντεο με τη Λυσιστράτη βρίσκεται εδώ:
Σκηνή 1η:

http://www.youtube.com/watch?v=VhESWg97Csg&feature=relmfu
Σκηνή 2η
http://www.youtube.com/watch?v=g10pS4sP0b0&feature=player_embedded#!
Σκηνή 3η:
http://www.youtube.com/watch?v=vxyjED3KuEo&feature=player_embedded
Σκηνή 4η:
http://www.youtube.com/watch?v=DFERoe2fWzI&feature=plcp

Στην αρχή η γαλαρία κάνει ό,τι μπορεί, -δηλαδή κάνει ό,τι μπορεί για να μην ακούγεται τίποτα, παρά τις παραινέσεις μας-, αλλά ευτυχώς ξεχωρίζουμε τουλάχιστον τα λόγια...
Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για να δώσω σωστές οδηγίες για τη μουσική στον ηχολήπτη, είχα νευριάσει αρκετά, ήξερα πως στο βίντεο και πάλι δε θα μπορέσουν να αποτυπωθούν πολλά πράγματα, όπως συνήθως σε σχολικές παραστάσεις.

Ας δούμε μερικές φωτογραφίες, εδώ τα πρόσωπα είναι πιο ευδιάκριτα:

Ήρθαν και παλιότεροι συνάδελφοι, ο Βαγγέλης, η Ντίνα, ο Κώστας, (Χουλιάρας, Πετεινού, Κοβάνης). 

Ευτυχώς πολλές γυναίκες συνάδελφοι είχαν χωθεί βαθιά στις γκαρνταρόμπες τους και ξαναβγήκαν με ρούχα, μαντήλια, παπούτσια, για τις ανάγκες της παράστασης. Η Σοφία, συνάδελφος,  τις επόμενες μέρες παραλίγο να χάσει τη φούστα της, την οποία έψαχνε όλος ο σύλλογος των καθηγητών για δυο μέρες, και αφού τη βρήκε, ξέχασε να την πάρει μαζί της και ξανά μανά την άλλη μέρα την ξαναέψαχνε, διότι οι άλλοι αποφάσισαν να της την κρύψουν για πλάκα. 

Κατά τη διάρκεια της παράστασης τώρα, υπήρξαν -ως είθισται- κάποια σκαλώματα, που ευτυχώς ξεπεράστηκαν:

Η Κωνσταντίνα, (Σιόρα Επιστήμη στο πρώτο μέρος), δεν πρόλαβε να αλλάξει για να βγει στην πρώτη σκηνή της Λυσιστράτης,  η Ευγενία (Λυσιστράτη) ανάρρωνε από αμυγδαλίτιδα, οι καρέκλες από τέσσερις που είχαμε, είχαν γίνει δύο ως δια μαγείας, μέχρι που οι φιλενάδες τους ανακαλύφθηκαν να λουφάρουν λίγο πριν την έναρξη. 

Κατά τα άλλα, τα παιδιά δεν ξέχασαν τα λόγια τους, ο αέρας δεν πήρε την κουρτίνα,  το μακιγιάζ από την Ειρήνη και τη Νικολέτα (σωτήριες βοηθοί) πέτυχε, ο Παρασκευάς δε σκόνταψε την ώρα του ζεϊμπέκικου, ο Ζαφείρης παραλίγο να σκοντάψει άσχημα στο χαλί αλλά πρόλαβε να αρθεί στο ... ύψος των περιστάσεων, η Μαρία δεν εξάρθρωσε κι άλλο την κούκλα-μωρό, οπότε η Ελένη δεν θρήνησε το παιδικό της παιχνίδι, η Ειρήνη δεν πείραζε τα μαλλιά της, η Σπυριδούλα έβαλε ένταση στη φωνή, ο Γιώργος δεν ξέχασε ότι βρισκόταν πάνω στη σκηνή, ο Νεκτάριος με την Ευτυχία δεν παρασύρθηκαν να τσακωθούν στα σοβαρά μετά το κατάβρεγμα, η Μαρίνα-Ρήνη δεν απέβαλε (το μαξιλάρι), κανείς δεν ξέχασε ότι παίζαμε τη συγκεκριμένη μέρα (σε αντίθεση με τις πρόβες), τέλος καλό όλα καλά...

Νομίζω το ευχαριστήθηκαν. Και πώς αλλιώς; Να βγαίνεις μπροστά σε τόσο κόσμο και να ανακαλύπτεις ότι έχεις ξεπεράσει τους φόβους σου, τον εαυτό σου τον ίδιο; Εμπειρία πολύτιμη!

