Κάποτε το Βιβλιόσπι(ρ)το μιλούσε για κάποια (Σχολική) Βιβλιοθήκη. Αυτό έληξε στις 31/8/2011. Τώρα μιλάει για άλλα. Η αγάπη για κάποια πράγματα δεν έχει ημερομηνία λήξης


Σκόρπιες Σκέψεις και Συσκέψεις μετά του εαυτού μου

Εδώ,
θα γράφω ό,τι μου κατέβει και ό,τι μου ανέβει επίσης, γιατί καμμιά φορά οι ιδέες ανεβαίνουν κι από κάτω προς τα πάνω. Επίσης θα γράφω λίστες ποικίλου περιεχομένου, κάθετες και οριζόντιες, εξυπνάδες ρηχές ή βαθειές, πράγματα πεζά, αλλά και εποχούμενα, της εποχής δηλαδή, καβαλημένα.
Θα γράφω τι έφαγα και τι έκανα και θα γράφω σχέδια για το μέλλον και το παρελθόν, μεγαλεπήβολα και προσγειωμένα, θα γράφω αρλούμπες, θα κάνω τούμπες
λεκτικές και σπαστικές, 
Θα γράφω τι είδα, τι άκουσα, τι διάβασα, τι θέλω να δω, ν' ακούσω, να διαβάσω, αλλά και τι θέλω να πω, γιατί συχνά το ξεχνάω.

Να θυμηθώ...

να ευχαριστήσω τον Δ.
να δυσαρεστήσω τη γ. 
να τηλεφωνήσω στον α.
να μη ξαναμιλήσω στον ε.
να ευγνωμονήσω την β.
να σημειώσω το χ.
να ευχηθώ στην ψ.
να υπενθυμίσω το α. στον ω. 
να φροντίσω τον μ.
να πιω νερό
να μην καταπιώ το π.
να διαμαρτυρηθώ για το ζ.
να πω "μπράβο" στον θ. ,
για το κ. και επίσης που μου θύμισε το ν.


Μου αρέσει να γράφω
(ή «Πειράζει που μου αρέσει»;;)

Άμα δε γράψω, άμα να γράφω πάψω,
σαν το κλαράκι θα καώ. Θ’ ανάψω!
Άμα δεν κάτσω επί χάρτου να τα πω, χαρτί και καλαμάρι,
θα βρείτε το κουφάρι μου το αξόδευτο σε πρόποδες χωματερής,
να το τσιμπολογούν μεθοδικά τίποτα γλάροι…

Άμα δεν πιάσω το στυλό κι άμα γραφή δε στέλνω,
κάποιον ή κάτι να επαινώ -ή να διαολοστέλνω,
θα ροκανίσουν κράτσα-κρούτσα το κεφάλι μου οι σκώληκες
που θα γλεντάνε τη φαιά μου την ουσία με αυλούς και φυσαρμόνικες
-Εν γένει το κρανίο μου το ολόφρεσκο θα γένει σάπιο μήλο
και το λευκό μου δερματάκι σαν το αφρόντιστο το φύλλο.

Άμα δε γράψω, για όνειρα που κυνηγώ, με κυνηγούν, που θρέφω και με τρέφουν
θα με στοιχειώσουνε για τα καλά
και οι φίλοι θα ‘ρχονται έξω απ’ τ άσυλο με θλίψη να μου γνέφουν

Άμα δε γράψω, για όνειρα που ξενυχτώ μαζί τους,
χωρίζουμε σπαραχτικά,
βρισκόμαστε ξανά, επεισοδιακά,
άμα δε γράψω για τα βάρη, τις στιγμές, τους γκρίζους τόπους
όπου όλοι μας κατά καιρούς βρεθήκαμε,
θα με τυλίξουν φλόγες σάρκας και εικόνες σαρκασμού
και ζήτω που καήκαμε

Άμα δεν πω για την παλιά ατμομηχανή που κρύβει ο εγκέφαλός μου
και φτύνει και βογκάει στις στροφές και ξεροβήχει και μπουκώνει
θ’ ανέβουν κατακόρυφα οι εκπομπές αερίων κι ύστερα ποιος μας σώνει..
θα εκτροχιαστούν βαγόνια, θα πέσει πανικός, θα γίνει πανδαιμόνιο
θα πάρουν μπρος συναγερμοί στην εύφλεκτη του οδηγού την κεφαλή
και αυτός με τρόμο και μεγάλη ταραχή θα εγκαταλείψει το .. τιμόνιο

Άμα δε γράψω με ρυθμό, με ρίμα, με πειθώ ή χύμα, για βάσανα και έρωτες
άμα δε γράψω αράδες, άλλοτε ευφάνταστες, άλλοτε κούφιες και ξενέρωτες,
άμα δε γράψω σ’ έξαρση ποιητική ή νευρική ή σκωπτική,
άμα θα πάψω ν’ αραδιάζω λέξεις χωρίς λόγο και αιτία ή λογική,
θα σας κεράσω καφεδάκι σε τρισάθλια καφετέρια και κηδεία κανονική.

άμα δε γράψω για ότι να’ ναι,
-μην τα πολυλογούμε-
τέσσερις θα με πάνε!

Άμα δε γράψω τι νομίζω για τα γύρω τεκταινόμενα
αν δεν εκφράσω γνώμη και άποψη για όλα τα φαινόμενα
άμα δε γράψω για απορίες, συναισθήματα, για ανθρώπους ή συστήματα,
άμα δεν πω κι εγώ –κι όποιος ακούσει- τα ίσως, τα γιατί και τα διότι μου
αν δε μιλήσω για την ύποπτη απουσία του κεφιού και του φιλότιμου
σα βόμβα ωρολογιακή θα εκραγώ μπροστά στα σαστισμένα μάτια σας
και θα με λέτε αργότερα φιγούρα τραγική ενώ θα διαρρηγνύετε τα …ιμάτια σας.

Γι αυτό και γράφω, κι αν με γράφετε, θα γράφω ότι με γράφετε
και αν δε διαβάζετε όσα γράφω με τη σειρά μου θα σας γράφω
κι όλα γραμμένα θα ‘ναι, όλα καταγραμμένα
δε θα με κάνετε ό,τι θέλετε εσείς εμένα!
(αυτό το τελευταίο διαγράψτε το
σας έχω ανάγκη. Κάψτε το).

Γλυκύτατοί μου αναγνώστες, αλλάζω αμέσως τόνο
για μένα η γραφή, -αν δεν το ξεκαθάρισα-, είναι και οξυγόνο.
Δείξτε μου κατανόηση, τι σας ζητώ; στοργή και θαλπωρή και ανοχή και επιείκεια.
Δε θέλω δάφνες, ούτε εγκώμια, ούτε διθύραμβους, ή επινίκια.
Μόνο διαβάστε με, πέφτω στα γόνατα, ικετεύω, εκλιπαρώ,
είμαι λαθρογραφέας, άγνωστος, είμαι ένα τίποτα, ένα ανήμπορο μωρό
Ακούστε το σπαραχτικό λυγμό μου.
Να μαραζώσω θέλετε απ’ τον καημό μου;;

Δεν έχετε καρδιά εσείς, δεν έχετε έλεος, σπλάχνα, αίσθημα ανώτερο, δικαίου;
τι θέλετε, να γίνει φύλλο και φτερό η γραφή μου, ο αέρας να την πάρει,
να πέσει στην αυλή τη βρώμικη του οποιουδήποτε τυχαίου;;

Άμα δε γράφω για την τέρψη τη δική μου ή της παρέας
θα με διαβάσει τελικά φιλαναγνώστης ιερέας.

Άμα δε γράφω, το ‘παμε, να μην το ξαναλέμε
να μην πλατειάζουμε, μην το κουράζουμε
και μας πετάξουν στα αζήτητα θέμε δε θέμε
άμα δε γράφω για τα αλλόκοτα, τα αστεία, τα παράξενα
τα άλυτα, τα φωτεινά, τα οικεία και τα ξένα
θα με θρηνείτε πρόωρα, τον Άσο στο Μανίκι σας, Εμένα!

Εμένα που με βλέπετε, -παρντόν, που με διαβάζετε-
θα ‘ρθει μια μέρα που πολύ θα με δοξάζετε
γι αυτό αναγνωρίσετε με εγκαίρως
προτού με πάρουνε και με σηκώσουν άγγελοι απ’ αυτό το μέρος

Μόνο αυτά είχα να πω κι αποχωρώ και ό,τι θέλετε προσάψτε μου
κι άμα τυχόν με ξαναδείτε, γράψτε μου.






