Οι λέξεις μου ηχούν περίεργα
Δε μιλώ για το πικρό χνώτο της συντριβής
Μιλώ για το αγέλαστο μειδίαμα της άρνησης.
Γι αυτό μιλώ. Και για το αλύγιστο. Για το άκαμπτο.
Για το ύστατο.
Κι αν οι λέξεις μου ηχούν περίεργα
σαν πένθιμη βοή από το παρελθόν της ήττας
είναι γιατί δε βρίσκουν μουσικές εξαγνισμού
δε βρίσκουν τη δροσιά της ροής
την υφή των φύλλων
το νανούρισμα μελωδιών από δάση υγρά αγκαλιών μεγάλων
Δε βρίσκουν τη θαλπωρή του ξύλου
ούτε την ευπρόσδεκτη ομίχλη της στέρεης λήθης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου