Αποσπάσματα Βιβλίου. Μίλαν Κούντερα, "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι"

Απο το βιβλίο του Μίλαν Κούντερα "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", Εκδόσεις Εστία, 1986:

Σελίδα 24:

.... Ο Τόμας έλεγε μέσα του: να ξαπλώνεις με μια γυναίκα και να κοιμάσαι μαζί της, να δύο πάθη όχι μόνον διαφορετικά αλλά και αντιφατικά σχεδόν. Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με την επιθυμία να κάνεις έρωτα (αυτή η επιθυμία ταιριάζει σε αναρίθμητο πλήθος γυναικών) αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου (αυτή η επιθυμία δεν αφορά παρά μία και μόνη γυναίκα).

Σελίδα 77:

.... Το όνειρο δεν είναι μονάχα μια επικοινωνία (ενδεχομένως μια κρυπτογραφημένη επικοινωνία), ειναι επίσης μιά δραστηριότητα αισθητική, ένα παιχνίδι της φαντασίας, κι αυτό το παιχνίδι είναι το ίδιο μια αξία. Το όνειρο είναι η απόδειξη ότι το να φαντάζεται, το να ονειρεύεται αυτό που δεν έχει υπάρξει, ειναι μια απο τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου. Εκεί βρίσκεται και η αιτία του δόλιου κινδύνου που κρύβεται μέσα στο όνειρο. Αν το όνειρο δεν ήταν ωραίο, θα μπορούσε κανείς γρήγορα να το λησμονήσει. Αλλά εκείνη επέστρεφε αδιάκοπα στα όνειρα αυτά, τα επαναλάμβανε με τη σκέψη, τα έκανε αφηγήματα. Ο Τόμας ζούσε κάτω απ' την υπνωτική γοητεία της εναγώνιας ομορφιάς των ονείρων της Τερέζας. 

Σελ 119-120:

.... παρατήρησε ότι ο μετασχηματισμός της μουσικής σε θόρυβο είναι μια πλανητική διαδικασία που εισάγει την ανθρωπότητα στην ιστορική φάση της ολικής ασχήμιας. Το απόλυτο της ασχήμιας εκδηλώθηκε αρχικά με την πανταχού παρούσα ακουστική ασχήμια: τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια, οι ηλεκτρικές κιθάρες, τα κομπρεσσέρ, τα μεγάφωνα, οι σειρήνες. Η πανταχού παρουσία της οπτικής ασχήμιας δεν άργησε ν' ακολουθήσει.

"Empathy".

Ενσυναίσθηση (empathy) είναι η βαθιά επικοινωνία με τους άλλους μέσω της συναισθηματικής ταύτισης. Η ικανότητα επίσης να "νοιώθεις" τον πόνο του άλλου, να νοιώθεις συμπόνοια, στοργή. Δεν έχει σχέση το αγγλ. empathy με το δικό μας "εμπάθεια"

Αν αυτο το αριστουργηματικό βιντεάκι δεν πείθει για το πόσο έχουμε απωλέσει αυτή την ικανότητα ως είδος, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να πείσει..

Τζορτζ Κάρλιν: εκπαίδευση

http://www.youtube.com/watch?v=WGL8FEMc378
Δείτε τον αξέχαστο κωμικό, τα αγγλικά του είναι εύκολα, και ψάξτε και άλλα βιντεάκια του. Αξίζει.

Λογοτεχνία και Σινεμά

Την Κυριακή 9 Μαΐου 2010, στις 6μμ, έγινε στο Βιβλιόσπι(ρ)το η 23η συνάντηση της ΚΑΛ (Κινητή Αναγνωστική Λέσχη - Σχολικών Βιβλιοθηκών Αττικής). Κινητή, γιατί κάθε φορά φιλοξενείται σε άλλη βιβλιοθήκη. Αναγνωστική, γιατί συνήθως περιλαμβάνει μικρές αναγνώσεις αποσπασμάτων και πάντα η αφετηρία είναι τα βιβλία. Άσχετα αν το τέρμα δεν είναι προκαθορισμένο..

Το Θέμα αυτή τη φορά ήταν: "Λογοτεχνία και Σινεμά"

Λίγα λόγια για το πώς κύλησε το απόγευμα της Κυριακής:

Είδαμε αποσπάσματα από την ταινία «Περηφάνεια και Προκατάληψη», βασισμένη στο βιβλίο της Τζέην Ώστεν, και διαβάσαμε τα ανάλογα αποσπάσματα από το βιβλίο, που το έχουμε και στη συλλογή.
Συζητήσαμε για κλασσική και σύγχρονη λογοτεχνία και τι είδους δυσκολίες μπορεί να παρουσιάζονται στη μεταφορά από το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη.
Για τα μέσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης για να αποδώσει τους χαρακτήρες, την ατμόσφαιρα, την πλοκή, κλπ.

Αναφερθήκαμε ακόμα και σε βιβλία που έχουμε διαβάσει και που η εμπειρία της κινηματογραφικής μεταφοράς τους ήταν πολύ καλύτερη, και φυσικά για το αντίστροφο.
Διαβάσαμε στη συνέχεια αποσπάσματα από το βιβλίο του Τσέχου συγγραφέα Μίλαν Κούντερα, «Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι» και είδαμε τα ανάλογα σημεία στην ταινία. Κάναμε συγκρίσεις ανάμεσα στις δύο μεταφορές, του κλασσικού έργου της Ωστεν, και το σύγχρονο του Κούντερα. Το βιβλίο του Κούντερα έχει καταπληκτικές φιλοσοφικές και ψυχολογικές ερμηνείες που στην ταινία περνάνε στα ψιλά, αξίζει να το διαβάσει κανείς. Είδαμε ακόμη κομμάτια από την «Ιστορία χωρίς τέλος», του Μ. Έντε.
Οι σχολιασμοί, ήταν απολαυστικοί, όπως και η κουβέντα γενικά.  
Είχαμε ανάμεσα μας και δύο συγγραφείς!
Φρέσκους, θα λέγαμε, (απο δύο εκδοσεις ο καθένας) και πολύ καλούς, θα πρόσθετα. Ο ένας είναι συνάδελφος, χημικός, υπεύθυνος της βιβλιοθήκης στο 3ο Λύκειο Ηλιούπολης, ο Γιώργος Μπαρμπέρης. Ο άλλος ήταν  φίλος, ο Αντώνης Κρύσιλας, που το δεύτερο βιβλίο του περιέχει διηγήματα τρόμου και που μας τρομοκρατούσε βροντερά με παρεμβάσεις του στυλ, "μας βάζεις αυτήν την ταινία γιατί θέλεις να βλέπεις τον Κόλιν Φερθ". Και οι 3 πρώην μαθητές μου, συμφωνούσαν εν χορώ.. Τέτοια πράγματα και άντε να τα συμμαζέψεις.. (Τουλάχιστον βοήθησαν στο μάζεμα όταν τελειώσαμε..)

Ανταλλάξαμε ιδέες και υλικό και ως συνήθως, με τον καφέ, τα κουλουράκια και άλλα καλούδια, περάσαμε ένα τρίωρο (!), χαλαρό και χρήσιμο. (Χρήσιμο λόγω του υλικού που πάντα προσφέρει ιδέες για αξιοποίηση αλλά και λόγω του ότι απλά βρεθήκαμε. Μέρες που είναι... ).

Ποιους νεκρούς;

Η Πέμπτη ήρθε. Και πλέον -δυστυχώς- εδραιώνεται η πεποίθησή που έχω κάτι χρόνια τώρα,  ότι πάσχουμε σα λαός, είμαστε βαριά άρρωστοι, σωματικά και ψυχικά. Γιατί το λέω τώρα; Για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σημερινό: Δε μας απασχόλησε όπως και όσο θα έπρεπε, το γεγονός των θανάτων. 

Δε μ ενδιαφέρουν τα κατινίστικα κανάλια που χύνουν δάκρια εξίσου για τις 3 οικογένειες που θρηνούν, όσο έχυναν και για το διαζύγιο της Μενεγάκη. Ούτε κάποιοι υποκριτικοί πολιτικοί που κάνουν διάκριση ανάμεσα σε ζωές π.χ. ελλήνων ή ξένων.
Το θέμα είναι πως δεν απασχόλησε όπως και όσο θα έπρεπε τις πολιτικές δυνάμεις που βγήκαν να διαμαρτυρηθούν για το ΔΝΤ, για τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις μας, για τις εξωφρενικές αδικίες. 

Με ενδιαφέρουν τα άτομα, μέσα από τον απλό κόσμο,  που βγήκαν να διαμαρτυρηθούν  για τις αδικίες σε βάρος τους, αλλά που φώναζαν στους υπαλλήλους «Ας καείτε! Δεν έπρεπε να πάτε στη δουλειά!» Γιατί έγινε κι αυτό. Και κάτι δείχνει. Κάτι πολύ, μα πολύ νοσηρό.
 Στην πορεία της 5/5 ήμουν. Το θεώρησα χρέος και ανάγκη μου. Έφυγα στο Σύνταγμα όταν άρχισα να μην αντέχω τα χημικά, χάνοντας την παρέα μου. Βρέθηκα στο Μοναστηράκι κι έκατσα να ξεκουραστώ. Είδα τυχαία μια παλιά μαθήτρια, αναστατωμένη, που μόλις είχε μάθει στο τηλέφωνο για τους νεκρούς. Δεν πίστευα στ αυτιά μου. Σκέφτηκα ότι θα είχε γίνει κάτι όπως τότε με την Κανελλοπούλου και τον Κουμή το 80. 

Όταν έμαθα ότι ξεκίνησε από μολότωφ ταράχτηκα πιο πολύ. Γιατί; Πρώτον γιατί το φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Δεύτερον, γιατί άλλο είναι να προκαλεί το θάνατο ένας φορέας εξουσίας και άλλο κάποιος νεαρός κάφρος που θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη κι ας είναι τυφλός και βλαμμένος. 

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στο ενδεχόμενο συνειδητής προβοκάτσιας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Αν κάποιος είναι στις υπηρεσίες της αστυνομίας π.χ. και δρα εσκεμμένα για να παραπλανήσει, λες δουλεύει για τον αντίπαλο... Για το σύστημα εξουσίας. Αν όμως όντως πιστεύει ότι κάνει εξέγερση και ακολουθεί τη συνείδηση του, τότε έχουμε πρόβλημα. Μεγάλο. Ακόμα κι ο χουλιγκάνος που δεν ξέρει τίποτα άλλο εκτός από την ομάδα,  είναι μικρότερο πρόβλημα. 

Τόσα χρόνια, καμιά 25αριά, έχουμε τα ίδια στις πορείες διαμαρτυρίας ή στις επετείους του πολυτεχνείου. Τις ομάδες των σκέτων κάφρων (έτσι τις θεωρώ πλέον, μετά από προσωπικές εμπειρίες και σκέψεις). Που θεωρούν τους εαυτούς τους μοναδικούς επαναστάτες στη γη, που έχουν γραμμένο τον υπόλοιπο κόσμο. Και είμαστε και σε αυτό το χρόνιο φαινόμενο «πρωταθλητές». Δεν υπάρχει αντίστοιχο, σε τέτοια διάρκεια και ένταση,  αλλού, στους βλάκες και ξενέρωτους ξένους…

Μήπως όμως και άλλοι χώροι δεν κάνουν το ίδιο, σε άλλο επίπεδο; Και τόσοι έλληνες, αντίστοιχα, σε ατομικό επίπεδο; Είναι αυτό ένα φαινόμενο μικρής σημασίας; Με ποιες μονάδες, με ποια πρόσωπα, με ποιες ομάδες θα συμπλεύσεις για ένα κοινό σκοπό; Με ποιους θα συμπορευτείς;
Η κατάσταση  θα επιδεινωθεί, ίσως να χουμε κι άλλα θύματα. 

Οι ευθύνες για όλα αυτά;
Είναι αυτονόητο για μένα ότι οι μεγάλες και ουσιαστικές ευθύνες, βρίσκονται στους ανάλγητους κύκλους της δύναμης και της εξουσίας, που αναπαράγουν την τεράστια  κοινωνική αδικία η οποία με τη σειρά της είναι η πηγή των προβλημάτων, των συγκρούσεων.
Την Τετάρτη, μετά τις 7 περίπου, μάθαμε επιπλέον για την έλλειψη μέτρων πυρασφάλειας, τους εκβιασμούς, τη δήλωση του υπαλλήλου της Μαρφίν, κλπ. Αυτά από το ίντερνετ βέβαια και από το ραδιόφωνο. Δε μιλάμε για τηλεόραση. Να κι άλλες συγκεκριμένες ευθύνες λοιπόν. 

Θεωρώ όμως σοβαρότατο πρόβλημα και την άρνηση ευθυνών, έστω και πολύ μικρότερων, από τους χώρους που εναντιώνονται. 

Πότε έκατσε ποτέ ο χώρος της αμφισβήτησης, -και μ αυτόν εννοώ από κόμματα και ομάδες της αριστεράς όλης, μέχρι αυτόνομους, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς-, πότε έκατσε να ασχοληθεί πολύ σοβαρά με το πρόβλημα αυτό; Να το δει σαν πρόβλημα και να ψάξει για λύσεις; Να ασχοληθεί με το πώς το βλέπει ο ανένταχτος κόσμος ή ο απλός κόσμος που δεν ξέρει πολλά; Να προτείνει –πέρα απ τις περιφρουρήσεις και τους αφορισμούς- μια κοινή στάση, ένα μέτωπο, για να είχαν πιθανόν αποφευχθεί πράγματα τραγικά σαν τα χτεσινά; Θα μου πεις εδώ δε συμφωνούν για το αν ο ουρανός είναι μπλε, τυρκουάζ ή γαλάζιος ή για το πότε ακριβώς θα μας πέσει στο κεφάλι… 

Με νεκρούς θ ασχολιόμαστε;

Μέρα που δεν πρέπει να ξεχαστεί

Η Τετάρτη 5/5/2010 δεν πρέπει να ξεχαστεί. 
Έγινε μια πορεία διαμαρτυρίας πάρα πολύ μεγάλη, αλλά και τρείς άνθρωποι πέθαναν τελείως άδικα και με θάνατο απο τους χειρότερους. Ασφυξία. Μια χώρα ολόκληρη σε ασφυξία. Βλέπω τις ευθύνες σε πολλές μεριές. Αλλά ας το αφήσουμε για αύριο Πέμπτη...

Άρθρα συναδέλφων υπευθύνων Σχολικών Βιβλιοθηκών, στο περιοδικό "Συνεργασία"

Άρθρο στο περιοδικό "Συνεργασία" της Οργανωτικής Επιτροπής Ενίσχυσης βιβλιοθηκών. Γράφει η Ελένη Καραβανίδου, Φιλόλογος, Υπεύθυνη Βιβλιοθήκης 1ου ΓΕ.Λ. Ελευσίνας «Αριστοτέλειο»

 "Η προώθηση της φιλαναγνωσίας και η αξιοποίηση της συλλογής και των μέσων της Σχολικής Βιβλιοθήκης ΕΠΕΑΕΚ ήταν τα αρχικά κίνητρα για τη δημιουργία της Κινητής Αναγνωστικής Λέσχης (Κ.Α.Λ.) στην Αττική, που στον πέμπτο χρόνο λειτουργίας της έχει πετύχει την σύσταση νεανικών ομάδων ανάγνωσης στα σχολεία-μέλη της, έχει συνεργαστεί με τοπικούς συλλόγους και φορείς και έχει επεκταθεί εκτός Αττικής μέσω της τηλεδιάσκεψης, τραβώντας το ενδιαφέρον του τύπου. .."

Διαβάστε περισσότερα...
http://www.goethe.de/ins/gr/lp/prj/syn/ozs/oa18/art/el5943210.htm

Επίσης διαβάστε στο ίδιο τεύχος:
"Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Χρηστών Σχολικής Βιβλιοθήκης [ΠΕΧΣΒ]: μια προσπάθεια ενημέρωσης των μαθητών δευτεροβάθμιας σε θέματα πληροφοριακής παιδείας". Γράφει ο Εμμανουήλ Νίνος, υπεύθυνος της Σχολικής Βιβλιοθήκης στο 9ο Γυμνάσιο Περιστερίου 
"http://www.goethe.de/ins/gr/lp/prj /syn/ozs/oa18/art/el5943398.ht

 Και ακόμα: 
"Σχολικές βιβλιοθήκες: πηγή έμπνευσης και δημιουργίας στην εκπαιδευτική διαδικασία". Γράφει η Αγγελική Αρβαντά,  Υπεύθυνη Σχολικής Βιβλιοθήκης 5ου Γυμνασίου Σερρών

 «Η σχολική βιβλιοθήκη είναι βοήθημα όλων στη διδασκαλία και τη μάθηση. Προσφέρει πληροφορίες και ιδέες για επιτυχή συμμετοχή στη σημερινή κοινωνία της πληροφόρησης και της γνώσης. Εφοδιάζει τους μαθητές με δεξιότητες για τη δια βίου εκπαίδευση, αναπτύσσει τη φαντασία τους και τους προσφέρει τη δυνατότητα να ζήσουν ως υπεύθυνοι πολίτες»

Διαβάστε περισσότερα: http://www.goethe.de/ins/gr/lp/prj/syn/ozs/oa18/art/el5943506.htm 

"Σχολικές βιβλιοθήκες για όλους σε ένα σχολείο για όλους". Γράφει η  Αικατερίνη Αραμπατζή, Φιλόλογος MSc, Τμήμα Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. 

Απόσπασμα:   "..Πρόσθετα οφέλη που θα προκύψουν για τους μαθητές, εκτός από την επίτευξη των εκπαιδευτικών στόχων, είναι η ανάπτυξη βασικών κοινωνικών δεξιοτήτων, η δημιουργία θετικής αυτοεικόνας και η αίσθηση ότι το σχολείο είναι ο κοινωνικός χώρος που τους αποδέχεται και τους βοηθάει να αναπτυχθούν ως προσωπικότητες."   http://www.goethe.de/ins/gr/lp/prj/syn/ozs/oa18/art/el5931978.htm