Στραβά αρμενίζοντας

Κατακέφαλα

Της νέας της χρονιάς
της ήρθε, καθώς μπήκε, ο ντουνιάς
ταμπλάς και κατακέφαλα.
"Μήπως στην πόρτα έσφαλα;"
σκέφτηκε η λεγάμενη
και ρίγησε τρεμάμενη.
"μήπως στο χάρτη διάβασα
ανάποδα τη θάλασσα;
μπας κι είναι άλλα τα βουνά
που αντικρύζω εδωνά;
Γιατί σκουπίδια οσμίζομαι
σιχαίνομαι, ζαλίζομαι
ακούω φωνές, παράλογα
και διάφορα άλλα ανάλογα.
Κάποιοι για λίστες σκάβουνε
ψηφίζουνε ή θάβουνε
κάποιοι παντού φωνάζουνε
βρίζουν, χτυπούν και κράζουνε
κάποιοι στραβά κοιτάζουνε
και κάποιοι τους δικάζουνε
κάποιοι γουρλώνουν οφθαλμούς
και απειλούν με μηκυθμούς
πως θα τους το πληρώσουνε 
αν αύριο τους σταυρώσουνε".

Η νέα χρονιά ζαλίστηκε.
Τα πήρε. Σοκαρίστηκε.
"Το δώδεκα δεν έφτανε,
που τόσο κόσμο ξέκανε;
Τι κρίμα οι προφητείες
για τέλος στις θητείες
να βγουνε λανθασμένες
φαιδρές και τελειωμένες
και μ' έστειλαν εμένανε
στην τρέλα του καθένανε.. (ε;)
Τι κρίματα πληρώνω
να ιδρώνω, να θυμώνω,
να εκτελώ καθήκον
στης ανοχής τον οίκον;
Μεθαύριο παραιτούμαι.
Να ψάξουν να με βρούνε. 
Ακόμα δε γεννήθηκα 
και μ' έριξαν στ' ανήθικα". 

(Ιαν.2013) 


Μνημόνευση Μνημόνιου

Ετούτο το μνημόνιο, υπέρμετρα δαιμόνιο,
προκάλεσε μεγάλο πανδαιμόνιο.
Να πιω, ως νεοέλληνας, το κώνειο;
Ή μήπως να τ αφήσω στον αιώνα τον αιώνιο; 

Δαμάζεται η βλακεία, η αηδία, η αμνησία;
Υπάρχει γιατρικό για την ασυδοσία;
Θα κάναμε πιστεύετε μεγάλη ανοησία;
αν φέρναμε για σύμβουλους τη Στάζι ή τη Σία;

Nα πιάσουμε τα όργανα; τα γλέντια; Τίποτε άσματα;
μπας κι έτσι καλοπιάσουμε του χάρου τα περάσματα;
Ο χρόνος (πανδαμάτωρ;) τη δαμάζει τη διχόνοια;
ο σβέρκος μας θα ισιώσει με τα χρόνια;

 (Νοέμβριος 2013)



Από δω παν κι άλλοι
ή 
«Άλλοι αντ΄ (Ελλήνων) άλλων»


    Άλλος για Βόννη τράβηξε
άλλος για Βερολίνο
άλλος στα τσίπ’ρα το ‘ριξε
άλλος στο τραμπολίνο

Άλλοι μπαλκόνια πήδηξαν
άλλοι τις καμαριέρες
άλλοι από μούντζα χόρτασαν
άλλοι από ζαρντινιέρες

Άλλος γκαρσόνι έγινε
έτερος, τοκογλύφος
κάποιος τους γύρω του έφτυνε
κι άλλος πουλούσε ύφος

Άλλοι στην πάλη χάσανε
άλλοι στην αλητεία
άλλοι ταμεία αδειάσανε
άλλοι την πολιτεία

Άλλοι αλληλοτρώγονταν
άλλοι ξεματιαζόνταν
άλλοι χαζοκορδώνονταν
άλλοι τους καταριόνταν

Άλλος βαρυστομάχιαζε
άλλος λιμοκτονούσε
άλλος δεν εχαμπάριαζε
άλλος καραδοκούσε

Άλλοι αποφοιτήσανε
άλλοι φυτοζωούσαν
άλλοι αποδημήσανε
άλλοι παρανοούσαν

Άλλος το βλάκα έκανε
άλλος τον πατριώτη
κι όλους μαζί τούς ξέκανε
η ευγενής Ευρώπη


(Νοέμβριος 2013 επίσης, συνέχεια του προηγουμένου επίσης)



Τι φταίει τάχα;

Δεν είναι από συνήθεια
μα ούτε και εμπάθεια
δεν είναι κακοήθεια
ούτε και αντιπάθεια

Δεν πρόκειται γι αγιάτρευτη βλακεία
δεν είναι εκ γενετής ανικανότητα
μα ούτε κάποια ανίατη σφοδρή κακία
ούτε βεβαίως βέρα επιπολαιότητα

Δεν πρέπει να ΄ναι πάθηση ιδιοπαθής
ούτε βολή διαβόλου καταλυτική
δεν είναι ίσως καν μια στάση απαθής
μπορεί και ούτε στάση μικροαστική

Τι φταίει τότε για όλα όσα γίνονται
σε δρόμους, σε γραφεία, σε κατοικίες;
προβλήματα χρονίζουν -και σπάνια επιλύονται
παντού παραμονεύουνε οι  χρόνιες μαλακίες.

Να φταίει τάχα ο άστατος, αντίξοος καιρός;
Μην είν το χώμα, το νερό, η φύση, ο αέρας;
μην είναι τάχα ο άνθρωπος εκ φύσεως φλογερός
οργίλος και αλλοπρόσαλλος, κολάσεως τέρας;


  😼🙀😾😇

Γιατί δε με ρωτάτε αν μπορώ
με την αήττητη βλακεία σας να πάψω ν’ απορώ

😈😈😈😈

Έχει καμία Εντολή που λέει «θα πήξεις»,
«ου πολυψάξεις διότι σίγουρα θα φρίξεις»;



Κάποια άτομα…
Υπάρχουν κάποια άτομα που …οπωσδήποτε
δεν έχουν τελικά να σου προσφέρουν τίποτε!
Σου λένε κατευθείαν τα δικά τους, λες κι είναι επείγοντα, σπουδαία
και δεν περνάει απ' το μυαλό τους να ρωτήσουνε «Τι νέα;»

Είναι συνήθως κολλημένα σε δυό-τρία θέματα
και δεν αντιλαμβάνονται τα μπουχτισμένα νεύματα.
Ακούνε μόνο την ηχώ απ’ τη φωνή τους
κι εσύ δε βλέπεις ότι  φθείρεσαι μαζί τους.

Κλεισμένα σ’ έναν κόσμο από αμετάβλητες εικόνες
σε βλέπουν μυωπικά, σε φυλακίζουν σε κανόνες.
Δε χαμπαριάζουν από σύνολα, συνθέσεις και αποχρώσεις
και ενώ σου έρχεται πολλές φορές να τους τα χώσεις
τους το γυρνάς ευγενικά, με μέτρο και με δόσεις

Όταν εν τέλει παρατήσεις κάθε πρόφαση 
ακούσεις την ψυχή σου και την πάρεις την απόφαση,
πως ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ βρε παιδί μου, δεν τα θέλεις  στη ζωή σου,
τότε ανοίγεις νέα σελίδα και ανακαλύπτεις τη  φωνή σου!



Α/νόη-τά ρητά Νο 1
Nonsense Verse Νο 1

 Όντως· μου έφυγε ο πόντος
Τώ όντι·­ μου έσπασε το δόντι

 Παρευθείς και κατευθείαν 
πήρα γράμμα από την θείαν

 Καθώς ο παθώς 
ευρέθη ορθός
ησθάνθη ολίγον ίλιγγον
κι ελύγισε βογγών
(άσκηση με μετοχές, επίθετα, κατεστραμμένα αρχαία ρήματα, κ.ά.)
 
Πετρωμένος ο Πέτρος με μένος...
 Τετράκις ο Πετράκης υπήρξεν αυτάρκης.
 
Ο περί ού ο λόγος 
ήτο ουρολόγος

Ο δραστήριος
 Θα πούμε για έναν τύπο αλητήριο
που απέπνεε πολύ μυστήριο
όχι ιδιαίτερα δραστήριο
που όταν δε βαριότανε
έπεφτε και κοιμότανε.

Εξύπναγε για να ξυστεί
να φάει κάτι και να χτενιστεί
να ξεμουδιάσει και να ξεπιαστεί
και όταν δε βαριότανε
για διάφορα συλλογιζότανε

Αν, σπάνια, δεν κοιμόταν
καθόταν λίγο και σκεφτόταν
μα ύστερ’ από λίγο κουραζόταν.
Και όταν δεν βαριότανε
έτρωγε κάτι και ρευότανε.

Και πάντα ονειρευότανε.

                                      ....Καληνύστα. 



Δεν υπάρχουν σχόλια: