Μιλτιάδης Πασχαλίδης, τραγούδια και κουβέντα με τη Β λυκείου

Τετάρτη 13/5/2009

Αφορμή γι αυτή τη συνάντηση μας έδωσε μια επίσκεψη τμήματος λυκείου με τη φιλόλογό του στο βιβλιόσπιρτο, όπου παρακολούθησαν βίντεο για τη ζωή και το έργο του Γ. Σεφέρη. Μετά την προβολή είδαμε κάποια βιβλία του που υπάρχουν στη συλλογή, και σχετικά περιοδικά με αφιερώματα και κατόπιν ακούσαμε απο CD, μελοποιημένα του ποιήματα. Ανάμεσά τους, και το ποίημα "Αφήγηση", μελοποιημένο απο τον Μ. Πασχαλίδη. Όχι απο τα ιδιαίτερα γνωστά, πολύ δυνατό σαν εικόνα και σαν συναίσθημα. Εκτός απο τους στίχους, τους έκανε εντύπωση και η σύνθεση. Επίσης δυνατή, δυναμική, ξεκινάει σαν μελαγχολική μπαλάντα ("Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας"... ) και υψώνεται σε έναν ροκ ρυθμό, που με τη βοήθεια της βαθειάς φωνής του Πασχαλίδη βγάζει όλο το ... χυμό απο τους  στίχους ("Τον συνηθίσαμε, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα"... )

Ήταν φανερό πως άγγιξε τα παιδιά. Την ώρα που το τμήμα αποχωρούσε έπεσε και η ιδέα να προσκαλέσουμε τον ίδιο το μουσικό. Πράγμα που έγινε, ήρθε αφιλοκερδώς, με μόνο εξοπλισμό την κιθάρα του, για να παίξει και να μιλήσει με ένα τμήμα μαθητών!

Ανάμεσα σε αυτά που είπε ο φιλοξενούμενός μας στα παιδιά (της Β λυκείου του 39), ήταν και το εξής:

-Ο καλλιτέχνης πρέπει να «σκοτώνει» το δυνατό του σημείο.

(Εννοώντας ότι δεν πρέπει να αρκείται στο να καλλιεργεί μόνο αυτό, αλλά χρειάζεται να δουλεύει και να ψάχνεται επίσης στα άλλα σημεία, αυτά που δεν του βγαίνουν εύκολα, γιατί αλλιώς αποκτάει «μανιέρα»)

 Συχνά διέκοπτε το τραγούδι στη μέση και διηγιόταν κάτι που του ερχόταν στο μυαλό. Δε μας πείραξε νομίζω...

Κάποια τραγούδια του δεν ήθελε να τα πει,  «Αυτό το έχω βαρεθεί..», ήθελε να πει πράγματα που δεν θ ακούγαμε συχνά σε συναυλίες ή δίσκους.

Κάποια μαθήτρια είπε δακρυσμένη ότι μετά απο αυτό ένοιωθε μειωμένη αυτοπεποίθηση (θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική)  και μια άλλη κοπέλλα, που είχε συμβάλλει στην προετοιμασία, ξέσπασε σε κλάματα, συγκίνησης, αλλά και αγανάχτησης για συμμαθητές της που δεν είχαν συμβάλλει στο εγχείρημα. Γενικά, συναισθήματα ανάμεικτα, γνωστά σε όλους μας, μικρότερους και μεγαλύτερους(!), γεννήματα δυνατών εμπειριών.

Μας έπαιξε, σε τέλεια .. μείξη, τα ρεφρέν των «You look wonderful tonight», «Το φιλαράκι» και το δικό του «Κακές συνήθειες», για το οποίο είχε κατηγορηθεί πως το έκλεψε από το αμέσως προηγούμενο… που στην ουσία και αυτό μοιάζει με το πρώτο στη σειρά,  κλπ κλπ. (Τελικά οι «κλεψιές» στη μουσική δεν είναι αυτό που νομίζουμε ακριβώς).

Τέλος, μας είπε ότι  διαβάζοντας την ΑΦΗΓΗΣΗ του Σεφέρη, συνειδητοποίησε τι είναι ποίηση. Πώς κάποιες φράσεις σε χτυπάνε κατευθείαν στο μυαλό και στην καρδιά, -κάπως έτσι ήταν το νόημα τέλος πάντων, ας μου συγχωρεθεί το .. αυτοσχέδιο ρεζουμέ, δεν είχα και δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι..

Κι έτσι ένοιωσε την ανάγκη να τη ντύσει με μουσική.

Παρ’ όλα αυτά δήλωσε πως δεν είναι υπέρ της μελοποίησης ποιητών γενικά. 

Μετά από ερώτημα μαθητή «ποιο τραγούδι του πιστεύει  ότι μάλλον θα θυμάται περισσότερο ο κόσμος μετά από καιρό» απάντησε πως δεν το έχει σκεφτεί, αλλά το πρώτο που του ερχόταν στο μυαλό ήταν το «Παραμύθι με λυπημένο τέλος».

Τέλος.  Δείτε το βίντεο με την "Αφήγηση"