Μια πρόταση για νέα
κατεύθυνση στους κοινωνικούς αγώνες
Ασθενής=Χωρίς σθένος. Σωματικό ή ψυχικό.
Άοπλος=Χωρίς εφόδια. Πνευματικά ή ψυχικά.
Μέρα με τη μέρα δε μένει τίποτα όρθιο. Κάποιοι το βιώνουν πολύ πιο
επώδυνα. Οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται με ρυθμό τρομακτικό. (Και στα κανάλια
κάνουν σα να μην το ξέρουν). Οι νεώτεροι
άνεργοι ή φευγάτοι στο εξωτερικό. Οι ηλικιωμένοι στο έλεος μιας
σύνταξης-κοροϊδίας, στο έλεος των ουρών του ΙΚΑ, του ΕΟΠΥΥ, των δημόσιων νοσοκομείων που τους αντιμετωπίζουν σαν δεύτερης κατηγορίας πολίτες που η δική τους περίθαλψη δεν επείγει, θα τους αναλάβει η μοίρα αυτούς, προηγούνται οι νεώτεροι. Οι οποίοι, καλά θα κάνουν κι αυτοί να γιάνουν γρήγορα για να επιστρέψουν στο έργο τους και στη συνεισφορά τους στην ανύπαρκτη αγορά εργασίας, στην ανύπαρκτη παραγωγή...
Από καιρό σκέφτομαι σχετικά με τις κινητοποιήσεις
διαμαρτυρίας διαφόρων κλάδων, ιδιαίτερα τώρα "στον καιρό των μνημονίων", τον αποσπασματικό
τους χαρακτήρα, την έλλειψη αποτελέσματος, την έλλειψη κάποιας, έστω και
μικρής, νίκης…
Μήπως χρειάζεται τελείως νέα τακτική; Νέες απόπειρες
συνεργασίας, κάτι που να μην έχει
ξαναγίνει;
Οι χώροι της Υγείας
και της Παιδείας για παράδειγμα, έχουν ιδιαίτερα έντονο συμβολικό χαρακτήρα
για μια χώρα, εκτός από το ότι αγγίζουν
τους πάντες και χειροπιαστά. Το πάλαι
ποτέ (…) για τους εργαζόμενους σε αυτούς
τους χώρους λεγόταν πως ασκούσαν λειτούργημα.
Δε νομίζω πως ακούγεται αυτό συχνά πλέον.
Οι παροχές Υγείας και Παιδείας θεωρούνται ανέκαθεν από τις πιο βασικές
σ’ ένα κράτους δικαίου. Από τα θεμελιώδη εκείνα αγαθά που χωρίς αυτά, δε νοείται ζωή αξιοπρεπής.
Ποιος δεν έχει περάσει από δημόσιο νοσοκομείο, είτε ως ασθενής, είτε ως συνοδός, και δεν έχει νιώσει
ότι όλα κρέμονται από μια κλωστή; Τα
τελευταία χρόνια περισσότερο από ποτέ; Και όσοι έχουν καταφύγει στα ιδιωτικά,
δεν το χουν « πληρώσει» ακριβά, με την κυριολεξία της έκφρασης; Πόσοι δεν
αυτοκτονούν για λόγους αδιεξόδων οικονομικών-ψυχολογικών, ενώ σε άλλες εποχές
δε θα οδηγούνταν σε αυτή την ύστατη πράξη;
Πόσοι γονείς με παιδιά που χρειάζονται ειδικό σχολείο,
λογοθεραπευτές, ψυχολόγους, κ.ά., δεν βρίσκονται σε κατάσταση απελπιστική; Πόσοι άλλοι δεν αντιμετωπίζουν την
αναγκαστική –για τους περισσότερους μαθητές λυκείου- διέξοδο των φροντιστηρίων,
τη γενική αίσθηση της διάλυσης του δημόσιου
σχολείου, (που ούτως ή άλλως, χρόνια
τώρα ήταν παραμελημένο), την ανασφάλεια…
Η ανασφάλεια, που
είναι από τους πιο διαβρωτικούς παράγοντες της ζωής, εκφράζεται μέσα από το τρίπτυχο «Υγεία- Εκπαίδευση- Εργασία»,
με τρόπο άμεσο. Οι ελλείψεις σε προσωπικό στα νοσοκομεία και στα σχολεία, από
καθαριστές και φύλακες, μέχρι γιατρούς και εκπαιδευτικούς διαφόρων ειδικοτήτων,
δημιουργεί κρανίων τόπους. Βάζει σε
κίνδυνο ζωές.
Δεν πρέπει σε αυτά να
διοχετευθεί η ενέργεια των αγώνων για διεκδικήσεις; Διεκδικήσεις, στο κάτω
-κάτω, δικαιωμάτων αυτονόητων.
Έχουν γίνει συστηματικές και επίπονες προσπάθειες να
συνεργαστούν αυτοί οι δύο κλάδοι και να οργανώσουν από κοινού διαμαρτυρίες;
Άλλο είναι να προσπαθούν π.χ. οι ιδιωτικοί υπάλληλοι να συντονιστούν
και να διεκδικήσουν και άλλο οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους χώρους, Υγείας και
Παιδείας. Είναι και εφικτό και επείγον. Ας
ξεκινήσει να συζητιέται στους χώρους εργασίας κατ’ αρχάς, ας μπει σαν πρόταση
προς τα αντίστοιχα σωματεία και ας ασκηθεί πίεση προς τις ομοσπονδίες να
πορευτούν προς αυτή την κατεύθυνση. Εξάλλου, τι έχουμε να χάσουμε; Αν δεν
δοκιμάσουμε δεν θα μάθουμε ποτέ…
Χρειάζονται καινοτομίες ακόμα και στους τρόπους προβολής
αυτών των ζητημάτων, ακόμα και αιτήματα-συνθήματα
ανανεωμένα. Όπως, για παράδειγμα:
«Υγεία, Παιδεία, Ψωμί κι Ελευθερία»
(Λίστα που μπορεί να εμπλουτιστεί)
1) Η εξαιρετική ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα, «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένα». Δεν ακούστηκε όσο της άξιζε.
Σε μια συνέντευξη, ο Γκορίτσας απαντάει σε ερώτημα λέγοντας:
"Απλά στο σύστημα υγείας είναι πιο ανάγλυφη η σύγκρουση του Ε.Σ.Υ. με το εγώ, ο αγώνας που κάποιοι δίνουν μέσα στις παθογένειες όλου του δημόσιου τομέα".
2) Το άρθρο του Α. Χατζηστεφάνου με τίτλο "Εκατόμβες νεκρών ετοιμάζει η κυβέρνηση"
Μικρό απόσπασμα: "Τα αποτελέσματα αυτής της συνταγής ήταν πάντα το ίδιο μοτίβο θανάτου για δεκάδες χιλιάδες πολίτες. Ένας από τους ανθρώπους που κατέγραψαν αυτό το μοτίβο είναι και ο καθηγητής Ντέιβιντ Στάκλερ, συγγραφέας του βιβλίου Body Economic που συνοδεύεται από τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Γιατί η λιτότητα σκοτώνει»."
3) Το άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου με αφορμή την αυριανή Γενική Απεργία, με τίτλο "Αύριο απεργούμε! Αύριο διαδηλώνουμε!"
Σε κάποιο σημείο αναφέρει: "Αύριο απεργούμε και διαδηλώνουμε για τις μανάδες μας! Οι δικές μας μάνες δεν έχουν υπηρέτες, οι γυναίκες του λαού, οι διπλά και τριπλά καταπιεσμένες σε ένα σύστημα καταπίεσης και ανισότητας, έχουν δικαίωμα προστασίας της μητρότητας. Το επίδομα τοκετού που κατάργησαν δεν είναι «προνόμιο», είναι στοιχειώδης υποχρέωση του κράτους σε όλες τις γυναίκες!Αύριο τους λέμε ότι με το ανέκδοτό τους περί «δημόσιας και δωρεάν» Παιδείας και Υγείας, δεν γελάμε πλέον!
4) Και βέβαια τα διάφορα βίντεο που έβγαλε φέτος το Σεπτέμβριο η ΟΛΜΕ για την κατάσταση των εκπαιδευτικών και των σχολείων, που ήταν πολύ εύγλωττα.
3) Το άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου με αφορμή την αυριανή Γενική Απεργία, με τίτλο "Αύριο απεργούμε! Αύριο διαδηλώνουμε!"
Σε κάποιο σημείο αναφέρει: "Αύριο απεργούμε και διαδηλώνουμε για τις μανάδες μας! Οι δικές μας μάνες δεν έχουν υπηρέτες, οι γυναίκες του λαού, οι διπλά και τριπλά καταπιεσμένες σε ένα σύστημα καταπίεσης και ανισότητας, έχουν δικαίωμα προστασίας της μητρότητας. Το επίδομα τοκετού που κατάργησαν δεν είναι «προνόμιο», είναι στοιχειώδης υποχρέωση του κράτους σε όλες τις γυναίκες!Αύριο τους λέμε ότι με το ανέκδοτό τους περί «δημόσιας και δωρεάν» Παιδείας και Υγείας, δεν γελάμε πλέον!
4) Και βέβαια τα διάφορα βίντεο που έβγαλε φέτος το Σεπτέμβριο η ΟΛΜΕ για την κατάσταση των εκπαιδευτικών και των σχολείων, που ήταν πολύ εύγλωττα.
...και λίγα σχόλια από το συνάδελφο "Κάβουρα", με το δικό του τρόπο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου