Τα ΚΑΛΑ νέα πρώτα, για ευχάριστη αρχή και τα ΚΑΚΑ νέα τελευταία, για έμφαση.
Επειδή για τα πρώτα δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα. Ένα χαμόγελο ικανοποίησης και τελειώσαμε.
Για τα δεύτερα όμως μιλάμε επειδή ακριβώς χρειάζεται να γίνει κάτι. Κάτι να αλλάξει δηλαδή.
Είναι άραγε εφικτό;;; Και από τι, ή από ποιούς, εξαρτάται;
ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ:
Μια βιβλιοθήκη αν δεν εμπλουτίζεται γίνεται μουσείο. Αφού λοιπόν οι σχολικές επιτροπές είτε δηλώνουν οικονομική αδυναμία είτε αδιαφορούν, καταφέραμε να συγκεντρώσουμε σ' αυτά τα 3 χρόνια εδώ, 270 περίπου βιβλία από δωρεές. Κυρίως από φίλους!
Εδώ τα καλά νέα!! - Πάντως, η σχολική επιτροπή μετά τις συνεχείς πιέσεις δέχτηκε τελικά να καλύψει τα έξοδα για αγορά ενός νέου PC, εφ' όσον από τα αρχικά 3 (ηλικίας 11 χρόνων) επιζούσε μόνον ένα, και αυτό με συνεχείς τεχνητές αναπνοές. Επίσης αποκτήσαμε άλλο ένα, μεταχειρισμένο, μετά από αίτημα δωρεάς σε τράπεζα.
- Το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο ασχολήθηκε επιτέλους με το .. παλιό μας αίτημα για γραμμή ADSL, την οποία έχουν από καιρό πια όλα τα σχολεία και μετά από επίσκεψη των τεχνικών του αρμόδιου τμήματος, αποκτήσαμε ξανά -μετά από 2 χρόνια- πρόσβαση στο Ίντερνετ για τους μαθητές. (Οι τεχνικοί πάντως έχουν βαρεθεί να έρχονται και να ξανάρχονται για τα διάφορα μικρά και μεγάλα προβλήματα που προκύπτουν με τα μηχανήματα. Εννοείται πως κι εμένα παίζουν τα νεύρα μου με τα τερτίπια της τεχνολογίας, που όσο βαθύτερα τη γνωρίζεις τόσο αυτή σου ξεγλιστράει και σου τραβάει το χαλί κάτω απ' τα πόδια, .. εκεί που μόλις το είχες στρώσει, φρεσκοπλυμένο και φανταχτερό. Να, ας πούμε το καινούριο Πι-Σι, παρ' ότι νεοαποκτηθέν, και με Windows 7, κολλάει! Όπως και ναχει πάντως, έχουμε μια πρόοδο..)
- Οι ξεναγήσεις των τμημάτων των Α τάξεων γυμνασίων και λυκείων -σχεδόν- ολοκληρώθηκαν. Ακόμα και γι αυτό όμως χρειάστηκαν συνεχείς πιέσεις και υπενθυμίσεις. Όπου υπάρχουν καθηγητές που καταλαβαίνουν πόση σημασία έχει η συγκεκριμένη διαδικασία, τα πράγματα προχωρούν. Κλείνουν ραντεβού, φέρνουν τα παιδιά κι από κει και πέρα τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Τα παιδιά μαθαίνουν τι μπορούν να κάνουν εδώ, αρχίζουν να γράφονται και να παίρνουν κωδικό μέλους, αρχίζουν δειλά-δειλά να δανείζονται βιβλία, να επισκέπτονται το χώρο πιο συχνά, να εξοικειώνονται.
Από φέτος την ξενάγηση την κάνουμε αλλιώς. Αντί να παρουσιάζει η υπεύθυνη όλες τις λειτουργίες και τις δυνατότητες της σχολικής βιβλιοθήκης, καθοδηγούνται τα παιδιά να τις ανακαλύψουν μόνα τους.
Τα αποτελέσματα είναι πολύ πιο άμεσα, υπάρχει ανταπόκριση, παρουσιάζει και μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις πώς κινούνται στο χώρο και πώς χαίρονται όταν καταφέρνουν ας πούμε να κερδίσουν στο παιχνίδι “κυνήγι βιβλίων στα ράφια”.... (Δικής μας επινόησης. Κάτι σαν άσκηση παρατηρητικότητας και ταυτόχρονα εξοικείωσης με το σύστημα ταξινόμησης, που την κάνουμε σαν παιχνίδι με 4 ομάδες οι οποίες ανταγωνίζονται μεταξύ τους).
- Οι εγγραφές μέχρι στιγμής παρουσιάζονται αυξημένες σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο.
- Οι δανεισμοί επίσης, αν και συγκριτικά πάντα και με σημαντικές αποκλίσεις από το ένα σχολείο στο άλλο, ή από τη μία τάξη στην άλλη.
Τους άρεσε είπαν. Και θα ήθελαν μου είπαν -μεταξύ σοβαρού και αστείου- να τους το διάβαζα ολόκληρο!
Μόνο που θα χρειαζόταν ένα χρόνο και βάλε... Το θέμα όμως είναι ότι πράγματι τους άρεσε να τους διαβάζεις, κάτι που έχω παρατηρήσει και σε άλλα τμήματα. Αν βέβαια η επιλογή αποσπάσματος είναι τέτοια που όντως θα τους τραβήξει το ενδιαφέρον.
Θα εξηγήσω τι εννοώ, παίρνοντας σαν αφορμή την επίσκεψη από το τμήμα αυτό της Β' λυκείου, αλλά κυρίως από το άλλο, της Α' Γυμνασίου, που έκανε επιτέλους την ξενάγηση-γνωριμία με τη βιβλιοθήκη, -αφού το ζήτησαν οι ίδιοι από την καθηγήτρια τους που είχαν εκείνη την ώρα.
Είπαμε στην αρχή δυο λόγια εισαγωγικά για το τι εξυπηρετεί αυτός ο χώρος, αρκετοί μας είχαν ήδη επισκεφτεί από μόνοι τους και έλεγαν στους άλλους ό,τι ήξεραν, και μετά προχωρήσαμε με το παιχνίδι, σε ομάδες,
Κάπου εκεί ανάμεσα, όταν οι ομάδες είχαν επιστρέψει στις καρέκλες τους μετά τον πρώτο γύρο αναζήτησης, και είχαν μάθει πλέον πού βρίσκονται τα βιβλία λογοτεχνίας, τους ρώτησα αν, όταν ήταν μικροί, τους διάβαζαν οι δικοί τους παραμύθια ή ιστορίες πριν κοιμηθούν. Μόνο 3 παιδιά στα 20 είχαν αυτή την εμπειρία!
Ομολογώ δεν το περίμενα. Άλλα τμήματα που έχω ρωτήσει, μου δίνουν πάλι πολύ μικρά ποσοστά, όμως... 3 στους 20;;
Σε κάποιους τους έλεγαν ιστορίες οι γονείς τους από το μυαλό τους. Σε ελάχιστους όμως. Δεν ήταν ένα τμήμα με πολλούς αλλοδαπούς, όπως άλλα, που συχνά δεν έχουν τέτοιες εμπειρίες, λόγω ίσως οικονομικής ή γλωσσικής δυσχέρειας.
ΤΑ ΚΑΚΑ ΝΕΑ:
Σ' αυτό το σημείο λοιπόν νομίζω πως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για ένα θέμα που αφορά όχι μόνο μαθητές, εκπαιδευτικούς, ανθρώπους των βιβλιοθηκών, αλλά το σύνολο. Το σύνολο μιας κοινωνίας στερημένης στην ουσία, από τα “ουσιαστικά” και κορεσμένης από τα “ανούσια”.Θα εξηγήσω τι εννοώ, παίρνοντας σαν αφορμή την επίσκεψη από το τμήμα αυτό της Β' λυκείου, αλλά κυρίως από το άλλο, της Α' Γυμνασίου, που έκανε επιτέλους την ξενάγηση-γνωριμία με τη βιβλιοθήκη, -αφού το ζήτησαν οι ίδιοι από την καθηγήτρια τους που είχαν εκείνη την ώρα.
Είπαμε στην αρχή δυο λόγια εισαγωγικά για το τι εξυπηρετεί αυτός ο χώρος, αρκετοί μας είχαν ήδη επισκεφτεί από μόνοι τους και έλεγαν στους άλλους ό,τι ήξεραν, και μετά προχωρήσαμε με το παιχνίδι, σε ομάδες,
Κάπου εκεί ανάμεσα, όταν οι ομάδες είχαν επιστρέψει στις καρέκλες τους μετά τον πρώτο γύρο αναζήτησης, και είχαν μάθει πλέον πού βρίσκονται τα βιβλία λογοτεχνίας, τους ρώτησα αν, όταν ήταν μικροί, τους διάβαζαν οι δικοί τους παραμύθια ή ιστορίες πριν κοιμηθούν. Μόνο 3 παιδιά στα 20 είχαν αυτή την εμπειρία!
Ομολογώ δεν το περίμενα. Άλλα τμήματα που έχω ρωτήσει, μου δίνουν πάλι πολύ μικρά ποσοστά, όμως... 3 στους 20;;
Σε κάποιους τους έλεγαν ιστορίες οι γονείς τους από το μυαλό τους. Σε ελάχιστους όμως. Δεν ήταν ένα τμήμα με πολλούς αλλοδαπούς, όπως άλλα, που συχνά δεν έχουν τέτοιες εμπειρίες, λόγω ίσως οικονομικής ή γλωσσικής δυσχέρειας.
Άραγε από πόσες γενιές πίσω άρχισε να ατονεί αυτή η .. συνήθεια να την πεις; μέθοδος νανουρίσματος;;
Να θυμηθώ τον εαυτό μου και τους φίλους μου; Μα ..ψοφάγαμε να μάθουμε τη συνέχεια της ιστορίας που διάβαζε η μαμά ή η γιαγιά και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα βλέφαρά μας και τα αυτιά μας ανοιχτά πριν φτάσει η τελευταία σελίδα.
Αγαπήσαμε -αυτά τα χάρτινα... σελιδωτά αντικείμενα με τις ωραίες εικόνες που αναγνωρίζαμε και τα ωραία σχηματάκια που δεν αναγνωρίζαμε ακόμα, -μόνο πού και πού κανένα άλφα ή όμικρον-, θέλαμε να μεγαλώσουμε γρήγορα για να τα ..καταβροχθίζουμε μόνοι μας, να μη μας τα δίνει με το κουτάλι η μαμά!
Τώρα; Όταν προστίθεται κι αυτή η έλλειψη ανάμεσα σε όλα τα άλλα- δεν είναι τώρα η στιγμή για γενικότερες αναλύσεις- πώς περιμένουμε τα παιδιά να μη βλέπουν το βιβλίο σαν ένα αντικείμενο ξένο και αδιάφορο ή και εχθρικό πολλές φορές;
Να θυμηθώ τον εαυτό μου και τους φίλους μου; Μα ..ψοφάγαμε να μάθουμε τη συνέχεια της ιστορίας που διάβαζε η μαμά ή η γιαγιά και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα βλέφαρά μας και τα αυτιά μας ανοιχτά πριν φτάσει η τελευταία σελίδα.
Αγαπήσαμε -αυτά τα χάρτινα... σελιδωτά αντικείμενα με τις ωραίες εικόνες που αναγνωρίζαμε και τα ωραία σχηματάκια που δεν αναγνωρίζαμε ακόμα, -μόνο πού και πού κανένα άλφα ή όμικρον-, θέλαμε να μεγαλώσουμε γρήγορα για να τα ..καταβροχθίζουμε μόνοι μας, να μη μας τα δίνει με το κουτάλι η μαμά!
Τώρα; Όταν προστίθεται κι αυτή η έλλειψη ανάμεσα σε όλα τα άλλα- δεν είναι τώρα η στιγμή για γενικότερες αναλύσεις- πώς περιμένουμε τα παιδιά να μη βλέπουν το βιβλίο σαν ένα αντικείμενο ξένο και αδιάφορο ή και εχθρικό πολλές φορές;
Κάτι που μυρίζει μούχλα, ανία, δεν έχει την αμεσότητα του ες-εμ-ες,
(Χριστέ μου ας μη βγάλω κατά λάθος απ' τη μέση το έμ..), τη ζωντάνια της μπάλας ή του φατσομπουκίου, ή δε μιλάει για σταρ και λαμπερά πρόσωπα;
Πού να ξέρουν τα έρμα ότι τα πρόσωπα εκεί μέσα μπορούν να γίνουν πιο λαμπερά κι από τον παρουσιαστή Σάκη, πιο ζωντανά κι από τους “παίκτες” του “Μπιγκ Μπράδερ”;;; (-τρομάρα τους για παίκτες...)
Πού να τα ξέρουν όλα αυτά όταν οι ίδιοι οι γονείς τους δεν τους άνοιξαν ποτέ την πύλη ενός άλλου κόσμου, γοητευτικού; Όταν το ίδιο το σχολείο δεν τους πρόσφερε ποτέ την ευκαιρία της απόλαυσης, παρά τους ζητάει να αναλύσουν ξερά και τυποποιημένα, διάφορα ξεκομμένα αποσπάσματα μυθιστορημάτων;
Όταν σε όλες τις άλλες χώρες η λογοτεχνία διδάσκεται με το ίδιο το δημιούργημα, ολόκληρο, ενός συγγραφέα, που τους οδηγεί εκείνος στο τέλος της ιστορίας του, που τους προκαλεί να σχολιάσουν, να συγκρίνουν, να αποκοιμηθούν έχοντάς το βιβλίο του μπλεγμένο στα σεντόνια;
Πού να ξέρουν τα έρμα ότι τα πρόσωπα εκεί μέσα μπορούν να γίνουν πιο λαμπερά κι από τον παρουσιαστή Σάκη, πιο ζωντανά κι από τους “παίκτες” του “Μπιγκ Μπράδερ”;;; (-τρομάρα τους για παίκτες...)
Πού να τα ξέρουν όλα αυτά όταν οι ίδιοι οι γονείς τους δεν τους άνοιξαν ποτέ την πύλη ενός άλλου κόσμου, γοητευτικού; Όταν το ίδιο το σχολείο δεν τους πρόσφερε ποτέ την ευκαιρία της απόλαυσης, παρά τους ζητάει να αναλύσουν ξερά και τυποποιημένα, διάφορα ξεκομμένα αποσπάσματα μυθιστορημάτων;
Όταν σε όλες τις άλλες χώρες η λογοτεχνία διδάσκεται με το ίδιο το δημιούργημα, ολόκληρο, ενός συγγραφέα, που τους οδηγεί εκείνος στο τέλος της ιστορίας του, που τους προκαλεί να σχολιάσουν, να συγκρίνουν, να αποκοιμηθούν έχοντάς το βιβλίο του μπλεγμένο στα σεντόνια;
(στη Βουλγαρία, μου είπε μια μαμά, τα παιδιά έχουν να διαβάσουν 5-6 μυθιστορήματα το χρόνο).
Όταν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση; Κι όταν μάλιστα τους προσφέρεται η ευκαιρία μεσ' τα χέρια τους, μεσ' τα πόδια τους με τη μορφή μιας πρότυπης Σχολικής Βιβλιοθήκης; Γιατί άραγε δεν την κάνουν αυτή τη ρημάδα την προσπάθεια;
Ο προβληματισμός θα συνεχιστεί σε νέες αναρτήσεις...
Ο προβληματισμός θα συνεχιστεί σε νέες αναρτήσεις...
Το ζήτημα σηκώνει πολλή σκέψη...
