Άλλοτε (χ2)

Πειραματισμός μελοποίησης στίχων σε δύο φάσεις, με μεγάλη χρονική απόσταση (Λεπτομέρειες στο βίντεο)

Terry Pratchett: Shaking Hands With Death

Terry Pratchett:

Shaking Hands With Death. (Βίντεο). 

Μια καταπληκτική ομιλία, για ένα τόσο δύσκολο θέμα, που όμως σε συγκινεί αφάνταστα ενώ παράλληλα καταφέρνει να σε θερμάνει και να σε κάνει να γελάσεις. Αυτό θα πει Pratchett, αυτό θα πει -για μένα- "εξαίρετο χαρακτηριστικό Άγγλων δημιουργών". 

Έχει και αγγλικούς υπότιτλους, αλλά ακόμα και αν δε φτάνουν τα αγγλικά κάποιου για να το παρακολουθήσει ικανοποιητικά, και μόνο ο τονισμός της φωνής και η γλύκα του Ρόμπινσον μπορούν να σε κάνουν να το δεις όλο...

Το κείμενο του Terry Pratchett το ακούμε από τον Τόνι Ρόμπινσον. (Τον αγαπημένο "Μπόλντρικ", για όσους ξέρουν τη σειρά 'Μαύρη Οχιά'). Το κάνει υπέροχα.
Ο λόγος που δεν το ακούμε από τον ίδιο το συγγραφέα είναι πως η ασθένειά του δεν του επέτρεπε να διαβάζει για πολλή ώρα. 

https://www.youtube.com/watch?v=90b1MBwnEHM&pp=ygUoc2hha2luZyBoYW5kcyB3aXRoIGRlYXRoIHRlcnJ5IHByYXRjaGV0dA%3D%3D

Ο Τέρι Πράτσετ γεννήθηκε το 1948 στο Μπάκινχαμσαιρ. Έγραψε πάνω από 70 βιβλία, 40 από τα οποία μυθιστορήματα του "Κύκλου του Δισκόκοσμου" ("Discworld"), ενώ ο ίδιος θεωρείται ιδιοφυΐα της χιουμοριστικής φανταστικής λογοτεχνίας. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και έχουν πουλήσει περισσότερα από 70 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.

Το 2009 έλαβε τον τίτλο του ιππότη (Sir), για τις υπηρεσίες του στη λογοτεχνία.
Δύο χρόνια νωρίτερα, είχε ανακοινώσει ότι έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Πέθανε στο σπίτι του, στις 12 Μαρτίου 2015, σε ηλικία 66 ετών.

Terry Pratchett

Tony Robinson

Ready for a laugh?

Ready for a laugh

I have waited long enough

now I’m ready for a laugh

Can you help me have some fun?

can you make a joke, a pun?

I am not your other half

you forgot how to laugh

 

Can I make you laugh at all?

shall I lose my step and fall

as I walk along the hall?

Would you rather see me cry? 

you have changed, don’t know why

so perhaps that’s a goodbye

I will spread my wings and fly

 

I have waited long enough

now I’m ready for a laugh

©ΤΖΑΜκαιΚΑΤ/ω

Βία ανηλίκων και σιγή ενηλίκων

Τι; Να εκπλαγώ; Να σοκαριστώ; Δεν μπορώ πια. Ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε.

«…την ώρα του διαλείμματος οι έξι 15χρονοι, πέντε αγόρια και ένα κορίτσι, ακινητοποίησαν τον συμμαθητή τους, τον έδεσαν με πετονιά και άρχισαν να τον βρίζουν και να τον κοροϊδεύουν».

Παρατηρώ και γράφω για τέτοια πράγματα από το 2007 περίπου. Πέρσι σε συνάντηση καθηγητών-γονέων για ειδικό πρόβλημα με κάποιο τμήμα, εξέφρασα την άποψη, «Το πρόβλημα ξεπερνάει κι εμάς κι εσάς» και στη συνέχεια ξεστόμισα (επίτηδες) το εξής απαράδεκτον: «Δε θα ήμουν αντίθετη στη χρήση κινητού από τα 16 και μετά». Δε σχολίασε κανείς, ούτε ξέρω πώς θα μπορούσα να το εκλάβω. Μπορεί να το θεώρησαν… εκκεντρικότητα.
Δε μ’ ενδιαφέρει πλέον. Τέλειωσα με την εκπαίδευση, αλλά όχι με την ανησυχία.
Κάποτε ήταν η βία στην τηλεόραση, στα βιντεοπαιχνίδια.

Τώρα αφήσατε στα χέρια των παιδιών τα ποθητά τους κινητά, απ’ την ηλικία των 8 χρονών κιόλας.
Μαγνητίζονται με φρικιαστικές εικόνες και απανωτά πανηλίθια βίντεο του ενός λεπτού.
Κρατήστε τώρα ενός λεπτού σιγή εις μνήμην της εγκεφαλικής-ψυχικής υγείας.


Πάμε λίιιγο πίσω;
Η πρώτη μελέτη που διεξήγαγαν οι Ερον και Χιούζμαν, το 1960 κιόλας, σε παιδιά που μεγάλωναν στη Νέα Υόρκη έδειξε ότι η ποσότητα βίας που παρακολουθούν παιδιά στην τηλεόραση στα 8 τους χρόνια σχετίζεται με την επιθετικότητα που εκφράζουν μία δεκαετία αργότερα και με τη σοβαρότητα των εγκληματικών πράξεων που διαπράττουν 22 χρόνια αργότερα, στα 30 τους.

Μελέτησαν περισσότερο από κάθε άλλο στην παγκόσμια βιβλιογραφία τις συνέπειες της τηλεοπτικής βίας στα παιδιά. Εμπνεύστηκαν το v-chip, που θα έδινε τη δυνατότητα στους ενήλικες να φράζουν τα βίαια τηλεοπτικά προγράμματα από τις οθόνες τους καθώς και την ειδική σήμανση για τα τηλεοπτικά προγράμματα. Έφτασαν μέχρι το αμερικανικό Κογκρέσο προκειμένου να τα θεσπίσουν με νόμο. Εγκρίθηκε τελικά από τον Κλίντον το 1999.

Πάμε στο 2007;
Τι έλεγε στην Ελευθεροτυπία ο Χιούζμαν (ερευνητής και ομότιμος καθηγητής Ψυχολογίας και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν); Για τις ευθύνες της βιομηχανίας της τηλεόρασης, των πολιτικών αλλά και των γονιών στην προστασία των παιδιών;
Αυτό: «Μιμήθηκαν τη φρίκη που τους σερβίραμε»
(με αφορμή 7 θανάτους παιδιών τα οποία μιμήθηκαν τον απαγχονισμό του Σαντάμ Χουσεΐν).
«Είτε το βλέπουμε είτε εθελοτυφλούμε, τα media έχουν τεράστια επίδραση στις αξίες, τα πιστεύω και τις συμπεριφορές των παιδιών».
«Η παρατεταμένη έκθεση στην τηλεόραση κατά την παιδική ηλικία προάγει γνώσεις (π.χ. πιστεύω, συμπεριφορές και θέσεις) που υποστηρίζουν τη χρήση της επιθετικότητας και της βίας στην επίλυση των διαπροσωπικών προβλημάτων, στην εκτόνωση του θυμού, στην απόκτηση υλικών αγαθών, καθώς και στην εξουσία και την επιρροή πάνω σε άλλους.

Οι γνώσεις που αποκτούνται στην πρώιμη αυτή φάση της ζωής του ανθρώπου επηρεάζουν τη συμπεριφορά του όχι μόνο άμεσα, αλλά και μακροχρόνια. Η επίδραση αυτή μπορεί να ανιχνευτεί στην επιθετική, αντικοινωνική και εγκληματική συμπεριφορά των νέων ενηλίκων»
«Οι μελέτες που ακολούθησαν τα επόμενα 40 χρόνια επιβεβαίωναν την πρώτη».
«Κανείς και τίποτα έξω από την οικογένεια δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Ακόμη και η πιο σκληρή νομοθεσία θα αποδειχτεί άχρηστη αν ο γονιός δεν ενδιαφερθεί».
Επιπλέον, παρά τον υπερβολικό αριθμό στοιχείων, η βιομηχανία της τηλεόρασης «δεν έχει αναλάβει την ευθύνη της για τη ζημιά που προκαλείται από τα βίαια προγράμματά της. Η βία αυξάνεται, αλλά τα τηλεοπτικά προγράμματα φαίνεται να μην επηρεάζονται. Διότι, όταν παίζονται πολλά λεφτά, η βιομηχανία κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς και τότε οι πολιτικοί πρέπει να σπρώχνουν»!
Τι έλεγε, ο δικός μας, ο εγκληματολόγος και συγγραφέας Ευγένιος Τριβιζάς;
«Ο σύγχρονος καταιγισμός καταναλωτικών προϊόντων για παιδιά αποτελεί συχνά υποκατάστατο στοργής και άλλοθι αδιαφορίας»
«..τα παιδιά έχουν περιορισμένη γνώση και εμπειρία του κόσμου, μπερδεύονται από την αληθοφάνεια της τηλεόρασης, συγχέουν το πραγματικό με το φανταστικό και αγνοούν κίνητρα και προθέσεις. Έτσι οδηγούνται σε μίμηση στερεοτύπων, όπως φύλου, διαφορετικής εθνικότητας, κ.λπ., μίμηση επιθετικής συμπεριφοράς και καταλήγουν στην αντίληψη της βίας ως κοινωνικό φαινόμενο, με επακόλουθα φοβίες και ανασφάλεια.

Τώρα, να πάμε στο 2023;; 

Γιατί; Για να δούμε τη γεωμετρική πρόοδο του φαινομένου; τώρα που η τηλεόραση φαντάζει ανώδυνη συγκριτικά;;
Που πολλοί ΞΕΡΟΥΜΕ πια ΚΑΙ για την επίδραση του ίντερνετ, της οθόνης του κινητού, της εθιστικής «στιγμιαίας επιβράβευσης», κλπ κλπ; Που εκτός από τις εκρήξεις βίας, υπάρχει η αύξηση της διάσπασης προσοχής, η αυξανόμενη δυσκολία σε ανάγνωση και γραφή, και διάφορα άλλα;

Ενός λεπτού σιγή λοιπόν. Και οργή.

Ο Γιάννης Μάγγος μιλά για τον γιο του, Βασίλη Ellinofreneia Official

Με το Γιάννη ήμασταν κάποτε συνάδελφοι.

Για 3 χρόνια μοιραστήκαμε αρκετά πράγματα, όσο και να πεις.

Παρακολουθούσα την μετέπειτα πορεία του, είχα δει βίντεο από το κανάλι του.

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ να δώ κάποια μέρα ήταν τον πόνο στο πρόσωπό του, την τόση ψυχική γενναιότητα στα λόγια του, τα λόγια ενός πατέρα που έχασε το παιδί του άδικα, και που δε σταματάει να θυμίζει στον κόσμο πόσο στραβός είναι ο γυαλός της αμεριμνησίας όλων μας.

Ακούστε τον, κι αυτόν και τη Μάγδα Φύσσα και άλλους που έχασαν παιδιά όχι γιατί αρμένιζαν στραβά οι ίδιοι αλλά γιατί ο γυαλός ήταν βούρκος.

Νεώτερη Κοινωνική Παθολογία και Σκουπιδοφαγία

Με αφορμή κάποιες φράσεις από όσα είπε σκηνοθέτης -άγνωστος σε μένα- σε τηλεοπτική εκπομπή, 

σχετικά με το θάνατο των τριών παιδιών, που έχει σοκάρει τους πάντες: 

"Η υπόθεση της Πάτρας έχει κοινωνικές προεκτάσεις".
"Οπτικοποίηση του πολιτισμού".
"Δε διαβάζουμε πια, δε σκεφτόμαστε, μόνο κοιτάμε εικόνες" κλπ.

Χτύπησε φλέβα πιστεύω.
Κι έκανα κάποιες σκέψεις που έρχονται να συμπληρώσουν άλλες παλιότερες. 
Μετά θυμήθηκα κάτι.
Δε θυμάμαι πόσα χρόνια πριν, πάνω από εικοσαετία μάλλον, έλεγα,

"…Θα χρειαστεί να δημιουργηθεί νέος όρος, (νομικός; ψυχιατρικός;) που να περιγράφει ψυχοπαθολογίες / εγκλήματα που συνδέονται με την ανάγκη για Προβολή".
(Κάτι σαν Τηλεψύχωση ένα πράγμα. Εικονολατρεία; Οθονομανία;; Κάτι θα βρεθεί να το αποδώσει, ίσως σε επόμενες γενιές)
Προβολή, εννοούσα, μέσα από οθόνες –όλων των ειδών.

Ούτε καν θυμάμαι την αφορμή αυτών των σκέψεων.
Τις υποστηρίζω και τώρα, πιο πολύ από ποτέ.

Εδώ μιλάμε ειδικά για το "εργαλείο", για τον τρόπο διοχέτευσης της ανάγκης. Για την, έστω και στιγμιαία, διασημότητα.

Φυσικά, οι βαθύτερες αιτίες για τη δημιουργία μιας διαταραγμένης, "ναρκισσιστικής" προσωπικότητας, τα κίνητρά της, οι πράξεις της, είναι απείρως πιο σύνθετα πράγματα.
Όπως και οι αιτίες για το «Σύνδρομο Μυνχάουζεν δι αντιπροσώπου»*
Το υποψιάστηκε πρώτος εκείνος ο γιατρός στο Νοσοκομείο του Ρίου. (Ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι επιστήμονες, δυστυχώς δεν υπάρχει σωστή κοινωνική πρόνοια. Άλλη μεγάλη συζήτηση).

Αν το ψάξει κανείς, παρεμπιπτόντως, βλέπει ότι ταιριάζει καταπληκτικά στην περίπτωση της μητέρας στην Πάτρα.
Συζητούν γι αυτό σε εκπομπές; Πώς και έχει ξεφύγει; 

 Ή σχολιάζουν περισσότερο την τάδε φράση από συνέντευξη της κατηγορούμενης, ή του συζύγου, και μπλα και μπλα και κάθε μέρα και πέντε φορές τη μέρα και πάρε φωτό και δώστου ενσταντανέ και πάρε προαγγελίες και μουσικές και σασπένς;….
Όριο υπάρχει; Δε θα έπρεπε; Υγιείς αντιδράσεις πολιτών ή υπεύθυνων ή ραδιοτηλεοπτικών συμβουλίων υπάρχουν;
Μια πρωτοβουλία τέλος πάντων. Επιστολές διαμαρτυρίας στα κανάλια, συλλογή υπογραφών; κάτι άλλο; 



Η  υπόθεση με την οικογένεια στην Πάτρα είναι απίστευτα τραγική, πρωτοφανής, ναι. Το παράδειγμα όμως της προβολής άχρηστων λεπτομερειών μέχρι εξαντλήσεως, είναι απλώς το πιο πρόσφατο. Δεκαετίες τώρα, τα ιδιωτικά κανάλια ιδιαίτερα, προσφέρουν αφειδώς σε εκπομπές είτε ψυχαγωγικές είτε «ενημερωτικές», μοντέλα και πορτρέτα ηλιθιότητας, αμορφωσιάς, βιαιότητας, ατομισμού, παραλογισμού, κατινισμού. (Τα «ριάλιτι» π.χ. είχαν αρχίσει πιο ήπια. Όσο πάνε και ξεπερνούν τον εαυτό τους. Το πρόσφατο και κορυφαίο «Μπάτσελορ» ήταν για τόσες μπάτσες όσες δεν θα προλάβαινε να συγχωρέσει η άγια Πολιτική Ορθότητα. Αυτού του είδους τη βία, τις «μπάτσες», κανονικά δεν τις συγχωρεί. Για τα σκουπίδια είναι πιο ανεκτική). 

Λαός σκουπιδοφάγος. Με τέτοιο καθημερινό διαιτολόγιο τι να περιμένει κανείς; Υγιείς εγκεφάλους; Υγιείς γονιούς και υγιή τέκνα;; Παγκόσμιο το φαινόμενο, αλλά στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο πιο έντονο.
Και για να επιστρέψουμε στις ψυχοπαθολογίες και διαταραχές που λέγαμε στην αρχή.
Αυτές κι αν βρίσκουν έδαφος λουκούμι στα μίντια*...
(Τα οποία εκμεταλλεύονται βέβαια στο έπακρο τη συγκυρία… )
Αυτή η ανελέητη και καθημερινή προβολή, άραγε τι έδαφος νέο στρώνει;

 Μα φυσικά, αυτό που βιώνουμε κάμποσα χρόνια τώρα. Σκουληκιασμένο. Δεν είναι η ώρα να αναφέρουμε και άλλων ειδών σκουπίδια και τοξίνες σε οθόνες, σε τροφές, σε αέρα και γη. Είναι ώρα να αναλογιστούμε, όσοι έχουν τα φόντα αλλά δεν είχαν κάνει μέχρι στιγμής τη σύνθεση. Αλλά όχι μόνο, να κινητοποιηθούμε επίσης. (;) Κι εγώ στον καναπέ είμαι, κάπου-κάπου γράφω, τίποτα άλλο. Στις σχολικές τάξεις προσπαθώ να δώσω το κάτι παραπάνω αλλά ξέρω, ισούται με το μηδέν. Δεν έχω αυταπάτες. Σ’ ένα καλό κείμενο με υπογραφές θα συμμετείχα πιστεύω, όπως και σε ο,τιδήποτε προς αυτή την κατεύθυνση, πιο πρωτότυπο, πιο ρηξικέλευθο.

Όποιος θέλει ας το προωθήσει, ας το κοινοποιήσει, αντιγράψει κ.ο.κ, αυτό θα δείξει αν συμφωνείτε, αλλά και αν το θεωρείτε σημαντικό.

*(«Τι είναι και πώς εκδηλώνεται το Σύνδρομο Μυνχάουζεν δι αντιπροσώπου»)
https://www.iatropedia.gr/psychiki-ygeia/152433/152433/

*(Σόσιαλ Μίντια = Μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Ναι, να, εδώ έχουμε τρανταχτό παράδειγμα της οικονομίας της αγγλικής γλώσσας, ένας κι απ’ τους λόγους που κερδίζει έδαφος. Απλή διαπίστωση)

Υ.Γ. Το ζωγραφικό έργο είναι της ξαδέλφης μου, Αλεξάνδρας!

Για παραδειγματισμό;;

Το ανθρώπινο είδος συνεχίζει να σκ-τώνει.

(Στη θέση της  παύλας, μπορεί να μπει είτε «α» είτε «ο»).
Αξίζει να δει κανείς πώς συνυπάρχουν κάποια μέλη άλλων κοινωνιών, σε κάποια άλλα είδη….

Πόλεμος; έννοια άγνωστη. Επιθετικότητα; έννοια άγνωστη. Τσακωμοί, εγωισμοί, ανταγωνισμοί; Έννοιες άγνωστες.
Και το όνομα αυτών: Μπονόμπο.

Χάδια, φιλιά, σεξ, αγκαλιές, παιχνίδι, μέχρι και… γέλιο. Ναι! Οι Μπονόμπο. Αυτό το τελευταίο, δεν το ήξερα. Γέλιο!! Μια απ’ τις  ωραιότερες συναισθηματικές εκδηλώσεις του είδους μας, τελικά δεν είναι αποκλειστικό μας προνόμιο! Ήξερα για τους Μπονόμπο αλλά όχι αυτό. Το είδα στο ντοκιμαντέρ του BBC από ερτφλιξ. 

Τους γαργαλάνε και γελάνε…
 «Ζώα και αγάπη», επεισόδιο 1.

Και μητριαρχική οργάνωση!
Να μια άλλη πρόκληση για μας. Αν θέλουμε να διασωθούμε ως είδος, γιατί να μην το δοκιμάσουμε;;

Μετά τους Μπονόμπο μαθαίνουμε για τα Αφρικανικά αγριόσκυλα, στα οποία το ηγετικό ζευγάρι ζει σε μια σχέση όπου το αρσενικό προφυλάσσει το ταίρι του δια βίου και όλη η αγέλη συνεισφέρει στο μεγάλωμα των μικρών.
Είδος απειλούμενο. Μόνο 3000 απομένουν.

Έπειτα για τις σταχτόχηνες. Τους πιγκουίνους, (3 από τα 10 ζευγάρια του ζωολογικού κήπου, ομοφυλόφιλα). Ο Ντότι και ο Ζι, ένα από τα ζευγάρια, υιοθέτησαν!
Είδος απειλούμενο. Μόνο 2000 απομένουν.

Για τα άλμπατρος Λέιζαν: σχεδόν 1/3 ομοφυλόφιλα θηλυκά ζευγάρια. Ομοφυλόφιλες σχέσεις σε 450 περίπου είδη.  (Με σεξ;; αυτό δεν το λέει, δεν ξέρω..)

Όχι μόνο ζευγάρια, αλλά και φιλίες. Όπως σε κάποιους Αφρικανικούς ελέφαντες: Τη Φράνκι και την Ε.Τ: 

Η Φράνκι με την αγέλη της είχαν προσαρτηθεί στο καταφύγιο κι έδειχναν επιθετικότητα λόγω τραυματικών εμπειριών. Κυνηγοί είχαν σφάξει μέλη της οικογένειάς τους. Η Ε.Τ., μικρότερη, ήρθε στο καταφύγιο κάποια χρόνια μετά, είχε χάσει όλη της την οικογένεια. Ήταν τόσο σοκαρισμένη που είχε χάσει τη φωνή της. Την πλησίασε η αγέλη της Φράνκι, αναγνωρίζοντας ότι χρειαζόταν βοήθεια. Την πήρε η Φράνκι υπό την προστασία της.
 «Ήταν ξεκάθαρο ότι χρειαζόταν κοινωνική ενσωμάτωση και σταθερότητα» λέει ο Ντέιβιντ, ο υπεύθυνος του καταφυγίου. Ο άλλος υπεύθυνος, ο Λώρενς, που είχε σώσει αρχικά την αγέλη της Φράνκι, δημιούργησε ένα δεσμό πολύ βαθύ μαζί τους. Όταν πέθανε, διένυσαν 12 χιλιόμετρα και πήγαν στο σπίτι του. Έμειναν απόλυτα σιωπηλοί, παρέμειναν εκεί για 2 μέρες. Ένα χρόνο αργότερα, την ίδια ημερομηνία, ξαναπήγαν. Από τότε πηγαίνουν κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του.

Άλλη ιστορία: Αρσενικός γίββωνας που έχασε την σύντροφό του μετά από 10 χρόνια σχέσης. (Ντόρσετ, Αγγλία). Ανακοίνωναν με περηφάνια το δεσμό τους, «τραγουδώντας». Το τραγούδι του ζευγαριού χρησιμεύει και για να διαλαλήσει «Φύγετε, εδώ είναι το δικό μας μέρος». Έκαναν ένα γιό τον «Όνιον». Όταν πέθανε το θηλυκό το αρσενικό μαράζωσε.  Αργότερα πέθανε και ο Όνιον. Ο «Σαμ», ο αρσενικός έκανε πολύ καιρό να συνέλθει. Ήθελε συνέχεια την επαφή με τους φυλακές του.

Είχε κατάθλιψη.
Περνούν λοιπόν τα ζώα «πένθος»; Νοιώθουν «αγάπη»;
Αργότερα ο Σαμ βρήκε νέα σύντροφο. Ξανάνιωσε και ξανατραγούδησε.

  Αποσπάσματα διαλόγων:
- Πόσος καιρός είναι που ο έρωτας στα ζώα άρχισε να αναγνωρίζεται από την επιστημονική κοινότητα;
-Οι άνθρωποι δεν το δέχονται επειδή  θέλουν να πιστεύουν ότι είναι μοναδικοί. Είναι περίπου 10 με 20 χρόνια που αποδείχτηκε ότι το χάσμα μεταξύ ανθρώπων και ζώων δεν είναι τόσο μεγάλο όσο νομίζαμε.

Αναρωτιέμαι εγώ τώρα : 

Η Γλώσσα, τι ρόλο έπαιξε στην δυσαρμονία ανάμεσα στους ανθρώπους;;;; Η γλώσσα αντικαθρεφτίζει και την πολυπλοκότητα του εγκεφάλου μας. Εξυπηρετεί λειτουργίες επικοινωνίας πολύ λεπτές. Μήπως η εσωτερική μορφή της, οι "σκέψεις", έχουν και το ανάλογο τίμημα;;

Πάσχοντες, θύματα, θύτες.

Οι πάσχοντες από χρόνια κατάθλιψη:

Συναντούν επιφύλαξη, αμηχανία, διάφορα. Μέχρι και παντελή άγνοια ή άρνηση. Συχνά και απομόνωση. Αν συμβαίνει να έχουν κάποια άτομα κοντά τους σε καθημερινή βάση, που αντιλαμβάνονται, κάτι γίνεται. Ίσως. Αν δεν έχουν, την πάτησαν. Ας πρόσεχαν.

Μήπως όμως έχουν και ευθύνη για αυτό;; Που δεν έχουν άτομα κοντά τους;; Κάποιοι λένε ναι, έχουν. Ευθύνη. Ποιοι; Οι ασθενείς. Ναι, αυτοί. Αυτοί είναι που απομακρύνουν άλλους από κοντά τους. Αυτοί. Γιατί κάποιες φορές φτύνουν τη συσσωρευμένη τους απελπισία και γίνονται αντιπαθείς.

(Λες και υπάρχει η οποιαδήποτε αναλογία με άτομα εκ φύσεως, λόγω χαρακτήρα, αντιπαθητικά)

Ιδιαίτερα σε τέτοιους δύσκολους καιρούς που η γενική απομόνωση πάει σύννεφο και λίγοι έχουν την «πολυτέλεια» να σταθούν σε άλλον. Έτσι λένε κάποιοι.

Κάποιοι άλλοι μπερδεύουν τον πάσχοντα με άτομα που αντλούν ένα είδος ηδονής από την μιζέρια τους…

Υπάρχουν ακόμα και ψυχοθεραπευτές που κάνουν αυτό το ατόπημα. Άλλοι μπερδεύουν την έννοια «εγωκεντρικός» με την έννοια «πνιγμένος».

Οι κακοποιημένες γυναίκες, τα θύματα βιασμού:

Μέχρι πρόσφατα άκουγαν αυτό το τερατώδες «τα ήθελε». Μετά το κίνημα MeToo, δεν τολμάει κάποιος τόσο εύκολα να ξεστομίσει τέτοια χοντράδα.

Υπάρχουν εδώ τίποτε αναλογίες, άραγε;;

Όταν έχεις υπάρξει θύμα κακοποίησης, βιασμού, και κάποια στιγμή μπορέσεις να σηκώσεις το ανάστημά σου, θα έχεις έστω μια δικαίωση, αν ενωθείς με άλλα θύματα και βροντοφωνάξετε, αν ο θύτης καταδικαστεί, κ.ά. Υπάρχει ένας στόχος να στρέψεις τα βέλη σου. Υπάρχει αίτιος, τραύματα με συγκεκριμένες αιτίες, συνέπειες ολέθριες, μη αναστρέψιμες ή και αναστρέψιμες.

Ο πάσχων από χρόνια κατάθλιψη δεν έχει στόχο, δεν έχει βέλη, είναι συνήθως αόρατος. Μπορεί να κάνει τις θεραπείες του, να παίρνει τα φάρμακά του, αλλά όταν έχει υποτροπές βιώνει ξανά το μέγεθος της ανημπόριας του. Μπορεί οι αιτίες να βρίσκονται κάπου στο απώτατο παρελθόν, κάπου στα γονίδια, κάπου. Κι αυτές αόρατες.

Τουλάχιστον ας μην ακούει χοντράδες αντίστοιχες με το «τα ήθελε».

Αποφθέγματα...

 

Η απώλεια της ντροπής

 "Η ντροπή δεν υπάρχει πλέον". Πολλοί θα το θεωρήσουν υπερβολικό. Εγώ όχι, γι' αυτό και συνέχισα την ανάγνωση αυτού του κειμένου. Το σκίτσο το συνοδευτικό το είχα κάνει πριν καιρό, χωρίς κάτι συγκεκριμένο κατά νου, ντρεπόμουν να το βάλω εδώ -με την έννοια της ντροπής=συστολής- αλλά η συστολή ξεπερνιέται και με την ηλικία...

Το κείμενο το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Κάτι που του λείπει πιστεύω είναι η συσχέτιση του φαινομένου και με τα κοινωνικά δίκτυα. Αναφέρεται μόνο η τηλεόραση. Βέβαια ίσως η απαρχή να ήταν εκεί. Θα γίνει κατανοητό το πώς, όταν διαβαστεί...

Κ. Τζ.

"Η απώλεια της ντροπής" 

 Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιταλού δημοσιογράφου και συγγραφέα Μάρκο Μπελπολίτι 

«Senza vergogna» (Guanda, 2010).

Η ντροπή δεν υπάρχει πλέον. Αυτό το συναίσθημα που μας υπαγορεύει να νιώθουμε μια ταραχή ή ένα αίσθημα αναξιοπρέπειας μπροστά στις συνέπειες μιας φράσης μας ή μιας ενέργειάς μας, που μας οδηγεί να σκύβουμε το κεφάλι, να χαμηλώνουμε τα μάτια, να αποφεύγουμε το βλέμμα του άλλου, να είμαστε ταπεινωμένοι και φοβισμένοι, φαίνεται ότι έχει χαθεί. Σήμερα η ντροπή, αλλά και η δίδυμη αδελφή της η σεμνότητα, δεν αποτελεί πλέον ένα φρένο στο θρίαμβο της επιδειξιομανίας, στην ηδονοβλεψία, τόσο μεταξύ των απλών ανθρώπων όσο και μεταξύ των ηγετικών τάξεων.

Η απώλεια αξίας της ντροπής σχετίζεται και με ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο: την εξιδανίκευση του κοινότοπου και του ασήμαντου. Το εντυπωσιασμένο βλέμμα των πολλών δεν στρέφεται πλέον προς πρόσωπα ηθικά ή διανοητικά σπουδαία αλλά σε ανθρώπους μέτριους, ανώνυμους, απολύτως όμοιους με τον άνθρωπο του δρόμου ή με τη γυναίκα της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παράγεται από την τηλεόραση, από ορισμένα προγράμματα με μεγάλη ακροαματικότητα, όπως ο «Μεγάλος Αδελφός».

Ο Γκίντερ Άντερς, ο γερμανός φιλόσοφος που μετανάστευσε στην Αμερική κατά τη διάρκεια του ναζισμού, έγραψε ότι θα μας υποκλαπεί δόλια «η εμπειρία και η ικανότητα να παίρνουμε θέση». Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Εξαιτίας της τηλεοπτικής εικόνας έχουμε μπροστά μας έναν πολύ ευρύ ορίζοντα «σε άμεση αισθητή θέα, αλλά μόνον μέσα από τις εικόνες του». Συναντάμε την πραγματικότητα «υπό τη μορφή της φαινομενικότητας και της φαντασίωσης», όχι τον «κόσμο» αλλά «ένα καταναλωτικό αντικείμενο που μας το προμηθεύουν κατ’ οίκον».

Ο Άντερς εξηγεί: «Όποιος έχει καταναλώσει μέσα στο καλά θερμαινόμενο δωμάτιό του μιαν έκρηξη ατομικής βόμβας με τη μορφή μιας εικόνας που του την προσφέρουν κατ’ οίκον, αυτός ήδη θα συνδέσει όλα όσα θα τύχει να ακούσει για την ατομική βόμβα με αυτό το μικροσκοπικών διαστάσεων οικιακό γεγονός και έτσι θα χάσει την ικανότητα να κατανοήσει το ίδιο πράγμα και να πάρει σωστή θέση απέναντί του». Σε αυτό το χωρίο ο Αντερς εστιάζει σε ένα πρόβλημα που μας αγγίζει άμεσα και που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται και εκδηλώνονται τα συναισθήματά μας, μεταξύ των οποίων και η ντροπή. Η εμπειρία που αποκτάμε είναι εκείνη της έγκρισης που υποκαθιστά τη συναίνεση, δηλαδή του ανεπιφύλακτου ναι, που αποσυνδέεται από κάθε περιεχόμενο. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια ασυγκράτητη διαδικασία ομογενοποίησης που βασίζεται στη δημοκρατία της κατανάλωσης, της οποίας η ακροαματικότητα είναι το σύστημα αξιολόγησης αλλά και ο απώτερος σκοπός: θέαμα είναι όλα αυτά που χειροκροτούμε, όσο και αν είναι ακόμα αληθινό ότι δεν είναι όλα θέαμα στον σύγχρονο κόσμο. Σε αυτό το πλαίσιο η ντροπή τείνει να χαθεί, ως ένα συναίσθημα που χαρακτήριζε άλλες εποχές της ανθρωπότητας, στις οποίες η ανάγκη να μας βλέπουν και να βλέπουμε τα πάντα, παντού και πάντοτε, δεν ήταν τόσο σημαντική όσο είναι σήμερα.

Σήμερα η δυνατότητα να βλέπουμε και να μας βλέπουν αναγορεύεται σε απώτερο σκοπό της ύπαρξης των ατόμων. Η ντροπή έχει γίνει ταμπού. Ή καλύτερα έχει μετατραπεί σε ντροπή να μην είμαστε επιτυχημένοι, να μην μας παρατηρούν, να μην μας προσέχουν… η τρομερή ντροπή να είμαστε ο «κανένας», να μην είμαστε αξιοπρόσεκτοι. Ένας ψυχολόγος έγραψε ότι η σύγχρονη ντροπή μας έγκειται στο συναίσθημα της αποτυχίας της επίδειξής μας. Ντρεπόμαστε να ντραπούμε επειδή αυτό συγκεντρώνει την προσοχή όλων στο μοναδικό πράγμα που θέλουμε να κρύψουμε: στην αποτυχία μας.

Ο Ζαν Μποντριγιάρ μας είχε προειδοποιήσει μιλώντας για το «τέλειο έγκλημα», που διαιωνίζεται από το θρίαμβο της τηλεόρασης: αν όλα είναι εκτεθειμένα σε θέα, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα πλέον για να δούμε. Η ίδια η πραγματικότητα φαίνεται να χάνεται μέσα στην ολική διαφάνεια.

Σύμφωνα με την ψυχαναλύτρια Αννα Μαρία Παντόλφι, είναι πιθανό η επιδειξιομανία και η ηδονοβλεψία, που κυριαρχούν ακαταμάχητες, να είναι στην πραγματικότητα η ένδειξη μιας διαδεδομένης έλλειψης ταυτότητας, δηλαδή ενός εύθραυστου και φτωχικού ναρκισσισμού, «σύμφωνα με τον οποίο το να μας βλέπουν και να είμαστε γνωστοί, όποιο και αν είναι το τίμημα που πληρώνουμε γι’ αυτό, φαίνεται να είναι το μοναδικό φάρμακο απέναντι στον κίνδυνο να νιώθουμε ότι δεν έχουμε καμιάν αξία».

Σε ό,τι αφορά την ντροπή, δεν είναι πλέον αληθινό, όπως ήταν στο παρελθόν, ότι αυτό το συναίσθημα αποτελεί σε κάθε περίπτωση μιαν αξία. Η ντροπή ήταν αυτό που διέκρινε την ανθρώπινη ύπαρξη από τα ζώα. Η ντροπή της σύγχρονης κοινωνίας είναι, όπως έχει λεχθεί, μια «επιδερμική ντροπή» (Αγκνες Χέλερ) ή, όπως λένε οι ψυχολόγοι, μια «αμοραλιστική ντροπή». Δεν είναι μια αληθινή ντροπή αλλά μια επιφανειακή ντροπή, που συνδέεται ακριβώς με την ηθική της επιτυχίας, με τον πιο βαθύ κομφορμισμό ο οποίος, παρά τα τόσα λόγια που ξοδεύει για να εξυψώσει το άτομο, το τυποποιεί όλο και περισσότερο.

Οπως μας εξηγούν οι ψυχολόγοι, η «ηθική ντροπή» προϋποθέτει τη στενή σύνδεση αισθήματος ενοχής και ντροπής. Η αμοραλιστική ντροπή αντίθετα δεν συνδέεται πλέον με κάποιον κανόνα αλλά μόνο με μοντέλα κατανάλωσης, με κοινωνικές ετικέτες, με προσωπική εξουσία ή με την έκβαση του σεξουαλικού ανταγωνισμού για την κατάκτηση μιας γυναίκας ή ενός άνδρα.

Πηγή: enet

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Η κουλτούρα της αγένειας

Αφουγκραζόμενοι τη ντροπή – Μπριν Μπράουν – (TED)

 

Γεννιούνται νικημένοι τώρα οι ποιητές μας;

©Kat Tzam

                Πώς είναι στον καιρό μας τα σπέρματα κι οι ωοφόρες σάλπιγγες της ποίησης ή της φιλοσοφίας; Φέρνει στον κόσμο η ένωσή τους γυναίκες κι άντρες που μιλούν για τη θλίψη ή για οράματα ωραιότητας; Φοίνικες ικανούς να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους; Ή απλώς μονόχειρες Αφροδίτες, θνητές και γερασμένες πριν την ώρα τους; 

                Έχουν την ορμή να δημιουργήσουν γενιές ανθρώπων με ματιά διαυγή και διεισδυτική; Βρίσκουν έδαφος να αναπτυχθούν οι σπόροι της λυτρωτικής φαντασίας στα εγκεφαλικά ημισφαίρια των νεοφερμένων της ζωής;  

                Έχει το χώμα μόνο σκουλήκια άγονης μνησικακίας; Έχει ακόμα εκείνα τα συστατικά που σπρώχνουν τα άγρια πεισματικά χορτάρια να ξεπετάγονται μέσα από ραγισματιές τοίχων;

                Είναι οι τοίχοι τόσο συμπαγείς που δεν ακούγονται πια καλέσματα σε χορευτικές συνευρέσεις σωμάτων και πνευμάτων, παρά μόνο δονήσεις από κινητές συσκευές και μονότονοι διάλογοι εκκωφαντικής κοινοτοπίας;

                Μόνο σαν ψίθυροι βγαίνουν τώρα πια οι οδυρμοί; Μονωμένοι οι τοίχοι, οι ήχοι άλλοτε απομονωμένοι κι άλλοτε παραμορφωμένοι; Οι ποιητές και οι φιλόσοφοι φιμωμένοι;

Μόνο χαριεντισμοί και χαχανίσματα επιτρέπονται να σπαταλούν τον πανταχού τηλεοπτικό χρόνο, ή συνταγές για μαγειρική και για διαγκωνισμό του συμπαίκτη; Μόνο μηνύματα –ύμνοι σε εγωκεντρικές πατρίδες και αφιλόξενους εαυτούς;

                Αν κοιτάξω προς τη μια μεριά, θα δω ερήμους. Αν κοιτάξω προς την άλλη, θα διακρίνω –με κάποια δυσκολία, ναι- μικρές εστίες πύρινου και καθαρτικού διανοητικού πάθους.

                Μπορεί και από εκείνες των φοινίκων που άρπαξαν φωτιά τα ξύλινα μπατζάκια τους όταν «πολεμούσαν» να σταθούν όρθιοι σε ζώνες εμπόλεμες. (Με κάποιες Αφροδίτες από δίπλα να ρίχνουν λάδι στην καθαρτική φωτιά με το ένα χέρι. Ενώ το άλλο, το κουλό, χλεύαζε με φθόνο: «Χα! Make love, not war... Χαζομάρες!»)

               

Αφιέρωμα Ποίηση σε Τραγούδια και Βιβλία (παλιό)

Αγρύπνια..

(όχι του Θ. Παπακωνσταντίνου...)  Τραγουδάκι...δικό μου -με την παλιά φωνή.
Από τη συλλογή "Πειραματάκια" 

Αγρύπνια (στίχοι)

                                Που  να πάρει

                                       αν κι απόψε

                                              ξενυχτήσω

                                                    κι αλυχτήσω

                                                           σαν αδέσποτο

                                                                            ξανά

                                                             στης αγρύπνιας

                                                                    τα στενά

                                                           θα πληρώσω

                                                    όσο όσο

                                             κάτι τι

                                      να περισώσω

                                  και να κοιμηθώ

                                ξανά.

Δείτε το στο κανάλι μου: https://www.youtube.com/watch?v=r0dPEkJKtho
Αναγκαστικά εκεί το έβαλα σαν ταινιάκι. 

Πειραματίζομαι λοιπόν πάλι. Πάνω στα παλιά πειραματάκια.

ΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΚΑΙ ΒΡΑΣΕ (ΟΡΥΖΑ)

Με αφορμή τον εγκλωβισμό 300 επιβατών της αμαξοστοιχίας 53, η οποία ακινητοποιήθηκε από χτες στις Θέρμες, κοντά στο Δομοκό, όταν η μηχανή υπέστη βραχυκύκλωμα, θυμήθηκα μια προσωπική εμπειρία μούρλια.

Την είχα γράψει για να... μου μείνει αξέχαστη. Την αντιγράψω εδώ:

Με τρένο για Βόλο

Το Σάββατο 6/9/08, ξεκίνησα αιφνίδια για κηδεία, που θα γινόταν την Κυριακή σ’ ένα χωριό έξω απ’ το Βόλο.
Πήρα το τρένο των 4μ.μ. για Βόλο. Στη διαδρομή έπιασα κουβέντα στο μπαρ του τρένου με δύο μηχανοδηγούς με τους οποίους ανταλλάσσαμε παράπονα για το κάπνισμα, τις απαγορεύσεις, τις καπνοβιομηχανίες, πληροφορίες για τα αιτήματα των σιδηροδρομικών και των καθηγητών, για την κατάσταση στον ΟΣΕ και στην εκπαίδευση, για την ευθύνη και τις εξοντωτικές βάρδιες των οδηγών των τρένων, τη μέγιστη επιτρεπόμενη ταχύτητα, και άλλα τέτοια. Οι συνομιλητές μου θα έπιαναν βάρδια σε καμιά ώρα. Προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν για ένα λαθραίο τσιγαράκι και με πήγαν στην πίσω θέση των οδηγών.

Για να πας εκεί περνάς από τη σκευοφόρο και μετά από το μηχανοστάσιο, στο οποίο δεν μπορείς να σταθείς λεπτό από τη θερμότητα.

Στο θάλαμο των μηχανοδηγών λοιπόν, κάναμε δυο τρία τσιγαράκια επειδή με την κουβέντα μας άνοιξε η όρεξη, είδα κουμπιά, πίνακες, μοχλούς, είδα το τοπίο πανοραμικά, τις δύο μεγάλες γέφυρες που δεν είχα ξαναδεί γιατί συνήθως έπαιρνα νυχτερινά τρένα, και επίσης ανακάλυψα συμπτώσεις με τον ένα οδηγό, ο οποίος αποδείχτηκε ότι έμενε στην περιοχή μου και μάλιστα πολύ κοντά και σύχναζε σε παρόμοια μέρη και κάτι μου θύμιζε-κάτι του θύμιζα, δεν το εξακριβώσαμε, συμπεράναμε πως απλώς κάπου θα είχαμε συμπέσει στα πέριξ.

Η κουβέντα κύλησε ευχάριστα, μέχρι που ήρθε η ώρα να πιάσουν δουλειά κι εγώ να γυρίσω στο κάθισμά μου να συνεχίσω το βιβλίο μου. Το κάθισμά μου ήταν στο μπροστινό μέρος του τρένου, ακριβώς μετά την σκευοφόρο, πρώτη σειρά.

Είχαν περάσει κάπου 20 λεπτά, ήμουν μισοβυθισμένη στην ανάγνωση, κάποια στιγμή κοίταξα από το παράθυρο, είχε ήδη σκοτεινιάσει, και κάπου μακριά είδα μια κοκκινωπή λωρίδα που θα μπορούσε να ήταν και πυρκαγιά, δε μπορούσα να διακρίνω. Ένοιωσα λίγο περίεργα.

Δεν πέρασαν 5 λεπτά και ξαφνικά ένοιωσα κάτι άλλο, κάτι δεν πήγαινε καλά, σκέφτηκα σεισμούς εκτός από φλόγες, και τότε διαπίστωσα ότι πράγματι κουνιόμουν, πιάστηκα από το κάθισμα, το βιβλίο έπεσε, άρχισαν να πέφτουν κι άλλα πράγματα, μέχρι που έπεσα κι εγώ μπροστά και λίγο πλάγια, στο κεφάλι μου προσγειώθηκε κάτι αρκετά βαρύ, το βαγόνι πήγαινε κι ερχόταν, τα φώτα έσβησαν, κάποιες φωνές τρομαγμένης έκπληξης ήρθαν να ενωθούν με το επιφώνημα που μου βγήκε «Δεν είναι δυνατόν!…», κάποιες άλλες φώναζαν αν ήμαστε καλά, κάποια πράγματα συνέχισαν να κυλούν προς το τέρμα των καθισμάτων όπου βρισκόμουν, τζάμια ακούστηκαν να σπάνε, μέχρι που επικράτησε ησυχία κι αρχίσαμε μες το σκοτάδι να ψαχνόμαστε, αν είχαμε όλα τα μέλη του σώματός μας απείραχτα, και τα πράγματα μας επίσης.

Μερικοί άρχισαν να κινούνται δειλά προς τα άλλα βαγόνια για να δουν τι κατάσταση επικρατούσε, άλλοι προς την κοντινή πόρτα, με το φως από τα κινητά προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τα γύρω, εγώ ψαχούλεψα πρώτα κάτω από το κάθισμα να βρω κάποια σκορπισμένα υπάρχοντα μου, είδα στο διάδρομο κάτι άγνωστα –πρώην ιπτάμενα- αντικείμενα που με το φρενάρισμα είχαν φύγει από τους κατόχους τους και είχαν έρθει να προσκρουστούν στην πόρτα της σκευοφόρου δίπλα μου, νεσεσέρ ροζ, τσαντάκια, βαλιτσάκια και άλλα μικροπράγματα που είχαν κυλήσει ποιος ξέρει από πόσο πιο πίσω, μετά σηκώθηκα με κάποια ανησυχία για την κατάσταση του κεφαλιού μου που είχε δεχτεί χτύπημα αρκετά βαρβάτο, έτριψα λίγο τον αυχένα μου και κατευθύνθηκα προς την πόρτα για να κατέβω. Ήδη είχαν κατέβει κάποιοι άλλοι και άκουγα κουβέντες, μια αντρική φωνή να ζητάει έναν Μήτσο και ένα μπουφάν, δεν ήξερα τι γινόταν, σκέφτηκα τα χειρότερα σε κλάσματα δευτερολέπτου, σκέφτηκα πρώτα τους οδηγούς που γνώρισα και μήπως ήταν ένας απ’ αυτούς στο τιμόνι. Αυτή εξάλλου ήταν και η πρώτη σκέψη, αμέσως μόλις ήρθε το πρώτο τράνταγμα και βρισκόμουν ακόμα στο κάθισμα. Δεν ξέρω πόση ώρα είχαν κρατήσει όλα αυτά, μπορεί να ήταν και τρία λεπτά, μπορεί δέκα λεπτά, μπορεί δευτερόλεπτα…

Περνώντας από το σημείο που χωρίζονται τα βαγόνια, είδα κάτω στο δάπεδο κάτι κόκκινο, σα σάλτσα, απλωμένο σε μεγάλη επιφάνεια, άναψα πάλι το κινητό, έσκυψα και είδα ντομάτες λειωμένες, πολλές ντομάτες. Ποιος επιβάτης μετέφερε τόσες ντομάτες; Κατέβηκα προσεκτικά τα σκαλιά, φορούσα και φουστάνι αρκετά στενό, πέδιλα, δε μ’ έπαιρνε να βιάζομαι. Έξω δε διακρίνονταν πολλά πράγματα, κάτι χωράφια, μπροστά στις ράγες ένα ανάχωμα που δυσκόλευε την κίνηση, δυό τρεις άνθρωποι βρίσκονταν εκεί κοντά, κοιτούσαν προς το μπροστινό μέρος απ’ όπου ερχόταν η αντρική φωνή, εμφανίστηκε κάποιος να έρχεται από κει και να λέει μην πηγαίνετε μπροστά, καλύτερα να μην το δείτε, ήρθαν κι άλλοι, μάθαμε ότι το μπροστινό μέρος είχε γίνει λιώμα, κι ότι είχαμε συγκρουστεί με φορτηγό.

Μια γυναίκα είπε ότι δεν έβρισκε τα πράγματα της, τη ρώτησα αν ήταν δικό της ένα ροζ νεσεσέρ, είπε ναι, της είπα ότι ήταν πίσω-πίσω, ένας σιδηροδρομικός άρχισε να φωνάζει μαζέψτε τα πράγματα σας και κατεβείτε όλοι, ξανακούστηκε η αντρική φωνή από μπροστά να ζητάει ένα μπουφάν για να σπάσει το παράθυρο, είχε εγκλωβιστεί. Κάποιοι πήγαν προς τα κει, στα σκαλάκια του βαγονιού είχε σχηματιστεί πηγαδάκι, πανικός δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε, απορία περισσότερο, τι να γίνεται μπροστά, οι περισσότεροι προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν τηλεφωνικά με τους δικούς τους, ακούστηκαν φωνές να λένε στο κινητό -άλλες μουδιασμένες, άλλες λίγο τρεμάμενες,

«Γιάννη, συγκρουστήκαμε, δεν ξέρω τι έγινε, τρέμω..»,

«Μαμά, άκου, έχουμε σταματήσει μετά τη Λάρισα, συγκρούστηκε το τρένο, όχι, καλά είμαι, μην ανησυχείς»,

«Ελένη, μ’ ακούς; Έγινε σύγκρουση… Ναι, έξω απ’ τη Λάρισα, όλοι καλά είμαστε μάλλον, δεν ξέρουμε τι γίνεται με τους οδηγούς, ναι, ένα φορτηγό, πρέπει να πέρασε τη διάβαση, κλείνω, κάτι λένε εδώ, θα σε πάρω σε λίγο…»

Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω, να πάρω τον καλό μου που είχε σπίτι το φέρετρο με τη μάνα του και να του πω, ξέρεις θ’ αργήσω λίγο γιατί πέσαμε πάνω σ ένα φορτηγό και καλά που δεν εκτροχιαστήκαμε και τώρα περιμένουμε στην ερημιά και δεν έχουμε ιδέα τι μέλλει γενέσθαι;

Αφού πέρασαν λίγα λεπτά ακούσαμε κάποιο σούσουρο, ήρθαν προς το μέρος μας πέντε έξι άντρες, ανάμεσα τους ένας χοντρός κύριος, φανερά αναστατωμένος, που άρχισε να ρωτάει αν είμαστε όλοι καλά, να παίρνει τηλέφωνα σε πυροσβεστικές και ΕΚΑΒ, ήταν ο προϊστάμενος της αμαξοστοιχίας, αυτός που είχε εγκλωβιστεί μπροστά και τελικά κατάφερε με τη βοήθεια των άλλων να βγει απ’ το παράθυρο του μηχανοστάσιου, ο άνθρωπος ανέφερε κάθε τόσο τον οδηγό, που είχε μείνει μέσα, που δε θα μπορούσε να ζει, έφυγε προς το πίσω μέρος, η πλάτη του ήταν μούλια στον ιδρώτα, ήταν σοκαρισμένος και ταυτόχρονα προσπαθούσε να οργανώσει κάπως την κατάσταση.

Η ώρα περνούσε, αλλά ΕΚΑΒ δεν βλέπαμε, όλο και περισσότεροι μιλούσαν για τον οδηγό του τρένου, κάποιος ήρθε από το πίσω μέρος και είπε ότι ο οδηγός του φορτηγού είχε βρεθεί, κάπου ένα χιλιόμετρο πίσω, βαριά τραυματισμένος. Ένας νεαρός από το πηγαδάκι το κοντινό κάλεσε το 166, του είπαν ότι δεν είχαν ειδοποιηθεί για καμία σύγκρουση, απορούσαμε, πώς γίνεται, τι θα γινόταν τώρα, πως θα φεύγαμε από κει, άλλοι έλεγαν θα έρθει άλλο τρένο να μας πάρει ή λεωφορείο, κάποιος έδωσε την πληροφορία ότι το φορτηγό κουβαλούσε ντομάτες, όλοι σχολίαζαν τη μάστιγα των φορτηγών, την αδικία, αν επιζήσει ο φορτηγατζής και πεθάνει ο μηχανοδηγός…

Τελικά αποφάσισα να πάρω τον καλό μου, είπε «Πού βρίσκεσαι; Έφτασες Βόλο;» Τι να πω… Λέω «Εεε, βασικά… ακόμα είμαστε έξω απ’ τη Λάρισα, αλλά .. έ… ξέρεις, έγινε κάτι περίεργο, δηλαδή εγώ καλά είμαι, αλλά να… το τρένο συγκρούστηκε».

Ανέβηκα ξανά στο βαγόνι, μάζεψα τα πράγματα, πήρα και το ροζ νεσεσέρ μαζί με κάτι άλλα, μας οδήγησαν μέσα από κάτι βάτα στο χωματόδρομο, ήρθαν αργότερα πυροσβεστικές και ΕΚΑΒ, και τελοσπάντων, να μην πολυλογώ άλλο, έφτασα στο χωριό μεσάνυχτα, αφού έκανα και μια επίσκεψη στο νοσοκομείο βόλου, όπου μου ακτινογράφησαν το κρανίο, (ήθελαν να με κρατήσουν και για βραχεία νοσηλεία για να ναι καλυμμένοι, τους ξέφυγα) και έφυγα.

Τι έφταιξε τελικά; Νομίζω το φαντάζεστε. Ο φορτηγατζής πέρασε την αφύλαχτη διάβαση, χωρίς να το πολυσκεφτεί. Η σκέψη είναι για τους φλώρους.

Επίσης: Έχουν ξαναγίνει παρόμοια με τρένα. Ο ΟΣΕ δε λέει να κλείσει τελείως τις διαβάσεις αυτές. (Αυτά δεν τα λέω αυθαίρετα, έπιασα κουβέντα ξανά με μηχανοδηγούς, στην επιστροφή, την Τρίτη). Σημειωτέον, δουλειά δεν πήγα Δευτέρα- Τρίτη, τη Δευτέρα έγινε η κηδεία του μηχανοδηγού στο Βόλο και στάση εργασίας, τα δρομολόγια άλλαξαν και τελικά βρήκα την τελευταία θέση για το απόγευμα της Τρίτης. Στην επιστροφή λοιπόν, ζήτησα και μου έδειξαν με το φως της μέρας πλέον τον τόπο του ατυχήματος, και ο φορτηγατζής όπως φάνηκε είχε άπλετη ορατότητα.

Τώρα, αφού πήρε στο λαιμό του τον 52χρονο μηχανοδηγό και παρά λίγο και κάποιους άλλους, έφυγε κι αυτός για τόπους χλοερούς να φυτεύει ντομάτες εις τον αιώνα των αιώνων.

 

Για του λόγου το αληθές, ορίστε και οι τίτλοι ειδήσεων της επομένης:

7 Σεπ 2008

Αιματηρή σύγκρουση τρένου-φορτηγού

Νεκρός ανασύρθηκε ο οδηγός της αμαξοστοιχίας Intercity 40, που συγκρούσθηκε με φορτηγό σε αφύλακτη διάβαση εκτελώντας το δρομολόγιο Λάρισα-Βόλος, αργά το απόγευμα του Σαββάτου (6/9/2008 ώρα 8.30μ.μ.)

Ο άτυχος μηχανοδηγός και ο προϊστάμενος της αμαξοστοιχίας είχαν εγκλωβιστεί στο ακινητοποιημένο Intercity και για τον απεγκλωβισμό τους έσπευσαν στο σημείο δυνάμεις της Πυροσβεστικής.

Με ελαφρά τραύματα νοσηλεύεται και μια γυναίκα, ενώ οι υπόλοιποι επιβάτες του τρένου είναι καλά στην υγεία τους.

Όλα τα τοπικά δρομολόγια μεταξύ Λάρισας - Βόλου - Λάρισας και Θεσσαλονίκης - Βόλου - Θεσσαλονίκης ματαιώθηκαν για το υπόλοιπο της ημέρας.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

Η αμαξοστοιχία στην οποία επέβαιναν 45 επιβάτες,  (εκ των οποίων και η υποφαινόμενη, η οποία επέβαινε στο πρώτο βαγόνι, στο πρώτο κάθισμα… ) συγκρούσθηκε με φορτηγό σε αφύλακτη διάβαση στο ύψος της Χάλκης. Οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στον προορισμό τους με λεωφορείο του ΟΣΕ καθώς έχει διακοπεί η κίνηση των τραίνων. Το τραγικό ατύχημα έγινε, όταν το φορτηγό παραβίασε την προτεραιότητα στην αφύλακτη διάβαση.

Αναρτήθηκε από TOP στις Κυριακή, Σεπτέμβριος 07, 2008

Για την αντιγραφή,

Κ. Τζ.

Τώρα να προσθέσω ότι είχα κι άλλη μια εμπειρία, πρόσφατη αυτή, στο γυρισμό από Θεσσαλονίκη. μετά τις γιορτές, στις 4/1/2017:
Ήταν να φύγω 11 το βράδυ. Με πάνε οδικώς τα ξαδέλφια μου στο σταθμό της Θεσσαλονίκης, και βλέπουμε στον πίνακα ανακοινώσεων, ώρα αναχώρησης, 11.59 (!)
Αμάν, λέμε, έχει καθυστέρηση. Στα γκισέ εννοείται δεν υπήρχε ψυχή. Ρωτάμε έναν σεκιουριτά, λέει, ναι έχει καθυστέρηση. (ούτε θηλυκό νάταν).
Καθόμαστε σε καφετέρια μεσ' το σταθμό. Σηκωθήκαμε 2-3 φορές μέχρι τις 11.30 να βεβαιωθούμε ότι δεν άλλαξε κάτι στον πίνακα. Στις 11.40 ξανασηκώνομαι εγώ και πάω να ρίξω πάλι ένα βλέφαρο. Και δε βλέπω πουθενά αναφορά στην αναχώρηση 11.59. Υπήρχε η επόμενη αναχώρηση, στις 5.15 π.μ. Αρχίζω να φρίττω. Ρωτάω πάλι τον σεκιουριτά (!!), έφυγε, λέει, στις 11.30.
Εκεί πλέον αρχίζει να μου τη δίνει. 

"Καλά, πώς έγινε αυτό;" "Έκαναν ανακοίνωση απ' τα μεγάφωνα" λέει. "Μα η καφετέρια είναι εδώ μέσα, παραδίπλα, δεν ακούσαμε τίποτα, κι εξάλλου ο πίνακας τι ρόλο παίζει;;;;"

Με τα πολλά πάω με την ξαδέλφη μου στον πάνω όροφο και εντοπίζω έναν υπεύθυνο. Με το που μπαίνω στο γραφείο του, δηλώνω κατευθείαν "Έχασα το τραίνο και θα ήθελα να μάθω πώς μπορώ να πάρω αποζημίωση". "Δεν γίνεται κάτι τέτοιο", αρχίζει, αλλά μαλακά. Του εξηγώ τι έγινε, με πάει στη σταθμάρχη, αυτή πάει ν' αρχίσει τα "έπρεπε ν' ακούσετε την ανακοίνωση", τη σταματάω λέγοντας "δεν το ξεκινάτε καλά, πρέπει πρώτα να μ' ακούσετε, να ακούσω και μια συγγνώμη από κάποιον, και να δούμε τι θα γίνει, όλες οι χώρες του κόσμου έχουν πίνακες ανακοινώσεων κι απ' αυτούς πληροφορούνται οι επιβάτες", κλπ κλπ. 

Τελικά ο υπεύθυνος επικοινωνεί με Αθήνα, γιατί αυτοί λέει που φτιάχνουν τον πίνακα είναι στην Αθήνα (!!!) "καλά", λέω, "πώς τον φτιάχνουν αυτόν τον πίνακα; εξ αποστάσεως, στα κουτουρού;"
Το αποτέλεσμα ήταν να μου προσφέρουν δωρεάν επιστροφή στις 5.15 στην Α' θέση (είχα ήδη κλεισμένη επιστροφή μέσω ίντερνετ) και να μου ζητήσουν και συγγνώμη. "Εντάξει", είπα, "ευχαριστώ, είναι το μόνο λογικό αυτό, λυπάμαι μόνο την ξαδέλφη μου που θα με ξαναφέρει πρωινιάτικα" (δε δεχόταν με τίποτα η ξαδέλφη, να πάρω ταξί)
Αυτά. Να σημειώσω άλλη μια νίκη λοιπόν, ΟΣΕ-εγώ: 0-1.

(Υπάρχουν κάποια σχετικά σκορ σ' ένα παλιότερο κείμενο:
https://kafrin-lib.blogspot.gr/2013/01/2012.html 

Με τίτλο "Απολογισμός έτους 2012")

'΄Πραγματεία για Βίδες, γρανάζια, κ.ά

'Ψυχραιμία. Πρώτα τα γυναικόπαιδα" 

"Το στρίψιμο της βίδας" μπορεί να ήταν βιβλίο του Χένρι Τζέημς, αλλά σαν τίτλος ταιριάζει γάντι και σε όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Αργά (όχι και πολύ αργά) και σταθερά, όλο και περισσότεροι εμφανίζουν συμπτώματα. Πότε κανα μικρό γρανάζι, πότε καμια τσιμούχα, κανα παξιμάδι.... Πέφτει κάτω ένα γρανάζι, από κάποιον εγκέφαλο λίγο ασταθή, το βρίσκει ο άλλος και το φοράει, με αποτέλεσμα να ξεκινάει ένας νέος κύκλος ανισορροπίας στο δικό του εγκεφαλικό μηχανισμό και πάει λέγοντας. (ίσως έτσι να διαδίδεται, ποιος ξέρει; η επιστήμη έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια)

Πριν χρόνια μάζευα σκέψεις με τίτλο "Διδακτικά παραδείγματα ελληνικής παράνοιας". Πίστευα ότι κάτι δεν πάει καλά, πολύ πριν το ζόφο της "κρίσης", που υποτίθεται εντείνει τέτοια φαινόμενα. 

Τώρα το πρόβλημα έχει και διεθνείς διαστάσεις. Πληθαίνουν οι υποστηρικτές των αυταρχισμών, των αλαμπουρνέζικων μυστικισμών, των επιστροφών σε αρχαία μεγαλεία ή των εκτοξεύσεων σε εξωγήινα μέλλοντα και ούτω καθ' εξής. Πιάσ' το αυγό και ..κούρεφτο.

Αυτές τις μέρες θλιβερά πάλι τα νέα από ένα κάρο μεριές. Να πάψουμε να πληροφορούμαστε μήπως μας στρίψει κι εμάς; -ποιους εμάς; λέμε τώρα..

Σωρρρρεύονται πληροφορίες -πολύ καθυστερημένα- για τον Αρτέμη Σώρρα. Έπρεπε να γίνει ο φόνος της παιδοψυχολόγου για να κουνηθούν τα ενημερωτικά μέσα και η πολιτεία;;;; Αναρωτιέμαι.
Είναι κάτι σελίδες όπου τα σχόλια τα σχετικά με το θέμα έχουν γέλιο. αλλά προς το παρόν εμένα με θλίβει, έτσι που δεν μπορώ να το χαρώ.

Στην Ε.Λ.Σ. (Εθνική Λαϊκή Συνέλευση;) του Σώρρα, έχουν και όρκο…
Που ανάμεσα σε άλλα φαιδρά, καταλήγει έτσι:  «…ορκίζομαι… αν παραβώ τον όρκο μου όλος ο κυτταρικός ιστός του σώματός μου να διαλυθεί στα εξ’ ων συνετέθη. Αεί. Αεί. Αεί. Άξιοι.» !!!!!!!!!!!!!!!!

Έπειτα έχουμε το παιδί της Πώλας Ρούπα, άλλο αυτό... Ό,τι πρέπει χειρισμός από "δικαιοσύνη" "κυβέρνηση" κλπ, για να επιβεβαιωθεί άλλη μια φορά, η τάχα μου τάχα μου καθαρότης ενός κόμματος που καβάλησε την εξουσία και κόλλησε την αρρώστια της από νωρίς.

Για τα διεθνή και τις απανωτές εκρήξεις-φόνους-θύματα αθώα, τι να λέμε τώρα... Σύντομα θα ανησυχούμε αν περάσει καμιά βδομάδα και δεν έχουμε καινούριες εκρήξεις παρανοίκού μίσους από κάποια πλευρά. Γιατί δεν είναι μόνο οι τζιχαντιστές. Αυτοί βέβαια πρωτοπορούν στην κούρσα, φοβάμαι όμως ότι θα μπουν κι άλλοι. Το "δράση-αντίδραση" ήταν και είναι φυσικός νόμος. (χωρίς να εννοώ ότι το σημείο μηδέν ήταν η δράση των τζιχαντιστών, ουφ, ας το αφήσουμε αυτό τώρα).

"Δε θέλω να ξέρω"

Πάντως, στον θαυμαστό γραπτό κόσμο του ίντερνετ, έχω διαβάσει και πολύ κρυστάλλινες σκέψεις, ανθρώπων αλώβητων από τη λαίλαπα των παρανοϊκών αλυσιδωτών αντιδράσεων.
Πάλι καλά. Π.χ. κάποιοι "τοίχοι" στο facebook που παρακολουθώ συχνά και όχι μόνο.
Πόσοι ναναι άραγε; ας μην αρχίσουμε να μετράμε, σκιάζομαι....

Μμμ, ωραία αρχίσαμε τη χρονιά. Αλλά τι να κάνω, θάσκαγα. Πολλά μαζεύτηκαν.

Επαναλαμβάνω λοιπόν την μόνιμη συμβουλή μου: 'Ψυχραιμία. Πρώτα τα γυναικόπαιδα"

(την ίδια συμβουλή δίνω από χρόνια και στους μαθητές που πάνε για εξετάσεις lower ή proficiency.... Άσχετο).

Ο Κάβουρας μάς λείπει.

Ο Κάβουρας (Βαγγέλης Αντωνόπουλος) δεν είναι πια μαζί μας, από κανα δυο μήνες τώρα. Μένουν τα σκίτσα του, τα ευφυολογήματά του, όλα όσα πρόσφερε.
Αυτό το ιστολόγιο του χρωστάει πολλά. Έπαιρνε συχνά σκίτσα του για να διανθίζει τις αναρτήσεις... 
Δεν είχαμε ποτέ συναντηθεί, όμως συχνά καταλαβαίνεις πολλά για έναν άνθρωπο από τη γραπτή επαφή μαζί του. Ήταν κι αυτός καθηγητής, υπεύθυνος Σχολικής βιβλιοθήκης, στην Ημαθία. 

Ακόμα και τις τελευταίες μέρες του σκιτσάριζε σαρκάζοντας τον ίδιο το θάνατο που τον πλησίαζε.
Υπάρχουν πολλά δικά του εδώ, αλλά υπάρχει και το μπλογκ όπου τα δημοσίευε: 

http://kavouras12.blogspot.gr/