Βία ανηλίκων και σιγή ενηλίκων

Τι; Να εκπλαγώ; Να σοκαριστώ; Δεν μπορώ πια. Ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε.

«…την ώρα του διαλείμματος οι έξι 15χρονοι, πέντε αγόρια και ένα κορίτσι, ακινητοποίησαν τον συμμαθητή τους, τον έδεσαν με πετονιά και άρχισαν να τον βρίζουν και να τον κοροϊδεύουν».

Παρατηρώ και γράφω για τέτοια πράγματα από το 2007 περίπου. Πέρσι σε συνάντηση καθηγητών-γονέων για ειδικό πρόβλημα με κάποιο τμήμα, εξέφρασα την άποψη, «Το πρόβλημα ξεπερνάει κι εμάς κι εσάς» και στη συνέχεια ξεστόμισα (επίτηδες) το εξής απαράδεκτον: «Δε θα ήμουν αντίθετη στη χρήση κινητού από τα 16 και μετά». Δε σχολίασε κανείς, ούτε ξέρω πώς θα μπορούσα να το εκλάβω. Μπορεί να το θεώρησαν… εκκεντρικότητα.
Δε μ’ ενδιαφέρει πλέον. Τέλειωσα με την εκπαίδευση, αλλά όχι με την ανησυχία.
Κάποτε ήταν η βία στην τηλεόραση, στα βιντεοπαιχνίδια.

Τώρα αφήσατε στα χέρια των παιδιών τα ποθητά τους κινητά, απ’ την ηλικία των 8 χρονών κιόλας.
Μαγνητίζονται με φρικιαστικές εικόνες και απανωτά πανηλίθια βίντεο του ενός λεπτού.
Κρατήστε τώρα ενός λεπτού σιγή εις μνήμην της εγκεφαλικής-ψυχικής υγείας.


Πάμε λίιιγο πίσω;
Η πρώτη μελέτη που διεξήγαγαν οι Ερον και Χιούζμαν, το 1960 κιόλας, σε παιδιά που μεγάλωναν στη Νέα Υόρκη έδειξε ότι η ποσότητα βίας που παρακολουθούν παιδιά στην τηλεόραση στα 8 τους χρόνια σχετίζεται με την επιθετικότητα που εκφράζουν μία δεκαετία αργότερα και με τη σοβαρότητα των εγκληματικών πράξεων που διαπράττουν 22 χρόνια αργότερα, στα 30 τους.

Μελέτησαν περισσότερο από κάθε άλλο στην παγκόσμια βιβλιογραφία τις συνέπειες της τηλεοπτικής βίας στα παιδιά. Εμπνεύστηκαν το v-chip, που θα έδινε τη δυνατότητα στους ενήλικες να φράζουν τα βίαια τηλεοπτικά προγράμματα από τις οθόνες τους καθώς και την ειδική σήμανση για τα τηλεοπτικά προγράμματα. Έφτασαν μέχρι το αμερικανικό Κογκρέσο προκειμένου να τα θεσπίσουν με νόμο. Εγκρίθηκε τελικά από τον Κλίντον το 1999.

Πάμε στο 2007;
Τι έλεγε στην Ελευθεροτυπία ο Χιούζμαν (ερευνητής και ομότιμος καθηγητής Ψυχολογίας και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν); Για τις ευθύνες της βιομηχανίας της τηλεόρασης, των πολιτικών αλλά και των γονιών στην προστασία των παιδιών;
Αυτό: «Μιμήθηκαν τη φρίκη που τους σερβίραμε»
(με αφορμή 7 θανάτους παιδιών τα οποία μιμήθηκαν τον απαγχονισμό του Σαντάμ Χουσεΐν).
«Είτε το βλέπουμε είτε εθελοτυφλούμε, τα media έχουν τεράστια επίδραση στις αξίες, τα πιστεύω και τις συμπεριφορές των παιδιών».
«Η παρατεταμένη έκθεση στην τηλεόραση κατά την παιδική ηλικία προάγει γνώσεις (π.χ. πιστεύω, συμπεριφορές και θέσεις) που υποστηρίζουν τη χρήση της επιθετικότητας και της βίας στην επίλυση των διαπροσωπικών προβλημάτων, στην εκτόνωση του θυμού, στην απόκτηση υλικών αγαθών, καθώς και στην εξουσία και την επιρροή πάνω σε άλλους.

Οι γνώσεις που αποκτούνται στην πρώιμη αυτή φάση της ζωής του ανθρώπου επηρεάζουν τη συμπεριφορά του όχι μόνο άμεσα, αλλά και μακροχρόνια. Η επίδραση αυτή μπορεί να ανιχνευτεί στην επιθετική, αντικοινωνική και εγκληματική συμπεριφορά των νέων ενηλίκων»
«Οι μελέτες που ακολούθησαν τα επόμενα 40 χρόνια επιβεβαίωναν την πρώτη».
«Κανείς και τίποτα έξω από την οικογένεια δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Ακόμη και η πιο σκληρή νομοθεσία θα αποδειχτεί άχρηστη αν ο γονιός δεν ενδιαφερθεί».
Επιπλέον, παρά τον υπερβολικό αριθμό στοιχείων, η βιομηχανία της τηλεόρασης «δεν έχει αναλάβει την ευθύνη της για τη ζημιά που προκαλείται από τα βίαια προγράμματά της. Η βία αυξάνεται, αλλά τα τηλεοπτικά προγράμματα φαίνεται να μην επηρεάζονται. Διότι, όταν παίζονται πολλά λεφτά, η βιομηχανία κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς και τότε οι πολιτικοί πρέπει να σπρώχνουν»!
Τι έλεγε, ο δικός μας, ο εγκληματολόγος και συγγραφέας Ευγένιος Τριβιζάς;
«Ο σύγχρονος καταιγισμός καταναλωτικών προϊόντων για παιδιά αποτελεί συχνά υποκατάστατο στοργής και άλλοθι αδιαφορίας»
«..τα παιδιά έχουν περιορισμένη γνώση και εμπειρία του κόσμου, μπερδεύονται από την αληθοφάνεια της τηλεόρασης, συγχέουν το πραγματικό με το φανταστικό και αγνοούν κίνητρα και προθέσεις. Έτσι οδηγούνται σε μίμηση στερεοτύπων, όπως φύλου, διαφορετικής εθνικότητας, κ.λπ., μίμηση επιθετικής συμπεριφοράς και καταλήγουν στην αντίληψη της βίας ως κοινωνικό φαινόμενο, με επακόλουθα φοβίες και ανασφάλεια.

Τώρα, να πάμε στο 2023;; 

Γιατί; Για να δούμε τη γεωμετρική πρόοδο του φαινομένου; τώρα που η τηλεόραση φαντάζει ανώδυνη συγκριτικά;;
Που πολλοί ΞΕΡΟΥΜΕ πια ΚΑΙ για την επίδραση του ίντερνετ, της οθόνης του κινητού, της εθιστικής «στιγμιαίας επιβράβευσης», κλπ κλπ; Που εκτός από τις εκρήξεις βίας, υπάρχει η αύξηση της διάσπασης προσοχής, η αυξανόμενη δυσκολία σε ανάγνωση και γραφή, και διάφορα άλλα;

Ενός λεπτού σιγή λοιπόν. Και οργή.

"Όχι. Δεν ήταν έκπληξη"

"Όχι". 
Όχι. Δεν ήταν έκπληξη. Δεν ήρθε εξ ουρανού η άνοδος των ποσοστών της τύφλας...
Δεν ήταν αποκάλυψη η αντιστροφή και διαστροφή της ιστορίας, με το "Όχι" της ελληνικής αντίστασης κατά των Γερμανών ναζί, να το επισκιάζει σήμερα το "Ναι" στο ναζισμό, το "ναι" στην ψυχική και φυσική εξόντωση του αδύναμου, το "ναι" στο σκοτάδι, το "ναι" στη βία του ισχυρού. 

Γιατί πολλοί πλέον, έχουν μπερδέψει τα πόδια με το κεφάλι, το αριστερά με το δεξιά, το μικρό με το μεγάλο, το λίγο με το πολύ, το πάνω με το κάτω, το κάτσε με το σήκω, το αστείο με το τραγικό.  

Κάνουν "πλάκα", ή παίρνουν αψήφιστα τη βία που υφίστανται άλλοι, κάνουν "χαβαλέ" με τις γυναίκες που βιάζονται ή κακοποιούνται, τους μετανάστες που τρώνε κλωτσιές στο πρόσωπο, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν στις πλατείες. Ή λένε και "καλά να πάθουν" !!!!!!!!!!

Το παλιό "δε βαριέσαι" που ήταν ο στόχος των μη-βολεψάκηδων μιας άλλης εποχής, έχει αντικατασταθεί από πολύ πιο βαριά "σιγά μωρέ τώρα", ο εκφασισμός του μυαλού έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, η σύγχυση των εννοιών αφόρητη πια... 

Ελάτε στις σχολικές αίθουσες να δείτε τη σύγχυση...
Ελάτε να δείτε τη "Λογική" του Αριστοτέλη να εξευτελίζεται σε δυο τρεις στερεότυπες απαντήσεις. Από το απόλυτα σύνηθες πια,  "μα όχι, εγώ δε μιλούσα, γιατί δεν κάνετε παρατήρηση στον τάδε ή στον δείνα;" μέχρι το "άκου κει να μας πάνε σινεμά για προβολή για την επέτειο της 28ης, τι μαλακίες...", ή και το "αυτό είναι φασιστικό", (ας πούμε το να ζητάς τα αυτονόητα σε ώρα μαθήματος... ή να απαιτείς να έχουν μαζί τους π.χ. ένα στυλό...)
Ελάτε να δείτε όλο και περισσότερα παιδιά να δυσκολεύονται να κατανοήσουν απλές έννοιες, να δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν σωστά ή στρωτά, να δυσκολεύονται να κάνουν διαλόγους της προκοπής.
Όχι, δε λέω ότι γίνονται κάθε μέρα αυτά, ότι γίνονται παντού, λέω ότι όποιος δε βλέπει έγκαιρα τα σημάδια ή εθελοτυφλεί ή είναι ανησυχητικά αργός στη σκέψη. Κι ότι έχει ξεκινήσει καιρό τώρα αυτός ο ξεπεσμός. Ότι η λεγόμενη "σιωπηρή πλειοψηφία" δεν είναι πλέον μόνο σιωπηρή, είναι και ακρωτηριασμένη πνευματικά. Ότι οι κραυγάζοντες βγαίνουν νικητές και οι τσιρίζοντες βγαίνουν από πάνω. Ότι βγαίνω συχνά απ' τα ρούχα μου κι άντε να ξαναμπώ μετά, αφού τόχω ρίξει στο μασούλημα, ως συναισθηματικό υποκατάστατο...

 Ότι πρέπει να βγούμε να το καβούκι μας και να τα πιάσουμε όλα απ' την αρχή, απ' το βου και α, βα.

Πιστεύω από χρόνια ότι μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μου είναι άρρωστοι, βαριά. 
Ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει.
Όταν οδηγείς Ι.Χ. για παράδειγμα, το βλέπεις ξεκάθαρα. Άνθρωποι που περνάνε τα στόπ και τα κόκκινα χωρίς δεύτερη σκέψη, που διπλοπαρκάρουν κλείνοντάς σε χωρίς να τους καίγεται καρφί αν σ' εμποδίζουν εσένα να ξεπαρκάρεις να φύγεις να πας σε κάποια δουλειά που ίσως ναναι και επείγουσα, και όλοι αυτοί να σε βρίζουν ως άλλοι Παναγιώταροι αν διανοηθείς να τους πεις κουβέντα, αν τους πεις π.χ "ένα συγγνώμη δε θα έβλαπτε", να γυρνάν και να σου λένε με κακία "είμαι αγενής, θες τίποτα;" άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, (πιο συχνά όμως άντρες, απέναντι σε γυναίκες) και άλλα πολλά παρόμοια. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό; Όχι βέβαια μόνο με κείμενα σαν αυτό εδώ....

