Απεργώ γιατί βράζω (και για να μη βρίζω)

Απεργώ. 
Δε χρειάζεται να πω αναλυτικά τους λόγους, έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο από βιντεάκια και κείμενα συναδέλφων, μαθητών, και της ΟΛΜΕ. Πολύ πετυχημένα, πολύ ουσιαστικά αυτή τη φορά. 
Εκεί που δε θα βρει κανείς τους πραγματικούς λόγους, είναι τα "μεγάλα" κανάλια. Με τα "μεγάλα" μυαλά. 
Θα τους βρει όμως στο ραδιόφωνο, και στην ΕΡΤ, που συνεχίζει εδώ και τρεις μήνες όρθια. 
Στο http://www.ertopen.com/

Απεργώ και για λόγους ευθιξίας ανάμεσα στ' άλλα. Και αηδίας. Δεν αντέχονται άλλο κυρίες και κύριοι. Να λένε ασύστολα ψέματα, εκκωφαντικές ανοησίες,  και να μιξοκλαίνε για τους καημένους τους μαθητές που τους στερούμε από τα φώτα μας, (εμείς, που θεωρούμαστε τύποι σκοτεινοί...)
Θα μου πείτε, δεν τους χαρίζω το μισθό μου έτσι, να κάνουν και οικονομία, να βάλουν κανένα ευρώ παραπάνω στις επιστροφές των δανεικών προς την τρόικα, μέχρι να βρουν πάλι τον τρόπο να μας διαβάλουν, να μας διχάσουν και τελικά να μας τσακίσουν;
Δε θα 'πρεπε να κάνουμε επιτέλους κάποιον αγώνα διαφορετικό, να έχουμε ανοιχτά τα σχολεία και να κάνουμε αντιμαθήματα "Παιδείας (απ' την πραγματική) και  "Πολιτισμού"; Ναι, νομίζω θα έπρεπε. Δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι μάλλον. Ελπίζω να κατευθυνθούμε σιγά σιγά και προς τα εκεί. 
Προς το παρόν, απλώς απεργώ.  
Διότι βράζω. 
Που ξηλώνουν, κάθε μέρα που περνάει,  ο,τιδήποτε θα είχε μια πιθανότητα να προσφέρει ζωή σ' αυτήν την μαραμένη κοινωνία, σ' αυτά τα αποξηραμένα μυαλά και σώματα. 

Τα πάντα γκρ(ε)ί; 
Ε, ας τα βάψουμε. Πολύχρωμα. Έστω και με τα πορτοκαλί πανό μας που λέει ο λόγος. 
Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους όλοι, ας συνδράμουν σ'  αυτόν τον αγώνα, ας μπουν στο χορό κι άλλοι κλάδοι, να γίνουμε... δέντρο. Για λίγο οξυγόνο. 

Ένα από τα πολλά που πενθήσαμε μέσα σ' αυτά τα δύο χρόνια, ήταν και οι βιβλιοθήκες μας. Όπως η τελευταία στην οποία υπηρέτησα, στην Κυψέλη, και απ' την οποία ξεκίνησα αυτό εδώ το ..βλογκ. 

Τη θυμήθηκα πάλι με αφορμή το τελευταίο σκίτσο του συνάδελφου Κάβουρα, που απ' ότι φαίνεται ούτε κι αυτός λέει να την ξεχάσει.

Υπήρξε όμως και μια τυχαία επαφή πρόσφατα, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που με συγκίνησε  και μου τα ξανάφερε όλα στο νου  όλα όσα μοιράστηκα λόγω ακριβώς της ύπαρξης της βιβλιοθήκης. Μια παλιά μαθήτρια, -διαμαντάκι- που ήταν τότε τακτική επισκέπτρια και συνομιλήτρια, μου έγραψε:

 ένα ευχαριστώ για την όρεξη για δουλειά τότε στη βιβλιοθήκη, από την οποία, όσοι ήμαστε λίγο συνειδητοποιημένοι, επωφεληθήκαμε!"

Ακόμη υπήρξαν κι άλλα. Στο συλλαλητήριο της 16/9, έπεσα πάνω σε παλιά συνάδελφο-υπεύθυνη Σχολικής Βιβλιοθήκης, από εκείνες που επίσης πρόσφεραν πολλά, και που επίσης πενθούν ακόμα, δύο χρόνια μετά. Είπαμε τον πόνο μας, ήταν στο τέλος, που ο κόσμος είχε αρχίσει να διαλύεται και μετά ψάξαμε τους άλλους που δυστυχώς, δεν είχαν οργανώσει μια τσιπουροκατάνυξη να συνεχίσουμε βρέχοντας το λαρύγγι μας όσο θα συνεχίζαμε τους επικήδειους ή θα πιάναμε άλλα θέματα, ελαφρύτερα, π.χ. το βάρος του πορτοφολιού μέρες που είναι, ή τις καιρικές αλλαγές και τα πιασίματα στη μέση, βοηθούσης και της ορθοστασίας στο συλλαλητήριο...

Την ίδια μέρα όμως, νωρίτερα, πάλι στη διάρκεια της πορείας, έπαθα ένα σοκ, άλλου τύπου. Έμαθα τελείως τυχαία για το θάνατο ενός παλιού φίλου. Συναδέλφου, από τα πρώτα χρόνια του διορισμού μου. Συνέχισα να περπατάω προς το Σύνταγμα, να ακούω σχόλια για τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, ή για τον τάδε ή τον δείνα από Επαγγελματικό Λύκειο που σύντομα δε θα μπορεί να θρέψει την οικογένειά του, να έρχεται ο απόηχος από τα συνθήματα, "Οι καθηγητές δεν είναι συντεχνία, θέλουμε δημόσια και δωρεάν παιδεία", και μπροστά μου έβλεπα τη μορφή του παλιού μου φίλου, να γελάει και να σαρκάζει με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, και άκουγα τη φωνή του με εκείνη τη χροιά μιας μόνιμης απαισιοδοξίας, όταν στους αραιούς τηλεφωνικούς μας διαλόγους μού έλεγε πάλι ότι όλα είναι χάλια αδιόρθωτα, ότι οι άνθρωποι είναι βλάκες, είναι τόσοι πια οι βλάκες που έχουν καταλάβει το σύμπαν, δεν εμπιστευόταν ούτε αγωνιστές, ούτε κυβερνώντες, κι εγώ του απαντούσα ότι η δράση, η συμμετοχή, -έστω και μικρή-, βοηθάει, σε βγάζει από τους κύκλους των μάταιων νοητικών επαναλήψεων κλπ κλπ..

Αρρώστησε, μου είπαν, και μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα, έφυγε. Έφυγε; Πώς γίνεται; Δηλαδή; Δεν υπάρχει; Μα πως;

Ήταν τόσο απότομο που αρνιόμουν να το συλλάβω. Γιατί φεύγουν έτσι κάποιοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να ... μείνουν; Δεν μπορώ να δεχτώ ότι χάνονται για λόγους τυχαίους. 

Ξανάπιασα τις σκέψεις περί του τι θα πει ασθένεια, τι θα πει οργανισμός, αντίσταση. Μεγάλα θέματα, δεν είναι της ώρας. Όμως, αν πράγματι αυτή η ζωή και αυτή η κατάσταση η κοινωνική, έχει και κάποιες επιπτώσεις πιο αδιόρατες, απ' αυτές για τις οποίες δε μιλάμε συχνά; 

Ας ξαναγυρίσω στο θέμα των βιβλιοθηκών. Είναι πιο απτό, πιο πρόσφορο για πένθη εκτονωνικά, απ' αυτά που μπορείς κάπως να μοιραστείς, να εκφράσεις, να διαδώσεις. Να παλέψεις τελικά, για να μην τα ξαναζήσεις. 

Μη σκεφτούμε ότι τώρα δεν είναι ώρα να πούμε και για τις σχολικές βιβλιοθήκες, τώρα είναι η ώρα για ΟΛΑ πιστεύω,
ακριβώς επειδή όλα διαλύονται. 
Παιδεία, κοινωνία, ιστοί, αστοί, σύνδεσμοι μηνίσκου -χιαστί- κλπ κλπ

Η πλάκα είναι ότι το αστείο εδώ του Κάβουρα, με το ράφι, το έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ σε κάτι, που ελπίζω να δει φως κάποια στιγμή, ας σημειωθεί εδώ ότι δεν το έκλεψα, να μη μου λέτε μετά....
Θα μου πεις και ποιος δε θα το σκεφτόταν το αστειάκι, όταν έχεις ράφια με βιβλία που δεν τα αγγίζει κανείς, εδώ και 3 χρόνια, που οι περίπου 700 σχολικές βιβλιοθήκες είναι μόνες κι έρημες. (Το τελευταίο ήταν και τίτλος από ρεπορτάζ στην Κυριακάτικη, πριν ....8 χρόνια, 6/3/2005. Υπάρχει εδώ στο βλογκ, στη δεξιά στήλη, στο "Δελτία Τύπου"

Στο συλλαλητήριο το σημερινό, 18/9, ήθελα να ακούσω να βουίξει ο τόπος για τη δολοφονία του Π. Φύσσα. Θυμήθηκα συζητήσεις, δυο χρόνια πριν, σε παρέες, που έπαιρναν ελαφρά το θέμα των νεοναζιστών, των φασιστών. Που έλεγες σε κάποιους "σήμερα είναι οι Πακιστανοί, αύριο ο οποιοσδήποτε τολμήσει να σηκώσει φωνή". Και δεν αντιλαμβάνονταν. 

Το παρακάτω το βρήκα πολύ μεστό, λιτό και άμεσο. Θα έπρεπε πιστεύω να το διαβάσουν όλοι, και προπάντων όσοι έχουν ακόμα κόκκινα σημαδάκια στ' αυτιά από το πιπίλισμα των μεγαλοδημοσιογράφων περί των συνήθων... υποκινήσεων των απεργών και περί άλλων ωραίων και γλοιωδώς γλαφυρών. 

ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

 Αγαπητοί Γονείς,  

Ο φετινός Σεπτέμβρης με το άνοιγμα των σχολείων μας βρίσκει όλους, εργαζόμενους και νεολαία με σοβαρά προβλήματα επιβίωσης από τη συνέχιση της πιο βάρβαρης πολιτικής Κυβέρνησης και Τρόικα.

Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης δέχεται ολομέτωπη επίθεση.

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Ας μας απαντήσουν :

1.Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 16.000 λιγότερους καθηγητές;
2. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 27αρια και 30αρια τμήματα, με μετακινήσεις μαθητών και κατευθύνσεων;

3. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία χωρίς να βρίσκει τον καθηγητή του και τον τομέα στον οποίο φοιτούσε και θα ήθελε να συνεχίσει να φοιτά ένας μεγάλος αριθμός μαθητών (πάνω από 20.000) των ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ;

4. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με καθηγητές που δεν ξέρουν σε ποια και πόσα σχολεία θα διδάξουν, σε ποια περιοχή της χώρας θα δουλέψουν κι αν θα έχουν δουλειά το επόμενο διάστημα;

5. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με λειτουργικές δαπάνες μειωμένες κατά 60%. χωρίς χρήματα για ρεύμα, νερό, θέρμανση;

6. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα που αναμορφώνονται κάθε ημέρα και περιμένουμε που θα σταματήσει η ρουλέτα; Χωρίς να υπάρχει μια μελέτη που να υποστηρίζει τη μια ή την άλλη αλλαγή;

7. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα αποσπασματικά – επιστημονικά αντικείμενα κατακερματισμένα- με πληροφορίες ατάκτως εριμμένες αντί της γνώσης σε βάθος και πλάτος των γνωστικών αντικειμένων;

8. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία και να ανταποκριθούν οι μαθητές που προέρχονται από φτωχές οικογένειες στον εξεταστικό μαραθώνιο που ετοιμάζουν, με εξετάσεις τύπου πανελληνίων στις τρεις τάξεις του Γενικού και του Επαγγελματικού Λυκείου και μάλιστα χωρίς καμιά υποστηρικτική διαδικασία; Με αμφισβήτηση και αυτής της δυνατότητας να πάρουν απολυτήριο;

9. Μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία που μετατρέπουν τα οράματα και τις προσδοκίες των μαθητών για επαγγελματική εκπαίδευση, σε απλήρωτη, ανασφάλιστη εργασία μέσω της μαθητείας, για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι εργοδότες;

10. Θα αποδεχτούμε για τα παιδιά μας τη θέση ενός μισοκαταρτισμένου εργάτη σε μια ειδικότητα που θα υπάρχει όσο εξασφαλίζει κέρδη στους εργοδότες και θα καταργείται όταν ο εργοδότης αυτός βρίσκει σε άλλο τόπο και κλάδο δυνατότητες για να αυξάνει τα κέρδη του;

11. Μπορούν να διδάξουν και να παράγουν ποιοτικό έργο οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία που λειτουργούν με την απειλή του ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης, την απειλή των κακόβουλων καταγγελιών που οδηγούν σε βαριές πειθαρχικές ποινές και αργία όσους δε συμμορφώνονται με τις επιλογές τους;

Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και πολλούς ακόμη εμείς οι εκπαιδευτικοί, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς και όλους τους εργαζόμενους.

 ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ «ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ» ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ:

• στην ουσιαστική μόρφωση για όλους τους μαθητές, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς,
• στη σταθερή, μόνιμη αξιοπρεπή εργασία για εκπαιδευτικούς, για μαθητές – αυριανούς εργαζόμενους και για τους γονείς τους – τωρινούς εργαζόμενους κι ανέργους.

Αντιστεκόμαστε στη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Με μαζικούς ενωτικούς αγώνες ΜΠΟΡΟΥΜΕ και θα ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ αυτή την πολιτική.

 ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΧΩΡΑΕΙ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Αθήνα, 9/9/2013

Για να δούμε όμως κι αυτό το φρέσκο, το συγκλονιστικό -μια και τόφερε η κουβέντα: 

http://www.efsyn.gr/?p=113495

Στο «σφαγείο» είκοσι χιλιάδες εκπαιδευτικοί

Το σχέδιο του υπουργείου Παιδείας για δραστική μείωση των εκπαιδευτικών μέχρι το 2015 με βασικό κριτήριο το ύψος του μισθού. Στην πρώτη γραμμή όσοι έχουν πάνω από 20 χρόνια υπηρεσίας. «Εξωση» 50.000 μαθητών μέχρι το 2016 από τα Γενικά Λύκεια .

Οι μαθητές "ζωγράφισαν"! Θεατρικό, Μάιος 2013

Καθυστέρησα. Ιούλιος πλέον, είμαι διακοπές και μόλις τώρα αξιώθηκα να ενημερώσω το παρόν βλογκ με αξιοσημείωτα γεγονότα από τη σχολική χρονιά που πέρασε. Δηλαδή με ένα από αυτά: Τη θεατρική παράσταση.

Θρίαμβος απλά! -(κι όχι "πανωλεθρίαμβος") . 

Η -νεοσύστατη- Θεατρική ομάδα του 4ου Λυκείου Ζωγράφου, υπό την καθοδήγηση του Μπάμπη Σαρηγιαννίδη, έφτασε σε επίπεδο σχεδόν επαγγελματικό. Αυτά γίνονται όταν βάζεις ψηλά τον πήχυ, όταν έχεις και παιδιά που θέλουν πραγματικά να τον φτάσουν, και που ενθαρρύνονται σε αυτό. Ειδάλλως, βγάζεις κάτι χλιαρό, ή απλά "σχολικό".

Η Θεατρική Παράσταση βασίστηκε σε κείμενα του Γ. Σουρή.

Τίτλος: "Τα ίδια και τα ίδια"

Ο σκηνοθέτης μας και η ...ακολουθία των 5 (καθηγήτριες-βοηθοί)

Τους ευχαριστώ που μου χάρισαν διαλείμματα απόλυτα αναγκαίας και ουσιαστικής χαλάρωσης από την επώδυνη κάποιες φορές ρουτίνα της εκπαιδευτικής καθημερινότητας,

Τις συναδέλφους μου, τα παιδιά, και φυσικά τον Μπάμπη Σαρηγιαννίδη! Το …σκηνοθεταρά και παιχταρά και με το συμπάθειο δηλαδή. Το σκηνοθέτη-ηθοποιό-καθηγητή που ξέρει να ακροβατεί ανάμεσα στη συγκίνηση και την ιλαρότητα. (Πρέπει όλοι να τον δουν να υποδύεται… κοροϊδευτικό λυγμό ή χορευτικό νάζι). Εύχομαι να συνεχίσει αυτή τη σημαντική προσφορά, δώρο δροσιάς σε όλα τα σχολεία που τιμά με την παρουσία του, σε σχολεία της χώρας μας που υποφέρουν από ξηρασία για λόγους, ανάμεσα σε άλλους, και εγκατάλειψης εκ μέρος της πολιτείας.

Ας ξαναζωγραφιστούν λοιπόν τα τείχη και οι τοίχοι κι ας ευφρανθούν τα μάτια και τα αυτιά μας από πρόσωπα τέτοιων μαθητών, και στου Ζωγράφου, και παντού.

Ολόκληρο το κείμενο, το δικό μου, καθώς και κείμενα των άλλων καθηγητριών, φωτογραφίες και βίντεο, βρίσκονται στην ιστοσελίδα του σχολείου,
http://4lyk-zograf.att.sch.gr/

Εδώ μια αφιέρωση, λίγο στο πνεύμα του Σουρή:

Οι μαθητές «Ζωγράφισαν»!

 Όπως τα είπε (;;;) κι ο Σουρής

και όπως λέμε πάλι εμείς,

οι μαθητές Ζωγράφισαν!

Και στου Ζωγράφου, σάστισαν.

Κόσμος συνέρρευσε πολύς.

Το  διευθυντή, λόγω τιμής,

τον έπιασε ο …ακάθιστος.

Απ’ το καμάρι, … ολάνθιστος.

Επήγαινε κι ερχότανε.

(Εντός, ψιλοτρωγότανε).

Εμείς οι καθηγήτριες, βοηθοί και παραστάτες

μια στις κουρτίνες μπαίναμε, μια παίρναμε τις στράτες.

Μαντίλια για το ξέβαμμα, συρτάρια για τις σταρ

που ντύνονταν και γδύνονταν, με άγχος, μα και …χαρ’!

Στα παρασκήνια τρέμανε

μην τύχει και μπερδεύανε

σκηνές, ατάκες, λόγια

αθώους ή λαμόγια.

(Μα όταν βγαίναν στη σκηνή

Πόσο εξαίσια φωτεινοί!)

Ο Βουλευτής κι ο Δήμαρχος καβάλα στα γαϊδούρια

πίσω η Φλώρα κι ο λαός να τους ορμάν με γιούρια ,

λεμόνια να υπερίπτανται,

του Τενεκέ η συμβία να καλύπτεται,

η αίθουσα με χάχανα και θέρμη να εγκρίνει

κι ο Μπάμπης ο μαέστρος σιωπηλά να διευθύνει.

Υπάλληλοι να παίζουνε σε ρόλους ευθιξίας

κι ο δικηγόρος ξέπνοος στα νύχια των Αρχών, της εξουσίας…

Μια βλάχα Ηγουμένισα να μας δηλώνει «Γέννησα!»

στο καμαρίνι μία γλωσσού ν’ αγωνιά, «Τους έπεισα;»

Ένας λαμόγιος Τενεκές να κάνει πως δεν ξέρει

πως ο λιγούρης Δήμαρχος «παντού» βάζει το  χέρι.

Ο Φασουλέτος να μουτζώνει την Ευρώπη

κι ο Περικλής να τον τραβάει απ’ το μανίκι, «Μα τι τρόποι!»

Μια ανέραστη και άσχημη γεροντοκόρη

να θέλει να υπαντρευτεί κυνηγημένο αγόρι.

Πελάτης στο δημόσιο να ψάχνει νάβρει άκρη

κι η αίθουσα να σείεται από γέλια. (Μαύρο δάκρυ).

Αυτά και άλλα… παίχτηκαν, στο Τέταρτο το Λύκειο

γι αυτό και γράφω το άσμα αυτό, το επινίκιο.

Αν τύχει και βρεθώ του χρόνου στα ίδια μέρη

μακάρι πάλι να μπορώ να βάλω κανα χέρι,

σε σάτιρα, ή μονόπρακτα, σε ποίηση, τραγωδία,

Σουρή, ή Μποστ, ή Σοφοκλή, ή Ρίτσο, ή Καββαδία

ελπίζοντας η Ελλάδα να ελαφρύνει απ’ τα βαρίδια

να μη στενάζει λέγοντας… «Τα  Ίδια και τα ίδια».

Κατερίνα Τζαμουράνη

Η αφίσα της παράστασης, φέρουσα την υπογραφή μου. Τη φάτσα μου τη φέρει επίσης αλλά δε λέω ποια είναι.

Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες από πρόβες αλλά και από την παράσταση, τις παρακάτω τις βάζω τελείως ενδεικτικά, αυτές έχω τώρα πρόχειρες.

Θα έβαζα εδώ και το φυλλάδιο του προγράμματος που φιλοτέχνησα επίσης, αλλά δεν είναι σε μορφή συμβατή και τώρα βαριέμαι. Άλλη στιγμή... 

(Άστε που είμαι σε νησί τώρα και το διαδίκτυο σέρνεται)

Στιγμιότυπο.

Στιγμιότυπο χορευτικό.

 Το παρακάτω ας μην το πάρουμε σαν ...ιεροσυλία , εγώ το βλέπω σαν στιγμιαίο έργο τέχνης, φτιαγμένο από υλικά που περίσσεψαν στις προετοιμασίες του χώρου, έμπνευσή μου αφιερωμένη στην καλύτερη εξυπηρέτηση των φιλότεχνων θεατών. (Τι, καλύτερα είναι κάποια εκθέματα που βλέπουμε σε γκαλερί;;)

 

Είναι κρίμα που το βίντεο της παράστασης στο YouTube δεν έχει καλή ανάλυση και χάνετε την ευκαιρία να το απολαύσετε (σιγά που θα

το κοιτούσατε δηλαδή). Πάντως, για όποιον τυχόν ενδιαφέρεται να πάρει μια ιδέα, θα το βρει στο

 http://www.youtube.com/watch?v=Xy6AwkfaTCc

ή με τίτλο "4ο ΓΕΛ Ζωγράφου - Θεατρική Παράσταση

Βιβλίο: Ο μέτοικος και η συμμετρία

Τελείωσα το "Ο μέτοικος και η συμμετρία" σε χρόνο μηδέν σχεδόν. Απ' τη στιγμή που το κράτησα στα χέρια μου τρωγόμουν να το ανοίξω και να χωθώ στις σελίδες του όπως χώνομαι στο πάπλωμα, μέρες που είναι. Βράδυ βέβαια. Την ώρα που όλα ησυχάζουν και ζωντανεύουν τα βιβλία  και τα νυχτολούλουδα.

Ένα βιβλίο πικρό, σαν τα ιστορικά γεγονότα που έζησε ο ήρωας του, γλυκό, σαν τη γεύση της αγάπης που όμως  την πήρε μαζί του ο πόλεμος στα λαγούμια της ναζιστικής φρίκης. Ένα βιβλίο απαλό στην αίσθηση, -λόγω του λιτού του ύφους- και πλούσιο σε νέες γνωριμίες... Γνώρισα μέσα απ' αυτό κάποιες μορφές της επιστήμης, της πολιτικής, της τέχνης, μεταφέρθηκα από τη Μικρά Ασία του 1922 στην Ιταλία του Μουσολίνι, στη μαγευτική Σιέννα, στην Ισπανία που πολεμούσε τον Φράνκο αλλά λύγισε, στο Παρίσι όπου κατέληξαν οι πρώην αγωνιστές... Μέσω του μέτοικου, Δημήτρη Αποστολίδη, που παρ' ότι άνθρωπος με ταλέντο μεγάλο στα μαθηματικά, έμεινε μέχρι το τέλος στην αφάνεια, μέχρι να εμφανιστεί το "συμμετρικό" του (ον) και να αποκαταστήσει κάπως τη χαμένη ισορροπία της ζωής του. Έστω και μετά θάνατον. 

Είπα, ταλέντο στα μαθηματικά; Υπάρχει ταλέντο στις επιστήμες; Απ' ότι φαίνεται, απ' ότι δείχνει το βιβλίο τόσο γλαφυρά, ναι, υπάρχει.  Οι μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις είναι και θέμα έμπνευσης! 

Το θέμα της συμμετρίας που θίγει το βιβλίο ήταν πάντα κάτι που με γοήτευε. Προσωπικά την πήρα τη συμμετρία όχι μόνο σα γεωμετρική έννοια, αλλά και σαν υπαρξιακή. Νομίζω και ο συγγραφέας έτσι το έχει δει.... (ευτυχώς, δεν πρόκειται να το διαβάσει αυτό ποτέ, οπότε, ποιος θα με διαψεύσει;).

Το βιβλίο έχει ανάμεσα στα άλλα και κάποιες κουβέντες-διαμαντάκια. Ο ήρωας μπορεί να μη μιλάει πολύ, εκ φύσεως, όταν όμως σχολιάζει, λέει πράγματα που χτυπάνε κέντρο, καρδιά, πώς το λένε, χτυπάνε κουδούνια ..........

Όπως:

"Αυτό δεν θα καταλάβουν ποτέ οι εκφραστές των μονολιθικών ιδεολογιών: Πως η ατομική ελευθερία, η δυνατότητα του ατόμου να επιλέγει ελεύθερα την προσωπική του πορεία δεν απειλεί την οικουμενική τάξη. Αντίθετα, την κατοχυρώνει" (σελ. 221)

"Ο μέτοικος και η συμμετρία" θα μας ταξιδέψει από το Αντάπαζαρ της Μικρασίας στην Ιταλία του μεσοπολέμου, στην Ισπανία του Εμφυλίου και, τέλος, στη Γαλλία της Κατοχής και της Αντίστασης. Ο κεντρικός του ήρωας θα γνωριστεί με σημαντικές προσωπικότητες του εικοστού αιώνα, όπως ο χαράκτης Έσερ και ο μαθηματικός Αλεξάντρ Γκρόθεντικ, με τους οποίους μοιράζεται το πάθος για τη συμμετρία, την οποία ο καθένας τους αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Θα γνωρίσει από κοντά και θα διαβάσει με κριτική ματιά το κίνημα των Μπουρμπακί, το σημαντικότερο ίσως μαθηματικό ρεύμα του καιρού μας, και σίγουρα αυτό που άσκησε τη μεγαλύτερη επίδραση. Θα χρησιμοποιήσει τον μαθηματικό ορθολογισμό ως εργαλείο ανάλυσης ιστορικών γεγονότων, πολιτιστικών ρευμάτων, αλλά και φαινομένων της καθημερινότητας.

Στο νέο μυθιστόρημα του Τεύκρου Μιχαηλίδη, οι μυθοπλαστικοί χαρακτήρες και τα ιστορικά πρόσωπα συναντιούνται και αλληλεπιδρούν, χτίζοντας μια ιστορία που θα μπορούσε να διαβαστεί και ως ένα χρονικό του εικοστού αιώνα.

Κατακέφαλα

Κατακέφαλα

Της νέας της χρονιάς 

της ήρθε, καθώς μπήκε, ο ντουνιάς 
ταμπλάς και κατακέφαλα. 
"Μήπως στην πόρτα έσφαλα;" 
σκέφτηκε η λεγάμενη

και ρίγησε τρεμάμενη.

"μήπως στο χάρτη διάβασα

ανάποδα τη θάλασσα;

μπας κι είναι άλλα τα βουνά

που αντικρύζω εδωνά;

Γιατί σκουπίδια οσμίζομαι

Ο Κάβουρας τα είπε όλα...

σιχαίνομαι, ζαλίζομαι

ακούω φωνές παράλογα

και διάφορα άλλα ανάλογα.

Κάποιοι για λίστες σκάβουνε

ψηφίζουνε ή θάβουνε

κάποιοι παντού φωνάζουνε

βρίζουν, χτυπούν και κράζουνε

κάποιοι στραβά κοιτάζουνε

και κάποιοι τους δικάζουνε

κάποιοι γουρλώνουν οφθαλμούς

και απειλούν με μηκυθμούς

πως θα τους το πληρώσουνε 

αν αύριο τους σταυρώσουνε".

Η νέα χρονιά ζαλίστηκε.

Τα πήρε. Σοκαρίστηκε.

"Το δώδεκα δεν έφτανε,

που τόσο κόσμο ξέκανε;

Τι κρίμα οι προφητείες

για τέλος στις θητείες

να βγουνε λανθασμένες

φαιδρές και τελειωμένες

και μ' έστειλαν εμένανε

στην τρέλα του καθένανε.. (ε;)

Τι κρίματα πληρώνω

να ιδρώνω, να θυμώνω,

να εκτελώ καθήκον

στης ανοχής τον οίκον;

Μεθαύριο παραιτούμαι.

Να ψάξουν να με βρούνε. 

Ακόμα δε γεννήθηκα 

και μ' έρριξαν στ' ανήθικα". 

Απολογισμός Έτους 2012

(Προσωπικός, με ολίγη από γενικότερα.. )

Έχουμε και λέμε λοιπόν:1) Οικονομικά θέματα:
Το Έτος σημείωσε απώλειες, ως γνωστόν, όπως και σε πολύ κόσμο. Δεν είμαι και στη χειρότερη μοίρα, όχι, δε δικαιούμαι να παραπονούμαι, δουλειά έχω, όπως και "κεραμίδι" από πάνω μου, τρώω σε καθημερινή βάση, απόπειρες αυτοκτονίες δεν έχω κάνει, ασθένειες πολύ σοβαρές δεν έχω παρατηρήσει, (τα νεύρα μου με πιάνουν συχνά-πυκνά, δε μπορώ να πω, τάση παραίτησης και αίσθηση ματαιοπονίας με πιάνουν και αυτές βέβαια, όπως όλους λίγο-πολύ, αλλά δε θα κολλήσουμε τώρα σ' αυτά).
Κατά τη διάρκεια του Έτους καταγράφηκαν όμως και κάποια καινούρια ενδιαφέροντα περιστατικά, τα οποία επιθυμώ να μοιραστώ με τους εκατομμύρια ανά τον κόσμο αναγνώστες μου από αυτό εδώ το βήμα, -συγγνώμη-, το βλογκ:

Αίτηση Αποζημίωσης από τη ΔΕΗ για βλάβη σε 7 οικιακές συσκευές, λόγω υπέρτασης.  (Του δικτύου της ΔΕΗ, όχι δικής μου. Τάχω τα χρονάκια μου, αλλά με αυτήν την πάθηση ακόμα δεν έχουμε συναντηθεί).

Η κυρία ΔΕΗ μου απέστειλε έγγραφο όπου ανέφερε ότι (βεβαίως) δεν έφταιγε, ήτο τυχαίον το γεγονός, αλλά επειδή τρέφει καλά αισθήματα, μπορεί να μου καταβάλει το ποσόν των 300 (τριακοσίων, ναι) ευρώ, αν της πάω τα εξής δικαιολογητικά: 

Αποδείξεις αγορών για αντικατάσταση συσκευών (φωτιστικό, καφετιέρα, ασύρματο τηλέφωνο, κομπιούτερ, ραδιόφωνο-ξυπνητήρι, και κάτι ψιλά, τα ξέχασα πλέον)

Βεβαίωση ηλεκτρολόγου για τις βλάβες

Βεβαίωση εφορίας. 

Χρειάστηκαν: 2 ...επισκέψεις στην εφορία, 2 συναντήσεις με ηλεκτρολόγους μέχρι να δεχτεί ο εις εξ αυτών (...), 2 επισκέψεις στη ΔΕΗ στην οδό Αγησιλάου, 2 επισκέψεις στο Καρφούρ για επανέκδοση της απόδειξης αγοράς, κάμποσα τηλεφωνήματα στη ΔΕΗ.

Όμως:

Αποτέλεσμα: ΔΕΗ-ΕΓΩ: 0-1

Αίτηση αποζημίωσης στην εταιρεία Blue Star Ferries, για απώλεια βαλίτσας κατά την άφιξη στον Πειραιά. 

Η κυρία Μπλου Σταρ στο τηλέφωνο ισχυριζόταν διάφορα. Για να μην τα πολυλογώ, κατέφυγα στον Συνήγορο του Καταναλωτή. Ο κύριος συνήγορος φέρθηκε άψογα. Άμεση εξυπηρέτηση, παράπονο δεν έχω κανένα. Διαμεσολάβησε, και εν τέλει ο δικηγόρος της εν λόγω κυρίας δέχτηκε να μου καταβάλει το ποσόν των 300 (τριακοσίων, ναι) ευρώ. Το "Ο ευρών αμειφθήσεται" δεν ίσχυσε στην παρούσα περίσταση, ουδείς ευρήκε την βαλίτσα και ουδείς αμείφθη συνεπώς για το συγκεκριμένο. Ανταμείφθηκα όμως εγώ προσωπικά για τον κόπο που κατέβαλα να στέλνω μέηλ και να τηλεφωνώ. Διαμάντια δεν είχα στη βαλίτσα, οπότε τα τριακόσια καλά μού ήρθαν. (Παραπάνω δε δίνουν, έχουν πλαφόν, οπότε και διαμάντια να είχα πάλι τόσα θα έπαιρνα).  
Αποτέλεσμα: Εταιρεία-εγώ: 0-1

Έξοχα! 
(Λοιπόν, αυτό εδώ είναι άσκηση τόνωσης του ηθικού τελικά)
Αν βέβαια υπολογίσουμε τις μισθολογικές απώλειες του έτους, τις άλλες οικονομικές απώλειες λόγω χαρατσιών, επισκευών οικίας, αυξήσεων πετρελαίου, βενζίνης, ευχελαίου, κλπ,  καθώς και τις απώλειες σε ηθικό λόγω γενικότερου κλίματος και λόγω επαγγελματικής αίσθησης ματαιότητας -αυτό θα το εξηγήσουμε παρακάτω αν προλάβουμε-, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι συνολικά μέσα στο έτος σημειώσαμε κέρδη βεβαίως βεβαίως, αλλά, όπως και νάχει, εξακόσια είναι εξακόσια και η ηθική ικανοποίηση επίσης είναι πολύ σημαντική παράμετρος. Ας μη ζητήσει όμως κανείς δανεικά, τα κρατάω για τα γεράματα. Διότι και το συνταξιοδοτικό (μου) πρόγραμμα είναι απρογραμμάτιστο. Ή μάλλον, χλωμό.
Να μην ξεχάσω να αναφέρω στις οικονομικές απώλειες και το επίδομα ... "αλληλεγγύης". Και εξηγώ:  
Ο πατέρας μου πέθανε Ιανουάριο του 11. Το αλληλέγγυο χαράτσι θεσμοθετήθηκε αργότερα όπως θα θυμάστε, οπότε ήρθε σε μένα (τη μοναδική κληρονόμο - του τίποτα, συγκεκριμένα) το μπουγιουρντί των 650 ευρώ. Πήγα ρώτησα ξαναρώτησα. Έπρεπε λέει να έχω κάνει μέσα σε 3 μήνες από την ημερομηνία θανάτου "δήλωση αποποίησης κληρονομιάς και χρεών". Ποιών χρεών βρε παιδιά, ρωτάω, ο άνθρωπος ήταν υπερεντάξει ούτε σέντσι δε χρώσταγε, ποια κληρονομιά, ρωτάω επίσης, δεν υπήρχε καμία, ένα σπίτι είχαμε μόνο, κι αυτό το είχε γράψει στο όνομά μου και τέρμα. Επίσης βρε παιδιά από πού νάξερα εγώ αυτά τα πράγματα, τάχω με δικηγόρο να με ενημερώνει ολημερίς για το κάθε τί; Να μύριζα τα νύχια μου ότι θα του ζητούσατε χαράτσι του ανθρώπου μετά θάνατον; Ποιά αποποίηση; Τι Ποίηση του παραλόγου γράφετε; Για να σας γράψει η Ιστορία; Αυτά τους ρώτησα και μου απάντησαν -αφού τους πήρε κάμποση ώρα να καταλάβουν τις απορίες μου- "δε μπορείτε να κάνετε αλλιώς, θα σας μαζευτούν και πρόστιμα μετά". Και (το) πλήρωσα. Για να μάθω να έχω απορίες.

Γι αυτό επαναλαμβάνω ότι οι αποζημιώσεις μου ήρθαν κουτί. Όχι και μεγάλο, δε μιλάμε για κούτα, αλλά πήρα λίγο αίμα πίσω. Η καριέρα μου ως βρυκόλακας μόλις άρχισε. 

Άλλες διορθωτικές-προληπτικές κινήσεις οικονομικής φύσης:
 Αίτηση αλλαγής τηλεπικοινωνιακού φορέα. Συγκεκριμένα, έξω απ' τον ΟΤΕ, -όπως λένε έξω απ' το ΝΑΤΟ-, διότι το είχε παρακάνει με τους τιμοκαταλόγους του και είπα μέσα μου έχει κι αλλού πορτοκαλιές.

Για τα τηλεπικοινωνιακά, τεχνολογικά γενικώς, αλλά και κάτι άλλα, να παραθέσω αυτά που απάντησα στη γιορτή μου το Νοέμβριο, στο φατς μπουκ,:
"Τα θερμά ευχαριστώ μου -εντελώς ετεροχρονισμένα- για τις ευχές σας!!! Δεν είναι ότι ήμουν απασχολημένη με παρασκευή γλυκισμάτων, είναι ότι διόρθωνα γραπτά και τεστ, που είχαν πέσει μαζεμένα, καθώς και ότι  έπαθα σύγχυση από τα τηλέφωνα που δε σταματούσαν και το ρημάδι το ISDN που έχει μπλοκάρει και όταν μιλάω ακούω ένα σβββννννν συνέχεια οπότε μου ρχεται να σπάσω μόντεμ, συσκευές και ό,τι τεχνολογικό βρω μπροστά μου, ενώ θα μπορούσα να σπάω πιάτα στα μπουζούκια -λέμε τώρα- ή να σπάω πλάκα με τους φίλους γύρω από το τζάκι -λέμε τώρα- ή να σπάω καρύδια, καθώς και άλλα α..ντ..ίδια (καταλαβαίνετε).., σε όποιον (π.χ) έχει βαλθεί να μας εξαναγκάσει να σπαζόμαστε καθημερινώς. Το τελευταίο το έβαλα απλώς για να συμπληρώσω το λογοπαίγνιο, ομολογώ ότι αυτές τις μέρες δεν έχω σπαστεί τόσο συχνά όσο άλλες, κατά περίεργο τρόπο συναντώ νέα, ενδιαφέροντα πρόσωπα και μπλέκομαι σε νέες, ενδιαφέρουσες καταστάσεις που ελπίζω να οδηγήσουν σε άλλες εξίσου ενδιαφέρουσες. Την υγειά μας νάχουμε, που λέει, (-μα πόσο βαρετό κι αυτό...-) και θα βρούμε τρόπους να ανταπεξέλθουμε στας προκλήσεις των ημερών.
Πετρέλαιο δεν προβλέπεται κατά δω μεριά, κανείς δε θέλει, δε μπορεί, να πληρώσει, το πήρα απόφαση, έχω τρεις εναλλακτικούς τρόπους, σόμπα υγραερίου, ηλεκτρικό καλοριφέρ και κλιματιστικό, συν ζακέτες-αρκουδοτόμαρα και περιμένω τα κρύα με αποφασιστικότητα και τόλμη, διότι θέλει αρετή και τόλμη όπως λέει κι ο ποιητής. 

Οπότε, να προσθέσουμε ίσως στις διορθωτικές κινήσεις και: 

Παραίτηση από την αξίωση να έχουμε πετρέλαιο εδώ πέρα (στην πολυκατοικία τουτέστιν), μιας και μας βγήκε το λάδι την περασμένο χειμώνα και παρ' ότι μας βγήκε, δε ζεσταθήκαμε, γιατί με λάδι δε ζεσταίνεσαι, μόνο φαΐ και μασάζ μπορείς να κάνεις.  
Βέβαια, το έτος 13 θα έρθουν και οι μεγαλειώδεις αυξήσεις της ΔΕΗς μεγάλη η χάρη της,  οπότε τι διορθωτικές κινήσεις και κουραφέξαλα, το κλιματιστικό θα κοροϊδεύει τα αδρανή σώματα καλοριφέρ λέγοντάς τους ότι κι αυτό κοστίζει άρα αξίζει. Διότι ως γνωστόν στην εποχή μας η αξία μετριέται με το χρήμα. 

2)Τα επαγγελματικά τώρα: 

Η αρχή του έτους με βρήκε να διδάσκω αγγλικά σε λύκειο και ο Σεπτέμβριος με βρήκε σε άλλο λύκειο και σε άλλο ένα ακόμη, σύνολο δύο. Το Νοέμβριο μας βρήκε εντολή του υπουργείου να συγχωνευτούν τμήματα οπότε και βρέθηκα με μείον 3 ώρες και βρέθηκα πάλι να αναζητώ τρίτο σχολείο να μπαλώσω την τρίωρη τρύπα του προγράμματος. Συγκεκριμένα εγώ απλώς περίμενα, η διεύθυνση εκπαίδευσης με βρήκε και μου είπε "θα πάτε στο Πολύγωνο, (Τουρκοβούνια)", εκεί που ήμουν δηλαδή, μια χαρά άνθρωποι, καθηγητές και παιδιά, αλλά.. 

Πάω λοιπόν να διαμαρτυρηθώ στη διεύθυνση, διότι, λέω, το σκέφτηκαν καλά;  δύο σχολεία στου Ζωγράφου και ένα στα Τουρκοβούνια; Και καλά, πιστώσεις δεν υπάρχουν, πάνω απ' όλα το έθνος που κινδυνεύει, πάνω απ' όλα ..το χρέος μας, αλλά για σταθείτε, πινέζες στο χάρτη είμαστε; Και πώς αλήθεια αποφασίζεται το ποιος θα πάει να βουλώσει ποιά -σχολική τρύπα; Για να ψαχτούμε λιγάκι μπας και δεν τά κάνουμε και πολύ καλά. (ή μήπως μαντάρα;). Το αυτό έπαθαν κι ένα σωρό συνάδελφοί μου. 
(Είναι και κάποιοι άλλοι όμως, να τα λέμε αυτά, χρόνια πιστοί σε συνδικαλιστές και διευθύνοντες-μαέστρους της ανωτάτης ρουσφετολογικής. Αυτοί είναι ακούνητοι εις τας θέσεις των, και εάν κουνηθούν είναι προς βολική κατεύθυνση) 

Επίσης υπάρχουν ανά τα σχολεία της χώρας και κάποιοι "μαθηταί' που όχι σε ομάδα δεν μπορούν να δουλέψουν, αλλά ούτε διάλογο με τον εαυτό τους να κάνουν, θα διαμαρτυρηθεί ο εαυτός και θα πει "παιδί μου, πας καλά;;" 

Γενικώς λοιπόν, διοικήσεις και καθηγητές και πολίτες και μαθητές, "δεν παν καλά"... Θα ήταν εξόχως χρήσιμο να μπορούσαμε  με την εξωλεκτική επικοινωνία να καταφέρναμε να μαγνητίσουμε ορισμένους...  Αν βρείτε τρόπο, παρακαλώ να ειδοποιηθώ πάραυτα. 

3)Τα.. αστρολογικά:  Με πλανήτες ποτέ δεν ασχολήθηκα, αλλά έλαβα ένα κείμενο σύμφωνα με το οποίο μπαίνουμε σε εποχή πνευματική και εμείς οι υδροχόοι θεωρούμαστε λένε κατ' εξοχήν ελεύθερα πνεύματα.  Με λίγα λόγια, τρέμε κόσμε, ερχόμαστε.
Για όσους δεν τα πιστεύουν αυτά έχω να πω ότι εμένα ωραίο μου φάνηκε, όπως και να το κάνεις, δεν κοστίζει, δεν παχαίνει, αφήνει και καλή γεύση... 
Όπως λέει -έλεγε- λοιπόν κι ο Ρασούλης "Μπαίνουμε στον υδροχόο και θ ανάψουνε φωτιές"

4) Τα αισθηματικά

Ε, όχι, αυτά δεν τα βάζω. Ψάξτε στα αστρολογικά των περιοδικών να τα βρείτε. Θα μάθετε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το τι είδαν -ή δεν είδαν- οι υδροχόοι το 2012. Αν είδαν άσπρη μέρα, τον ουρανό σφοντύλι κλπ. 

5)Τα τοπικά νέα και οι επιπτώσεις τους 

Άρχισα να γνωρίζω καλύτερα την περιοχή μου και να περιορίζω τις κινήσεις μου εντός αυτής, λιγόστεψαν οι έξοδοι σε κεντρικά στέκια, οι μετακινήσεις με γιώτα-χι και οι διακανονισμοί για το πού θα πάμε το σαββατοκύριακο -αν πάμε-, πετάγομαι στη γειτονιά σε κανένα σπίτι ή σε κανένα οικονομικό μεζεδοπωλείο, μπαράκι, σινεμαδάκι, θεατράκι, παρεάκι, και τέρμα.

Οι επιπτώσεις θετικές στην τσέπη αλλά και στην αίσθηση της ...γειτνίασης.

6) Τα εγχώρια νέα και οι επιπτώσεις τους στις εγκεφαλικές μου διεργασίες:

(Αυτά τα αφήνω για χωριστή ανάρτηση. Θα ξημερωθούμε). 

7)Τα διεθνή και οι επιπτώσεις τους μπλα μπλα μπλα:

Κι αυτά θα έπρεπε να τα αφήσω, αλλά θα βάλω ένα από τα πιο σημαντικά και ενδεικτικά για τα νέα από την ...πορεία του κόσμου. Η οποία έλεγαν θα ανακοπεί στις 21 Δεκεμβρίου, μιά και καλή, αλλά κατά πως φαίνεται, ο διάολος που αποφασίζει για τα βασανιστήρια της οικουμένης αποφάσισε πως δεν έχει γιορτάσει ακόμα ψυχαγωγία.
Το Δεκέμβριο, είχαμε, νέα σφαγή στην "πολιτισμένη" χώρα, νέο κρούσμα σε "ανεπτυγμένη" κοινωνία. Στο Κονέκτικατ θρήνησαν τα πιτσιρίκια τους.
(Γιατί όμως; Και γιατί τόσα ανάλογα περιστατικά σε σχολεία; γιατί σε νέους, σε καθηγητές, φοιτητές, διευθυντές, γιατί στη νορβηγία παλιότερα, γιατί στην αμερική τώρα, γιατί εδώ, γιατί εκεί; Γιατί και στην ελλάδα αύριο μεθαύριο; (γιατί κι αυτό θα γίνει). Γιατί δε χαμπαριάζει το ανθρώπινο είδος ότι κάτι πάει πολύ, μα πολύ στραβά; Πολλή ψυχασθένεια δεν έχει μαζευτεί; πολλή βία, πολλή τρέλα..
Θα γίνει κάτι έστω και τώρα για να μην έχουν οι ψυχοπαθείς -και όχι μόνο- πρόσβαση σε όπλα;;)
Την κλείνω τη ρημάδα την παρένθεση γιατί είπα να μην αρχίσω κανονικά και τα γιατί θα 'πρεπε να συνοδεύονται από μια απόπειρα έστω απάντησης, που δεν είναι του παρόντος. 

Α! Τα γιατί και τα διότι ήτανε δουλειά του Διώτη. Ο οποίος Διώτης, αμέλησε να αναρωτηθεί, εδώ και καιρό, όπως και πολλοί άλλοι, και τώρα, 17 Ιανουαρίου του 13, η Βουλή έπιασε ν' αναρωτιέται σπρωγμένη από κάποιους που πολύ τα σκαλίζουν. Και όπως και η μύτη όταν την παρασκαλίζεις βγάζει αίμα, λέτε να βγει αίμα -συμβολικό ή πραγματικό- και στους δρόμους της πατρίδος; Όχι ότι δε βγαίνει ήδη, ένα σωρό κόσμος χτυπιέται και ματώνει όταν διαμαρτύρεται, στους δρόμους, σε κρατητήρια κλπ, ο κόσμος τόχει βούκινο κι εμείς κρυφό καμάρι, επίσης χτυπιούνται και ματώνουν αλλοδαποί που δεν αρέσει η φάτσα τους σε κάποιους έλληνες πολίτες και διάφορα τέτοια ωραία και δημοκρατικά. 
Ναι, τα παραπάνω ανήκουν στα εγχώρια θέματα, όχι στα διεθνή, αλλά υπάρχει τέλος πάντων κι ένας συνδετικός κρίκος που λέγεται παγκόσμιο οικονομικό σύστημα τι να τα λέμε τώρα, όχι δεν το λέω για να δικαιολογηθώ που παρέκκλινα πάλι από την οργάνωση των θεμάτων εδώ πέρα, -εντάξει, το λέω και γι αυτό, αλλά τέλος πάντων. 
Τέλος πάντων; Ποιών πάντων; Του κόσμου όλου όπως τον ξέραμε; Των ωραίων και των μοιραίων; Ε, πού πήγαν τέλος πάντων οι προφητείες; Πού πήγαν οι υποσχέσεις ότι θα δούμε θέαμα και θα αποδημήσουμε εις Κύριον ως χολυγουντιανή υπερπαραγωγή;
Τζίφος. 
Στην επόμενη ανάρτηση λοιπόν θα διαβάσετε το παράπονο της Νέας Χρονιάς που ήρθε. Αυτό το κείμενο παραβγήκε μεγάλο και αμφιβάλλω αν το διαβάσει κανείς, όλοι πλέον φοβούνται τα μεγάλα κείμενα, δεν υπάρχει και χρόνος εξάλλου. Το άλλο, είμαι σίγουρη ότι στις στατιστικές που βγάζει το μπλόγκερ, θα έχει περισσότερους αναγνώστες. Εδώ είμαι κι εδώ είστε. 

"Όχι. Δεν ήταν έκπληξη"

"Όχι". 
Όχι. Δεν ήταν έκπληξη. Δεν ήρθε εξ ουρανού η άνοδος των ποσοστών της τύφλας...
Δεν ήταν αποκάλυψη η αντιστροφή και διαστροφή της ιστορίας, με το "Όχι" της ελληνικής αντίστασης κατά των Γερμανών ναζί, να το επισκιάζει σήμερα το "Ναι" στο ναζισμό, το "ναι" στην ψυχική και φυσική εξόντωση του αδύναμου, το "ναι" στο σκοτάδι, το "ναι" στη βία του ισχυρού. 

Γιατί πολλοί πλέον, έχουν μπερδέψει τα πόδια με το κεφάλι, το αριστερά με το δεξιά, το μικρό με το μεγάλο, το λίγο με το πολύ, το πάνω με το κάτω, το κάτσε με το σήκω, το αστείο με το τραγικό.  

Κάνουν "πλάκα", ή παίρνουν αψήφιστα τη βία που υφίστανται άλλοι, κάνουν "χαβαλέ" με τις γυναίκες που βιάζονται ή κακοποιούνται, τους μετανάστες που τρώνε κλωτσιές στο πρόσωπο, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν στις πλατείες. Ή λένε και "καλά να πάθουν" !!!!!!!!!!

Το παλιό "δε βαριέσαι" που ήταν ο στόχος των μη-βολεψάκηδων μιας άλλης εποχής, έχει αντικατασταθεί από πολύ πιο βαριά "σιγά μωρέ τώρα", ο εκφασισμός του μυαλού έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, η σύγχυση των εννοιών αφόρητη πια... 

Ελάτε στις σχολικές αίθουσες να δείτε τη σύγχυση...
Ελάτε να δείτε τη "Λογική" του Αριστοτέλη να εξευτελίζεται σε δυο τρεις στερεότυπες απαντήσεις. Από το απόλυτα σύνηθες πια,  "μα όχι, εγώ δε μιλούσα, γιατί δεν κάνετε παρατήρηση στον τάδε ή στον δείνα;" μέχρι το "άκου κει να μας πάνε σινεμά για προβολή για την επέτειο της 28ης, τι μαλακίες...", ή και το "αυτό είναι φασιστικό", (ας πούμε το να ζητάς τα αυτονόητα σε ώρα μαθήματος... ή να απαιτείς να έχουν μαζί τους π.χ. ένα στυλό...)
Ελάτε να δείτε όλο και περισσότερα παιδιά να δυσκολεύονται να κατανοήσουν απλές έννοιες, να δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν σωστά ή στρωτά, να δυσκολεύονται να κάνουν διαλόγους της προκοπής.
Όχι, δε λέω ότι γίνονται κάθε μέρα αυτά, ότι γίνονται παντού, λέω ότι όποιος δε βλέπει έγκαιρα τα σημάδια ή εθελοτυφλεί ή είναι ανησυχητικά αργός στη σκέψη. Κι ότι έχει ξεκινήσει καιρό τώρα αυτός ο ξεπεσμός. Ότι η λεγόμενη "σιωπηρή πλειοψηφία" δεν είναι πλέον μόνο σιωπηρή, είναι και ακρωτηριασμένη πνευματικά. Ότι οι κραυγάζοντες βγαίνουν νικητές και οι τσιρίζοντες βγαίνουν από πάνω. Ότι βγαίνω συχνά απ' τα ρούχα μου κι άντε να ξαναμπώ μετά, αφού τόχω ρίξει στο μασούλημα, ως συναισθηματικό υποκατάστατο...

 Ότι πρέπει να βγούμε να το καβούκι μας και να τα πιάσουμε όλα απ' την αρχή, απ' το βου και α, βα.

Πιστεύω από χρόνια ότι μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μου είναι άρρωστοι, βαριά. 
Ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει.
Όταν οδηγείς Ι.Χ. για παράδειγμα, το βλέπεις ξεκάθαρα. Άνθρωποι που περνάνε τα στόπ και τα κόκκινα χωρίς δεύτερη σκέψη, που διπλοπαρκάρουν κλείνοντάς σε χωρίς να τους καίγεται καρφί αν σ' εμποδίζουν εσένα να ξεπαρκάρεις να φύγεις να πας σε κάποια δουλειά που ίσως ναναι και επείγουσα, και όλοι αυτοί να σε βρίζουν ως άλλοι Παναγιώταροι αν διανοηθείς να τους πεις κουβέντα, αν τους πεις π.χ "ένα συγγνώμη δε θα έβλαπτε", να γυρνάν και να σου λένε με κακία "είμαι αγενής, θες τίποτα;" άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, (πιο συχνά όμως άντρες, απέναντι σε γυναίκες) και άλλα πολλά παρόμοια. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό; Όχι βέβαια μόνο με κείμενα σαν αυτό εδώ....

Όχι. Δε θα σταματήσω να βλέπω, να παρατηρώ, να λέω τη γνώμη μου, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να συζητάω, να προσπαθώ να βρω ένα χώρο που να με καλύπτει ιδεολογικά, συναισθηματικά, να μου προσφέρει την ευκαιρία να κάνω κι εγώ κάτι, να συνεισφέρω, κάπως, όσο μπορώ, αν μπορώ, να αρνούμαι την τύφλα, να αρνούμαι την αδικία. 

Είδαμε αυτές τις μέρες στην κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ "Τα μυστικά τετράδια της Νυρεμβέργης". Το βρήκα από τα πιο ενδιαφέροντα του είδους, κακώς δεν το είχα δει μέχρι τώρα. Ένας νέος στην ηλικία ψυχίατρος, είχε πάρει συνεντεύξεις από τον Γκέριγκ, τον Ρούντολφ Χες,(Ες), τον Στράιχερ, τον Φρανκ,, όσο διαρκούσε η δίκη.

http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3384506&chid=8

Προκύπτει το ερώτημα: Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι;; Παράφρονες; ; Μοχθηροί; 

Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ανήκαν σε ένα προβληματικό, ελλειμματικό είδος  οργανισμού. Ανάπηροι. Ανάπηροι, περίπου όπως λέμε, "συναισθηματικά ανάπηρος", αλλά σε πολύ πιο βαριά, παθολογική μορφή.

Σα να τους έλειπε ένα βασικό συστατικό για να μπορούν να ενταχθούν στους "ζωντανούς οργανισμούς" Δε λέω αποκλειστικά στο ανθρώπινο είδος, γιατί τα ζώα το έχουν το συστατικό αυτό. Μπορείς να το πεις και "Empathy".  (Υπάρχει και παλιότερη ανάρτηση εδώ στο Βιβλιόσπι(ρ)το μ' αυτόν τον τίτλο, και μ' ένα καταπληκτικό βιντεάκι). Αντιδάνειο από το δικό μας "εμπάθεια" που είναι κάτι σαν μένος, φανατισμός. Στα αγγλικά έχει τελείως άλλη έννοια, σημαίνει την "ενσυναίσθηση", την ικανότητα να πονάς τον άλλον...

Ένα πολύ καλό κείμενο, -υπάρχει πληθώρα τέτοιων πια, τι να πρωτοδιαλέξεις;- που έχει επίσης να κάνει με λέξεις, και ιδιαίτερα το λεξιλόγιο και το είδος του αστείου που αντιλαμβάνονται οι φασιστο-ειδείς είναι και αυτό του Σαραντάκου, από το 

http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/12/xytirio/

που το έγραψε με αφορμή τον.. λαλίστατο παναγιώταρο και τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο. 

Λέει εκτός των άλλων ο Σαραντάκος:

" .....Να κάνω μια παρένθεση. Το υβρεολόγιο του Παναγιώταρου, εκτός από την απέχθεια που προκαλεί, είναι και ενδεικτικό: μας θυμίζει ότι μερικοί, τέλος πάντων, άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο παρά μόνο μέσα από σεξουαλικούς όρους και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές που παραπέμπουν σε χρήση του σεξ ως μέσου τιμωρίας και ταπείνωσης. Και δεν είναι βέβαια κάποια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Όχι συμπτωματικά, ο ευπρεπής της συμμορίας, ο βουλευτής επικρατείας Χρ. Παππάς (φοράει και γραβάτα), έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο σεξιστικά «αστεία»μέσα στην αίθουσα της Βουλής (Το «σας είπε σκάσε, δεν είπε “σκύψε”», προς υπεράσπιση του Κασιδιάρη, και το «Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία … παύση … τοις εκατό» -χιούμορ ίσως αποδεκτό για γυμνασιόπαιδα, αλλά που σε ενήλικες το βρίσκουμε μόνο στις πιο καθυστερημένες και στερημένες αντροπαρέες).

Το θέμα βέβαια δεν είναι η πρεμιέρα που ματαιώθηκε, ούτε αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο.
.............................
Ένα χιλιοειπωμένο ρητό, που έχει καταντήσει πια κλισέ, είναι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Δεν παίρνω θέση ως προς την αλήθεια του ρητού, αναρωτιέμαι όμως αν μας αξίζει αυτό το πράγμα που είδατε στο βιντεάκι -και τι μπορούμε, τι πρέπει να κάνουμε από δω και μπρος. Δεν έχω να προτείνω καμιά σοφία, άλλωστε άλλο άρθρο είχα προετοιμάσει για σήμερα, ευτράπελο εκείνο, και τα γεγονότα με βρήκαν ανέτοιμο, οπότε πρόχειρα έγραψα πέντε σκέψεις στο χαρτί, αλλά θα ήθελα, το ζητήσατε κιόλας μερικοί, να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Μας αξίζει αυτό;......."

Να από τι αποτελείται τελικά ο σκληρός εγκεφαλικός δίσκος μερικών....

Έπειτα, σήμερα μόλις, διάβασα το κείμενο του 'Πιτσιρίκου' στο 

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

που επίσης με ενθουσίασε, περιέχει χίλια δυο απ' αυτά που ήθελα να πω κι εγώ, κι έτσι μ' έβγαλε απ' τον κόπο, -ούτως ή άλλως δε φτάνω το ύφος του στο γράψιμο, αλλά πού θα πάει, μια μέρα θ' αποκτήσω κι εγώ το δικό μου ύφος και το δικό μου "φανατικό" κοινό. Μόνο μη σπρώχνεστε, χωρίς βίαια σκουντήγματα, δεν έχω λεφτά για αποκατάσταση θυμάτων θαυμαστικού φανατισμού. 

Εφ' όσον μιλούσα για μαθητές στην αρχή, θέλω οπωσδήποτε για κλείσιμο να αντιγράψω εδώ το κείμενο που κυκλοφόρησε από το ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, σαν ένα δείγμα γραφής και σκέψης εφήβων που μου προσφέρει τεράστια παρηγοριά στην απαισιοδοξία των ημερών, που μου ξαναγεννά την διάθεση να μιλήσω, να επικοινωνήσω, αφού υπάρχουν ακόμα αυτιά ζωντανά, μυαλά ζωντανά, νέοι άνθρωποι αλώβητοι απ' το σκοταδισμό των ιδεών και την ψευτοευκολία της τεχνολογίας. Ένα κείμενο, από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει πρόσφατα. ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ. Και το εννοώ:

Πώς κέρδισα ένα φασίστα
Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά,πέντε γειτονιές παρακάτω.Την άλλη μέρα στο σχολείο ,ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου ,που οι γονείς του είναι μετανάστες.Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ,μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμιά άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων ,πλούσιοι,μεσαίοι,φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν,εξαπατούν,φοροδιαφεύγουν,βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ'το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ'αυτούς κλέβουν ,σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες ,όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία,για να μην φορολογηθούν.Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί .Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη ,αλλά αδυναμία .Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό .Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ'τα έργα των αρχαίων Ελλήνων .Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια,αλλά με πράξεις.Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα ,οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι,οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες,μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών,πήρανε όπλα και λεφτά ,φόρεσαν κουκούλες ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο .Η Ελένη η συμμαθήτρια μου,είναι φωνακλού και τα " χώνει " , η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα .Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια ,αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι,έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας ,γιατί είναι από την Αφρική.Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή

Κι έτσι,έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.Μισούν και χτυπούν τους ξένους ,τις γυναίκες ,τους ομοφυλόφιλους,τους μορφωμένους ,τους δημοκράτες,τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ'έχουν κερδίσει ,έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι,πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα,ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ :ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

Γιατί να τα φοβάμαι;;

Όχι! Μηηη! Μη μου δείχνετε σας λέω, μη!

Δε φοβόμουν ποτέ τα μικρόβια, τα ποντίκια (πλην κάτι τεράστιων αρουραίων που ομολογώ, μια κάποια σιχαμάρα μου τη φέρνουν, όπως και οι κατσαρίδες), τα φίδια, τα άγρια σκυλιά, τις γραπτές εξετάσεις, το σκοτάδι, τα ασανσέρ, τα πλήθη. Τα ήθη όμως, τα ανθρώπινα, κάποια "ήθη" τελοσπάντων, "κανιβαλικά" ναι. Το "να τους φάμε λάχανο" δηλαδή. Τους "άλλους". Συνήθως τους πιο αδύναμους. 

Μπας και δυναμώσουν και μας τη φέρουν εκείνοι. 

Επίσης φοβόμουν πάντα -και τώρα τελευταία περισσότερο- τη βλακεία την ανθρώπινη. Ειδικά αυτήν που πάει πακέτο με επιθετικότητα και επιβαρυμένη χολή. 

Τα ζώα τα παρατηρώ συχνότατα. (Δε χάνω ευκαιρία δηλαδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο -και πού να τόβρει. Τα ζώα δηλαδή τα άλλα, τα "κατώτερα". 
Το ένστικτό τους έχει τη λογική του. Παράλογο; Μπάαα. Οξύμωρο; Μπά. Καθόλου. Ας μη μπλέξουμε με λεξι-λογικούς δαιδάλους. Τι εννοώ;

Ας πάρουμε για παράδειγμα το επιθετικό ένστικτο. Που έχει να κάνει με τροφή, αντίζηλους στην αναπαραγωγή, περιοχή επικράτειας. Τι βλέπουμε στο είδος μας; 

Κάτι έχει πάθει το ρημάδι το ένστικτο με τους αιώνες. Έχει μπει στο μίξερ με άλλες εγκεφαλικές λειτουργίες, πολιτισμικές επιστρώσεις, νοητικές διαστρεβλώσεις και άλλα ωραία ηχηρά και περίπλοκα. Το ζώο, όταν έχει απέναντί του κάποιον του είδους μας, ξεχωρίζει καλύτερα το φίλο απ' τον εχθρό.  Εμείς, ή τα κάνουμε σαλάτα συνέχεια,  ή χάνουμε πολύ χρόνο μέχρι να ξεχωρίσουμε την ήρα απ' το στάχυ. Φοβόμαστε τα άκακα και μη δηλητηριώδη φίδια π.χ, ή τα πανταχού παρόντα μικρόβια, φοβόμαστε ανθρώπους χωρίς λόγο. Μέχρι οι πράξεις κάποιων ανθρώπων να μας πείσουν τελοσπάντων ότι δεν έχουμε μπροστά μας τον Ιούδα ή κανένα λεπρό -που ούτως ή άλλως δε θα μας κόλλαγε- ή το τέρας της κολάσεως μεταμορφωμένο σε γείτονα, σε μετανάστη, σε γονιό, σε συμμαθητή, σε μαθητή, σε καθηγητή, σε μέλος του άλλου φύλου, σε ομοφυλόφιλο, σε άπορο, σε έμπορο και δε συμμαζεύεται. 

Υπάρχουν βέβαια κάποιοι με -διορατικότητα να την πούμε;  υγιές ένστικτο; συναισθηματική νοημοσύνη, κατά το πιο μοντέρνο; Αυτοί "διακρίνουν" γρήγορα, είτε λόγω των παραπάνω ιδιοτήτων ή και λόγω πείρας. 

Αυτά ως εισαγωγή για να πω μια πρόσφατη εμπειρία μου που ίσως δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Έκανα που λέτε κάτι καινούριες γνωριμίες. Τον Ταρό, τη Στέλλα και τη Μπάλα. Τρία ωραία, και φιλικότατα, Φίδια. Μάλιστα. Χειραψία δεν κάναμε κατά τις συστάσεις όπως καταλαβαίνετε, όμως αλληλομυριστήκαμε και αλληλοκοιταχτήκαμε. 

Τα είχε ένας φίλος, σε μια μεγάλη γυάλα, όπου τα δύο κορίτσια συνήθως βρίσκονταν εν-αγκαλισμένα, εν είδει κοτσίδας, και ο σωματώδης Ταρό (πύθων με τα όλα του) προσπαθούσε κι αυτός πότε πότε να τις αγκαλιάσει και τις δύο για να κοιμηθούν παρέα, αλλά τους έπεφτε λιγάκι βαρύς, το διαπίστωνε κι ο ίδιος και βολευόταν σε άλλο κλαρί. Τη μέρα που γνωριστήκαμε -και που έκανα και το βήμα να τα ακουμπήσω, -δισταχτικά στην αρχή γιατι κι εγώ τις είχα τις επιφυλάξεις μου-, δε φανταζόμουν ότι κάποτε θα τους πρόσφερα φιλοξενία για κάτι μήνες κι ότι μετά  θα μου έλειπαν κιόλας...

 

Όπως οι περισσότεροι από μας πίστευα παλιά ότι η .. υφή του φιδιού είναι γλιτσερή, κρύα κι ανατριχιαστική. Ότι όταν σε πλησιάζει και σου βγάζει τη γλώσσα είναι για να σου τη σβουρίξει. Ότι δεν νιώθει, ότι δε χαμπαριάζει. Ότι δεν μπορείς να έχεις επαφή μαζί του όπως με σκύλους, γάτες, κ.ά. Ότι σε βλέπει με μισό μάτι όπως κι εσύ αυτό.
Κατ' αρχάς, ο θετός μπαμπάς τους, πριν τα δω από κοντά, μου είχε περιγράψει τους χαρακτήρες τους. Τι έκανε λέει; Χαρακτήρες; Έλεγα μέσα μου, σε φαντασιόπληκτο πέσαμε; σε ψώνιο; Έπειτα όμως, ακριβώς επειδή την είχα κι εγώ τη λόξα γενικά με τα ...ζα, κι επειδή είμαι και περίεργη εκ φύσεως, το αποφάσισα να τα επισκεφτώ και να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι -κι ας φρίττεις εσύ. Ε, λοιπόν. Η Στέλλα, μετά τις πρώτες στιγμές, αφού τελειώσαμε τελος πάντων με τα  "από που είσαι συ" "πώς σε λένε" "με τι ασχολείσαι" κλπ, τυλίχτηκε γύρω μου ωραία ωραία και νωχελικά κι απαλά, ανέβασε την κεφάλα της μέχρι το στέρνο μου και αφέθηκε να τη χαϊδεύω, στήλη άλατος για να απολαμβάνει περισσότερο. Έβγαζε και τη γλώσσα κάθε τόσο, το οποίο, απ' ότι επληροφορήθην σημαίνει "σε μυρίζω". Τώρα, να πω ότι γύρισα σπίτι ερωτευμένη ή να μην το πω, -γιατι σας ξέρω τι φαρμακόγλωσσοι είστε. Ενώ η Στέλλα γλώσσα είχε και μιλιά δεν είχε. Έτσι όπως τα λέω. Με τη Μπάλα, την πιο μικρόσωμη, δεν έκανα πολλά πολλά, ήταν λίγο νευρική και φοβιτσιάρα, κι έτσι, ήρθε η σειρά του Ταρό να με γνωρίσει. Τον έβγαλε ο φίλος απ τη γυάλα του κι αυτόν και τον άφησε να περνοδιαβαίνει στο σαλόνι, αριστερά δεξια μέχρι να ικανοποιήσει την ακόρεστη περιέργειά του, να ελέγξει τι κρυβόταν στα καλώδια πίσω απ την τηλεόραση και το κομπιούτερ, να ανέβει στο τραπεζάκι να δει τι έχουν μέσα τα ποτήρια κι αν κινδυνεύαμε να δηλητηριαστούμε, να κοιτάξει και τις γόπες στο τασάκι, τις πτυχές του υφάσματος στον καναπέ, ό,τι τελοσπάντων παλιό ή καινούριο βρισκόταν στο χώρο, μέχρι να στραφεί επιτέλους και σε μένα και να αναρωτηθεί τι νέο φρούτο είναι αυτό που κάθεται στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα εδώ μέσα και τι θέλει από μας. 

Χαρακτήρες λέγαμε; Ε, έτσι ακριβώς μου τους είχε περιγράψει ο θετός μπαμπάς. Ο Ταρό κοινωνικός, κινητικός και εξερευνητής, η Στέλλα αγαπησιάρα και λίγο ντροπαλή, η Μπάλα φοβισμένη κι επιφυλακτική. 

Αυτά έγιναν πριν κανα δυο χρόνια. Όμως φέτος, ο θετός μπαμπάς άρχισε ετοιμασίες για να ξενιτευτεί. Σ' αυτό το διάστημα χρειάστηκε να μεταφέρει κάπου το τρίο φίντο, μέχρι να τα μαζέψει για αναχώρηση. Και φυσικά, ποιος δέχτηκε τελικά; Εννοείται ότι  το είχε καταλάβει πως θα με έριχνε... Και "εσύ τα συμπαθείς κιόλας" "θα τους βάλεις και λίγο νερό" "να, θα μπουν σε δυο μικρές γυάλες, θα χωρέσουν εδώ σ' αυτό το δωμάτιο" "αν πάμε αυτό πιο πέρα και το άλλο πιο κει" "τρώνε μια φορά το μήνα, θα το αναλάβω εγώ αυτό" "τα έχω από μικρά, τα αγαπάω, θέλω να είναι σε καλά χέρια" "ο τάδε δεν έχει χώρο και η τάδε θα λείπει"  κλπ κλπ. 

Ήρθαν λοιπόν τα παιδιά τα καλά κι εγκαταστάθηκαν στο χώρο του γραφείου, ενώ οι δύο γάτες τις πρώτες μέρες ξελεμιάστηκαν να τα κοιτάνε απ το τζάμι, με μια έκφραση απορίας, φόβου, περιέργειας, θαυμασμού, δεν ξέρω, ένα μείγμα τελοσπάντων, που δεν μου το ανέλυσαν όπως θάθελα. Όποτε άνοιγα για να τους αλλάξω το νερό τους, ή να τα ψεκάσω λίγο τις μέρες του καύσωνα, που άλλαζαν και δέρμα και ταλαιπωρούνταν, ή να τα χαιρετήσω απλώς, συνήθως ο Ταρό ήταν ο πρώτος που ανταποκρινόταν. Σήκωνε το κεφάλι κι ερχόταν προς το μέρος μου, στητός και πάντα πρόθυμος να βγει για περιπλάνηση ή να εισπράξει κανένα χάδι. Δεν τον έβγαζα όταν δεν ήταν και ο μπαμπάς του μαζί γιατί μου έπεφτε βαρύς. Τις άλλες τις έβγαζα κάπου κάπου. Ιδιαίτερα τη Μπάλα που ήταν ελαφριά και της άρεσε πολύ η βόλτα. Ένα περίεργο πράμα, δίπλα ήταν η βιβλιοθήκη και έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πήγαιναν τα κορμιά τους πέρα δώθε λες και διάβαζαν τους τίτλους των βιβλίων. Η Στέλλα μια φορά που τη βάλαμε πάνω στο ντιβάνι, κούρνιασε στο πάπλωμα που ήταν πεταμένο σαν κουβάρι, και έμοιαζε ακριβώς σαν τη γάτα μου όταν απολαμβάνει τη ζεστασιά και τη θαλπωρή. Ο Ταρό πάλι, το βράδι έβγαζε κάτι ήχους σα να έβηχε. Αυτό συχνά ήταν επικοινωνία λέει.. Το έκανε ιδιαίτερα αν κοιμόταν κάποιος στο ντιβάνι. Τις περισσότερες ώρες κοιμόντουσαν. Σα φίδια. Αλλά τα βγάζαμε καμιά φορά και στη βεράντα και τα αφήναμε να σκαρφαλώνουν σε φυτά με παχείς κορμούς και να λιάζονται.  Η Στέλλα όμως επέμενε να αφήνει τον κορμό και να προτιμάει το κορμί μου. Δεν της χαλούσα το χατήρι, αδυναμίες είναι αυτές. 

Δε θα μιλήσω για τα μηνιαία γεύματά τους γιατί αυτό ήταν το δύσκολο σημείο, στο οποίο δεν ήθελα να έχω καμιά ανάμιξη. Γιατί συμπαθώ και τα ποντίκια όπως ίσως ξαναείπα, οπότε μούπεφτε κομμάτι δύσκολο. Απομακρυνόμουν και δεν ήθελα να ξέρω. (Ωραία έ; Πλήρη φυσιολατρικά αισθήματα... Γινόμουν στη στιγμή στρουθοκάμηλος κι έκρυβα το κεφάλι μου στην άμμο υποκριτικά).

Τέλος πάντων τώρα έφυγαν πια... Άνοιξε ο χώρος ξανά, μπορώ και σιγυρίζω πιο εύκολα. Αλλά η αίσθηση του κεφαλιού τους, που μού θύμιζε τα κεφαλια των γατιών μου (-και όμως!-) όταν σκύβουν και απολαμβάνουν, ε, αυτή η αίσθηση μου έμεινε. Αν μάθω ότι έπαθαν κάτι η θλίψη θα είναι ίδια με αυτή που νιώθω για πολλά άλλα πλάσματα.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι μας κάνει και φοβόμαστε ή σιχαινόμαστε κάποια από τα είδη του ζωικού βασιλείου. Δε νομίζω ότι είναι αντικειμενικός ο φόβος. Ότι ας πούμε, κάποια είναι πιο επικίνδυνα από άλλα. Υπάρχει τόση παραπληροφόρηση και προκατάληψη που θέλει περισσότερο ψάξιμο το θέμα. Εξ άλλου ακόμα και στα ζώα συντροφιάς όπως τα λένε, πολλοί κάνουν διακρίσεις. Σου λένε π.χ. εγώ τις γάτες δεν τις πάω, είναι εγωίστριες, είναι έτσι, είναι αλλιώς, ή εγώ τα σκυλιά δεν τα θέλω, μυρίζει το σπίτι, κάνουν αυτό, κάνουν εκείνο.. 

Όμως τα φίδια ειδικά; Γιατί τόσο μένος εναντίον τους; Επικίνδυνα έτσι όπως τα παρουσιάζουν δεν είναι. Ίσως νάχετε ακούσει έναν από τους γνωστούς αστικούς μύθους για έναν βόα που ξάπλωσε στο κρεβάτι παράλληλα με την αφεντικιά του για να την ... μετρήσει να δει αν μπορεί να την καταπιεί!!! Τι σκαρφίζονται κάτι άνθρωποι! Κι η Στέλλα βόας είναι, αλλά ούτε που θα την ενδιέφερε πιστεύω να με καταπιεί... Τι να με κάνει; Να βαρυστομαχιάσει και να τρέχει στους κτηνίατρους; Άσε που θα 'χανε και τα χάδια. 

Μετά από κάποια σκέψη κατέληξα ότι για τα φίδια η ιστορία πρέπει να πηγαίνει πολύ πίσω. Ίσως νάχει να κάνει με τα μήλα και τους πειρασμούς και τους θρησκευτικούς μύθους. Ενώ υπήρξαν και σύμβολα θετικά, όπως για την αρχαία ιατρική, όπως για  τους Αιγύπτιους, κ.ά.

Αλλά είπαμε. Οι άνθρωποι και το ένστικτό τους το έχουν αλλοιώσει, αλλά και τη λογική τους. Εις βάρος των άλλων ειδών, εις βάρος άλλων ανθρώπων. 

Εγώ θα επιμένω να ψάχνω. Αν μου ξαναπεί κανείς ότι κάποιοι άνθρωποι είναι .... φίδια, θα διαμαρτυρηθώ εντόνως.

Ίσως ν' αλλάζαμε παρομοιώσεις;

 

Πάρτε και λίγες πληροφορίες:

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/filosofias/o-sumbolismos-tou-fidiou-sthn-pagkosmia-muthologia.htm

Πάρτε όμως και μια συλλογή από παράξενες φάτσες να 'χετε να πορεύεστε: 

 

 Μη μου πείτε ότι δε θα θέλατε να κάνετε τη γνωριμία τους! Εγώ πολύ! Τα αστεία και παράξενα πλάσματα με κάνουν αισιόδοξη... 

Και μην κοιτάτε που όλοι μιλάνε τώρα για το αυγό του φιδιού που μας απειλεί ξανά. Το ίδιο το αυγό δε φταίει... Άσχετα απ' το ότι η απειλή είναι υπαρκτή. Χίλιες φορές φίδια και χαμαιλέοντες και μαϊμούδες πραγματικές, παρά άνθρωποι τίγκα στα μίση ή τις παράνοιες. Αυτούς να φοβάστε. Ετοιμάστε ασπίδες, βέλη σάτιρας φαρμακερά, οργανωθείτε σε ομάδες αλληλοϋποστήριξης με όσους ξέρουν να διακρίνουν, όσους έχουν μείνει...  

Καλό μήνα. Και καλό νήμα! 

(Να το πιάσουμε απ' την αρχή, να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι της σύγχυσης.  Οκτώβρης μπαίνει, 2012 το έτος, πρωτοβρόχια δεν ήρθαν, πρωτοπαλίκαρα κυκλοφορούν ανενόχλητα και σπέρνουν τρόμο, βία, και ψεύτικη αρωγή με μελετημένη στρατηγική, το νου σας... )