 |
©Kat Tzam
Πώς
είναι στον καιρό μας τα σπέρματα κι οι ωοφόρες σάλπιγγες της ποίησης ή της φιλοσοφίας;
Φέρνει στον κόσμο η ένωσή τους γυναίκες κι άντρες που μιλούν για τη θλίψη ή για
οράματα ωραιότητας; Φοίνικες ικανούς να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους; Ή απλώς
μονόχειρες Αφροδίτες, θνητές και γερασμένες πριν την ώρα τους;
Έχουν την ορμή να δημιουργήσουν
γενιές ανθρώπων με ματιά διαυγή και διεισδυτική; Βρίσκουν έδαφος να αναπτυχθούν
οι σπόροι της λυτρωτικής φαντασίας στα εγκεφαλικά ημισφαίρια των νεοφερμένων της
ζωής;
Έχει το χώμα μόνο σκουλήκια
άγονης μνησικακίας; Έχει ακόμα εκείνα τα συστατικά που σπρώχνουν τα άγρια
πεισματικά χορτάρια να ξεπετάγονται μέσα από ραγισματιές τοίχων;
Είναι οι τοίχοι τόσο συμπαγείς
που δεν ακούγονται πια καλέσματα σε χορευτικές συνευρέσεις σωμάτων και πνευμάτων,
παρά μόνο δονήσεις από κινητές συσκευές και μονότονοι διάλογοι εκκωφαντικής
κοινοτοπίας;
Μόνο σαν ψίθυροι βγαίνουν τώρα
πια οι οδυρμοί; Μονωμένοι οι τοίχοι, οι ήχοι άλλοτε απομονωμένοι κι άλλοτε παραμορφωμένοι;
Οι ποιητές και οι φιλόσοφοι φιμωμένοι;
Μόνο
χαριεντισμοί και χαχανίσματα επιτρέπονται να σπαταλούν τον πανταχού τηλεοπτικό
χρόνο, ή συνταγές για μαγειρική και για διαγκωνισμό του συμπαίκτη; Μόνο
μηνύματα –ύμνοι σε εγωκεντρικές πατρίδες και αφιλόξενους εαυτούς;
Αν κοιτάξω προς τη μια μεριά, θα
δω ερήμους. Αν κοιτάξω προς την άλλη, θα διακρίνω –με κάποια δυσκολία, ναι-
μικρές εστίες πύρινου και καθαρτικού διανοητικού πάθους.
Μπορεί και από εκείνες των
φοινίκων που άρπαξαν φωτιά τα ξύλινα μπατζάκια τους όταν «πολεμούσαν» να
σταθούν όρθιοι σε ζώνες εμπόλεμες. (Με κάποιες Αφροδίτες από δίπλα να ρίχνουν
λάδι στην καθαρτική φωτιά με το ένα χέρι. Ενώ το άλλο, το κουλό, χλεύαζε με
φθόνο: «Χα! Make love, not war... Χαζομάρες!»)
