"Όχι. Δεν ήταν έκπληξη"

"Όχι". 
Όχι. Δεν ήταν έκπληξη. Δεν ήρθε εξ ουρανού η άνοδος των ποσοστών της τύφλας...
Δεν ήταν αποκάλυψη η αντιστροφή και διαστροφή της ιστορίας, με το "Όχι" της ελληνικής αντίστασης κατά των Γερμανών ναζί, να το επισκιάζει σήμερα το "Ναι" στο ναζισμό, το "ναι" στην ψυχική και φυσική εξόντωση του αδύναμου, το "ναι" στο σκοτάδι, το "ναι" στη βία του ισχυρού. 

Γιατί πολλοί πλέον, έχουν μπερδέψει τα πόδια με το κεφάλι, το αριστερά με το δεξιά, το μικρό με το μεγάλο, το λίγο με το πολύ, το πάνω με το κάτω, το κάτσε με το σήκω, το αστείο με το τραγικό.  

Κάνουν "πλάκα", ή παίρνουν αψήφιστα τη βία που υφίστανται άλλοι, κάνουν "χαβαλέ" με τις γυναίκες που βιάζονται ή κακοποιούνται, τους μετανάστες που τρώνε κλωτσιές στο πρόσωπο, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν στις πλατείες. Ή λένε και "καλά να πάθουν" !!!!!!!!!!

Το παλιό "δε βαριέσαι" που ήταν ο στόχος των μη-βολεψάκηδων μιας άλλης εποχής, έχει αντικατασταθεί από πολύ πιο βαριά "σιγά μωρέ τώρα", ο εκφασισμός του μυαλού έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, η σύγχυση των εννοιών αφόρητη πια... 

Ελάτε στις σχολικές αίθουσες να δείτε τη σύγχυση...
Ελάτε να δείτε τη "Λογική" του Αριστοτέλη να εξευτελίζεται σε δυο τρεις στερεότυπες απαντήσεις. Από το απόλυτα σύνηθες πια,  "μα όχι, εγώ δε μιλούσα, γιατί δεν κάνετε παρατήρηση στον τάδε ή στον δείνα;" μέχρι το "άκου κει να μας πάνε σινεμά για προβολή για την επέτειο της 28ης, τι μαλακίες...", ή και το "αυτό είναι φασιστικό", (ας πούμε το να ζητάς τα αυτονόητα σε ώρα μαθήματος... ή να απαιτείς να έχουν μαζί τους π.χ. ένα στυλό...)
Ελάτε να δείτε όλο και περισσότερα παιδιά να δυσκολεύονται να κατανοήσουν απλές έννοιες, να δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν σωστά ή στρωτά, να δυσκολεύονται να κάνουν διαλόγους της προκοπής.
Όχι, δε λέω ότι γίνονται κάθε μέρα αυτά, ότι γίνονται παντού, λέω ότι όποιος δε βλέπει έγκαιρα τα σημάδια ή εθελοτυφλεί ή είναι ανησυχητικά αργός στη σκέψη. Κι ότι έχει ξεκινήσει καιρό τώρα αυτός ο ξεπεσμός. Ότι η λεγόμενη "σιωπηρή πλειοψηφία" δεν είναι πλέον μόνο σιωπηρή, είναι και ακρωτηριασμένη πνευματικά. Ότι οι κραυγάζοντες βγαίνουν νικητές και οι τσιρίζοντες βγαίνουν από πάνω. Ότι βγαίνω συχνά απ' τα ρούχα μου κι άντε να ξαναμπώ μετά, αφού τόχω ρίξει στο μασούλημα, ως συναισθηματικό υποκατάστατο...

 Ότι πρέπει να βγούμε να το καβούκι μας και να τα πιάσουμε όλα απ' την αρχή, απ' το βου και α, βα.

Πιστεύω από χρόνια ότι μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μου είναι άρρωστοι, βαριά. 
Ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει.
Όταν οδηγείς Ι.Χ. για παράδειγμα, το βλέπεις ξεκάθαρα. Άνθρωποι που περνάνε τα στόπ και τα κόκκινα χωρίς δεύτερη σκέψη, που διπλοπαρκάρουν κλείνοντάς σε χωρίς να τους καίγεται καρφί αν σ' εμποδίζουν εσένα να ξεπαρκάρεις να φύγεις να πας σε κάποια δουλειά που ίσως ναναι και επείγουσα, και όλοι αυτοί να σε βρίζουν ως άλλοι Παναγιώταροι αν διανοηθείς να τους πεις κουβέντα, αν τους πεις π.χ "ένα συγγνώμη δε θα έβλαπτε", να γυρνάν και να σου λένε με κακία "είμαι αγενής, θες τίποτα;" άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, (πιο συχνά όμως άντρες, απέναντι σε γυναίκες) και άλλα πολλά παρόμοια. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό; Όχι βέβαια μόνο με κείμενα σαν αυτό εδώ....

Όχι. Δε θα σταματήσω να βλέπω, να παρατηρώ, να λέω τη γνώμη μου, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να συζητάω, να προσπαθώ να βρω ένα χώρο που να με καλύπτει ιδεολογικά, συναισθηματικά, να μου προσφέρει την ευκαιρία να κάνω κι εγώ κάτι, να συνεισφέρω, κάπως, όσο μπορώ, αν μπορώ, να αρνούμαι την τύφλα, να αρνούμαι την αδικία. 

Είδαμε αυτές τις μέρες στην κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ "Τα μυστικά τετράδια της Νυρεμβέργης". Το βρήκα από τα πιο ενδιαφέροντα του είδους, κακώς δεν το είχα δει μέχρι τώρα. Ένας νέος στην ηλικία ψυχίατρος, είχε πάρει συνεντεύξεις από τον Γκέριγκ, τον Ρούντολφ Χες,(Ες), τον Στράιχερ, τον Φρανκ,, όσο διαρκούσε η δίκη.

http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3384506&chid=8

Προκύπτει το ερώτημα: Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι;; Παράφρονες; ; Μοχθηροί; 

Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ανήκαν σε ένα προβληματικό, ελλειμματικό είδος  οργανισμού. Ανάπηροι. Ανάπηροι, περίπου όπως λέμε, "συναισθηματικά ανάπηρος", αλλά σε πολύ πιο βαριά, παθολογική μορφή.

Σα να τους έλειπε ένα βασικό συστατικό για να μπορούν να ενταχθούν στους "ζωντανούς οργανισμούς" Δε λέω αποκλειστικά στο ανθρώπινο είδος, γιατί τα ζώα το έχουν το συστατικό αυτό. Μπορείς να το πεις και "Empathy".  (Υπάρχει και παλιότερη ανάρτηση εδώ στο Βιβλιόσπι(ρ)το μ' αυτόν τον τίτλο, και μ' ένα καταπληκτικό βιντεάκι). Αντιδάνειο από το δικό μας "εμπάθεια" που είναι κάτι σαν μένος, φανατισμός. Στα αγγλικά έχει τελείως άλλη έννοια, σημαίνει την "ενσυναίσθηση", την ικανότητα να πονάς τον άλλον...

Ένα πολύ καλό κείμενο, -υπάρχει πληθώρα τέτοιων πια, τι να πρωτοδιαλέξεις;- που έχει επίσης να κάνει με λέξεις, και ιδιαίτερα το λεξιλόγιο και το είδος του αστείου που αντιλαμβάνονται οι φασιστο-ειδείς είναι και αυτό του Σαραντάκου, από το 

http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/12/xytirio/

που το έγραψε με αφορμή τον.. λαλίστατο παναγιώταρο και τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο. 

Λέει εκτός των άλλων ο Σαραντάκος:

" .....Να κάνω μια παρένθεση. Το υβρεολόγιο του Παναγιώταρου, εκτός από την απέχθεια που προκαλεί, είναι και ενδεικτικό: μας θυμίζει ότι μερικοί, τέλος πάντων, άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο παρά μόνο μέσα από σεξουαλικούς όρους και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές που παραπέμπουν σε χρήση του σεξ ως μέσου τιμωρίας και ταπείνωσης. Και δεν είναι βέβαια κάποια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Όχι συμπτωματικά, ο ευπρεπής της συμμορίας, ο βουλευτής επικρατείας Χρ. Παππάς (φοράει και γραβάτα), έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο σεξιστικά «αστεία»μέσα στην αίθουσα της Βουλής (Το «σας είπε σκάσε, δεν είπε “σκύψε”», προς υπεράσπιση του Κασιδιάρη, και το «Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία … παύση … τοις εκατό» -χιούμορ ίσως αποδεκτό για γυμνασιόπαιδα, αλλά που σε ενήλικες το βρίσκουμε μόνο στις πιο καθυστερημένες και στερημένες αντροπαρέες).

Το θέμα βέβαια δεν είναι η πρεμιέρα που ματαιώθηκε, ούτε αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο.
.............................
Ένα χιλιοειπωμένο ρητό, που έχει καταντήσει πια κλισέ, είναι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Δεν παίρνω θέση ως προς την αλήθεια του ρητού, αναρωτιέμαι όμως αν μας αξίζει αυτό το πράγμα που είδατε στο βιντεάκι -και τι μπορούμε, τι πρέπει να κάνουμε από δω και μπρος. Δεν έχω να προτείνω καμιά σοφία, άλλωστε άλλο άρθρο είχα προετοιμάσει για σήμερα, ευτράπελο εκείνο, και τα γεγονότα με βρήκαν ανέτοιμο, οπότε πρόχειρα έγραψα πέντε σκέψεις στο χαρτί, αλλά θα ήθελα, το ζητήσατε κιόλας μερικοί, να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Μας αξίζει αυτό;......."

Να από τι αποτελείται τελικά ο σκληρός εγκεφαλικός δίσκος μερικών....

Έπειτα, σήμερα μόλις, διάβασα το κείμενο του 'Πιτσιρίκου' στο 

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

που επίσης με ενθουσίασε, περιέχει χίλια δυο απ' αυτά που ήθελα να πω κι εγώ, κι έτσι μ' έβγαλε απ' τον κόπο, -ούτως ή άλλως δε φτάνω το ύφος του στο γράψιμο, αλλά πού θα πάει, μια μέρα θ' αποκτήσω κι εγώ το δικό μου ύφος και το δικό μου "φανατικό" κοινό. Μόνο μη σπρώχνεστε, χωρίς βίαια σκουντήγματα, δεν έχω λεφτά για αποκατάσταση θυμάτων θαυμαστικού φανατισμού. 

Εφ' όσον μιλούσα για μαθητές στην αρχή, θέλω οπωσδήποτε για κλείσιμο να αντιγράψω εδώ το κείμενο που κυκλοφόρησε από το ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, σαν ένα δείγμα γραφής και σκέψης εφήβων που μου προσφέρει τεράστια παρηγοριά στην απαισιοδοξία των ημερών, που μου ξαναγεννά την διάθεση να μιλήσω, να επικοινωνήσω, αφού υπάρχουν ακόμα αυτιά ζωντανά, μυαλά ζωντανά, νέοι άνθρωποι αλώβητοι απ' το σκοταδισμό των ιδεών και την ψευτοευκολία της τεχνολογίας. Ένα κείμενο, από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει πρόσφατα. ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ. Και το εννοώ:

Πώς κέρδισα ένα φασίστα
Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά,πέντε γειτονιές παρακάτω.Την άλλη μέρα στο σχολείο ,ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου ,που οι γονείς του είναι μετανάστες.Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ,μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμιά άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων ,πλούσιοι,μεσαίοι,φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν,εξαπατούν,φοροδιαφεύγουν,βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ'το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ'αυτούς κλέβουν ,σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες ,όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία,για να μην φορολογηθούν.Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί .Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη ,αλλά αδυναμία .Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό .Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ'τα έργα των αρχαίων Ελλήνων .Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια,αλλά με πράξεις.Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα ,οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι,οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες,μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών,πήρανε όπλα και λεφτά ,φόρεσαν κουκούλες ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο .Η Ελένη η συμμαθήτρια μου,είναι φωνακλού και τα " χώνει " , η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα .Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια ,αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι,έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας ,γιατί είναι από την Αφρική.Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή

Κι έτσι,έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.Μισούν και χτυπούν τους ξένους ,τις γυναίκες ,τους ομοφυλόφιλους,τους μορφωμένους ,τους δημοκράτες,τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ'έχουν κερδίσει ,έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι,πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα,ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ :ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

Γιατί να τα φοβάμαι;;

Όχι! Μηηη! Μη μου δείχνετε σας λέω, μη!

Δε φοβόμουν ποτέ τα μικρόβια, τα ποντίκια (πλην κάτι τεράστιων αρουραίων που ομολογώ, μια κάποια σιχαμάρα μου τη φέρνουν, όπως και οι κατσαρίδες), τα φίδια, τα άγρια σκυλιά, τις γραπτές εξετάσεις, το σκοτάδι, τα ασανσέρ, τα πλήθη. Τα ήθη όμως, τα ανθρώπινα, κάποια "ήθη" τελοσπάντων, "κανιβαλικά" ναι. Το "να τους φάμε λάχανο" δηλαδή. Τους "άλλους". Συνήθως τους πιο αδύναμους. 

Μπας και δυναμώσουν και μας τη φέρουν εκείνοι. 

Επίσης φοβόμουν πάντα -και τώρα τελευταία περισσότερο- τη βλακεία την ανθρώπινη. Ειδικά αυτήν που πάει πακέτο με επιθετικότητα και επιβαρυμένη χολή. 

Τα ζώα τα παρατηρώ συχνότατα. (Δε χάνω ευκαιρία δηλαδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο -και πού να τόβρει. Τα ζώα δηλαδή τα άλλα, τα "κατώτερα". 
Το ένστικτό τους έχει τη λογική του. Παράλογο; Μπάαα. Οξύμωρο; Μπά. Καθόλου. Ας μη μπλέξουμε με λεξι-λογικούς δαιδάλους. Τι εννοώ;

Ας πάρουμε για παράδειγμα το επιθετικό ένστικτο. Που έχει να κάνει με τροφή, αντίζηλους στην αναπαραγωγή, περιοχή επικράτειας. Τι βλέπουμε στο είδος μας; 

Κάτι έχει πάθει το ρημάδι το ένστικτο με τους αιώνες. Έχει μπει στο μίξερ με άλλες εγκεφαλικές λειτουργίες, πολιτισμικές επιστρώσεις, νοητικές διαστρεβλώσεις και άλλα ωραία ηχηρά και περίπλοκα. Το ζώο, όταν έχει απέναντί του κάποιον του είδους μας, ξεχωρίζει καλύτερα το φίλο απ' τον εχθρό.  Εμείς, ή τα κάνουμε σαλάτα συνέχεια,  ή χάνουμε πολύ χρόνο μέχρι να ξεχωρίσουμε την ήρα απ' το στάχυ. Φοβόμαστε τα άκακα και μη δηλητηριώδη φίδια π.χ, ή τα πανταχού παρόντα μικρόβια, φοβόμαστε ανθρώπους χωρίς λόγο. Μέχρι οι πράξεις κάποιων ανθρώπων να μας πείσουν τελοσπάντων ότι δεν έχουμε μπροστά μας τον Ιούδα ή κανένα λεπρό -που ούτως ή άλλως δε θα μας κόλλαγε- ή το τέρας της κολάσεως μεταμορφωμένο σε γείτονα, σε μετανάστη, σε γονιό, σε συμμαθητή, σε μαθητή, σε καθηγητή, σε μέλος του άλλου φύλου, σε ομοφυλόφιλο, σε άπορο, σε έμπορο και δε συμμαζεύεται. 

Υπάρχουν βέβαια κάποιοι με -διορατικότητα να την πούμε;  υγιές ένστικτο; συναισθηματική νοημοσύνη, κατά το πιο μοντέρνο; Αυτοί "διακρίνουν" γρήγορα, είτε λόγω των παραπάνω ιδιοτήτων ή και λόγω πείρας. 

Αυτά ως εισαγωγή για να πω μια πρόσφατη εμπειρία μου που ίσως δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Έκανα που λέτε κάτι καινούριες γνωριμίες. Τον Ταρό, τη Στέλλα και τη Μπάλα. Τρία ωραία, και φιλικότατα, Φίδια. Μάλιστα. Χειραψία δεν κάναμε κατά τις συστάσεις όπως καταλαβαίνετε, όμως αλληλομυριστήκαμε και αλληλοκοιταχτήκαμε. 

Τα είχε ένας φίλος, σε μια μεγάλη γυάλα, όπου τα δύο κορίτσια συνήθως βρίσκονταν εν-αγκαλισμένα, εν είδει κοτσίδας, και ο σωματώδης Ταρό (πύθων με τα όλα του) προσπαθούσε κι αυτός πότε πότε να τις αγκαλιάσει και τις δύο για να κοιμηθούν παρέα, αλλά τους έπεφτε λιγάκι βαρύς, το διαπίστωνε κι ο ίδιος και βολευόταν σε άλλο κλαρί. Τη μέρα που γνωριστήκαμε -και που έκανα και το βήμα να τα ακουμπήσω, -δισταχτικά στην αρχή γιατι κι εγώ τις είχα τις επιφυλάξεις μου-, δε φανταζόμουν ότι κάποτε θα τους πρόσφερα φιλοξενία για κάτι μήνες κι ότι μετά  θα μου έλειπαν κιόλας...

 

Όπως οι περισσότεροι από μας πίστευα παλιά ότι η .. υφή του φιδιού είναι γλιτσερή, κρύα κι ανατριχιαστική. Ότι όταν σε πλησιάζει και σου βγάζει τη γλώσσα είναι για να σου τη σβουρίξει. Ότι δεν νιώθει, ότι δε χαμπαριάζει. Ότι δεν μπορείς να έχεις επαφή μαζί του όπως με σκύλους, γάτες, κ.ά. Ότι σε βλέπει με μισό μάτι όπως κι εσύ αυτό.
Κατ' αρχάς, ο θετός μπαμπάς τους, πριν τα δω από κοντά, μου είχε περιγράψει τους χαρακτήρες τους. Τι έκανε λέει; Χαρακτήρες; Έλεγα μέσα μου, σε φαντασιόπληκτο πέσαμε; σε ψώνιο; Έπειτα όμως, ακριβώς επειδή την είχα κι εγώ τη λόξα γενικά με τα ...ζα, κι επειδή είμαι και περίεργη εκ φύσεως, το αποφάσισα να τα επισκεφτώ και να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι -κι ας φρίττεις εσύ. Ε, λοιπόν. Η Στέλλα, μετά τις πρώτες στιγμές, αφού τελειώσαμε τελος πάντων με τα  "από που είσαι συ" "πώς σε λένε" "με τι ασχολείσαι" κλπ, τυλίχτηκε γύρω μου ωραία ωραία και νωχελικά κι απαλά, ανέβασε την κεφάλα της μέχρι το στέρνο μου και αφέθηκε να τη χαϊδεύω, στήλη άλατος για να απολαμβάνει περισσότερο. Έβγαζε και τη γλώσσα κάθε τόσο, το οποίο, απ' ότι επληροφορήθην σημαίνει "σε μυρίζω". Τώρα, να πω ότι γύρισα σπίτι ερωτευμένη ή να μην το πω, -γιατι σας ξέρω τι φαρμακόγλωσσοι είστε. Ενώ η Στέλλα γλώσσα είχε και μιλιά δεν είχε. Έτσι όπως τα λέω. Με τη Μπάλα, την πιο μικρόσωμη, δεν έκανα πολλά πολλά, ήταν λίγο νευρική και φοβιτσιάρα, κι έτσι, ήρθε η σειρά του Ταρό να με γνωρίσει. Τον έβγαλε ο φίλος απ τη γυάλα του κι αυτόν και τον άφησε να περνοδιαβαίνει στο σαλόνι, αριστερά δεξια μέχρι να ικανοποιήσει την ακόρεστη περιέργειά του, να ελέγξει τι κρυβόταν στα καλώδια πίσω απ την τηλεόραση και το κομπιούτερ, να ανέβει στο τραπεζάκι να δει τι έχουν μέσα τα ποτήρια κι αν κινδυνεύαμε να δηλητηριαστούμε, να κοιτάξει και τις γόπες στο τασάκι, τις πτυχές του υφάσματος στον καναπέ, ό,τι τελοσπάντων παλιό ή καινούριο βρισκόταν στο χώρο, μέχρι να στραφεί επιτέλους και σε μένα και να αναρωτηθεί τι νέο φρούτο είναι αυτό που κάθεται στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα εδώ μέσα και τι θέλει από μας. 

Χαρακτήρες λέγαμε; Ε, έτσι ακριβώς μου τους είχε περιγράψει ο θετός μπαμπάς. Ο Ταρό κοινωνικός, κινητικός και εξερευνητής, η Στέλλα αγαπησιάρα και λίγο ντροπαλή, η Μπάλα φοβισμένη κι επιφυλακτική. 

Αυτά έγιναν πριν κανα δυο χρόνια. Όμως φέτος, ο θετός μπαμπάς άρχισε ετοιμασίες για να ξενιτευτεί. Σ' αυτό το διάστημα χρειάστηκε να μεταφέρει κάπου το τρίο φίντο, μέχρι να τα μαζέψει για αναχώρηση. Και φυσικά, ποιος δέχτηκε τελικά; Εννοείται ότι  το είχε καταλάβει πως θα με έριχνε... Και "εσύ τα συμπαθείς κιόλας" "θα τους βάλεις και λίγο νερό" "να, θα μπουν σε δυο μικρές γυάλες, θα χωρέσουν εδώ σ' αυτό το δωμάτιο" "αν πάμε αυτό πιο πέρα και το άλλο πιο κει" "τρώνε μια φορά το μήνα, θα το αναλάβω εγώ αυτό" "τα έχω από μικρά, τα αγαπάω, θέλω να είναι σε καλά χέρια" "ο τάδε δεν έχει χώρο και η τάδε θα λείπει"  κλπ κλπ. 

Ήρθαν λοιπόν τα παιδιά τα καλά κι εγκαταστάθηκαν στο χώρο του γραφείου, ενώ οι δύο γάτες τις πρώτες μέρες ξελεμιάστηκαν να τα κοιτάνε απ το τζάμι, με μια έκφραση απορίας, φόβου, περιέργειας, θαυμασμού, δεν ξέρω, ένα μείγμα τελοσπάντων, που δεν μου το ανέλυσαν όπως θάθελα. Όποτε άνοιγα για να τους αλλάξω το νερό τους, ή να τα ψεκάσω λίγο τις μέρες του καύσωνα, που άλλαζαν και δέρμα και ταλαιπωρούνταν, ή να τα χαιρετήσω απλώς, συνήθως ο Ταρό ήταν ο πρώτος που ανταποκρινόταν. Σήκωνε το κεφάλι κι ερχόταν προς το μέρος μου, στητός και πάντα πρόθυμος να βγει για περιπλάνηση ή να εισπράξει κανένα χάδι. Δεν τον έβγαζα όταν δεν ήταν και ο μπαμπάς του μαζί γιατί μου έπεφτε βαρύς. Τις άλλες τις έβγαζα κάπου κάπου. Ιδιαίτερα τη Μπάλα που ήταν ελαφριά και της άρεσε πολύ η βόλτα. Ένα περίεργο πράμα, δίπλα ήταν η βιβλιοθήκη και έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πήγαιναν τα κορμιά τους πέρα δώθε λες και διάβαζαν τους τίτλους των βιβλίων. Η Στέλλα μια φορά που τη βάλαμε πάνω στο ντιβάνι, κούρνιασε στο πάπλωμα που ήταν πεταμένο σαν κουβάρι, και έμοιαζε ακριβώς σαν τη γάτα μου όταν απολαμβάνει τη ζεστασιά και τη θαλπωρή. Ο Ταρό πάλι, το βράδι έβγαζε κάτι ήχους σα να έβηχε. Αυτό συχνά ήταν επικοινωνία λέει.. Το έκανε ιδιαίτερα αν κοιμόταν κάποιος στο ντιβάνι. Τις περισσότερες ώρες κοιμόντουσαν. Σα φίδια. Αλλά τα βγάζαμε καμιά φορά και στη βεράντα και τα αφήναμε να σκαρφαλώνουν σε φυτά με παχείς κορμούς και να λιάζονται.  Η Στέλλα όμως επέμενε να αφήνει τον κορμό και να προτιμάει το κορμί μου. Δεν της χαλούσα το χατήρι, αδυναμίες είναι αυτές. 

Δε θα μιλήσω για τα μηνιαία γεύματά τους γιατί αυτό ήταν το δύσκολο σημείο, στο οποίο δεν ήθελα να έχω καμιά ανάμιξη. Γιατί συμπαθώ και τα ποντίκια όπως ίσως ξαναείπα, οπότε μούπεφτε κομμάτι δύσκολο. Απομακρυνόμουν και δεν ήθελα να ξέρω. (Ωραία έ; Πλήρη φυσιολατρικά αισθήματα... Γινόμουν στη στιγμή στρουθοκάμηλος κι έκρυβα το κεφάλι μου στην άμμο υποκριτικά).

Τέλος πάντων τώρα έφυγαν πια... Άνοιξε ο χώρος ξανά, μπορώ και σιγυρίζω πιο εύκολα. Αλλά η αίσθηση του κεφαλιού τους, που μού θύμιζε τα κεφαλια των γατιών μου (-και όμως!-) όταν σκύβουν και απολαμβάνουν, ε, αυτή η αίσθηση μου έμεινε. Αν μάθω ότι έπαθαν κάτι η θλίψη θα είναι ίδια με αυτή που νιώθω για πολλά άλλα πλάσματα.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι μας κάνει και φοβόμαστε ή σιχαινόμαστε κάποια από τα είδη του ζωικού βασιλείου. Δε νομίζω ότι είναι αντικειμενικός ο φόβος. Ότι ας πούμε, κάποια είναι πιο επικίνδυνα από άλλα. Υπάρχει τόση παραπληροφόρηση και προκατάληψη που θέλει περισσότερο ψάξιμο το θέμα. Εξ άλλου ακόμα και στα ζώα συντροφιάς όπως τα λένε, πολλοί κάνουν διακρίσεις. Σου λένε π.χ. εγώ τις γάτες δεν τις πάω, είναι εγωίστριες, είναι έτσι, είναι αλλιώς, ή εγώ τα σκυλιά δεν τα θέλω, μυρίζει το σπίτι, κάνουν αυτό, κάνουν εκείνο.. 

Όμως τα φίδια ειδικά; Γιατί τόσο μένος εναντίον τους; Επικίνδυνα έτσι όπως τα παρουσιάζουν δεν είναι. Ίσως νάχετε ακούσει έναν από τους γνωστούς αστικούς μύθους για έναν βόα που ξάπλωσε στο κρεβάτι παράλληλα με την αφεντικιά του για να την ... μετρήσει να δει αν μπορεί να την καταπιεί!!! Τι σκαρφίζονται κάτι άνθρωποι! Κι η Στέλλα βόας είναι, αλλά ούτε που θα την ενδιέφερε πιστεύω να με καταπιεί... Τι να με κάνει; Να βαρυστομαχιάσει και να τρέχει στους κτηνίατρους; Άσε που θα 'χανε και τα χάδια. 

Μετά από κάποια σκέψη κατέληξα ότι για τα φίδια η ιστορία πρέπει να πηγαίνει πολύ πίσω. Ίσως νάχει να κάνει με τα μήλα και τους πειρασμούς και τους θρησκευτικούς μύθους. Ενώ υπήρξαν και σύμβολα θετικά, όπως για την αρχαία ιατρική, όπως για  τους Αιγύπτιους, κ.ά.

Αλλά είπαμε. Οι άνθρωποι και το ένστικτό τους το έχουν αλλοιώσει, αλλά και τη λογική τους. Εις βάρος των άλλων ειδών, εις βάρος άλλων ανθρώπων. 

Εγώ θα επιμένω να ψάχνω. Αν μου ξαναπεί κανείς ότι κάποιοι άνθρωποι είναι .... φίδια, θα διαμαρτυρηθώ εντόνως.

Ίσως ν' αλλάζαμε παρομοιώσεις;

 

Πάρτε και λίγες πληροφορίες:

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/filosofias/o-sumbolismos-tou-fidiou-sthn-pagkosmia-muthologia.htm

Πάρτε όμως και μια συλλογή από παράξενες φάτσες να 'χετε να πορεύεστε: 

 

 Μη μου πείτε ότι δε θα θέλατε να κάνετε τη γνωριμία τους! Εγώ πολύ! Τα αστεία και παράξενα πλάσματα με κάνουν αισιόδοξη... 

Και μην κοιτάτε που όλοι μιλάνε τώρα για το αυγό του φιδιού που μας απειλεί ξανά. Το ίδιο το αυγό δε φταίει... Άσχετα απ' το ότι η απειλή είναι υπαρκτή. Χίλιες φορές φίδια και χαμαιλέοντες και μαϊμούδες πραγματικές, παρά άνθρωποι τίγκα στα μίση ή τις παράνοιες. Αυτούς να φοβάστε. Ετοιμάστε ασπίδες, βέλη σάτιρας φαρμακερά, οργανωθείτε σε ομάδες αλληλοϋποστήριξης με όσους ξέρουν να διακρίνουν, όσους έχουν μείνει...  

Καλό μήνα. Και καλό νήμα! 

(Να το πιάσουμε απ' την αρχή, να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι της σύγχυσης.  Οκτώβρης μπαίνει, 2012 το έτος, πρωτοβρόχια δεν ήρθαν, πρωτοπαλίκαρα κυκλοφορούν ανενόχλητα και σπέρνουν τρόμο, βία, και ψεύτικη αρωγή με μελετημένη στρατηγική, το νου σας... )

Τα σχολεία άνοιξαν. Οι καθηγητές έκλεισαν.

Τι είπε ο κος Χρήστος Κάτσικας στη συνέντευξη στο Σκάι;;; Αυτό:

Χ.Κάτσικας: "Ανοίγει η πύλη της κόλασης για τους εκπαιδευτικούς"

http://www.livepro.gr/arthra/%CF%87%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CF%8D%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82


Εντάξει μωρέ τώρα.. Σιγά το επάγγελμα. Μόνο οι τραπεζίτες έχουν κάτι να προσφέρουν σ' αυτήν την κοινωνία: Δόντι.

Πολύ μας παιδεύουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί....

Είπα τις προάλλες να πάω στο συλλαλητήριο, να δω τι θα λέγανε πάλι οι αλιτήριοι. Βαρέθηκα. Άσε που πεινούσα.

Τρώω λαχανικά τελευταία, δε φτάνουν τα μισθά. Τρώω και τις σάρκες μου όμως κάπου κάπου. Και κάτι χαστούκια από υπουργούς-σωτήρες του έθνους, από ευρωπαίους επίσης σωτήρες του (π)έθνους,  από δημοσιογράφους υμνητές των σωτήρων του έθνους, από τα χρυσά μου τα παιδιά που μας σώζουν όλους κάθε μέρα από την αυγή,  κ.ά.

Θα φάω γαλοπούλα όμως τα χριστούγεννα. Με το δώρο-άδωρο

Μπορεί να φάω και κανένα στέλεχος της εκπαίδευσης, κανέναν τροϊκανό, κάτι χορταστικό..

Άσε που η Όλγα Τρέμει μην την Καψει ο Πρετεντέρης. (άσχετο, αλλά όχι εντελώς)

Σχολικά δρώμενα. (Και πάμε για επόμενα;)

Τέλος σχολικής χρονιάς.  Τέλος εποχής για τα παιδιά της Γ' λυκείου, τέλος εργασιακής θητείας για κάποιους συναδέλφους... Έπεσε κλάμα στο γραφείο καθηγητών την τελευταία μέρα όπως έμαθα (γιατί εγώ έλειπα, είχα πάει ξανά στο 30ό γυμνάσιο, από όπου είχα αποσπαστεί για ένα χρόνο).

Η Μάντω βγαίνει στη σύνταξη. Μαζί της, και με την Κατερίνα (την τωρινή διευθύντρια του 24) είχαμε κάνει την πρώτη θεατρική παράσταση στο 24, το Μάιο του 2007.
(βλέπετε αν θέλετε http://kafrin-lib.blogspot.gr/p/2001-2007.html )
Από τότε, οι δυο αγαπητές συναδέλφισσες συνέχισαν με παραστάσεις κάθε χρόνο. Μέχρι που φέτος ξαναγύρισα προσωρινά στο 24 κι έτσι είχα πάλι τη χαρά να συνεργαστώ με τη Μάντω, να βοηθήσουμε παιδιά να ανοιχτούν και να εκφραστούν, να δώσουμε στο μεράκι μας μορφή και σχήμα...
Ετοιμάσαμε λοιπόν μια παράσταση σε δύο μέρη. Το πρώτο, με αποσπάσματα από το βιβλίο του Κ. Θεοτόκη "Η τιμή και το χρήμα" Το δεύτερο, με αποσπάσματα από τη "Λυσιστράτη".
Γιατί αυτά τα δύο;
Επειδή η αρχική σκέψη και επιθυμία (της Μάντως) ήταν να τιμήσουμε τη γυναίκα. Σαν ερωτευμένη, σα μάνα, σα θύμα, σα θύτη, σαν καταλύτη. Πρότεινε λοιπόν το απόσπασμα από το έργο του Θεοτόκη, που διδάσκεται και στη Β λυκείου. Εγώ πρόσθεσα σαν ιδέα τη συγκεκριμένη απόδοση της Λυσιστράτης, που με είχε ενθουσιάσει, κι έτσι ξεκινήσαμε το σχηματισμό της θεατρικής ομάδας. Πριν ξεκινήσει η παράσταση, προβλήθηκε το βίντεο "Women in Art"
http://www.youtube.com/watch?v=nUDIoN-_Hxs


Ολόκληρη η βραδιά, βιντεοσκοπήθηκε και ανέβηκε στο YouTube από την Αυγή και μπορείτε να τη δείτε σε ξεχωριστά μέρη: 
http://www.youtube.com/watch?v=-p8b-tvdhaA&feature=relmfu

Έγινε στην αυλή-ταράτσα του σχολείου, με ελαφρύ αεράκι, γεύση από θερινό σινεμά και πολλούς θεατές.
Στην αρχή, η εισαγωγή της διευθύντριάς μας. Μέχρι το 10.47', οι αποχαιρετιστήριοι λόγοι για τη Γ' λυκείου, με κείμενα της θεολόγου και μαθητριών.

Η δική μου συμβολή, και της Μάντως, αρχίζει από το 10.48' με την Τιμή και το χρήμα.
 Η λήψη είναι ερασιτεχνική, με βιντεοκάμερα της Αυγής, συναδέλφου και φίλης, στο χέρι του Μάριου και της Μαρίνας, επίσης συναδέλφων και φίλων.

Το βίντεο με τη Λυσιστράτη βρίσκεται εδώ:
Σκηνή 1η:

http://www.youtube.com/watch?v=VhESWg97Csg&feature=relmfu
Σκηνή 2η
http://www.youtube.com/watch?v=g10pS4sP0b0&feature=player_embedded#!
Σκηνή 3η:
http://www.youtube.com/watch?v=vxyjED3KuEo&feature=player_embedded
Σκηνή 4η:
http://www.youtube.com/watch?v=DFERoe2fWzI&feature=plcp

Στην αρχή η γαλαρία κάνει ό,τι μπορεί, -δηλαδή κάνει ό,τι μπορεί για να μην ακούγεται τίποτα, παρά τις παραινέσεις μας-, αλλά ευτυχώς ξεχωρίζουμε τουλάχιστον τα λόγια...
Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για να δώσω σωστές οδηγίες για τη μουσική στον ηχολήπτη, είχα νευριάσει αρκετά, ήξερα πως στο βίντεο και πάλι δε θα μπορέσουν να αποτυπωθούν πολλά πράγματα, όπως συνήθως σε σχολικές παραστάσεις.

Ας δούμε μερικές φωτογραφίες, εδώ τα πρόσωπα είναι πιο ευδιάκριτα:

Ήρθαν και παλιότεροι συνάδελφοι, ο Βαγγέλης, η Ντίνα, ο Κώστας, (Χουλιάρας, Πετεινού, Κοβάνης). 

Ευτυχώς πολλές γυναίκες συνάδελφοι είχαν χωθεί βαθιά στις γκαρνταρόμπες τους και ξαναβγήκαν με ρούχα, μαντήλια, παπούτσια, για τις ανάγκες της παράστασης. Η Σοφία, συνάδελφος,  τις επόμενες μέρες παραλίγο να χάσει τη φούστα της, την οποία έψαχνε όλος ο σύλλογος των καθηγητών για δυο μέρες, και αφού τη βρήκε, ξέχασε να την πάρει μαζί της και ξανά μανά την άλλη μέρα την ξαναέψαχνε, διότι οι άλλοι αποφάσισαν να της την κρύψουν για πλάκα. 

Κατά τη διάρκεια της παράστασης τώρα, υπήρξαν -ως είθισται- κάποια σκαλώματα, που ευτυχώς ξεπεράστηκαν:

Η Κωνσταντίνα, (Σιόρα Επιστήμη στο πρώτο μέρος), δεν πρόλαβε να αλλάξει για να βγει στην πρώτη σκηνή της Λυσιστράτης,  η Ευγενία (Λυσιστράτη) ανάρρωνε από αμυγδαλίτιδα, οι καρέκλες από τέσσερις που είχαμε, είχαν γίνει δύο ως δια μαγείας, μέχρι που οι φιλενάδες τους ανακαλύφθηκαν να λουφάρουν λίγο πριν την έναρξη. 

Κατά τα άλλα, τα παιδιά δεν ξέχασαν τα λόγια τους, ο αέρας δεν πήρε την κουρτίνα,  το μακιγιάζ από την Ειρήνη και τη Νικολέτα (σωτήριες βοηθοί) πέτυχε, ο Παρασκευάς δε σκόνταψε την ώρα του ζεϊμπέκικου, ο Ζαφείρης παραλίγο να σκοντάψει άσχημα στο χαλί αλλά πρόλαβε να αρθεί στο ... ύψος των περιστάσεων, η Μαρία δεν εξάρθρωσε κι άλλο την κούκλα-μωρό, οπότε η Ελένη δεν θρήνησε το παιδικό της παιχνίδι, η Ειρήνη δεν πείραζε τα μαλλιά της, η Σπυριδούλα έβαλε ένταση στη φωνή, ο Γιώργος δεν ξέχασε ότι βρισκόταν πάνω στη σκηνή, ο Νεκτάριος με την Ευτυχία δεν παρασύρθηκαν να τσακωθούν στα σοβαρά μετά το κατάβρεγμα, η Μαρίνα-Ρήνη δεν απέβαλε (το μαξιλάρι), κανείς δεν ξέχασε ότι παίζαμε τη συγκεκριμένη μέρα (σε αντίθεση με τις πρόβες), τέλος καλό όλα καλά...

Νομίζω το ευχαριστήθηκαν. Και πώς αλλιώς; Να βγαίνεις μπροστά σε τόσο κόσμο και να ανακαλύπτεις ότι έχεις ξεπεράσει τους φόβους σου, τον εαυτό σου τον ίδιο; Εμπειρία πολύτιμη!

Εδώ παίρνουμε μια ιδέα από το πρόγραμμα της παράστασης (τετρασέλιδο), που ... φιλοτέχνησα μετά κόπων και βασάνων λόγω κακότροπου υπολογιστή:

Σελίδες 1 και 4

Σελίδες 2 και 3

Το παρακάτω κείμενο, -που στην παράσταση το διαβάζουν η Μαρίνα και η Ελένη-, το έγραψα επηρεασμένη από κάποιο βιβλίο που διάβασα (φαίνεται αυτό στην πρώτη παράγραφο). Περιέργως, η ζωή με τα πονηρά της ζιγκ ζαγκ, μετά από την ανάγνωση του  συγκεκριμένου βιβλίου, με οδήγησε στη μετάφραση της Λυσιστράτης από τη Σώσα Μπερνή -Πλακίδα, (αυτά το περασμένο καλοκαίρι) και αργότερα, μέσω της επιθυμίας της Μάντως,  στη μορφή της Ρήνης του Θεοτόκη!

Λυσιστράτη

Παρουσίαση-Εισαγωγή

                Λένε πως υπήρξε μια εποχή, στα βάθη της Προϊστορίας, (στη Νεολιθική εποχή), που η ανθρώπινη κοινωνία δε βασιζόταν στη σύγκρουση και την επιβολή, αλλά στην αλληλεγγύη. Που τα αρσενικά δεν τρώγονταν σαν τα κοκόρια, αλλά κοιτούσαν να αντιμετωπίζουν από κοινού με τα θηλυκά τα θέματα της επιβίωσης, υμνώντας τις δυνάμεις της φύσης, τη γονιμότητα, τον έρωτα, τη δημιουργία. Ευρήματα αρχαιολογικά που πληθαίνουν με τον καιρό, ενισχύουν αυτές τις υποθέσεις!
                Δύσκολο να το φανταστούμε εμείς, με τον αρπαχτικό τρόπο που έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τη φύση και τον διπλανό μας, είτε πρόκειται για άτομο είτε για χώρα. Ειδικά σήμερα, που όλο και περισσότεροι άνθρωποι φτάνουν στα όριά τους, είναι να αναρωτιέται κανείς… Μήπως η ρίζα του κακού βρίσκεται εκεί πίσω μακριά, στην εποχή που ξαναπιάσαμε τη λατρεία του «Ξίφους» και της Φωτιάς.*
            Στην εποχή του Αριστοφάνη, τον 5ο αιώνα π.Χ., κάποιες από εκείνες τις αξίες είχαν αναβιώσει. Όμως η «Φωτιά» ξέσπασε και πάλι, με την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου.
                Στη Λυσιστράτη, ο Αριστοφάνης φαντάζεται μια γυναίκα που αγανακτεί με τον πόλεμο, και σκαρφίζεται έναν τρόπο να τον σταματήσει, με τη βοήθεια και γυναικών από τις άλλες πόλεις. Αθήνα και Σπάρτη θρηνούν γιούς, αδελφούς και συντρόφους. Οι άντρες έχουν παρατήσει τη ζεστασιά της συζυγικής κλίνης και του γυναικείου κορμιού για να «ξιφομαχήσουν» … σώμα με σώμα.
                Οι γυναίκες θέλουν την Ειρήνη, θέλουν τον Έρωτα. Θέλουν το ζωογόνο Νερό*, να σβήσουν τη φωτιά της σάρκας, την Έριδα και τον Πόλεμο.
                Αλλά για να πετύχουν αυτά, πρέπει να φερθούν πονηρά. Ορκίζονται λοιπόν, η Λυσιστράτη η Αθηναία, η Λαμπιτώ απο τη Σπάρτη και οι άλλες, αυτόν τον έρωτα να τον στερήσουν ένα διάστημα από τους άντρες, ώστε να τους εκβιάσουν να σταματήσουν τον πόλεμο
                Τι κάνουν; Αφήνουν τα σπίτια τους και κλείνονται στην Ακρόπολη. Οι γέροντες τις πολιορκούν βάζοντας φωτιές κι εκείνες βγαίνουν με τα σταμνιά να τις σβήσουν. Εν τω μεταξύ οι νεώτεροι άντρες έχουν αρχίσει να μην αντέχουν την .. στέρηση και δείχνουν σημάδια υποχώρησης.
                Αλεπού η Λυσιστράτη, αλεπού όμως και ο Αριστοφάνης… Μας δίνει ένα μάθημα, πιο ουσιαστικό ίσως, από πολλές διδαχές γονιών ή δασκάλων. Γιατί η σάτιρα, εκτός από το ότι διδάσκει, απελευθερώνει κιόλας. Σου θυμίζει πόσο ανάλαφρη θα μπορούσε να είναι η ζωή, πόσο πιο χαρωπή. Στο κάτω κάτω τι έχει αξία; Η συντροφικότητα, η ειρηνική συνύπαρξη, η γλώσσα της πειθούς, ή μήπως το ξεμάλλιασμα των γειτόνων, το ξεκοίλιασμα αντιπάλων και οι άναρθρες κραυγές του πολέμου και της βίας;;
                Την κατάληξη του έργου δε θα σας την πούμε! Όλα κι όλα! Θα τη δείτε στη σκηνή, δηλαδή …με κάποιες σκηνές που θα σας παρουσιάσουμε από το έργο, κι ανάμεσά τους βέβαια την τελευταία, για να δούμε αν πέτυχε το σχέδιο. Έστω και σε θεατρικό έργο….
                Πάμε λοιπόν πίσω ολοταχώς, στην εποχή του Αριστοφάνη, και ας κρυφοκοιτάξουμε για λίγο τις γυναίκες που ετοιμάζονται να βάλουν σε πράξη το σχέδιό τους….

Από τη μουσική της παράστασης:

Η τιμή της αγάπης. Το τραγούδι από την ταινία μπορείτε να το ακούσετε εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=y2tbynpVMuU

Ακούστηκε στο πρώτο μέρος, ανάμεσα σε άλλα, και το:
Γυναίκα της ψυχής μου
 Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική, Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας:

Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
Το ξάφνιασμά σου μου απομένει
Ωραία γυναίκα αγαπημένη,
Το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα
Και των ματιών σου οι μαύροι κρίκοι
Και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...
 Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη

Λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα

Και κάτι σχετικό με το βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου τυχαία πέρσι το καλοκαίρι, κι έγινε η αφορμή να φτάσουμε στο δεύτερο μέρος της παράστασης του φετινού Ιουνίου:

Aπρίλιος - Μάιος - Ιούνιος 2011 XΟΡΟΣΤΑΣΙ 21

Η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη

Μια από τις πρώτες αξιολογήσεις του μεταφραστικού έργου της Σώσας Μπερνή-Πλακίδα

Του Γιάννη Μότσιου, Καθηγ. Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Όταν διάβασα στο εξώφυλλο της μετάφρασης τ ο υ έ ρ γ ο υ τ ο υ Αρ ι σ τ ο φ ά νη "Λυσιστράτη",  της Σώσας Μπερνή-Πλακίδα "στιχουργική απόδοση με ομοιοτέλευτο παραδοσιακό δεκαπεντασύλλαβο", και πριν προχωρήσω στην ανάγνωση, «κλότσησα», αλλά σημείωσα, αντιδρώντας στην αρχική μου απόφαση: "Σε τελική ανάλυση, το αποτέλεσμα της όποιας προσπάθειας και του όποιου εγχειρήματος, θα μιλήσει από μόνο του.

 Αλλά, συνέχιζα, δεν μπορούμε να μην πάρουμε στα σοβαρά υπόψη μας τις συνειδητές επιλογές του Αριστοφάνη, όπως: την απόρριψη κάποιου συγκεκριμένου μέτρου με την προτίμηση του ρυθμού που θα απόρρεε από την τήρηση του μέτρου. Την απουσία της ομοιοκαταληξίας, αφού, επιπρόσθετα, ήταν άγνωστη για την ποίηση της εποχής κι ως το Μεσαίωνα. Την προτίμηση του ελεύθερου, πιο σωστά χαλαρού σε επίπεδο ρυθμού στίχου που τον εναλλάσσει με πιο σύντομους στίχους που συχνά παίρνουν τη μορφή ενός είδους στροφικής τακτοποίησης".

Αυτά σημείωσα πριν προχωρήσω δεξιότερα του εξωφύλλου.
Όταν όμως προχώρησα αρκετά σ τ η ν π ρ ο σ ε κ τ ι κ ή α ν ά γ ν ω σ η τ η ς μετάφρασης, με συνεπήρε η φόρα του ρυθμού και η ομορφιά του λόγου. Τότε είναι που κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι, οργανώνεται ρυθμικά κατά τα καλύτερα πρότυπα του ομοιοτέλευτου δεκαπεντασύλλαβου, από τη μια μεριά, κι από την άλλη εννοιολογικά αφήνεται ελεύθερο το δημιουργικό της δαιμόνιο να κάνει θαύματα. Κάπως έτσι φαντάζομαι τώρα, ότι θα έγραφε τη Λυσιστράτη του οΑριστοφάνης αν διέπρεπε συγγραφικά στη εποχή μας. Η Σώσα Μπερνή-Πλακίδα ικανοποιεί, κατά την άποψή μου, τον Αριστοφάνη της αρχαιότητας με έναν πιθανό σατιρικό δραματουργό – κωμωδιογράφο της
εποχής μας. Αν και είμαι της άποψης, ότι συνδυάζει αριστοτεχνικά τους δυο αυτούς Αριστοφάνηδες στο ίδιο πρόσωπο: το δικό της. Έτσι, συνεχίζω εγώ: δημιουργεί την ψευδαίσθηση. ότι δε μεταφράζει Αριστοφάνη, αλλά η ίδια είναι Αριστοφάνιδα της εποχής μας.

Και μάλιστα αυτή μπορούσε να γεννηθεί μόνο στην Ικαρία, αν όχι, τότε μόνο στη Κρήτη. Μπορεί και στο Αργοστόλι. Μοιάζουν όλοι τους στην κουζουλάδα. Σε καμιά περίπτωση στη σημερινή Αθήνα και ιδιαίτερα στον τόπο που γεννήθηκα ή που ζω σήμερα: στη Δυτική Μακεδονία και στην Ήπειρο. Δεν είχα την τύχη ακόμα να επισκεφτώ το νησί που τόσο αγάπησε ο πατέρας μου, ένα χρόνο εξόριστος στην Ικαρία.

Έχω καλούς φίλους Ικαριώτες και ξέρω τι λέω, όταν υποστηρίζω ότι τη Λυσιστράτη μπορούσε να τη μεταφράσει μόνο καλλιεργημένη γυναίκα ή άντρας αυτού του νησιού. Δεν υποτιμώ καθόλου τις υπάρχουσες άλλες μεταφράσεις. Μακάρι να μπορούσα να κάμω κι εγώ μια παρόμοια. Αλλά,
λέω, αν ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να διαβάσει τη Λυσιστράτη του, σε μετάφραση της κυρίας Σ. Μπερνή-Πλακίδα, με τα καλλιτεχνικά ευρήματα, τους τρόπους και τα μέσα που αυτή ανακάλυψε και οργάνωσε σε ολοκληρωμένο ποιητικό σύστημα, μα το θεό! θα χαχάνιζε ώρες πολλές, βαστώντας την κοιλιά του για να μην του φύγει και τη χάσει τελικά. Γιατί τότε, με χαμένη την κοιλιά, με τί εφόδια θα προετοίμαζε τις υπόλοιπες σάτιρές του και να γελούν μέχρι δακρύων οι άνθρωποι χιλιάδες τώρα
χρόνια; Κι όχι μόνο οι Έλληνες.
{συνέχεια στη σελ. 23 του περιοδικού}

Θα περιμένω και το κείμενο που έγραψε η Μάντω για ένα εμβόλιμο σημείο στην Τιμή και το Χρήμα, για να το προσθέσω.

Και τέλος, παρακαλώ το Νεκτάριο να μου επιστρέψει σύντομα την περούκα του Κορυφαίου, γιατί τη χρειάζομαι για τις επόμενες Απόκριες,  (θα ντυθώ Νεκτάριος). 

Τερατογενέσεις...

Ήρθαν κι οι εκλογές, πέρασαν κι οι εκλογές, τώρα προσπαθούμε να αναλύσουμε τα αποτελέσματα, να χωνέψουμε τα δυσκολοκατάπιοτα και εν τω μεταξύ μηρυκάζουμε κέρδη και ζημιές.
Γι απόψε ας πούμε και μια παραβολή να περάσει η ώρα...

Και έκανε η κότα τα κλούβια -επίχρυσα- αυγά. Και αναρωτήθηκε η κότα: 
"Τα θέλω και τα κάνω ή μου ξεφεύγουν;" Και γύρισε στον κόκκορα και τον κατηγόρησε για τα βλαστάρια τους. 
Και είπε ο κόκκορας: "Με τόσες πήγα, μόνο εσύ έκανες τερατογένεση. Οι ορμόνες και οι παρέες σου θα φταίνε". 
Ήταν αυγή η ώρα του διαλόγου, και τα αυγά χρύσιζαν στο φως και από μέσα ακούγονταν κλούβιες κραυγές, απειλές και κατάρες. 
Η κότα τα χρειάστηκε. Αλλά ήταν αργά πια. Τα βλαστάρια της ετοιμάζονταν να ξεπεταχτούν απο-φασιστικά και να επιτεθούν με λοστούς και φτυσιές στα αδέλφια τους κατηγορώντας τα ότι τα είχαν συκοφαντήσει εκ των προτέρων και ότι μόνο αυτά ήταν αγνοί υπερασπιστές του κοτετσιού και ότι αυτά θα πέταγαν έξω κάθε βρώμικο λαθροσκούλικο.
 Οι κραυγές τους ήταν φάλτσες, αλλά δε θα το καταλάβαιναν όλοι από το σόι, γιατί ήταν πολλοί αυτοί που δεν είχαν μουσικό αυτί. Θα τους χειροκροτούσαν λοιπόν αυτοί.

Υ.Γ. : Η επί τούτου ανορθογραφία της παραπάνω Φώτως επιλέχθηκε επίτηδες επειδή ορισμένοι .. επιτήδειοι (κρυφο)οπαδοί συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, όπως παρατηρούμε από τα σχόλια τους στα διάφορα ..κοινωνικά δίκτυα, ξεχωρίζουν για την επίδοσή τους στη γραφή την ορθή (όπως άλλωστε και στην "κρίση" την ορθή)

Εκλογές, Μνημόνια, και δε συμμαζεύεται... (ή μήπως όχι;)

Δε συμμαζεύεται, δε συμμαζεύεται...;;  (Συμμαζεύεται άραγε αυτή η χώρα;)

Μπορεί ο τίτλος να λέει για μνημόνιο και εκλογές αλλά είναι ελαφρώς παραπλανητικός. Αν και κατά βάθος έχει σχέση. Σκάψτε και θα την βρείτε...
Ας μη ρωτήσει κανείς, όταν ...αποσώσει το διάβασμα, πού κολλάνε τα δύο βιντεάκια που παρατίθενται στο τέλος... Ως μέλη μιας κοινωνίας από P.I.G.S., (...) θάπρεπε να το νιώθουμε και ας μην καταλαβαίνουμε ακριβώς. Όσοι ψάχνουν όταν δεν καταλαβαίνουν ακριβώς, όσοι διαβάζουν με προσοχή τα γραφόμενα άλλων, κι όχι μόνο για να βρουν αδύνατα σημεία, όσοι διαβάζουν και  ΠΙΣΩ από τις λέξεις. Όσοι από μας μάς αύριο ίσως είμαστε μετανάστες ή ανήμποροι συνταξιούχοι, όσοι προτιμάμε να οραματιζόμαστε παρά να επικαλούμαστε έναν -κατ' όνομα- "ρεαλισμό".

Κάτι τέτοια τα νιώθουν όσοι ανήκουν στην κατηγορία αυτών που ΔΕΝ εξαπάτησαν, που ΔΕΝ έψαχναν για αποδιοπομπαίους τράγους-δράκους, που αναγνώριζαν τις τεράστιες ευθύνες εκεί που πραγματικά υπήρχαν, τα μερίδια των ευθυνών, όπως διανέμονταν ανισομερώς σε δυνατούς και αδύναμους, όπως τα κατέγραφε η Ιστορία. Αυτοί που διάβαζαν και λογοτεχνία και ποίηση (γιατί κι αυτά "μορφώνουν") και κοινωνιολογία και ανθρωπολογία και βιολογία και τη σκέψη σύγχρονων στοχαστών, που όλως τυχαίως ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥΣ: Ακαδημαϊκοί-επιστήμονες-καλλιτέχνες από ανατολή και δύση, άνθρωποι εκτός συστήματος, εκτός συμφερόντων, εκτός κομμάτων, άνθρωποι με πολύ γερές αξίες, με διορατικότητα, ευαισθησία, ευφυΐα. Ακόμα και έλληνες στιχουργοί, {Αχ Ελλάδα, Η δική μου Ελλάδα κλπ..}. (για όσους δεν ακούνε ελληνική μουσική γιατί λέει τους …καταθλίβει, όπως έλεγε τις προάλλες πάλι κάποιος) και προτιμούν την ξένη ποπ, -όπως λέμε «σκάει η φούσκα»-). Ως συμπεράσματα εννοώ αυτά που έχουν να κάνουν με την σημερινή μας κατάσταση, με την ερμηνεία της, με τους πιθανούς δρόμους εξόδου.

Επίσης άλλοι άνθρωποι, αγράμματοι ίσως, αλλά με καθαρή σκέψη, που ξέρουν από πρώτο χέρι τι θα πει εκμετάλλευση, υποκρισία, πολιτικαντισμός, ότι είναι "νούμερα" σε κάποια κιτάπια γνωστά και μη εξαιρετέα, που νιώθουν ίσως ενστικτωδώς ποιοί τους κοροϊδεύουν, που δεν κινούνται μόνο από προσωπικό συμφέρον, που έχουν μυαλό ικανό να "βλέπει" σφαιρικά κ.ά. Όλοι αυτοί που σπανιότατα συναντάς στα κανάλια, που τους βρίσκεις πλέον πιο εύκολα μόνο λόγω του διαδίκτυου, αλλά πρέπει να έχεις και την κατάλληλη πυξίδα, γιατί εκεί βρίσκεις και τους πονηρούς, και τους μεταμφιεσμένους, και τους βλάκες -μορφωμένους ή όχι- και τους άσχετους και τους επιπόλαιους και τους παραπλανημένους και και και ... Δύσκολη δουλειά.

Το μνημόνιο;; δε θα ασχοληθώ με τους όρους του, ειδική εξ άλλου δεν είμαι, στα οικονομικά είμαι σκράπα, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Το έχουν κάνει άλλοι αυτό. Αντιπροτάσεις έχουν υπάρξει. Κριτικές, αναλύσεις, όλα αυτά έχουν γίνει. Και στην Ελλάδα, και σε αρθρογράφους των Financial Times, Guardian, The Times, bbc.com, Liberation, Le Monde, Γερμανούς, Αμερικανούς, ΑγγλοΓαλλοΙσπανοΚαναδούς και δε συμμαζεύεται... Έχουν γράψει και πει για τον εκφοβισμό που δεχόμαστε μην τυχόν και σηκώσουμε κεφάλι, για τα παιχνίδια που παίζονται, για την κριτική που μας γίνεται -σε μας, όχι μόνο στις κυβερνήσεις μας- και πού σταματάει η αλήθεια και από πού ξεκινάνε οι μύθοι.

Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι η σύγχυση ιδεών και καταστάσεων και η αντιστροφή-διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Εκεί αφηνιάζω...
Κάποιοι όψιμοι υπέρμαχοι της "ρεαλιστικής υπευθυνότητας" μιλάνε για κάποιους άλλους (;;;) που κοιτούσαν όλα αυτά τα χρόνια "τη βολή και το τομάρι τους". Κατά το "μαζί τα φάγαμε" του καλού Πάγκαλου.. Γιατί πρέπει να είναι τουλάχιστον Πάγκαλος κανείς για να εξισώνει τη μαρίδα με τη συναγρίδα, το μυρμήγκι με τον ελέφαντα. Ή να τον συμφέρει να δείχνει προς κάποια κατεύθυνση, ώστε να στρίψουν και άλλοι προς τα κει, κι εκείνος να τους σβουρίξει ένα ωραίο "μπιζζζ". Ή, ξέρω 'γω, να έχει μυωπία σε υπερθετικό βαθμό. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί;

Αυτοί που κοίταζαν το βολεμένο τομάρι τους ήταν κατά κύριο λόγο κάποιοι οπαδοί και ψηφοφόροι όλων αυτών που σήμερα κόπτονται ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πέραν μνημονίων και μνημόσυνων. Κόπτονται ότι προσπαθούν να ξεπλύνουν αμαρτίες δεκαετιών, ότι είναι υπεύθυνοι και "συνεπείς", (απέναντι στους δανειστές και μόνο) ότι μαζί τους τα φάγαμε κι εμείς (τα λεφτά με ουρά από τις μίζες πχ, τα λεφτά απ' τις χρηματιστηριακές φούσκες, τα χρήματα των ταμείων κλπ;;). Αυτό που φάγαμε οι περισσότεροι από μας ήταν το κουτόχορτο. Μαζί με ξυδάκι.

Έπειτα, το ιερό «Χρέος» με Χ κεφαλαίο; Που λέει το έχουμε όλοι μαζί κι αντάμα; Χρωστάω σε κάποιον και δεν το ήξερα; Μάλλον κάποιοι μού χρωστάνε νομίζω… Εν τω μεταξύ, τι εστί Χρέος; Ποιο δαιμόνιο τραπεζικό σύστημα εφηύρε το Χρέος ως κινητήριο μοχλό μιας παγκόσμιας οικονομίας που αυτο- τρικλοποδήθηκε; Ποιοι (χαζο)δαιμόνιοι έλληνες και ξένοι πολιτικοί συμβουλεύτηκαν την Goldman Suchs-sucks, τα νεοφιλελεύθερα παιδιά του… νομπελίστα Φρίντμαν, την άπληστη μαμά τους που τους έλεγε «φάε παιδί μου κρέας να μεγαλώσεις, τις τοξίνες θα σκεφτόμαστε τώρα;»
Ας δούμε ντοκυμαντέρ σαν το "Το χρήμα ως χρέος" (Money as Debt). (Το τραπεζικό σύστημα για αρχάριους-Που οφείλεται η παγκόσμια οικονομική κρίση). Υπάρχει και αυτό στο YouTube όπως και πολλά άλλα σχετικά. Έπειτα, υπάρχουν τα πολύ καλά δικά μας που βγήκαν τα τελευταία δύο χρόνια. Υπάρχουν οικονομικές αναλύσεις όπως του Βαρουφάκη, (π.χ. "Τι εστί τράπεζα σήμερον"), όπου ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται και το ... "τέρας της μόχλευσης (leverage)". Που κατάλαβα αρκετά πράγματα διαβάζοντάς το αυτό το τελευταίο, αλλά μού είναι πολύ δύσκολο να τα μεταφέρω, οικονομικά γαρ.... 
Όλα τα παραπάνω συμπίπτουν σε πολλά σημεία. 

Δε θα δεχτούμε λοιπόν, για να επανέλθω,  τη διαστρέβλωση και το αναποδογύρισμα, όλοι οι έλληνες που τάχα ήταν τεμπέληδες, (διαψεύστηκε με στοιχεία), καλοπληρωμένοι (διαψεύστηκε) κλπ. Μη μου αντιτείνετε πληζ για τα λαμόγια κλπ... Αυτά που έθρεψε ένα μελετημένα νωθρό και στρεβλό σύστημα, ή αυτούς που ψιλοεξαπατούσαν την εφορία επειδή στραγγαλιζονταν, ή τους βολεψάκηδες από γεννησιμιού, ή ξέρω γω τους φα(σ)κελοειπράκτορες γιατρούς, τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές κλπ. Για την οριζόντια και κάθετη διαφθορά δε θα διαφωνήσουμε βέβαια. Για την ερμηνεία της θα διαφωνήσουμε.

Που περιλαμβάνει το πώς βλέπει κανείς την κοινωνική οργάνωση, τις ιδεολογίες, το νεοφιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό, αλλά και τον αναρχισμό, το σοσιαλισμό, το φασισμό, το ναζισμό, πώς βλέπει τα σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα, υπαρξισμό, διαλεκτικό υλισμό, νεοπλατωνισμό, μαρξισμό, τη ριζοσπαστική οικολογία, τα εναλλακτικά ρεύματα και κινήματα κλπ.

Είναι και κάποιοι φίλοι πλέον που αντιτείνουν παρόμοια πράγματα... Άνθρωποι που μπορεί να μας συνδέει κάτι τις, λόγω κάποιων πραγμάτων που μοιραστήκαμε στο παρελθόν, λόγω του ότι μπορεί να ταιριάζουμε κάπως σε άλλα θέματα, αλλά όσο περνάει ο καιρός και οι καταστάσεις φέρνουν στην επιφάνεια τη βαθύτερη στάση ζωής του καθενός, αναγκάζεσαι να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου με πιο σαφή τρόπο, να επιλέξεις, να δεις αν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης.. Κι αν τα θεματάκια όπου μπορείς να βρεις σημεία επαφής είναι πια ελάχιστα, τι να κάνεις.. Σε εποχές κρίσιμες όλα περνούν υπό κρίση. Και δεν είναι ένας και δύο αυτοί οι παλιοί φίλοι. Ούτε για μένα ούτε για άλλους.

Μας λένε ότι το μνημόνιο έχει και θετικά σημεία και ότι είμαστε λίγο πολύ αχάριστοι, αγνώμονες, που δε βλέπουμε ότι γίνεται προσπάθεια να μπουν σε μια τάξη τα πράγματα στο τρελοκομείο η Ελλάς, ότι αν δεν έπαιρναν τα μέτρα, (μας/για τον τάφο), τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα, ότι καταφερόμαστε με μίσος, λέει, εναντίον των "ξένων" (ευρωπαιο-αμερικανών) ενώ αυτοί θέλουν το καλό μας, κι ότι είναι λέει κι αυτό ένα είδος "ξενοφοβίας"... Το ακούσαμε κι αυτό!
(Μωρέ αν υποψιαστώ-ότι-είμαι-ξενόφοβη, θα πάω να γραφτώ στο Πατσόκ ή στη Νου Δού να ξεπεράσω τις προκαταλήψεις μου. Α, δε μ' αρέσει καθόλου να έχω τέτοια κόμπλεξ).

Εννοούν βέβαια και την απαράμιλλου ύψους διαφθορά... Η οποία θα αντιμετωπιστεί λέει μέσω μνημονίου, γιατί αφού δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας τόσα χρόνια, έ, ας βάλουν ένα χεράκι οι μεγάλες δυνάμεις. Λες κι εμείς όσοι διαφωνούμε με το μνημόνιο ενστερνιζόμαστε τη διαφθορά και ευνοούμε τους διεφθαρμένους. Μαθηματική λογική. Τους λέμε ότι η διαφωνία μας είναι στην ερμηνεία του φαινομένου κι όχι στο πόσο σοβαρό είναι. (Δεν πά να λέμε....)

Εκτός από τα χάλια της χώρας μας με την ανοργανωσιά, τη διαπλοκή, κλπ, υπάρχουν -είπαμε ξανά-, χίλια δυο άλλα πράγματα, παγκόσμιου και ελληνικού ενδιαφέροντος που χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς για να καταλάβει τι συμβαίνει. Άσε που όσοι ΔΕΝ έκλεψαν και δεν εξαπάτησαν, είναι δικαίως στο ποσοστό αυτών που "δικαιούνται δια να ομιλούν". Και να ακούγονται.

Γιατί υπάρχουν και τα βαθιά πιστεύω, υπάρχουν και οι προσωπικές διαχωριστικές γραμμές όπως "κάθε μέτρο που εξαθλιώνει τον κόσμο και κάθε πολιτική πρόταση που αποκρύβει τις ευθύνες των πραγματικών κέντρων εξουσίας, είναι απορριπτέα, για λόγους αρχής".

Αλήθεια, (και παρεμπιπτόντως δηλαδή, επειδή πολλοί από αυτούς που "στηλιτεύουν" τη διαφθορά, είναι και θιασώτες του χρηματιστήριου), αυτό το πράγμα τελικά, το Χρηματιστήριο, είναι κάτι "καθαρό"; Υπάγεται στα ευγενή αθλήματα της κατηγορίας τζόγου; Τι να πω, δεν ξέρω, μην προσβάλω και κανέναν, σαν τρόπος για εύκολο χρήμα μου φαίνεται -όταν πετυχαίνει- κάνω λάθος; Χρήμα χωρίς εργασία, χωρίς προσφορά, εις βάρος άλλων τελικά.

Οι φίλοι λοιπόν, οι "της αντίπερα όχθης", θα ψηφίσουν κανένα Μάνο, κανένα Τζήμερο, που δεν είναι της παραδοσιακής δεξιάς, που δεν είναι πρόσωπα που έχουν φθαρεί, τα οποία όμως θα είναι "συνεπή" απέναντι στους ξένους- φίλους και θα τηρήσουν τους όρους του μνημόνιου-μνημόσυνου. (Για καρατζαφέρη ή για χρυσαυγά δε μιλάμε καν. Και ευτυχώς. Προσοχή Κίνδυνος. Ο φασισμός μας έλειπε τώρα, καλυμμένος ή απροκάλυπτος).
Δεν είναι κακό λοιπόν φίλοι μου... Αφού επιμένετε τόσο, ψηφίστε τους, τους "φωτισμένους δεξιούς" σας (αφού δεν θα βγουν κιόλας απ τους πρώτους...). Υπάρχουν και χειρότερα!. Ας δούμε λοιπόν και τίποτα νέες φάτσες. (Καλά, δε θάλεγες το Μάνο νέα φάτσα, λέμε τώρα..). Αφού δεν αλλάζει το κύριο πιάτο, ας υπάρχει μια ποικιλία. Για μπύρες και προπόσεις δεν ξερω ακόμα, θα δούμε το βράδυ της 6ης. Προς το παρόν η χρυσή με ανησυχεί εμένα, και ο ίκτερος. (Και οι αυτοκτονίες και άλλα πολλά).

Αυτό το μακαρόνι που έγραψα με κούρασε. Να σηκωθώ. Έχω και σιδέρωμα. Τσαλακώθηκε το μυαλό μου.
Αλλά να βάλω και τα βιντεάκια, τα .. άσχετα, που ανέφερα στην αρχή του κατεβατού που μού προέκυψε, άθελά μου σχεδόν. Αφορμή ήταν κάποιοι "διάλογοι" του τελευταίου καιρού. (στο φατς μπουκ). Απ' αυτούς όπου άλλο λες και για άλλο σου απαντάνε...

(Καιρός ήταν! να δώσουμε το λόγο σε πρόσωπα που τα λένε καλύτερα από μένα, που είναι και διάσημα, οπότε τυγχάνουν και κάποιας αναγνώρισης βρε αδελφέ.. Απ αυτά τα πρόσωπα που ανέφερα πιο πάνω, στην παράγραφο δύο δηλαδή... )

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Frn50DFxM3U
(Εντουάρντο Γκαλεάνο)

http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2063
(Κορνήλιος Καστοριάδης.
Περί διαφθοράς, ευσυνειδησίας και οικονομικοπολιτικού συστήματος )

Άντε, καλή ψήφο, καλά μυαλά, καλά στέφανα, καλώς τονε κι ας άργησε (τον ανοιξιάτικο Μάη εννοώ,  με τον ήλιο του, τις δισταχτικές ελπίδες του, την πανσέληνό του απόψε, το σασπένς του το αυριανό, έχει πολλά ο μπαξές. Μόνο να μη μας κάνει την καρδιά μας περιβόλι)

Φιλιά στους φίλους τους καλούς, φιλιά και στους αδιόρθωτους!