Όχι. Δε θα σταματήσω να βλέπω, να παρατηρώ, να λέω τη γνώμη μου, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να συζητάω, να προσπαθώ να βρω ένα χώρο που να με καλύπτει ιδεολογικά, συναισθηματικά, να μου προσφέρει την ευκαιρία να κάνω κι εγώ κάτι, να συνεισφέρω, κάπως, όσο μπορώ, αν μπορώ, να αρνούμαι την τύφλα, να αρνούμαι την αδικία. 

Είδαμε αυτές τις μέρες στην κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ "Τα μυστικά τετράδια της Νυρεμβέργης". Το βρήκα από τα πιο ενδιαφέροντα του είδους, κακώς δεν το είχα δει μέχρι τώρα. Ένας νέος στην ηλικία ψυχίατρος, είχε πάρει συνεντεύξεις από τον Γκέριγκ, τον Ρούντολφ Χες,(Ες), τον Στράιχερ, τον Φρανκ,, όσο διαρκούσε η δίκη.

http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3384506&chid=8

Προκύπτει το ερώτημα: Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι;; Παράφρονες; ; Μοχθηροί; 

Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ανήκαν σε ένα προβληματικό, ελλειμματικό είδος  οργανισμού. Ανάπηροι. Ανάπηροι, περίπου όπως λέμε, "συναισθηματικά ανάπηρος", αλλά σε πολύ πιο βαριά, παθολογική μορφή.

Σα να τους έλειπε ένα βασικό συστατικό για να μπορούν να ενταχθούν στους "ζωντανούς οργανισμούς" Δε λέω αποκλειστικά στο ανθρώπινο είδος, γιατί τα ζώα το έχουν το συστατικό αυτό. Μπορείς να το πεις και "Empathy".  (Υπάρχει και παλιότερη ανάρτηση εδώ στο Βιβλιόσπι(ρ)το μ' αυτόν τον τίτλο, και μ' ένα καταπληκτικό βιντεάκι). Αντιδάνειο από το δικό μας "εμπάθεια" που είναι κάτι σαν μένος, φανατισμός. Στα αγγλικά έχει τελείως άλλη έννοια, σημαίνει την "ενσυναίσθηση", την ικανότητα να πονάς τον άλλον...

Ένα πολύ καλό κείμενο, -υπάρχει πληθώρα τέτοιων πια, τι να πρωτοδιαλέξεις;- που έχει επίσης να κάνει με λέξεις, και ιδιαίτερα το λεξιλόγιο και το είδος του αστείου που αντιλαμβάνονται οι φασιστο-ειδείς είναι και αυτό του Σαραντάκου, από το 

http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/12/xytirio/

που το έγραψε με αφορμή τον.. λαλίστατο παναγιώταρο και τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο. 

Λέει εκτός των άλλων ο Σαραντάκος:

" .....Να κάνω μια παρένθεση. Το υβρεολόγιο του Παναγιώταρου, εκτός από την απέχθεια που προκαλεί, είναι και ενδεικτικό: μας θυμίζει ότι μερικοί, τέλος πάντων, άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο παρά μόνο μέσα από σεξουαλικούς όρους και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές που παραπέμπουν σε χρήση του σεξ ως μέσου τιμωρίας και ταπείνωσης. Και δεν είναι βέβαια κάποια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Όχι συμπτωματικά, ο ευπρεπής της συμμορίας, ο βουλευτής επικρατείας Χρ. Παππάς (φοράει και γραβάτα), έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο σεξιστικά «αστεία»μέσα στην αίθουσα της Βουλής (Το «σας είπε σκάσε, δεν είπε “σκύψε”», προς υπεράσπιση του Κασιδιάρη, και το «Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία … παύση … τοις εκατό» -χιούμορ ίσως αποδεκτό για γυμνασιόπαιδα, αλλά που σε ενήλικες το βρίσκουμε μόνο στις πιο καθυστερημένες και στερημένες αντροπαρέες).

Το θέμα βέβαια δεν είναι η πρεμιέρα που ματαιώθηκε, ούτε αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο.
.............................
Ένα χιλιοειπωμένο ρητό, που έχει καταντήσει πια κλισέ, είναι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Δεν παίρνω θέση ως προς την αλήθεια του ρητού, αναρωτιέμαι όμως αν μας αξίζει αυτό το πράγμα που είδατε στο βιντεάκι -και τι μπορούμε, τι πρέπει να κάνουμε από δω και μπρος. Δεν έχω να προτείνω καμιά σοφία, άλλωστε άλλο άρθρο είχα προετοιμάσει για σήμερα, ευτράπελο εκείνο, και τα γεγονότα με βρήκαν ανέτοιμο, οπότε πρόχειρα έγραψα πέντε σκέψεις στο χαρτί, αλλά θα ήθελα, το ζητήσατε κιόλας μερικοί, να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Μας αξίζει αυτό;......."

Να από τι αποτελείται τελικά ο σκληρός εγκεφαλικός δίσκος μερικών....

Έπειτα, σήμερα μόλις, διάβασα το κείμενο του 'Πιτσιρίκου' στο 

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

που επίσης με ενθουσίασε, περιέχει χίλια δυο απ' αυτά που ήθελα να πω κι εγώ, κι έτσι μ' έβγαλε απ' τον κόπο, -ούτως ή άλλως δε φτάνω το ύφος του στο γράψιμο, αλλά πού θα πάει, μια μέρα θ' αποκτήσω κι εγώ το δικό μου ύφος και το δικό μου "φανατικό" κοινό. Μόνο μη σπρώχνεστε, χωρίς βίαια σκουντήγματα, δεν έχω λεφτά για αποκατάσταση θυμάτων θαυμαστικού φανατισμού. 

Εφ' όσον μιλούσα για μαθητές στην αρχή, θέλω οπωσδήποτε για κλείσιμο να αντιγράψω εδώ το κείμενο που κυκλοφόρησε από το ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, σαν ένα δείγμα γραφής και σκέψης εφήβων που μου προσφέρει τεράστια παρηγοριά στην απαισιοδοξία των ημερών, που μου ξαναγεννά την διάθεση να μιλήσω, να επικοινωνήσω, αφού υπάρχουν ακόμα αυτιά ζωντανά, μυαλά ζωντανά, νέοι άνθρωποι αλώβητοι απ' το σκοταδισμό των ιδεών και την ψευτοευκολία της τεχνολογίας. Ένα κείμενο, από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει πρόσφατα. ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ. Και το εννοώ:

Πώς κέρδισα ένα φασίστα
Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά,πέντε γειτονιές παρακάτω.Την άλλη μέρα στο σχολείο ,ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου ,που οι γονείς του είναι μετανάστες.Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ,μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμιά άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων ,πλούσιοι,μεσαίοι,φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν,εξαπατούν,φοροδιαφεύγουν,βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ'το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ'αυτούς κλέβουν ,σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες ,όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία,για να μην φορολογηθούν.Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί .Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη ,αλλά αδυναμία .Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό .Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ'τα έργα των αρχαίων Ελλήνων .Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια,αλλά με πράξεις.Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα ,οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι,οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες,μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών,πήρανε όπλα και λεφτά ,φόρεσαν κουκούλες ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο .Η Ελένη η συμμαθήτρια μου,είναι φωνακλού και τα " χώνει " , η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα .Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια ,αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι,έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας ,γιατί είναι από την Αφρική.Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή

Κι έτσι,έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.Μισούν και χτυπούν τους ξένους ,τις γυναίκες ,τους ομοφυλόφιλους,τους μορφωμένους ,τους δημοκράτες,τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ'έχουν κερδίσει ,έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι,πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα,ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ :ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

Σχολεία, Βιβλιοθήκες και μαθητές, αθώα θύματα των καιρών...

Δείτε το βιντεάκι με τίτλο "Το σχολείο στον καιρό του ΔΝΤ", που έχει φτιάξει μια εκπαιδευτικός απο την Κάλυμνο.
Είναι κάπως μεγάλο, πιστεύω πως αν ήταν πιο σύντομο, με πιο γρήγορο ρυθμό, θα ήταν πιο αποτελεσματικό, όμως είναι ωραία δουλειά κι έχει πολύ σημαντικά πράγματα.
http://www.youtube.com/watch?v=cjKmCWzN2FM&feature=player_embedded#at=174

Στο 11' 30'', δείτε Σχολική Βιβλιοθήκη γυμνασίου Ριζίων, που μάλλον θα ... πάει απο κει πουρθε, μαζί με το σχολείο ως έχει, στα πλαίσια των "συγχωνεύσεων".
Τρέμε Παιδεία....

Κομμάτια για .. περικοπή και Νούμερα...

Η υποκρισία των "εκλεγμένων" μας δε γνωρίζει  όρια. Είμαστε όλοι νούμερα γι αυτούς, που τα μειώνουν όποτε το επιτάσσει το ιδιωτικό συμφέρον, διακηρύσσοντας πάντα πως το κάνουν για το δημόσιο συμφέρον, αλλά είμαστε και νούμερα με την άλλη έννοια, που τους δίναμε ισχύ και δικαιώματα χρόνια τώρα, με την "υπεύθυνη" ψήφο μας.

Ας ελπίσουμε ότι αυτοί που θα πάρουν τη σκυτάλη, οι τωρινοί μαθητές, δε θα πέφτουν με τόση αφέλεια σε παγίδες. Δε θα υπηρετούν κομματικούς μηχανισμούς και φιλοδοξίες ηγετικές, δε θα καταπίνουν αμάσητα την παραπληροφόρηση και τα μεγάλα λόγια. Το διαδίκτυο μας προσφέρει ευκαιρίες χωρίς προηγούμενο. Φτάνει να μάθουμε να επιλέγουμε.
Ας ψάξουμε κι άλλα τέτοια.

Τα παιδιά ξέρουν το facebook απ' έξω κι ανακατωτά. Απ' ότι διαπιστώνεται όμως, πολύ σπάνια  ασχολούνται με ιστολόγια, ιστοσελίδες, διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης. 
Προς το παρόν περιορίζονται στο να βάζουν διάφορες πόζες τους στον τοίχο του facebook και να σχολιάζουν "είσαι κούκλα εδώ", "γουστάρω" "είσαι πρώτος" και άλλα τέτοια. Τόσες φωτογραφίες...

Μιλάμε για υπεραφθονία!.. (και πρωτοτυπία μηδέν.  Ας με συγχωρέσουν τα γυμνάσια και τα λύκεια, τουλάχιστον του συγκροτήματός μας, αλλά βγάζει μάτι...) Κουβέντες άλλου τύπου σπάνια βλέπεις. Να πούμε ότι είναι η ηλικία; Όχι, δεν αρκεί. Να πούμε ότι οι 17χρονοι και 18χρονοι δεν έχουν χρόνο για τέτοια; Ίσως... Αλλά και πάλι...

Νομίζω πως το ενδιαφέρον το έχουν, τουλάχιστον αυτό βγαίνει από επισκέψεις τμημάτων εδώ στη βιβλιοθήκη. Δεν τους δίνονται όμως οι ευκαιρίες να το μοιραστούν με άλλο τρόπο, πέρα από πρόχειρες κουβέντες στο πόδι, π.χ. στα διαλείμματα σχολείου και φροντιστηρίου.
Γίνονται κουβέντες στην οικογένεια; Γίνονται γενικές συζητήσεις μέσα στις τάξεις με καθηγητές; (Υπάρχει χρόνος θα μου πεις, όταν κυνηγούν την ύλη με το δίκανο;) Εχουν οι καθηγητές τη διάθεση; Και πόσοι; Δίνονται οι ευκαιρίες για ανταλλαγή απόψεων, για ζύμωση ιδεών; πώς αντιμετωπίζονται οι τυχόν διαφωνίες; Πόσοι εκπαιδευτικοί και γονείς έχουν οι ίδιοι εμπειρία από τον κόσμο του διαδικτύου;
Πόσο σημασία έχει το γεγονός ότι τα παιδιά πλέον δεν έχουν καλές σχέσεις  με την "ανάγνωση"; (από βιβλία μέχρι κείμενα στο διαδίκτυο)

Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια τέτοια έρευνα...

Ιστορικές, κρίσιμες στιγμές για τον Αραβικό Κόσμο, αλλά και παγκόσμια. Οι νέοι άραβες πρωτοστατούν και πρωτοτυπούν.

Ο Γενικός Διεθυντής του αραβικού καναλιού Αλ Τζαζίρα. μιλάει για τον ξεσηκωμό -των νέων ιδιαίτερα-, στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, τη Λιβύη...

Αναφέρεται στη χρήση των διαδικτυακών μέσων απο τους νέους και στο ρόλο που έπαιξαν στο να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι στα καταπιεστικά καθεστώτα, ότι μπορούσαν να βγουν απο τα σπίτια τους και να ζητήσουν αλλαγή.

Μιλά με εύγλωττο και άμεσο τρόπο για το ρόλο των δημοσιογράφων του Αλ Τζαζίρα, που ο κόσμος τους ζητούσε να μη σβήσουν τις κάμερες, για να βλέπουν όλοι τι συνέβαινε, σε Ανατολή και Δύση. Για την ευθύνη που ένιωθαν. Για τις οικουμενικές αξίες που πρόβαλλαν οι εξεγερμένοι, για τη "δημοκρατική επανάσταση", για την αλλαγή που έρχεται και που θα επηρεάσει δυτικό και ανατολικο ημισφαίριο, όπως πιστεύει. Επίσης, αναφέρεται στους τρόπους με τους οποίους προσπαθεί η προπαγάνδα των αυταρχικών αραβικών ηγεσιών να συκοφαντήσει τους αγώνες και τις εξεγέρσεις.

Διαδηλωτές στη Λιβύη

Λέει πως υπήρχαν πολλοί άνθρωποι απ' όλες τις γωνιές της γης, που νοιαζόντουσαν και παρακολουθούσαν και στήριζαν ηθικά των αγώνα των αραβικών λαών. Εύχεται ένα καλύτερο μέλλον, βλέπει κάποια σημάδια αλλαγής για πρώτη φορά στα 40 χρόνια ζωής του και σου μεταδίδει την αισιοδοξία και τη θετική του στάση.

Δεν έχει ακόμα υπότιτλους, ίσως να μπουν σύντομα, συνήθως έτσι γίνεται στο κανάλι TED. Πρόκειται για κανάλι που φιλοξενεί σημαντικούς ανθρώπους και εξαιρετικές ομιλίες.

Όσοι μπορείτε μπείτε να το δείτε, τα αγγλικά είναι κατανοητά, λόγω της ... μη αγγλικής προφοράς.

"As a democratic revolution led by tech-empowered young people sweeps the Arab world, Wadah Khanfar, the head of Al Jazeera, shares a profoundly optimistic view of what's happening in Egypt, Tunisia, Libya and beyond -- at this powerful moment when people realized they could step out of their houses and ask for change"

http://www.ted.com/talks/wadah_khanfar_a_historic_moment_in_the_arab_world.html

Φτώχεια και Εκπαίδευση στην Αγγλία. ( Κατα τ' άλλα... σφυρίζουμε ευρωπαϊκά)

http://www.teachers.tv/news/89411

 Ο τίτλος του άρθρου:

"Poverty in Britain is affecting the education of 1.6 million youngsters raised in families with both income and material deprivation".
 (Η Φτώχεια στη Βρετανία επιδρά αρνητικά στην εκπαίδευση 1,6 εκατομυρίων νέων, που μεγαλώνουν σε οικογένειες με στερήσεις... )

Απόσπασμα απο το άρθρο: 

"Η οργάνωση  Save the Children χαρακτήρισε τα νούμερα αυτά ως "εθνικό σκάνδαλο" και ζητά από την Κυβέρνηση να ετοιμάσει για τον επόμενο ετήσιο προυπολογισμό ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας  στις φτωχότερες περιοχές και να αυξήσει την οικονομική βοήθεια προς τις οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα".