Με το Γιάννη ήμασταν κάποτε συνάδελφοι.
Για 3 χρόνια μοιραστήκαμε αρκετά πράγματα, όσο και να πεις.
Παρακολουθούσα την μετέπειτα πορεία του, είχα δει βίντεο από το κανάλι του.
Αυτό που δεν περίμενα ποτέ να δώ κάποια μέρα ήταν τον πόνο στο πρόσωπό του, την τόση ψυχική γενναιότητα στα λόγια του, τα λόγια ενός πατέρα που έχασε το παιδί του άδικα, και που δε σταματάει να θυμίζει στον κόσμο πόσο στραβός είναι ο γυαλός της αμεριμνησίας όλων μας.
Ακούστε τον, κι αυτόν και τη Μάγδα Φύσσα και άλλους που έχασαν παιδιά όχι γιατί αρμένιζαν στραβά οι ίδιοι αλλά γιατί ο γυαλός ήταν βούρκος.
