Κάποτε το Βιβλιόσπι(ρ)το μιλούσε για κάποια (Σχολική) Βιβλιοθήκη. Αυτό έληξε στις 31/8/2011. Τώρα μιλάει για άλλα. Η αγάπη για κάποια πράγματα δεν έχει ημερομηνία λήξης


Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Να ανοίξουν τώρα οι Σχολικές Βιβλιοθήκες. Να ανοίξουν τώρα τα παράθυρα όλα!



Το σκίτσο είναι του Κάβουρα, (συνάδελφος -πρώην- υπεύθυνος Σχολικής Βιβλιοθήκης στην Ημαθία) και η ...μικρή επέμβαση έγινε από το κοινό ιστολόγιο των Σχολικών Βιβλιοθηκών

Ο κύριος Βενιζέλος μίλησε για "ντου" ώστε να σώσουμε τη χώρα.. Να πούμε κι εμείς λοιπόν,  "Ανοίξτεεεε! Θα μπουκάρουμε!"
Ανοίξτε τα παράθυρα και τα μυαλά (-στα κάγκελα. -Της ψευτοπροστασίας).
Κλάψτε τα δέντρα και το οξυγόνο; Κλάψτε τα χαμένα όνειρα;  Κλάψτα Χαράλαμπε;

Πώς να ελευθερωθεί μια χώρα από τους δανειστές της, όταν δεν ελευθερώνεται από τα ίδια της τα σαπισμένα μυαλά, -παντού και ανέκαθεν και αενάως..- που μπερδεύουν το ελεύθερο πνεύμα με το ελεύθερο εμπόριο, την ελεύθερη αγορά, την ελεύθερη κερδοσκοπία, την ελεύθερη τρικλοποδιά, την ελεύθερη ... "συμμόρφωση προς τας υποδείξεις" που έλεγε και το τραγούδι του Θεοδωράκη; 

Οι μέρες είναι πονηρές. Αλλά και προκλητικές. Μας προκαλούν και μας προσκαλούν να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας. Από δυνάστες οικονομικούς, αλλά και από το δυνάστη της ρουτίνας που έχει κάτσει μπάστακας στην κεφάλα μας και μας εμποδίζει να αλλάξουμε το παραμικρό στις σχέσεις μας με το διπλανό μας, στη σχέση μας με τη γη, με την ύπαρξή μας την ίδια. 

Μήπως πρέπει να ξαναδούμε τα πάντα με άλλο μάτι; Να «απαγορεύσουμε» στον εαυτό μας να μηρυκάζει χιλιοειπωμένα πράγματα, από το «είμαι αδύναμος», «έχω απογοητευτεί» «τίποτα δεν αλλάζει» κλπ. μέχρι το «ας δω πώς θα τη βγάλω καθαρή εγώ και οι δικοί μου..».

Όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις. Μάθαμε να ζούμε μ’ αυτές. Από κάπου το μάθαμε…
Ας αρχίσουμε από τον εαυτό μας, την οικογένεια, τους φίλους, τη γειτονιά μας. Να λέμε καλημέρα, επίτηδες. (Ξαφνιάζονται). Να πειραζόμαστε. Να ψάχνουμε για κοινές λύσεις σε όσα εμποδίζουν τη ζωή, την καθημερινότητά μας. Σε όσα την ασχημαίνουν, την περιορίζουν και τη «σκοτεινιάζουν».

Πέρα από τους αγώνες σε επίπεδο πολιτικό, τις απεργίες, τις διαμαρτυρίες, ας ψάξουμε και άλλους τρόπους, ίσως απόλυτα καινοτόμους. Ο κόσμος έχει βαρεθεί τα σλόγκαν που παραπέμπουν ευθέως στον ένα ή στον άλλο πολιτικό χώρο, τα μακροσκελή κείμενα που αναλύουν ορθολογικά χωρίς να δίνουν πνοή νέα,  με λεξιλόγιο απαράλλακτο από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης…

Να αντιδρούμε άμεσα απέναντι στο πονηρό, στο αγενές, στο μίζερο, στο κακόφωνο. Να μη μένουμε σιωπηλοί απέναντι σε ασυνείδητους οδηγούς, γείτονες, μαστόρους, μαγαζάτορες, γιατρούς, δικηγόρους, δημόσιους υπάλληλους, σε όποιους γενικά αναγκαστικά συναναστρεφόμαστε σε συχνή βάση. Αν για παράδειγμα, πάμε σε έναν γιατρό που ζητάει 100 ευρώ την ώρα, να τον αλλάξουμε, να ψάξουμε να βρούμε τον πραγματικό «λειτουργό», κάποιον από όλους αυτούς που έχουν δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη, αλλά.. τον θυμούνται. . Κάποιον που προσφέρει, με γνώσεις αλλά και με ψυχή. Δεν είναι οι σταρ του ιατρικού κυκλώματος η λύση στα προβλήματά μας. Πρόκειται για έναν ακόμη μύθο. Ούτε ο καθηγητής που παίρνει 40 ευρώ για ιδιαίτερο μιας ώρας, είναι πραγματικά αυτός που εγγυημένα, με ένα φύσημα ανέμου από την τεράστια εμπειρία του, θα σπρώξει το παιδί να περάσει στο πανεπιστήμιο μετά βαΐων και κλάδων.
Ας κάνουμε ουρές, όχι μόνο στα βενζινάδικα και στα σουπερμάρκετ που έχουν καλύτερες τιμές, αλλά και στα πρόσωπα που προσφέρουν πραγματικές υπηρεσίες χωρίς να τις αξιολογούν με βάση την αλαζονεία τους ή το πόσο γρήγορα  θέλουν να έχουν αποκτήσει  το μαύρο τζιπ που θα εκτοπίσει τους πληβείους στο οδόστρωμα. …

Μακάρι να ψάχναμε παντού το λογικό, το ποιοτικό, το γνήσια δημιουργικό. Από τη μουσική που ακούμε, τα κανάλια που παρακολουθούμε, τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, είτε φιλικά, είτε επαγγελματικά, τις ιστοσελίδες που παρακολουθούμε, τους συγγραφείς  που επιλέγουμε να διαβάσουμε,  κλπ κλπ κλπ.

Μακάρι, μακάρι, μακάρι, Μακάριοι οι πτωχοί τω χρήματι και πλούσιοι τω πνεύματι; Ουδένα προ του τέλους μακάριζε; Μακαρία η μνήμη των παλιών αγωνιστών; Τι να πω κι εγώ, μανιφέστο είναι αυτό το από πάνω; ευχολόγιο; εκ βαθέων εξομολόγηση σκέψεων; εκτόνωση λεκτική και τίποτα παραπάνω; μπορεί και όλα αυτά..

Γιατί,
Μου θύμισε η θάλασσα τα θαύματα που χάλασα
το χρόνο που σπατάλησα 
κοιτώντας μια στεριά που ήταν στείρα
δεν έφταιγα, δεν είχα από αγάπη ούτε μνήμες, ούτε πείρα.
Μου θύμισε τις άδειες αγκαλιές, τα κρύα βλέμματα
δεν ήξερα πως έκρυβαν το ψύχος τους με ψέμματα
Μου θύμισε εικόνες που έχω ζήσει 
και κάποιες, που -άλλοι- απ' το μέλλον μου έχουν σβήσει
....δεν ήθελε πολύ για να με πείσει.


Καλοκαιράκι 2011. Μου θύμισε η θάλασσα...

2 σχόλια:

nanti είπε...

Κατερίνα, ζούμε πράγματι πολύ φτωχούς καιρούς σε όλα. Αλλά τουλάχιστον μας μένει η αντίδραση. Αντιστεκόμαστε ακόμα.

Kat Tz. είπε...

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση ντινάκι, αλλά και άλλα πολλά βέβαια, σαν αυτά που λες... Καλό κουράγιο εκεί..