Εδώ παίρνουμε μια ιδέα από το πρόγραμμα της παράστασης (τετρασέλιδο), που ... φιλοτέχνησα μετά κόπων και βασάνων λόγω κακότροπου υπολογιστή:

Σελίδες 1 και 4

Σελίδες 2 και 3

Το παρακάτω κείμενο, -που στην παράσταση το διαβάζουν η Μαρίνα και η Ελένη-, το έγραψα επηρεασμένη από κάποιο βιβλίο που διάβασα (φαίνεται αυτό στην πρώτη παράγραφο). Περιέργως, η ζωή με τα πονηρά της ζιγκ ζαγκ, μετά από την ανάγνωση του  συγκεκριμένου βιβλίου, με οδήγησε στη μετάφραση της Λυσιστράτης από τη Σώσα Μπερνή -Πλακίδα, (αυτά το περασμένο καλοκαίρι) και αργότερα, μέσω της επιθυμίας της Μάντως,  στη μορφή της Ρήνης του Θεοτόκη!

Λυσιστράτη

Παρουσίαση-Εισαγωγή

                Λένε πως υπήρξε μια εποχή, στα βάθη της Προϊστορίας, (στη Νεολιθική εποχή), που η ανθρώπινη κοινωνία δε βασιζόταν στη σύγκρουση και την επιβολή, αλλά στην αλληλεγγύη. Που τα αρσενικά δεν τρώγονταν σαν τα κοκόρια, αλλά κοιτούσαν να αντιμετωπίζουν από κοινού με τα θηλυκά τα θέματα της επιβίωσης, υμνώντας τις δυνάμεις της φύσης, τη γονιμότητα, τον έρωτα, τη δημιουργία. Ευρήματα αρχαιολογικά που πληθαίνουν με τον καιρό, ενισχύουν αυτές τις υποθέσεις!
                Δύσκολο να το φανταστούμε εμείς, με τον αρπαχτικό τρόπο που έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τη φύση και τον διπλανό μας, είτε πρόκειται για άτομο είτε για χώρα. Ειδικά σήμερα, που όλο και περισσότεροι άνθρωποι φτάνουν στα όριά τους, είναι να αναρωτιέται κανείς… Μήπως η ρίζα του κακού βρίσκεται εκεί πίσω μακριά, στην εποχή που ξαναπιάσαμε τη λατρεία του «Ξίφους» και της Φωτιάς.*
            Στην εποχή του Αριστοφάνη, τον 5ο αιώνα π.Χ., κάποιες από εκείνες τις αξίες είχαν αναβιώσει. Όμως η «Φωτιά» ξέσπασε και πάλι, με την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου.
                Στη Λυσιστράτη, ο Αριστοφάνης φαντάζεται μια γυναίκα που αγανακτεί με τον πόλεμο, και σκαρφίζεται έναν τρόπο να τον σταματήσει, με τη βοήθεια και γυναικών από τις άλλες πόλεις. Αθήνα και Σπάρτη θρηνούν γιούς, αδελφούς και συντρόφους. Οι άντρες έχουν παρατήσει τη ζεστασιά της συζυγικής κλίνης και του γυναικείου κορμιού για να «ξιφομαχήσουν» … σώμα με σώμα.
                Οι γυναίκες θέλουν την Ειρήνη, θέλουν τον Έρωτα. Θέλουν το ζωογόνο Νερό*, να σβήσουν τη φωτιά της σάρκας, την Έριδα και τον Πόλεμο.
                Αλλά για να πετύχουν αυτά, πρέπει να φερθούν πονηρά. Ορκίζονται λοιπόν, η Λυσιστράτη η Αθηναία, η Λαμπιτώ απο τη Σπάρτη και οι άλλες, αυτόν τον έρωτα να τον στερήσουν ένα διάστημα από τους άντρες, ώστε να τους εκβιάσουν να σταματήσουν τον πόλεμο
                Τι κάνουν; Αφήνουν τα σπίτια τους και κλείνονται στην Ακρόπολη. Οι γέροντες τις πολιορκούν βάζοντας φωτιές κι εκείνες βγαίνουν με τα σταμνιά να τις σβήσουν. Εν τω μεταξύ οι νεώτεροι άντρες έχουν αρχίσει να μην αντέχουν την .. στέρηση και δείχνουν σημάδια υποχώρησης.
                Αλεπού η Λυσιστράτη, αλεπού όμως και ο Αριστοφάνης… Μας δίνει ένα μάθημα, πιο ουσιαστικό ίσως, από πολλές διδαχές γονιών ή δασκάλων. Γιατί η σάτιρα, εκτός από το ότι διδάσκει, απελευθερώνει κιόλας. Σου θυμίζει πόσο ανάλαφρη θα μπορούσε να είναι η ζωή, πόσο πιο χαρωπή. Στο κάτω κάτω τι έχει αξία; Η συντροφικότητα, η ειρηνική συνύπαρξη, η γλώσσα της πειθούς, ή μήπως το ξεμάλλιασμα των γειτόνων, το ξεκοίλιασμα αντιπάλων και οι άναρθρες κραυγές του πολέμου και της βίας;;
                Την κατάληξη του έργου δε θα σας την πούμε! Όλα κι όλα! Θα τη δείτε στη σκηνή, δηλαδή …με κάποιες σκηνές που θα σας παρουσιάσουμε από το έργο, κι ανάμεσά τους βέβαια την τελευταία, για να δούμε αν πέτυχε το σχέδιο. Έστω και σε θεατρικό έργο….
                Πάμε λοιπόν πίσω ολοταχώς, στην εποχή του Αριστοφάνη, και ας κρυφοκοιτάξουμε για λίγο τις γυναίκες που ετοιμάζονται να βάλουν σε πράξη το σχέδιό τους….

Από τη μουσική της παράστασης:

Η τιμή της αγάπης. Το τραγούδι από την ταινία μπορείτε να το ακούσετε εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=y2tbynpVMuU

Ακούστηκε στο πρώτο μέρος, ανάμεσα σε άλλα, και το:
Γυναίκα της ψυχής μου
 Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική, Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας:

Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
Το ξάφνιασμά σου μου απομένει
Ωραία γυναίκα αγαπημένη,
Το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα
Και των ματιών σου οι μαύροι κρίκοι
Και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...
 Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη

Λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα

Και κάτι σχετικό με το βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου τυχαία πέρσι το καλοκαίρι, κι έγινε η αφορμή να φτάσουμε στο δεύτερο μέρος της παράστασης του φετινού Ιουνίου:

Aπρίλιος - Μάιος - Ιούνιος 2011 XΟΡΟΣΤΑΣΙ 21

Η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη

Μια από τις πρώτες αξιολογήσεις του μεταφραστικού έργου της Σώσας Μπερνή-Πλακίδα

Του Γιάννη Μότσιου, Καθηγ. Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Όταν διάβασα στο εξώφυλλο της μετάφρασης τ ο υ έ ρ γ ο υ τ ο υ Αρ ι σ τ ο φ ά νη "Λυσιστράτη",  της Σώσας Μπερνή-Πλακίδα "στιχουργική απόδοση με ομοιοτέλευτο παραδοσιακό δεκαπεντασύλλαβο", και πριν προχωρήσω στην ανάγνωση, «κλότσησα», αλλά σημείωσα, αντιδρώντας στην αρχική μου απόφαση: "Σε τελική ανάλυση, το αποτέλεσμα της όποιας προσπάθειας και του όποιου εγχειρήματος, θα μιλήσει από μόνο του.

 Αλλά, συνέχιζα, δεν μπορούμε να μην πάρουμε στα σοβαρά υπόψη μας τις συνειδητές επιλογές του Αριστοφάνη, όπως: την απόρριψη κάποιου συγκεκριμένου μέτρου με την προτίμηση του ρυθμού που θα απόρρεε από την τήρηση του μέτρου. Την απουσία της ομοιοκαταληξίας, αφού, επιπρόσθετα, ήταν άγνωστη για την ποίηση της εποχής κι ως το Μεσαίωνα. Την προτίμηση του ελεύθερου, πιο σωστά χαλαρού σε επίπεδο ρυθμού στίχου που τον εναλλάσσει με πιο σύντομους στίχους που συχνά παίρνουν τη μορφή ενός είδους στροφικής τακτοποίησης".

Αυτά σημείωσα πριν προχωρήσω δεξιότερα του εξωφύλλου.
Όταν όμως προχώρησα αρκετά σ τ η ν π ρ ο σ ε κ τ ι κ ή α ν ά γ ν ω σ η τ η ς μετάφρασης, με συνεπήρε η φόρα του ρυθμού και η ομορφιά του λόγου. Τότε είναι που κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι, οργανώνεται ρυθμικά κατά τα καλύτερα πρότυπα του ομοιοτέλευτου δεκαπεντασύλλαβου, από τη μια μεριά, κι από την άλλη εννοιολογικά αφήνεται ελεύθερο το δημιουργικό της δαιμόνιο να κάνει θαύματα. Κάπως έτσι φαντάζομαι τώρα, ότι θα έγραφε τη Λυσιστράτη του οΑριστοφάνης αν διέπρεπε συγγραφικά στη εποχή μας. Η Σώσα Μπερνή-Πλακίδα ικανοποιεί, κατά την άποψή μου, τον Αριστοφάνη της αρχαιότητας με έναν πιθανό σατιρικό δραματουργό – κωμωδιογράφο της
εποχής μας. Αν και είμαι της άποψης, ότι συνδυάζει αριστοτεχνικά τους δυο αυτούς Αριστοφάνηδες στο ίδιο πρόσωπο: το δικό της. Έτσι, συνεχίζω εγώ: δημιουργεί την ψευδαίσθηση. ότι δε μεταφράζει Αριστοφάνη, αλλά η ίδια είναι Αριστοφάνιδα της εποχής μας.

Και μάλιστα αυτή μπορούσε να γεννηθεί μόνο στην Ικαρία, αν όχι, τότε μόνο στη Κρήτη. Μπορεί και στο Αργοστόλι. Μοιάζουν όλοι τους στην κουζουλάδα. Σε καμιά περίπτωση στη σημερινή Αθήνα και ιδιαίτερα στον τόπο που γεννήθηκα ή που ζω σήμερα: στη Δυτική Μακεδονία και στην Ήπειρο. Δεν είχα την τύχη ακόμα να επισκεφτώ το νησί που τόσο αγάπησε ο πατέρας μου, ένα χρόνο εξόριστος στην Ικαρία.

Έχω καλούς φίλους Ικαριώτες και ξέρω τι λέω, όταν υποστηρίζω ότι τη Λυσιστράτη μπορούσε να τη μεταφράσει μόνο καλλιεργημένη γυναίκα ή άντρας αυτού του νησιού. Δεν υποτιμώ καθόλου τις υπάρχουσες άλλες μεταφράσεις. Μακάρι να μπορούσα να κάμω κι εγώ μια παρόμοια. Αλλά,
λέω, αν ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να διαβάσει τη Λυσιστράτη του, σε μετάφραση της κυρίας Σ. Μπερνή-Πλακίδα, με τα καλλιτεχνικά ευρήματα, τους τρόπους και τα μέσα που αυτή ανακάλυψε και οργάνωσε σε ολοκληρωμένο ποιητικό σύστημα, μα το θεό! θα χαχάνιζε ώρες πολλές, βαστώντας την κοιλιά του για να μην του φύγει και τη χάσει τελικά. Γιατί τότε, με χαμένη την κοιλιά, με τί εφόδια θα προετοίμαζε τις υπόλοιπες σάτιρές του και να γελούν μέχρι δακρύων οι άνθρωποι χιλιάδες τώρα
χρόνια; Κι όχι μόνο οι Έλληνες.
{συνέχεια στη σελ. 23 του περιοδικού}

Θα περιμένω και το κείμενο που έγραψε η Μάντω για ένα εμβόλιμο σημείο στην Τιμή και το Χρήμα, για να το προσθέσω.

Και τέλος, παρακαλώ το Νεκτάριο να μου επιστρέψει σύντομα την περούκα του Κορυφαίου, γιατί τη χρειάζομαι για τις επόμενες Απόκριες,  (θα ντυθώ Νεκτάριος). 

Με τη Βήτα τάξη (όλα ήταν εν-τάξει!).

Στιγμιότυπα από την τριήμερη εκδρομή σε Βόλο-Πήλιο. Άνοιξη 2012.

Με καιρό ωραίο, με το κέφι το 24ωρο της ...νεολαίας, 

[και ας έλειπε απ' το τσούρμο ο Αχιλλέας (...)]

1)Από τη διαδρομή. Σκηνές από το πούλμαν:
Δόθηκαν (από τα παιδιά) οι λέξεις:
α)Μακρυνίτσα-Βαλίτσα
β) Ερωφίλη* - Καριοφίλι-
γ)Πανδαισία-Εκκλησία
δ)Μηλιές-Ξυλιές

(Θέμα: «Εκδρομή στο Πήλιο»)
κι έγινε η σύνθεση (από την καθηγήτρια θρησκευτικών, Λία Μωραϊτάκη):
Για Βόλο ξεκινήσαμε,
φτάσαμε ως Μακρυνίτσα
κι όλο το πούλμαν γέμισε
κάθε λογής βαλίτσα

Στις μάχες τους, οι όμορφες
δεν παίρνουν Καριοφίλι
με γόβες και καλλυντικά.
πήγαν στην «Ερωφίλη»

Και τα παιδιά ξεκίνησαν
για γλέντι πανδαισία
κι ως το πρωί κουβέντιαζαν,
που άρχισ’ η εκκλησία.

Στο τέλος, βόλτα πήγαμε
και στο χωριό Μηλιές
και να που δε χρειάστηκε
κάποιοι να φαν … ξυλιές!
*(«Ερωφίλη», ήταν το όνομα του ξενοδοχείου)
Φτάνοντας στην Αθήνα, έπεσε κι ένα ευχαριστήριο συμπλήρωμα από την καθηγήτρια Αγγλικών κα Τζαμουράνη:
Η εκδρομή τελείωσε. Όλα ήταν μαγεία.
Να δώσουμε ευχαριστώ και στην κα Γιωργία!*
Στο πούλμαν μας ασφάλεια, στοργή και θαλπωρή
πολλά συγχαρητήρια στον κύριο Θοδωρή!! *
*(η κα Γιωργία ήταν η συνοδός από το πρακτορείο, και ο κος Θοδωρής ο οδηγός του πούλμαν)

2)Άλλα στιγμιότυπα, από το ξενοδοχείο,  δοσμένα με ποιητικό στοιχείο:
Ολημερίς καθόντουσαν, (κάποιοι και νύχτα όμως…).
με τράπουλες στα χέρια τους και ο Μάριος δίπλα, … νόμος!
και παίζανε με χάχανα, τάβλι, χαρτιά και ντάμα
και χάνανε συνέχεια, όλοι μαζί κ αντάμα

Οι άλλες ετοιμάζονταν για έξοδο τρελή
στολίζονταν και ντύνονταν και ίσιωναν μαλλί
Περίμεναν οι κάγκουρες, με κόμμωση και ρόδα,
μήπως και πιάσουν την καλή, την πιο ψηλή τη γόβα.

3)Από την (πολύ όμορφη) καφετέρια στο Περιβαλλοντικό Κέντρο Μακρυνίτσας:
Παίζοντας παντομίμα: 
Η Ευγενία προσπαθεί απεγνωσμένα να δείξει στην ομάδα της το "Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι", (το οποίο βέβαια πρότεινε ο φιλόλογος...) Η ομάδα βρίσκει "Μπαλόνι, πέταγμα, βάρος, χαρτοπετσέτα, κλπ κλπ." Αν δεν ήταν η υπογράφουσα ακόμα θα ψάχνανε. Χε χε χε..

3)Το αναμνηστικό αυτό αφιερωματάκι θα εμπλουτιστεί μόλις παραλάβουμε και άλλες  φωτώ για μια τελική επιλογή στιγμιότυπων.

Σχολεία και βιβλιοθήκες: Έννοιες ασύμβατες; (...) Δείτε ρεπορτάζ στον Τύπο.

Η είσοδος στη Βιβλιοθήκη του 30ού Γυμν. 

Πληθαίνουν οι δημοσιεύσεις σχετικά με τις Σχολικές βιβλιοθήκες. Ας ξεκινήσουμε με το πιο πρόσφατο ρεπορτάζ στον Τύπο, που περιλαμβάνει αναφορές και στη βιβλιοθήκη του 30ού Γυμνασίου, της Ανω Κυψέλης, χρησιμοποιώντας στοιχεία απο την επιστολή των 4 συλλόγων διδασκόντων στο σχολικό συγκρότημα. Επίσης γίνεται αναφορά σε άλλες επιστολές εκπαιδευτικών και υπάρχει ένα μικρό ιστορικό της πορείας των Σχολικών Βιβλιοθηκών.

Αναφέρονται πράγματα σχετικά με τις βιβλιοθήκες  του 30ου αλλά και 24ου γυμνασίου

και στην έντυπη έκδοση, (Ρεπορτάζ, σελίδα 44) αναφέρεται και αυτό το σημαντικό:

"Ένα πολύτιμο κύτταρο της εκπαίδευσης απειλείται με λουκέτο με εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας, που προσπαθεί να τα μαζέψει με νέα ανακοίνωση'. 

Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία λοιπόν, σήμερα, 16/10/2011, ρεπορτάζ με τίτλο: Κλείνουν τις σχολικές βιβλιοθήκες. Της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=16/10/2011&id=318515

 

Από τότε που γράφτηκε το άρθρο, γνωρίζουμε και νεώτερα για ..τοπικές προσωρινές ρυθμίσεις. Σε κάποιες περιοχές ξαναλειτουργούν οι βιβλιοθήκες με τους παλιούς υπεύθυνους που πλεόναζαν στην οργανική τους, μετά από αίτημα κάποιων διευθυντών των σχολείων που ενδιαφέρθηκαν, σε συνεργασία με προϊσταμένους εκπαίδευσης κλπ.

 

Παλιότερες δημοσιεύσεις μπορεί να βρει κανείς και εδώ, στο Βιβλιόσπι(ρ)το, όπως π.χ στην ανάρτηση με θέμα "Ζητείται ελπίς για τις Σχολικές Βιβλιοθήκες", http://kafrin-lib.blogspot.com/2011/09/blog-post_4115.html

καθώς και στις εφημερίδες Αυγή, 20/09/2011:

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=639806

Ριζοσπάστης, 11/10/ 2011:

 http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6487324

 στη σελίδα του facebook"

Η φωνή των φίλων των ελληνικών βιβλιοθηκών
 http://www.facebook.com/groups/filoi.greeklibraries/?id=287937837891690&notif_t=group_activity

 

Επίσης, άρθρο με τίτλο "Τα σύγχρονα τρωκτικά των βιβλιοθηκών μας",
http://tuxlibrary.blogspot.com/2011/10/blog-post_6083.html 
της ιστοσελίδας Greek libraries in a new world, με την σημαντική επισήμανση
"..Ποιές …καλοπροαίρετες πηγές εκ των ένδον είναι αυτές που διαβάλλουν με υπόνοιες (!), ροκανίζουν το θεσμό των δημοσίων βιβλιοθηκών και υποθάλπουν το έργο τους;"

 

Δείτε επίσης και αυτό (για την κατάσταση στα σχολεία γενικά), πάλι από την Κυριακάτικη, 16/10/2011:

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=16/10/2011&id=318514

"Εφιαλτικό τοπίο στα γυμνάσια και τα λύκεια"  Της ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ 

Η «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΤΑΡΓΕΙ 1.000 ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ 2.000 ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

 

 

Το πρόβλημα της συγκατούρησης των σχολείων λόγω συγκατοίκησης.

Το σχολικό συγκρότημα στην Άνω Κυψέλη αποτελείται από 2 γυμνάσια και 2 λύκεια. Τα λύκεια είναι πάντα πρωινά. Τα γυμνάσια εναλλάξ, πρωί-απόγευμα. Από τα τελευταία του είδους αυτού εν Αθήναις. Εδώ και χρόνια γίνονται συζητήσεις για πρωινή λειτουργία και των γυμνασίων. Προτείνονται διάφορες ωραίες λύσεις, όπως κοντέινερς για πρόσθετες αίθουσες, κτίσιμο αιθουσών στην πυλωτή, κ.ά. Το σωστό βέβαια θα ήταν η ανέγερση νέου σχολικού κτιρίου σε οικόπεδο που ναι μεν έχει βρεθεί, αλλά... .... Επίσης, ακούγεται ότι από του χρόνου, τα 2 γυμνάσια δε γλυτώνουν τη συγχώνευση. Κατ' άλλους, αυτό θα αποφευχθεί με την πρωινή λειτουργία, κατ' άλλους όχι.

Για να μην τα πολυλογούμε, αλλού θέλουμε τώρα να εστιάσουμε την προσοχή μας: σε ένα σοβαρό πρόβλημα που παρατηρείται λόγω της συγκατοίκησης γυμνασίων και λυκείων. Το άλυτο πρόβλημα της συγκατούρησης. (Ας μην είμεθα σεμνότυφοι. Η λέξη "ουρώ" είναι αρχαία, ζωτική και αναντικατάστατη και διεθνής, π.χ., urine, urinary, urolithiasis, urologie, κλπ κλπ. Με το "κατ" γίνεται απλώς πιο επείγουσα).
Οι τουαλέτες λοιπόν, ή (κατ)ουρητήρια, είναι κοινές για γυμνάσια και λύκεια. Χρησίμευαν μέχρι πρόσφατα  και ως καπνιστήρια για τα λύκεια, τόποι συναθροίσεων, πολλές φορές μεικτών, φωτογραφικά στούντιο, αναγραφής  στις πόρτες (από μέσα), διαφόρων εξομολογητικών ή υβριστικών φράσεων, τραπεζαρίες για τυρόπιτα στο πόδι,  κλπ.
Ήμουν αυτόπτης μάρτυς διότι οι τουαλέτες αυτές μού πέφτανε πιο κοντά απ' ότι των καθηγητών όταν δούλευα στη βιβλιοθήκη, κι έτσι τις επισκεπτόμουν συχνά-πυκνά, -των κοριτσιών εννοείται-, και μόνο για μία από τις διάφορες χρήσεις τους (εννοείται). Καμιά φορά συμμετείχα και σε ενδιαφέρουσες κουβέντες.
Έχουμε λοιπόν τώρα το εξής: Τα κορίτσια του γυμνασίου, ιδιαίτερα τα πρωτάκια, έχουν πολλές φορές δηλώσει ότι δεν τις επισκέπτονται, διότι ..φοβούνται. Και όχι μόνον τα κορίτσια. Πολλά αγοράκια επίσης αποφεύγουν τα αντίστοιχα κολαστήρια των  αρρένων.
Συμπέρασμα: Κρατιούνται, μέχρι να σχολάσουν. Πράγμα πολύ κακό για την υγεία των μελλοντικών Ελληνίδων μανάδων και πατεράδων. Άρα, θέμα υψίστου Εθνικής σημασίας. Άρα, όσοι ευθύνονται για τη διαιώνιση αυτού του προβλήματος θα μπορούσαν κάλλιστα να κατηγορηθούν μέχρι και για Εθνική προδοσία.

Αυτά είχα να καταγγείλω για σήμερα. Κατηγορητήριο για το σχολικό κατουρητήριο, βασισμένο σε τεκημιωμένα ουροδόχα στοιχεία.  Πρόκειται για θέμα λεπτό, αλλά και εθνικό όπως είπαμε, οπότε καλούνται οι αρμόδιοι να βρουν λύση οσονούπω. (Σα να μη μάς έφτανε το πρόβλημα της υπογεννητικότητας...)

Μα τι ζητάνε επιτέλους; Βιβλία;; Μα πού ζουν;;;

Έχουμε και εδώ κατάληψη λοιπόν, από την Τετάρτη 28/9.

Για να κάνουμε μια προσπάθεια να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά… (ποια σειρά; την αλφαβητική; Όχι. Του αναλφαβητισμού; Όχι. Του Αλφειού ποταμού; Όχι. –«και δε θέλω εξυπνάδες», είπα στον εαυτό μου εκεί που έγραφε…)

Τα αιτήματα έχουν αναρτηθεί στην εξώπορτα και είναι ανάμεσα σε άλλα τα εξής:

Σχολικά βιβλία δωρεάν και όχι φωτοτυπίες. Καλύτερη υγιεινή. Εργαστήρια,

αυλές, αθλητικές εγκαταστάσεις, καλύτερες αίθουσες, διορισμοί καθηγητών για να μην υπάρχουν κενά κ.ά.. Στο τέλος υπάρχει και αίτημα για άνοιγμα της Σχολικής βιβλιοθήκης. (Όχι ότι αυτό δεν είναι για τους περισσότερους το κερασάκι στην τούρτα, αλλά έ… κάτι είναι).

Πού το περίεργο σε αυτά τα εύλογα αιτήματα; Στο ότι η «συγκυρία» η οικονομική δεν βοηθάει; Από ποιους θα ζητήσουμε να σκεφτούν τη συγκυρία, έχουν καμιά ευθύνη οι ανήλικοι για τη συγκυρία και για τον κακό τον καιρό το δικό μας;;

Μιλούσα με μια φίλη που η κόρη της η Γεωργία πάει στην Α΄ γυμνασίου. Στο σχολικό τους συγκρότημα  συστεγάζονται γυμνάσιο και λύκειο.  Η Γεωργία λοιπόν πήγε μια δυο μέρες στην κατάληψη εκεί, για να δει «πώς είναι τα πράγματα».

      Γύρισε με εντυπώσεις όπως αυτές που σχηματίζει ένα παιδί με ιδιαίτερη αντίληψη και ανεξάρτητο τρόπο σκέψης, εντυπώσεις που συμπυκνώνονται σε δύο λέξεις, -και  εκφράζουν εξάλλου το σύνολο της κατάστασής μας, γενικώς:

      «Ένα μπάχαλο»,  …ανέφερε η Γεωργία.

      Τι φταίει όμως για την κατρακύλα των πάντων γύρω μας, που μεταφέρεται σαν τα νερά της …νεροτσουλήθρας στην πλάτη των νεώτερων; Οι ίδιοι; Ποιών συμπεριφορές αναπαράγουν;

Η μάνα και ο πατέρας της Γεωργίας είναι άνθρωποι που δεν την εκφόβισαν ποτέ σε τίποτα, που την έμαθαν να έχει δική της κρίση. Δεν είναι ούτε σπασικλάκι, ή  «φυτούκλα», αλλά ούτε και άσχετη, τα καταφέρνει μια χαρά στα μαθήματα, και παράλληλα παίζει στη γειτονιά με τις ώρες, έχει φαντασία, έχει ενεργητικότητα.

Κάτι φίλες της πρόσθεσαν στα σχόλια:

          - «Ο άλλος,  που έχει κάνει τη Β΄ λυκείου 2 φορές, έλεγε «θέλουμε βιβλία», ενώ ούτε τα εξώφυλλα δεν έχει δει καλά καλά άλλες χρονιές»

          -«Τα αιτήματα είναι δίκαια, αλλά ήταν και κωμικό βρε παιδί μου το σκηνικό, έπειτα το μόνο που κάνουν είναι να αράζουν στις καρέκλες και να το παίζουν αυστηροί και μάγκες με τυχόν καθηγητές έξω απ’ τα κάγκελα, που ζητάνε να πάνε μέχρι την αίθουσα καθηγητών να πάρουν κάτι».

          -«Άμα έβγαιναν κάποιες απ’ αυτές που είχαν βάλει υποψηφιότητα για την επιτροπή κατάληψης, θα έβαζαν αίτημα να μπουν πρίζες στις τάξεις για τα πιστολάκια!»

Πολύ, μα πολύ γέλασα με το τελευταίο. Μου θύμισε τις «κότες» που λέγαμε εμείς για διάφορες συμμαθήτριές μας, που τσακίζονταν να βάλουν κραγιόν και καλσόν μόλις χτύπαγε το κουδούνι της απογευματινής βάρδιας και όταν τους ρωτούσε ο μαθηματικός να διαιρέσουν 320 δια 4 κοιτούσαν σα χάνοι (από κότες, χάνοι θα μου πείτε; έ, έτσι είναι.. η γλωσσική εκφραστικότητα, την πληρώνουν τα έρμα τα ζώα)

Καμία έκπληξη (ως προς τις εντυπώσεις). Μόνο θαυμασμός για την ευστοχία των σχολίων…

Χρόνια τώρα βλέπουμε οι μαθητικές καταλήψεις να γίνονται πολύ συχνά από πρωτοβουλίες παιδιών που ουσιαστικά το χαρτί του βιβλίου ή του τετραδίου το θεωρούν είδος για παραγωγή σαΐτας π.χ. Από διετείς και τριετείς που το σχολείο γι αυτούς είναι κάτι ανάλογο με την καφετέρια όπου συναντούν τους φίλους, αλλά χωρίς τα … κομφόρ της καφετέριας, τασάκια, αναπαυτικά καθίσματα, φραπέδες, μουσική κλπ.

Βεβαίως και υπάρχουν και οι συνειδητοποιημένοι, και οι κομματικές νεολαίες, και οι πολιτικοποιημένοι αλλά ανένταχτοι, και οι γνήσιες αντιδράσεις, ακόμα και οι απόλυτοι αρνητές του συστήματος.  (Το «υποκινούμενοι», παρεμπιπτόντως,  πάντα μου φαινόταν γελοίο για όποιους και αν λεγόταν, όχι μόνο μαθητές).

Αλλά, κακά τα ψέματα, -πάντα κακά τα ψέματα, πάντα κακές οι μισές αλήθειες…

Η πλειοψηφία των παιδιών απλώς ακολουθούν. Και ακολουθούν ακριβώς γιατί, ναι, θέλουν να χάσουν μάθημα.

Και γιατί να μη θέλουν;; Ποιος δε θα ήθελε στη θέση τους; Στην Γ΄ λυκείου βρίσκουν χρόνο να διαβάζουν καλύτερα για το … φροντιστήριο! Οι "αδύναμοι μαθητές" –που είναι κάθε χρόνο και πιο πολλοί, αυτό γιατί δε μας προβληματίζει άραγε;;- φυσικά και θέλουν να γλυτώσουν τις επιπλήξεις, τους βαθμούς, την ατμόσφαιρα της τάξης που τους φέρνει νύστα ή ανυπομονησία ή απογοήτευση γιατί δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν.

Η αυλή είναι ο καλύτερος χώρος του σχολείου. Φίλοι, κυλικείο, τρέξιμο, σουλατσάρισμα, φλερτ, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, πειράγματα.

Για όλους μας πάντα έτσι ήταν. Τώρα, το γιατί η τάξη έχει γίνει τόσο απωθητική πια, ή ίσως, γιατί η ανοχή είναι τόσο μειωμένη πια, είναι θέμα ανάλυσης βαθύτερης, …κοινωνιολογικής.

Εγώ προσωπικά απλώς θλίβομαι που σήμερα και μεγάλοι και μικροί δεν μπορούν να κάνουν διαλόγους πραγματικούς και αγώνες ουσιαστικούς, όχι πρόχειρους, αποσπασματικούς  ή αδιέξοδους.

 Οι υπουργοί, υφυπουργοί και αρμόδιοι-αναρμόδιοι γενικώς,  δίνουν κατευθύνσεις σωφρονισμού, λόγω των ζημιών που έχουν σημειωθεί μέχρι στιγμής σε πολλές περιοχές (όπως και κάθε άλλη φορά). Τι να απαντήσεις για τις καταστροφές; «Κοιτάξτε τις προηγούμενες παραγράφους;» Ή, «κοιτάξτε τις καταστροφές που γίνονται σε διάφορες χώρες από ολόκληρες …πολιτικές παρατάξεις»; Ή, «κοιτάξτε τις ζημιές που έχουν γίνει στην ψυχή ενός ολόκληρου λαού;»

..και ο δικός μας Κάβουρας .. έγραψε πάλι! Η, μάλλον, ζωγράφισε..

Έπειτα, είναι ο άλλος αντίλογος: Άμα κλείνετε τα σχολεία, αδικούνται αυτοί που δεν έχουν λεφτά για φροντιστήρια.

Μάλιστα. Μα τι βάθος! τι ευαισθησία! Τι Ύψος ποιοτικό και ποιητικό και παπαρικό. 

(δεν έχω τίποτε με την παπάρα ως βουτιά σε λαδάκι ωραίας χωριάτικης σαλάτας, αλλά έχω πολλά εναντίον της παπάρας ως βουτιάς σε λαδάκι διανοητικής σαλάτας).

Και τι φταίει αγαπητοί «επικριταί», που είμαστε η μόνη χώρα με φροντιστήρια; που το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι απ τα χειρότερα του κόσμου; Οι μαθητές μήπως;

Αντί να τα πούμε στο γάιδαρο τα λέμε στο σαμάρι. Και λέει ο γάιδαρος (-εντός..):  «Όπως το πάει θα με τουμπάρει!...» και γελάει σατανικά και κοροϊδευτικά κουνώντας τις αυτάρες του αυτάρεσκα.

Η οικονομική κρίση είναι που μάς έχει ζαλίσει;;… Μπαα… απλώς τώρα, η ζάλη επιταχύνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μιας και το τέρμα του γκρεμού έρχεται όλο και πιο κοντά, σε μετωπική σύγκρουση με τη φάτσα μας και όσο να ‘ναι αυτό δημιουργεί λίγο... ίλιγγο.