Μα τι ζητάνε επιτέλους; Βιβλία;; Μα πού ζουν;;;

Έχουμε και εδώ κατάληψη λοιπόν, από την Τετάρτη 28/9.

Για να κάνουμε μια προσπάθεια να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά… (ποια σειρά; την αλφαβητική; Όχι. Του αναλφαβητισμού; Όχι. Του Αλφειού ποταμού; Όχι. –«και δε θέλω εξυπνάδες», είπα στον εαυτό μου εκεί που έγραφε…)

Τα αιτήματα έχουν αναρτηθεί στην εξώπορτα και είναι ανάμεσα σε άλλα τα εξής:

Σχολικά βιβλία δωρεάν και όχι φωτοτυπίες. Καλύτερη υγιεινή. Εργαστήρια,

αυλές, αθλητικές εγκαταστάσεις, καλύτερες αίθουσες, διορισμοί καθηγητών για να μην υπάρχουν κενά κ.ά.. Στο τέλος υπάρχει και αίτημα για άνοιγμα της Σχολικής βιβλιοθήκης. (Όχι ότι αυτό δεν είναι για τους περισσότερους το κερασάκι στην τούρτα, αλλά έ… κάτι είναι).

Πού το περίεργο σε αυτά τα εύλογα αιτήματα; Στο ότι η «συγκυρία» η οικονομική δεν βοηθάει; Από ποιους θα ζητήσουμε να σκεφτούν τη συγκυρία, έχουν καμιά ευθύνη οι ανήλικοι για τη συγκυρία και για τον κακό τον καιρό το δικό μας;;

Μιλούσα με μια φίλη που η κόρη της η Γεωργία πάει στην Α΄ γυμνασίου. Στο σχολικό τους συγκρότημα  συστεγάζονται γυμνάσιο και λύκειο.  Η Γεωργία λοιπόν πήγε μια δυο μέρες στην κατάληψη εκεί, για να δει «πώς είναι τα πράγματα».

      Γύρισε με εντυπώσεις όπως αυτές που σχηματίζει ένα παιδί με ιδιαίτερη αντίληψη και ανεξάρτητο τρόπο σκέψης, εντυπώσεις που συμπυκνώνονται σε δύο λέξεις, -και  εκφράζουν εξάλλου το σύνολο της κατάστασής μας, γενικώς:

      «Ένα μπάχαλο»,  …ανέφερε η Γεωργία.

      Τι φταίει όμως για την κατρακύλα των πάντων γύρω μας, που μεταφέρεται σαν τα νερά της …νεροτσουλήθρας στην πλάτη των νεώτερων; Οι ίδιοι; Ποιών συμπεριφορές αναπαράγουν;

Η μάνα και ο πατέρας της Γεωργίας είναι άνθρωποι που δεν την εκφόβισαν ποτέ σε τίποτα, που την έμαθαν να έχει δική της κρίση. Δεν είναι ούτε σπασικλάκι, ή  «φυτούκλα», αλλά ούτε και άσχετη, τα καταφέρνει μια χαρά στα μαθήματα, και παράλληλα παίζει στη γειτονιά με τις ώρες, έχει φαντασία, έχει ενεργητικότητα.

Κάτι φίλες της πρόσθεσαν στα σχόλια:

          - «Ο άλλος,  που έχει κάνει τη Β΄ λυκείου 2 φορές, έλεγε «θέλουμε βιβλία», ενώ ούτε τα εξώφυλλα δεν έχει δει καλά καλά άλλες χρονιές»

          -«Τα αιτήματα είναι δίκαια, αλλά ήταν και κωμικό βρε παιδί μου το σκηνικό, έπειτα το μόνο που κάνουν είναι να αράζουν στις καρέκλες και να το παίζουν αυστηροί και μάγκες με τυχόν καθηγητές έξω απ’ τα κάγκελα, που ζητάνε να πάνε μέχρι την αίθουσα καθηγητών να πάρουν κάτι».

          -«Άμα έβγαιναν κάποιες απ’ αυτές που είχαν βάλει υποψηφιότητα για την επιτροπή κατάληψης, θα έβαζαν αίτημα να μπουν πρίζες στις τάξεις για τα πιστολάκια!»

Πολύ, μα πολύ γέλασα με το τελευταίο. Μου θύμισε τις «κότες» που λέγαμε εμείς για διάφορες συμμαθήτριές μας, που τσακίζονταν να βάλουν κραγιόν και καλσόν μόλις χτύπαγε το κουδούνι της απογευματινής βάρδιας και όταν τους ρωτούσε ο μαθηματικός να διαιρέσουν 320 δια 4 κοιτούσαν σα χάνοι (από κότες, χάνοι θα μου πείτε; έ, έτσι είναι.. η γλωσσική εκφραστικότητα, την πληρώνουν τα έρμα τα ζώα)

Καμία έκπληξη (ως προς τις εντυπώσεις). Μόνο θαυμασμός για την ευστοχία των σχολίων…

Χρόνια τώρα βλέπουμε οι μαθητικές καταλήψεις να γίνονται πολύ συχνά από πρωτοβουλίες παιδιών που ουσιαστικά το χαρτί του βιβλίου ή του τετραδίου το θεωρούν είδος για παραγωγή σαΐτας π.χ. Από διετείς και τριετείς που το σχολείο γι αυτούς είναι κάτι ανάλογο με την καφετέρια όπου συναντούν τους φίλους, αλλά χωρίς τα … κομφόρ της καφετέριας, τασάκια, αναπαυτικά καθίσματα, φραπέδες, μουσική κλπ.

Βεβαίως και υπάρχουν και οι συνειδητοποιημένοι, και οι κομματικές νεολαίες, και οι πολιτικοποιημένοι αλλά ανένταχτοι, και οι γνήσιες αντιδράσεις, ακόμα και οι απόλυτοι αρνητές του συστήματος.  (Το «υποκινούμενοι», παρεμπιπτόντως,  πάντα μου φαινόταν γελοίο για όποιους και αν λεγόταν, όχι μόνο μαθητές).

Αλλά, κακά τα ψέματα, -πάντα κακά τα ψέματα, πάντα κακές οι μισές αλήθειες…

Η πλειοψηφία των παιδιών απλώς ακολουθούν. Και ακολουθούν ακριβώς γιατί, ναι, θέλουν να χάσουν μάθημα.

Και γιατί να μη θέλουν;; Ποιος δε θα ήθελε στη θέση τους; Στην Γ΄ λυκείου βρίσκουν χρόνο να διαβάζουν καλύτερα για το … φροντιστήριο! Οι "αδύναμοι μαθητές" –που είναι κάθε χρόνο και πιο πολλοί, αυτό γιατί δε μας προβληματίζει άραγε;;- φυσικά και θέλουν να γλυτώσουν τις επιπλήξεις, τους βαθμούς, την ατμόσφαιρα της τάξης που τους φέρνει νύστα ή ανυπομονησία ή απογοήτευση γιατί δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν.

Η αυλή είναι ο καλύτερος χώρος του σχολείου. Φίλοι, κυλικείο, τρέξιμο, σουλατσάρισμα, φλερτ, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, πειράγματα.

Για όλους μας πάντα έτσι ήταν. Τώρα, το γιατί η τάξη έχει γίνει τόσο απωθητική πια, ή ίσως, γιατί η ανοχή είναι τόσο μειωμένη πια, είναι θέμα ανάλυσης βαθύτερης, …κοινωνιολογικής.

Εγώ προσωπικά απλώς θλίβομαι που σήμερα και μεγάλοι και μικροί δεν μπορούν να κάνουν διαλόγους πραγματικούς και αγώνες ουσιαστικούς, όχι πρόχειρους, αποσπασματικούς  ή αδιέξοδους.

 Οι υπουργοί, υφυπουργοί και αρμόδιοι-αναρμόδιοι γενικώς,  δίνουν κατευθύνσεις σωφρονισμού, λόγω των ζημιών που έχουν σημειωθεί μέχρι στιγμής σε πολλές περιοχές (όπως και κάθε άλλη φορά). Τι να απαντήσεις για τις καταστροφές; «Κοιτάξτε τις προηγούμενες παραγράφους;» Ή, «κοιτάξτε τις καταστροφές που γίνονται σε διάφορες χώρες από ολόκληρες …πολιτικές παρατάξεις»; Ή, «κοιτάξτε τις ζημιές που έχουν γίνει στην ψυχή ενός ολόκληρου λαού;»

..και ο δικός μας Κάβουρας .. έγραψε πάλι! Η, μάλλον, ζωγράφισε..

Έπειτα, είναι ο άλλος αντίλογος: Άμα κλείνετε τα σχολεία, αδικούνται αυτοί που δεν έχουν λεφτά για φροντιστήρια.

Μάλιστα. Μα τι βάθος! τι ευαισθησία! Τι Ύψος ποιοτικό και ποιητικό και παπαρικό. 

(δεν έχω τίποτε με την παπάρα ως βουτιά σε λαδάκι ωραίας χωριάτικης σαλάτας, αλλά έχω πολλά εναντίον της παπάρας ως βουτιάς σε λαδάκι διανοητικής σαλάτας).

Και τι φταίει αγαπητοί «επικριταί», που είμαστε η μόνη χώρα με φροντιστήρια; που το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι απ τα χειρότερα του κόσμου; Οι μαθητές μήπως;

Αντί να τα πούμε στο γάιδαρο τα λέμε στο σαμάρι. Και λέει ο γάιδαρος (-εντός..):  «Όπως το πάει θα με τουμπάρει!...» και γελάει σατανικά και κοροϊδευτικά κουνώντας τις αυτάρες του αυτάρεσκα.

Η οικονομική κρίση είναι που μάς έχει ζαλίσει;;… Μπαα… απλώς τώρα, η ζάλη επιταχύνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μιας και το τέρμα του γκρεμού έρχεται όλο και πιο κοντά, σε μετωπική σύγκρουση με τη φάτσα μας και όσο να ‘ναι αυτό δημιουργεί λίγο... ίλιγγο.