Αγαπητοί συνάδελφοι:
Τελικά πλεονάζουμε;;
Μήπως τελικά πλεονάζουμε όλοι σ αυτή τη γη; Τι να μας κάνει; Τι δουλειές να μας δώσει; Να σκάβουμε για πετρέλαια, χρυσάφια, λιγνίτες, νερό, να σκάβουμε, και να πολεμάμε μεταξύ μας όταν βρίσκουμε κάτι; Αντί να ανάβουμε τις ωραίες λάμπες μας στο σπίτι, τις ξυλόσομπές μας και να λέμε άει σιχτίρ και η ΔΕΗ και το νεοφιλελεύθερο ρεύμα; (λέμε τώρα...)
Να πλεονάζει κανείς ή να περισσεύει; Ή να είναι περιζήτητος στα αζήτητα; Να είναι "υπεράριθμος" ή "στη διάθεση"; (Δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα ποτέ καλά τη διαφορά). Να είναι σε εφεδρεία ή στην μπάντα; Να είναι άνεργος ή άεργος; (Δεν προφταίνω τώρα να εξηγήσω τη διαφορά, θα καεί το φαγητό)
Ας πούμε ότι πλεονάζει στο σχολείο του ο καθηγητής και τον χρειάζονται κάπου αλλού.
Σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις μπορούν να τον στείλουν και εκτός έδρας, π.χ., λέμε τώρα, να με στείλουν εμένα στο χωριό μου -που δεν έχω-, όπου θα πάω να κάνω κάτι ώρες ...αγγλικούλια σχολικά, (...) που ίσως πάλι και μ' αυτές να μη συμπληρώνεται το ωράριο, οπότε να μπω ίσως να διδάξω λογοτεχνία, -σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις κι αυτό γίνεται-, που ναι μεν την αγαπάω ιδιαίτερα, αλλά έλα που θα με κοιτάνε οι φιλόλογοι με μισό μάτι και με το δίκιο τους, (σα να μη φτάνει που σαν υπεύθυνους βιβλιοθηκών, επί δέκα χρόνια, μάς κοιτούσαν με μισό μάτι οι βιβλιοθηκονόμοι).
Επίσης ...δύναται κανείς να ψάξει να αναλάβει κανένα πρόγραμμα για να συμπληρωθούν οι ώρες.
[ Όλα τα δύναται κανείς άμα μπορεί, αλλά μπορεί και να μην δύναται. Ασχετο].
Και εντάξει, ενδιαφέροντα τα περιβαλλοντικά και τα πολιτιστικά, αλλά και αυτά έχουν υποτονίσει φτάνοντας σε βαθμό αιματοκρίτη επικίνδυνα χαμηλό πλέον, αλλά σταθείτε, μήπως υπάρχει κάποια άλλη λύση;; Μα ναι!
Ο ιδιωτικός τομέας! Πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα; Με τις γνώσεις μας, τα προσόντα μας, τις εμπειρίες μας, θα μας υποδεχτούν με ανοιχτές, ανυπόμονες αγκάλες, θα μας μετρήσουν με το μάτι και τα μόρια, και θα μας αναθέσουν πράγματα πολύ πιο εύκολα από την πειθάρχηση-εκπαίδευση-διδασκαλία 15χρονων. Θα δείτε. Δεν θα τις θέλει τις γλώσσες μου και τις γνώσεις μου καμιά εταιρεία; Δεν μπορεί. Δε θα έρθει η μέρα που θα λέω κι εγώ "Σ ευχαριστώ, ω εταιρεία" όπως ο Σαββόπουλος στο άσμα;
Αλλά εγώ δε θα το λέω ειρωνικά. Εκεί θα έχουν αναγνωρίσει την αξία μου όταν φτάσω στη σύνταξη (γύρω στα 75 μου), θα αποχωρώ περήφανη για το έργο μου, θα έχω δεχτεί προαγωγές αξιοκρατικές, θα έχω παραβρεθεί σε άψογα οργανωμένα εταιρικά πάρτυ και δεξιώσεις, θα έχω αποφύγει το φίδι το εκατοντακέφαλο της γραφειοκρατίας, θα έχω γνωρίσει ανθρώπους με ιδέες και δημιουργικότητα, με διάθεση για δουλειά και συνεργασία θα θα θα αθα αθα αθα αθα κόλλησε η γλώσσα μου συγγνώμη.
Όμως ας σοβαρευτούμε. Τώρα που τό φερε η κουβέντα, θυμήθηκα κάποια πράγματα σημαντικά. Τον καιρό που δούλευα σε φροντιστήρια. Πριν διοριστώ, πριν χωθώ στην ... ασφαλή αγκαλιά του δημοσίου, πριν αρχίσει να με καταπίνει η ξεραΐλα, απ' την οποία με έσωσαν παροδικά οι βιβλιοθήκες, με τη δροσιά και τη φρεσκάδα τους.
Δούλευα λοιπόν -το πάλαι ποτέ- σε φροντιστήριο αγγλικών για ενήλικες. Ήταν μια καλή επιλογή, για δύο βασικούς λόγους: Οι άνθρωποι εκεί το είχαν επιλέξει αυτό που έκαναν, δεν τους έστελναν οι... γονείς ή η κοινωνική ανάγκη, μπορεί να ήθελαν τα μαθήματα για κάποιο πτυχίο ή για τη δουλειά, όμως η απόφαση ήταν δική τους και έδειχναν προσήλωση στο στόχο τους. Επίσης μπορούσες να έχεις μια επαφή όπου δεν χρειαζόταν ποτέ να υιοθετείς ρόλο τιμωρού, να κρύβεις στοιχεία της προσωπικότητάς σου για να γίνεσαι σεβαστός (ή απλά, να σε φοβούνται). Το κλίμα στην τάξη ήταν ό,τι θα ευχόταν κάθε καθηγητής που διάλεξε αυτό το επάγγελμα από μεράκι κι όχι από ανάγκη. Πραγματική μάθηση, αλληλοσεβασμός, πρόοδος ουσιαστική, ωραία επαφή, απολαυστικές στιγμές.
Αλλά, στη συγκεκριμένη δουλειά, ήμουν τυχερή και για έναν άλλο, σημαντικό λόγο:
Ήμουν υπόλογη σε άτομα που είχαν την ικανότητα και τη διάθεση ΝΑ ΜΕ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΣΩΣΤΑ. Έμαθα πολλά εκεί. Οι διευθυντές και οι διευθύντριες που γνώρισα, από την πρώτη στιγμή στάθηκαν στο πλάι μου, έδωσαν κάποιες πρώτες συμβουλές, φυσικά και κατευθύνσεις, ως προς τον τρόπο που λειτουργεί το εκπαιδευτικό κέντρο τους, εξέθεσαν σε γενικές γραμμές τη μεθοδολογική τους γραμμή, που δεν ήταν καθόλου περιοριστική, ήταν υπέρ των ευφάνταστων τρόπων διδασκαλίας, και ναι, έρχονταν στην αρχή μια δυο φορές να παρακολουθήσουν το μάθημά σου. Όχι σαν "επιθεωρητές", έτοιμοι να εντοπίσουν σφάλματα και παραλείψεις και "παρα-νομίες", αλλά σαν καλοπροαίρετοι σύμβουλοι, που μετά συζητούσαν τα θετικά και τα αρνητικά, πρότειναν αλλαγές ή λύσεις, έδιναν κουράγιο, ακόμα και ότι σου έδιναν φτερά μπορώ να πω! Ναι, ακριβώς έτσι. Γιατί όταν ακούς λόγια όπως "είμαι πολύ χαρούμενη που θα συνεργαστούμε γιατί βλέπω αυτό και αυτό και αυτό κλπ..", εννοείται ότι ξεκινάς με όρεξη, με λαιμαργία σχεδόν, -αν έχεις ήδη και το μικρόβιο!
Είναι κάτι που βιώνουν και αρκετοί εκπαιδευτικοί σε άλλες χώρες, σε δημόσια σχολεία.
Στα δικά μας δημόσια σχολεία;
Η υπουργός μας είναι σαν τη ξινή μαμά που στέλνει το παιδί στο σχολείο με τα λόγια "άντε τράβα, άχρηστος είσαι, κουμπούρας, αλλά τι να σε κάνω; εδώ να σε κρατήσω;"
Έτσι και μας.
"Τραβάτε να διδάξετε, βέβαια άχρηστοι και τεμπέληδες είσαστε, -όχι σαν τους άλλους των φροντιστηρίων- εσείς φταίτε κυρίως για την κατάντια μας, αλλά τέλος πάντων, δεν έχω άλλους, Α!, και κοιτάξτε να δείτε, δε θα παίρνετε πλέον εσείς αποφάσεις για τα σχολεία σας, μόνο ο διευθυντής ή η διευθύντρια θα τις παίρνει, βέβαια μπορείτε να λέτε τη γνώμη σας, (που μακάρι να το γλιτώναμε κι αυτό να μην τρώμε χρόνο), κάτι μπορεί να έχετε να πείτε χρήσιμο καμιά φορά, άα, και να μην ξεχάσουμε, θα κάνετε και κάτι άλλα, καινούρια πράγματα από φέτος, πρέπει να τα μάθετε, πρέπει να γίνετε σύγχρονοι εντάξει; Θα σας πούμε. Εν τω μεταξύ, σας κόβουμε σιγά σιγά τους μισθούς, αλλιώς δε γίνεται, το κράτος έχει πρόβλημα, εξ άλλου δεν έχετε και ανάγκη, τόσα ιδιαίτερα υπάρχουν, στην οικιακή οικονομία και στην τεχνολογία της Α' είναι περιζήτητα, κοιτάξτε μόνο να είστε συνεπείς και αποδοτικοί και υπάκουοι και εργατικοί. Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά. Άντε παιδιά μου, συνεννοηθήκαμε; Μπράβο καμάρια μου. Άντε στο καλό τώρα και ελπίζω να (μην) τα ξαναπούμε σύντομα.
Α! και να μη μας ενοχλείτε με διάφορες καταγγελίες για το ένα ή το άλλο..."
Είχε κι άλλες δουλειές. έπρεπε να καταγγείλει τον αντιπρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου κο Ν. Αγγελάρα, που καθυστέρησε με το διαγωνισμό για το χαρτί των σχολικών βιβλίων, ο οποίος αντιπρόεδρος έκανε στη συνέχεια δήλωση σύμφωνα με την οποία η υπουργός Παιδείας είχε ενημερωθεί εγκαίρως τόσο προφορικώς όσο και γραπτώς ότι ο διαγωνισμός ήταν παράνομος.
Τι απαντάμε κυρίες και κύριοι; συνάδελφοι, γονείς, μαθητές;
Για να δούμε τι άλλο θα δούμε φέτος... Α! και αν τυχόν... αξιολογηθώ κάποια στιγμή βάσει του ιστολογίου αυτού, ας μπω σε εφεδρεία,
μ' αρέσουν τα αστυνομικά θρίλερ.
Δείτε τώρα και τους νέους υπεύθυνους των Σχολικών Βιβλιοθηκών, κατά Κάβουρα, εξ Ημαθίας:
Ή, εναλλακτικά:
(Γειά σου βρε Βαγγέλη. Τα είπες όλα!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου