"Όχι. Δεν ήταν έκπληξη"

"Όχι". 
Όχι. Δεν ήταν έκπληξη. Δεν ήρθε εξ ουρανού η άνοδος των ποσοστών της τύφλας...
Δεν ήταν αποκάλυψη η αντιστροφή και διαστροφή της ιστορίας, με το "Όχι" της ελληνικής αντίστασης κατά των Γερμανών ναζί, να το επισκιάζει σήμερα το "Ναι" στο ναζισμό, το "ναι" στην ψυχική και φυσική εξόντωση του αδύναμου, το "ναι" στο σκοτάδι, το "ναι" στη βία του ισχυρού. 

Γιατί πολλοί πλέον, έχουν μπερδέψει τα πόδια με το κεφάλι, το αριστερά με το δεξιά, το μικρό με το μεγάλο, το λίγο με το πολύ, το πάνω με το κάτω, το κάτσε με το σήκω, το αστείο με το τραγικό.  

Κάνουν "πλάκα", ή παίρνουν αψήφιστα τη βία που υφίστανται άλλοι, κάνουν "χαβαλέ" με τις γυναίκες που βιάζονται ή κακοποιούνται, τους μετανάστες που τρώνε κλωτσιές στο πρόσωπο, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν στις πλατείες. Ή λένε και "καλά να πάθουν" !!!!!!!!!!

Το παλιό "δε βαριέσαι" που ήταν ο στόχος των μη-βολεψάκηδων μιας άλλης εποχής, έχει αντικατασταθεί από πολύ πιο βαριά "σιγά μωρέ τώρα", ο εκφασισμός του μυαλού έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, η σύγχυση των εννοιών αφόρητη πια... 

Ελάτε στις σχολικές αίθουσες να δείτε τη σύγχυση...
Ελάτε να δείτε τη "Λογική" του Αριστοτέλη να εξευτελίζεται σε δυο τρεις στερεότυπες απαντήσεις. Από το απόλυτα σύνηθες πια,  "μα όχι, εγώ δε μιλούσα, γιατί δεν κάνετε παρατήρηση στον τάδε ή στον δείνα;" μέχρι το "άκου κει να μας πάνε σινεμά για προβολή για την επέτειο της 28ης, τι μαλακίες...", ή και το "αυτό είναι φασιστικό", (ας πούμε το να ζητάς τα αυτονόητα σε ώρα μαθήματος... ή να απαιτείς να έχουν μαζί τους π.χ. ένα στυλό...)
Ελάτε να δείτε όλο και περισσότερα παιδιά να δυσκολεύονται να κατανοήσουν απλές έννοιες, να δυσκολεύονται να διαβάσουν και να γράψουν σωστά ή στρωτά, να δυσκολεύονται να κάνουν διαλόγους της προκοπής.
Όχι, δε λέω ότι γίνονται κάθε μέρα αυτά, ότι γίνονται παντού, λέω ότι όποιος δε βλέπει έγκαιρα τα σημάδια ή εθελοτυφλεί ή είναι ανησυχητικά αργός στη σκέψη. Κι ότι έχει ξεκινήσει καιρό τώρα αυτός ο ξεπεσμός. Ότι η λεγόμενη "σιωπηρή πλειοψηφία" δεν είναι πλέον μόνο σιωπηρή, είναι και ακρωτηριασμένη πνευματικά. Ότι οι κραυγάζοντες βγαίνουν νικητές και οι τσιρίζοντες βγαίνουν από πάνω. Ότι βγαίνω συχνά απ' τα ρούχα μου κι άντε να ξαναμπώ μετά, αφού τόχω ρίξει στο μασούλημα, ως συναισθηματικό υποκατάστατο...

 Ότι πρέπει να βγούμε να το καβούκι μας και να τα πιάσουμε όλα απ' την αρχή, απ' το βου και α, βα.

Πιστεύω από χρόνια ότι μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μου είναι άρρωστοι, βαριά. 
Ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει.
Όταν οδηγείς Ι.Χ. για παράδειγμα, το βλέπεις ξεκάθαρα. Άνθρωποι που περνάνε τα στόπ και τα κόκκινα χωρίς δεύτερη σκέψη, που διπλοπαρκάρουν κλείνοντάς σε χωρίς να τους καίγεται καρφί αν σ' εμποδίζουν εσένα να ξεπαρκάρεις να φύγεις να πας σε κάποια δουλειά που ίσως ναναι και επείγουσα, και όλοι αυτοί να σε βρίζουν ως άλλοι Παναγιώταροι αν διανοηθείς να τους πεις κουβέντα, αν τους πεις π.χ "ένα συγγνώμη δε θα έβλαπτε", να γυρνάν και να σου λένε με κακία "είμαι αγενής, θες τίποτα;" άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, (πιο συχνά όμως άντρες, απέναντι σε γυναίκες) και άλλα πολλά παρόμοια. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό; Όχι βέβαια μόνο με κείμενα σαν αυτό εδώ....

Όχι. Δε θα σταματήσω να βλέπω, να παρατηρώ, να λέω τη γνώμη μου, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να συζητάω, να προσπαθώ να βρω ένα χώρο που να με καλύπτει ιδεολογικά, συναισθηματικά, να μου προσφέρει την ευκαιρία να κάνω κι εγώ κάτι, να συνεισφέρω, κάπως, όσο μπορώ, αν μπορώ, να αρνούμαι την τύφλα, να αρνούμαι την αδικία. 

Είδαμε αυτές τις μέρες στην κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ "Τα μυστικά τετράδια της Νυρεμβέργης". Το βρήκα από τα πιο ενδιαφέροντα του είδους, κακώς δεν το είχα δει μέχρι τώρα. Ένας νέος στην ηλικία ψυχίατρος, είχε πάρει συνεντεύξεις από τον Γκέριγκ, τον Ρούντολφ Χες,(Ες), τον Στράιχερ, τον Φρανκ,, όσο διαρκούσε η δίκη.

http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3384506&chid=8

Προκύπτει το ερώτημα: Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι;; Παράφρονες; ; Μοχθηροί; 

Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ανήκαν σε ένα προβληματικό, ελλειμματικό είδος  οργανισμού. Ανάπηροι. Ανάπηροι, περίπου όπως λέμε, "συναισθηματικά ανάπηρος", αλλά σε πολύ πιο βαριά, παθολογική μορφή.

Σα να τους έλειπε ένα βασικό συστατικό για να μπορούν να ενταχθούν στους "ζωντανούς οργανισμούς" Δε λέω αποκλειστικά στο ανθρώπινο είδος, γιατί τα ζώα το έχουν το συστατικό αυτό. Μπορείς να το πεις και "Empathy".  (Υπάρχει και παλιότερη ανάρτηση εδώ στο Βιβλιόσπι(ρ)το μ' αυτόν τον τίτλο, και μ' ένα καταπληκτικό βιντεάκι). Αντιδάνειο από το δικό μας "εμπάθεια" που είναι κάτι σαν μένος, φανατισμός. Στα αγγλικά έχει τελείως άλλη έννοια, σημαίνει την "ενσυναίσθηση", την ικανότητα να πονάς τον άλλον...

Ένα πολύ καλό κείμενο, -υπάρχει πληθώρα τέτοιων πια, τι να πρωτοδιαλέξεις;- που έχει επίσης να κάνει με λέξεις, και ιδιαίτερα το λεξιλόγιο και το είδος του αστείου που αντιλαμβάνονται οι φασιστο-ειδείς είναι και αυτό του Σαραντάκου, από το 

http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/12/xytirio/

που το έγραψε με αφορμή τον.. λαλίστατο παναγιώταρο και τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο. 

Λέει εκτός των άλλων ο Σαραντάκος:

" .....Να κάνω μια παρένθεση. Το υβρεολόγιο του Παναγιώταρου, εκτός από την απέχθεια που προκαλεί, είναι και ενδεικτικό: μας θυμίζει ότι μερικοί, τέλος πάντων, άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο παρά μόνο μέσα από σεξουαλικούς όρους και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές που παραπέμπουν σε χρήση του σεξ ως μέσου τιμωρίας και ταπείνωσης. Και δεν είναι βέβαια κάποια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Όχι συμπτωματικά, ο ευπρεπής της συμμορίας, ο βουλευτής επικρατείας Χρ. Παππάς (φοράει και γραβάτα), έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο σεξιστικά «αστεία»μέσα στην αίθουσα της Βουλής (Το «σας είπε σκάσε, δεν είπε “σκύψε”», προς υπεράσπιση του Κασιδιάρη, και το «Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία … παύση … τοις εκατό» -χιούμορ ίσως αποδεκτό για γυμνασιόπαιδα, αλλά που σε ενήλικες το βρίσκουμε μόνο στις πιο καθυστερημένες και στερημένες αντροπαρέες).

Το θέμα βέβαια δεν είναι η πρεμιέρα που ματαιώθηκε, ούτε αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο.
.............................
Ένα χιλιοειπωμένο ρητό, που έχει καταντήσει πια κλισέ, είναι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Δεν παίρνω θέση ως προς την αλήθεια του ρητού, αναρωτιέμαι όμως αν μας αξίζει αυτό το πράγμα που είδατε στο βιντεάκι -και τι μπορούμε, τι πρέπει να κάνουμε από δω και μπρος. Δεν έχω να προτείνω καμιά σοφία, άλλωστε άλλο άρθρο είχα προετοιμάσει για σήμερα, ευτράπελο εκείνο, και τα γεγονότα με βρήκαν ανέτοιμο, οπότε πρόχειρα έγραψα πέντε σκέψεις στο χαρτί, αλλά θα ήθελα, το ζητήσατε κιόλας μερικοί, να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Μας αξίζει αυτό;......."

Να από τι αποτελείται τελικά ο σκληρός εγκεφαλικός δίσκος μερικών....

Έπειτα, σήμερα μόλις, διάβασα το κείμενο του 'Πιτσιρίκου' στο 

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

που επίσης με ενθουσίασε, περιέχει χίλια δυο απ' αυτά που ήθελα να πω κι εγώ, κι έτσι μ' έβγαλε απ' τον κόπο, -ούτως ή άλλως δε φτάνω το ύφος του στο γράψιμο, αλλά πού θα πάει, μια μέρα θ' αποκτήσω κι εγώ το δικό μου ύφος και το δικό μου "φανατικό" κοινό. Μόνο μη σπρώχνεστε, χωρίς βίαια σκουντήγματα, δεν έχω λεφτά για αποκατάσταση θυμάτων θαυμαστικού φανατισμού. 

Εφ' όσον μιλούσα για μαθητές στην αρχή, θέλω οπωσδήποτε για κλείσιμο να αντιγράψω εδώ το κείμενο που κυκλοφόρησε από το ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, σαν ένα δείγμα γραφής και σκέψης εφήβων που μου προσφέρει τεράστια παρηγοριά στην απαισιοδοξία των ημερών, που μου ξαναγεννά την διάθεση να μιλήσω, να επικοινωνήσω, αφού υπάρχουν ακόμα αυτιά ζωντανά, μυαλά ζωντανά, νέοι άνθρωποι αλώβητοι απ' το σκοταδισμό των ιδεών και την ψευτοευκολία της τεχνολογίας. Ένα κείμενο, από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει πρόσφατα. ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ. Και το εννοώ:

Πώς κέρδισα ένα φασίστα
Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά,πέντε γειτονιές παρακάτω.Την άλλη μέρα στο σχολείο ,ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου ,που οι γονείς του είναι μετανάστες.Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ,μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμιά άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων ,πλούσιοι,μεσαίοι,φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν,εξαπατούν,φοροδιαφεύγουν,βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ'το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ'αυτούς κλέβουν ,σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες ,όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία,για να μην φορολογηθούν.Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί .Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη ,αλλά αδυναμία .Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό .Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ'τα έργα των αρχαίων Ελλήνων .Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια,αλλά με πράξεις.Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα ,οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι,οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες,μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών,πήρανε όπλα και λεφτά ,φόρεσαν κουκούλες ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο .Η Ελένη η συμμαθήτρια μου,είναι φωνακλού και τα " χώνει " , η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα .Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια ,αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι,έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας ,γιατί είναι από την Αφρική.Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή

Κι έτσι,έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.Μισούν και χτυπούν τους ξένους ,τις γυναίκες ,τους ομοφυλόφιλους,τους μορφωμένους ,τους δημοκράτες,τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ'έχουν κερδίσει ,έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι,πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα,ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ :ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

Γιατί να τα φοβάμαι;;

Όχι! Μηηη! Μη μου δείχνετε σας λέω, μη!

Δε φοβόμουν ποτέ τα μικρόβια, τα ποντίκια (πλην κάτι τεράστιων αρουραίων που ομολογώ, μια κάποια σιχαμάρα μου τη φέρνουν, όπως και οι κατσαρίδες), τα φίδια, τα άγρια σκυλιά, τις γραπτές εξετάσεις, το σκοτάδι, τα ασανσέρ, τα πλήθη. Τα ήθη όμως, τα ανθρώπινα, κάποια "ήθη" τελοσπάντων, "κανιβαλικά" ναι. Το "να τους φάμε λάχανο" δηλαδή. Τους "άλλους". Συνήθως τους πιο αδύναμους. 

Μπας και δυναμώσουν και μας τη φέρουν εκείνοι. 

Επίσης φοβόμουν πάντα -και τώρα τελευταία περισσότερο- τη βλακεία την ανθρώπινη. Ειδικά αυτήν που πάει πακέτο με επιθετικότητα και επιβαρυμένη χολή. 

Τα ζώα τα παρατηρώ συχνότατα. (Δε χάνω ευκαιρία δηλαδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο -και πού να τόβρει. Τα ζώα δηλαδή τα άλλα, τα "κατώτερα". 
Το ένστικτό τους έχει τη λογική του. Παράλογο; Μπάαα. Οξύμωρο; Μπά. Καθόλου. Ας μη μπλέξουμε με λεξι-λογικούς δαιδάλους. Τι εννοώ;

Ας πάρουμε για παράδειγμα το επιθετικό ένστικτο. Που έχει να κάνει με τροφή, αντίζηλους στην αναπαραγωγή, περιοχή επικράτειας. Τι βλέπουμε στο είδος μας; 

Κάτι έχει πάθει το ρημάδι το ένστικτο με τους αιώνες. Έχει μπει στο μίξερ με άλλες εγκεφαλικές λειτουργίες, πολιτισμικές επιστρώσεις, νοητικές διαστρεβλώσεις και άλλα ωραία ηχηρά και περίπλοκα. Το ζώο, όταν έχει απέναντί του κάποιον του είδους μας, ξεχωρίζει καλύτερα το φίλο απ' τον εχθρό.  Εμείς, ή τα κάνουμε σαλάτα συνέχεια,  ή χάνουμε πολύ χρόνο μέχρι να ξεχωρίσουμε την ήρα απ' το στάχυ. Φοβόμαστε τα άκακα και μη δηλητηριώδη φίδια π.χ, ή τα πανταχού παρόντα μικρόβια, φοβόμαστε ανθρώπους χωρίς λόγο. Μέχρι οι πράξεις κάποιων ανθρώπων να μας πείσουν τελοσπάντων ότι δεν έχουμε μπροστά μας τον Ιούδα ή κανένα λεπρό -που ούτως ή άλλως δε θα μας κόλλαγε- ή το τέρας της κολάσεως μεταμορφωμένο σε γείτονα, σε μετανάστη, σε γονιό, σε συμμαθητή, σε μαθητή, σε καθηγητή, σε μέλος του άλλου φύλου, σε ομοφυλόφιλο, σε άπορο, σε έμπορο και δε συμμαζεύεται. 

Υπάρχουν βέβαια κάποιοι με -διορατικότητα να την πούμε;  υγιές ένστικτο; συναισθηματική νοημοσύνη, κατά το πιο μοντέρνο; Αυτοί "διακρίνουν" γρήγορα, είτε λόγω των παραπάνω ιδιοτήτων ή και λόγω πείρας. 

Αυτά ως εισαγωγή για να πω μια πρόσφατη εμπειρία μου που ίσως δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Έκανα που λέτε κάτι καινούριες γνωριμίες. Τον Ταρό, τη Στέλλα και τη Μπάλα. Τρία ωραία, και φιλικότατα, Φίδια. Μάλιστα. Χειραψία δεν κάναμε κατά τις συστάσεις όπως καταλαβαίνετε, όμως αλληλομυριστήκαμε και αλληλοκοιταχτήκαμε. 

Τα είχε ένας φίλος, σε μια μεγάλη γυάλα, όπου τα δύο κορίτσια συνήθως βρίσκονταν εν-αγκαλισμένα, εν είδει κοτσίδας, και ο σωματώδης Ταρό (πύθων με τα όλα του) προσπαθούσε κι αυτός πότε πότε να τις αγκαλιάσει και τις δύο για να κοιμηθούν παρέα, αλλά τους έπεφτε λιγάκι βαρύς, το διαπίστωνε κι ο ίδιος και βολευόταν σε άλλο κλαρί. Τη μέρα που γνωριστήκαμε -και που έκανα και το βήμα να τα ακουμπήσω, -δισταχτικά στην αρχή γιατι κι εγώ τις είχα τις επιφυλάξεις μου-, δε φανταζόμουν ότι κάποτε θα τους πρόσφερα φιλοξενία για κάτι μήνες κι ότι μετά  θα μου έλειπαν κιόλας...

 

Όπως οι περισσότεροι από μας πίστευα παλιά ότι η .. υφή του φιδιού είναι γλιτσερή, κρύα κι ανατριχιαστική. Ότι όταν σε πλησιάζει και σου βγάζει τη γλώσσα είναι για να σου τη σβουρίξει. Ότι δεν νιώθει, ότι δε χαμπαριάζει. Ότι δεν μπορείς να έχεις επαφή μαζί του όπως με σκύλους, γάτες, κ.ά. Ότι σε βλέπει με μισό μάτι όπως κι εσύ αυτό.
Κατ' αρχάς, ο θετός μπαμπάς τους, πριν τα δω από κοντά, μου είχε περιγράψει τους χαρακτήρες τους. Τι έκανε λέει; Χαρακτήρες; Έλεγα μέσα μου, σε φαντασιόπληκτο πέσαμε; σε ψώνιο; Έπειτα όμως, ακριβώς επειδή την είχα κι εγώ τη λόξα γενικά με τα ...ζα, κι επειδή είμαι και περίεργη εκ φύσεως, το αποφάσισα να τα επισκεφτώ και να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι -κι ας φρίττεις εσύ. Ε, λοιπόν. Η Στέλλα, μετά τις πρώτες στιγμές, αφού τελειώσαμε τελος πάντων με τα  "από που είσαι συ" "πώς σε λένε" "με τι ασχολείσαι" κλπ, τυλίχτηκε γύρω μου ωραία ωραία και νωχελικά κι απαλά, ανέβασε την κεφάλα της μέχρι το στέρνο μου και αφέθηκε να τη χαϊδεύω, στήλη άλατος για να απολαμβάνει περισσότερο. Έβγαζε και τη γλώσσα κάθε τόσο, το οποίο, απ' ότι επληροφορήθην σημαίνει "σε μυρίζω". Τώρα, να πω ότι γύρισα σπίτι ερωτευμένη ή να μην το πω, -γιατι σας ξέρω τι φαρμακόγλωσσοι είστε. Ενώ η Στέλλα γλώσσα είχε και μιλιά δεν είχε. Έτσι όπως τα λέω. Με τη Μπάλα, την πιο μικρόσωμη, δεν έκανα πολλά πολλά, ήταν λίγο νευρική και φοβιτσιάρα, κι έτσι, ήρθε η σειρά του Ταρό να με γνωρίσει. Τον έβγαλε ο φίλος απ τη γυάλα του κι αυτόν και τον άφησε να περνοδιαβαίνει στο σαλόνι, αριστερά δεξια μέχρι να ικανοποιήσει την ακόρεστη περιέργειά του, να ελέγξει τι κρυβόταν στα καλώδια πίσω απ την τηλεόραση και το κομπιούτερ, να ανέβει στο τραπεζάκι να δει τι έχουν μέσα τα ποτήρια κι αν κινδυνεύαμε να δηλητηριαστούμε, να κοιτάξει και τις γόπες στο τασάκι, τις πτυχές του υφάσματος στον καναπέ, ό,τι τελοσπάντων παλιό ή καινούριο βρισκόταν στο χώρο, μέχρι να στραφεί επιτέλους και σε μένα και να αναρωτηθεί τι νέο φρούτο είναι αυτό που κάθεται στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα εδώ μέσα και τι θέλει από μας. 

Χαρακτήρες λέγαμε; Ε, έτσι ακριβώς μου τους είχε περιγράψει ο θετός μπαμπάς. Ο Ταρό κοινωνικός, κινητικός και εξερευνητής, η Στέλλα αγαπησιάρα και λίγο ντροπαλή, η Μπάλα φοβισμένη κι επιφυλακτική. 

Αυτά έγιναν πριν κανα δυο χρόνια. Όμως φέτος, ο θετός μπαμπάς άρχισε ετοιμασίες για να ξενιτευτεί. Σ' αυτό το διάστημα χρειάστηκε να μεταφέρει κάπου το τρίο φίντο, μέχρι να τα μαζέψει για αναχώρηση. Και φυσικά, ποιος δέχτηκε τελικά; Εννοείται ότι  το είχε καταλάβει πως θα με έριχνε... Και "εσύ τα συμπαθείς κιόλας" "θα τους βάλεις και λίγο νερό" "να, θα μπουν σε δυο μικρές γυάλες, θα χωρέσουν εδώ σ' αυτό το δωμάτιο" "αν πάμε αυτό πιο πέρα και το άλλο πιο κει" "τρώνε μια φορά το μήνα, θα το αναλάβω εγώ αυτό" "τα έχω από μικρά, τα αγαπάω, θέλω να είναι σε καλά χέρια" "ο τάδε δεν έχει χώρο και η τάδε θα λείπει"  κλπ κλπ. 

Ήρθαν λοιπόν τα παιδιά τα καλά κι εγκαταστάθηκαν στο χώρο του γραφείου, ενώ οι δύο γάτες τις πρώτες μέρες ξελεμιάστηκαν να τα κοιτάνε απ το τζάμι, με μια έκφραση απορίας, φόβου, περιέργειας, θαυμασμού, δεν ξέρω, ένα μείγμα τελοσπάντων, που δεν μου το ανέλυσαν όπως θάθελα. Όποτε άνοιγα για να τους αλλάξω το νερό τους, ή να τα ψεκάσω λίγο τις μέρες του καύσωνα, που άλλαζαν και δέρμα και ταλαιπωρούνταν, ή να τα χαιρετήσω απλώς, συνήθως ο Ταρό ήταν ο πρώτος που ανταποκρινόταν. Σήκωνε το κεφάλι κι ερχόταν προς το μέρος μου, στητός και πάντα πρόθυμος να βγει για περιπλάνηση ή να εισπράξει κανένα χάδι. Δεν τον έβγαζα όταν δεν ήταν και ο μπαμπάς του μαζί γιατί μου έπεφτε βαρύς. Τις άλλες τις έβγαζα κάπου κάπου. Ιδιαίτερα τη Μπάλα που ήταν ελαφριά και της άρεσε πολύ η βόλτα. Ένα περίεργο πράμα, δίπλα ήταν η βιβλιοθήκη και έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πήγαιναν τα κορμιά τους πέρα δώθε λες και διάβαζαν τους τίτλους των βιβλίων. Η Στέλλα μια φορά που τη βάλαμε πάνω στο ντιβάνι, κούρνιασε στο πάπλωμα που ήταν πεταμένο σαν κουβάρι, και έμοιαζε ακριβώς σαν τη γάτα μου όταν απολαμβάνει τη ζεστασιά και τη θαλπωρή. Ο Ταρό πάλι, το βράδι έβγαζε κάτι ήχους σα να έβηχε. Αυτό συχνά ήταν επικοινωνία λέει.. Το έκανε ιδιαίτερα αν κοιμόταν κάποιος στο ντιβάνι. Τις περισσότερες ώρες κοιμόντουσαν. Σα φίδια. Αλλά τα βγάζαμε καμιά φορά και στη βεράντα και τα αφήναμε να σκαρφαλώνουν σε φυτά με παχείς κορμούς και να λιάζονται.  Η Στέλλα όμως επέμενε να αφήνει τον κορμό και να προτιμάει το κορμί μου. Δεν της χαλούσα το χατήρι, αδυναμίες είναι αυτές. 

Δε θα μιλήσω για τα μηνιαία γεύματά τους γιατί αυτό ήταν το δύσκολο σημείο, στο οποίο δεν ήθελα να έχω καμιά ανάμιξη. Γιατί συμπαθώ και τα ποντίκια όπως ίσως ξαναείπα, οπότε μούπεφτε κομμάτι δύσκολο. Απομακρυνόμουν και δεν ήθελα να ξέρω. (Ωραία έ; Πλήρη φυσιολατρικά αισθήματα... Γινόμουν στη στιγμή στρουθοκάμηλος κι έκρυβα το κεφάλι μου στην άμμο υποκριτικά).

Τέλος πάντων τώρα έφυγαν πια... Άνοιξε ο χώρος ξανά, μπορώ και σιγυρίζω πιο εύκολα. Αλλά η αίσθηση του κεφαλιού τους, που μού θύμιζε τα κεφαλια των γατιών μου (-και όμως!-) όταν σκύβουν και απολαμβάνουν, ε, αυτή η αίσθηση μου έμεινε. Αν μάθω ότι έπαθαν κάτι η θλίψη θα είναι ίδια με αυτή που νιώθω για πολλά άλλα πλάσματα.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι μας κάνει και φοβόμαστε ή σιχαινόμαστε κάποια από τα είδη του ζωικού βασιλείου. Δε νομίζω ότι είναι αντικειμενικός ο φόβος. Ότι ας πούμε, κάποια είναι πιο επικίνδυνα από άλλα. Υπάρχει τόση παραπληροφόρηση και προκατάληψη που θέλει περισσότερο ψάξιμο το θέμα. Εξ άλλου ακόμα και στα ζώα συντροφιάς όπως τα λένε, πολλοί κάνουν διακρίσεις. Σου λένε π.χ. εγώ τις γάτες δεν τις πάω, είναι εγωίστριες, είναι έτσι, είναι αλλιώς, ή εγώ τα σκυλιά δεν τα θέλω, μυρίζει το σπίτι, κάνουν αυτό, κάνουν εκείνο.. 

Όμως τα φίδια ειδικά; Γιατί τόσο μένος εναντίον τους; Επικίνδυνα έτσι όπως τα παρουσιάζουν δεν είναι. Ίσως νάχετε ακούσει έναν από τους γνωστούς αστικούς μύθους για έναν βόα που ξάπλωσε στο κρεβάτι παράλληλα με την αφεντικιά του για να την ... μετρήσει να δει αν μπορεί να την καταπιεί!!! Τι σκαρφίζονται κάτι άνθρωποι! Κι η Στέλλα βόας είναι, αλλά ούτε που θα την ενδιέφερε πιστεύω να με καταπιεί... Τι να με κάνει; Να βαρυστομαχιάσει και να τρέχει στους κτηνίατρους; Άσε που θα 'χανε και τα χάδια. 

Μετά από κάποια σκέψη κατέληξα ότι για τα φίδια η ιστορία πρέπει να πηγαίνει πολύ πίσω. Ίσως νάχει να κάνει με τα μήλα και τους πειρασμούς και τους θρησκευτικούς μύθους. Ενώ υπήρξαν και σύμβολα θετικά, όπως για την αρχαία ιατρική, όπως για  τους Αιγύπτιους, κ.ά.

Αλλά είπαμε. Οι άνθρωποι και το ένστικτό τους το έχουν αλλοιώσει, αλλά και τη λογική τους. Εις βάρος των άλλων ειδών, εις βάρος άλλων ανθρώπων. 

Εγώ θα επιμένω να ψάχνω. Αν μου ξαναπεί κανείς ότι κάποιοι άνθρωποι είναι .... φίδια, θα διαμαρτυρηθώ εντόνως.

Ίσως ν' αλλάζαμε παρομοιώσεις;

 

Πάρτε και λίγες πληροφορίες:

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/filosofias/o-sumbolismos-tou-fidiou-sthn-pagkosmia-muthologia.htm

Πάρτε όμως και μια συλλογή από παράξενες φάτσες να 'χετε να πορεύεστε: 

 

 Μη μου πείτε ότι δε θα θέλατε να κάνετε τη γνωριμία τους! Εγώ πολύ! Τα αστεία και παράξενα πλάσματα με κάνουν αισιόδοξη... 

Και μην κοιτάτε που όλοι μιλάνε τώρα για το αυγό του φιδιού που μας απειλεί ξανά. Το ίδιο το αυγό δε φταίει... Άσχετα απ' το ότι η απειλή είναι υπαρκτή. Χίλιες φορές φίδια και χαμαιλέοντες και μαϊμούδες πραγματικές, παρά άνθρωποι τίγκα στα μίση ή τις παράνοιες. Αυτούς να φοβάστε. Ετοιμάστε ασπίδες, βέλη σάτιρας φαρμακερά, οργανωθείτε σε ομάδες αλληλοϋποστήριξης με όσους ξέρουν να διακρίνουν, όσους έχουν μείνει...  

Καλό μήνα. Και καλό νήμα! 

(Να το πιάσουμε απ' την αρχή, να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι της σύγχυσης.  Οκτώβρης μπαίνει, 2012 το έτος, πρωτοβρόχια δεν ήρθαν, πρωτοπαλίκαρα κυκλοφορούν ανενόχλητα και σπέρνουν τρόμο, βία, και ψεύτικη αρωγή με μελετημένη στρατηγική, το νου σας... )