Οι πάσχοντες από χρόνια κατάθλιψη:
Συναντούν επιφύλαξη, αμηχανία, διάφορα. Μέχρι και παντελή άγνοια ή άρνηση. Συχνά και απομόνωση. Αν συμβαίνει να έχουν κάποια άτομα κοντά τους σε καθημερινή βάση, που αντιλαμβάνονται, κάτι γίνεται. Ίσως. Αν δεν έχουν, την πάτησαν. Ας πρόσεχαν.
Μήπως όμως έχουν και ευθύνη για αυτό;; Που δεν έχουν άτομα κοντά τους;; Κάποιοι λένε ναι, έχουν. Ευθύνη. Ποιοι; Οι ασθενείς. Ναι, αυτοί. Αυτοί είναι που απομακρύνουν άλλους από κοντά τους. Αυτοί. Γιατί κάποιες φορές φτύνουν τη συσσωρευμένη τους απελπισία και γίνονται αντιπαθείς.
(Λες και υπάρχει η οποιαδήποτε αναλογία με άτομα εκ φύσεως, λόγω χαρακτήρα, αντιπαθητικά)
Ιδιαίτερα σε τέτοιους δύσκολους καιρούς που η γενική απομόνωση πάει σύννεφο και λίγοι έχουν την «πολυτέλεια» να σταθούν σε άλλον. Έτσι λένε κάποιοι.
Κάποιοι άλλοι μπερδεύουν τον πάσχοντα με άτομα που αντλούν ένα είδος ηδονής από την μιζέρια τους…
Υπάρχουν ακόμα και ψυχοθεραπευτές που κάνουν αυτό το ατόπημα. Άλλοι μπερδεύουν την έννοια «εγωκεντρικός» με την έννοια «πνιγμένος».
Οι κακοποιημένες γυναίκες, τα θύματα βιασμού:
Μέχρι πρόσφατα άκουγαν αυτό το τερατώδες «τα ήθελε». Μετά το κίνημα MeToo, δεν τολμάει κάποιος τόσο εύκολα να ξεστομίσει τέτοια χοντράδα.
Υπάρχουν εδώ τίποτε αναλογίες, άραγε;;
Όταν έχεις υπάρξει θύμα κακοποίησης, βιασμού, και κάποια στιγμή μπορέσεις να σηκώσεις το ανάστημά σου, θα έχεις έστω μια δικαίωση, αν ενωθείς με άλλα θύματα και βροντοφωνάξετε, αν ο θύτης καταδικαστεί, κ.ά. Υπάρχει ένας στόχος να στρέψεις τα βέλη σου. Υπάρχει αίτιος, τραύματα με συγκεκριμένες αιτίες, συνέπειες ολέθριες, μη αναστρέψιμες ή και αναστρέψιμες.
Ο πάσχων από χρόνια κατάθλιψη δεν έχει στόχο, δεν έχει βέλη, είναι συνήθως αόρατος. Μπορεί να κάνει τις θεραπείες του, να παίρνει τα φάρμακά του, αλλά όταν έχει υποτροπές βιώνει ξανά το μέγεθος της ανημπόριας του. Μπορεί οι αιτίες να βρίσκονται κάπου στο απώτατο παρελθόν, κάπου στα γονίδια, κάπου. Κι αυτές αόρατες.
Τουλάχιστον ας μην ακούει χοντράδες αντίστοιχες με το «τα ήθελε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου