Ο Γιάννης Μάγγος μιλά για τον γιο του, Βασίλη Ellinofreneia Official

Με το Γιάννη ήμασταν κάποτε συνάδελφοι.

Για 3 χρόνια μοιραστήκαμε αρκετά πράγματα, όσο και να πεις.

Παρακολουθούσα την μετέπειτα πορεία του, είχα δει βίντεο από το κανάλι του.

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ να δώ κάποια μέρα ήταν τον πόνο στο πρόσωπό του, την τόση ψυχική γενναιότητα στα λόγια του, τα λόγια ενός πατέρα που έχασε το παιδί του άδικα, και που δε σταματάει να θυμίζει στον κόσμο πόσο στραβός είναι ο γυαλός της αμεριμνησίας όλων μας.

Ακούστε τον, κι αυτόν και τη Μάγδα Φύσσα και άλλους που έχασαν παιδιά όχι γιατί αρμένιζαν στραβά οι ίδιοι αλλά γιατί ο γυαλός ήταν βούρκος.

Νεώτερη Κοινωνική Παθολογία και Σκουπιδοφαγία

Με αφορμή κάποιες φράσεις από όσα είπε σκηνοθέτης -άγνωστος σε μένα- σε τηλεοπτική εκπομπή, 

σχετικά με το θάνατο των τριών παιδιών, που έχει σοκάρει τους πάντες: 

"Η υπόθεση της Πάτρας έχει κοινωνικές προεκτάσεις".
"Οπτικοποίηση του πολιτισμού".
"Δε διαβάζουμε πια, δε σκεφτόμαστε, μόνο κοιτάμε εικόνες" κλπ.

Χτύπησε φλέβα πιστεύω.
Κι έκανα κάποιες σκέψεις που έρχονται να συμπληρώσουν άλλες παλιότερες. 
Μετά θυμήθηκα κάτι.
Δε θυμάμαι πόσα χρόνια πριν, πάνω από εικοσαετία μάλλον, έλεγα,

"…Θα χρειαστεί να δημιουργηθεί νέος όρος, (νομικός; ψυχιατρικός;) που να περιγράφει ψυχοπαθολογίες / εγκλήματα που συνδέονται με την ανάγκη για Προβολή".
(Κάτι σαν Τηλεψύχωση ένα πράγμα. Εικονολατρεία; Οθονομανία;; Κάτι θα βρεθεί να το αποδώσει, ίσως σε επόμενες γενιές)
Προβολή, εννοούσα, μέσα από οθόνες –όλων των ειδών.

Ούτε καν θυμάμαι την αφορμή αυτών των σκέψεων.
Τις υποστηρίζω και τώρα, πιο πολύ από ποτέ.

Εδώ μιλάμε ειδικά για το "εργαλείο", για τον τρόπο διοχέτευσης της ανάγκης. Για την, έστω και στιγμιαία, διασημότητα.

Φυσικά, οι βαθύτερες αιτίες για τη δημιουργία μιας διαταραγμένης, "ναρκισσιστικής" προσωπικότητας, τα κίνητρά της, οι πράξεις της, είναι απείρως πιο σύνθετα πράγματα.
Όπως και οι αιτίες για το «Σύνδρομο Μυνχάουζεν δι αντιπροσώπου»*
Το υποψιάστηκε πρώτος εκείνος ο γιατρός στο Νοσοκομείο του Ρίου. (Ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι επιστήμονες, δυστυχώς δεν υπάρχει σωστή κοινωνική πρόνοια. Άλλη μεγάλη συζήτηση).

Αν το ψάξει κανείς, παρεμπιπτόντως, βλέπει ότι ταιριάζει καταπληκτικά στην περίπτωση της μητέρας στην Πάτρα.
Συζητούν γι αυτό σε εκπομπές; Πώς και έχει ξεφύγει; 

 Ή σχολιάζουν περισσότερο την τάδε φράση από συνέντευξη της κατηγορούμενης, ή του συζύγου, και μπλα και μπλα και κάθε μέρα και πέντε φορές τη μέρα και πάρε φωτό και δώστου ενσταντανέ και πάρε προαγγελίες και μουσικές και σασπένς;….
Όριο υπάρχει; Δε θα έπρεπε; Υγιείς αντιδράσεις πολιτών ή υπεύθυνων ή ραδιοτηλεοπτικών συμβουλίων υπάρχουν;
Μια πρωτοβουλία τέλος πάντων. Επιστολές διαμαρτυρίας στα κανάλια, συλλογή υπογραφών; κάτι άλλο; 



Η  υπόθεση με την οικογένεια στην Πάτρα είναι απίστευτα τραγική, πρωτοφανής, ναι. Το παράδειγμα όμως της προβολής άχρηστων λεπτομερειών μέχρι εξαντλήσεως, είναι απλώς το πιο πρόσφατο. Δεκαετίες τώρα, τα ιδιωτικά κανάλια ιδιαίτερα, προσφέρουν αφειδώς σε εκπομπές είτε ψυχαγωγικές είτε «ενημερωτικές», μοντέλα και πορτρέτα ηλιθιότητας, αμορφωσιάς, βιαιότητας, ατομισμού, παραλογισμού, κατινισμού. (Τα «ριάλιτι» π.χ. είχαν αρχίσει πιο ήπια. Όσο πάνε και ξεπερνούν τον εαυτό τους. Το πρόσφατο και κορυφαίο «Μπάτσελορ» ήταν για τόσες μπάτσες όσες δεν θα προλάβαινε να συγχωρέσει η άγια Πολιτική Ορθότητα. Αυτού του είδους τη βία, τις «μπάτσες», κανονικά δεν τις συγχωρεί. Για τα σκουπίδια είναι πιο ανεκτική). 

Λαός σκουπιδοφάγος. Με τέτοιο καθημερινό διαιτολόγιο τι να περιμένει κανείς; Υγιείς εγκεφάλους; Υγιείς γονιούς και υγιή τέκνα;; Παγκόσμιο το φαινόμενο, αλλά στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο πιο έντονο.
Και για να επιστρέψουμε στις ψυχοπαθολογίες και διαταραχές που λέγαμε στην αρχή.
Αυτές κι αν βρίσκουν έδαφος λουκούμι στα μίντια*...
(Τα οποία εκμεταλλεύονται βέβαια στο έπακρο τη συγκυρία… )
Αυτή η ανελέητη και καθημερινή προβολή, άραγε τι έδαφος νέο στρώνει;

 Μα φυσικά, αυτό που βιώνουμε κάμποσα χρόνια τώρα. Σκουληκιασμένο. Δεν είναι η ώρα να αναφέρουμε και άλλων ειδών σκουπίδια και τοξίνες σε οθόνες, σε τροφές, σε αέρα και γη. Είναι ώρα να αναλογιστούμε, όσοι έχουν τα φόντα αλλά δεν είχαν κάνει μέχρι στιγμής τη σύνθεση. Αλλά όχι μόνο, να κινητοποιηθούμε επίσης. (;) Κι εγώ στον καναπέ είμαι, κάπου-κάπου γράφω, τίποτα άλλο. Στις σχολικές τάξεις προσπαθώ να δώσω το κάτι παραπάνω αλλά ξέρω, ισούται με το μηδέν. Δεν έχω αυταπάτες. Σ’ ένα καλό κείμενο με υπογραφές θα συμμετείχα πιστεύω, όπως και σε ο,τιδήποτε προς αυτή την κατεύθυνση, πιο πρωτότυπο, πιο ρηξικέλευθο.

Όποιος θέλει ας το προωθήσει, ας το κοινοποιήσει, αντιγράψει κ.ο.κ, αυτό θα δείξει αν συμφωνείτε, αλλά και αν το θεωρείτε σημαντικό.

*(«Τι είναι και πώς εκδηλώνεται το Σύνδρομο Μυνχάουζεν δι αντιπροσώπου»)
https://www.iatropedia.gr/psychiki-ygeia/152433/152433/

*(Σόσιαλ Μίντια = Μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Ναι, να, εδώ έχουμε τρανταχτό παράδειγμα της οικονομίας της αγγλικής γλώσσας, ένας κι απ’ τους λόγους που κερδίζει έδαφος. Απλή διαπίστωση)

Υ.Γ. Το ζωγραφικό έργο είναι της ξαδέλφης μου, Αλεξάνδρας!

Για παραδειγματισμό;;

Το ανθρώπινο είδος συνεχίζει να σκ-τώνει.

(Στη θέση της  παύλας, μπορεί να μπει είτε «α» είτε «ο»).
Αξίζει να δει κανείς πώς συνυπάρχουν κάποια μέλη άλλων κοινωνιών, σε κάποια άλλα είδη….

Πόλεμος; έννοια άγνωστη. Επιθετικότητα; έννοια άγνωστη. Τσακωμοί, εγωισμοί, ανταγωνισμοί; Έννοιες άγνωστες.
Και το όνομα αυτών: Μπονόμπο.

Χάδια, φιλιά, σεξ, αγκαλιές, παιχνίδι, μέχρι και… γέλιο. Ναι! Οι Μπονόμπο. Αυτό το τελευταίο, δεν το ήξερα. Γέλιο!! Μια απ’ τις  ωραιότερες συναισθηματικές εκδηλώσεις του είδους μας, τελικά δεν είναι αποκλειστικό μας προνόμιο! Ήξερα για τους Μπονόμπο αλλά όχι αυτό. Το είδα στο ντοκιμαντέρ του BBC από ερτφλιξ. 

Τους γαργαλάνε και γελάνε…
 «Ζώα και αγάπη», επεισόδιο 1.

Και μητριαρχική οργάνωση!
Να μια άλλη πρόκληση για μας. Αν θέλουμε να διασωθούμε ως είδος, γιατί να μην το δοκιμάσουμε;;

Μετά τους Μπονόμπο μαθαίνουμε για τα Αφρικανικά αγριόσκυλα, στα οποία το ηγετικό ζευγάρι ζει σε μια σχέση όπου το αρσενικό προφυλάσσει το ταίρι του δια βίου και όλη η αγέλη συνεισφέρει στο μεγάλωμα των μικρών.
Είδος απειλούμενο. Μόνο 3000 απομένουν.

Έπειτα για τις σταχτόχηνες. Τους πιγκουίνους, (3 από τα 10 ζευγάρια του ζωολογικού κήπου, ομοφυλόφιλα). Ο Ντότι και ο Ζι, ένα από τα ζευγάρια, υιοθέτησαν!
Είδος απειλούμενο. Μόνο 2000 απομένουν.

Για τα άλμπατρος Λέιζαν: σχεδόν 1/3 ομοφυλόφιλα θηλυκά ζευγάρια. Ομοφυλόφιλες σχέσεις σε 450 περίπου είδη.  (Με σεξ;; αυτό δεν το λέει, δεν ξέρω..)

Όχι μόνο ζευγάρια, αλλά και φιλίες. Όπως σε κάποιους Αφρικανικούς ελέφαντες: Τη Φράνκι και την Ε.Τ: 

Η Φράνκι με την αγέλη της είχαν προσαρτηθεί στο καταφύγιο κι έδειχναν επιθετικότητα λόγω τραυματικών εμπειριών. Κυνηγοί είχαν σφάξει μέλη της οικογένειάς τους. Η Ε.Τ., μικρότερη, ήρθε στο καταφύγιο κάποια χρόνια μετά, είχε χάσει όλη της την οικογένεια. Ήταν τόσο σοκαρισμένη που είχε χάσει τη φωνή της. Την πλησίασε η αγέλη της Φράνκι, αναγνωρίζοντας ότι χρειαζόταν βοήθεια. Την πήρε η Φράνκι υπό την προστασία της.
 «Ήταν ξεκάθαρο ότι χρειαζόταν κοινωνική ενσωμάτωση και σταθερότητα» λέει ο Ντέιβιντ, ο υπεύθυνος του καταφυγίου. Ο άλλος υπεύθυνος, ο Λώρενς, που είχε σώσει αρχικά την αγέλη της Φράνκι, δημιούργησε ένα δεσμό πολύ βαθύ μαζί τους. Όταν πέθανε, διένυσαν 12 χιλιόμετρα και πήγαν στο σπίτι του. Έμειναν απόλυτα σιωπηλοί, παρέμειναν εκεί για 2 μέρες. Ένα χρόνο αργότερα, την ίδια ημερομηνία, ξαναπήγαν. Από τότε πηγαίνουν κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του.

Άλλη ιστορία: Αρσενικός γίββωνας που έχασε την σύντροφό του μετά από 10 χρόνια σχέσης. (Ντόρσετ, Αγγλία). Ανακοίνωναν με περηφάνια το δεσμό τους, «τραγουδώντας». Το τραγούδι του ζευγαριού χρησιμεύει και για να διαλαλήσει «Φύγετε, εδώ είναι το δικό μας μέρος». Έκαναν ένα γιό τον «Όνιον». Όταν πέθανε το θηλυκό το αρσενικό μαράζωσε.  Αργότερα πέθανε και ο Όνιον. Ο «Σαμ», ο αρσενικός έκανε πολύ καιρό να συνέλθει. Ήθελε συνέχεια την επαφή με τους φυλακές του.

Είχε κατάθλιψη.
Περνούν λοιπόν τα ζώα «πένθος»; Νοιώθουν «αγάπη»;
Αργότερα ο Σαμ βρήκε νέα σύντροφο. Ξανάνιωσε και ξανατραγούδησε.

  Αποσπάσματα διαλόγων:
- Πόσος καιρός είναι που ο έρωτας στα ζώα άρχισε να αναγνωρίζεται από την επιστημονική κοινότητα;
-Οι άνθρωποι δεν το δέχονται επειδή  θέλουν να πιστεύουν ότι είναι μοναδικοί. Είναι περίπου 10 με 20 χρόνια που αποδείχτηκε ότι το χάσμα μεταξύ ανθρώπων και ζώων δεν είναι τόσο μεγάλο όσο νομίζαμε.

Αναρωτιέμαι εγώ τώρα : 

Η Γλώσσα, τι ρόλο έπαιξε στην δυσαρμονία ανάμεσα στους ανθρώπους;;;; Η γλώσσα αντικαθρεφτίζει και την πολυπλοκότητα του εγκεφάλου μας. Εξυπηρετεί λειτουργίες επικοινωνίας πολύ λεπτές. Μήπως η εσωτερική μορφή της, οι "σκέψεις", έχουν και το ανάλογο τίμημα;;

Πάσχοντες, θύματα, θύτες.

Οι πάσχοντες από χρόνια κατάθλιψη:

Συναντούν επιφύλαξη, αμηχανία, διάφορα. Μέχρι και παντελή άγνοια ή άρνηση. Συχνά και απομόνωση. Αν συμβαίνει να έχουν κάποια άτομα κοντά τους σε καθημερινή βάση, που αντιλαμβάνονται, κάτι γίνεται. Ίσως. Αν δεν έχουν, την πάτησαν. Ας πρόσεχαν.

Μήπως όμως έχουν και ευθύνη για αυτό;; Που δεν έχουν άτομα κοντά τους;; Κάποιοι λένε ναι, έχουν. Ευθύνη. Ποιοι; Οι ασθενείς. Ναι, αυτοί. Αυτοί είναι που απομακρύνουν άλλους από κοντά τους. Αυτοί. Γιατί κάποιες φορές φτύνουν τη συσσωρευμένη τους απελπισία και γίνονται αντιπαθείς.

(Λες και υπάρχει η οποιαδήποτε αναλογία με άτομα εκ φύσεως, λόγω χαρακτήρα, αντιπαθητικά)

Ιδιαίτερα σε τέτοιους δύσκολους καιρούς που η γενική απομόνωση πάει σύννεφο και λίγοι έχουν την «πολυτέλεια» να σταθούν σε άλλον. Έτσι λένε κάποιοι.

Κάποιοι άλλοι μπερδεύουν τον πάσχοντα με άτομα που αντλούν ένα είδος ηδονής από την μιζέρια τους…

Υπάρχουν ακόμα και ψυχοθεραπευτές που κάνουν αυτό το ατόπημα. Άλλοι μπερδεύουν την έννοια «εγωκεντρικός» με την έννοια «πνιγμένος».

Οι κακοποιημένες γυναίκες, τα θύματα βιασμού:

Μέχρι πρόσφατα άκουγαν αυτό το τερατώδες «τα ήθελε». Μετά το κίνημα MeToo, δεν τολμάει κάποιος τόσο εύκολα να ξεστομίσει τέτοια χοντράδα.

Υπάρχουν εδώ τίποτε αναλογίες, άραγε;;

Όταν έχεις υπάρξει θύμα κακοποίησης, βιασμού, και κάποια στιγμή μπορέσεις να σηκώσεις το ανάστημά σου, θα έχεις έστω μια δικαίωση, αν ενωθείς με άλλα θύματα και βροντοφωνάξετε, αν ο θύτης καταδικαστεί, κ.ά. Υπάρχει ένας στόχος να στρέψεις τα βέλη σου. Υπάρχει αίτιος, τραύματα με συγκεκριμένες αιτίες, συνέπειες ολέθριες, μη αναστρέψιμες ή και αναστρέψιμες.

Ο πάσχων από χρόνια κατάθλιψη δεν έχει στόχο, δεν έχει βέλη, είναι συνήθως αόρατος. Μπορεί να κάνει τις θεραπείες του, να παίρνει τα φάρμακά του, αλλά όταν έχει υποτροπές βιώνει ξανά το μέγεθος της ανημπόριας του. Μπορεί οι αιτίες να βρίσκονται κάπου στο απώτατο παρελθόν, κάπου στα γονίδια, κάπου. Κι αυτές αόρατες.

Τουλάχιστον ας μην ακούει χοντράδες αντίστοιχες με το «τα ήθελε».